Het was bijna een toeval, dat ik Marcel ontmoette. Ik wist wel dat hij leraar was op de school van mijn kinderen, want Suzanne sprak altijd over hem alsof hij een legende was. Maar toen Marcel een hypotheek nodig had om een huis te kopen, kwam zijn dossier op mijn bureau terecht voor goedkeuring. Ik besloot dat ik hem eerst persoonlijk wilde ontmoeten.

Dat hij vijf jaar jonger dan ik, had ik al in zijn aanvraag gezien, maar ik had daar niet bij stilgestaan. Hij had een vaste baan, en voor zover ik kon zien, geen schulden, dus had ik zijn hypotheek goedgekeurd. Zijn dank was uitbundig geweest en had geresulteerd in een uitnodiging aan mij om als ouder mee te gaan bij het jaarlijkse schoolreisje. Hij legde uit dat we met veertig leerlingen een weekend in een hotel in Parijs zouden overnachten, en dat hij nog een volwassen vrouw nodig had om op de meisjes te letten, want zijn collega was acht maanden zwanger en kon niet meegaan. Ik maakte een van die snelle intuïtieve beslissingen waarop ik had leren vertrouwen.

Ik besloot om het te doen.

Er was weinig tijd om plannen te maken, ik moest meteen mijn tas pakken en met mijn auto naar de school rijden. Joep en Suzanne waren al weg toen ik naar hun school reed. Ik dacht aan de schoolreisjes waaraan ik zelf, zo'n twintig jaar geleden, had deelgenomen. Ik had toen gezien wat sommige meisjes deden met de jongens, als de leiding even niet oplette.

Ik was best opgewonden toen ik in de schoolbus stapte. Ik was al drieëndertig jaar en ging nu met een schoolreisje mee naar Parijs! Ik stapte op de treeplank, besteeg het steile trapje en kwam terecht in een wereld van gecontroleerde chaos. Het lawaai viel als een muur op mij, zo'n veertig leerlingen, die allemaal de longen uit hun lijf schreeuwden. Een paar van die kinderen kende ik al omdat mijn zoontje Joep ze wel eens mee naar huis had genomen of omdat mijn dochter Suzanne er een afspraakje mee had gehad. Maar niemand leek mij op te merken, of ik mij nu kenden of niet. De jongens leken alleen maar te denken aan het komende avontuur en de meisjes vormden een aparte groep, omdat tienermeisjes nu eenmaal een natuurlijke neiging hebben om op te trekken met andere meisjes.

Had ik de gezichten van al die tieners goed bekeken, dan zou ik hebben gemerkt dat de ogen van alle jongens op mij gericht waren, toen ik langzaam door die bus liep, met mijn tas achter mij, op zoek naar mijn eigen kinderen. En misschien zou ik het fronsen hebben gemerkt van sommige meisjes, toen ze zagen dat alle jongens naar mij keken.

Het was lang geleden dat ik in een omgeving was geweest, die zo doordrenkt was met tienerhormonen, en ik was vergeten hoe dat iemand kon beïnvloeden. Mijn eigen emotionele gevoelens had ik de laatste tien jaar verwaarloosd, nadat mijn man in de steek had gelaten met twee kleine kinderen.

Toen ik op de middelbare school zat, wilde ik mijn maagdelijkheid bewaren voor de ware. Dat was wel moeilijk door het feit dat ik zo populair was bij de jongens. Dat was ook zo op de universiteit, en toen er een groot feest was in het studentenhuis op de campus, had ik een glaasje teveel gedronken. Een jongen, genaamd Karel, wist mij over te halen om hem een zoen te geven. En zijn zoenen wonden mij op. Mijn voornemen om maagd te blijven tot mijn huwelijk, sijpelde weg als de wijn uit de fles, die Karel omver stootte, toen hij samen met mij op zijn bed ging liggen in zijn studentenkamer. Het was heerlijk! Ik had er geen idee van gehad, hoe heerlijk het is om een stijve penis te voelen in mijn vagina. Ik raakte meteen verslaafd aan dat gevoel en het leidde keer op keer tot herhaling.

