Eline - 1

ik zet de laatste glazen vanuit de vaatwasser in de kast. Nog even een doekje over de bar en dan zit mijn "vrijwilligersdienst" erop. Leuk dat sporten van je kinderen, maar dit soort dingen krijg je er ook allemaal gratis bij. Maar ach, anderzijds is het ook wel gezellig, die derde helft met een gezellig groepje mede "vrijwilligers".
We kletsen nog even na en dan pak ik mijn tas uit het voorraadhok.
"Tot volgende week!", roep ik en ik loop het clubgebouw uit. De grote lampen op de velden zijn al uit en dan is het best wel donker op het sportpark. Ik trek de kraag van mijn jas wat hoger en stap stevig door. Het is gemeen koud nog voor de tijd van het jaar.
Ik schrik als ik met mijn voet ergtens tegen aan schop. Ik zie nog vaag iets weg stuiteren richting de bosjes. Waarschijnlijk een balletje, wat een kind heeft laten slingeren, denk ik en loop door, de grote poort door en linksaf.
Balen dat ik mijn auto zo ver moest parkeren, maar er is chronisch parkeertekort op de speelavonden. Eigenlijk had ik gewoon met de fiets moeten gaan. Dan was ik waarschijnlijk net zo snel thuis geweest.

Op de stoep zie ik om de paar meter een klein balletje liggen. Ik stop en tik voorzichtig met de punt van mijn voet tegen de bal. Het is een knalroze stuiterbal, die een paar keer op en neer stuitert, door de verplaatsing van mijn voet. Ik bedenk me dat ik ze maar moet laten liggen, ik verstoor anders vast een speurtocht, zorgvuldig uitgezet door de jeugd voor de volgende dag.
Of Hans (één van mijn mede-vrijwilligers) was bang dat ik mijn auto niet meer kon vinden en heeft een spoor voor dit Grietje achtergelaten, bedenk ik me grinnikend. Ben benieuwd wanneer ik het peperkoekhuisje van de heks tegen kom.

Terwijl ik door loop, spits ik plotseling mijn oren. Ik hoor achter me een geluid en ik kijk over mijn schouder om te zien wat het is. Ik zie nog net een balletje met grote bogen richting de bosjes stuiteren. Vreemd ... hij stuitert wel heel erg hard voor een bal, waar ik misschien per ongeluk tegen aan geschopt heb.
Ik speur de straat af, om te kijken of ik iemand zie. Maar het is stil en best wel donker op straat. Een vervelend gevoel bekruipt me en ik besluit snel door te lopen. Mijn oren staan op scherp en ik kijk schichtig om me heen.. hoor ik nu voetstappen? Of speelt mijn verbeelding me nu parten? Ik ga steeds harder lopen.

Dan schiet er plots weer een stuiterbal over straat, maar nu vlak voor me langs. Ik slaak een gilletje en ren nu bijna richting de auto. Nog 50 meter en dan ben ik er. De auto staat op de parkeerplaats van de scholengemeenschap, naast het voetbalveld. Helaas ook een stukje van de doorgaande weg af.

Bijna bij de auto aangekomen steek ik mijn handen alvast in mijn zak voor de autosleutel. Shit, waar is die stomme rotsleutel?? Ik graai in paniek in mijn andere zak, maar ook daar is geen sleutel te bekennen. Ik heb hem toch niet net uitgerekend nu in mijn handtas gedaan, flitst er door mijn hoofd. Ik trek aan de rits en begin in de tas te graaien. Inmiddels sta ik stil naast mijn auto. Oh, waarom heb ik ook zo'n grote rot tas ... ik kan er nooit iets in vinden!!
En net op het moment dat mijn vingers het leren hoesje raken, zie ik meerdere stuiterballen rondom de auto springen. Er stuitert er ook één tegen mijn benen aan en ik hoor verscheidene doffe knallen als ze tegen het metaal van de auto aan komen.
Van de schrik laat ik mijn handtas vallen, in mijn vingers wel de sleutel geklemd. Blinde paniek schiet er door me heen en mij ademhaling schiet omhoog. Ik buk me snel om mijn tas op te rapen en ik druk op het knopje om de auto te ontgrendelen. Op het moment dat ik mijn arm uit wil steken om het portier te openen, wordt deze vastgegrepen.
"Stil blijven staan!" wordt er in mijn oor gesist en mijn belager slaat zijn andere, vrije arm om mijn hals en houdt me een groot, glinsterend mes voor mijn neus. "En je geeft geen kik, of ik gebruik deze..."

