Meteen uit school zou Kevin naar zijn vader gaan, want hij zou daar komend weekend verblijven. Hij pakte daarom wat extra kleren en propte ze in zijn schoolrugzak. Hij checkte of hij alles had: portemonnee, telefoon, oplader, sleutels. Check, check, check, check. Was dat alles? Wat vergat hij? Natuurlijk! De OV-kaart. Hij had er eentje gisteren op het station gekocht, om daar morgenochtend de trein naar Haarlem mee te pakken. Hij voelde de adrelanine door zijn lichaam gaan als hij aan morgen dacht: op bezoek bij Jacqueline. Maar waar was die verdomde OV-kaart? Aan zijn moeder kon hij het niet vragen, want die wist niks van Kevin's plannen. Die zou meteen nattigheid voelen als hij het vroeg.

Natuurlijk! Nu wist Kevin het! De spijkerbroek die hij gisteren aan had gehad. Hij liep naar de badkamer. Hij hoorde het geluid van de douche door de op een kier staande deur. De ventilatie in de badkamer werkte maar amper en door de deur op een kier te laten, kon de stoom van het warme water een uitweg vinden. Hij liep de badkamer in en ving een glimps op van de rug van zijn moeder en het schuim van de shampoo op haar huid. Hij trok het douchegordijn verder dicht.
"Wat doe je Kevin?"
-"Ik zoek wat in mijn spijkerbroek." Hij opende de wasmand. Het teletubby-pak van zijn moeder lag bovenop. Hij schoof het opzij met zijn linkerhand en graaide met zijn rechterhand naar zijn spijkerbroek. Hij vond deze, als mede de OV-kaart in de kontzak. Mooi. Hij merkte nu pas dat zijn linkerhand vochtige stof vasthield. Wat was dat? Hij hield het huispak omhoog. Oh nee, dit wilde hij niet weten: het kruis was nat. Dat Kevin zich een ongeluk masturbeerde, vond hij zelf normaal. Maar dat zijn moeder blijkbaar ook de hand aan zichzelf sloeg... Nee, bedankt.
"Ga je uit school meteen naar je vader?"
-"Ja!"
"Goed. En wat gaan jullie morgen doen?" Wat? Vermoedde ze iets?
-"Wie?"
"Je vader en jij?"
-"Oh, niks. We zien wel."

Lopend naar de bushalte, zittend in de bus en uiteindelijk achter de balie op haar werk, moest Martha constant denken aan afgelopen nacht. Ze glimlachte bij de gedachte aan hoe ze op een hoogtepunt wakker geworden was. Een paar uur later was ze wakker geworden en tot de ontdekking gekomen dat ze in haar slaap klaargekomen was. En bij de gedachte daaraan, kriebelde het alweer tussen haar benen. De tweede droom kon ze zich goeddeels herinneren: de grip van haar hand om die stijve, ze kon het nog voelen, bijna fysiek zelfs! Het had zo echt geleken, net als de penetratie en het gevoel van de kloppende eikel tegen haar g-plekje. En ook de beelden stonden haar nog op het netvlies.

Wat Martha wel wat stoorde was de inspiratie-bron voor de dromen. Ze kon zichzelf natuurlijk voor de gek houden en zich voorhouden dat de dromen spontaan opgekomen waren, maar dat had geen zin. Martha keek geen porno, ze had geen opwindende film op televisie gezien, en in het boek dat ze las voor het slapen gaan, kwam geen seks voor. Wel had ze een stijve pik gezien, met een paarse eikel waaruit voorvocht droop. Een behoorlijk flinke, zelfs. Het beeld in haar droom was een perfecte match. Nee, natuurlijk had ze niet over Kevin gedroomd, stel je voor... Dat soort gedachten had ze nooit gehad en daar was ze blij mee. Het was alleen het beeld van iemand die zich op zijn bureaustoel zat af te trekken, wat haar opgewonden had, niet de persoon in de stoel zelf, besloot Martha. Ze voelde zich kleuren. Martha vroeg zich net af of Kevin zijn laptop thuis had gelaten of niet, en of er een wachtword op zou zitten, toen ze door kreeg dat er iemand voor de balie stond.

"Oh! Sorry, hoor! Ik was even..."
-"...In gedachten verzonken. Ach ja, daar is het vrijdag voor, nietwaar?"
Hockey-sweater, spijkerbroek, bootschoenen, stoppels van een paar dagen, haar een beetje warrig, vriendelijke glimlach. Martha moest de eerste indrukken verwerken.
"Eh... Goede middag dan maar! Wat kan ik voor je doen?" Je? Ja natuurlijk. Het was een student.
-"Ik wou me graag inschrijven."
"Graag je identiteitsbewijs en een koop- of huurcontract." De jongeman overhandigde ze.
-"Alstublieft."
Voelend dat ze nog steeds bloosde keek Martha niet op of om, terwijl ze het huurcontract aandachtig bestudeerde. Richard heette hij, met een duur klinkende achternaam. Beroep: vestigingsdirecteur? Daar leek hij wat jong voor, 23. Het adres. Dat was twee verdiepingen beneden haar eigen appartement! De woningcorporatie stelde een inkomenseis, wist ze uit eigen ervaring. Ondertussen leek haar blos voldoende weggetrokken te zijn en ze keek op. Wat? Bloosde hij nu?

