Liza keek vanuit haar ooghoeken voorzichtig naar Eva, die kalm tegenover haar zat met haar kop koffie in haar handen gevouwen. Eva was begin veertig, slechts een paar jaar ouder dan zijzelf, maar straalde een volwassen rust uit die Liza al sinds hun eerste ontmoeting had bewonderd. Haar lange, donkerbruine haar viel altijd sierlijk over haar schouders, haar gezicht had zachte, elegante lijnen en haar warme bruine ogen keken iedereen open en begripvol aan. Liza vond Eva mooi, maar vooral op een manier waarop ze dat zelf graag zou willen zijn—zelfverzekerd, rustig, volwassen.

‘Eva?’ begon ze voorzichtig, zonder haar aan te kijken.

Eva keek op en glimlachte rustig. ‘Hm?’

‘Mag ik je iets persoonlijks vragen?’ Liza aarzelde, haar stem zacht en onzeker. ‘Als het te persoonlijk is, moet je het zeggen hoor.’

Eva’s glimlach werd iets breder. ‘Vraag maar. Dat mag altijd.’

Liza aarzelde opnieuw, haar vingers speelden zenuwachtig met de rand van haar theekop. ‘Hoe lang ben je nu getrouwd met Bas? Bijna vijftien jaar, toch?’

Eva knikte langzaam, nog steeds rustig glimlachend. ‘Klopt. Bijna zestien zelfs.’

‘En is dat…’ Ze zocht naar woorden. ‘Is dat nog steeds spannend? Heb je nooit het gevoel dat… ik weet niet… dat je iets mist?’

Eva trok één wenkbrauw nieuwsgierig omhoog, haar gezicht vriendelijk maar serieus. ‘Wat bedoel je precies?’

Liza voelde hoe haar wangen warm werden en keek snel naar haar handen. ‘Nou ja, gewoon… Of je wel eens nadenkt over dingen die eigenlijk niet mogen. Weet je wel?’

Eva keek haar even peinzend aan, haar ogen zacht maar helder. Toen glimlachte ze plotseling geheimzinnig, op een manier die Liza totaal niet verwacht had. ‘Natuurlijk,’ zei ze zacht, bijna fluisterend. ‘Iedereen doet dat toch weleens?’

Liza keek verbaasd op. ‘Jij ook?’

Eva lachte zachtjes en knikte langzaam, alsof ze terugdacht aan iets. ‘We zijn mensen, Liza. Niet perfect. Het is volkomen normaal om soms te fantaseren over andere mensen. Andere situaties. Soms houden Bas en ik het zelfs een beetje spannend op die manier.’

Liza voelde haar hartslag versnellen. ‘Hoe bedoel je?’

Eva haalde luchtig haar schouders op. ‘Gewoon. Elkaar af en toe vertellen wat we voelen of fantaseren. Zolang het fantasieën blijven, is daar niks mis mee. Soms is dat juist goed voor ons.’

Liza slikte ongemakkelijk. Ze voelde haar handen iets trillen en probeerde het gesprek snel terug te draaien voordat Eva teveel zou gaan vragen. Maar Eva was haar al voor.

‘Hoe zit dat bij jou en Mathijs dan?’ vroeg Eva voorzichtig. ‘Is alles nog wel…?’

Liza schudde snel haar hoofd, haar stem haastig, bijna paniekerig. ‘O nee, alles is prima. Echt, ik vroeg het me gewoon af. Meer niet.’

Eva glimlachte vriendelijk, maar haar ogen bleven nog even peilend in die van Liza hangen. Het leek alsof ze haar volledig had doorzien.

‘Goed,’ zei Eva uiteindelijk zachtjes, haar stem geruststellend. ‘Maar als je er wél over wil praten, weet je me te vinden.’

Liza knikte snel en glimlachte ongemakkelijk terug. Maar terwijl ze haar kop thee oppakte, voelde ze Eva’s blik nog steeds op zich gericht, alsof ze dwars door haar heen kon kijken. Eva wist nu meer dan Liza eigenlijk had willen prijsgeven. En dat maakte haar alleen maar onrustiger.