ik verstijf onmiddelijk. Zelfs al had ik op dit moment iets willen zeggen, er komt geen enkel geluid uit mijn keel.
"Heb je me begrepen?" gromt de man achter me.
Ik kan alleen maar ja knikken.
"Mooi, dan gaan wij samen eens even een klein stukje lopen. Het is me veel te licht nog hier aan deze kant. Neem je tas mee en lopen!"
En hij duwt me in de richting van het grote gebouw.

Er flitsen allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat gebeurt er? Wie is die man? Is hij alleen? Hoe kan ik hier weg komen? Ik kijk om me heen om eventuele vluchtroutes te bepalen.
Zie ik nog ergens huizen waar licht brandt? Welke kant op heb ik de grootste kans om mensen tegen te komen?
Wanneer zal manlief me gaan missen en alarm slaan? Hij weet dat het ook nog wel eens laat kan worden op de vrijdagavonden. Dus misschien gaat hij zo al wel slapen en komt er morgenvroeg pas achter, dat ik niet naast hem lig. Heeft wellicht één van mijn mede-vrijwilligers ook de auto aan deze kant staan en zal die alarm slaan, als ze zien dat mijn auto er nog steeds staat. Maar nee, de parkeerplaats was verder leeg.
Ik kijk me om me heen of ik ergens camera's zie hangen. Waarom woon ik ook in zo'n godvergeten kut dorp? Ok, het noemt zichzelf stad en heeft ruim 30.000 inwoners, maar bij elke andere stad zouden er overal camera's hangen. Maar nee hoor, hier vertrouwt men iedereen nog. Hier gebeuren geen rare dingen.. toch? Straks weet niemand wat er met me is gebeurd!

Mijn hersenen draaien overuren. Help.. hoe kan ik hier wegkomen? Ik moet hier wegkomen! Wat gaat hij anders allemaal met mij doen? Paniek slaat toe bij de gedachten aan wat er allemaal zou kunnen gebeuren.
Mijn kinderen! Zal ik morgen mijn kinderen nog wel zien?? Jawel, ik moet ze gewoon weer zien morgen! Ze liggen nu heerlijk te slapen en ik moet er morgenvroeg gewoon weer zijn. Ze zijn nog veel te jong om hun moeder te kunnen missen. En bij die gedachte komt er een enorme strijdlust in me op.

Ik loop door, maar ondertussen manouvreer ik mijn tas zo over mijn arm, dat ik voorzichtig kan proberen om met mijn andere hand mijn mobiel te zoeken in de tas. Hij zit er in, ik heb hem net gevoeld. Ik moet hem pakken en 112 bellen!
"Ik zou het niet eens proberen, als ik jou was." sist de man en ik voel de punt van het mes in mijn rug prikken. Teleurgesteld laat ik mijn hand weer zakken en loop door.
Doe gewoon wat hij je zegt, zeg ik tegen mezelf, dan heb je de grootste kans om te overleven. Ik moet dit overleven! Ik moet proberen te zien wie hij is en dit overleven. Dan zal ik die klootzak aangeven en hopelijk krijgt hij dan wat hij verdient. Kom op meis, sterk zijn .. je kunt dit! Je moet dit doen, denk aan je kinderen!

Ondertussen zijn we bij de achterkant van het schoolgebouw gekomen. De school ligt samen met de voetbalvelden aan de rand van een groot park, wat ook ook veel gebruikt wordt door hardlopers. Het maakt deel uit van een groot trimparcours en overal staan houten toestellen voor oefeningen. Het is ook een veel gebruikte plek voor de hangjongeren van de stad en er staan bankjes waar ze normaal gesproken altijd op zitten.
Maar zelfs de hang jeugd ligt inmiddels braaf in hun bed. Op dit tijdstip is het park leeg, niet eens meer een eenzame wandelaar, die de laatste ronde met de hond doet. Just my luck...