Ja, hij bloosde en glimlachte tegelijk. Vreemde combinatie, vond Martha. Hij glimlachte niet verlegen. Integendeel, hij had iets brutaals, en straalde veel zelfvertrouwen uit. Misschien ietsje teveel. Met het werk had het niks te maken, maar Martha besloot om hem uit de tent te lokken. Hij vroeg gewoon om een lesje, vond ze.

"Oke, het contract ziet er in orde uit. Wat brengt je hier naartoe, als ik vragen mag?"
-"Hoezo?"
"Tja, waarom kom je hier wonen? Lijkt Amsterdam je niet leuker? Ik bedoel, ik ken de buurt... Voor iemand van jou leeftijd lijkt me er weinig te beleven." Martha's uitdrukking was ontspannen, vertrouwenwekkend en informeel.
-"Ach... Het is maar voor een jaartje, dus..."
"Een jaartje maar?" Martha glimlachte.
-"Ja, een paar bijvakjes volgen en mijn doctoraalscriptie schrijven." Beet! Martha's glimlach stond nog steeds op haar gezicht, maar werd langzaam minder breed.
"Ah, ik snap het. Je bent dus student?"
-"Ja..."
"Dus niet vestigingsdirecteur, zoals hier staat?" De glimlach was nu weg.
-"Nee. Nou ja, op papier wel, anders kreeg ik geen huurcontract. Maar het bedrijf is van mijn vader, dus zodra u me heeft ingeschreven, ben ik gewoon weer student." Hij zei het op zachte toon, met een samenzweerderige glimlach. Martha kopieerde zijn glimlach voor een seconde, maar keek hem toen streng strak aan.
"Dat heet fraude, jongeman." Martha gaf de papieren terug. De student keek geschrokken.
-"Maar... maar..."
"Er staan gezinnen op de wachtlijst voor die flats..."
-"Maar... ik bedoel, maar wat maakt u dat uit? U bent toch niet de wooncorporatie?"
"Nee, maar ik mag wel gegevens uit je huurcontract verifieren. En je geeft net zelf toe dat deze vals zijn. En in principe zou ik daar ook melding van kunnen maken." Het gezicht was nu bleek. Zo. Mijnheertje eigendunk had het nu even benauwd.
-"...Tjee... dus als ik niet gezegd had dat ik student was..."
"Maakt niet uit. As is verbrande turf. Je hebt het gezegd."
-"Alstublieft... niemand hoeft dit toch te weten?" Alle andere balies waren niet bezet.
"Zo werkt dat niet."
-"Maar alstublieft, alstublieft, alstublieft, alstublieft, alstublieft... Ik smeek u. Ik doe echt alles. Ik koop een bos bloemen voor u, ik neem u mee uit eten, ik maak uw huis schoon, ik poets uw schoenen, ik geef een voetmassage, ik..." Je hoofd tussen mijn dijen en een lekkere likbeurt gevolgd door een stevige neukpartij, vulde Martha in gedachten aan en verbaasde zich daar meteen over. Ze voelde het kriebelen tussen haar benen.

Martha keek hem nog even aan. Ze trok een wenkbrauw op, pakte de papieren weer en voerde zwijgend de gegevens in. Richard was dankbaar en bood aan om Martha nu de grootste bos bloemen die hij kon vinden voor haar te kopen. Martha weigerde: "Nergens voor nodig, ik voer alleen maar mijn taak uit. Als jij bloemen brengt, maak je me zomaar verdacht." Ze probeerde verveeld te kijken.
-"Ik zou u wel een zoen kunnen geven!"
"Laat dat. Hier is je inschrijvingsbewijs. Pinnen of contant?"
Grijnzend betaalde student Richard de lege per pinpas. Hij bedankte nogmaals en liep naar de uitgang. Martha keek hem na. Vlak voor de uitgang draaide hij zich nog even om en wuifde. Toen wees hij met zijn vinger naar zijn borstkas en toen naar Martha. Martha keek omlaag. Stomme muts, dacht ze. Haar blouse stond net een knoopje te ver open. Ze was vanochtend te verstrooid geweest om er aandacht aan te besteden. En terwijl Martha hem even door de mangel had gehaald, had Richard ongestoord in haar blouse kunnen staren. Nou ja, zo hadden ze elkaar dus een streek geleverd.

