De lentezon scheen aangenaam over de kleine cul-de-sac waar Mathijs en Liza inmiddels vijf jaar woonden. Een kalme buurt, keurig onderhouden voortuinen, losstaande huizen met frisse gevels en schone stoepen. Alles straalde rust en netheid uit, alsof het leven hier nooit onverwachte wendingen kende. Vandaag was er een bescheiden buurtfeest georganiseerd; een informele barbecue met biertafels, parasols en kleine groepjes buren die gemoedelijk stonden te praten.

Mathijs stond naast Liza en keek om zich heen. Hij voelde zich prettig in deze omgeving. Hoewel hij geen uitgesproken sociaal persoon was, paste de kalme, onopvallende sfeer van deze buurt hem goed. Mathijs was een rustige man met vriendelijke ogen, iemand die luisterde en observeerde, zelden zichzelf op de voorgrond plaatste. Naast hem stond Liza, zijn vrouw van nu alweer zeven jaar. Haar aanwezigheid stelde hem altijd gerust. Ze was net zo ingetogen als hij, al was ze met haar warme glimlach en zachte stem vaak degene die contacten legde.

Samen vormden ze een sympathiek stel van begin dertig, gelukkig zonder dat ze dat continu hoefden te tonen. Ze hadden hun routines, kenden elkaars stiltes, en leidden een eenvoudig maar comfortabel leven.

Aan de overkant van de straat stonden de nieuwste buren. John was hier met zijn vader en oudere broer enkele maanden geleden ingetrokken, nadat zijn ouders waren gescheiden. Zijn moeder woonde nu ergens anders, samen met haar nieuwe partner. John was negentien, lang en slank gebouwd, en hoewel hij er rustig bij stond, voelde hij zich nog steeds niet helemaal thuis tussen al deze blanke gezichten. Niet dat iemand onaardig was geweest – verre van zelfs – maar hij voelde zich bekeken. Misschien lag het aan hemzelf, dacht hij soms, maar hij wist nooit precies hoe hij zich moest gedragen, hoe hij moest staan, hoe hij moest praten.

Zijn vader stond wat verderop te praten met Mathijs. Een gesprek dat beleefd en vriendelijk verliep, maar ook net wat te beleefd, net wat te voorzichtig. Mathijs vroeg iets over hoe het nieuwe huis beviel, Johns vader knikte en antwoordde met een glimlach, maar hun smalltalk bleef aan de oppervlakte drijven, zoekend naar een echt gemeenschappelijke klik.

John stond alleen, wat ongemakkelijk, met een glas frisdrank in zijn hand. Hij vroeg zich net af wat hij hier eigenlijk deed toen zijn blik plotseling gevangen werd door de vrouw die naast Mathijs stond. Vanaf het moment dat hij haar zag, leek alles om hem heen weg te vallen. Haar donkere, kastanjebruine haren vielen golvend en los over haar schouders, wat haar een natuurlijke, moeiteloze elegantie gaf. Haar gezicht had iets fijns en tijdloos moois, met zachte jukbeenderen, volle lippen en heldere, indringende ogen die tegelijkertijd rust en warmte uitstraalden.

Zijn adem stokte terwijl hij haar van afstand observeerde. De manier waarop ze daar stond—rustig en sierlijk in een zomerse jurk die haar slanke gestalte subtiel benadrukte—maakte hem ineens duizelig van bewondering. Zijn ogen dwaalden haast onbewust omlaag, volgden de zachte ronding van haar taille naar haar heupen, tot hij zichzelf ineens betrapte en haastig wegkeek, met een ongemakkelijk gevoel van schaamte en verbazing over zijn eigen durf.

Het buurtfeest ging gemoedelijk verder. John stond wat afzijdig, zijn lange, slanke gestalte iets ineengebogen, alsof hij probeerde zichzelf minder opvallend te maken. Zijn vingers friemelden nerveus aan de rand van zijn plastic beker. Hij keek af en toe om zich heen, naar de andere bewoners, maar vermeed oogcontact.

