Dina Wil Meer - 4

Het was vier dagen geleden. Vier dagen sinds ik haar op handen en knieën zag, druipend van anderen, vol van wat ik haar had toegestaan. Vier dagen sinds ik haar weer voor mezelf nam, langzaam, bezeten, alsof ik haar opnieuw moest claimen.

Maar iets was veranderd. Ik merkte het in kleine dingen. In hoe ze me aankeek. In hoe ze bewoog. In hoe stil ze kon zijn, maar toch alles zei.

Ze zat nu aan de eettafel. Haar haar los, net gewassen, in een grijze sweater van mij. Blote benen onder tafel. Eén voet tegen mijn kuit. We hadden net gegeten, de borden stonden nog tussen ons in.

“Denk je nog vaak aan die avond?” vroeg ze, terwijl ze met haar vork speelde.

Ik keek op. “Bijna constant.”

Ze knikte traag. “Ik ook.”

Er viel een korte stilte. Haar blik gleed over me heen, alsof ze iets woog.

“Maar ik wil iets anders,” zei ze toen. “Als we dit nog eens doen.”

Ik legde mijn vork neer. “Wat dan?”

Ze leunde iets naar voren. Haar stem bleef kalm. “Dat jij je er deze keer volledig buiten houdt. Tot het moment dat ik je nodig heb.”

Ik voelde mijn hart iets sneller kloppen.

Ze vervolgde: “Geen regie. Geen selectie. Geen toestemming. Geen instructies. Je kiest niet meer. Je begeleidt me niet. Ik doe het zelf. Helemaal.”

Ik zweeg even. Het voelde alsof de vloer onder me verschoof, niet gevaarlijk, maar desoriënterend. Spannend.

“Ik weet dat je dat het moeilijkste vindt,” zei ze zacht. “En daarom is het zo geil. Toch?”

Ik knikte langzaam.

Ze glimlachte kort, niet triomfantelijk, maar voldaan. “Je mag me nog één keer zien. In het begin. Maar daarna verdwijn ik. Tot ik je terugroep.”

Ik voelde hoe mijn ademhaling zwaarder werd. “En jij…?”

“Ik bepaal,” zei ze. “Ik geef mezelf. Of niet. Ik flirt. Of niet. Ik laat me neuken. Of niet. En jij… wacht.”

Ze stond op, liep traag om de tafel heen en ging op mijn schoot zitten. Haar gezicht dicht bij het mijne. Haar hand gleed in mijn nek.

“En als je denkt dat je toch invloed hebt…” Ze boog zich voorover, haar lippen rakelings langs mijn oor. “…dan heb ik je niet goed genoeg opgevoed.”

Ik voelde haar woorden in mijn hele lijf. Ze trok zich iets terug, keek me aan. “Ik wil dat je me ziet. Niet als bezit. Maar als vrouw. Als slet. Als iemand die haar honger volgt.”

Ik slikte zacht. “En ik mag niet… aanraken?”

Ze schudde haar hoofd. “Je mag kijken. Wachten. En als ik het wil… schoonlikken.”

Mijn hart bonkte. De kamer leek kleiner geworden. Alles gericht op haar, op haar ogen, haar stem, haar rust.

Ze stond op, liep weg. “Ik laat je straks zien wat ik ga dragen.”

Ze verdween naar de slaapkamer. En ik bleef zitten. Geil. Verward. Vol verlangen. Maar vooral: machteloos opgewonden.

Ik zat nog steeds aan de tafel toen ik haar hoorde rommelen in de slaapkamer. Lades die open en dicht gingen, het zachte schuiven van hangers. Haar voetstappen, langzaam, doelgericht.

Mijn hart klopte hoorbaar in mijn borst. Ik voelde hoe de macht uit mijn handen gleed. Niet door dwang. Door verlangen.

