Lisa staarde naar het kleine plastic staafje in haar hand, haar hart bonkte in haar keel. De twee roze strepen staarden haar aan, een onmiskenbare bevestiging van haar vermoedens. Ze was zwanger. De gedachte deed haar maag omdraaien. Wie was de vader? Ze had de afgelopen maanden zo veel mannen gehad, zowel op school als in de clubs, dat het onmogelijk was om het te weten. Haar ogen gleden naar de lijst in haar notitieboekje, de namen van de jongens die ze nog wilde verleiden. Het voelde nu zo zinloos.

Ze dacht terug aan de afgelopen weken, aan de wilde nachten, de stoute ontmoetingen in donkere hoekjes, de ongebreidelde passie. Had ze dit zien aankomen? Had ze de waarschuwende signalen genegeerd, blind voor de mogelijke gevolgen van haar acties? Ze had zich altijd zo vrij gevoeld, zo ongebonden, maar nu voelde ze de gewicht van verantwoordelijkheid op haar schouders drukken.

Met trillende handen pakte ze haar telefoon en belde James. Hij was haar mentor, haar vriend, de enige die haar echt begreep. Ze had hem alles over seks geleerd, hij had haar geholpen haar grenzen te verleggen, haar lusten te verkennen. Hij zou weten wat ze moest doen.

"James," fluisterde ze, haar stem breekbaar. "Ik moet je spreken. Het is belangrijk."

James, die net zijn koffie aan het drinken was in zijn kleine appartement, hoorde de paniek in haar stem. "Lisa, wat is er? Je klinkt... anders."

"Ik ben zwanger," flapte ze eruit, de woorden een stortvloed die niet meer tegengehouden kon worden. "Ik weet niet wat ik moet doen."

Er viel een stilte aan de andere kant van de lijn, een stilte die eindeloos leek. Lisa's ademhaling versnelde, haar angst groeide.

"Kom hierheen," zei James uiteindelijk, zijn stem kalm maar dringend. "We praten erover. Alles komt goed, Lisa."

Ze hing op en staarde naar haar spiegelbeeld. Haar groene ogen, normaal gesproken stralend van ondeugendheid, waren nu dof van zorgen. Haar blonde haar, normaal gesproken los en wild, hing slap over haar schouders. Ze voelde zich kwetsbaar, onzeker, iets wat ze niet gewend was.

James woonde in een klein appartement aan de rand van de stad, een toevluchtsoord voor Lisa wanneer de wereld te veel werd. Ze klopte aan, haar handen klam van zenuwen.

"Kom binnen," riep hij, zijn stem warm en geruststellend.

Ze stapte naar binnen, de vertrouwde geur van koffie en boeken omhullend haar. James zat op de bank, zijn donkere haar in de war, zijn ogen bezorgd.

"Vertel me alles," zei hij, zijn hand reikend naar de hare.

Lisa vertelde hem over de test, over haar twijfels, over de angst die haar verteerde. Ze vertelde hem over de jongens, over de nachten, over de ongebreidelde lust die haar had gedreven. James luisterde, zijn gezicht een masker van kalmte, maar zijn ogen verraadden zijn bezorgdheid.

"We moeten nadenken over je opties," zei hij uiteindelijk. "Maar eerst, moet je rusten. Je ziet eruit alsof je elk moment in elkaar kunt storten."

Hij stond op en leidde haar naar de slaapkamer, een kleine ruimte met een groot bed en een raam dat uitkeek op de stad. Het bed was onopgemaakt, de lakens verfrommeld, een getuigenis van zijn eigen onrustige nachten.

"Ga liggen," beval hij zachtjes. "Ik haal wat water."

Lisa gehoorzaamde, haar lichaam voelde zwaar, haar gedachten een wirwar van angst en onzekerheid. Ze hoorde James in de keuken rommelen, het geluid van stromend water, het gekletter van glazen.

Hij kwam terug met een glas water en een warme deken. "Hier," zei hij, het glas aan haar reikend. "Drink dit op. Het zal je helpen."

