Peter was samen met de groep gaan wandelen. Een mooie tocht, waarbij de docenten hun best deden om de kinderen iets bij te brengen over de bergfauna- en flora en hun aandacht probeerden te vestigen op de schoonheid van de Alpen. Ze zagen een arend en buizerds en een waterval en misschien ook wel steenbokken (al konden dat ook koeien zijn geweest – ze stonden heel ver weg). Wat de kinderen echter het meest opviel was het feit dat hun docenten ook échte mensen waren, met gevoel voor humor en veel aandacht voor wat hun leerlingen boeide. Vooral de biologieleraar, die tijdens de les steeds altijd een beetje stuurs keek en onmogelijk strenge toetsen gaf (en van wie ze allemaal toch een beetje bang waren), bleek een ware clown.

Peter genoot van het mooie landschap, van de aanwezigheid van zijn vrienden, van de zuivere lucht, van de fysieke inspanning. En van de gedachten aan Liesbeth.

Op de terugweg naar het chalet, verbrokkelde de groep. Peter was naast zijn beste vriend Tim gaan lopen. Beiden waren sinds hun jongste kindertijd onafscheidelijk. ‘Zwart en wit’ werden ze genoemd: Tim met zijn ravenzwarte haar, nu kortgeknipt, zijn smalle schouders en lange handen en Peter met zijn korte blonde haar. Peter was korter dan Tim maar had de aanleg om breder geschouderd uit te groeien. Tim was stiller dan de steeds uitbundige Peter en ernstiger, maar beiden waren schavuiten, vol kattenkwaad en apenstreken.

De beide jongens liepen zwijgend naast elkaar, ze hadden niet veel woorden nodig als ze samen waren. Af en toe stonden ze stil om van een uitzicht te genieten, een rondcirkelende roofvogel te bewonderen of terug te fluiten naar een gealarmeerde marmot.

Al snel waren ze de rest van de groep uit het oog verloren. Dat gaf niets, ze zagen het dorpje en het chalet immers in de verte liggen, de terugweg was gemakkelijk.

Zorgeloos slenterden ze verder. Net voor ze het dorpje bereikten, kwamen ze voorbij een vijver, die grotendeels verborgen lag achter bomen en struiken. Eén blik van verstandhouding was genoeg om hen allebei over het hek te laten klimmen, op zoek naar afkoeling na een urenlange wandeling in de hete middagzon. Al rennend trokken ze hun schoenen, T-shirts en broeken uit en tegelijkertijd doken ze in het koude water. Proestend en snuivend kwamen ze boven, zwommen een paar keer heen en weer, duwden elkaar kopje-onder, wierpen elkaar de lucht in, stoeiden als kleine kinderen. Uiteindelijk gingen ze weer aan land en gingen liggen op het grasveld naast de vijver. Ze hadden geen handdoeken bij, dus moesten ze maar in de zon opdrogen. Toen ze zeker wisten dat de bomen en struiken hen beschermden tegen de blikken van nieuwsgierigen op de weg, trokken ze hun natte onderbroeken uit en hingen die te drogen aan een tak.

Loom lagen ze naast elkaar te zonnen. Ze genoten van de zon, hun vriendschap, hun jeugd. ‘Peter, ik heb dorst’, verbrak Tim de stilte. ‘Kunnen we niet wat te drinken halen in het dorp?’. ‘Je wilt weten of ík niet wat te drinken wil halen voor ons, zoals altijd’, antwoordde Peter. Toen Tim knikte, stond Peter op en trok lachend zijn kleren en schoenen weer aan. Peter wilde zijn vrienden altijd een plezier doen en eigenlijk had hij zelf ook wel zin in frisdrank. ‘Blijf jij maar lekker liggen, luiwammes, ik ga wel naar het dorpswinkeltje voor jou. Maar je moet wel beloven dat je hier blijft, ik ben echt niet van plan om je te gaan zoeken’. ‘OK, beloofd, ik zal hier braaf blijven liggen tot jij terug bent met frisdrank. Hup! Hup!’. Peter liep het grasveldje af, stapte de weg op en sloeg de richting van het dorp in.