Op vrijdagmiddag sloot de balie om vier uur. Wegens het nare, grijze weer was het zo rustig geweest, dat er niks meer te doen was. De meeste collega's waren al weg. Jose, het afdelingshoofd was er nog wel, maar was ook al haar tas aan het inpakken. Ze zei tegen Martha dat zij ook maar weekend moest gaan vieren. Letterlijk: "Kom op, we gaan weekend vieren." Maar 'we' betekende in Jose's geval haar man en kinderen. Bij Martha was er geen sprake van 'we'.

Ondanks het feit dat Kevin meestal de avonden op zijn kamer doorbracht, en dat Martha het soms best prettig vond om alleen te zijn, hikte ze nu een beetje aan tegen een lang, stil weekend. Langzaam liep ze door de hoofdstraat door het centrum, gedachteloos kijkend in de etalages. Het regende, maar haar jas was warm en had een capuchon. Het begon al te schemeren en Martha keek naar haar reflectie in de glazen puien. 't Zag er niet vrolijk uit: een vrouw verborgen in een lange jas, eenzaam door de straat slenterend. Zij zag er niet vrolijk uit. Ze voelde een gevoel van zelfmedelijden zich van haar eigen maken. Nee! Dat ging ze dus niet laten gebeuren!

Een moment later stapte ze de kapsalon binnen. Deze zag er erg hip en trendy uit en de kapster, een emo-achtig typetje, keek een beetje verbaasd toen ze Martha zag. Maar een klant is beter dan geen klant, zo leek ze te denken: "Wat kan ik voor u doen?"
-"Wassen en knippen."
Zodra ze met haar hoofd achterover leunde en het warme water over haar hoofdhuid voelde stromen, wist ze dat ze het juiste besluit had genomen. Met een pruttelend geluid verliet een professioneel ruikende shampoo een fles en belandde op haar hoofd. Toen deden de vingertoppen van de kapster hun werk, stevig en grondig. Terwijl het haar gewassen werd, bedacht Martha hoe lang ze eigenlijk door niemand was aangeraakt, als je een hand geven of een zoen op een wang niet meetelde. Nu waren er twee handen bezig met haar volledige aandacht te geven. Triest dat ik dit al moet zien als pure verwennerij, dacht ze, maar ik kan er maar beter van genieten.

Even later zat ze op de stoel, een hoes om zich heen en keek ze naar zichzelf in de spiegel en vervolgens naar de kapster.
"Hoe had u het geknipt willen hebben?"
-"Pfff... Weet je, ik heb eigenlijk geen idee."
"Tja, ik kan het natuurlijk gewoon bijpunten. En kleuren lijkt me niet nodig."
-"Dat kan natuurlijk."
"Of u moet iets heel anders willen. Zegt u het maar." Ze keek naar de kapster. Ze was trendy gekleed, een beetje trashy-chique, had een neuspiercing en tattoos en droeg naar Martha's smaak te veel make-up. Haar zwart geverfde haar stond alle kanten op. Toch was paste het bij de kapster, die van zichzelf best knap was. Ze leek haar schoonheid wel te camoufleren.
-"Wat zou jij in mijn geval doen?" De kapster lachte.
"Nou, u ziet hoe ik er uit zie. Ik neem aan dat u dat niet wilt. U bent immers een stuk... nou ja..."
-"Ouder. Mag je best zeggen, hoor."
"Ja, nou... U ziet er goed uit, hoor, daar niet van. Maar u begrijpt wat ik bedoel..."
-"Ja."
"Weet u wat? Ik schenk ons even koffie in, dan kunt u er even over nadenken."

Even later kwam de kapster terug en beiden namen ze wat slokken koffie. Kapster ging weer zitten en friemelde wat met Martha's haar. Opeens stak ze van wal.
"Weet u, het is gewoon veel te lang. U draagt een staart dus het hangt allemaal naar achteren. Dat geeft u een veel te smal gezicht en het staat ook hartstikke... eh... vermoeid, zeg maar. Tot aan de schouders sowieso alles eraf, zeg ik, en vanaf daar zien we wel verder. Maar er moet echt even wat aan gebeuren, want dit is echt doodzonde."
-"Doodzonde van wat?"
"Van u. U kunt er veel knapper uitzien. U verbergt uw schoonheid."
-"Dat doe jij ook een beetje volgens mij."
"Ha! Misschien. Maar ik weet dat ik er best mag wezen. Maar volgens mij weet u dat niet van uzelf. En dat zou jammer zijn. Dus u zegt het maar. Bijpunten of..." Ze knipte met de schaar in de lucht.
-"Leef je uit." Een halve seconde erna viel de eerste lok op de grond.

