Eline - 2

Hij komt op me af lopen.
"Ok ... en dan nu je laatste poging om op deze manier punten te verdienen. Pak de balk boven je vast met je handen en trek je op."
Ik moet een klein sprongetje maken om er bij te komen.
"En dan nu leg je je benen over die andere balken daar."
Oef .. dat valt nog niet mee, zo lenig ben ik ook niet meer. Dat was vroeger op het schoolplein toch echt wel een stuk makkelijker! Maar dan voel ik zijn handen onder mijn billen, als hij me helpt in de strijd tegen de zwaartekracht.

Ik haak mijn voeten vast onder de zijkant van het rek en ben blij dat de druk op mijn armen even verminderd is. Het is wel lang geleden dat ik standje vogelnest heb gehangen, bedenk ik me.
Hij knoopt mijn jas nog even voor me dicht en schikt mijn rok zo, dat de bovenkant van mijn benen bedekt, maar de achterkant helemaal vrij is. Zo is het nog net even iets warmer
"Leuk uitzicht!" en hij bijt even in mijn billen. "Ok .. spreid je benen nog iets meer. Ja, zo is het perfect!"

Ik voel me aardig opgelaten in dit standje want hij kijkt recht mijn kruis in. Dat benadrukt hij nog een keer door er echt letterlijk met zijn neus bovenop te gaan staan en de klemmen te verwijderen. Eraf is altijd nog erger als erop, want op het moment dat de bloedsomloop weer op gang komt, is de pijn het meest heftig. Hij masseert mijn lipjes om de pijn zo snel mogelijk te laten verdwijnen. En buiten dat is het ook een erg aangenaam gevoel.
Ik laat bijna mijn handen los schieten als hij ineens een aanval met zijn tong op mijn klit doet. Oef, die had ik niet aan zien komen, maar daar zul je me niet over horen klagen; he works magic with his tongue!

Ik kan een teleurgestelde kreun niet onderdrukken als hij stopt en weer een stap achteruit doet.
"Helaas voor jou, was ik nog niet klaar met de klemmen. Ik moet ze alleen voor de volgende opdracht iets anders plaatsen."
Hij loopt naar zijn tas om een ander soort klemmen te pakken. Deze zijn groter en hij spreid mijn schaamlippen en zet ze dan zo vast, dat mijn kutje helemaal open komt te liggen. Deze klemmen zijn ook gelijk weer een stuk venijniger en ik doe mijn best om de pijn te accepteren.

"Ok meisje.. de volgende opdracht doen we maar één keer. Double or nothing!
Ik ga je zo de bal geven en het einddoel blijft hetzelfde. Hij moet in de bak landen. Is dat duidelijk?"
Ik knik en vraag me af hij serieus gaat doen wat ik denk dat hij gaat doen.
En ja hoor, niet veel later voel ik een klodder spuug landen op mijn kut. Alsof het daar nog niet nat genoeg was!
Dan voel ik het koele rubber van een bal tegen mijn bekkenbodem spier aan duwen en glijdt de bal rustig naar binnen. Brrrrr .. dat is koud!
"Ik zal het je makkelijker maken en dichterbij komen staan met de bak."

Hij stapt achteruit en ik voel zijn ogen branden op mijn kruis.
"Toe maar .. je mag."
Goh wat lief! En ik probeer te bedenken hoe ik dit voor elkaar ga krijgen. Ik moet op de een of andere manier kracht achter die bal zien te krijgen. Ik span mijn buikspieren aan en probeer een paar keer mijn bekkenbodem spier te bewegen. Dit gaat nog niet meevallen.
Dan neem ik een diepe hap lucht en zet alle kracht die ik maar kan vinden op mijn onderkantje. Er klinkt een harde scheet en de bal valt rechtstandig naar de grond. Hoe genant!

Hij schiet vreselijk in de lach en ik voel dat mijn wangen kleuren. Ik krijg het er helemaal warm van.
"Geweldig! Nog beter dan ik had durven dromen!"
Grrrr .. etter!

Als hij uitgelachen is, komt hij naar me toe lopen en begint de touwen om mijn polsen los te maken. Hij verwijdert de klemmen op mijn schaamlippen en zegt me weer te gaan staan. Hij ondersteunt me, tot ik weer veilig op de grond sta en ik mag een stap weg doen van de ballen op het zeil.
Dan maakt hij ook mijn jas open en verwijdert de klemmen op mijn borsten. Gelukkig, want daar begon ik aardig last van te krijgen.