Toen werd het stil. En even later verscheen ze in de deuropening. Ze leunde tegen de kozijnrand. Eén hand in haar zij, haar kin iets geheven. Haar blik strak op mij gericht.

Langzaam zette ze een stap naar voren. En ik zag wat ze droeg. Een zwart, halftransparant lingeriesetje. De stof glansde zacht in het avondlicht. De beha was fijnmazig kant, zonder vulling. Haar tepels zichtbaar, hard, onder het zwarte patroon. Het broekje hoog uitgesneden, met satijnen randjes en een kleine, opengewerkte driehoek net boven haar venusheuvel.

Daaroverheen droeg ze een kousengordel, strak rond haar heupen gespannen, met vier fijne bandjes die haar zwarte hold-ups op hun plek hielden. De naden liepen perfect recht langs haar benen omlaag, tot haar enkels, waar ze eindigden in open hakjes.

Ze was verfijnd. Elegant. En onmiskenbaar seksueel. Ik kon alleen maar kijken.

Ze liep langzaam naar me toe, haar bewegingen beheerst, haar blik niet aflatend. Voor me bleef ze stilstaan.

“Sta op,” zei ze zacht.

Ik deed wat ze vroeg. Ze draaide zich half om en keek over haar schouder.

“Loop achter me.”

Ik volgde haar naar de spiegel in de hal. Ze ging voor me staan, haar handen rustend op haar heupen. Ze keek zichzelf aan. En daarna mij, via de spiegel.

“Dit is wat hij straks ziet,” zei ze rustig.

Ze draaide zich iets opzij. “Misschien hou ik het broekje aan. Misschien laat ik hem er meteen af trekken.”

Haar hand gleed traag over haar buik, langs haar heup, tot op haar bil.

“En jij,” zei ze, terwijl ze zich omdraaide, “jij bent er alleen bij als ik het toelaat.”

Ik voelde mijn adem stokken. Ze kwam dichterbij. Haar hand gleed langs mijn borst, mijn buik, stopte net boven mijn broek.

“Geen instructies meer. Geen regie. Geen toestemming. Jij wacht.”

Ze boog zich voorover. Haar lippen raakten mijn oor.

“En als ik terugkom… dan ben ik misschien wel helemaal vol. Van hem. Misschien meerdere keren.”

Ze trok zich terug, keek me aan. “En dan… roep ik je op. Om te doen wat je nodig hebt.”

Ik knikte langzaam. Mijn stem vond ik even niet. Ze glimlachte. Trok zich terug.

“Vanavond om acht uur. In de bar. Ik zit links bij het raam. Jij komt later binnen. Bestelt iets. En wacht.”

Ze draaide zich om en liep weg.

Het hotel was warm en stil toen ik binnenkwam. Geen gedoe bij de balie. Geen mensenmassa. Alleen het zachte geroezemoes van stemmen, glazen, het gedempte tikken van hakken op natuursteen.

Ik liep richting de bar. Mijn ogen scanden de ruimte. En toen zag ik haar.

Ze zat op een hoge barkruk bij het raam, haar benen over elkaar geslagen, haar rug recht. Ze draaide een halfgevuld glas tussen haar vingers. Ze droeg een zwarte blouse, elegant, strak, met net iets te veel knoopjes open. Haar kousen glansden in het licht van de bar, haar hakken wiebelden nonchalant boven de vloer. Haar haar los, haar lippen rood. Haar blik… scherp. Wachtend.

Mijn hart bonsde toen ik haar zag. Ze keek niet naar me. Ze had me nog niet gezien. Of… deed alsof.

Ik nam plaats aan de andere kant van de bar. Niet recht tegenover haar. Zicht op haar profiel. Genoeg afstand. Precies zoals afgesproken.

De barman kwam naar me toe. “Iets drinken?”

Ik keek niet weg van haar. “Een glas rode wijn. Iets zachts. Italiaans.”

“Komt eraan.”