Ze voelde haar hartslag iets versnellen terwijl ze haar gedachten nog even liet afdwalen. De beelden in haar hoofd werden scherper, spannender, en hoewel ze zich schaamde, voelde ze haar lichaam reageren op die verboden gedachtes. Het was niet alleen John, niet alleen de manier waarop zijn jonge ogen haar bekeken of hoe zijn verlegenheid haar nieuwsgierig maakte. Nee, het was ook de blik van zijn vader geweest, vluchtig en tegelijk net iets te lang. De ongemakkelijke, maar uitdagende manier waarop Johns oudere broer haar aanwezigheid had besproken toen ze al bijna buiten gehoorsafstand was. Het was niets geweest. Echt niet. Maar het deed haar zoveel meer dan ze wilde toegeven.

Liza voelde hoe haar wangen begonnen te gloeien, hoe haar ademhaling langzaam zwaarder werd, en ze schaamde zich meteen weer voor die reactie. Wat gebeurde er toch met haar?

Misschien moest ze dit met Mathijs bespreken, zoals Eva haar had geadviseerd. Maar die gedachte maakte haar direct nerveus. Als ze er met hem over zou praten, moest ze eerst aan zichzelf toegeven dat ze echt fantaseerde over iemand anders dan Mathijs. En niet zomaar iemand, maar John, en zijn vader, en zelfs zijn broer—en dat om redenen die ze zelf diep vanbinnen verkeerd en zelfs oppervlakkig vond.

Gelukkig had ze tot nu toe nog geen concrete fantasieën toegelaten. Maar terwijl ze daar zat, haar vingers stevig om haar kop thee geklemd, wist ze dat het slechts een kwestie van tijd zou zijn voordat haar gedachten haar ergens brachten waar ze helemaal niet wilde zijn.

En juist dát, die gedachte, maakte haar bang—omdat ze niet zeker wist of ze zichzelf wel kon vertrouwen.

Toen Liza haar fiets in de schuur had gezet en via de oprit naar hun voordeur liep, hoorde ze plotseling een bekende stem achter zich.

‘Hé, Liza!’ klonk het vrolijk. Ze herkende meteen Brians stem, Johns vader, die vanuit zijn voortuin vriendelijk zwaaide. Ze schrok lichtjes, alsof ze op heterdaad betrapt werd, draaide zich om en zwaaide vluchtig terug.

‘Alles weer in orde met jullie internet?’ vroeg hij opgewekt.

‘Oh… ja hoor, alles doet het weer prima,’ antwoordde ze snel, haar stem net iets minder natuurlijk dan ze wilde.

Brian fronste nauwelijks zichtbaar, merkte haar gehaaste reactie duidelijk op, maar schonk haar opnieuw een ontspannen glimlach. ‘Goed om te horen. Als er iets is, weet je me te vinden hè.’

Ze glimlachte nerveus en draaide zich abrupt om naar de voordeur, snel, te snel misschien, alsof ze ergens voor vluchtte. Brian keek haar even verbaasd na, maar haalde uiteindelijk zijn schouders op. Hij schonk verder geen aandacht aan haar vreemde gedrag. Waarom zou hij ook?

Eenmaal binnen trok Liza haar jas uit, ademde diep in en liep direct naar de keuken om met het avondeten te beginnen voordat Mathijs thuiskwam. Haar handen trilden licht toen ze groenten begon te snijden, en ze voelde zich bijna opgelucht toen ze het mes kon neerleggen om even adem te halen.

Vanuit het keukenraam zag ze plotseling John de oprit naast hun huis oplopen, zijn lange gestalte iets gebogen, zijn rugzak losjes over zijn schouder. Hij keek niet op, merkte haar totaal niet op, maar zij bleef hem stilletjes observeren. Ze voelde haar hartslag meteen versnellen, voelde de warmte terugkeren naar haar wangen.

