Ik ben Cynthia. Vijfentwintig jaar oud, lang, slank, met lichtblond haar dat in zachte golven over mijn rug valt. Mijn ogen zijn groen, helder, en kunnen dwingend zijn als ik wil — dat heb ik me vaker laten vertellen. Ik heb een C-cup, geen overdreven vormen, maar alles klopt. Al met al een mooie verschijning… en nee, dat zeg ik niet alleen. Ik weet wat ik waard ben.

Vandaag was mijn trouwdag. De grote dag. Ik had het me duizend keer voorgesteld, en nu was het zover. Mijn man Erik — knap, gespierd, brede schouders, een glimlach die vrouwen laat smelten — stond daar vanmorgen op me te wachten in zijn donkerblauwe maatpak. En ja, we zijn gek op elkaar. Maar hij heeft zijn kleine gebreken… letterlijke en figuurlijke. Zijn pik is nou niet bepaald wat je noemt indrukwekkend, en hij drinkt soms meer dan goed voor hem is.

Toch was het vandaag perfect. De ceremonie was prachtig. De geloften oprecht. En die eerste kus als man en vrouw voelde écht.

De openingsdans was als een droom, al struikelde Erik op het einde bijna over mijn sleep — hij had vlak voor de dans al drie glazen champagne achterover geslagen. Daarna kwam de taart, gejuich, camera’s, kusjes van tantes en collega’s. En toen… begon het borrelen. De zaal vulde zich met muziek, gelach en schuivende stoelen. Ik was de hele tijd in gesprek met mensen. Even bij deze tafel zitten, dan weer bij die. Glimlachen, knikken, bedankjes aannemen.

Toen ik even later op zoek ging naar Erik om weer te dansen, zag ik het al van een afstand. Zijn bewegingen waren wiebelig, zijn stem te luid, zijn blik wazig. Meneer had weer te veel gedronken. Op zijn eigen bruiloft.

Ik zuchtte. Niet boos, eerder teleurgesteld. Ik wilde deze avond met hem delen. Écht delen. Maar ik wist: dat ging niet meer gebeuren.

“Zal ik dan maar je danspartner zijn vanavond?”

Ik draaide me om. Piet. Onze goede vriend. Breed postuur, verzorgd, donker haar, stoppelbaardje. Altijd charmant, altijd attent. En… naar verluid de bezitter van een indrukwekkend stuk gereedschap. Dat soort verhalen gaan snel rond in vriendengroepen, zeker als vrouwen onder elkaar praten. En geloof me — dat hadden ze gedaan.

“Waarom ook niet,” zei ik en glimlachte.

We liepen samen naar de dansvloer. Zijn hand gleed rond mijn middel terwijl we begonnen te bewegen op de muziek. Hij leidde stevig, zijn grip was zelfverzekerd. En terwijl we dansten, voelde ik hoe zijn vingers af en toe iets lager gleden. Net niet op mijn bil, maar dichtbij genoeg. Een enkele keer streelde zijn hand vluchtig over de blote huid tussen mijn schouderbladen en de rand van mijn jurk. Het tintelde.

Ik deed niets om het tegen te houden. Geen afstand. Geen opmerking. Het voelde… goed. Te goed. Misschien omdat Erik me op afstand had gezet. Misschien omdat Piet me precies op het juiste moment aanraakte. Of misschien, heel misschien… omdat ik het wilde.

“Je straalt vanavond,” zei hij zacht in mijn oor. Zijn adem warm tegen mijn hals. “Je weet niet half wat dat met een man doet.”

Ik lachte ongemakkelijk. Maar mijn lichaam vertelde iets anders.

De autorit naar huis was stil. Niet ongemakkelijk, maar geladen. Erik zat op de achterbank, zijn hoofd tegen het raam, knorrend in een lichte comaslaap. Ik zat voorin, mijn jurk opgefrommeld op mijn schoot, mijn haren losgewaaid van het feest. Piet reed. Eén hand losjes aan het stuur, de ander op de versnellingspook. Maar af en toe gleed zijn blik naar mij. Even snel, dan weer terug op de weg. Die blikken zeiden genoeg.

Thuis aangekomen, hielp Piet Erik uit de auto. Mijn kersverse man was te dronken om zelfstandig te lopen. We sleepten hem samen naar binnen, zijn schoenen sloffend over de vloer. Zonder een woord te wisselen, brachten we hem naar de logeerkamer. Ik trok het dekbed terug, Piet liet hem op het bed zakken.

“Dat was je grote dag, huh?” mompelde hij, voordat hij zich omdraaide en meteen begon te snurken. Typisch.

