Elise ontwaakte door het zachte geknetter van de haard, haar lichaam warm en zwaar tegen Julian’s. Hij lag naast haar, zijn ademhaling diep en kalm. Zijn arm lag losjes om haar middel, en de warmte van zijn huid tegen de hare bracht haar terug naar de gebeurtenissen van de nacht ervoor.

Ze draaide zich langzaam om, haar blik glijdend over zijn gezicht. Zelfs in zijn slaap leek hij gespannen, alsof hij vocht tegen onzichtbare demonen. Ze liet haar vingers voorzichtig over zijn kaak glijden, de ruwe stoppel van zijn baard streelde haar vingertoppen.

Zijn ogen openden zich, helder en alert, alsof hij altijd klaarstond om te reageren. Maar toen hij haar zag, ontspande zijn blik. Een zachte glimlach trok over zijn lippen. “Goedemorgen,” zei hij, zijn stem laag en hees van slaap.

“Goedemorgen,” fluisterde Elise terug. Ze voelde een warme gloed over haar heen trekken, zowel van zijn nabijheid als van de herinnering aan de nacht ervoor.

Julian trok haar dichter tegen zich aan, zijn hand langzaam langs haar rug glijdend. “Je bent prachtig zo,” zei hij, zijn stem vol oprechte bewondering.

Elise voelde haar wangen rood worden, maar voordat ze iets kon zeggen, vond hij haar lippen. De kus was zacht, maar met een onderliggende passie die haar adem benam. Zijn handen verkenden haar lichaam opnieuw, maar deze keer was er een traagheid, een zorgvuldigheid die bijna meer betoverend was dan hun eerdere vurigheid.

“Julian,” fluisterde ze tussen zijn kussen door, haar stem onvast.

“Wat is er?” vroeg hij, zijn ogen zoekend in de hare.

“Wat gebeurde er vannacht? Wie was die man?” Haar woorden braken de betovering, en Julian zuchtte. Hij rolde van haar af en ging rechtop zitten, zijn ellebogen rustend op zijn knieën.

“Hij is een herinnering aan het leven dat ik achter me wilde laten,” zei hij uiteindelijk. “Maar blijkbaar laat het leven mij niet achter.”

Elise ging rechtop zitten, de deken om zich heen trekkend. “Wat bedoel je?”

Julian draaide zich naar haar om, zijn blik ernstig. “Ik was vroeger deel van iets... gevaarlijks. Een groep mensen die niet terugdeinzen voor macht of wraak. Ik dacht dat ik eruit was gestapt. Maar hij is hier om me eraan te herinneren dat niemand ooit echt kan ontsnappen.”

Elise voelde een koude rilling over haar rug lopen, maar ze reikte naar hem uit, haar vingers over zijn hand glijdend. “Je bent niet alleen. Wat het ook is, we lossen het samen op.”

Julian keek haar aan, zijn blik gevuld met een mengeling van bewondering en angst. “Ik hoop dat je dat meent,” zei hij zacht, “want dit is nog maar het begin.”

Die avond woedde er een storm over de kust. De golven beukten tegen de kliffen, en de regen tikte onophoudelijk tegen de ramen van Julian’s huis. Binnen was het warm, het licht van de open haard dansend op de muren.

Elise stond voor het raam, haar armen over elkaar geslagen terwijl ze naar de woeste zee staarde. Ze hoorde Julian achter haar bewegen, en even later voelde ze zijn armen om haar heen. Zijn warmte en kracht boden een welkom tegenwicht tegen de chaos buiten.

“Wat denk je?” vroeg hij zacht.

“Dat de zee veel lijkt op jou,” antwoordde ze zonder om te kijken. “Machtig, onvoorspelbaar... en gevaarlijk.”

Julian lachte zacht, zijn lippen dichtbij haar oor. “En toch blijf je,” zei hij, zijn stem een fluistering.

Ze draaide zich om, haar handen rustend op zijn borst. “Omdat ik weet dat er meer is. Onder dat alles is iets zachts, iets moois.”

Hij keek haar aan, zijn blik intens. “Je maakt het moeilijk voor me om afstand te houden,” zei hij, zijn stem schor.

“Wie zegt dat je dat moet?” daagde ze hem uit.

Dat was genoeg. Zijn handen vonden haar gezicht, en zijn lippen bedekten de hare met een vurigheid die haar naar adem deed happen. Hij tilde haar op en droeg haar naar de tafel, haar zachtjes neerzettend.

Zijn handen gleden over haar heupen, haar dijen, en hij keek haar aan alsof ze het enige was wat ertoe deed. “Elise,” fluisterde hij, zijn stem vol verlangen.

Ze voelde hoe haar lichaam reageerde op zijn aanrakingen, haar ademhaling versnelde. Ze trok hem dichter naar zich toe, haar handen in zijn haar. Hun lichamen vonden elkaar opnieuw in een dans van passie, de storm buiten slechts een achtergrond voor de intensiteit van hun samenzijn.

Na hun gedeelde momenten zaten ze samen op de vloer, haar hoofd rustend op zijn borst terwijl het vuur zachtjes knetterde. Julian streelde haar haar, zijn blik verloren in de vlammen.

“Elise,” zei hij uiteindelijk.

“Ja?”

“Je weet niet wat je hebt losgemaakt in me. Maar je moet weten dat wat er komt... gevaarlijk zal zijn. Als je wilt gaan, moet je dat nu doen.”

Ze keek hem aan, haar blik vastberaden. “Ik ga nergens heen, Julian. Wat er ook gebeurt, ik blijf aan jouw zijde.”

Julian sloot zijn ogen, een mengeling van opluchting en verdriet over zijn gezicht trekkend. “Dan moeten we ons voorbereiden,” zei hij zacht. “Want de storm buiten is niets vergeleken met wat ons te wachten staat.”