Mijn vingers speelden met het glas water dat al op de bar stond. Mijn benen gespannen, mijn ademhaling diep.

Ze draaide haar hoofd. Heel langzaam. Onze blikken kruisten elkaar. Kort. Maar ze glimlachte niet. Ze knikte niet. Ze deed alsof ze me niet kende. En ergens wist ik: dat was precies de bedoeling.

Mijn buik draaide om. Een mengeling van hitte en onzekerheid. Ze was hier. Voor hem. Of voor wie het zou worden.

Ze nam een slok. Liet haar tong langzaam langs haar lip glijden. Keek weer naar voren. Alsof ik lucht was.

Na een paar minuten schoof er een man aan de bar, iets verderop. Zakelijk, lichtgrijs colbert, een slanke postuur, donker haar. Hij keek even om zich heen. Zette zijn tas naast zich. En zag haar.

Dina bleef recht vooruit kijken. Hij bestelde een whisky. Zijn stem klonk beheerst. Hij keek weer opzij.

Ze draaide zich iets in zijn richting. Ze lachte zachtjes, een subtiele beweging van haar mond. Geen woorden. Alleen een korte blik. Alsof ze toestemming gaf.

Hij zei iets. Ik zag haar hoofd bewegen. Ze antwoordde. Kort. Haar hand gleed naar haar glas, haar vingers speelden met de steel.

De man leunde iets dichter naar haar toe. Ze lachte. Hield zijn blik vast.

Mijn glas stond nog vol. Mijn vingers trilden iets. Ik keek naar haar. Naar haar houding. Haar rust. Haar controle. Ze flirtte. Zonder mij. En ik keek toe.

Ze legde haar hand op de rand van de bar. Dicht bij de zijne. Hij keek ernaar. Zij ook.

Ik voelde het in mijn buik. Jaloezie. Opwinding. Angst. Trots.

Ze was aan het spelen. Voor mijn neus. En ik mocht er niets van zeggen. Dít had ze gewild.

Ze draaide haar kruk iets verder naar hem toe. Een kleine beweging, maar vol betekenis. Haar knie raakte bijna de zijne. Haar arm leunde nu losjes op de bar, haar vingers gleden nonchalant langs haar glas.

Hij zei iets, ik kon het niet horen, maar haar lach was zacht, kort, oprecht. Ze legde haar hoofd iets opzij, een gebaar dat ik maar al te goed kende. Haar spel was begonnen.

Ik hield mijn adem even in toen ze haar benen kruiste. Langzaam. Doelbewust. Haar hak gleed van haar hiel, bungelde kort aan haar tenen. Ze speelde. Liet hem kijken. Liet hem voelen.

Ze schoof haar hak weer aan en boog iets naar voren. Haar blouse viel open, net genoeg om de bovenrand van haar lingerie zichtbaar te maken. Ik herkende het. Zwart kant. Delicaat. Gekozen voor vanavond.

De man leunde iets dichterbij. Zijn elleboog raakte bijna de hare. Dina draaide haar gezicht naar hem toe. Hun blikken haakten zich in elkaar.

Ze nipte van haar glas en zette het neer met een lichte klik. Ze zei iets. Kort. Vastbesloten.

Hij lachte. Verrast. Zijn hand gleed naar zijn eigen glas. Zijn schouders ontspanden. Zijn houding veranderde. Van afstand naar verwachting.

Ik voelde hoe mijn ademhaling ondieper werd. Ze had het overgenomen. Helemaal.

Ze keek hem lang aan. Haar hand gleed heel even, bijna onmerkbaar, langs zijn bovenbeen. Niet provocerend. Niet opzichtig. Maar genoeg om de lucht te laden.

Ik wist: dit was geen spel meer. Dit was selectie. En hij was haar keuze.

Dina draaide haar hoofd. Voor het eerst sinds ik binnenkwam keek ze weer naar mij.

Haar blik was kalm. Maar doordrenkt van macht.