De man dirigeert me in de richting van een groepje bomen. Daar tussen staat een soort van klimrek, met allemaal balken, waar de trimmer zijn arm kracht kan oefenen, door te slingeren van balk naar balk. Ernaast staat een houten bankje en het eerste wat me opvalt is dat er een grote bak op staat, helemaal vol met stuiterballen van verschillende grootte. En allemaal roze! Er naast staan wat tassen op de grond.
Ik word tot onder het klimrek geduwd en mijn tas wordt van me afgenomen.

"Stil blijven staan en niet omkijken! En steek je armen omhoog!" sist de man.
Ik doe wat er gezegd wordt en neem ondertussen de omgeving in me op. Je staat hier door de bosjes ook redelijk afgeschermd voor een toevallige voorbijganger.
Mijn armen worden ondertussen met touwen vastgezet aan het klimrek. Ik probeer vanuit mijn ooghoeken naar zijn silhouet te kijken, maar zie niet veel. Hij is helemaal in het zwart gekleed en heeft een vest met capuchon aan over zijn hoofd. Hij is ongeveer van mijn lengte met een slank postuur.
Als mijn armen vast zitten, krijg ik een blinddoek omgedaan. Alles wat ik nog kon zien, valt weg en ik voel me vreselijk eenzaam zo in het donker.
"Mond open!"
Ik luister onmiddelijk en ik voel dat er een bal in mijn mond gestopt wordt. Gadver, een rubber bal, waarschijnlijk ook een stuiterbal maar dan groter dan die op straat lagen, want het voelt redelijk massief aan in mijn mond. De smaak is vreselijk!

De man loopt om me heen en ik hoor hem met van alles rommelen. Ik hoor het kraken van een plastic zeil en ik moet mijn benen voet voor voet optillen, als hij het onder me legt. Dan trekt hij mijn laarzen uit en het zeil voelt nog koud aan onder mijn voeten. Ineens voel ik allemaal stuiterballen, als hij de bak omkiept bij mijn voeten.
Hij loopt weer van me weg en de druk op mijn armen neemt plots toe, als hij de touwen strak begint te spannen. Ik moet op mijn tenen gaan staan en ik voel de ballen onder mijn voeten rollen. Hij trekt het touw nog net iets strakker, waardoor ik alleen nog maar de keuze heb om op het puntje mijn tenen te blijven staan of met platte voet boven op de ballenmassa. Geen van beide staat echt prettig, maar ik probeer een zo comfortabel mogelijke houding te vinden.

Ik hoor hem weer om me heen lopen, mijn oren gespitst op ieder geluid. Wat is hij toch van plan? Ik hoor ritsen van tassen die open gaan en hem een paar keer heen en weer lopen. Dan het geluid van een aansteker en door de blinddoek zie ik verandering in het licht om me heen. Steekt hij nu kaarsen aan?
Het blijft even stil en dan voel ik dat hij achter me komt staan. Ik voel de punt van het mes tegen mijn keel aan drukken.

"Zo, dus dit meisje stuitert de laatste tijd een beetje heel erg?"
Voor het eerst praat hij met zijn normale stem en een golf van herkenning slaat door me heen.
"Ik zal je eens laten zien wat we allemaal met stuiterballen kunnen doen."

Ik voel een enorme woede op komen zetten en begin te worstelen met de touwen. Kansloos, want mijn polsen zitten stevig vast.
Die woede wordt alleen maar aangewakkerd door het feit dat ik hem hoor grinniken achter me. Hij verplaatst het mes naar de achterkant van mijn hoofd, waar hij de blinddoek los snijdt. Ik moet even knipperen met mijn ogen tegen het licht, als deze van mijn gezicht glijdt.

Hij geeft me een tik op mijn billen met zijn hand, waardoor ik uit balans raak en mijn evenwicht weer moet zoeken op de stuiterballen onder mijn voeten. Dan loopt hij om me heen en komt voor me staan.
"Dag schat, was je een beetje bang net?"

