De ochtend na de storm is het huis onnatuurlijk stil. De gebeurtenissen van gisteravond voelen als een droom, maar de zware, lome gloed in mijn onderbuik en de lichte pijn in mijn spieren zijn het onmiskenbare bewijs dat alles echt was. Een nieuwe, gevaarlijke nieuwsgierigheid trekt me uit bed. Kristof is beneden, ik hoor het zachte geluid van het koffiezetapparaat. Dit is mijn kans. Ik loop naar zijn bureau in de studeerkamer. Ik heb enkel een doorschijnend, zijden slaapkleedje en een zwart slipje aan. De koele lucht op mijn huid voelt als een streling, een herinnering aan de kwetsbaarheid van gisteravond. Zijn laptop staat open. Ik zet me in de lederen bureaustoel. Met trillende vingers open ik de browser, navigeer naar expose.me en log in op zijn profiel. De interface is donker, anoniem. Mijn hart bonkt in mijn keel als ik het laatste fotoalbum zie, dat hij gisteren nog heeft aangemaakt. De titel: De Inwijding.

Mijn adem stokt. Nerveus maar onweerstaanbaar opgewonden klik ik het album aan. Er zijn drie foto’s te zien. Ik klik op de laatste. Ik zie mezelf, op mijn knieën, in de hal. De compositie is meesterlijk. Mijn lichaam, gehuld in het zwarte topje dat nu het bewijs draagt van twee voltooide lessen. Maar het is niet het besmeurde topje dat me mijn adem ontneemt. Het is mijn gezicht. Kristof heeft het niet wazig gemaakt. Het is perfect scherp, onmiskenbaar het mijne. En de uitdrukking… het is geen schaamte of angst die ik zie. Het is een blik van pure, onversneden extase. Een diepe, donkere voldoening. Mijn ogen halfgesloten, mijn lippen licht geopend in een verstilde kreet van genot. Het is het gezicht van Marie in haar meest pure, ongetemde vorm.

Een ijskoude golf van paniek trekt door mijn lichaam. Dit is onomkeerbaar. Iedereen kan dit zien. De gedachte is een duizelingwekkende val in een diepe afgrond. Maar onmiddellijk daarna, en met duizend keer meer kracht, overspoelt een golf van gloeiendhete lust de paniek. De angst en de opwinding strijden in elke vezel van mijn lijf om de overhand. De wetenschap dat de hele wereld getuige kan zijn van mijn diepste overgave, van mijn geheime genot, is de meest perverse, meest krachtige afrodisiacum denkbaar. De paniek voedt de geilheid. De geilheid voedt de paniek. Het is een wilde, verslavende roes. Mijn hand, die op de muis rust, trilt. Een deel van me wil het venster sluiten, de laptop dichtklappen en doen alsof dit nooit is gebeurd.

Maar een veel groter, hongeriger deel van mij wil meer. Ik wil weten wie er gekeken heeft. Ik wil de comments lezen. Ik wil opnieuw genomen worden, wetende dat de wereld toekijkt. En ik krijg er geen genoeg van. Met een klik die onherroepelijk aanvoelt, scroll ik naar beneden, voorbij de foto, naar de duisternis eronder. De commentaren. Het zijn er al tientallen, een stortvloed van anonieme gebruikers die getuige zijn van mijn val. En hun woorden zijn rauwer, directer dan alles wat ik me had kunnen voorstellen. Ze gaan niet zozeer over mijn lichaam, of over het bewijs op mijn topje. Ze gaan over mijn gezicht. Ze ontleden de uitdrukking in mijn ogen. Ze beschrijven de mix van pijn en extase. Ze zien de overgave, de manier waarop mijn lippen licht geopend zijn, de donkere voldoening die straalt door de tranen van genot heen. Ze gebruiken woorden die me tegelijk doen huiveren en gloeien. Woorden die de spijker op de kop slaan, die precies benoemen wat ik op dat moment voelde. Ze zien niet alleen de daad, ze zien de ziel van Marie. En ze aanbidden haar ervoor.