Terwijl ze naar hem keek, dacht ze terug aan het gesprek met Eva eerder die dag. Eva’s woorden klonken nog helder na in haar hoofd. Zou ze écht met Mathijs moeten praten hierover? Maar wat kon ze zeggen? Hoe zou dat gesprek überhaupt beginnen? Wat zou ze moeten bekennen? Dat ze fantaseerde over de buurjongen die zoveel jonger was dan zijzelf? Dat ze fantaseerde over hoe zijn vader haar aankeek, of hoe zijn broer over haar had gesproken?

Het was belachelijk, het sloeg nergens op, maar toch voelde ze zich er op een vreemde manier door bevestigd, begeerd, levend. Ze schaamde zich direct weer voor die gedachte, alsof ze betrapt was op iets wat absoluut niet mocht.

Toch voelde ze ook hoe dat verboden gevoel haar juist verder prikkelde. Misschien was het juist omdat het niet mocht, omdat ze het niet hoorde te denken, dat het zo spannend was. En precies dát was een gedachte die haar hart opnieuw liet bonzen en haar handen deed trillen terwijl ze zich met moeite probeerde te concentreren op het snijden van de groenten.

’s Avonds zat Liza naast Mathijs op de bank, haar handen losjes gevouwen in haar schoot. De televisie stond aan, het scherm verlichtte de woonkamer met flikkerende beelden, maar ze zag niets. Haar ogen waren gericht op het scherm, maar haar gedachten lagen ergens anders, gevangen in een lus die ze maar niet kon doorbreken.

Ze had de hele dag geprobeerd zichzelf af te leiden, de onrust weg te duwen, te doen alsof alles normaal was. Maar telkens als ze dacht dat ze haar gedachten weer onder controle had, kwam het terug. De manier waarop John naar haar had gekeken—schichtig, bijna nerveus, maar tegelijk met een intensiteit die haar hart op een ongewenste manier had doen versnellen. De spottende woorden van zijn broer, die haar iets deden wat ze niet wilde voelen. En de blik van Johns vader, iets te vlot, iets te makkelijk weggelachen. Had ze zich dat verbeeld? Misschien. Maar het bleef in haar hoofd hangen.

Ze voelde een rilling langs haar rug trekken en schudde subtiel haar schouders, alsof ze letterlijk de gedachte van zich af wilde werpen. Naast haar nam Mathijs een slok van zijn drinken, zijn blik nog steeds op de televisie gericht. Hij zat ontspannen, precies zoals hij altijd zat. Dit was hun routine. Hun vertrouwde, rustige avondritueel.

Liza probeerde zich op hem te focussen. Op zijn aanwezigheid. Op de man die haar kende zoals niemand anders dat deed. Dit was Mathijs, haar Mathijs. De man van wie ze hield, met wie ze een leven had opgebouwd. Dit was hun wereld, hun werkelijkheid. Maar waarom voelde het ineens alsof ze zich niet meer helemaal in die werkelijkheid bevond?

"Alles oké?"

Zijn stem kwam zacht en onverwacht, en haar hart maakte een sprongetje. Hij keek haar aan met zijn rustige, warme ogen. Ze knipperde snel en dwong zichzelf tot een glimlach.

"Ja, prima," antwoordde ze haast automatisch. Te snel misschien. Te nonchalant.

Mathijs hield haar blik nog een fractie van een seconde vast, alsof hij iets aan haar probeerde af te lezen, maar al snel richtte hij zijn aandacht weer op de televisie.

Liza voelde hoe haar schouders zich ontspanden. Hij had niets door. Hij merkte niets.

Ze keek weer naar het scherm, maar voelde de afstand tussen hen groeien. Niet fysiek—ze zaten naast elkaar, zoals altijd. Maar diep vanbinnen besefte ze dat er een kloof was ontstaan die ze niet wist te dichten. Een kloof tussen wat hij dacht dat er in haar hoofd omging en wat er werkelijk speelde.

Ze moest hiermee ophouden. Dit moest stoppen.

Maar terwijl ze daar zat, voelde ze hoe iets in haar zich verzette tegen dat besluit. Alsof een stem in haar fluisterde dat het al te laat was. Dat ze de grens al over was gegaan, al was het alleen in haar gedachten.

En dat besef, dat onomkeerbare besef, maakte haar nog angstiger dan de gedachten zelf.

-