Gonnie - 4

Ik werd niet wakker van de wekker, maar van een hand die langzaam over mijn buik gleed. Ik rekte me uit en mompelde: “Van wie is dat ondeugende handje daar?” “Van je lieve schoonzus. En die heeft zin in jou.” “Oh? Alleen in Gon, Cora? Wat heeft zij wat ik niet heb?” De stem van Annet klonk een beetje dreigend. “Nou ja… Jij hebt iets wat zij niet heeft, Annet. Verkering. Met mijn grote broer.” “Jaja… en daarom denk je mijn lieve, ongerepte zusje te kunnen aanranden?”

Ik giebelde. “Ongerept… Ja, daar herken ik mezelf wel in, Annet. Maar ga eens lekker door, Cora. Dat deed je best goed. Geoefend, meisje?” “Ja. Op jullie lekkere broer. Die ik binnenkort weer kan aanranden. Alleen ligt er dan wat in de weg op de plaats waar ik nu streel.” Haar hand lag vlak boven mijn poesje. Annet rolde tegen Cora aan. “En moet ik jou eens even verwennen, geile schoonzus?” Ze wachtte het antwoord niet af, maar begon Cora’s borsten te strelen. “Ahhh… Lekker, Annet!” “Dat dacht ik al, meisje. Ga maar door met het verwennen van mijn lieve zus. Lekker met je hand op haar warme kutje. Daar geniet ze van.”

En dat deed ik zeker! Cora’s vingers gleden zachtjes tussen mijn lipjes en, toen ik wat vochtig werd, er even zachtjes tussenin. “Coor… Dat is heerlijk, schat. Kom maar lekker met je benen om de mijne heen. Even lekker tegen me aan met jouw geile kut…” Annet gooide het dekbed van af. “Toe maar! Lekker vrijen met elkaar, meiden. Ik wil ook vingers over mijn poesje!” Ik stak mijn hand naar haar uit. “Kom maar boven ons zitten, lekkere meid. Lekker wijdbeens, dan kan ik je goed bevredigen. Of Cora.” Die fluisterde zachtjes: “Ik heb aan één poesje even genoeg, schatjes. Lekker in Gonnie d’r poesje voelen en me tegelijk tegen haar benen bevredigen… Maar ik kan je mooie benen wel zien, Annet. Heerlijk!” Ik voelde een paar druppels op mijn hand vallen. De hand waarmee ik Annet vingerde.

“Vind je het zo geil, zus?” Boven me klonk zachtjes: “Jaaa… Mijn twee lieve vriendinnen die met elkaar vrijen en ik mag meedoen… Zo geil… Ik kom klaar, schatjes!” “Toe maar lekkere zus. Laat het maar komen! Wij willen je klaar zien komen…” “Ik…ik… ga straks spuiten, Cora… Ik word zó nat door mijn lieve zus…” “Lekker laten komen Annet! Spuit maar lekker over ons heen! Ik wil jouw geil zien! Kóm, ontspan, hou het niet tegen… Lekker in je jurkje klaarkomen, helemaal ongeremd…” Ik pakte de rand van Annet’s jurk en streelde haar daarmee. “Lekker geil, die dunne stof over je poes, Annet?” Een lange kreun was het antwoord en toen kwam er een straaltje slijmerig vocht uit haar poes. “Ahhh…. Zó lekker…” “Kom maar lekker klaar over ons heen, schat…”

Cora ging op haar rug liggen en onze benen lagen over elkaar heen, onze poesjes wijd open. “Kóm maar! Lekker nat klaarkomen, Annet. Trek je jurk omhoog en laat ons je spuitende kut zien!” Cora hitste haar op en ik wist dat Annet nu nog maar één dingetje nodig had: een licht tikje op haar clit. “Ogen dicht, zusje. Dan krijg je van mij wat lekkers…” Annet keek me even heel geil aan en sloot toen haar ogen. Ik liet haar even wachten en tikte toen haar clit aan. Ze schokte hevig en toen kwam haar orgasme: Weer een straal geil uit haar openstaande kut en ze vingerde nu zichzelf hevig. Cora en ik werden onder gespetterd met haar slijmerige vocht. “Lekker, Annet… Je smaakt heerlijk! En nu jouw kut op de mijne, schat! Lekker scharen, elkaar kletsnat maken…” Annet liet zich vallen. “Oh, Coor… Jullie maken me helemaal gék! Ik blijf klaarkomen…” “Ik ook, lekkere natte Annet… Zó lekker!”

Ik ging tegen hen aan liggen en wreef mijn poes tegen Annet haar nylons. “Ik ga jullie ook nat maken, geile meiden…” “Draai je om, Gon! Ik wil jouw kut likken als je klaarkomt! En jij de mijne!” Annet kwam wat overeind en Ik draaide me om naar Cora’s glinsterende kutje. “Lekker, schat… Een lekker geil poesje uitlikken…” Even later voelde ik haar lippen op mijn clit en een slanke vinger drong mijn poes binnen. En die vinger wist feilloos mijn G-spot te vinden en te masseren! “Jij ook klaarkomen, lekkere Gonnie…” Ik likte ondertussen Cora’s warme lipjes en ging toen op weg naar binnen. Ze verkrampte even, maar toen voelde ik dat haar orgasme er aan zat te komen. “Kóm maar, Cora. Lekker klaarkomen voor Gonnie en Annet…” Ze kreunde. “Ik… ik word kletsnat, schatten! Als ik klaarkom…” Ik gaf een diepe lik in haar kut. “Ja! Lekkere natte geile zusjesseks! Toe maar schatje…” En meteen barstte ze los: een stroom wit vocht droop uit haar kut en ik proefde haar: zoetig. “Je bent heerlijk, Coortje… Een lekker geil zusje hebben we, niet waar Annet?” Boven me hoorde ik: “Ja. Heerlijk! Jullie lekker nat maken…” Meteen voelde ik haar warme vocht over me heen glijden.