Elk woord is een nieuwe vonk die het vuur in mij verder aanwakkert. De schaamte van de herkenbaarheid is volledig verdwenen, vervangen door een intense, exhibitionistische trots. De anonieme blikken van al deze vreemden voelen als een collectieve aanraking, een massale aanbidding die me tot het absolute kookpunt drijft. Een onhoudbaar, branderig gevoel ontstaat diep in mijn onderbuik. Een zware, kloppende koorts die zich door mijn hele lichaam verspreidt. Dit is te opwindend. Ik ben veel te geil. Het is een fysieke pijn, een ondraaglijke behoefte die schreeuwt om een uitlaatklep. Mijn ademhaling is een oppervlakkig, gejaagd hijgen. Ik kan niet langer stilzitten in deze stoel. De woorden op het scherm dansen voor mijn ogen, de virtuele aanrakingen van de commentaren worden een ondraaglijke, fysieke realiteit.

Ik moet dit stoppen. Ik moet dit voelen. Nu. Met een schokkerige beweging duw ik de bureaustoel naar achteren. Ik sluit mijn ogen, mijn hoofd valt naar achteren. De wereld van de studeerkamer, van de laptop en de comments, verdwijnt. Er is alleen nog dit brandende, alles verterende verlangen. Mijn hand, die net nog de muis bediende, verlaat het bureau en begint aan een trage, wanhopige reis naar de bron van de hitte.

Een zacht gekraak van een vloerplank in de deuropening. Mijn ogen schieten open. De roes wordt doorboord door een ijskoude schok van adrenaline. Mijn hand bevriest. Kristof staat in de deuropening. Hij leunt tegen de post, zijn armen over elkaar, en kijkt me aan. Er is geen woede in zijn blik, geen spoor van de gekwetste echtgenoot. In plaats daarvan is er een intense, bijna klinische nieuwsgierigheid. Een kalme, observerende blik die alles in zich opneemt: mijn positie in zijn stoel, het doorschijnende slaapkleedje, mijn gejaagde ademhaling, de gloed op mijn wangen en de hand die onhandig snel van mijn schoot wegschiet. Zijn ogen glijden even naar het laptopscherm, waar de foto en de commentaren nog steeds openstaan, en dan weer naar mij. Een klein, wetend lachje speelt om zijn lippen. Hij heeft me betrapt. Niet bij een daad van verraad, maar bij een daad van pure, onversneden genot, veroorzaakt door de straf die hij me heeft opgelegd.

De stilte is zwaar en geladen. Hij breekt hem met een stem die laag en kalm is, maar die trilt van een onderdrukte, triomfantelijke ondertoon. "Interessant leesvoer?" Zijn triomfantelijke blik hangt in de lucht en wakkert een diepe, donkere vlam in me aan. Ik beweeg langzaam in de bureaustoel, een weloverwogen, golvende beweging waardoor de dunne zijde van het slaapkleedje over mijn huid glijdt. "Weet je hoe het voelt, Kristof?" fluister ik, mijn stem is laag en hees. Mijn ogen verlaten de zijne geen seconde. Ik breng een hand naar mijn eigen hals, mijn vingertoppen traceren de lijn van mijn sleutelbeen. "Als ik die commentaren lees... voelt het alsof hier, precies hier, een ijzige siddering begint." Mijn vingers rusten op het kuiltje van mijn keel. "Een koude rilling die belooft dat het straks heel, heel warm gaat worden."

Ik zie hem slikken, zijn adamsappel beweegt. Hij is volledig gefocust op mijn hand, mijn woorden. "En die rilling trekt naar beneden," ga ik verder, terwijl mijn hand een trage, plagerige reis naar mijn buik begint. De stof van het kleedje is een flinterdunne barrière. "En hier," mijn hand rust net boven mijn navel, "hier wordt het warm. Het is geen zachte gloed. Het is een gloeiende bal van ondeugd die groter wordt met elk woord dat ik lees." Ik kijk even naar beneden, naar mijn eigen lichaam, en dan weer naar hem. "Dit slaapkleedje... het voelt plotseling als het meest vulgaire wat ik ooit heb gedragen. Niet omdat het doorschijnend is, maar omdat jij wéét wat eronder gebeurt. Je weet hoe de stof kleeft."

Mijn hand glijdt lager, rust aan de binnenkant van mijn dij, net waar het leer van de stoel mijn blote huid raakt. Ik oefen een lichte druk uit. "Elke anonieme blik op die foto, elke perverse gedachte... het voelt als een vinger die me hier aanraakt. Een vonk. En al die vonken samen..."
Ik pauzeer, mijn ademhaling is nu een oppervlakkig, gejaagd hijgen. Ik zie de spieren in zijn kaak zich aanspannen. "Al die vonken samen starten een brand, Kristof. Een brand die ik niet meer kan blussen." Ik leun iets naar voren, de stoel kraakt zachtjes. Mijn stem is nu niet meer dan een intieme, samenzweerderige fluistering. "En het ergste is... ik wil niet dat hij geblust wordt." Ik kijk hem aan, met een blik vol overgave en uitdaging. "Ik wil dat je toekijkt hoe ik volledig in vlammen opga."