Hij omhelst me stevig en we beginnen te zoenen. Tot hij onze zoen onderbreekt door me aan mijn haren naar achter te trekken en me liefdevol aan te kijken.
"Zo meisje ... dat is dan 80. Ben je er klaar voor om af te rekenen?"
Ik zucht diep en kijk hem aan. Dan knik ik ja.

"Goed zo, dan gaan we hier even opruimen en een iets warmer plekje opzoeken. Hoogste tijd om eindelijk die rekening eens in te lossen met jou."
De sadistische blik in zijn ogen geven me de koude rillingen...

Hij verbreekt onze omhelzing en begint de touwen van het klimrek te verwijderen. Even voel ik me heel erg alleen en mijn benen voelen als pudding. En koud! Voor het eerst dringt de kou van de avond weer tot me door.
Ik neem een moment om weer tot mezelf te komen en het afgelopen ... ehm uur? -geen idee eigenlijk hoelang we hier al zijn?- in gedachten door te nemen.

He really scared the hell out of me, zoals hij me overviel bij de auto! Maar verbazingwekkend hoe snel dat omsloeg toen ik zijn stem herkende bij het klimrek. We zijn echt al een aardige tijd vrienden en hij is wel één van de weinige Dominanten die ik echt vertrouw. Hij weet me altijd uit te dagen, net zoals ik hem altijd uitdaag.
En no way dat ik een uitdaging van hem uit de weg ga. Dat ik me laat kennen. Maar ik weet ook waartoe hij in staat is. Dus dat gaat ook nog een flinke kluif worden...

"Hey ... blijf je daar staan, of moet ik nog extra punten toe kennen wegens niet luisteren?" klinkt het dreigend van achter me.
Ik draai me maar om en begin met het verzamelen van de ballen. Ik moet wel lachen om het kleurtje.. knalroze, mijn favoriete kleur. Hij kent me echt wel goed en zoals altijd, zelfs de kleinste details kloppen. Ik houd daar wel van.
We stoppen alles in de tassen en ik moet lachen als ik zijn opmerking over verspild kaarsvet hoor, als hij de kaarsen uitblaast.

Dan lopen we gezamenlijk weer richting de parkeerplaats.
"Jij rijdt. We gaan naar mijn huis." zijn de korte, maar duidelijke instructies.
We stappen in en ik start de auto. Ik zet eerst de kachel een standje hoger en hoop dat deze zo snel mogelijk op temperatuur is, want stiekem ben ik toch wel behoorlijk afgekoeld zo buiten.

Max!
"Ik moet Max bellen of in ieder geval een berichtje sturen." zeg ik.
"Dat is allemaal geregeld, meisje. Hij weet dat je vannacht bij mij bent. Ik heb van te voren contact met hem gehad en hij is helemaal akkoord. Via hem wist ik ook hoe laat ik je ongeveer kon verwachten bij de voetbalvelden en dat je toch niet last-minute besloten had om op de fiets te gaan. Dan had ik mijn plannen om moeten gooien."
Ok .. fijn als je echtgenoot ook meedraait en dezelfde vrienden heeft in de BDSM scene. En dat hij zo fijn meewerkt aan mij grijze haren bezorgen!
Maar die openheid die wij kunnen hebben in onze relatie is ook wel weer erg prettig.

We rijden verder zwijgend naar zijn huis. Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd. Wat gaat er allemaal gebeuren? Wat voor een duivelse plannen heeft hij allemaal bedacht? Dit is het lastige stuk voor een controlfreak, zoals ik ben. Niet weten wat er gaat gebeuren. Ik word daar ook altijd redelijk stilletjes van.
Ook komt de onzekerheid. Kan ik dit wel? 80 strafpunten is niet niks. Ik weet dat hij een redelijke harde D is. En ik heb al weer zo'n tijd niets gehad. Dus kan ik het wel aan?

"Ehm.. zou je hier niet rechts gaan?"
Oeps, reed ik bijna de afslag voorbij, zo diep was ik in gedachten. Nog twee keer afslaan en dan zijn we er.
Ik parkeer de auto en we lopen samen naar zijn voordeur. Hij opent de deur en loopt me voor. Binnengekomen zet hij zijn tassen neer en doet de deur en het gordijn dicht achter me.
Hij kust me op mijn neus en legt dan zijn vinger onder mijn kin en duwt deze omhoog. Zo moet ik hem wel aankijken.