Ik raakte zwanger, toen wij beiden in ons eerste jaar op de universiteit waren. Ik stemde toe om met hem te trouwen, hoewel ik het liever eerst nog met een aantal andere jongens had geprobeerd. Maar Karel was de eerste jongen die in mijn slipje wist te geraken, en hij heeft mij zwanger gemaakt van Suzanne. Ik geloofde dat het een huwelijk uit liefde was en ik trok me er niets van aan, dat mijn ouders tegen ons snelle huwelijk waren. Eerlijk gezegd, ging het ook niet eens zo slecht in het begin. Maar toen ik binnen het jaar na de geboorte alweer zwanger werd van Joep, begonnen de geldproblemen. Karel moest twee banen nemen, en kon niet meer feesten met zijn vrienden en hij gooide de handdoek in de ring. Ik moest mijn studie opgeven om Suzanne en Joep op te voeden, met hulp van mijn ouders.

Nu was ik degene die twee banen moest nemen en geen tijd meer had voor sociale relaties. Maar mijn doorzettingsvermogen leidde mij uiteindelijk wel tot iets waar ik goed in was. Ik vond een baan bij een bank, en ik werk nu als manager bij de afdeling hypotheken. Mijn toewijding heeft geleid tot succes in de zakenwereld, en een comfortabel leven voor ons alle drie. Maar het ging wel ten koste van mijn sociale leven, want ik moest alle goed bedoelde, of minder goed bedoelde, avances van mannen, die ik tegen het lijf in de zakenwereld, afwimpelen wegens tijdgebrek.

Ik wist best dat ik een mooie vrouw was en begeerlijk. Ik verzorg mijn uiterlijk goed, en dat heeft mij geholpen om te slagen in de bankwereld. Ik was me ervan bewust dat mannen mij zagen als een seksueel wezen, maar ik gebruikte die kant van mij handig om vooruit te komen, en niet om persoonlijke genot na te streven. Mijn eigen vingers deden voor mijn lichaam, wat het zo af en toe nodig had, en de mogelijkheid om zelf snel een orgasme te bereiken, maakte dat ik me afzijdig kon houden van elke relatie met een man.

Ik had al een lange tijd niet meer aan Karel gedacht, want ik was verder gegaan met mijn leven. Eens in de zoveel tijd stuurde hij wel een kaartje aan de kinderen, maar geen van beiden had hem ooit gezien, sinds ze oud genoeg waren om het zich te herinneren. Ze wisten wel dat hij bestond, maar hij betekende niets meer voor hen. Ik en mijn twee kinderen, we vonden al onze genegenheid in ons kleine gezinnetje!

Misschien was het de herinnering aan die wilde nacht, toen ik mijn maagdelijkheid verloor en zwanger werd, waardoor mijn emoties aan boord van die bus werden geprikkeld. Ik voelde me weer net zo opgewonden als op die noodlottige nacht, nu zo'n zeventien jaar geleden. Maar het was leuk om zo opgewonden te zijn. Er was al een hele tijd geen opwinding in mijn leven geweest.

Ik baande mij een weg door het gangpad van de bus, tussen de scholieren door, op zoek naar mijn kinderen. Ik merkte dat de jongens hun hoofden omdraaiden, om de vormen van mijn borsten in mijn zijden blouse te bewonderen, en mijn vooruit stekende tepels, die tegen mijn satijnen bloes aan duwden. Ik zag Joep en Suus naast elkaar zitten aan de achterkant van de bus en een warm gevoel vloeide door mij heen. Ze waren gezellig met elkaar aan het praten, en dat gaf mij een goed gevoel. Veel broers en zusters hebben voortdurend ruzie, maar dat was iets waar mijn kinderen geen last van hadden. En er waren ook nog andere scholieren bij hen, die hingen over de rug van de stoel voor hen. Mijn kinderen waren duidelijk populair. Dat maakte dat ik zich een succesvolle ouder voelde.

Suus zag mij het eerst en glimlachte breed toen ik naar haar zwaaide. Zij sprong op en riep: "Hoi mams!"

Suus stem schalde boven de kakofonie van al die tieners uit en iedereen keek hoe ik naar hun toe liep. Ik hoorde een jongen zeggen: "Joep, is dat jouw moeder? Wauw!" Die opmerking, gemaakt door een jongen die even jong was als mijn zoontje, maakte dat ik ging blozen. Als het een compliment van een oudere man was geweest, dan zou ik hem hebben afgepoeierd zoals ik gewoonlijk deed. Maar een vreemde mix van emoties overstroomde mij toen ik bedacht dat de positieve beoordeling door zo'n jongen wel iets voor mij betekende, terwijl hetzelfde compliment van een oudere man door mij zou zijn afgedaan als een onbeleefdheid.