Mijn handen worden assertiever. Ik kijk Kristof recht aan terwijl ik mijn vingers dieper in de zachte welving van mijn borsten druk, de dunne zijde van mijn slaapkleedje ertussen geklemd. Een rilling van puur genot trekt door me heen. "Iedereen op de site weet nu hoe ze eruitzien," fluister ik. De woorden vormen een zwoele, feitelijke constatering. Mijn vinger laat mijn borst los en trekt een trage, denkbeeldige lijn omhoog, langs mijn hals, over mijn kin, tot hij zachtjes mijn lippen aanraakt. "Iedereen op straat zal me herkennen," ga ik verder, mijn stem nu een hese bekentenis. "Ze zullen mijn gezicht zien en de link leggen… met dat kleverige spul op de foto's."

Ik zie hoe zijn ogen donkerder worden, hoe hij de implicaties van mijn woorden volledig tot zich laat doordringen. De vernedering, de publieke schaamte – ik omarm het niet alleen, ik geniet ervan. "En weet je wat dat met me doet, Kristof?" Ik leun naar voren, de bureaustoel kraakt zachtjes. De gloed in mijn ogen is nu onmiskenbaar. "Ik wil meer." Mijn stem breekt van de onderdrukte lust. "Ik krijg er niet genoeg van," hijg ik, mijn stem nu dunner, breekbaarder. De controle die ik probeer uit te stralen, wordt ondermijnd door de overweldigende lust die mijn lichaam in zijn greep heeft. Een diepe, ononderdrukbare kreun ontsnapt aan mijn lippen. Mijn rug kromt zich instinctief in de stoel, mijn heupen komen lichtjes van het leer los in een poging de ondraaglijke, zoete spanning te ontvluchten en tegelijkertijd te omarmen.

Zijn onbeweeglijke, intense blik is de laatste vonk die de brandstof van mijn lust doet ontploffen. Het vuur dat al die tijd in mijn onderbuik woedt, breekt nu uit zijn oevers. Het is geen gecontroleerde hitte meer, het is een laaiende, alles verterend inferno die elke rationele gedachte, elke speelse strategie, in de as legt. Ik word niet zomaar opgewonden; ik word verslonden door mijn eigen gevoelens. Mijn lichaam is niet meer van mij. Het is een vat van pure, ongetemde behoefte, en het enige wat het wil, is meer. Veel meer. De kracht van de sensatie is te groot om nog spelletjes te spelen. Mijn woorden zijn op. Alleen de meest elementaire, menselijke behoefte blijft over. Ik kijk Kristof aan, en de uitdaging in mijn ogen is volledig weggesmolten, vervangen door een diepe, wanhopige, smekende blik.

"Alsjeblieft, Kristof...” fluister ik, mijn stem een gebroken, kinderlijk geluid. “Alsjeblieft, geef me meer." Mijn smeekbede, mijn totale, onvoorwaardelijke overgave, is de sleutel die hem eindelijk in beweging brengt. De observerende, berekende Meester verdwijnt. In zijn plaats komt de man, het roofdier, die antwoord geeft op de roep van zijn prooi. Hij overbrugt de afstand tussen de deur en het bureau met twee snelle, bijna struikelende passen, gedreven door een kracht die hij duidelijk niet meer de baas is. Hij stoot niet tegen de stoel, maar komt over me heen hangen, zijn handen slaan met een harde klap op de armleuningen en sluiten me in. Ik ben gekooid tussen zijn armen, het bureau en de hoge rugleuning van de stoel. Zijn gezicht is centimeters van het mijne. De dierlijke, hongerige blik is terug. Voor ik een woord kan uitbrengen, claimt hij mijn mond. Het is geen kus, het is een botsing. Een desperate, bezitterige daad. Hij verslindt me, zijn lippen zijn hard en eisend op de mijne. Zijn tong dringt mijn mond binnen, niet plagerig, maar als een veroveraar. Ik verlies alle controle. Mijn hoofd valt achterover tegen de rugleuning, mijn nek volledig bloot en kwetsbaar. Mijn handen vliegen omhoog, niet om hem af te weren, maar om me aan hem vast te klampen, mijn vingers verstrengeld in zijn haar, en ik trek hem met al mijn kracht nog dichter naar me toe.

