Mathijs was altijd een stille jongen geweest, en dat was nooit veranderd. Zijn ouders noemden hem vroeger al 'een denker', iemand die eerst observeerde voordat hij zich ergens in mengde. Hij vond dat zelf niet erg; zijn rustige aard bood hem comfort en houvast. Hij werkte bij een klein architectenbureau aan de rand van de stad, waar hij voornamelijk bezig was met gedetailleerde tekeningen en berekeningen. Een rustige baan die bij hem paste, want Mathijs hield van duidelijkheid en overzicht, en vooral van dingen die klopten.

Zijn leven met Liza weerspiegelde datzelfde gevoel van rust en structuur. Hij hield intens van haar, al uitte hij dat zelden met grote gebaren. Voor hem zaten liefde en tederheid vooral verborgen in kleine dingen: een lichte aanraking tijdens het koken, haar hand die in stilte de zijne zocht tijdens een film, of het simpele feit dat zij wist wanneer hij even alleen wilde zijn. Liza begreep hem beter dan wie dan ook, beter dan hij zichzelf soms begreep. Zij was zijn thuis, zijn anker, degene die ervoor zorgde dat alles klopte in zijn wereld.

Soms, heel soms, vroeg hij zich af of zij wel genoeg had aan hun rustige bestaan. Hij zag hoe mannen haar bekeken, bewonderend, verlangend zelfs, en voelde een mengeling van trots en onzekerheid. Hij was niet jaloers, eerder gefascineerd. Alsof hij besefte dat zij iets in zich droeg dat meer was dan hij alleen kon geven. Iets wat hij nooit zou durven uitspreken.

Die middag, na het buurtfeest, zat hij in de tuin en keek naar Liza die binnen wat opruimde. De zon speelde zacht over haar gezicht, haar donkere haren losjes langs haar hals vallend. Een vertrouwd beeld dat hem altijd raakte. Hij glimlachte, dacht terug aan hoe ze eerder die dag met John had gesproken, en schudde de gedachte weer van zich af. Waarom dacht hij daaraan? Er was niets aan de hand geweest.

Maar ergens, diep vanbinnen, bleef een klein stemmetje fluisteren, zacht maar duidelijk hoorbaar, dat er misschien ooit méér achter haar glimlach verborgen zou liggen. En dat stemmetje, dat kleine vermoeden, verontrustte hem minder dan hij had gedacht.

Liza hield van het eenvoudige, rustige ritme van haar leven. Haar baan bij de lokale bibliotheek paste haar precies: geen haast, geen drukte, en vooral de mogelijkheid om in stilte haar gedachten te laten gaan. Haar dagen werden gevuld met het sorteren van boeken, het helpen van bezoekers, en het af en toe organiseren van kleinschalige activiteiten voor kinderen uit de buurt. Het was een leven waarin ze zich thuis voelde, veilig en comfortabel.

Mathijs betekende alles voor haar. Hij was haar kalme kracht, haar stabiliteit in een wereld die ze soms overweldigend vond. Hoewel hun relatie zelden werd uitgesproken, wist ze dat hij van haar hield. Ze voelde dat in zijn rustige blikken, zijn kalme aanwezigheid, en de zachte aanrakingen die hij gaf zonder dat hij daar woorden voor nodig had.

Toch verlangde ze soms stilletjes naar iets meer, al wist ze niet precies wat. Ze had nooit van grote avonturen gedroomd, nooit de behoefte gevoeld om te ontsnappen aan haar leven, en toch was er soms een fluistering in haar hoofd, een zacht, bijna verontrustend gevoel dat ze niet helemaal begreep.

Liza had weinig vriendinnen. Ze kende veel mensen, sprak hen vriendelijk en warm aan, maar echte vriendinnen, vrouwen bij wie ze alles kwijt kon, die waren er nauwelijks. Alleen met haar collega Eva, die iets ouder was en soms als een soort oudere zus voelde, kon ze af en toe wat diepere gedachten delen. Toch hield ze ook tegenover Eva haar diepste gevoelens meestal verborgen, alsof ze bang was dat ze daarmee iets in beweging zou brengen wat niet meer te stoppen was.

En dus hield ze haar gedachten vooral voor zichzelf, net zoals Mathijs dat deed. Zo waren ze samen gelukkig—of in elk geval was dat wat ze zichzelf al jarenlang vertelde.