Mijn ogen spuwen vuur als ik de grijns om zijn lippen zie. Hij loopt naar me toe en geeft me een kus op mijn neus. Met zijn vingers verwijdert hij de bal uit mijn mond en veegt het kwijl van mijn kin.
"Goffer.. klootzak!" grom ik. "Waar denk jij dat je mee bezig bent?"
"Ik .. niets bijzonders hoor. Ik help alleen dit stuiterballetje van haar stuiters af." zegt hij liefjes. "Je liep nogal een beetje uit te dagen, de afgelopen weken. En je verwacht toch niet echt dat je daar zomaar mee weg komt... meisje"
Er ligt zoveel nadruk op het laatste woord, dat er onbedoeld een rilling langs mijn ruggegraat loopt.
"Wat ben je mooi als je boos bent!"

Ik kook van binnen en sta stijf van de adrenaline. Ik bedenk me geen seconde en haal uit met mijn voet. Ik krijg één stuiterbal onder mijn teen en met een mooi boogje valt deze 20 cm verder op de grond, waarna hij zachtjes weg stuitert.
"Nee, dat maakt indruk! Maar je brengt me wel op ideeën zo..." grinnikt hij.
"Eikel! Klootzak! Ik ben me rot geschrokken net! Ik dacht dat er ik weet niet wat zou kunen gebeuren. Aan mijn kinderen en hoe ze verder zouden moeten zonder hun moeder..."begin ik mijn relaas en hij laat me even uittieren. Bij elke krachtterm die ik zijn kant op slinger, wordt zijn grijns alleen nog maar groter.

"Zo, lucht dat op? En ben je nu klaar?" vraagt hij poeslief, "Dan kunnen we nu weer verder waar we gebleven waren."
Zijn toon verandert.
"Ik mag dan niet jouw Dominant zijn, maar zulk gedrag accepteer ik ook niet van een goede vriendin. Uitdagen heeft gevolgen, dat weet jij zelf ook wel.
De rekening volgt vanzelf en vanavond is het tijd om deze in te lossen."
Ongemerkt bind ik wat in, als ik zijn toon hoor.
"We starten vanavond met een saldo van 50 strafpunten; 30 voor het uitdagen, 10 voor alle lieve koosnaampjes die je me net gaf en nog eens 10 voor je poging tot mij aanvallen met een bal.
Maar je kent me, je hebt bij mij altijd de mogelijkheid om dat aantal te beïnvloeden, positief of negatief. We gaan een paar spelletjes doen, daar ben ik dol op, dat weet je."

Hij loopt naar het bankje en pakt de inmiddels lege bak die daar staat. Vanuit de tas komt een zak met pingpong ballen.
"Ik stop zometeen een balletje in je mond. Je spuugt deze dan uit, in de bak, die ik vasthoud. Elke bal die raak is, geeft 5 punten aftrek. Elke bal die je mist, geeft 5 punten erbij. Gesnapt?"
Ik weiger antwoord te geven en kijk hem alleen maar boos aan.
"Goed, dan starten we."
Hij stopt een balletje in mijn mond en loopt achteruit. Op zo'n anderhalve meter van me blijft hij staan, de bak recht voor zijn buik. Ik doe niets en blijf naar hem kijken.
"Ohw ... één regel nog. Was ik vergeten te zeggen. Als ik nu zeg, dan verwacht ik ook binnen 5 seconden actie. Anders komen er weer 5 punten bij. Nu!"
Ik blijf onbeweeglijk staan, terwijl de secondes weg tikken.
"55!" roept hij en telt verder. "60! Vijf..vier..drie..."
Ik ken hem goed genoeg om te beseffen dat hij dit meent. We zijn al jaren vrienden en ik weet hoe hij is. Dus ik kies eieren voor mijn geld en spuug de bal uit. Met een mooie boog landt hij precies in de bak.
"Goed zo, meisje. Dat maakt weer 55." en ik krijg een nieuwe bal in mijn mond gedaan.