Ze hield mijn ogen vast terwijl ze langzaam haar glas leegde. Daarna boog ze zich naar de man toe, fluisterde iets in zijn oor. Hij knikte.

Toen stond ze op. Langzaam. Als een danseres in een choreografie die alleen zij kende.

Haar hakken tikten zacht op de vloer. Ze draaide zich om, keek nog één keer over haar schouder naar mij. Haar ogen bleven hangen, één seconde, twee.

Geen glimlach. Geen knipoog. Alleen de blik van een vrouw die wist wat ze ging doen.

En toen liep ze weg. De man volgde haar.

Mijn vingers klemden zich om mijn glas. Ze liepen langs mij. Ze keek me niet aan. Hij wist niet wie ik was.

Bij de liften bleef ze even staan. Hij drukte op de knop. Ze zei niets. De deuren openden zich. Ze stapten naar binnen.

Ik bleef zitten. Mijn glas onaangeraakt. Mijn keel droog. Mijn lijf trillend van iets wat niet meer van mij was.

De liftdeuren sloten zich met een zachte tik. Daar zat ik dan. Alleen in de bar. Alsof de ruimte stilviel. Alsof het geluid van de glazen, het geritsel van menukaarten, het zachte gelach om me heen ineens ver weg zakte.

Mijn ogen bleven gericht op de lift. Alsof er iets zou oplichten. Alsof ik dan zou weten op welke verdieping ze stopten. Alsof het uitmaakte. Maar het bleef stil.

Ik draaide mijn hoofd langzaam terug. Mijn wijn was lauw. Mijn keel droog. Mijn benen zwaar. De barkruk onder me voelde oncomfortabel. Maar ik bewoog niet.

Wat gebeurde er nu? Stonden ze al in de gang? Zat ze al op het bed? Was haar blouse al los? Was hij haar nu aan het uitkleden? Of zat ze op haar knieën?

Mijn gedachten vlogen alle kanten op. Steeds in beelden. Nooit in woorden. Flitsen. Geur. Zweet. Lingerie op de vloer. Haar lippen om een onbekende pik. Haar vingers in zijn haren. Haar stem die kreunt, maar niet voor mij.

Ik ademde diep in. Een ober liep voorbij. Vroeg iets. Ik schudde mijn hoofd. Geen idee wat hij vroeg. Mijn handen lagen op mijn dijen. Strak. Onbeweeglijk.

Een vrouw lachte ergens rechts van me. Een kort, scherp geluid. Ik keek op. Haar haar was rood. Even dacht ik aan Dina. Maar deze vrouw was te oud. Te luid. Te aanwezig.

Mijn ogen dwaalden terug naar het glas. Mijn lichaam gloeide. Niet van hitte. Maar van spanning.

Ik voelde hem. Mijn pik, hard, pijnlijk, ingesloten in de spanning van mijn broek. Maar ik durfde hem niet aanraken. Niet hier. Niet nu.

Boven gebeurde iets wat ik niet mocht zien. Wat ik had toegestaan. Wat ik had losgelaten. En ik voelde… alles.

Verlangen. Jaloezie. Trots. Angst. Geilheid die klopte in mijn slapen.

Had hij haar al genomen? Had hij haar uitgekleed? Of had zij de leiding? Had zij hem op het bed gegooid, haar blouse laten vallen, haar benen gespreid? Lag hij nu boven op haar? Of onder haar?

En zij… lag ze stil? Liet ze het over zich heen komen? Of had ze hem opgezogen met honger in haar ogen?

Mijn buik trok samen. Mijn ademhaling sneed. Ik wilde omhoog rennen. Weten. Kijken. Zien. Maar ik deed niets. Ik wachtte.

Ik zat daar. Een man aan de bar. Alleen. En niemand wist waarom.

Niemand wist dat mijn vrouw op dit moment misschien boven op haar knieën zat voor een man die ik nooit eerder heb gezien.