Bij de eerste huizen van het dorp, zag hij een jonge vrouw die hem tegemoet kwam lopen. Hij herkende haar meteen: het was Marianne, tweedejaarsstudente aan de lerarenopleiding, die nu als stagiaire meegekomen was als begeleidster van de groep. Haar stralende glimlach, haar luisterend oor, haar bemoedigend advies, haar eindeloze geduld, haar onderzoekende blik: alles wees op een grote liefde voor de leerlingen met wie ze werkte. En die liefde was wederkerig: iedereen droeg haar op handen en de kinderen vreesden nu al de dag dat ze definitief zou vertrekken. Ze zeurden al eindeloos tegen de andere docenten en het schoolhoofd dat die er alles aan moesten doen om juffrouw Marianne te laten blijven.
Daar kwam nog bij dat de meeste jongens ook wel gefascineerd waren door haar mooie gezicht, haar stevige borsten, haar mooie kont, waarrond ze steeds strakke spijkerbroeken droeg. Ze verborg beloften van een hun nog onbekende wereld.

Vandaag droeg ze haar blonde haren in een paardenstaart, ze had een lekker los zittend T-shirt en een stevige wandelbroek aan en aan haar voeten zaten haar hoge bergschoenen.
Toen ze bij elkaar gekomen waren, vroeg ze aan Peter of hij ook wist waar Tim was. De leraren hadden vastgesteld dat de 2 vrienden niet meer bij de groep waren en hadden Marianne erop uit gestuurd om hen te gaan zoeken. ‘Ja, hoor, wij hebben gezwommen en nu ligt Tim naast een vijvertje, daar onder die boompjes’, en Peter draaide zich om en wees naar de bomen die nog net naast de bocht van de weg te zien waren. ‘En nu ga ik naar het dorpswinkeltje wat te drinken halen voor ons tweeën. Wil jij ook wat, Marianne?’. De jonge vrouw wees het aanbod af, ze wilde gewoon even bij Tim kijken of alles in orde was. Ze namen afscheid en verdwenen in tegenovergestelde richtingen.

Ondertussen lag Tim nog lekker in het zonnetje. Zijn ene arm had hij onder zijn hoofd, zijn andere had hij op zijn kruis gelegd. Gedachteloos speelde hij met zijn piemel, zoals hij vaak deed als hij heel ontspannen was. Zijn eigen zachte strelingen waren lekker en zijn piemel begon zich op te richten. Tim ging rustig verder. Hij wist al wat masturberen was en hij lag te overwegen of hij van de afwezigheid van zijn vriend gebruik zou maken om eens lekker af te trekken. Ze waren dan wel beste vrienden maar samen aftrekken deden ze toch niet (Tim wist niet eens of Peter dat eigenlijk wel al gedaan had, hij moest hem dat zeker eens vragen) en zelfs als Peter zich haastte zou hij toch nog lang genoeg wegblijven voor een stevige ruk.

Met gesloten ogen streelde hij zijn balletjes, zijn piemel, zijn buik en borst. Zijn geslacht was nu keihard. Plotseling hoorde hij dat er iemand naast hem stond. Toen hij een beetje geschrokken zijn ogen opendeed, zag hij Marianne over hem heen gebogen staan. Marianne, knappe en lieve Marianne, over wie hij vaak fantaseerde als hij met zichzelf speelde. Stagiaire Marianne, toch ook juffrouw Marianne, zoveel ouder, een echte vrouw, die hem nu betrapte: helemaal bloot, met een stijve, aftrekkend. In paniek probeerde hij zij kruis te bedekken maar zijn erectie liet zich niet zomaar verbergen. Hij wilde op zijn buik gaan rollen maar de gedachte dat hij dan zijn blote kont zou tonen, vond hij nog vervelender dan zijn stijve te moeten laten zien.