Terwijl onze tongen een wilde, redeloze oorlog voeren, laat één van zijn handen de armleuning los. Hij glijdt over de zijde van mijn slaapkleedje en laat een brandend spoor achter. Zijn hand is niet teder; hij vindt mijn borst en zijn vingers sluiten zich eromheen met een bezitterige, bijna pijnlijke gretigheid. Mijn scherpe kreet, half genot, half verrassing, wordt gesmoord door zijn lippen. Ik kan alleen maar mijn rug krommen en me dieper in zijn aanraking duwen.

Hij laat mijn lippen even los, onze voorhoofden rusten tegen elkaar. We hijgen allebei, onze ademhalingen zijn een chaotische mix van lucht en lust. Zijn ogen branden in de mijne en ik zie er mijn eigen verlies van controle in weerspiegeld. "Jij..." hijgt hij, zijn stem een lage, hese grom. Hij pakt een van mijn handen vast, trekt hem los uit zijn haar. Zijn beweging is ruw, ongeduldig. Hij leidt mijn hand naar beneden, naar de harde spieren van zijn onderbuik, en drukt mijn handpalm hard tegen de rigide welving onder de stof van zijn jeans. Zelfs door de dikke stof heen voel ik de pulserende, ondubbelzinnige hitte van zijn verlangen. "Voel je dat?" fluistert hij, zijn stem vol van een donkere, triomfantelijke ondertoon. "Dat is allemaal jouw schuld."

Een vlaag van baldadige, speelse durf overspoelt me. Ik kijk van mijn hand op zijn broek naar zijn donkere, lustvolle ogen. "Wat wil je dan dat ik eraan doe?" reageer ik. "Wil je dat ik op mijn knieën ga? Dat ik mijn mond gebruik om je schuld weg te nemen?" Een diepe, gutturale grom is zijn antwoord. Ik zie de strijd in zijn ogen. De drang om hier en nu toe te geven aan de chaos. "Niet hier," sist hij, zijn stem is laag en vol autoriteit. "De slaapkamer."

Voor ik kan reageren, schuift hij zijn armen onder me. Met een enkele, krachtige beweging tilt hij me op uit de bureaustoel. Ik slaak een gilletje van verrassing, een geluid dat meer opwinding dan angst verraadt, en klem me instinctief aan hem vast. Hij draagt me, zijn greep is stevig en onwankelbaar, de studeerkamer uit, de gang op. In de slaapkamer stopt hij niet. Hij loopt door naar het bed en zonder enige zachtheid gooit hij me op de zachte sprei. Ik land met een verraste stuit op de matrassen, mijn slaapkleedje kruipt op tot mijn heupen. De wereld is even een waas van lakens en kussens.

Ik kom half overeind, steunend op mijn ellebogen, en zie hem alweer bij de deur staan. "Niet weglopen," zegt hij. Het is geen verzoek, het is een bevel. En dan verdwijnt hij in de aanpalende dressing. De deur blijft op een kier staan. Ik hoor hem rommelen, het geluid van hangers die tegen elkaar tikken, een lade die wordt opengetrokken. De onzekerheid over wat er gaat komen is een nieuwe, heerlijke vorm van spanning. Ik blijf op het bed liggen, mijn hart bonst van de adrenaline, mijn lichaam gloeit van verwachting.

Dan stopt het gerommel. De deur van de dressing zwaait langzaam open. En daar staat hij. Mijn adem stokt. Kristof is het niet meer. De man in de deuropening draagt zijn normale kleren, maar zijn gezicht is verdwenen. In de plaats daarvan staart een grotesk, wit clownmasker me aan. De geverfde, permanente glimlach is een afgrijselijk contrast met de donkere, lege oogkassen erachter. Het is een beeld uit een nachtmerrie, absurd en angstaanjagend, en het jaagt een rilling van pure, perverse opwinding door me heen. Zonder een woord te zeggen, loopt hij de kamer in. Hij negeert me en loopt naar het kastje tegenover het bed. Hij pakt zijn telefoon en plaatst hem zorgvuldig op een kleine sokkel, de camera precies op het bed gericht. Het is duidelijk. Hij wil alles filmen.

