De storm buiten leek in intensiteit af te nemen, maar binnenin Elise woedde een wervelwind. Julian’s woorden hadden haar geraakt, maar niet op de manier die hij misschien verwachtte. Ze voelde geen angst; ze voelde een bijna ontembare drang om hem te beschermen, zoals hij haar beschermde.

Ze zat op de rand van het bed, de stof van haar jurk verfrommeld in haar handen terwijl ze probeerde haar gedachten te ordenen. De warmte van Julian’s aanwezigheid vulde de kamer, zelfs zonder dat hij iets zei.

“Elise,” begon hij zacht terwijl hij naar haar toeliep. Zijn handen rustten op haar schouders, stevig maar teder. “Ik weet dat dit allemaal veel is.”

Ze keek op, haar ogen brandend met vastberadenheid. “Wat veel is, is hoe weinig je me nog vertrouwt. Laat me binnen, Julian. Wat je ook probeert te beschermen, het is niet nodig. Ik ben sterker dan je denkt.”

Zijn gezicht versomberde. “Dat weet ik, maar het is niet jouw kracht waar ik bang voor ben. Het is wat ze van je kunnen afnemen.”

Elise stond op, haar handen glijdend naar zijn borst terwijl ze hem in de ogen keek. “Laat me zelf die keuze maken,” fluisterde ze.

Voor een moment leek Julian iets te verliezen – de muren die hij zorgvuldig had opgetrokken. Hij trok haar dichter naar zich toe, zijn lippen raakten de hare, eerst zacht en aftastend, maar al snel verwoed, alsof hij haar wilde verankeren in dit moment.

Zijn handen vonden haar middel, en hij tilde haar moeiteloos op. Elise voelde hoe haar rug het zachte dek van het bed raakte terwijl Julian zich boven haar boog. Zijn ogen waren donker, intens, en doordrenkt van een verlangen dat haar adem wegnam.

“Elise,” zei hij, zijn stem schor en vol emotie. “Als dit fout is... dan wil ik niets anders.”

Ze antwoordde niet met woorden, maar door hem naar zich toe te trekken. Hun lichamen versmolten opnieuw, de storm in hun beider zielen evenredig aan de stilte buiten.

Later, terwijl Julian naast haar lag, zijn hand door haar haar glijdend, werd de stilte doorbroken door een zacht maar onheilspellend geklop op de deur. Elise verstijfde, haar blik schoot naar Julian, wiens hele houding veranderde.

Hij kwam overeind, zijn spieren gespannen. “Blijf hier,” zei hij, zijn stem kalm maar doordrenkt van autoriteit.

“Julian, nee...” begon ze, maar hij was al opgestaan. Hij pakte een mes uit de lade naast het bed en liep stilletjes de kamer uit.

Elise kon niet blijven zitten. Haar hart bonsde in haar borstkas terwijl ze opstond en hem volgde, haar blote voeten bijna geluidloos op de houten vloer. Ze hield afstand, verborgen in de schaduwen terwijl ze hem zag naderen naar de deur.

Het kloppen herhaalde zich, harder deze keer. Julian opende de deur een klein stukje, net genoeg om te zien wie er stond.

“Wat wil je?” vroeg hij scherp.

De stem aan de andere kant was onmiskenbaar die van de man van eerder. “Ik kom niet voor jou, Julian. Ik kom voor haar.”

Elise’s adem stokte. Julian verstrakte, zijn hand steviger op het mes in zijn hand. “Dat gebeurt niet.”

“Je weet dat je dit niet kunt tegenhouden,” zei de man. “Ze is speciaal. Ze hoort bij ons, of ze het nu wil of niet.”

Elise voelde een golf van woede door zich heen gaan. Ze stapte naar voren, tegen beter weten in. “Ik bepaal zelf waar ik bij hoor,” zei ze, haar stem verrassend stevig.

De man lachte. “Dapper, dat waardeer ik. Maar het is niet aan jou. Of aan hem.” Hij keek naar Julian, zijn grijns dreigend.

Julian haalde uit zonder waarschuwing, maar de man was sneller. Hij ontweek het mes en greep Julian’s arm, zijn kracht onnatuurlijk. Elise wilde gillen, maar haar stem leek te falen.

Plotseling leek de lucht om hen heen te trillen, alsof de spanning in de kamer iets tastbaars werd. De man liet Julian los en stapte achteruit, zijn ogen op Elise gericht. “Ah,” zei hij zacht, “daar is het.”

Julian draaide zich om, zijn blik geschokt. “Elise...”

Ze voelde het ook – een vreemde warmte in haar borst, een kracht die ze niet begreep. De man glimlachte, bijna triomfantelijk. “Je bent sterker dan ik dacht.”

En voordat ze het begreep, was hij verdwenen, alsof hij werd opgeslokt door de nacht.

Julian stond daar, nog steeds met het mes in zijn hand, terwijl Elise langzaam naar hem toeliep. “Wat was dat?” vroeg ze, haar stem trillend.

“Dat,” zei Julian met een mix van bewondering en angst in zijn ogen, “was waarom ik probeerde je buiten dit alles te houden.”

Elise keek hem aan, en hoewel ze geen idee had wat er zojuist was gebeurd, wist ze één ding zeker: dit was nog lang niet voorbij.