Het was een van die avonden waarop alles vredig leek. De lucht had nog de laatste warmte van de dag vastgehouden, en een lichte bries gleed zacht door het open raam van de slaapkamer. Mathijs stond op, liep naar het raam en zette het iets verder open om frisse lucht naar binnen te laten.

Vanuit zijn ooghoeken zag hij haar.

Liza stond buiten in de tuin, in een dunne, zomerse jurk die losjes om haar lichaam viel. Haar bewegingen waren achteloos, alsof ze gewoon even van de avondlucht genoot, haar vingers langs de rand van hun houten tuinbank glijdend. Ze strekte zich uit, haar handen in haar nek terwijl haar hoofd iets naar achteren viel. Haar jurk trok daardoor strak langs haar lichaam, accentueerde de welvingen die voor Mathijs zo vanzelfsprekend waren geworden.

Hij glimlachte even, wilde alweer terug naar binnen lopen, tot iets hem tegenhield. Een klein detail, nauwelijks opvallend, maar genoeg om hem te laten bevriezen in zijn bewegingen.

Aan de overkant, net achter de schutting, stond iemand.

Mathijs kneep zijn ogen iets samen. Het duurde een paar tellen voordat hij zich realiseerde wie het was. John.

De jongen stond stil, alsof hij was versteend, zijn blik gevangen door het beeld van Liza. Zijn houding was gespannen, bijna ongemakkelijk. Alsof hij niet besefte dat hij keek, of beter gezegd—dat hij betrapt kon worden.

Mathijs’ eerste instinct was om iets te roepen, een beweging te maken waardoor John hem zou opmerken en zich snel zou omdraaien. Maar hij deed niets. Hij bleef staan, in de schaduw van hun slaapkamer, en keek.

Johns blik was niet vluchtig, niet onschuldig nieuwsgierig zoals iemand die toevallig opkeek. Het was anders. Zijn ademhaling leek te vertragen, zijn schouders gespannen, alsof hij gevangen zat in iets wat hij niet kon stoppen.

Mathijs voelde een vreemde gewaarwording door zich heen trekken.

Jaloezie? Woede? Nee… dat was het niet.

Hij was niet eens zeker of hij wel wilde dat John hem zag. Er was iets aan dit moment—iets onverwachts, iets wat hij niet had kunnen voorspellen. Een jonge jongen die zijn vrouw bekeek zoals alleen hij dat hoorde te doen.

Liza had nog steeds niets door. Ze liet haar handen door haar haar glijden, draaide zich iets om en liep langzaam richting de achterdeur, haar heupen wiegend op een manier die misschien onbedoeld verleidelijk was. Maar Mathijs had de blik in Johns ogen gezien. Het korte moment waarin de jongen bijna zijn adem inhield, zijn vingers zich krampachtig om de rand van het hek vouwden, voordat hij zich haastig omdraaide en verdween.

Mathijs bleef achter, zijn hand nog steeds op het raamkozijn.

Wat was dit?

Hij voelde geen woede, geen dreigend gevaar. Maar iets anders borrelde onder de oppervlakte. Een vreemd soort spanning, een sensatie die hem even deed twijfelen aan wat hij voelde.

Hij had iemand anders zijn vrouw zien bekijken. Niet met gewone interesse, maar met onmiskenend verlangen.

En heel diep vanbinnen, op een plek waar hij nog niet klaar was om naartoe te gaan, voelde hij iets wat hij niet had verwacht.

Geen afkeer.

Maar iets dat verdacht veel op opwinding leek.

Liza zat in de kleine kantine van de bibliotheek, haar vingers om een kop thee geklemd, terwijl ze met afwezige blik naar het tafelblad staarde. Ze was moe. Niet fysiek, maar in haar hoofd. Haar gedachten bleven zich herhalen, cirkelend om dingen waar ze niet over wilde nadenken. Ze was opgelucht geweest om aan het werk te gaan, weg van de muren van haar huis, weg van Mathijs, weg van de buren. Maar zelfs hier, in deze vertrouwde ruimte, kon ze het niet echt loslaten.