En niemand wist dat ik… dat ik dat had toegestaan. Gewild, zelfs. Of nee. Niet eens toegestaan. Ze had het besloten.

En dat… dat was het geilste aan alles.

Tien minuten. Misschien vijftien. Misschien pas zeven. Ik had geen idee meer.

De wijzers van de klok boven de bar tikten door alsof ze me wilden pesten. Elke minuut duurde als een scène op zich. En elke scène was haar eigen marteling.

Ze was boven. Hij ook. En ik zat hier, nog steeds op dezelfde kruk, mijn knieën strak tegen de rand van de bar, mijn handen gevouwen als in gebed.

Ik keek naar de lift. Elke keer als de deuren open gingen, kromp er iets in mij samen.

Een stel. Een oudere man met een aktetas. Een vrouw met hakken die tikten als spottende vingers op marmer. Nooit haar.

Ik begon te denken aan de geur. Hoe het daarboven zou ruiken. Naar haar parfum, gemengd met andermans zweet. Naar lakens die het verhaal van hun lichamen zouden bewaren. Naar haar natte, open kutje. Naar zijn zaad.

Mijn maag draaide zich om. Mijn ademhaling sneed. Ik moest mezelf vastpakken aan de rand van de bar. Niet om op te staan, maar om te blijven zitten.

Mijn benen wilden bewegen. Mijn lijf schreeuwde. Naar boven. De gang in. Kloppen. Deur openrukken. Zien wat van mij was. Of… wat niet meer van mij was.

Zat hij nu op de rand van het bed, zijn broek op zijn enkels, terwijl zij tussen zijn benen knielde? Haar zwarte lingerie nog aan? Haar billen zichtbaar, kant langs haar heupen? Haar handen op zijn dijen, haar mond vol?

Of lag ze op haar buik, hij boven op haar, haar gezicht in het kussen, haar kont omhoog, haar kutje open, voor hem?

Of… Had ze hem op de stoel gezet. En was ze nu bovenop hem geklommen. Haar hakken nog aan. Haar blouse open. Haar borsten vrij. En had ze zichzelf over zijn pik laten zakken?

Ik kneep mijn ogen dicht. Mijn ademhaling stokte. Alles in mij wilde naar boven. Maar ik wist… dat dat de regel brak. Het spel was dit: ik kijk. Ik wacht. Ik onderga.

Nog steeds keek niemand naar me. Niemand wist wat zich in mij afspeelde. Niemand zag het gevecht dat zich afspeelde tussen mijn benen, in mijn hoofd, in mijn borst.

Ik dacht aan haar stem. Aan hoe ze me had aangekeken toen ze opstond. Zonder twijfel.

Zonder angst. Zonder vraag. Alleen de belofte van iets wat niet meer in mijn handen lag.

Ik voelde het in mijn buik. Een woest verlangen. Een pijnlijke geilheid die ik nergens kwijt kon. Mijn pik stond strak in mijn broek. Al meer dan een half uur. Misschien langer.

Ik durfde mijn telefoon niet te pakken. Want zolang hij niet trilde… was het nog bezig. En zolang het bezig was… was zij nog van hem.

En ik… was niemand. Alleen een man aan de bar. Een man die ooit dacht dat hij de regie had.

Mijn benen tintelden van het stilzitten. Mijn kaak verkrampte. Mijn nek brandde. De stoel voelde te hard. Mijn kleren te strak. Mijn huid te warm. Alles in mij was gespannen tot het breekpunt.

En toen… na anderhalf uur, gingen de liftdeuren weer open. Ik keek op. Zoals ik dat al tientallen keren had gedaan.

Maar dit keer… voelde ik het eerder dan ik het zag.

De houding. De energie. De voldane loomheid in zijn pas. Het was hem. De man van de bar.

