Wauwwauwwauw, in een ruk uit
Je bent een uitmuntend schrijfster, dank je wel

Wauwwauwwauw, in een ruk uit
Je bent een uitmuntend schrijfster, dank je wel

Wat een prachtig verhaal blijft dit om te lezen

Eerlijkheid

Dit hele verhaal gaat over eerlijkheid. Moeten we altijd eerlijk zijn? Kan een leugentje om bestwil? Is het verbergen van je boosheid oneerlijk? Is zwijgen eerlijk?
Eén ding is zeker: Julia liegt niet.
Het gesprek met Omi komt naar boven. Dankzij de eerlijkheid.
Tussen de regels door komen we weer veel te weten over Julia.

Mooi, rustig en sereen deel!

Nieuwsgierig, verliefd op dit verhaal, maakt zoveel los.

Na een uitvoerige blik in Julia's plannen met Rosalie en de uitvoering van een heeeeeeerlijke opdracht, gooi je het roer volledig om.
Het bezoek van Omi aan Rosalie is mindblowing. Je speelt advocaat van de duivel met je zelfbedachte argumentenvoering en beweegredenen voor Julia én Rosalie en stelt alles in vraag. Je doet Rosalie twijfelen. En mezelf als lezer erbovenop.
Spelen Rosalie én Julia samen een gevaarlijk spel en zien ze het allebei niet in?

Mocht ik in mijn 37 vorige reacties het woord "geniaal" nog niet gebruikt hebben, dan is dat zonde, want deze reeks (en dit verhaal op zich natuurlijk ook) is dus echt wel geniaal.

Aftercare. Nazorg.
Een niet te onderschatten onderdeel bij bdsm.
Kleine wondjes, lichamelijk of geestelijk, ontstaan in het spel, worden behandeld, met zachte handen, olie of liefdevolle woorden.
Het werd ditmaal niet benoemd, wel beleefd.

En toen kregen we weer een dosis Omi. Chagrijnig sarcasme om net dat te doen wat ze Julia verwijt: haar emoties verbergen. Voor de lezer is een zegen. Zij is degene die langzaam de luiken van het Julia-huis opent en ons beetje bij beetje inzicht over haar geeft.

Een verhaal vol rust en introspectie. En toch boordevol verhaal!

Er was eens een heks met een prachtige bloementuin. Elke dag passeerden er mensen die een blik op de bloemen gooiden en weer verder wandelden. Soms was er iemand zo in de ban van al die schoonheid dat hij of zij of het de tuin binnenwandelde en zich tegoed deed aan de kleuren- en geurenpracht. Ze wisten echter niet dat ze nu verloren waren. Door een toverspreuk verloren ze hun wil om verder te gaan. Ze bleven in de tuin rondwandelen en konden niet meer weg. Elke avond kwam de heks uit haar huisje en veranderde de mensen in haar tuin in bloemen. Zo werd de tuin nog mooier, waardoor er de dag nadien nog meer mensen in de tuin belanden.
De heks sloot elke dag af met een wandeling door haar tuin en eindigde steevast bij de bloem waar alles mee begon. Het was een roos. Het was er eentje van de familie Rosalia Juliana.
Met een glimlach sloot heksje Francisca nadien haar huisje af, wachtend op de volgende dag.

Ik ben ook al een tijdje een bloem in dat tuintje. Ook ik wil niet meer weg.

Hoe langer hoe meer begin ik mezelf te herkennen in Rosalie. Je verhaal houdt ons allemaal een spiegel voor. Met 4 zulke uiteenlopende personages kan het bijna niet anders.

En toch herken ik ook dingen van Julia, Kiki en Lexie.

Damn, jij bent goed!

Mijn hoofd zit weer vol met indrukken, met gedachten, met een wirrewar aan emoties en gevoelens die allemaal tot hetzelfde leiden. Een enorm ontzag voor dit verhaal en de schrijfster ervan.

Bij een van de vorige delen vergeleek ik het met een puzzel waar je voortdurend nieuwe stukjes aan toevoegde.
Het heeft ook iets van een toren dat gebouwd wordt. Steeds hoger ga je. Je hebt de basis zo solide gemaakt dat ik er op geen enkel moment bang voor ben dat de toren zal omvallen of instorten. Niet te geloven dat je slechts enkele delen vooruit bent met het schrijven. Alle respect voor de architect!

Laatste gedachte (toch voor dit verhaal 😁): iedereen zou een Dom moeten hebben!