Sinds het einde van Lottes verhalen (meestal bij het verschijnen van een nieuw Zara-verhaal) heb ik me af en toe afgevraagd hoe het met de echte Lotte zou zijn. Hoe ze van haar verhalen genoot, schreef ze zelf al in reacties bij die verhalen. Had het ook gevolgen voor haar echte leven? Ik mag me dit afvragen. Ik hoop dat het een vraag en een mysterie blijft. De kracht van je verhalen blijft hierdoor net overeind.
Aangenaam verrast was ik toen ze onlangs zelf een tipje van de Lotte-sluier oplichtte in een reactie bij een van mijn verhalen. Dit leverde haar een kleine cameo in mijn verhaal op. Ik vrees dat ze er meer van had verwacht. Ik laat het dan ook aan betere schrijvers dan mezelf om Lotte alle eer aan te doen.
En nu kom je met dit vervolg. En wat voor één! Ik snap de reactie van Lotte. Ook ik bleef verward achter. Je tilt haar
verlangen naar een niveau dat m.i. onderdanigheid overstijgt. Zoals steeds kader je ook alles heel duidelijk. Geven en nemen. Van beide kanten. Een wisselwerking op basis van gelijkwaardigheid op verschillende niveaus.
Wat me het meest trof, was de zin "Ik ben nog nooit iemand tegengekomen die precies in het midden zit."
Van alle Lotte-verhalen is dit degene die me het meest doet vergeten dat jij aan het woord bent, en niet Lotte. Met momenten geloofde ik dat Lotte zelf sprak. Ik snap dat ze dit verhaal heel persoonlijk vindt. Het siert jou als schrijver.
Dat dit verhaal opwindend is, hoeft geen betoog. Helaas dekt het woord de lading niet. "Opwindend" is niet sterk genoeg. Ik vind geen woord dat het opwindende karakter beter verwoordt.
Roberteros en Lotte: dank je wel! Zonder jullie beiden had ik dit niet kunnen lezen.