"Mams!"

Ik zag dat het gezicht van mijn dochter een mengeling van verbazing en schaamte vertoonde. Suus keek naar mijn borsten. Ik keek omlaag en begreep meteen waar Suus beschaamd over was. Ik heb nogal prominente tepels, en hun aanwezigheid was overduidelijk. De moeder in mij begreep meteen, dat mijn dochter vond dat ik niet netjes genoeg gekleed was. Ondanks het feit dat Suus de borsten van haar moeder had geërfd en zij die zelf ook goed liet uitkomen. Maar wat Suus prima vond voor zichzelf, dat vond ze duidelijk ontoelaatbaar bij haar moeder.

"Sorry," zei ik tegen mijn dochter en keek naar Joep, die ook al naar mijn borsten staarde. Nou, er was echt niets wat ik daar nu nog aan kon doen. Als ik mijn borsten met mijn handen ging bedekken, dan zou het alleen maar meer aandacht trekken. En ik was wel gewend dat mannen zaten te staren, dus besloot ik om het maar zo te laten. Ik zou me wel omkleden als we er waren, dacht ik. Ik keek rond en zag nog minstens vijf jongens die met open mond stonden te staren naar mijn borsten. De blik op hun gezichten was heel anders dan wanneer ze keken naar jonge meisjes. Ik begreep dat een "rijpe vrouw" een grote aantrekkingskracht heeft op jonge jongens. Door al die aandacht voelde ik me ongemakkelijk. En voor het eerst in mijn leven zag mijn dochter mij als een potentiële concurrente! Die gedachte maakte mij meteen aan het lachen. Welke jongen zou nou iets met een moeder willen beginnen? Ik lachte om zichzelf.

"Hoi, mams. Kom je bij ons zitten?"

Een golf van warmte ging door me heen toen mijn kinderen mij zo hartelijk verwelkomden, in plaats van afstandelijk te doen. Er was geen plekje in de buurt om mijn tas neer te zetten, maar een jongen bood aan om hem voorin de bus te zetten bij de andere bagage, die hoog lag opgestapeld achter de chauffeur. Tegen de tijd dat ik ging zitten, voelde ik een wirwar van emoties, maar ze waren allemaal aangenaam. Ik werd onmiddellijk omringd door allerlei jongens die, om wat voor reden dan ook, met mij en mijn kinderen wilden praten. Het maakte dat ik me helemaal jong begon te voelen.

Alle kinderen noemden mij "Mevrouw " en dat bracht mij terug naar de realiteit. Maar ik werd duidelijk helemaal door de kinderen geaccepteerd, en dat maakte veel goed. Ik zat nog maar nauwelijks naast Joep en Suus, toen meester Marcel de bus in stapte. Hij riep eerst alle namen af, en toen iedereen aanwezig bleek te zijn, zei hij: "Mevrouw Richardson is zo vriendelijk om ons op deze reis te begeleiden. Ik weet zeker dat jullie goed naar haar zullen luisteren, nietwaar?" In koor riepen alle kinderen: "Ja natuurlijk, meester!"

Marcel ging door: "En, zoals jullie het allemaal begrijpen, ging mevrouw Richardson ook op schoolreisjes, toen zij nog op de middelbare school zat, dus zij kent alle trucjes. Denk maar niet dat je haar iets op de mouw kunt spelden of zo!"

Ik moest giechelen toen ik een enorm gezucht hoorde, dat duidelijk aangaf dat hun hoop de bodem in was geslagen, zowel bij de jonagens als bij de meisjes. De meester liep naar voren en ging naast de chauffeur zitten, en ik hoorde een jongen achter mij fluisteren: "Man, die moeder van Joep is echt geil!"

Ik grijnsde en liep naar voren, om even met de meester te praten. Hij had een stoel vrijgehouden voor mij, zo bleek, want hij nam aan dat ik liever naast hem zou zitten dan tussen de kinderen. Ik zag dat zijn blikken bleven hangen op dezelfde plek, waar ook de jongens naar hadden zitten staren. Hij keek op en merkte dat hij betrapt was. Hij bloosde. "Sorry", zei hij. Toen glimlachte hij. "Ik ben ook maar een man. Ik hoop dat je het mij kwalijk neemt."