"Normaal gesproken mag je doen wat je wilt in mijn huis, dat weet je. Maar vanavond niet. Alles wat je wilt, zul je moeten vragen. Ik bepaal wat er gebeurt en jij luistert. Dat is ook wel eens een verfrissend nieuw concept.
Je bent altijd zo overtuigd van jezelf en dat je je niet snel voor de gek zal laten houden. Dat moest ik je laten zien, dat zelfs jij voor de gek te houden bent."
Ik moet glimlachen om de woordjes zelfs jij. Ik roep inderdaad altijd dat mindplay best een uitdaging is bij mij. Ik ben niet erg goedgelovig, maar ik moet toegeven dat hij me vanavond te pakken had.
"Die lach zal je vanavond nog snel vergaan...
Kleed je uit en doe deze blinddoek om. Ik ben zo terug."

Ik begin me uit te kleden en laat de kleding op een hoopje vallen op de mat. Ik zie de deur van het toilet en besef me dat ik eigenlijk best wel moet plassen. Dus ik loop snel die kant op en ga op de wc pot zitten. Dan vliegt de deur van het toilet open en staat hij naast me. Zijn gezicht staat op onweer.
"Waar denk jij dat je mee bezig bent? Heb jij daar toestemming voor gevraagd?"
Zijn hand grijpt zich vast in mijn haar en hij sleept me aan mijn haren van de wc pot af. Ik was nog niet uitgeplast en ik voel nog een straaltje urine langs mijn benen lopen, als ik probeer me zo goed mogelijk op te vangen.

Ik struikel half op handen en voeten achter hem als hij me meesleept richting de huiskamer. Bij de eettafel trekt hij me overeind en duwt me met mijn buik op de tafel.
"Armen languit op de tafel, benen spreiden en zo blijven staan!"
Ik ga staan zoals hij me zegt en voel me vies en ongemakkelijk met mijn natte benen.
"Mag ik even.."
"Stil! ... ik wil je even niet horen. Dit meisje moet maar eens leren dat ze moet luisteren."
Ik hoor hem weglopen en even later komt hij weer achter me staan.
"Je kent je stopwoorden, maar afgezien daarvan wil ik voorlopig niets uit je mond horen. Maar dan ook echt niets!
We gaan nu direct 20 van je strafpunten inlossen, zonder opwarmen. Gewoon accepteren dat je dit verdient hebt. Had je maar moeten luisteren!
Heb je me begrepen?"

Ik knik ja en ben bang voor wat gaat komen. Ik hoor hem in positie gaan staan en dan het heen en weer zwiepen van een zweep. Ik herken het geluid.
Oh nee ... niet de dunne cane! Die is zo ontzettend gemeen, zeker zonder op te warmen.

"Ok, daar gaat ie..."
Ik slik en wacht op de eerste impact als ik de zweep hoor suizen door de lucht.
"Kut! Auw!"
"Wat zei ik nou? Stil! En dat is nul!"
Even stilte en dan hoor ik de volgende swoesjjsch.
"Eén!"
De volgende landt heel gemeen over mijn beide bil helften en ik moet moeite doen om mijn kreet in te houden.
Niet veel later volgt er weer één en ik spring opzij als hij op mijn billen landt. Dit doet echt zo ontzettend zeer en inwendig vervloek ik hem.

Het tempo ligt hoog en ik kan de pijn nauwelijks verwerken voor de volgende slag komt. Ik sta te dansen om de pijn te verdelen over mijn billen en ik heb mezelf zo hard gebeten op mijn lip, dat ik bloed proef in mijn mond.
"Nog twee, meisje.
19..."
En dan haalt hij ontzettend uit voor de laatste slag. De tranen lopen me ondertussen over mijn wangen en mijn billen staan in brand. Dit is echt zo fucking gemeen! Ik hang meer op de tafel inmiddels, dan dat ik nog sta.
"Goed zo ... dat waren de eerste 20. Misschien dat je nu overtuigd bent dat je moet luisteren naar me."

Hij loopt weg en verlaat de kamer. Ik blijf liggen zoals ik lig. Hij heeft niet gezegd dat ik overeind mocht komen en ik durf niet van positie te veranderen. Dus wacht ik braaf af tot hij terug kom.
"Goed zo, zo ben je een braaf meisje. Je staat nog precies zoals toen ik de kamer verliet. En brave meisjes verdienen ook af en toe wat liefs."
Ik schrik op uit mijn gedachten, had hem niet eens weer de kamer in horen lopen. Dan voel ik een warme natte doek langs mijn benen gaan en mijn neus vult zich met de zoete geur van bloemen.

