Een mooi mens
Een hart van goud
Bijna onverzadigbaar

Jouw Anna klinkt als een droomvrouw.
Je verhaal is weer fantastisch!

@Maarten: Lisa mag heel tevreden zijn met dit verhaal. Het boeide me vanaf het begin.

@Lisa: Goede keuze om een topschrijver als Maarten je verhaal te laten vertellen!

Subliem!

De ethiek van het onethische. En zelfs die wordt subtiel weggeveegd.
Als een scene uit Succession speelde dit verhaal zich in mijn hoofd af. De spanning zit in de onderkoelde dialoog en blijft tot de laatste zin strakgespannen.
Het contrast met de uitbundigheid van Lexi zorgt voor een frisse wervelwind.

Heerlijk verhaal!

Je woorden hebben op mij hetzelfde effect als de schoonheid van Xandry en Arya op de soldaten.
Ook jij zal dat niet erg vinden. Ergens zal het immers ook wel je doel zijn. Een doel dat je zonder twijfel met grootste onderscheiding behaald!

Ook nu was het weer meedrijven op de spanningsstroom die veroorzaakt wordt door de botsing van verlangen en het onbekende. Lust en geilheid, hand in hand. Heerlijk!

Alweer dat woordje… slot!
Het veroorzaakt van meet af aan een gevoel van heimwee. Tegelijk is er een dubbel genot omdat ik van het laatste deel extra wil genieten.
En dat is wat ik deed. Ik savoureerde je woorden, ik liet je zinnen in me rondkolken, ik beleefde en leefde mee.

Steeds zo heerlijk!
Ook nu weer…

Voor een keer ga ik kort zijn: OVERHEERLIJK verhaal!

Jaloezie valt als een steentje op het smetteloze wateroppervlak en veroorzaakt rimpels die langzaam uitdijnen en verdwijnen.
Vaak is dit een zaadje dat als klimop rond zich woekert. Maar het kan ook ontkiemen tot een nieuw en mooier inzicht in genot.

Ik geloof in de kracht van Mette, de pracht van Zazie. Schoonheid regeert!

Ook de Zweden hebben dus hoge torens… 😉

Dit is het meest geschikte einde.

Want… stel je voor… onze twee helden worden toch opgenomen op de basis, en ze ontdekken de krachten van Iole, wat gaat het oudvolk dan doen? Inderdaad, haar krachrzn misbruiken tegen het nieuwvolk.
De keuze van Iole om mee te gaan, is er volgens mij een can berusting. Hoewel ze niet in het lot gelooft, zal ze hebben geweten wat haar te wachten staat. En toch gaat ze mee. Omdat ze weet wat alleen zijn is. Ze geniet ten volle tot het laatste moment. Geen spijt. Geen hoop.
Een happy end zou (hoewel ik een romanticus pur sang ben) niet passen bij dit verhaal.

Prachtreeks!!!