“Ik ben iemand die een beetje chronisch bijna te laat komt in lessen.”
Deze zin viel meteen op. Het ontlokte me een glimlach. Inhoudelijk en vormelijk verraadt het een groot schrijverschap. Zinnen moeten klinken. Personages moeten tot leven komen. En dat doet het.
Vanaf hier start de ontdekkingstocht van een jongen die de romantiek gaat exploreren. Open en onbevangen staat hij open voor de schoonheid in de ander.
Hoe mooi alweer!
Zazie, ook je verhalen openen de liefdespoort in mijn hersenen. Steeds weer.
Zoals altijd weer goed bezig, een prima opbouw, jongeren hoeven niet gelijk maar seks te hebben om mee te doen, ik heb het zelf in alle rust en tijd kunnen ervaren en ben gelukkig met mijn (ons) leven en s
Een veelbelovend begin. Heel anders dan mijn verhalen, hoewel de vraag of je seks kan hebben zonder liefde daarin dan wel weer heel onomstotelijk beantwoord wordt. Terwijl het volgens mij al te laat is om die vraag in dit verhaal te beantwoorden, die liefde is al aan het opbloeien.
Geduld genoeg, Zazie. Dit is een verhaal dat mij heel erg boeit, zoals ik in mijn tuin naar bloemen in de knop kijk en ze elke dag een beetje verder zie open gaan tot ze in bloei komen. Ik heb tot nu toe altijd geaarzeld om de tederheid en de liefde in mijn verhalen te brengen voordat er seks is. Eigenlijk ben ik bang laag beoordeeld te worden... Misschien moet ik toch eens in het diepe duiken.