"Dit keer," zegt hij, zijn stem vervormd en hol door het plastic van het masker, "maken we een livestream." Hij grinnikt, een gedempt, onheilspellend geluid. Livestream. Het woord explodeert in mijn hoofd. Niet alleen een foto achteraf, maar nu, live, voor iedereen op de site te zien. De gedachte aan de anonieme ogen die nu, op dit precieze moment, naar mij kijken, naar mijn slaapkamer, is bijna te veel om te verdragen. Ik begrijp meteen de bedoeling van dat masker. Hij blijft anoniem. Hij is de regisseur, de onzichtbare kracht. Ik ben het object, de attractie.

Een laatste, zwakke poging tot zelfbehoud borrelt op. "Heb je voor mij geen masker?" vraag ik, mijn stem een hese fluistering. Zijn clownshoofd draait langzaam naar mij. De geschilderde glimlach lijkt breder te worden, spottender. "Jouw gezicht," zegt hij, "kennen ze toch al." Dat is het. De genadeklap. De laatste rem die ik nog had, wordt vernietigd. De wetenschap dat mijn gezicht, mijn identiteit, onlosmakelijk verbonden is met de vernedering die gaat komen, doet het vuur in mij niet zomaar oplaaien. Het explodeert. Een supernova van lust. Ik ben niet zomaar opgewonden. Ik ben bloedgeil. De angst is volledig verteerd, en wat overblijft is een allesomvattende, duistere drang om deze anonieme toeschouwers, en de clown voor me, de show van hun leven te geven.

De clown beweegt zich met een ijzige kalmte naar de telefoon. Ik zie zijn duim over het scherm vegen, en dan een enkele, beslissende tik. Een klein, rood lampje begint te knipperen. We zijn live. Hij draait zich om en komt langzaam naar het bed. De geschilderde glimlach is een grotesk masker voor de begeerte die ik in de donkere ooggaten voel branden. "Ik zie dat dit je opwindt," zegt hij, zijn stem hol en vervormd door het plastic. Hij strekt een hand uit en strijkt plagerig over mijn wang. "Je krijgt er een kleur van. Een mooie, schuldige blos." Zijn vingers trekken een tergend langzaam spoor van mijn kaaklijn, langs mijn nek, naar mijn decolleté. Hij stopt bij de rand van mijn slaapkleedje en zijn vingertoppen cirkelen zachtjes over de plek waar mijn hart als een gek tekeergaat. "En je tepels," fluistert hij, terwijl zijn duim lichtjes over de dunne stof van de top van mijn borst strijkt, "die liegen nooit, hè?"

Hij buigt voorover, zijn masker vlak bij mijn huid, en ik voel zijn warme adem als hij zachtjes in de harde punt van mijn tepel bijt, dwars door de stof heen. De sensatie is een explosie van vuurwerk achter mijn ogen. "En hieronder," gaat zijn vervormde stem verder, "word je heel warm." Zijn andere hand glijdt naar beneden en trekt met een ruwe beweging de zoom van mijn slaapkleedje omhoog tot aan mijn middel. Ik ben bloot, op een dun, zwart kanten slipje na. Ik slik moeizaam en kijk hem aan. De clownskop is absurd, maar de man eronder heeft de volledige controle. "Dit windt je op, hè?" vraag ik, mijn stem een hese ademstoot. Zijn vingers landen op de dunne stof van mijn slipje, precies op de meest gevoelige plek, en beginnen een tergend langzame, plagerige cirkelbeweging. "Jaaa," kreun ik, een langgerekte, onvrijwillige klank. Het idee dat iedereen me nu kan zien, zo kwetsbaar en zo duidelijk opgewonden, maakt me heet. Ik heb nog nooit zoiets gevoeld.

"Ik durf te wedden dat je publiek het liefst zou zien hoe je mond nu al smeekt om meer," sist hij, terwijl zijn vingers de druk lichtjes opvoeren, "ook al heb ik je nog amper aangeraakt." Als antwoord duw ik mijn bekken instinctief omhoog, een stille smeekbede tegen zijn hand. Hij stopt zijn beweging. "Wil je dat ik dit uittrek?" vraagt hij, terwijl hij met zijn duim aan het randje van de stof trekt.
"Jaaa," kreun ik opnieuw, wanhopig.
"Waarom?" fluistert het masker, de vraag is wreed in zijn eenvoud.
"Omdat..." ik slik moeizaam, "ik... het niet meer uithou." De woorden struikelen over elkaar. "Alsjebliiieft!"
"Ben je niet bezorgd over wat er hierna gaat gebeuren?"
"Ik ben niet bezorgd," fluister ik, de woorden een overgave en een bekentenis tegelijk. "Ik ben zo ongelooflijk opgewonden."