Tegenover haar schoof Eva een stoel naar achteren en ging zitten. Zoals altijd had ze een ontspannen houding, haar lange, donkere haar elegant over één schouder gegooid. Ze keek Liza even onderzoekend aan terwijl ze een slok van haar koffie nam.

‘Je bent stil vandaag,’ merkte ze op.

Liza glimlachte zwakjes. ‘Gewoon moe, denk ik.’

Eva trok een wenkbrauw op. ‘Oh? Of is het iets anders?’

Liza’s vingers spanden zich iets om haar kop thee. ‘Nee… ik weet het niet. Het is niets bijzonders.’

Eva hield haar hoofd schuin en liet een korte stilte vallen. ‘Hmm. Als je het zegt.’ Ze nam nog een slok en zette haar beker neer. ‘Laatst vroeg je me iets, weet je nog? Over spanning in een relatie.’

Liza’s maag trok samen. Ze wist direct waar Eva op doelde, maar hield haar blik strak op haar thee gericht. ‘Oh ja. Gewoon nieuwsgierigheid.’

‘Tuurlijk.’ Eva’s stem was speels, maar haar blik bleef onderzoekend. ‘Wat ik me afvroeg… heb jij ooit ergens aan gedacht wat eigenlijk niet mag?’

Liza voelde hoe haar ademhaling stokte. Haar ogen schoten even omhoog, maar ze ving Eva’s kalme, nieuwsgierige blik net te laat om nog onverschillig te reageren.

‘Nee,’ zei ze te snel. ‘Niet echt.’

Eva glimlachte, een klein geheimzinnig trekje om haar mond. ‘Niet echt? Dus een beetje?’

Liza haatte zichzelf omdat haar wangen warm werden. ‘Nee, dat bedoelde ik niet—’

‘Kom op,’ onderbrak Eva haar, haar stem licht en plagerig. ‘Het is maar een gedachte, toch? Waarom zou je er bang voor zijn?’

Liza slikte. Haar vingers trilden licht toen ze haar kop thee optilde en een klein slokje nam, meer om haar handen bezig te houden dan uit dorst.

Eva boog iets voorover, haar blik nog steeds scherp maar niet veroordelend. ‘Luister, Liza. Iedereen denkt wel eens aan iets wat eigenlijk niet hoort. Het betekent niet dat je er iets mee moet doen. Soms maakt het je relatie zelfs sterker als je weet wat je opwindt.’

Liza schudde haar hoofd, probeerde te lachen, maar het klonk geforceerd. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

Eva hield haar nog een paar tellen aan in haar blik, alsof ze haar probeerde te doorgronden. Toen glimlachte ze en leunde weer achterover. ‘Prima, ontken het maar. Maar als je er ooit wél over wilt praten, weet je me te vinden.’

Liza knikte, zich er pijnlijk van bewust hoe doorzichtig ze moest lijken.

Het probleem was alleen… ze had niet eens een concrete fantasie. Alleen een gevoel. Een drang. Een spanning die ze niet kon plaatsen, maar die haar steeds vaker besloop.

En nu Eva dat schuldgevoel bij haar wegnam—“Het is maar een gedachte, toch?”—voelde het ineens minder fout om eraan toe te geven.

En dát maakte haar angstiger dan ooit.

De zon stond al hoog aan de hemel terwijl Liza en Eva in de achtertuin zaten, hun mokken koffie dampend op de houten tafel tussen hen in. Het was een van die zondagochtenden die loom aanvoelden, waarop de tijd langzaam kroop en de wereld even klein en overzichtelijk leek. Mathijs en Bas waren een stuk gaan wielrennen, zoals ze dat wel vaker deden op zondagochtend. Dat betekende dat Liza en Eva even samen konden zitten, zonder de aanwezigheid van hun mannen.

Liza had gehoopt dat het gesprek over iets luchtigs zou gaan, over werk, over boeken, over de komende vakanties. Maar Eva liet haar niet ontsnappen.

