Net als bij het brandende hout in een kampvuur knettert en knetst dit verhaal zijn vonken voortdurend in het rond. De houtblokken Bea en Lars staan in lichterlaaie en hun vuur probeert zich te verspreiden.
De gêne begint te verdwijnen, de openheid stijgt en het verzet tegen de pure emoties brokkelt met elke alinea af.