Zijn overhemd was gekreukt. Zijn haren licht door de war. Zijn blik ontspannen. Hij had zijn telefoon in de hand en glimlachte kort bij het lezen van iets.

Dina?

Hij liep langs de bar. Zich totaal niet bewust van mij. Of wél. Maar dat zou erger zijn.

Ik voelde mijn maag samentrekken toen hij de hoek om ging, de lobby in. Zonder haar. Zij was boven. Alleen.

Of… misschien niet. Misschien stond ze onder de douche. Misschien lag ze uitgeput op het bed. Misschien had ze de deur nog op een kier gelaten, voor een tweede ronde.

Ik ademde diep in. Mijn neusgaten trilden. Ik moest me vasthouden aan het glas voor me.

En toen… trilde mijn telefoon.

Ik wist wat het was voordat ik keek. Ik durfde bijna niet. Mijn duim bewoog over het scherm.

Bericht van Dina:

“Kamer 914. Geen woorden. Kom naar boven. Doe wat je moet doen.”

Mijn hart stopte even. Er stond niets over hoe ze zich voelde. Wat er was gebeurd. Wat ze wilde. Alleen een nummer. Een instructie. Geen vraag.

Ik keek naar de lift. Mijn benen voelden zwaar. Mijn ademhaling onregelmatig.

Ik wist wat ik ging aantreffen. Een open lichaam. Gevuld. Gebruikt. Glanzend.

En ik wist wat mijn rol was. Niet nemen.

Niet bevragen. Niet praten. Alleen komen. En doen wat ik moest doen.

De lift zoemde zacht omhoog. Mijn hart bonsde zwaarder bij elke verdieping. De cijfers op het display tikten traag vooruit.

Ik slikte. De deuren openden zich met een lichte klik. Tapijt. Zachte verlichting. Een gang die leek te ademen in stilte. Kamer 914.

Ik liep langzaam. Mijn voeten leken te zweven en te zakken tegelijk. Alsof mijn benen te licht waren om me te dragen en te zwaar om echt te bewegen.

Ik hield halt voor de deur. Mijn hand aarzelde boven de klink. Toen klopte ik.

Eén keer. Geen geluid vanbinnen. Alleen stilte. Toen hoorde ik het. Klik.

De deur zwaaide op een kier. Niet volledig open. Niet uitnodigend. Maar genoeg. Ik duwde hem zachtjes verder. En daar stond ze. In het midden van de kamer.

Licht gedempt. Een nachtlamp brandde. Eén gordijn half open. De stad in schaduwen achter het glas.

Zij. Kaarsrecht. Sereen. Haar blouse hing los over haar schouders, half open. Eén kous nog aan, de andere uit. Haar hakken stonden op het kleed bij het bed. Haar haar verward. Haar huid glanzend.

Haar ogen vonden de mijne. Onbewogen. Trots. Tussen haar dijen… glansde het. Vochtig. Vol.

Ik sloot de deur. Zacht. Traag. Zonder woorden. Ze sprak niet. Ze wees. Naar het bed. En toen naar zichzelf.

Langzaam liep ik naar haar toe. Op mijn knieën. Ik rook het al voor ik haar raakte.

Warm. Zacht. Muf. Zaad. Zweet. Haar. Hem.

Ik keek op. Ze keek neer. Geen woorden.

Ik boog mijn hoofd. Trok haar heupen naar me toe. Liet mijn neus rusten tegen haar kut.

En toen… begon ik haar schoon te likken.

Mijn lippen raakten haar dij. Zacht. Bevend. De warmte van haar huid straalde tegen mijn gezicht.

Ze legde een hand op mijn hoofd. Niet dwingend. Niet strelend. Gewoon: aanwezig.

Een bevestiging van plaats.

Ik liet mijn tong omlaag glijden. Langs haar dij. Tot waar haar lippen begonnen. Ik voelde het al bij de eerste aanraking. Haar vocht. Zijn zaad. Gemengd. Glanzend. Warm. Mijn tong gleed erlangs. Langzaam.