Cora gilde: “Wat geil! Lekker Annet! Een vinger van Annet drong diep in mijn kut en dat was voor mij de druppel. Ik kwam heerlijk klaar: mijn kut kneep zich samen om Annet’s vinger en ik voelde mijn eigen vocht, samen met dat van Annet over mijn nylons glijden. “Géil! Lekkere meiden… Zó lekker…” Annet was naast Cora gaan liggen en beiden masseerden ze mijn kut. Vingers er in, er uit, over mijn clit, handen die in mijn natte tepels knepen… Ik kwam wéér klaar! En even later rolde ik op mijn rug, tussen Annet en Cora in. “Hé lekkere meiden…” We kusten elkaar. En Cora zei: “Ik wist dat het geil zou worden met jullie, maar zó… Ik schaam me bijna.” Ze giechelde en vervolgde: “Bijna…” Annet zei: “Nergens voor nodig, schat. Dit is heerlijk, zo met elkaar. Weinig zussen die dit met hun schoonzus doen.” En ik kuste haar. “En jij bent een heerlijke schoonzus. Met je mooie judo-body. Jammer dat we je niet kunnen bevruchten, Cora… Als dat kon had ik het meteen gedaan.” Ze greep tussen haar benen. “Kijk je een beetje uit, Gon? Als Rick het woord ‘bevruchten’ tijdens een vrijpartijtje gebruikt, kom ik vrijwel meteen klaar.” Ik lachte haar uit. “Dat weten we ondertussen, schat. En zo heeft bijna iedereen zo zijn of haar trigger. En als de ander dat weet, kan hij of zij daar lekker gebruik van maken.” Annet keek op haar horloge. “Bijna half zeven. Zullen we er uit gaan, dames? Dit begint een beetje fris te worden en we moeten nog een paar wasjes draaien, geloof ik.”

Ik kreunde. “Ja hoor, daar komt de altijd nuchtere Annet weer tevoorschijn.” Ze gniffelde. “Pas jij maar op. Of de strenge ‘mevrouw Annet’ komt even mee.” Cora trok een grimas. “Ik wil het niet meemaken. Kom meiden, hier op bed uitkleden, het zeil aan vier hoeken oppakken en meenemen naar de badkamer. En daarna in gestrekte draf onder de douche.” Het daarop volgende uurtje was druk. Douchen, aankleden in ‘gewone’ kleding, de natte kleren in de wasmachine, latex afspoelen en droogmaken. Cora liet Bowy in het bos uit. Daarna gingen we lekker rustig ontbijten: in ‘gewone’ kleren: spijkerbroek, bloes, sportschoentjes. De erotisch aangeklede meiden waren verdwenen…

“Héhé”, pufte Cora tijdens het ontbijt. “Het is nog harder werken hier dan in Huize Amelink bij de hondjes. We zijn net een uur op en in ben al gesloopt.” Annet lachte gemeen. “Dat zou je ook geweest zijn als we nu nog in bed hadden gelegen, luilak. Ik dacht dat jij zo’n goeie conditie had? Met je judo en je hondenschool…” Cora kneep haar ogen samen. “Die heb ik ook, mevrouw Peters! En als je niet oppast, zal ik je daar eens mee kennis laten maken!” Annet wees naar mij. “Dan roep ik mijn grote zus! Samen krijgen we jou wel klein, hoor.” Ik gaapte demonstratief. “Laat mij er buiten alsjeblieft. Ik heb wat verhalen van Rick gehoord. Geen zin in een gebroken schouderblad of een uit de kom gerukt bovenbeen. Die zijn daar veel te charmant voor.” Annet snoof teleurgesteld. “Lekkere zus ben jij. ‘In voor- en tegenspoed’ was het toch? Weinig van te merken…” Ik grinnikte. “Je haalt een paar dingen door elkaar, tutje. Dat ‘in voor- en tegenspoed’ geldt alleen als je getrouwd bent. En dat zijn we niet en daar is Hans maar wat blij mee.”

En Cora vulde aan: “En weet je het tweede deel van die zin ook, Annet? ‘Tot de dood ons scheidt’. Daar kan ik best voor zorgen hoor, als je dat wil. Dan is het laatste wat je ziet mijn uiterst lekkere bovenbenen, als die je in een wurggreep hebben. Speciaal voor jou zal ik dan een leuke panty aan doen.” Annet zuchtte. “Ik dacht dat ik vannacht met jullie best wel leuke dingetjes gedaan had. En nu dreigen jullie me te vermoorden?” “Ik niet zus. Dat was die judotroela hier naast me.” Cora keek me dreigend aan. “Ook jou kan ik in de knoop leggen, Gon. Pas maar op!” “Dan roep ik mijn lieve stiefpapa. Die had toch ook iets met vechtsport gedaan, als ik me niet vergis?” We gniffelden samen. “Kom, mutsen. Nog even de was opruimen en onze slaapkamer in orde brengen. Anders krijgen we indringende vragen van Henk, en dat gaan we niet willen.”

We werkten nog een uurtje door en toen was alles weer in nette staat. De was opgeruimd, het latex laken weer droog en opgevouwen in de kast, slaapkamer opgeruimd, Bowy had zijn eten gehad en was uitgelaten in het bos… Toen we weer op de bank zaten, giechelde Cora: “Kijk nou eens… Drie nette meisjes. Kunnen zó uit het klooster ontsnapt zijn. De gezusters Agnieta, Godewinda en Carola. Toonbeeld van netheid en zedelijkheid.” Annet gniffelde. “Ja. Helaas is zuster Gienovia gevallen voor de verleidingen van het huwelijk, samen met broeder Hendrikus…” Op dat moment hoorde we de zoemer, teken dat er iets of iemand het tuinpad op kwam. Ik keek even: de Tiguan van Gien. “Daar is het onkuise stelletje. Terug van de wereldse genoegens, waarschijnlijk in een mooie hotelsuite.” We liepen naar buiten en ik omhelsde Gien.