Mathijs en Liza hadden een rustige liefde. Geen grote drama's, geen vurige passie, maar eerder een zachte warmte die hen beiden paste als een oude, comfortabele jas. Ze gingen af en toe samen weg, meestal korte uitstapjes binnen Nederland of een rustige vakantie ergens in Zuid-Europa, maar alles voelde inmiddels vertrouwd en voorspelbaar.

Ook hun seksleven was kalm geworden. Soms maakten ze nog liefde, voorzichtig en teder, uit genegenheid eerder dan uit lust. Geen van beiden sprak erover, maar diep vanbinnen voelden ze allebei dat het vuur dat ze ooit hadden langzaam was uitgegaan. Echt een probleem was dat nooit geweest—tot voor kort.

De laatste tijd merkte Mathijs dat er iets was veranderd. Hij kon er geen vinger op leggen, maar hij voelde een subtiele verschuiving, alsof er ergens een afstand groeide die hij niet begreep. Hij sprak er niet over, bang iets wakker te maken dat beter kon blijven slapen.

Liza merkte het ook, al hield ze die gedachten zorgvuldig verborgen. Ze stond minder tevreden op, voelde zich onrustig, en betrapte zichzelf soms op gedachten die ze haastig wegduwde. Ergens diep in haar hoofd leefde een vermoeden waar dat gevoel vandaan kwam. Maar die gedachte was verboden terrein—een grens die ze nooit mocht overschrijden.

John was negentien, lang en slank gebouwd, en voelde zich nog niet echt volwassen. Hij volgde een opleiding werktuigbouwkunde op het mbo, waar hij zich meestal onzichtbaar probeerde te houden. Met vrienden ging hij soms naar de sportschool of hing hij wat rond in de stad, maar écht hechte vriendschappen had hij niet. Hij werkte twee avonden per week in een supermarkt, voornamelijk omdat zijn vader vond dat hij verantwoordelijk moest leren zijn. In zijn vrije uren verdween hij graag achter zijn laptop, muziek luisterend, video's kijkend, of verdwaald in technische tekeningen waarmee hij zichzelf probeerde uit te dagen.

Sinds ze hier woonden, had hij echter een nieuwe hobby ontdekt—één die hem stiekem vervulde met een mengeling van schaamte en opwinding. Vanaf zijn zolderkamer kon hij precies de tuin van zijn buurvrouw zien. Steeds vaker stond hij bij het raam, zijn hart kloppend in zijn keel, terwijl hij haar geruisloos observeerde. Haar rustige bewegingen fascineerden hem, haar eenvoudige handelingen werden voor hem iets betoverends.

En dan was er nog dat andere raam. Het slaapkamerraam van Mathijs en Liza, soms verlicht, soms slechts een silhouet achter de rolgordijnen. Zelfs dat kleine beetje zicht was voldoende om zijn bloed te laten koken, zijn fantasieën tot leven te wekken. Deze vrouw—zijn buurvrouw—die hij nauwelijks kende, die ver buiten zijn bereik lag, had iets in hem wakker gemaakt wat hij nog nooit eerder had gevoeld. Iets wat hij nauwelijks begreep.

En niemand, zeker zijn keurige buren niet, had ook maar het minste vermoeden van wat zich afspeelde achter zijn zolderraam.

De volgende ochtend zat Mathijs zuchtend achter zijn laptop. De internetverbinding was weer eens weggevallen en wat hij ook probeerde, het leek geen verschil te maken. Gefrustreerd keek hij naar Liza, die vanaf de andere kant van de keukentafel toekeek.

'Hebben de buren hetzelfde probleem, denk je?' vroeg ze aarzelend. Het was niets voor haar om zoiets voor te stellen, ze hield er niet van om zomaar bij iemand aan te bellen, maar nu de woorden eenmaal uitgesproken waren, kon ze niet meer terug.

Mathijs haalde zijn schouders op. 'Geen idee. Misschien.'

'Ik loop anders wel even naar ze toe,' bood ze voorzichtig aan. 'Misschien weten zij wat meer.'

Mathijs keek verrast op, maar knikte dankbaar. 'Prima.'