De clown, mijn Meester, mijn Kristof, reageert niet met woorden. Zijn reactie is een langzame, weloverwogen daad die de spanning tot een breekpunt opvoert. Zijn hand, die plagerig op de stof van mijn slipje rustte, beweegt. Zijn vingers haken zich vast onder het dunne, kanten randje. Het is de laatste, fragiele barrière tussen mij en de totale, onvoorwaardelijke blootstelling. Voor hem, en voor de anonieme ogen die via de lens van de camera met hem meekijken. Terwijl de groteske, geschilderde glimlach van het masker op me neerkijkt, trekt hij het slipje langzaam, tergend langzaam naar beneden. De stof glijdt over mijn huid, een laatste, fluisterzachte streling. Dan gooit hij het kledingstuk achteloos op de grond naast het bed. Wegwerpbaar. Onbelangrijk. Ik ben onderaan nu volledig naakt en tentoongesteld. Een diepe, schokkende rilling trekt door mijn lichaam. Het is de rilling van het ultieme taboe dat doorbroken wordt.

Zijn handen komen terug, maar ze zoeken niet de plek waar de hitte het hevigst brandt. In plaats daarvan plaatsen ze zich op mijn heupen, zijn duimen drukken zachtjes in mijn vlees, me stevig verankerend. Hij houdt me op mijn plaats, een levend tableau voor zijn livestream. "Nu," fluistert zijn vervormde stem, zo dichtbij dat ik de trilling kan voelen. "Nu ben je precies zoals ze je willen zien. Open. Wachtend. Je brandt voor me. Voor hen." Zijn woorden zijn de enige aanraking die ik nodig heb. De beelden die hij in mijn hoofd creëert – van de anonieme toeschouwers, van mijn eigen, schaamteloze gezicht op hun schermen – zijn duizend keer krachtiger dan zijn vingers ooit zouden kunnen zijn. Het vuur in mijn onderbuik is een kwelling.

Kristofs hand, koel en trefzeker, glijdt over mijn buik en daalt langzaam af naar de bron van de hitte. Zijn vingers aarzelen niet. Ze vinden onmiddellijk het epicentrum van de brand, de meest gevoelige, kloppende plek. Zijn aanraking is geen liefkozing; het is een meesterlijke, kwellende marteling. Hij draait trage, eindeloze cirkels, bouwt de druk op, brengt me tot een duizelingwekkende hoogte waar de wereld vervaagt tot een waas van pure sensatie. Ik voel de golf aankomen, het onvermijdelijke, en mijn lichaam spant zich aan, klaar voor de explosie.

En dan, op het allerlaatste moment, stopt hij. Zijn hand blijft onbeweeglijk, de druk is weg. De opgebouwde spanning, die geen uitweg kan vinden, slaat naar binnen als een fysieke pijn. Een gejammer ontsnapt aan mijn lippen, een gebroken, dierlijk geluid van pure frustratie. "Niet stoppen," kerm ik, terwijl ik mijn heupen tevergeefs tegen zijn onbeweeglijke hand duw. "Alsjeblieft, niet stoppen."

Hij negeert mijn gesmeek. In plaats daarvan pakt hij de telefoon van de staander. Hij brengt de lens oncomfortabel dichtbij, tot mijn gezicht en decolleté het hele scherm vullen. "Vertel eerst de kijkers eens wat meer over jezelf," fluistert zijn vervormde stem, een ijzige, kalme opdracht. De boodschap is duidelijk. Genot moet verdiend worden. Mijn overgave is de prijs. Ik kijk recht in de donkere lens, de poort naar de ogen van de wereld, en slik. "Ik ben..." mijn stem hapert, mijn gedachten zijn een chaos. Dan schiet het me te binnen. "...Marie," zeg ik, en door mijn artiestennaam hardop te zeggen, vind ik een vreemde kracht. "Ik volg een opleiding... in de kunst van de overgave. Dit is mijn tweede les."

"Wat heb je gedaan in je eerste les, Marie?" vraagt de clown, zijn stem een dwingende aansporing. "Ik had een opdracht in de stad," hijg ik, terwijl de herinnering nieuwe golven van hitte door me heen stuurt. "Ik moest een test doorstaan. En het bewijs van mijn slagen mee naar huis nemen." Mijn ogen flitsen even naar beneden, naar mijn borst. "De foto... de foto van dat bewijs staat ook op de site."