Het klonk zo oprecht dat ik besloot om niet te reageren zoals ik normaal zou hebben gereageerd. "Ik neem het je niet kwalijk." zei ik. "Ik had geen tijd om me te verkleden en iets meer toepasselijks aan te doen."

"Geen probleem." zei hij en tot mijn verbazing klonk het alsof hij het meende. "Kom maar naast me zitten, dan zal ik het reisschema laten zien."

Hij haalde een ringband tevoorschijn en sloeg hem open bij een lijst van regels en voorschriften waaraan de leiding zich moest houden op schoolreis zoals deze. "Je kunt het vanavond gaan lezen, of nu, terwijl wij rijden, wat je wilt." zei hij. Vervolgens liet hij mij een programma zien van alle plekken die we zouden bezoeken in Parijs. Ik begreep wat de bedoeling was. De bus vertrok en het geluidsniveau nam enigszins af, toen de kinderen in kleinere groepjes met elkaar begonnen te kletsen.

"En, wat betreft de handhaving van de regels, wat moet ik daaraan doen?" vroeg ik. De bus reed over een paar verkeersdrempels heen en ik zag dat de ogen van Marcel opnieuw naar mijn borsten werden getrokken. Steeds trok hij zijn ogen er met moeite weer vanaf en keek in zijn het boek, of naar mijn gezicht. Ik vond zijn pogingen om geen aanstoot te geven, vertederend. Hij leek echt te proberen om zich als een heer te gedragen.

"Nou ja, het komt er op neer dat wij tweeën ervoor moeten zorgen dat de kinderen zich netjes blijven gedragen, vooral na het avondeten." zei hij. "Ik bedoel, het zijn nog kinderen en als we niet oppassen, dan doen ze, wat kinderen altijd doen, als ze de kans krijgen." Zijn ogen dwaalden weer af naar mijn wiebelende borsten.

Ik lachte. "Nou, als de jongens en de meisjes in aparte kamers slapen, dan zal dat niet zo moeilijk zijn."

Marcel glimlachte. "De jongens weten dat er een flinke straf op staat. Maar sommige meisjes kan dat niets schelen en ze proberen om stiekem naar de slaapkamers van de jongens te sluipen. En de jongens zullen hen natuurlijk niet verraden, dus moeten wij onze ogen goed open houden."

"Zijn er vaak zulke problemen?" vroeg ik.

"Je bent zelf toch jong geweest? Waren er toen soms geen problemen?" vroeg Marcel, die mijn geschiedenis niet kende, maar hij veronderstelde terecht dat een mooie vrouw als ik, ook wel zo haar ervaringen zou hebben.

Mijn reactie was verwarrend. Eerst haalde ik diep adem en ademende niet meer uit. Toen bloosde ik diep. Ik opende mijn mond een paar keer en uiteindelijk stamelde ik: "Ja, ik begrijp wat je bedoelt." Hij durfde niet verder te vragen.

"We moeten proberen om de jongens en meisjes zo ver mogelijk van elkaar af te plaatsen." zei hij. "Maar soms hebben we niet veel keuze."

De rest van de busreis, een aantal uren, brachten we door met een ontspannen gesprek, waarin we respect voor elkaar kregen, om niet te zeggen een zekere attractie.

De woorden van Marcel bleken profetisch, maar op een manier die hij niet had kunnen dromen. Het bleek namelijk dat er minder kamers waren, dan oorspronkelijk geboekt op basis van Marcel's kamerindeling. We kwamen twee kamers tekort bij het inchecken. De hotelmanager verontschuldigden zich uitvoerig, en gaf de schuld aan zijn medewerkers. Hij noemde drie andere hotels in de buurt, maar als we dat deden, dan zou de groep verspreid raken over meerdere hotels. De brandvoorschriften verboden dat er meer dan een toegestaan aantal mensen in een kamer werd ingedeeld, en het was duidelijk dat er één meisje en één jongen overblevven en een tweepersoonskamer, nadat alle zes en achtpersoons kamers waren toegewezen. En dat zonder nog rekening te houden met Marcel en mij, die ieder een aparte kamer wilden hebben.

De oplossing werd gevonden door Suus, die naar de receptie was komen lopen. Toen zij hoorde wat het probleem was, zei ze meteen: "Waarom gaan Joep en ik en de meester en jij dan niet samen in die éne kamer? Daar kunnen toch wel een paar bedden bijgezet worden?"