“Hoi lieve mama… Je liefste dochtertje uit Renkum is er weer.” Ik kreeg een knuffel retour. “Hoi schat. En gefeliciteerd met je nieuwe baan. Ik hoorde het van Annet, gisteren!” Toen liep ik om de auto naar Henk en knuffelde hem ook. “Hoi lieve stiefpapa… Ben je lief geweest voor je vrouw?” Hij gniffelde. “Mag je aan haar zelf vragen, rood krengetje.” Ik kreeg ook van hem een lieve knuffel. “Ik ben blij dat je er weer eens bent, Gonnie.” Cora stond het geheel even te bekijken. En toen ik Henk losliet vloog zij op hem af. “Hallo, lieve aanstaande stiefschoonvader…” We lachten en Henk keek quasi-boos.

“Zeg krullenbol… Pas jij een beetje op? Anders kun je vergeten dat je me ooit aan kan spreken met ‘stiefschoonvader’. Dan ga ik eens indringend met je vriendje praten. En dat gaat dan niet over hoogtemeters en isobaren, denk er aan!” Gien nam Cora van hem over. “Hoi lekkere judo-schoondochter! Laat die mopperkont maar kletsen hoor! En waar heb je Bowy gelaten?” Cora riep. “Booowy! Kóm! De hond rende om het huis heen en begroette Henk en Gien met veel kwispels en likjes. “Goed zo Bowy. Brave hond. Kom jongelui, naar binnen. We hebben geen honger, want we hebben nogal laat ontbeten, maar een kopje koffie gaat er wel in. Nietwaar, echtgenoot?” Henk knikte. “Lekker.” Annet keek ondeugend. “Ik zal maar niet vragen waarom…” Gien sneed haar de pas af. “Nee, doe dat vooral maar niet, dochtertje! Je zou wel eens rooie oortjes kunnen krijgen!” “Ik praat je in een onbewaakt momentje wel even bij, Annet.” Henk knipoogde. “Niks ervan”, bromde Gien. “What happened in the hotelroom, stays in the hotelroom, vriend Klok! Daar hebben jouw onschuldige stiefdochtertjes niks mee te maken. En je aanstaande stiefschoondochter ook niet!”

Hij keek ons aan. “Op die manier leren die meiden nooit wat, Gien!” Die draaide zich bliksemsnel naar hem om en snauwde: “Die meiden, in ieder geval die rooie tweeling daar, weten meer van de mannelijke anatomie dan jij je ooit kunt voorstellen, echtgenoot. En hoe het zit met die bruine judo-krullenbol weet ik niet exact, maar volgens mij hoeft die ook niet zo gek veel meer te leren. Maar dan moet je Rick maar eens naar vragen. En nu is het klaar met die toespelingen; wij hebben gisteravond een hele leuke avond in het oude Evoluon gehad. En daarna hebben we samen met Henk z’n collega’s nog een paar drankjes gedronken in de bar van het hotel, en zijn vervolgens naar onze slaapkamer vertrokken.” Ze giechelde meisjesachtig en ik rook lont. “Jij gniffelt wel héél ondeugend, lieve moeder van me…”

Ze bleef giechelen en wees op Henk. “Die gek daar… Had een hele luxe suite geboekt in het hotel. Bovenste verdieping, rondom helemaal glas en een prachtig uitzicht op Eindhoven en omgeving.” Henk haalde zijn schouders op. “Onze huwelijksreis brachten we door op zo’n huisjespark, weten jullie nog? Nu was de gelegenheid er om deze prachtige mevrouw eens te imponeren…” Gien omhelsde hem. “Ja, dat is wel gelukt, rare vent van me. Ik voelde me net een prinses.” Ze giebelde weer. “Zeker toen we beiden met een glas champagne in de hand, helemaal naakt in een glazen bubbelbad zaten, in een badkamer die aan drie kanten ook helemaal van glas was…”

Annet trok een smerig gezicht. “Ik wist niet dat jij naturist was, Henk. En mijn degelijke moeder daar aan bloot stellen…” “Bloot stellen is wel de juiste uitdrukking hiervoor, geloof ik.” Cora deed ook een droge duit in het zakje en Henk zuchtte. “Zoals gewoonlijk heb ik uitgebreide research gedaan, meiden. Die badkamer: ja, glas aan bijna alle kanten, maar vanaf de buitenkant kon je écht niet naar binnen kijken hoor. En waar blijft die koffie nou?” Ik rende richting keuken. “Eén momentje, lieve stiefpapa… Mijn fantasie ging even op de loop en ik visualiseerde even hoe dat er uit zou zien in dat bubbelbad…” Gien keek me duister aan. “Als de bubbels aangingen zag je helemaal niks, trut. En als de bubbels uit waren… Rustig blijven fantaseren! Hoe dan ook: het was een heerlijke dag met een nog heerlijker nacht.” Ze omhelsde Henk. “Dank je wel, gekke mafketel.”

Ondertussen was hun koffie klaar en die zette ik voor hen op tafel. “Ik heb maar een extra straf bakje gemaakt. Zullen jullie nodig hebben.” Gien keek me weer dreigend aan. “Oppassen jij!” Het was een tijdje rustig, totdat Gien zei: “Gon, vertel eens over je nieuwe job. Wat ga je precies doen?” In het kort vertelde ik over het bedrijf en wat ze deden. Henk knikte. “Volgens mij ken ik die toko. Eén van hun programmeurs komt bij ons vandaan. Prima vent en het bedrijf staat ook goed bekend. Als jij daar een vast contract krijgt…” Hij stak zijn duim op.

Ik keek Gien aan. “Maar er is één probleempje, Ma.” Die keek rustig terug. “En dat is?” Ik voelde me rood worden. “Ik ben sinds gisteren binnen een uur straalverliefd geworden op degene die mijn direct leidinggevende is. Ene Frank Veenstra. Dát is het probleem.” “Oeps…” zei Gien, “Dat maakt het wel wat gecompliceerd, schat. Liefde op de werkvloer is nooit zo handig…” Ze keek naar Henk en die grijnsde. “Liefde tijdens een cursus in Amerika ook niet, schat.” Gien snoof minachtend en vervolgde: “En nu? Wat wil je doen?” Ik keek even voor me uit. “Daar ben ik al mee bezig. Jullie om raad vragen.”