Een paar minuten later stond Liza voor de deur van de buren. Ze haalde diep adem, streek nerveus een lok haar achter haar oor en drukte op de bel. Niet veel later ging de voordeur open en verscheen Johns vader in de deuropening. Hij heette Brian, wist Liza inmiddels, een vlotte man van achter in de veertig, breedgebouwd en vriendelijk lachend. Sinds de scheiding had hij duidelijk moeite met alleen wonen. Brian was een charmante man, grappig, altijd goedlachs, maar leek soms ook onzeker. Liza mocht hem wel, al kende ze hem nauwelijks.

'Liza,' zei hij met een brede lach. Zijn ogen gleden vluchtig over haar heen voordat hij haar weer beleefd aankeek. 'Wat brengt jou hier zo vroeg aan de deur?'

'Ach, we hebben thuis internetproblemen,' zei ze verontschuldigend. 'Ik vroeg me af of jullie hetzelfde ervaren.'

'Aha, kom even binnen,' nodigde hij haar onmiddellijk uit, terwijl hij de deur verder openhield. 'Eerlijk gezegd let ik niet zo goed op zulke dingen. Maar misschien weten die jongens er meer van.'

Achter hem, in de gang, stond John stil en zwijgend mee te luisteren. Zijn donkere ogen groot en onzeker, zijn gezicht onmiddellijk rood toen Liza hem vriendelijk groette.

'Goedemorgen, John.'

Hij keek snel weg en zei niks terug. Zijn vader schudde geamuseerd zijn hoofd. 'Excuses voor mijn jongste. Nog wat verlegen bij het vrouwelijke schoon.'

Liza voelde haar wangen kleuren maar glimlachte beleefd. Ze liep achter Brian naar binnen, keek rond in het huis. Het was netjes, modern ingericht, strakker dan ze verwacht had. Ze zag hoe Brian zich even ongemakkelijk herpakte toen zijn blik opnieuw iets te lang over haar heupen gleed. Hij grinnikte, alsof hij zijn eigen onhandigheid probeerde te verbergen, en Liza schonk er verder geen aandacht aan.

Toen hoorde ze vanuit de woonkamer twee jongensstemmen. John en zijn oudere broer Samuel waren duidelijk met elkaar in discussie. Samuel was eenentwintig, een paar jaar ouder en een stuk zelfverzekerder dan John, maar ook luidruchtiger en directer in zijn uitspraken. Liza hoorde Samuel lachen, iets roepen over een telefoonlader, en moest zelf ook glimlachen om de herkenbare broederlijke ergernissen.

Brian maakte opnieuw een droge opmerking: 'Zie je, die twee zijn dagelijks mijn grootste internetprobleem.'

Ze lachte mee, vriendelijk en ontspannen. Maar toen ze even later gedag had gezegd en via het smalle pad tussen hun tuinen terugliep, hoorde ze vanuit het openstaande woonkamerraam ineens duidelijk de spottende stem van Samuel:

'Jezus John, staar anders nog wat meer naar haar kont! Denk je echt dat ze jou ziet zitten?'

Haar hart sloeg meteen een slag over. Ze voelde haar gezicht warm worden, haar oren gloeien. Snel liep ze verder, terwijl ze achter haar Samuel nog iets hoorde roepen wat ze niet helemaal kon verstaan, maar dat overduidelijk suggestief was bedoeld. Haar ademhaling versnelde, haar benen voelden ineens zwaar.

Eenmaal thuis sloot ze achter zich de deur. Haar hart bonsde nog steeds toen ze de woonkamer binnenliep. Mathijs keek vragend op.

'En?' vroeg hij afwachtend. 'Hadden zij ook problemen met het internet?'

Ze knikte afwezig, probeerde haar stem onder controle te houden. 'Eh, nee. Zij niet. Ik denk dat het gewoon hier ligt.'

Niet veel later sprong het internet plotseling weer aan. Mathijs lachte tevreden en ging direct verder met zijn werk alsof er niets was gebeurd.

Maar Liza bleef stil zitten, haar gedachten nog steeds bij die ongemakkelijke woorden van Samuel. Haar ademhaling bleef iets te hoog, haar hartslag net te snel. Een vreemde, verwarrende sensatie stroomde door haar lichaam. Ze keek snel weg toen Mathijs haar even glimlachend aankeek.

Hij zag niets vreemds aan haar houding, merkte niets aan haar blik.

En dat was misschien nog wel het meest verwarrende van alles.

-