Ze nam een slok, het water koel en verfrissend. James ging naast haar zitten, zijn aanwezigheid geruststellend.

"Weet je," begon hij, zijn stem zacht, "ik heb je altijd gesteund in je keuzes, ook al waren ze soms... onconventioneel. Maar dit, dit is anders. Dit is een kind, een leven dat van jou afhankelijk is."

Lisa knikte, tranen welden op in haar ogen. "Ik weet het," fluisterde ze. "Ik ben bang, James. Ik weet niet wat ik moet doen."

Hij pakte haar hand, zijn aanraking warm en troostend. "Je hoeft dit niet alleen te doen. Ik ben hier voor je, wat je ook beslist. Maar we moeten nadenken over de vader. Heb je enig idee wie het zou kunnen zijn?"

Lisa schudde haar hoofd, haar tranen begonnen te stromen. "Nee, ik... ik heb zo veel mannen gehad. Ik kan me niet herinneren wie het zou kunnen zijn."

James zuchtte, zijn blik ernstig. "Dan moeten we misschien overwegen om... tests te doen. Om de vader te vinden."

De gedachte aan tests, aan het identificeren van de vader, deed Lisa's maag omdraaien. Ze wilde niet weten wie het was, ze wilde niet de blik van teleurstelling in zijn ogen zien.

"Ik weet het niet," fluisterde ze. "Ik ben bang voor wat ik zal vinden."

James knikte, zijn hand nog steeds in de hare. "Ik begrijp het. Maar we moeten dit doen, voor het kind. Het verdient te weten wie zijn vader is."

Lisa staarde naar hun verstrengelde handen, de warmte van zijn aanraking een contrast met de koude angst in haar borst. Ze voelde zich gevangen, gevangen tussen haar verlangen naar vrijheid en de verantwoordelijkheid die nu op haar schouders rustte.

"Wat als... wat als ik het niet aankan?" vroeg ze, haar stem breekbaar. "Wat als ik een slechte moeder ben?"

James glimlachte, zijn ogen vol medeleven. "Je zult een geweldige moeder zijn, Lisa. Je hebt een groot hart, en je bent sterker dan je denkt."

Ze leunde tegen hem aan, haar tranen stroomden nu vrijelijk. "Ik ben bang, James. Ik ben zo bang."

Hij omhelsde haar, zijn armen een veilige haven. "Het is goed om bang te zijn," fluisterde hij. "Maar we zullen dit samen doen. Ik ben hier voor je, wat er ook gebeurt."

In die omhelzing, omgeven door de warmte van zijn lichaam en de geruststelling van zijn woorden, voelde Lisa een sprankje hoop. Misschien, dacht ze, misschien kon ze dit aan. Misschien kon ze een moeder zijn, een goede moeder, ondanks alles.

Maar de gedachte aan de vader, aan de onbekende man die deel uitmaakte van dit kind, bleef haar achtervolgen. Wie was hij? Zou hij haar steunen, of zou hij haar veroordelen?

De nacht viel, en Lisa lag wakker, haar gedachten een wirwar van angst en hoop. Ze staarde naar het plafond, de schaduwen dansend in het licht van de straatlampen.

James lag naast haar, zijn ademhaling rustig en gelijkmatig. Hij was haar anker, haar veilige haven in deze storm van emoties.

Maar de storm was nog niet voorbij. De komende dagen, weken, maanden, zouden vol uitdagingen zijn. Lisa wist dat ze sterke keuzes moest maken, keuzes die niet alleen haar leven zouden beïnvloeden, maar ook dat van het kind dat in haar groeide.

En terwijl ze daar lag, in het donker, voelde ze een nieuwe vastberadenheid opwellen. Ze zou vechten, vechten voor haar kind, vechten voor haar toekomst. Ze zou niet toestaan dat haar verleden haar definieerde.

Maar de vraag bleef: wie was de vader? En hoe zou hij reageren als hij het wist?

De nacht verstreek, en de ochtend brak aan, maar de antwoorden bleven uit. Lisa's reis was nog maar net begonnen, en de weg voor haar was vol onzekerheid en beloften.