Hij loopt weer terug naar zijn plek en gaat klaar staan met de bak. Op zijn commando richt ik en spuug ik de bal weer uit. Op hetzelfde moment draait hij zich om, om zogenaamd achter zich te kijken.
"Hoorde ik daar nu wat?" en de bal landt met een plof in zand, waar hij net stond.
"Hè wat jammer ... nu miste je! Dat maakt weer 60."
Mijn woede vlamt weer op en ik blijf hem strak aankijken als hij weer op me toe loopt, om een nieuwe bal in mijn mond te stoppen. Hij neemt weer plaats op zijn positie en geeft me het teken dat ik de volgende bal moet spugen.
Ik zet extra kracht achter de bal en spuug hem uit. Recht in zijn gezicht!
Even kijkt hij verbouwereerd, maar dan schiet hij in de lach.
"Mooi gemikt! Die is wel 10 punten waard. 70!"

Zo gaat het spel een tijdje door. Waarbij ik een aantal keren mis, al dan niet geholpen door acties van zijn kant. Het is lastig balans te houden op de stuiterballen, maar uiteindelijk ben ik best tevreden als de score eindigt op 30 punten.
"Ok, dit wordt te makkelijk voor je. Dus we gaan het iets uitdagender maken."
Hij begint mijn jas los te knopen en dan mijn blouse. Hij haakt mijn BH los achter mijn rug en schuift de stof van mijn BH omhoog. Mijn tepels verstijven onmiddelijk door de koude lucht die er langs strijkt. Even lijkt hij afgeleid en hij laat zijn vingers met de stijve knopjes spelen. Hij buigt zich voorover en cirkelt met zijn tong om mijn tepel, terwijl hij de andere masseert met zijn vingers.
Ik slaak een zacht gilletje als hij plots in mijn tepel bijt en dan los laat. Hij loopt weer terug richting de tas bij het bankje.

Pas als hij weg is, voel ik de kou weer en ik voel het kippevel opkomen op mijn huid. Hij komt terug met wat klemmetjes, die hij op mijn borsten begint te zetten. Hij weet hoe gevoelig mijn tepels zijn en kent mijn angst voor te heftige pijn op die plek. Dus daar zet hij een paar milde klemmen op.
"Als het niet meer gaat, dan gebruik je het woord oranje. Dan mag je daarna aangeven wat er is. Als het totaal niet meer gaat, dan is je stopwoord rood. Begrepen meisje?"
Ik knik ja. Tevreden bekijkt hij het resultaat van de klemmen op mijn borsten en ik krijg nog een kus op mijn mond.

Dan zet hij een stap naar achteren en trekt mijn rok omhoog. Er komt een afkeurende grom uit zijn mond als hij mijn panty ziet.
"Niet eens kousen aan meisje? Dat valt me van je tegen!"
Hij pakt zijn mes uit zijn zak en snijdt het kruis van mijn panty stuk. Dan pakt hij de stof van mijn slipje en haakt het mes erachter. Het kost niet veel moeite om te winnen van de stof en na wat getrek voel ik de stof van het slipje tussen de panty uit getrokken worden. Ben ik blij dat ik vanmorgen niet mijn meest luxe lingerie aangetrokken heb!

Het mes en de restanten van mijn slipje worden weggewerkt en zijn vingers gaan op onderzoek uit in het nu vrijgekomen gebied.
"Mmhh wel netjes glad geschoren. Dat zijn wel weer bonuspunten. Maar wat is het daar nat!
Is dit altijd zo keurig meisje stiekem wel een beetje een slet? Windt het je op wat er allemaal gebeurt?"
Ik voel het schaamrood naar mijn wangen vliegen. Ja, ik kan het niet ontkennen. Het windt me enorm op en zijn vingers die driftig op onderzoek uit zijn, helpen ook niet echt mee om dat gevoel te remmen.
Dan pakt hij nog een paar klemmen die hij op mijn schaamlippen begint te zetten. Ik moet even zuchten om de pijn te accepteren.

Als ze op de plek zitten, komt hij dicht tegen me aanstaan en haakt zijn vingers in mijn haar. Hij trekt mijn hoofd schuin en zoent me vol op de mond. Hij drukt zijn lijf stevig tegen dat van mij, waardoor er extra druk komt te staan op de klemmen. Oef, dat is best heftig en ik moet moeite doen om te blijven staan. Ik hang meer aan de boeien, dan dat ik sta.
"Goed ..." zegt hij, terwijl hij me los laat. "We gaan weer verder..."