‘Dus… nog steeds niks wat je kwijt wilt?’ vroeg Eva terwijl ze haar mok kantelde en haar nagels langs de rand liet glijden.

Liza nam een slok van haar koffie en keek naar de rand van de tafel. ‘Ik weet niet waar je het over hebt.’

Eva zuchtte overdreven. ‘Nou ja zeg, dit is gewoon oneerlijk. Ik geef me bloot, deel van alles met je, en jij blijft maar doen alsof er niks speelt.’

Liza haalde haar schouders op en probeerde nonchalant te blijven. ‘Omdat er niks speelt.’

Eva keek haar aan met half dichtgeknepen ogen, een klein, spottend glimlachje op haar gezicht. ‘Mhm. Ik geloof je niet.’

Liza rolde met haar ogen, maar voordat ze verder kon protesteren, hoorde ze voetstappen op het tuinpad.

‘Goedemorgen dames,’ klonk een lage, warme stem.

Liza verstijfde. Eva merkte het meteen op.

In de deuropening naar de tuin stond Brian, hun buurman. Zijn brede postuur vulde de doorgang, zijn houding ontspannen. Hij hield een verlengsnoer in zijn handen, nonchalant om zijn vingers gewikkeld. Hij droeg een simpele grijze T-shirt dat strak om zijn borst en schouders zat, zijn huid glinsterde nog licht van het zweet.

‘Brian,’ zei Liza, haar stem net iets zachter dan normaal.

Eva keek van haar vriendin naar de buurman, haar ogen vernauwden zich subtiel.

‘Ik hoop dat ik jullie niet stoor,’ zei Brian, terwijl hij met het verlengsnoer zwaaide. ‘Mijn gereedschap had net niet genoeg bereik. Ik vroeg me af of ik er eentje van jullie mocht lenen.’

‘Natuurlijk,’ zei Liza, haar vingers krampachtig om haar mok geklemd. ‘Ze liggen in de schuur, ik pak er wel even een voor je.’

‘Doe rustig aan, geen haast,’ zei Brian met een glimlach. Zijn blik gleed tussen de twee vrouwen heen en weer. ‘Ik was al jaloers op jullie, zo lekker in de zon. Ik sta de hele ochtend al in die garage te klooien.’

Eva grinnikte en leunde iets naar achteren. ‘Tja, sommige mensen weten hoe ze moeten genieten van hun zondag. Misschien moet je daar eens les in nemen.’

Brian lachte, zijn ogen even op Eva gericht voordat hij weer naar Liza keek. ‘Misschien moet ik dat inderdaad doen.’

Liza voelde hoe haar wangen licht warm werden, zonder aanwijsbare reden. Ze wilde iets zeggen, maar voelde hoe Eva haar een subtiele, onderzoekende blik toewierp.

‘Ik pak het verlengsnoer wel even,’ mompelde Liza, terwijl ze opstond en richting de schuur liep.

Toen ze de deur opende en naar binnen stapte, hoorde ze Brian en Eva achter haar in de tuin verder praten.

‘Dus, jij bent de man des huizes als Mathijs er niet is?’ plaagde Eva.

Brian lachte. ‘Ach, iemand moet het doen, toch? Maar wees eerlijk, twee mooie vrouwen in mijn tuin—wie wil dat nou niet?’

Eva lachte schamper. ‘Pas op, Brian. Straks denken we nog dat je aan het flirten bent.’

‘En wat als ik dat was?’ klonk het luchtig terug.

Liza’s vingers verstijfden rond het verlengsnoer. Haar ademhaling bleef even steken.

Toen ze terugliep, probeerde ze haar gezicht in de plooi te houden. Brian nam het snoer van haar aan met een dankbare knik.

‘Bedankt, Liza. Je redt mijn dag.’

Ze knikte kort, kon niet op woorden komen.

Brian knipoogde en draaide zich toen om. ‘Geniet van jullie koffie, dames.’