Henk zei: “Heb je hem al eens op Google gezocht?” Ik schudde mijn hoofd. “Doen. Voordat je andere stappen zet. Is niet waterdicht, maar als hij onder zijn eigen naam dingen op Internet heeft gezet, geeft dat in ieder geval een indruk.” Hij zweeg even en zei toen spottend: “Net als jullie bij mij gedaan hebben destijds.” Annet giebelde. “Ja. En toen suggereerden we nog dat jij met onder een nickname allerlei ondeugende dingen op een SM-forum zou hebben gezet…” Gien grinnikte. “Dat zeiden ze inderdaad…” Henk keek ons doordringend aan. “Wat denken jullie slecht over mij.” Annet haalde haar schouders op. “Toen kenden we je nog niet zo goed als nu, Henk. We weten sinds een aantal minuten dat je een hopeloze romanticus bent. Met je glazen bubbelbad…” “En daar ben ik best blij mee, meiden!” Gien snauwde het bijna.

Henk vervolgde rustig: “Gon, ga hem na op internet. Ik kan je daarbij wel helpen; ik kan waarschijnlijk zoekmachines iets beter uitpluizen dan jullie. Maar… dat zegt niet alles. Iemand kan zich inderdaad onder zijn eigen naam heel fatsoenlijk voordoen, terwijl hij onder een nickname de grootst mogelijk hufter blijkt te zijn. Laat staan hoe hij is op het darkweb. Da’s stap één. Stap twee: hoe staat hij zelf er in? Wéét hij dat jij…” Verder kwam hij niet. “Ik hoop het niet, Henk. Dan sta ik pas écht voor joker. Ik heb geprobeerd om zo zakelijk mogelijk te blijven. Behalve tijdens het eten; we zijn samen in een restaurantje wezen eten; daar heb ik beknopt iets over mezelf en mijn familie verteld; hij heeft nogal uitgebreid over zijn ouders verteld.

Hoe zijn vader bewust een eind aan zijn leven heeft gemaakt na de dood van zijn moeder. Heel aangrijpend en vol liefde. Ik zat bijna te janken. Hij vertelde dat zijn vader, die leed aan prostaatkanker, op zijn trouwdag een overdosis pijnstillers in had genomen. In een keurig opgeruimd huis, alles in orde, alle zakelijke dingen had hij een aantal dagen ervoor al met Frank doorgenomen. Enfin, die begrafenis moest Frank ook regelen; hij is enig kind. En toen kwam een stukje mooie humor naar boven: hij gaat elk jaar op de trouwdag van zijn ouders naar hun graf, drinkt daar een borrel op hun leven en giet een borrel over hun graf uit. En toen zei heel droogjes: ‘Eén glaasje, want anders zouden ze in hun graf wel eens aanstootgevende dingen kunnen gaan doen…’ Daarna kon ik even niets zinnigs uitbrengen.” Gien en Henk schoten ook in de lach. “Ja, da’s mooie humor, Gon.”

Gien keek me aan. “Wat wil jij, schat? Wat zegt je gevoel, je hart?” Ik dacht even na. “Ik wil hem beter leren kennen. Als collega, chef van mijn part. Maar ook als mens. Hij heeft een relatie gehad, maar die is een paar jaar geleden gestrand. En zoals hij zelf zei: ‘Zij speelt geen rol meer in mijn dromen.’ Wat zijn zijn gevoelens, zijn hobby’s, waarom woont hij waar hij woont?” Ik zag de vragende blik van Henk. “Frank woont, om z’n eigen woorden te gebruiken, ‘in een nogal uniek huis. Aan de zuidrand van de luchtmachtbasis Deelen, in een bungalow die bovenop een ouwe Duitse bunker gebouwd is. Hij heeft dat huis een jaar of… vijf? zes? geleden gekocht, in ieder geval nog voordat hij een relatie kreeg. Was van een ouder echtpaar die naar een aanleunwoning wilden verhuizen. Mevrouw kon de trap naar de slaapkamer niet meer af.” Nu keek Gien verwonderd.

“De trap naar de slaapkamer af?” Ik giebelde. “Hun slaapkamer, en dus nu die van Frank, was in die voormalige Duitse bunker. Het dak is een meter onder het maaiveld, het plafond drie meter; het is een voormalige commandobunker. In ieder geval: hij heeft het huis naar zijn wensen ingericht. En wellicht her-ingericht nadat zijn vriendin was vertrokken, dat weet ik niet. In ieder geval is het er nogal eenzaam en stil. Dat was ook de reden dat z’n vriendin het niet uithield; Frank is veel weg, slaapt vaak elders en zij zat daar in de bossen. In de zomer idyllisch, in de winter verrekte eenzaam. Ze had haar baan in Arnhem opgezegd.” Ik keek Gien aan. “Mijn gevoel, mijn hart zegt: als het even kan aan de haak slaan, Ma. Maar mijn verstand roept ook: eerst de kat uit de boom kijken. Ik heb hem net zes uur meegemaakt, Ma.”

Gien knikte. “Gelijk heb je, schat. Ik weet als geen ander hoe iemand toneel kan spelen.” Ze keek naar Henk. “En nee, daar bedoel ik jou niet mee, Henk.” Ze refereerde aan onze biologische vader, Ralf. Die na de scheiding een enorme klootzak was gebleken. Nou ja, in feite al voor de scheiding: hij had een lange, stiekeme verhouding gehad met een andere vrouw. Henk zei niets, knipoogde alleen maar. Gien keek naar Annet en Cora. “En jullie wisten dit al?” Annet keek ondeugend. “Mevrouw mijn lieve zus kwam gisteravond rond zeven uur hier haar hartje uitstorten. En ook wij hebben haar goede raad gegeven. En zijn daarna netjes op tijd naar bed gegaan.”