"Goed zo," fluistert Kristof. De goedkeuring in zijn stem is als olie op het vuur. En als beloning begint zijn hand weer te bewegen. Langzaam eerst, dan sneller, meedogenlozer. Hij weet nu precies wat ik nodig heb. De combinatie van de herinnering, de publieke bekentenis en zijn hernieuwde aanraking is te veel. Het is een ondraaglijke, perfecte cocktail. Mijn rug kromt zich met een kracht die ik niet bezit van de lakens, mijn lichaam spant zich aan als een boog. Een scherpe, gekwelde kreet wordt uit het diepst van mijn longen gerukt als de dam breekt. Een overweldigende, elektrische golf van puur genot overspoelt me, zo hevig en onverwacht dat mijn hele lichaam schokt in een lang, oncontroleerbaar spasme. Terwijl de naschokken wegebben, val ik hijgend terug op de kussens, mijn lichaam slap en trillend. Ik kijk door een waas van tranen en genot naar de clown die onbeweeglijk over me heen staat. Hij heeft me tot het uiterste gedreven en laten komen, zonder me op de manier die ik dacht te willen, aan te raken. De les is duidelijk: zijn controle is absoluut.

Terwijl de laatste trillingen van genot door mijn lichaam ebben, lig ik hijgend en verslagen op de lakens. Het enige wat bestaat is de gloed van mijn huid, het bonzen van mijn hart en de onbeweeglijke, gemaskerde figuur die over me waakt. De livestream is nog steeds actief. De wereld kijkt nog steeds toe.

De clown buigt zich langzaam voorover, tot zijn plastic gezicht slechts centimeters van het mijne is. De geschilderde glimlach is een spottende, triomfantelijke grijns. "Dat was slechts de opwarming," fluistert zijn vervormde stem, de klank trilt door me heen. "Ben je klaar voor het tweede deel van je training, Marie? Ga je iedereen laten zien wie je werkelijk bent?" Ik kan niet spreken. De vraag is te groot, te allesomvattend. Ik kan alleen maar knikken, een kleine, bijna onzichtbare beweging. Een volmondig ‘ja’ van een lichaam dat elke controle heeft opgegeven. Dat is het enige antwoord dat hij nodig heeft. Hij komt langzaam overeind en begint, met zijn ogen strak op mij gericht, zichzelf uit te kleden. Het is geen haastige, lust gedreven handeling. Het is een performance. Een trage, weloverwogen striptease voor mij en voor ons anonieme publiek. Zijn shirt gaat uit, en onthult het gespierde bovenlijf van mijn man, een vreemd contrast met het absurde masker. De gesp van zijn riem wordt met een trage, doelbewuste klik losgemaakt. Zijn jeans volgt, en wordt achteloos naast mijn slipje op de grond geschopt.

Hij is nu net zo naakt en kwetsbaar als ik, maar hij straalt een en al macht uit. Hij komt op het bed, maar raakt me niet aan. Hij knielt naast me, zijn lichaam een schaduw die over me heen valt. "Ze zien hoe je ademt," fluistert hij, zijn vinger zweeft net boven de huid van mijn buik. Ik voel de hitte die ervan afstraalt. "Ze zien de paniek en de lust in je ogen. Ze vragen zich af wat ik nu met je ga doen." Hij leunt dichterbij, zijn lippen vlak bij mijn oor. "En ik ga het ze laten zien," ademt hij. "Ik ga ze laten zien hoe je smeekt. Ik ga ze laten zien dat je van mij bent." Zijn woorden zijn een nieuwe vorm van aanraking, een belofte die mijn huid doet tintelen en een nieuwe, diepe golf van hitte in mijn kern ontsteekt. De vorige climax was slechts een voorspel. Dit, deze ondraaglijke, broeierige spanning, dit is de echte les. En ik ben er, tot mijn diepste, donkerste schaamte, meer dan klaar voor.