Toen hij de tuin uitliep, bleef Eva hem nognog even nakijken, waarna ze haar aandacht weer op Liza richtte.

Een lange stilte volgde.

Toen grijnsde Eva langzaam. ‘Aha…’

Liza keek haar schuin aan. ‘Wat nou?’

Eva nam een slok koffie en leunde achterover. ‘Nu snap ik het.’

‘Wat snap je?’ vroeg Liza gespannen.

Eva kantelde haar hoofd en keek haar vriendin met een geamuseerde blik aan. ‘Ik dacht heel even dat ik het mis had, maar nee. Het is duidelijk.’

Liza schudde haar hoofd. ‘Je verbeeldt je dingen.’

Eva grinnikte. ‘Dat is precies wat iemand zegt die betrapt is.’

Liza haalde diep adem en wendde haar blik af.

Eva lachte zacht en nam nog een slok koffie. ‘Relax, Liza. Wat is er mis met een beetje spanning?’

Liza bleef stil, haar vingers om haar mok heen geklemd.

Ze wist dat Eva niet zomaar op zou geven.

En het ergste was… ze wist niet meer zeker of ze dat wel wilde.

Liza wreef met haar duim langs de rand van haar mok, haar blik strak op de koffie gericht alsof die haar een uitweg kon bieden. Maar er was geen ontsnapping. Niet meer.

Eva had haar door. Dat was duidelijk. En erger nog—ze had zichzelf door.

Ze haalde diep adem, voelde hoe haar borst zich even spande voordat ze de lucht langzaam weer naar buiten liet glijden. ‘Het begon met John,’ fluisterde ze bijna.

Eva zweeg, maar haar blik was onmiddellijk scherper, al hield ze haar houding ontspannen.

Liza bleef even stil, alsof ze zichzelf moed moest inspreken. ‘Ik… ik merkte hoe hij naar me keek. Niet zomaar. Echt… keek. Alsof hij niet wist hoe hij ermee om moest gaan. Eerst dacht ik dat het me niets deed, maar—’ Ze schudde haar hoofd, een nerveuze glimlach trok langs haar lippen. ‘Maar toen begon ik op hem te letten. Ging ik ernaar zoeken. En nu…’

Ze stopte, voelde een nieuwe rilling over haar rug trekken. Dit was de grens. Hier kon ze nog terug, nog lachen, nog doen alsof het allemaal overdreven was.

Maar iets in haar wilde niet terug.

Ze haalde opnieuw adem, scherper deze keer. ‘Nu denk ik niet alleen aan hem.’ Haar stem klonk vlakker, alsof ze bang was dat het uitspreken het nog echter zou maken. ‘Ik denk aan hen alle drie.’

Eva hield haar blik vast, zonder oordeel, zonder afkeuring.

‘Aan John, en hoe hij me aankijkt. Aan Brian, en hoe makkelijk hij is, hoe… charmant, hoe hij zijn ogen laat dwalen alsof hij me allang heeft gelezen. En aan Samuel, hoe hij praat over dingen alsof het niets is, alsof het gewoon zou kunnen gebeuren.’ Liza slikte moeizaam. ‘Ik vraag me af hoe hun handen zouden voelen. Hoe hun lichamen…’

Ze kapte zichzelf af, voelde haar gezicht branden van schaamte. Haar handen balden zich om haar mok.

‘Liza…’ Eva’s stem was zacht, haar ogen donker en onderzoekend.

‘Het is fout, Eva,’ ging Liza gehaast verder, alsof ze zichzelf moest verdedigen. ‘Ik hou van Mathijs. Hij is goed voor me. Ik heb alles. Ik kom niks tekort. Maar—’ Ze stopte opnieuw, wendde haar blik af.

Eva vulde de stilte moeiteloos op. ‘Maar je hebt dit nooit eerder gevoeld.’

Liza knikte langzaam. ‘Niet zo. Niet op deze manier. Het voelt… anders. Ik ken mezelf niet zo.’