De twinkeling in haar ogen ontging Gien niet. “En jullie hebben Gonnie in bed wel even geholpen om haar sores te vergeten, schat ik zo in…” “Dat is hun prima gelukt, Gien”, vulde ik aan. “En het was niet ‘even’, maar vreselijk gezellig op bed.” Gien lachte. “Ik heb er beeld bij.” “Ik nog niet”, zei Henk droog. “Dat ga je ook niet krijgen, Henk Klok! Ben jij belazerd… Heb je aan mij niet genoeg?” De stem van Ma klonk strijdlustig.

En wat hij normaal nooit in gezelschap deed, deed Henk nu wél: hij pakte Ma bij haar borsten. “Jawel hoor schat. Twee handen vol. Genoeg voor mij.” Cora, Annet en ik gierden om de beduusde blik van Ma. “HENK KLOK! Handen van mijn borsten! We zijn in jong en onschuldig gezelschap, ben jij gek geworden…” Weer een lachbui. “Jong en onschuldig” hikte ik “… Túúrlijk Ma…” Cora trok een preuts gezichtje. “Hé dat gaat over jullie! Niet over mij, denk er aan. Ik ben een paar jaar jonger dan jullie en heb alleen maar ervaring met jullie lieve broertje.” Ik keek haar strak aan. “Jij liegt, jongedame. Je hebt ook ervaring met Margriet, met Abe, met Hans, met Gien hier en verdikkeme ook met ons! Was je gisteravond even vergeten? Toen je als een krolse kat door het bed rolde? Je bent…” Gien maakte er een einde aan. “Hohoho, dochtertje. Niet de reputatie van mijn aanstaande schoondochtertje op deze manier te grabbel gooien, denk er aan.” Ik wees. “Ze denkt hier de maagdelijke zuster Corina uit te hangen, maar wij weten beter, niet waar, zus?”

Annet giebelde. “Sinds vannacht weet ik het weer, schat.”

Henk zuchtte diep. “Ik was juist bezig om, op bevel van Gien, een bepaald beeld uit mijn gedachten te bannen. Als jullie zó nog even doorgaan, gaat me dat echt niet lukken, meiden.” “Nou, wees dan maar blij dat we een simpele spijkerbroek aan hebben en truien. Gisteravond waren we iets anders gekleed.” Annet keek hem gemeen aan. “Dat laten we je nog wel eens een keertje zien, als je daar prijs op stelt…” Uit Gien d’r ogen spóót vuur. “Niks ervan, troela’s. Dat hebben jullie één keer gedaan, op de avond dat mijn toen nog aanstaande echtgenoot-maar-dat-wist-hij-toen-nog-niet hier voor de eerste keer was. ‘The oldest trick in the book’, weten jullie dat nog, dames? Met jullie schoentjes, potverdorie…” Cora knikte. “Nou, Hans weet het in ieder geval nog héél goed, Gien.” Annet knikte. “Zeker weten. Hij vraagt regelmatig om een herhaling…” Ma zuchtte. “Jullie zijn erg. Maar ja, ik kan er niks meer van zeggen, want jullie zijn alle drie ouder dan 18…”

“Ja Ma. En bovendien: wie zat er gisteravond in haar nakie in een glazen bubbelbad midden in een glazen badkamer, voor half Eindhoven luid en duidelijk zichtbaar?” Er vloog een schoen richting het hoofd van Annet. “Kréngetje!” Toen lachte ze weer en keek mij aan. “Luister naar je hart, schat. Maar ook naar je verstand. En als je twijfelt: neem hem een keertje mee. Dan kunnen wij hem ook ontmoeten en een mening vormen.” Ik stond op, ging tussen Gien en Henk zitten en sloeg mijn armen om hen heen. “Dank jullie wel. Jullie zijn schatten. Allebei.” Ik gaf hen allebei een dikke zoen en stond weer op. “En nu… Nog een kop koffie?” Gien schudde haar hoofd. “Nee. Zo langzamerhand lust ik toch wel een hapje eten. Al dat geklets en die gewaagde grappen van jullie… Daar krijgt een mens honger van.”

De middag verliep in redelijke rust. Ik ging nog een beetje studeren op de organisatie van mijn nieuwe werkgever, Cora moest weer naar huis en nam Bowy mee, Annet ging met haar mee, want Hans en zijn vader Abe zouden rond drie uur terug zijn van hun vis-expeditie. Zodoende was ik met Gien en Henk alleen thuis. En die kondigden rond een uur of drie aan ‘toch maar even een uurtje te gaan liggen’. Ik liet een spottende opmerking over hun leeftijd achterwege; ze waren beiden heel lief geweest voor me. En om een uur of vijf bracht ik ze een kopje thee. Op bed. “Hoe laat willen jullie eten?” Henk gaapte. “Eten? Ik zit nog vol van dat diner van gisteren.” Ma keek me aan. “Over een uurtje of zo. En maak er geen feestmaal van; er liggen een paar pizza’s in de vriezer. Wat extra kaas en paprika er overheen is prima, schat.” Ik knikte. “Is goed. Pizza om zes uur.” De pizza aten we gezellig op. Zonder toespelingen: gewoon een paar volwassen mensen die elkaar prima lagen en elkaar vertrouwden.