Hij trekt zich net genoeg terug zodat de lege, starende ogen van het clownmasker de mijne kunnen vinden. Zijn blik is niet enkel die van een man die overmand is door lust, maar ook die van een Meester die zijn leerling op de proef stelt. "Je hebt de voorbije dagen al veel geleerd, Marie," fluistert zijn vervormde stem, vol van een donkere, goedkeurende ondertoon. "Je hebt je overgegeven aan je lusten. Je hebt je verlangen omarmd." Hij pauzeert, en de stilte is een examen. "Nu is het tijd voor jouw test." Zijn stem wordt een zacht, maar onontkoombaar bevel. "Laat me zien wat je in je vorige les geleerd hebt. Toon me hoe een goede leerling haar Meester aanbidt. Verleid me." Zijn uitdaging hangt in de lucht. Dit is het. Geen passieve overgave meer, maar een actieve performance. Een langzame, wetende glimlach kruipt over mijn lippen. Ik accepteer de opdracht.

Langzaam, met de devotie van een priesteres die een heilig relikwie benadert, strek ik mijn handen uit. Mijn vingers, koel en licht trillend, raken hem aan. Ik sluit mijn handen om de harde, pulserende realiteit van zijn behoefte. Het is een daad die tegelijkertijd onderdanig en dominant is. Ik weeg hem in mijn handen, voel het leven, de hitte, en kijk hem daarbij recht in de ogen, achter de donkere gaten van het masker. Een diepe, schorre kreun ontsnapt aan zijn keel, een geluid van pure, onvervalste lust. Ik buig mijn hoofd, mijn haar valt als een gordijn om ons heen en sluit de buitenwereld buiten. Ik druk een reeks zachte, hete kusjes, niet zozeer met mijn lippen, maar met mijn adem. Elke kus is een plagerij, een belofte, een hete stempel op zijn huid die hem vertelt dat hij van mij is. Ik voel zijn hele lichaam schokken, zijn vingers verstrakken in mijn haar, niet om me weg te duwen, maar om me vast te houden in dit moment van ondraaglijke, perfecte kwelling.

De chat naast de videostream is een waterval van pure, ongefilterde lust. Anonieme usernames spuwen een constante stroom van aanmoedigingen en fantasieën.
User482: Kijk naar haar ogen. Ze is volledig van hem.
Anoniem_Meester: Laat haar smeken, Clown. We willen haar horen smeken.
SlutLover_BE: Perfecte slet. Haar gezicht… God, dat gezicht.
Kijker_112: Meer, laat ons meer zien.

Op mijn knieën, in de meest onderdanige positie, ben ik degene die de touwtjes in handen heeft. Een golf van pure macht stroomt door me heen. Ik versnel mijn ritme, drijf hem sneller naar de rand van de afgrond. Ik voel de spanning in zijn lichaam opbouwen tot een ondraaglijk punt. Zijn spieren zijn keihard, zijn ademhaling een reeks korte, scherpe stoten. Een diepe, gutturale grom rolt uit zijn borstkas, het geluid van een man die de laatste restjes van zijn controle verliest, live voor een anoniem publiek. Ik kijk omhoog, recht in de donkere, onpeilbare gaten van het masker, en zie de storm aankomen. Ik sluit mijn ogen niet. Ik wacht erop, verwelkom het.

Zijn hele lichaam schokt met een laatste, allesgevende spasme. Dan, een plotselinge, hete, chaotische regen. Een warme, verblindende golf die me met een schok overspoelt. De camera vangt alles: de stille explosie, de schok die door mijn eigen lichaam trekt als de hitte mijn huid raakt. Het is een doop in een duistere, verboden ceremonie, en de hele wereld is getuige. De zilte, dierlijke geur van zijn overgave vult de lucht. Voor een moment is de wereld niets meer dan die geur, die hitte, en het geluid van zijn hijgende ademhaling.

Ik open mijn ogen. De wereld is een wazige, onduidelijke vlek. Ik knipper, en langzaam komt zijn gemaskerde gezicht weer in focus. Ik voel de warme, kleverige sporen op mijn huid, een tekening van zijn lust, een brandmerk op mijn gezicht. Ik richt mijn blik niet op hem, maar op de lens van de telefoon. Ik weet dat ze nog kijken. Een diepe, langzame rilling van pure, onversneden vervulling trekt door mij heen. Dit is het. De ultieme overgave. De ultieme beloning. Ik ben getekend. Ik ben van hem. En iedereen heeft het gezien.

De laatste commentaar die ik zie voor het scherm op zwart gaat, bevestigen mijn triomf.
User_001: Ze is een godin.

- - -

Meer lezen over deze verhaalreeks of geinteresseerd in de vrouw achter dit verhaal?
Schrijf je dan in voor de nieuwsbrief door me een email te sturen.
Mijn emailadres vind je op mijn profielpagina. Tot mails!