Ik kneep mijn ogen dicht. Niet van afkeer, maar van overgave. Dit was wat ze van me vroeg. Wat ze van me verwachtte. En ik… wilde niets anders.

Haar benen bleven ontspannen. Wijd. Ze liet me mijn gang gaan. Elke lik was een ritueel. Elke cirkel van mijn tong een erkenning. Dat zij genomen was. En dat ik dat erkende. Aanvaarde. Eerlijk: vereerde.

Ik voelde haar vingers zacht langs mijn nek glijden. Ze kreunde niet. Ze zuchtte niet. Ze stond daar, als een beeld van macht, terwijl ik haar reinigde.

Mijn tong gleed nu dieper. Tussen haar lippen. Langzaam, voorzichtig. Ik voelde restjes. Warm, stroperig. Haar spieren spanden even, maar ze duwde me niet weg.

Ik bleef. Gleed met mijn tong langs alles wat zij had losgelaten. Alles wat hij had achtergelaten. En ergens… voelde ik mijn hart trillen van trots.

Toen trok ze zich zachtjes terug. Ik keek op.

Ze zat nu op het bed. Haar benen gespreid. Haar blouse opengevallen. Haar borsten bloot. Haar blik op mij. Ze wees naar mijn broek.

“Laat zien,” zei ze. Haar stem hees. Laag. Kalm.

Ik stond op. Mijn handen trilden. Mijn broek gleed langzaam naar beneden. Mijn pik sprong naar voren, hard, donkerrood, glanzend van spanning.

Ze keek ernaar. Zei niets. Haar benen bleven open. Haar lippen halfgeopend.

Toen: “Klaar.”

Ik wist wat ze bedoelde. Ik ging staan. Voor haar. Mijn hand sloot zich om mijn pik. En ik begon. Langzaam.

Haar ogen verlieten me niet. Niet één seconde.

Mijn hand sloot zich om mijn pik. Hij voelde zwaar. Warm. Te hard, al te lang. Mijn vingers gleden eroverheen, langzaam.

Ze zat daar. Op het bed. Haar dijen nog vochtig van mijn tong. Haar blouse open, haar borsten bloot. Eén voet rustte op de rand van het matras. Haar arm losjes op haar bovenbeen.

Haar blik strak op mij gericht. Ze zei niets. Maar ik wist precies wat ze wilde.

Mijn hand begon te bewegen. Langzaam. Mijn duim gleed over de eikel. Mijn ademhaling verschoof. Mijn benen licht gespreid, stabiel, gespannen.

Ik voelde mijn hart in mijn keel.

Zij bewoog nauwelijks. Af en toe gleed haar blik omlaag, naar mijn hand, dan weer terug naar mijn gezicht. Ze observeerde me. Niet als spel, maar als bezit.

En ik? Ik voelde alles tegelijk. De glibberige restjes op mijn tong. De herinnering aan haar geur. Het beeld van haar lippen, glanzend van gebruik. De gedachte aan zijn pik in haar, zijn handen op haar heupen, zijn zaad diep in haar lichaam. En ik, als toeschouwer. Als reiniger. Als gehoorzame man.

Mijn hand gleed sneller. Mijn ademhaling dieper. Mijn heupen bewogen kort mee, een reflex, een laatste poging om mijn lichaam in toom te houden.

“Rustig,” zei ze plots. Haar stem zacht, maar duidelijk. Ik stopte. Bijna automatisch. Mijn pik pulseerde in mijn hand. Ze glimlachte licht. “Je doet dit voor mij. Niet voor jezelf.”

Ik knikte. Mijn vingers gleden opnieuw. Langzaam. Gecontroleerd. Alleen voor haar ogen. Voor haar macht. Voor haar aanwezigheid.

Ze zakte iets achterover, steunend op haar armen, haar benen wijd, haar kutje zichtbaar, rood en glinsterend.