Marcel keek naar mij, en ik keek terug. Het was niet perfect, maar het was een beter idee, dan waar één van ons beiden op was gekomen. Dit was de beste oplossing voor ons probleem.

De manager was meteen een en al glimlach en iedereen kreeg nu een kamer toegewezen en moest op de aangegeven tijd terug zijn voor het avondeten. In de tussentijd ging de manager op zoek naar extra bedden. Hij kwam terug, onzeker over hoe zijn slechte nieuws zou worden ontvangen.

"Het enige waarvoor ik voor kan doen is een tweepersoons matras en beddengoed," zei de gekwelde herbergier. "Ik realiseer me dat het neerkomt op een veldbed op de vloer. Het spijt me wel, maar dat is alles wat ik voor u kan doen."

"Heeft U dan geen een stretchers of zo?" vroeg ik.

"Het spijt me, maar die zijn allemaal al in gebruik," zei de man. Het werd ons duidelijk dat hij in sommige kamers al meer dan het toegestane aantal bedden had neergezet, maar hij was niet bereid om dat toe te geven.

Ik keek naar mijn kinderen en naar meester Marcel. "Wat denken jullie?" vroeg ik hulpeloos.

Meester Marcel zei: "Ik ga wel op de grond slapen. Dat vind ik niet erg."

De manager werd ongeduldig. Hij maakte duidelijk dat hij nog andere dingen te doen had. Ik, gewend om de leiding te nemen, zei: "OK dan, we komen er wel uit op een of andere manier. Laten we maar gewoon die kamer nemen, voordat er iemand anders hem neemt." En ik keek wel boos naar de manager, maar die haalde zijn schouders op.

"Natuurlijk geven wij U een korting." zei de manager nog.

"Nou, dat is wel het minste!" blafte ik hem af.

Toen ik bij de kamer kwamen was een werknemer van het hotel al aan het slepen met een matras die op de vloer moest komen. Het was maar een smalle matras, een twijfelaar.

"Daar passen geen twee mensen op!" klaagde ik en herinnerde mij hoe het was geweest op de universiteit, toen Karel en ik zo'n twijfelaar hadden gedeeld. Destijds was het wel romantisch geweest, maar nu was het een andere situatie.

Weer was het Suus die de oplossing vond. "Mams, Joep en ik zijn niet zo groot, en wij passen er wel op!" zei ze terwijl ze haar broer een duwtje gaf. "En er is genoeg ruimte in het grote bed, voor twee volwassenen, zonder tegen elkaar aan te liggen."

Ik was daar niet zo zeker van. "Kunnen Joep en de meester niet beter gaan slapen in het grote bed?" vroeg ik.

"Mama!" zei Suus ongeduldig. "Jij zou echt niet lekker slapen op de vloer, dat weet je zelf ook. Joep en ik kunnen beter het kleine bed nemen. Wij vinden het niet erg."

"Maar dan liggen jullie tweeën wel vlak tegen elkaar aan," zei ik.

"Dat is niet erg." zei Suus. "Joep is niet zo dik."

Marcel zei: "En hoe zit het als Joep, en jullie moeder en ik met zijn drieën in het echte bed gaan? Dan is het kleine bed voor Suus. En Joep gaat in het midden slapen."

Joep lachte. "Nee meester. In het midden van het grote bed zit een gleuf en daar lig ik dan precies in. En bovendien is Suus mijn zus, en ik lig liever tegen haar aan, dan tegen een vreemde man."

Het was duidelijk. En was het tijd voor het avondeten dus we hadden geen tijd om verder te kibbelen. Ik probeerde om het pandemonium van het voederen van veertig kinderen in goede banen te leiden, terwijl de kinderen vochten om de beschikbare plaatsen en het voedsel.

Tegen de tijd dat al die luidruchtige kinderen naar hun kamers waren verdwenen, was ik zo moe dat het mij helemaal niet meer kon schelen naast wie ik sliep. Suus en ik gingen eerst naar de badkamer. Ik zat op de commode terwijl Suus douchte. Vervolgens droogde Suus haar haren terwijl ik onder de douche ging. Maar het water begon plotseling ijskoud te worden en ik moest er onderuit stappen en kreeg kippenvel over mijn hele lichaam. Ik droogde me haastig af, waarna ik mijn dunne zijden pyjama aandeed, die ik had meegebracht, niet verwachtend dat ik zou moeten slapen in gezelschap.