En na het eten ging ik met Henk aan de eettafel zitten en zochten we op ‘Frank Veenstra’. Op Linked In: zijn profiel met een aantal positieve aanbevelingen. “Dat ziet er in ieder geval goed uit, Gon. Op zijn vakgebied is hij best wel een topper.” Op Facebook: niks. Evenmin op TikTok en Insta. Nou ja, die media waren ook niet voor serieuze zaken. Twitter: Niks. Toen begon Henk de diepte in te gaan. Diverse IT-sites passeerden de revue en wat we daar over Frank vonden was over het algemeen positief. Ook nog een bijzonder technische uiteenzetting van hemzelf over het systeem van het bedrijf: Henk sloeg die op. “Dat verhaal ga ik eens kritisch bekijken, dame. En jouw moeder heeft hier ook wel een mening over, denk ik.” Gien keek op. “Waarover?” “Over een technische verhandeling van ene Frank Veenstra over hun software.” Gien knikte. “Lijkt me ook wel interessant. Dan weten we ten minste waarmee jij je bezig gaat houden, dochterlief.” Henk spitte verder en we kwamen op het DarkWeb terecht. Niets. Frank Veenstra bleek daar niet te vinden. “Nou ja, je gaat meestal niet onder je eigen naam op het DarkWeb te werk…” mompelde Henk.

Hij gooide het IP-adres van Frank in een zoekmachine, maar daar kwam verder ook niets uit, behalve wat bestellingen voor meubels en technische dingen. “Zijn IP-adres is ondertussen bij een aantal winkelketens bekend. Moet hij eens wat mee gaan doen, anders is hij vandaag of morgen de klos…” Henk keek op. “Maar dat mag je hem pas vertellen als het serieus is, dametje.” “Ja, Pa”, antwoordde ik gehoorzaam. Na anderhalf uur klapte hij de laptop dicht. “Conclusie: meneer Veenstra lijkt een redelijk betrouwbaar figuur op het Internet. En wat anderen over hem zeggen is behoorlijk positief, Gon.” Ik knikte en gaf hem een zoen op zijn voorhoofd. “Dank je wel, Henk. Voor je speurwerk.” Samen dronken we nog een glaasje, toen had ik het wel gehad. “Ik ga naar bed toe, lieve ouders. Dank voor de goede raad en de assistentie met een zoektocht. Ik ga een en ander eens goed overdenken.” Na twee knuffels ging ik naar boven. Even nog douchen, nachtpon aan en op bed. De kussens roken nog een beetje naar Cora’s parfum: lekker…

De zondag verliep rustig: laat opstaan, brunch, samen een wandeling door het bos maken en rond vier uur vertrok ik naar Renkum, na Gien en Henk nogmaals bedankt te hebben. Ik had mijn plan gemaakt: de komende weken mijn gevoelens onderdrukken en Frank goed observeren. En gewoon hard werken.

Tijdens mijn eerste week maakte ik kennis met de andere collega’s van O&O: Ben, Mike, Gerben en Alex. Ben en Mike waren docent op het systeem, Gerben en Alex zaten veelal bij de klanten als extern adviseur, om het systeem ‘tailormade’ te maken. En elke dag zat één van hen op kantoor in Ede als helpdesk. Er was een vast bureau ingericht voor degene die helpdesk moest zijn: drie grote beeldschermen, een vaste telefoon met een headset, zodat men de handen vrij had. De collega’s waren leuke kerels, stuk voor stuk. En ze hielpen me goed om hun systeem een beetje te doorgronden.

Mike (maandag) was een beetje een mopperkont, maar ik had de indruk dat dat schijn was. Alex (dinsdag) was een klein, druk mannetje die overal wel een weerwoord en een lollige opmerking over had. Ben (woensdag) was een échte docent: als hij iets uitlegde was dat altijd bijzonder precies. En Gerben (donderdag) was een lopende encyclopedie op het gebied van IT. Als hij begon met iets uit te leggen ging dat met veel zijwegen vol minder relevante informatie, maar uiteindelijk wist hij het verhaal wel goed samen te vatten.

En stuk voor stuk waren ze, als het onderwerp ter sprake kwam, bijzonder lovend over Frank. Zoals Mike het zei: “Hij is hier de chef. Maar daar heb ik nog nooit iets van gemerkt. Het is gewoon een goeie collega. Samen verdelen we het werk, daar hoeft hij nauwelijks in te sturen. Ja, hij is de jongste, maar ik heb er nooit moeite mee gehad dat hij wat meer salaris verdient dan ik. Hij werkt er hard genoeg voor.” Nou, daar kon Frank het wel mee doen. En de anderen, hoewel wat minder uitgebreid, waren ook positief over Frank.

Maar Frank was veel op pad. Ik kreeg af en toe een zakelijk telefoontje van hem en ik kon natuurlijk in zijn agenda kijken: hij was best druk! En zijn auto maakte ook behoorlijk wat kilometers: ’s Maandags adviseerde hij een bedrijf in Eemshaven, de dinsdag zat hij in Bremerhaven, Duitsland, woensdag moest hij in Enschede én in Nijverdal opdraven en donderdag in Alkmaar. Allemachtig… Die vent zat meer op de weg dan bij een klant! Ik rekende het even snel uit: meer dan 800 kilometer in één week. Toen ik hem donderdag tijdens een telefoontje daarnaar vroeg, moest hij lachen. “Gonnie, ja maandag moest ik er om half vijf uit om op tijd in Eemshaven te zijn. Vanuit Eemshaven reed ik rechtstreeks naar Bremerhaven, daar overnachtte ik in een B&B. Vanuit daaruit rechtstreeks naar Enschede, daar ook een hotelovernachting, ’s middags naar Nijverdal, toen naar huis en donderdag was het weer vroeg dag; om zeven uur moest ik in Alkmaar zijn. Maar door die vroege start in Alkmaar was ik om twaalf uur daar klaar, dus ik ben nu onderweg naar huis. Morgen zie ik je in Ede, dan ben ik helpdesk en kan ik m’n administratie een beetje bijwerken. Als de klanten me daar de gelegenheid voor geven ten minste.” Zijn lage stem was prettig om naar te luisteren…

Vrijdagochtend stond ik wat vroeger op dan normaal. Lekker douchen, me netjes aankleden. Rokje, panty, pumps, blouse en een sjaaltje. Ik wilde er verzorgd uitzien, dat gaf me wat meer zelfvertrouwen. Dat zou ik nodig hebben vandaag… De hele dag in het gezelschap van de vent waar ik, ondanks alle rationele gedachten, tóch verliefd op aan het worden was… Met wat gemengde gevoelens reed ik naar Ede. Toen ik binnenliep stond Frank met Yvonne te kletsen. Gewoon, zoals twee collega’s dat deden: ontspannen. Toch voelde ik een steekje jaloersheid de kop opsteken.