Mijn ballen trokken zich samen. De warmte steeg op in mijn onderbuik. Mijn benen trilden licht. Ze zag het. Ze voelde het.

“Ja,” fluisterde ze. “Laat maar zien.”

Mijn hand bewoog sneller nu, mijn ademhaling schokkerig. Mijn blik strak op haar gezicht, haar lichaam, haar openheid.

Ik gromde zacht. Mijn hele lijf spande zich. Mijn adem stokte. En toen… Explodeerde het.

De eerste straal schoot krachtig omhoog, belandde op haar bovenbeen. Warm, dik, wit. De tweede op haar onderbuik. De derde op haar borst. Ik kreunde, mijn benen wankelend, mijn buik trillend, mijn hand nog steeds bewegend terwijl de laatste druppels uit me spoten.

Ze keek naar me. Geen woord. Geen lach. Alleen een blik die alles zei: goed zo.

Ik bleef staan. Mijn hand nat, mijn pik nog stijf, mijn ademhaling diep.

Zij bewoog eindelijk. Keek omlaag naar zichzelf. Naar wat ik op haar had achtergelaten. Ze veegde één druppel langzaam weg met haar vinger. Liet hem tussen haar vingers glijden. Toen keek ze op.

“En nu,” zei ze kalm, “maak je me schoon.”

Ze keek me aan. Haar vinger nog nat van mij. Haar blik strak. Niet dwingend. Niet vragend. Alleen de vanzelfsprekendheid van een opdracht die je al kende voor hij uitgesproken werd.

“Maak me schoon,” herhaalde ze zacht.

Ik knikte. Mijn stem was er nog niet. Ik draaide me om, liep naar de badkamer. Mijn benen voelden als rubber. Mijn borstkas trilde na van de ontlading. Maar mijn hoofd was helder. Volkomen helder.

Een zachte, warme handdoek. Een nat doekje. Niet koud. Niet ruw. Alles met aandacht.

Ik liep terug. Ze zat nog steeds op dezelfde plek, haar benen gespreid, haar lichaam glinsterend van ons spel.

Ik knielde weer. Zoals eerder. Tussen haar benen. Dichterbij dan ooit. Niet geil meer. Maar dienstbaar. Vol.

Mijn hand bewoog zacht. Eerst haar bovenbeen. Mijn zaad gleed traag weg in de vezels van de doek. Dan haar onderbuik. Haar borst. Haar tepels. Elke plek die ik geraakt had, beroerde ik opnieuw, nu anders. Rustiger. Zorgzamer. Ze ademde diep. Zacht. Haar ogen gesloten.

Ik bleef niet hangen. Geen extra aanrakingen. Geen ongevraagde kus. Alleen wat ze van me vroeg. Niet meer. Niet minder.

Toen ik klaar was, legde ik de doek naast me op het kleed. Ze opende haar ogen. Keek me aan. Lang. Haar hand kwam omhoog. Streelde door mijn haar.

“Dank je,” fluisterde ze.

Het was geen beloning. Het was een constatering. Ze boog voorover. Haar lippen raakten mijn voorhoofd. Geen kus. Alleen huid op huid.

Ik bleef op mijn knieën zitten. Mijn hoofd tegen haar buik. Mijn handen rustend op haar dijen. Zo bleven we. Stil. Tot onze ademhalingen gelijk werden. Tot de kamer weer gewoon een hotelkamer was.

Bedankt voor het lezen van mijn verhaal! Hopelijk heb je er net zo van genoten als ik van het schrijven. Wat deed je terwijl je las. Was je nat? Hard? Heb je jezelf aangeraakt? Ben je klaargekomen?

Laat het me weten! Geef een cijfer, schrijf een reactie of stuur me een mailtje. Ik hoor graag wat mijn verhalen met je doen, jouw reactie maakt schrijven nóg leuker.