Eva was even stil, tikte zachtjes met haar nagels op de mok voor haar. Toen leunde ze iets voorover, haar stem laag, maar niet streng. ‘Liza, je hoeft jezelf niet te haten omdat je menselijk bent.’

Liza keek haar geschrokken aan. ‘Dit is geen simpele fantasie meer, Eva. Ik denk er te veel over na.’

Eva haalde haar schouders op, haar blik nog steeds open en rustig. ‘En wat als dat zo is? Het is maar een gedachte. Een verlangen. Niemand hoeft het te weten. Het maakt je geen slecht mens. Het maakt je…’ Ze stopte, kantelde haar hoofd. ‘Levend, misschien?’

Liza voelde haar adem even haperen. Dat was het woord.

Levend.

Eva zag het, glimlachte klein. ‘Je hebt jezelf dit veel te lang ontzegd. En nu voelt het alsof je iets aan het breken bent, alsof je een grens overgaat. Maar Liza… die grens zit alleen in je hoofd.’

Liza wreef langs haar voorhoofd, haar gedachten duizelden.

‘Dus je zegt dat ik me hier gewoon aan moet overgeven?’ vroeg ze, bijna cynisch.

Eva lachte zacht. ‘Ik zeg dat je moet stoppen met jezelf veroordelen voor iets wat je niet kunt controleren.’

Liza wist niet wat ze moest zeggen. Het enige wat ze wist, was dat ze Eva’s woorden niet kon negeren.

Want diep vanbinnen, hoe graag ze ook wilde vechten tegen deze gevoelens…

Ze wílde ze voelen.

Liza voelde haar vingers tintelen terwijl ze met haar nagels over de rand van haar mok ging. Ze had het uitgesproken. Niet alleen tegen zichzelf, maar nu ook tegen Eva. Het was geen wilde fantasie over een ander, niet zomaar de opwinding van iets nieuws of verbodens. Het was hun huidskleur.

‘Ik kan het zelf amper geloven,’ fluisterde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar. ‘Maar dat is wat het is. Dat is wat het zo fout maakt. Ik… ik weet niet wat dat over mij zegt. Ben ik een racist, Eva?’

Eva keek haar een lange tijd zwijgend aan, haar ogen onderzoekend, haar lippen net iets getuit. Ze roerde nonchalant in haar koffie, alsof ze nadacht over haar woorden, maar haar blik verraadde dat ze haar antwoord allang klaar had.

‘Nee,’ zei ze uiteindelijk, haar stem zacht maar zeker. ‘Dat ben je niet.’

Liza durfde haar nauwelijks aan te kijken. ‘Hoe weet je dat?’

Eva’s lippen krulden in een klein, geheimzinnig glimlachje. ‘Omdat ik hetzelfde heb.’

Liza voelde haar adem stokken. Ze keek op, haar ogen groot. ‘Wat?’

Eva leunde een stukje naar voren, haar blik speels, bijna samenzweerderig. ‘Denk je echt dat je de enige bent, Liza? Dat jij de enige bent die die aantrekkingskracht voelt? Dat jij de enige bent die… nieuwsgierig is?’

Liza schudde langzaam haar hoofd, haar hart bonkte in haar borst. ‘Ik weet niet… ik wist niet dat jij—’

‘Het is maar een fantasie,’ onderbrak Eva haar kalm. ‘Maar ja. Ik snap het.’ Ze liet haar vingers langs de rand van haar mok glijden, haar stem werd iets zachter, bijna dromerig. ‘Die donkere huid… de kracht die ze uitstralen… en ja, het cliché dat ze groot geschapen zijn. Of het waar is of niet, dat maakt niet eens uit. Het idee ervan…’

Liza voelde haar wangen branden, maar ze knikte. ‘Precies dat. Het idee.’

Eva grijnsde. ‘Zie je wel? Het is niet raar. Het is gewoon… iets wat je voelt.’

Liza beet op haar lip. ‘Maar dat betekent niet dat het goed is.’