Het resultaat? Martha zag een compleet andere vrouw toen ze in de spiegel keek. Haar haar hing nu tot net boven de schouders en was prachtig in model geknipt. Na het knippen had de kapster het nog een keer gewassen en er conditioner in aangebracht en tenslotte gefohnd. Martha voelde zich een ander mens. Ze vond het geweldig. De kapster ging nu schuin voor haar zitten.
"Zo, bijna klaar. Nog even dit." Ze rommelde in haar handtasje en haalde lippenstift en eyeliner tevoorschijn.
-"Nee, nee, nee. Je gaat me niet verven, hoor!"
"Maak je geen zorgen, ik maak geen Picasso-schilderij van je."
-"Net zei je nog 'u'."
"En nu niet meer." Ze bracht lippenstift aan die amper van Martha's natuurlijke lippenkleur verschilde, maar toch wat extra's gaf. Vervolgens ging ze aan de slag met de eyeliner. Ze bracht, zoals beloofd, eigenlijk bijna niks aan op Martha's gezicht. "Zo. Nu zie je er niet meer goed uit voor je leeftijd. Je ziet er goed uit, punt."
-"Jij bent geweldig, dank je wel."
"Je had het nodig. Heel graag gedaan. En, als ik je nog een tip mag geven, koop nog even wat moois voor jezelf." Ondertussen deed ze de shampoo en conditioner, die ze Martha aangeraden, in een papieren tas.
-"Wat moois?"
"Neem dit kaartje mee. Deze winkel is van een vriendinnetje van me."
-"Afrodite?"
"Ik weet wat je denkt. Maar naast speeltjes, handboeien, condooms en dat soort spul, verkoopt ze prachtige lingerie. En ze is na zessen nog open. Als je nu gaat, dan bel ik haar even - krijg je korting."
De kapster liep mee naar de deur, want de zaak ging sluiten. Martha kon haar dankbaarheid niet onderdrukken. Ze gaf haar een stevige zoen op de wang en omhelsde haar. De kapster gaf een zoen terug. Geen dikke pakkerd, maar een tedere kus vlak bij het oor, die Martha even deed tintelen.

De eigenaresse van Afrodite was een superslanke blonde schoonheid van achter in de twintig. Bij de binnenkomst van Martha, had ze al wat setjes klaargezocht.
"Hoi! Ik heb al een selectie voor je gemaakt. Charlotte zei dat je er aankwam."
-"Oh..."
"Dit bordeaux-rode setje zal je echt prachtig staan. Moet je kijken wat een mooie kwaliteit. Ik heb ook een satijnen nachtjapon uit dezelfde serie. Moet je zien!" Martha bekeek het aanbod. Net als haar kapsel en de minimale opmaak een perfecte keuze.
-"Prachtig. Passen zit er zeker niet in?"
"Nou ja, als je het echt wilt. Maar het is je maat."
-"Hoe weet je dat zo zeker?"
"Charlotte gaf het door."
-"Wacht eens. Ze heeft me geknipt, hoor. Niet mijn lengte en kledingmaat opgenomen. Laat staan mijn cupmaat."
"Kijk maar zelf." De maten klopten precies. Zelfs het cijfer en de letter van Martha's flinke b-cup.
-"Klopt precies."
"Haha! Charlotte heeft haar ogen niet in haar zak zitten, hoor!"
-"Dat dacht ik, maar het zo precies inschatten..."
"Nou ja. Ze heeft oog voor vrouwen."
-"Bedoel je dat ze..."
"Charlotte? Nee hoor. Ze doet het ook weleens met jongens. Hoe dan ook, ze heeft je goed bekeken. Gewoon als compliment zien, hoor, niks achter zoeken. Ze is een enorme flirt. Trouwens, ze heeft je mooi geknipt."

De blondine streek even langs een lok van Martha en bekeek haar belangstellend met haar schitterende blauwe ogen. Er was oogcontact. Martha's hart bonste. Of het van opwinding was, kon ze niet meteen zeggen, maar ze was wel een beetje overweldigd. Eerst een knappe kapster die haar niet alleen een complete make-over gaf, maar haar, blijkbaar, met de ogen had staan uitkleden. Nu de hand van de blondine, die eerst door haar haar had gestreken en nu op haar schouder rustte. Martha voelde haar ademhaling zwaarder worden. De blondine draaide zich toen van haar af.
"Wat zeg je? Zal ik ze inpakken?" Martha schraapte de keel.
-"Eh... Charlotte had het over korting?" De blondine zette een verontschuldigend gezicht op.
"Niet op deze. Helaas... Maar weet je wat? Je krijgt er een kadootje bij." Van onder de toonbank pakte ze een doos. "Oude collectie. Terugsturen naar de leverancier kan niet. Ik verkoop ze met korting, maar jij mag er eentje gratis uitkiezen. Met grote ogen keek Martha in de doos, waarin zich vibrators en dildo's in alle kleuren, soorten en maten bevonden.