Een eindje verderop stond Liza naast Mathijs, rustig glimlachend, beleefd knikkend naar buren die hen groetten. Haar ogen gleden kort richting John, en ze voelde plotseling een merkwaardige sensatie. Ze had hem eerder gezien natuurlijk, maar nog nooit van zo dichtbij. Ze wist dat hij en zijn familie nieuw waren, dat zijn ouders gescheiden waren, en dat zijn moeder nu elders woonde. Maar verder wist ze vrijwel niets over hen. Liza was niet het type dat zomaar op iemand afstapte, maar ze voelde de lichte druk om zich voor te stellen. Ze twijfelde, keek kort naar Mathijs, die vriendelijk in gesprek was met Johns vader, en zuchtte zachtjes, verzamelde moed en liep voorzichtig naar John toe.

"Hoi," zei ze zacht en vriendelijk, haar stem amper luid genoeg om boven het geroezemoes uit te komen. Ze glimlachte voorzichtig, haar blauwe ogen onzeker maar warm. "Jij bent John, toch? Volgens mij hebben we elkaar nog nooit echt gesproken."

John voelde zijn hart onmiddellijk in zijn borstkas bonken. Hij wist precies wie ze was—al vanaf de dag dat hij hier woonde had hij haar af en toe vanuit zijn slaapkamerraam gezien. Ze fascineerde hem, meer dan hij zichzelf wilde toegeven. Maar nu stond ze ineens pal voor hem, vriendelijk glimlachend, haar stem zacht en uitnodigend. Haar schoonheid maakte hem onzeker. Hij durfde nauwelijks op te kijken en voelde zich plotseling pijnlijk bewust van zijn eigen lengte, alsof die hem onhandiger maakte dan hij al was.

"Ja," zei hij bijna fluisterend, en keek vanuit een soort aangeboren schaamte enkel naar haar kin, haar hals, haar sleutelbeen. Hij wist niet hoe hij haar rechtstreeks kon aankijken zonder in paniek te raken. "Ik eh... Ja, John inderdaad. Leuk om je te ontmoeten."

Zijn ogen dwaalden nerveus verder omlaag, haast zonder dat hij het besefte. Hij ving een glimp op van haar hals, haar zachte huid, de zachte rondingen die zichtbaar waren onder de stof van haar jurk. De schaamte sloeg onmiddellijk toe; hij voelde zijn wangen heet worden en richtte zijn blik vliegensvlug weer naar beneden, naar zijn schoenen.

Liza voelde haar eigen hart sneller kloppen bij Johns merkbare onzekerheid. Zijn blik had ze niet gemist—hoe kort ook—en het raakte haar op een manier die ze niet helemaal begreep. Er was iets ontwapenends aan zijn verlegenheid, zijn jeugdige onzekerheid, en tegelijk iets wat haar vrouwelijkheid, die ze al jaren stil hield, voorzichtig deed ontwaken. Toch hield ze haar gevoelens diep verborgen achter haar rustige, vriendelijke glimlach.

Mathijs stond ondertussen nog steeds ontspannen in gesprek met Johns vader, zonder iets bijzonders op te merken. Zijn blik gleed weliswaar even langs Liza, maar zag enkel dat ze beleefd kennismaakte met hun buurjongen. Waarom zou hij iets anders vermoeden? John was een aardige, rustige jongen, en Liza was gewoon haar normale, vriendelijke zelf. Voor Mathijs was er niets bijzonders te zien.

Niemand in deze rustige buurt, in deze keurige straat, kon vermoeden welke verborgen verlangens er langzaam zouden gaan sluimeren achter die vriendelijke glimlachjes, verlegen blikken en kleine gebaren.

Het feest ging rustig verder, maar ergens onder het oppervlak van het alledaagse, waren subtiele grenzen onbewust al overschreden. Grenzen die nog verder zouden worden verlegd.

-