Ik stond even stil in de deuropening. Keek naar hem. Mijn man. Zo onbereikbaar. En ineens voelde het alsof ik iets miste. Alsof ik die hele dag had uitgegeven aan een belofte... en nu met lege handen stond.

Ik draaide me om. Piet stond daar, in de gang. Hij had zijn stropdas losgemaakt, zijn ogen op mij gericht. Stevig. Vol vuur.

“Zal ik je helpen met je jurk?” vroeg hij.

Ik knikte. “Als je wil.”

We liepen naar de slaapkamer. Mijn slaapkamer. Onze slaapkamer. Maar vanavond voelde het anders. Anders geladen. Alsof de lucht zelf iets zweerde.

Piet kwam achter me staan, zijn vingers vonden de rits van mijn jurk. Hij trok langzaam naar beneden, centimeter voor centimeter. Mijn huid tintelde bij elke aanraking. Toen hij het laatste haakje losmaakte, liet ik de stof langs mijn lichaam glijden. Geen woorden. Alleen ademhaling.

Ik stond daar, alleen nog in mijn bruidsslip en beha. Zijn handen vonden mijn heupen, gleden langzaam naar voren. Hij deed het rustig. Zeker. Niet vragend — sturend. Ik liet het toe. Ik wilde het. Ik voelde mijn tepels verharden onder het kant van mijn beha. Mijn ademhaling versnelde.

“Zeg het maar als je wilt dat ik stop,” fluisterde hij.

Ik zei niets.

Zijn lippen vonden mijn hals. Zijn handen mijn buik. Hij draaide me om, keek me aan alsof hij me al jaren kende. En zonder te wachten kuste hij me. Diep. Vol. Ik hapte naar adem, maar duwde niet weg. Mijn lichaam boog naar hem toe, mijn handen vonden zijn borst, zijn nek, zijn haren.

Hij tilde me moeiteloos op en legde me op bed. Zijn handen gleden over mijn dijen, duwden mijn benen zachtjes uit elkaar. Geen haast. Geen twijfel. Zijn ogen bleven op de mijne. Hij trok mijn slipje uit en liet zijn vingers verkennen. Eerst zacht, dan doortastender. Mijn adem stokte, mijn rug boog omhoog.

Zijn mond vond mijn binnenkant, warm en gulzig. Hij proefde me met volle overgave, liet me kreunen en wringen onder zijn tong. Ik greep zijn haren, trok hem dichterbij. Mijn benen trilden. De spanning bouwde op tot ik explodeerde in zijn mond, met een lange, schokkende climax die ik niet had verwacht.

Hij kwam omhoog, zijn gezicht glanzend van mij. Onze blikken kruisten elkaar en zonder een woord te zeggen, trok hij zijn overhemd uit. Zijn lichaam was strak, mannelijk. Zijn broek volgde snel. En toen zag ik het — de verhalen klopten. Hij was groot. Echt groot. Mijn hart bonsde. Mijn lijf gloeide.

“Zeker dat je dit wil?” vroeg hij nog een laatste keer.

Ik knikte. Ademloos.

Hij kwam bovenop me, gleed langzaam in me, centimeter voor centimeter. Mijn lichaam spande zich aan, moest zich aanpassen aan zijn omvang. Maar toen hij helemaal in me zat, voelde ik me voller dan ooit. Compleet. Zijn ritme begon langzaam, liefdevol. Hij kuste mijn hals, mijn borsten, mijn mond.

Maar al snel werd het dierlijker. Sneller. Hoger tempo. Hardere stoten. Mijn nagels groeven zich in zijn rug. Hij duwde mijn benen verder omhoog, dieper in me. Mijn ademhaling werd schokkend, mijn stem ongecontroleerd.

“Je voelt perfect,” hijgde hij in mijn oor. “Alsof je voor mij gemaakt bent.”

Toen hij dichter bij zijn hoogtepunt kwam, trok hij zich bijna terug — maar ik greep zijn heupen, trok hem terug in me.

“Kom maar,” fluisterde ik. “Binnen in mij.”

En dat deed hij. Een diepe, brute stoot en hij explodeerde in mij, met een rauwe kreun en zijn hele lichaam gespannen boven me. Terwijl hij zich leegspoot, flitste het nog even door mijn hoofd: ik was gestopt met de pil. Erik en ik wilden aan kinderen beginnen. Maar op dat moment… dacht ik alleen aan Piet. Aan hoe goed het voelde. Hoe fout en tegelijkertijd onvoorstelbaar opwindend. Ik voelde alles. Elke puls. Elk spoor van zijn overgave.

We lagen hijgend naast elkaar, bezweet, verstrengeld.

Ik wist wat ik gedaan had. En erger nog… ik wilde dat het niet de laatste keer zou zijn.