Ik keek om en zag Suus staren. "Doe je geen beha om in bed, mams?" vroeg mijn dochter. Ik keek in de spiegel en zag dat ik mijn lichaam niet goed had afgedroogd. En de kou had mijn tepels stijf gemaakt! Ze veroorzaakten twee duidelijke punten in de vochtige zijde van mijn pyjama.

"Ik haat het, om een beha te dragen in bed," zei ik.

"Nou de meester zal deze outfit wel erg mooi vinden." spotte Suus.

"De meester is beleefd genoeg om dat te negeren," zei ik.

"Daar zou ik maar niet op rekenen, als ik jou was," waarschuwde Suus. "Ik kan haast niet geloven hoe sexy mijn eigen moeder er uitziet in haar dunne pyjama!"

Ik keek naar Suus, die was gekleed in een wit T-shirt en een slipje. Ik kon de donkere tepels van mijn dochter zien door haar shirt heen. "Jij hebt helemaal geen recht van spreken," zei ik. "Want jij draagt ook geen beha. Je bent toch niet van plan om jezelf aan de meester te laten zien in alleen maar dat slipje?"

"Ik dacht, dat ik op een kamer zou liggen met alleen meisjes, mama. Ik had helemaal niet gerekend op mannen!"

"Nou, je kunt jezelf niet zo laten zien aan een vreemde man in dat slipje," zei ik. "Wacht maar even." En ik ging de kamer in en vroeg aan de mannen of een van hen had misschien een sportbroekje had dat Suus kon dragen. Joep zocht in zijn koffer en vond er eentje, die hij naar mij toe gooide.

Maar zelfs toen Suus die sportbroek aanhad, zuchtte ik moedeloos. mijn dochter was al flink gegroeid en zag er heel aantrekkelijk uit.

"Je gaat nog steeds hun ogen uitsteken, in die outfit." zei ik.

Suus lachte. "In dit oude ding?" Ik giechelde. "De meester zal zo onder de indruk zijn van jou, dat hij niet eens zal merken, dat ik er ook nog ben."

Tegen de tijd dat Suus mij had geholpen om mijn haren drogen en in een paardenstaart te binden, waren mijn tepels weer zacht geworden en niet meer zo opvallend. Ik voelde me nu veilig om de kamer in te gaan, en was van plan om zo snel mogelijk onder de dekens te gaan. Maar ik was niet voorbereid op de verandering in temperatuur tussen de badkamer, met zijn beslagen spiegel, en de koelte van de hotelkamer. Toen ik drie stappen de kamer had gezet, staken mijn tepels alweer parmantig vooruit!

En Suus kreeg helemaal gelijk. Toen wij vrouwen de kamer in kwamen, keken de beide mannen meteen naar ons. De ogen van Marcel richtten zich vooral op mij, hoewel hij ook wel even keek naar Suus. Daarna begon hij naar het plafond te kijken. Joep en hij waren aan het tv-kijken. Meester Marcel bleef in zijn stoel zitten en zei tegen Joep om als eerste te gaan douchen.

"Er is geen warm water meer," waarschuwde ik. "Het raakte op, midden in mijn douche." De mannen namen het manhaftig en ze poetsten alleen hun tanden alvorens zich om te kleden. Beiden droegen ze een onderbroekje en een T-shirt in bed.

Het was vreemd voor mij om in een bed te liggen naast een andere persoon, en al helemaal met een vreemde man. Mijn emoties, die al op scherp stonden, raakten nog meer gespannen. Ik kon niet slapen. Terwijl ik daar lag te proberen om geen lawaai te maken in het halfduister, wenden mijn ogen aan het zwakke licht, dat via de dunne gordijnen naar binnen scheen. Mijn gedachten dwaalde wat rond, en ik herinnerde me allerlei dingen. Ik kon de warmte van Marcel voelen, ook al was er een kuise plooi van deken tussen ons beiden in. Het kostte mij wel tien minuten om te beseffen wat er met mij aan de hand was. Ik was... ik was geil!

Het kostte mijn nog eens tien minuten om te beseffen dat ik niet zou kunnen slapen, tenzij ik er iets aan deed. Heel langzaam liet ik mijn rechterhand langs mijn buik glijden, onder het elastiek van mijn zijden slipje. Mijn zintuigen gingen open en de anticipatie maakte mij opgewonden, terwijl ik de krullen van mijn schaamhaar voelde kriebelen tegen mijn vingertoppen. Ik kon een zucht niet onderdrukken toen mijn vinger mijn schaamlippen scheidde, die vochtig aan elkaar zaten geplakt, als bewijs van mijn opwinding. Mijn vingertop gleed over mijn opgezwollen klitje en ik spreidde mijn benen automatisch. Daarbij botste mijn rechterbeen per ongeluk tegen Marcel!