‘Nee,’ gaf Eva toe, haar blik speels. ‘Maar het is maar een fantasie.’

Liza voelde zich duizelig. Dit gesprek ging verder dan ze ooit had verwacht. Eva was zo… open. Vrij. Ze had nooit gedacht dat ze hier samen over zouden praten.

En toch… hier zaten ze.

‘Maar heb je ooit?’ vroeg Liza plotseling, haar stem voorzichtig, maar haar nieuwsgierigheid oprecht. ‘Heb je ooit met iemand—?’

Eva glimlachte geheimzinnig. ‘Wat denk je?’

Liza’s mond werd droog. ‘Weet Bas dit?’

Eva lachte zachtjes en haalde haar schouders op. ‘Bas weet veel. Maar niet alles.’

Liza voelde een tinteling over haar huid trekken. Zou Eva echt?

Ze wilde nog iets zeggen, maar opeens klonk er een licht geluid bij de schutting. Niet hard, nauwelijks hoorbaar. Maar het was er.

Wat ze niet wisten, was dat Brian daar stond.

Hij had het verlengsnoer terug willen brengen. Had eerst nog even staan twijfelen bij de tuin, niet wetend of hij hen zou storen. Maar toen hoorde hij het gesprek.

Eerst had hij zich nog willen laten horen. Maar toen Eva sprak, toen Liza bekende… was hij stil blijven staan. Zijn hand om het snoer verstrakte even.

Brian was geen heilige. Hij was een man. Een man die net iets te vaak had opgemerkt hoe zijn buurvrouw naar hem keek. Maar dít had hij niet verwacht.

Een klein, zelfverzekerd grijnsje trok over zijn gezicht.

Dit kon interessant worden.

Hij besloot de vrouwen nu niet te storen. Dit snoer kon best nog een dagje bij hem blijven liggen.

Liza haalde diep adem en streek haar handen langs haar rok. Ze voelde zich lichter, bijna opgelucht. Het was eruit. Ze had het eindelijk uitgesproken, aan zichzelf toegegeven. En in plaats van haar met een afkeurende blik te veroordelen, had Eva haar alleen maar beter begrepen dan ze ooit had kunnen verwachten.

Maar het gesprek had iets bij Eva aangeraakt. Dat was duidelijk. Liza zag het aan haar houding, de manier waarop ze haar vingers net iets te langzaam langs haar koffiemok liet glijden, haar blik net iets te ver weg leek. Dit was geen nieuw terrein voor haar. Dit was iets wat ze al kende—een oud hoofdstuk, misschien zelfs een afgesloten hoofdstuk. Maar toch had het iets in haar wakker gemaakt.

Toen de mannen niet veel later terugkwamen van het fietsen, werd de sfeer weer zoals hij hoorde te zijn. Mathijs kwam met een ontspannen glimlach binnen, Bas plofte naast Eva neer met een overdreven zucht terwijl hij zijn helm afdeed. Gewoon, zoals altijd. Twee echtparen die een zondagochtend doorbrachten zoals zoveel stellen dat deden.

Liza en Eva wisselden nog een korte blik.

"Het komt goed," fluisterde Eva zachtjes, net voordat ze opstond om met Bas naar huis te gaan.

Liza knikte. Ja. Het komt goed.

Maar in zijn eigen tuin, met een koud biertje in zijn hand, zat Brian in de zon te genieten van iets anders dan alleen het weer.

Hij was geen man die misbruik maakte van situaties. Dat had hij nooit gedaan. Maar hij was ook niet blind.

Twee vrouwen, beiden onwaarschijnlijk knap, hadden zonet in alle openheid gefantaseerd over mannen zoals hij. Over huid, over verlangens, over dingen die eigenlijk niet mochten.

En dat het juist deze vrouwen waren—netjes, beheerst, trouw—dat maakte het misschien nog wel het meest verleidelijk.

Brian nam een slok, leunde achterover in zijn stoel en liet een tevreden glimlach over zijn gezicht glijden.

Dit zou nog interessant worden.

-