“Goedemorgen Yvon, goedemorgen Frank!” “Hoi Gonnie. De weg naar Ede weer gevonden?” “Dat kan ik net zo goed aan jou vragen, Frank. Jij hebt deze week wat meer kilometers gevreten dan ik.” Hij lachte even. “Dat vind ik geen probleem hoor. Tijdens het autorijden kan ik m’n gedachten ordenen. En autorijden is voor mij een stukje ontspanning. En je zit lekker.” Ik fronste. “Je zit lekker?” Hij wees naar de parkeerplaats. “Volvo-stoelen. Heerlijk. Kan ik het úúúren in volhouden.” Ik keek zielig. “Heb ik toch de verkeerde auto gekocht. Een Golf.” “Daar kun je best wat aan doen, Gon. Een op maat gemaakte stoel er in. Kost een paar centen, maar dan zit je prima. Die standaard VW-stoeltjes zijn gemaakt voor macho’s. Hard, te korte zitting en een rugleuning die niet goed instelbaar is.”

Yvonne zei: “Nou, als jullie de voor- en nadelen van autostoelen gaan evalueren… Doe dat lekker op kantoor. Dan kan deze dame zich over haar werk gaan ontfermen. Húp, aan ’t werk jullie!” “Nou, zullen we dan beginnen met een kop koffie, Gon?” Frank liet me voor bij de koffie-automaat en ik koos. Terwijl de machine pruttelde hoorde ik achter me: “Je ziet er leuk uit, Gonnie.” Ik voelde mijn hoofd plotseling gloeien, maar zonder me om te draaien lachte ik: “Dat hoort een meisje graag...” En meteen flapte ik er achteraan: “...van een knappe vent.” Oh, Gon! Stomme trut die je bent…

Maar achter me hoorde ik een grinnik. “Da’s lang geleden dat ik zo werd betiteld. Maar het bevalt me wel, geloof ik.” Ik draaide weg van de automaat om mijn blos te verbergen achter mijn beker. We liepen naar het bureau en hij zette zijn laptop op het bureau. Ik startte mijn computer. Toen stond Frank op. “Eerst even kletsen, Gon. De klanten kunnen vanaf half negen pas gaan bellen, dus we hebben nog even. Hoe beviel jouw eerste week? En je nieuwe collega’s?” Hij ging aan de grote tafel zitten die voor vergaderingen werd gebruikt en ik kwam erbij. “Die eerste week was wel intensief. Op zich het werk niet; dat is materie waar ik wel in thuis ben. Maar de nieuwe collega’s… Het is wennen als je je elke dag aan een ander moet voorstellen. Dan vraag je je af ‘Heb ik dit vandaag al verteld of was het gisteren?’

Gerben zei gisterenmiddag tegen me: ‘Hé dame, je plaat blijft hangen. Dit had je vanochtend al verteld.’ Ik schaamde me kapot.” Hij lachte. “Ja, Gerben is héél scherp in taal. Cursisten komen daar ook vlot achter.” Hij zweeg even en zei toen: “Hoe goed ben jij in IT, Gon?” Ik haalde mijn schouders op. “Zoals ik vorige week vrijdag al zei: met de meeste software kan ik me prima redden, Frank. Maar ik ben ‘gebruiker’. Ik probeer Office te laten werken, zodat ik…” Ik moest even lachen. “…meer koffie kan leuten.”

Frank gniffelde ook. “Mooi. Dat is exact hetgeen waartoe wij op aarde zijn. Onze software kan heel veel automatiseren binnen een bedrijf. Voorraadbeheer, doorstroomsnelheid van onderdelen, alarmeren wanneer een hoeveelheid onderdelen onder een bepaald niveau dreigt te komen… Allemaal bedoeld om medewerkers in de gelegenheid te stellen meer koffie te leuten.” Ik snoof. “Maak dat de kat wijs…” De jongensachtige grijns bleef en ik moést wegkijken. “Gon, jij bent niet achterlijk, dat heb ik deze week wel gemerkt…” Nu keek ik hem wél aan. “Oh? En hoe heb je dat gemerkt dan? Vandaag is de eerste dag van de week dat je fysiek hier bent.”

Onschuldig zei hij: “Wel eens gehoord van het fenomeen ‘mobiele telefoon’, mevrouw Peters? Ik hing elke dag zo rond een uur of vijf met een van de jongens aan de telefoon. Om de dag door te spreken. Dat doe ik altijd, maar nu ook om te informeren naar hun mening over jou. En wees gerust: die was zonder uitzondering positief, behalve bij Mike. Die was een piepklein beetje teleurgesteld, omdat je hem een bakje koffie mét melk had gebracht.”

Ik werd wat nijdig. “Het zou prettig geweest zijn als je me dat verteld had, Frank.” Hij knikte. “Vanuit jouw standpunt snap ik dat, maar ik wilde ook de mening van mijn collega’s horen. Zonder dat jij zou weten dat ik hen consulteerde. Anders had je een toneelstukje op kunnen voeren.” Ik keek hem nu recht aan. “Jaja, Gonnie Peters die een week lang een toneelstukje opvoert. Ik ben geen lid van Toneelvereniging ‘Ons Genoegen’ hoor. Als je wilt weten hoe ik werk, als je de mening van de collega’s over mij wilt weten: prima, maar niet meer achter m’n rug om, Frank. Ik hou niet achterbaks gedoe of collega’s die de Stasi uithangen. Begrepen?”