Ik bevroor!

Ik luisterde, en besefte dat ik zelfs de kleinste geluidjes kon horen, de langzame ademhaling van Marcel en het ritselen van het beddengoed van het geïmproviseerde bed van mijn kinderen, die zich bewogen in hun slaap, en zachte stemmen van ergens buiten, en de ventilator die probeerde om de warme lucht uit de kamer weg te pompen.

Ik hoorde niets dat mij liet geloven dat ik was ontdekt, dus drukte ik mijn wijsvinger op het jeukende knobbeltje dat mij belette om te slapen. Ik rolde mijn vinger in een cirkel, en speelde met mijn knobbeltje en voelde de spanning in mijzelf zich opbouwen, zoals altijd wanneer ik mijn kleine knopje kietel. Ik deed het langzaam, genietend van de manier waarop mijn passie zich opbouwde.

Ik was misschien net halverwege mijn orgasme, toen ik een zacht gefluister hoorde: "Nee Joep, niet nu, want Mams ligt daar!"

Ik bevroor weer. Heel langzaam draaide ik mijn hoofd om. Mijn haren zaten voor mijn gezicht, en ik was bang om een hand op te tillen om ze weg te strijken. Ik kon met één oog de deken zien waaronder mijn kinderen lagen. En die deken bewoog! Ik hoorde zachtjes zuchten en kreunen van een stem die te diep was om van mijn dochter te zijn. "Toe nou, heel eventjes maar," hoor ik Joep fluisteren.

"Maar mams zal wakker worden," kwam het gefluister van mijn dochter. "Wil je soms dat zij merkt wat wij doen?"

"Nee," zuchtte Joep, "Maar ze wordt echt niet wakker als we het zachtjes doen. Je weet toch hoe diep zij altijd slaapt." Dat kwam doordat ik vaak een slaappil nam. Mijn werk was veeleisend op een emotioneel niveau, en die pil zorgde ervoor dat ik een goede nachtrust kreeg om de volgende dag weer fit te zijn. Maar deze nacht had ik geen pil genomen. Ik had gedacht dat het niet nodig zou zijn.

Er viel een stilte, onderbroken door een geluid dat leek op een kus. Het klonk als een lange, natte kus. Ik kon het gewoon niet geloven. Waren mijn eigen kinderen met elkaar aan het zoenen? En wat deden zo nog meer dan zoenen?

Suus's stem klonk nu hees, alsof ze moeilijk ademen kon krijgen.

"Heb je dan een rubbertje?"

"In mijn koffer," was even hese antwoord van Joep. "Maar ik kan nu niet opstaan om het te pakken. Dan zal mama zeker wakker worden."

"Hmm, het voelt zo lekker," zuchtte Suus. "Je weet toch, dat we het niet mogen doen zonder condoom?"

"Wil je dan alleen maar mijn vinger?" fluisterde Joep.

"We mogen het niet doen zonder condoom," herhaalde Suus. Het was duidelijk dat zij nu heel moeilijk ademde. Ik kon haar horen hijgen in de stilte van de hotelkamer.

"Voor één keertje, Suus?" zeurde Joep.

"Dat zegt je altijd, alleen voor één keertje," hijgde Suus.

Maar aan haar hese stem kon ik horen, dat Suus haar kleine broertje zijn zin ging geven. Zij zou toelaten dat hij zijn stijve jongenspiemel in haar tienerkutje ging schuiven, en als hij niet op tijd terugtrok, dan zou hij een dikke sliert van zijn potente tienersperma in haar meisjeskutje spuiten! Ik haalde diep adem, met de bedoeling om snel overeind te gaan zitten en mijn kinderen tot de orde te roepen. Maar ik stopte even want mijn hand zat nog in mijn slipje. Toen dacht ik na over het tumult dat zou ontstaan wanneer ik zou gaan schreeuwen. Meester Marcel zou zeker wakker worden, en dan zou ik hem moeten uitleggen wat er aan de hand was. Ik trok mijn hand uit mijn slipje, en mijn gedachten tolden door mijn hoofd.

Wat moest ik doen?