Hij begon wat te stamelen maar Marianne hield hem met een handgebaar tegen. ‘Stil maar, Tim,’ zei ze vriendelijk, ‘maak je maar geen zorgen, ik weet heus wel wat jongetjes van jouw leeftijd doen als ze alleen zijn. Of als ze denken dat ze alleen zijn, haha! . Ga maar lekker verder, ik ga er alweer vandoor. Ik wilde alleen checken of alles in orde was’. ‘Nee,’ stamelde Tim, ‘ga niet weg’. Hij wist niet of hij wilde zeggen dat hij zou ophouden als ze bij hem bleef, of dat hij net doorgaan als ze bleef. Maar blijven moest ze.

Marianne hurkte naast Tim en legde een vinger op zijn lippen, ‘Even zwijgen nu, wat je nu aan het doen bent vereist volledige toewijding, geen tijd voor gebabbel’. En toen haalde ze Tims hand weg van zijn kruis, zodat zijn piemel helemaal te zien was. Zijn erectie had nog niets aan kracht ingeboet.

Tim aarzelde om zichzelf verder af te trekken, dat Marianne erbij was vond hij wat ongemakkelijk maar ook wel geil. Toen voelde hij haar hand rond zijn piemel. Zachtjes begon haar vuist op en neer te gaan. Toen likte ze een dikke klodder speeksel op haar vingers, trok de voorhuid helemaal naar achteren en maakte de eikel daar flink nat mee. Tim wist niet waar hij het had: Marianne was hem aan het aftrekken, het eerste meisje dat dat ooit bij hem gedaan had. Hij zag haar borsten voor zijn ogen heen en weer wiebelen onder haar shirtje, terwijl ze glimlachend naar haar eigen handwerk keek. Tim besloot om dit nooit te vergeten. Mariannes hand ging nu sneller op en neer. Met haar vrije hand nam ze Tims balletjes vast en masseerde die zachtjes. ‘Met kleine jongetjes moeten we voorzichtig zijn’, mompelde ze. De jongen begon te grommen en hield zijn ogen strak op Marianne gericht.

Tim voelde dat zijn orgasme niet ver meer was en hield Mariannes hand tegen. Toen die hem verbaasd en geamuseerd aankeek, fluisterde hij beschaamd: ’Hou maar op Marianne, straks zit je er helemaal onder. Ik hou het niet meer’. Marianne keek hem aan: ‘maak je maar geen zorgen knul, kom maar lekker klaar, het mag’. Toen ging ze weer verder. Tim voelde al zijn spieren samentrekken voor een ongekend orgasme. ‘Marianne, het komt’, fluisterde hij schor en hij tilde zijn bekken op. Zijn lichaam stond gespannen als een veer, hij steunde op zijn ellebogen, achterhoofd en voeten, zijn rug, billen en benen hemelwaarts in een boog. Met een laatste stoot van zijn lenden kwam hij klaar. Vlokken zaad kwamen uit zijn piemel en kwamen op zijn buik en borst terecht, liepen over Mariannes pols en onderarm. Marianne bleef trekken tot het laatste restje sperma Tims zak had verlaten.

Toen Tim weer iets ontspannen was, veegde Marianne zijn zaad in grote halen over zijn lichaam, bij elke veeg schokte het lichaam van de jongen onder de aanraking. Toen kietelde ze hem nog even zachtjes onder zijn balletjes, ging staan en draaide zich om. ‘Eten om zes uur, Tim, kom niet te laat’, riep ze nog over haar schouder terwijl ze naar de weg liep.

Onderweg weg naar het dorp kwam ze Peter weer tegen, die 2 flesjes frisdrank droeg. In het voorbijgaan vertelde ze ook hem dat hij om zes bij het chalet moest zijn en met stevige passen liep ze hem voorbij.

Toen Peter bij Tim aankwam, zag hij dat zijn vriend in slaap gevallen was, nog steeds poedelnaakt. Maar de glinsterende laag op zijn buik, borst en bovenbenen, de plakkerige weerschijn om zijn nog steeds ontblote eikel en de vreemde glimlach waarmee Marianne hem had aangekeken en die ook om Tims lippen speelde, vertelden hem genoeg.

Met een brede grijns trok Peter zijn kleren weer uit, ging naast zijn vriend liggen en ook hij viel meteen in slaap.