Het kwam er behoorlijk bits uit, maar ik was écht nijdig. Hij zweeg even, zijn ogen afgewend. Toen keek hij me weer aan. “Sorry, Gonnie. Ik wilde weten hoe jij werkt. Mijn excuses dat ik daar onze collega’s voor misbruikt heb en jou daar niet over heb geïnformeerd. En wil je nu alsjeblieft die groene ogen van je een beetje vriendelijker laten kijken? Ik voel me alsof ik betrapt ben in de koekjestrommel.” Ik moest lachen. “Nou, dat had je onmiddellijk gevoeld, meneer. Met een venijnige pets op je vingers. Onze moeder was daar héél goed in, vroeger.” Onschuldig vroeg hij: “Veel ervaring zeker? Ja, dat dacht ik al…” Ik bromde: “Rotzak.” En meteen er achteraan: “Sorry!” We schoten nu beiden in de lach. Hij keek op zijn horloge. “Kom, nog een bak koffie, daarna moeten we aan ’t werk; over tien minuten zal de eerste klant wel aan de telefoon zitten jengelen, dan moet ik m’n spullen wel klaar hebben staan op de computer.”

Hij tapte nog een kop koffie, ik een glas koud water. Teveel koffie beviel me slecht. Eenmaal weer aan het bureau klapte Frank zijn laptop open en begon na een paar seconden te mopperen. “Stom ding… Moet je nu alweer aan het infuus?” Hij was even stil en zei toen, een beetje verlegen: “Ehh… Gonnie… Kun je even je mooie benen onder het bureau vandaan halen? Deze laptop moet aan de stroom, het stopcontact zit in de vloer tussen onze bureau’s in en om te voorkomen dat jij de indruk krijgt dat ik net zo’n smeerlap ben als die jonge directeur…” Ik keek ook even onder het bureau en zei toen liefjes:

“Dat klopt niet, Frank. Want dan zou ik onder jóuw bureau moeten zitten.” Even was het stil, toen schoot hij in de lach. “Wat ben jij een gehaaide tante! Ik zal behoorlijk op mijn woorden moeten letten hier, verdorie…” Ik stond op. “Maar goed, om te voorkomen dat jij mijn mooie benen verder bekijkt dan fatsoenlijk is… Je hebt tien seconden, Frank Veenstra. Daarna ga ik weer zitten.” “Je begrijpt dat ik er nu expres heel lang over ga doen om…” Ik keek streng en wees. “Dáár! Stekker in het stopcontact. Nú!” Hij dook onder het bureau en ik hoorde: “Jawel mevrouw. Zeker mevrouw. Ik lig al op m’n knieën voor u, mevrouw…” Even daarna kwam hij weer overeind. Grijnzend. En ik moest ook lachen. “Zo. Da’s de eerste keer dat een leidinggevende voor mij op de knieën ging. Best wel een goed gevoel overigens.”

Hij keek me vuil aan. “Niet voor jou, dame. Maar om een stekker in een contactdoos te steken. Volgende week neem ik wel een verlengsnoer mee wat ik hier op tafel leg, ben jij gek…” Ik ging ook weer zitten. “En dank je wel voor het compliment, Frank.” Hij keek vragend. “Je zei net dat ik mooie benen had.” Hij kreeg een kleur. “Ja. En dat compliment was gemeend. Verder ga ik er maar niet op door.”

De rest van ochtend verliep zonder al te veel interactie. Frank was druk met klanten, ik met m’n eigen werk. Ik luisterde ondertussen naar zijn stem. Laag en warm. Beleefd, de ander in zijn of haar waarde latend, ook al snapte zijn gesprekspartner er soms weinig van. En af en toe een lollige opmerking er tussendoor. En hij niet te beroerd om ook mensen beleefd op hun nummer te zetten: dan klonk zijn stem wat minder warm; eerder kortaf. Soms zelfs bijtend. Bij één gesprekspartner was dat vrijwel het hele gesprek het geval en het gesprek eindigde met:

“… en doe nou eens gewoon wat je geleerd hebt van Gerben in plaats van eigenwijs je zin door te drijven. Echt, ons systeem kan jullie helpen, maar dan moet je wél volgens de protocollen werken. Doe je dat niet dan gaat jullie hele voorraadbeheer op tilt. Volgende week woensdag kom ik weer langs, dan zorg je maar dat het spul in orde is. Zo niet, beëindig ik de samenwerking met jullie. En jij mag het bij Karel gaan uitleggen, met mij er naast. En als je ook maar één letter liegt, ga ík het uitleggen. En dat ga jij niet leuk vinden. Het is nu vrijdagochtend; woensdag om 09:00 sta ik bij jullie op de stoep. Je hebt dus nog vier dagen om je puinhoop op te ruimen. Succes.”

Als hij een ‘gewone’ telefoon had gehad, had hij de hoorn op de haak gesméten. Nu klikte hij alleen zijn headset, en daarmee ook de telefoon, uit. “Sommige lui…” Ik knikte. “Ik hoorde en zag niet de normaal zo rustige Frank Veenstra. Eerder een hele boze schoolmeester die op het punt staat om woensdag lijfstraffen uit te delen… Interessant, dat dan weer wel.” Hij trok een gezicht en keek op zijn horloge. “Tien voor twaalf alweer. Wat doen we, Gonnie? Ik heb zin om even stoom af te blazen. Om twaalf uur een stukje lopen? Het is redelijk lekker weer en hier in omgeving kun je prima wandelen. En ondertussen je brood opeten.”

Ik keek gespeeld teleurgesteld. “Jammer. Ik had gedacht dat we weer naar dat restaurant zouden gaan… Beviel goed, de vorige keer.” “Heb je geen brood bij je, dan?” Ik greep in mijn tas. “Natuurlijk wel. Grapje!” Hij sloeg zijn ogen wanhopig omhoog. “Vrouwen… Nou, kom op dan. Lopen! Tenminste…” Hij keek kritisch naar mijn schoentjes. “Lukt dat? Op hakken van… wat zal het zijn? 4 centimeter?” “Lief dat je bezorgd bent over mijn enkels, maar zolang we geen bergwandeling maken zal het wel lukken, meneer Veenstra.” Hij pakte zijn broodtrommel. “Let’s go.”