"Ik zal je eens grondig schoonmaken, want je kunt nog niet eens netjes zelfstandig plassen."
Zorgvuldig begint hij mijn beide benen af te poetsen en als laatste is mijn schaamstreek aan de beurt. Auw, hij doet dat iets ruwer als dat ik het zelf zou doen normaal gesproken, maar ik ben al lang blij dat ik me nu niet meer zo vies hoef te voelen. Met een zachte handdoek wordt alles ook weer netjes droog gemaakt.
Dan voel ik iets kouds op mijn billen landen, gevolgd door zijn warme handen die het uit beginnen te smeren.
"Zo, dat worden een paar mooie streepjes. Het zal vast niet de laatste schade van vannacht worden, maar zal deze alvast goed verzorgen."

Hij gebaart me overeind te komen als hij klaar is en draait me om. Hij zet zijn vinger weer onder mijn keel en dwingt me hem aan te kijken.
"Heb ik mijn punt duidelijk gemaakt net, dame? Wie bepaalt hier wat er gebeurt vanavond?"
Ik schraap mijn keel: "Jij."
"Goed, dan hebben we dat duidelijk. Hier heb je alsnog de blinddoek; nu omdoen. Als je wat wilt vragen, zeg je eerst meneer en wacht je tot ik toestemming geef om te praten. Is dat duidelijk?"
Ik slik een keer, hij weet dat ik dat lastig vindt. Maar ik knik van ja en begin mijn blinddoek om te knopen. Ergens ben ik wel blij met de doek. Zo kan ik zijn ogen ontwijken en wegkruipen in mijn eigen wereldje.

"Goed zo, meisje. Dan gaan wij zo eens een lesje vertrouwen en nederigheid oefenen. Je bent altijd wel aardig overtuigd van je eigen capaciteiten en roept dat je een D nodig hebt met IQ en EQ, die ook stevig in zijn schoenen staat.
Dat gaan we dan ook eens testen of je daar echt mee om kunt gaan. Kijken of je het aan kunt en ook los durft te laten."
Zijn woorden galmen na in mijn hoofd. Loslaten ... Weet je wel hoe fucking moeilijk dat is! En eng ... en ... geil ...als iemand me zover weet te krijgen.

"We gaan starten met vertrouwen. We gaan nu naar de zolder toe lopen. En het enige wat je kunt doen, is vertrouwen op mijn aanwijzingen dat ik je goed langs alle obstakels zal leiden.
Draai nu 180 graden en doe een flinke stap naar rechts."
Ik draai en doe een pas naar rechts.
Hij geeft me een speelse tik op mijn billen en zegt me vijf stappen vooruit te zetten. Onbedoeld steek ik mijn armen uit naar voren, om me op te vangen als ik struikel of ergens tegen aan bots.
"Armen achter je rug en je hoofd recht op. Laat me zien dat je een trotse sub bent! Jij bent toch nergens bang voor?"
Aarzelend zet ik de eerste stappen. Het is vreselijk eng om mijn armen achter mijn rug te moeten houden.
"Nu 90 graden draaien linksom en 6 stappen vooruit.
Goed zo ... weer 90 graden links en 5 stappen vooruit.
Nu 90 graden rechts en wachten."
We moeten nu zo ongeveer voor de trap staan.
"Nog een klein beetje verder naar links. Ja .. zo sta je goed. Nu neem je de eerste trede."
Het is lastig om de hoogte van de trede in te schatten. Normaal gesproken denk je daar niet eens over na, maar als je niets kunt zien, wordt een simpele traptrede ineens een behoorlijk obstakel. Ik schat de tree net iets te laag in en verlies daardoor mijn evenwicht een beetje als ik mijn been wil afsteunen op de eerste tree. Mijn linkerarm vliegt naar de zijkant om steun te zoeken bij de leuning.
"Terug die arm! Ik moet hem toch niet vast binden achter je rug? Dan kun je je echt niet meer opvangen, als het mis gaat.
Zo gaat het goed .. trede voor trede."

Ik volg zijn aanwijzingen en ben blij als we veilig boven aan de trap staan. Ik word naar rechts gedirigeerd.
"Moet je nog plassen? Want dit is voorlopig je laatste kans."
"Ja graag."
Laat ik voor de zekerheid nog maar even gaan, want ik heb net ook niet goed uit kunnen plassen. Ik laat mijn armen los en zoek naar de klink van de badkamerdeur.
"Wat heb ik nu net gezegd? Heb ik je daar toestemming voor gegeven? Ik leid je naar de wc.
Hier naar rechts.. twee stapjes vooruit.. denk aan het drempeltje ... nu weer drie stappen en draai je om. Iets meer naar achteren nog.
Ok .. en nu mag je gaan zitten."

Het is heel erg eng om te gaan zitten met mijn handen achter mijn rug, maar ik laat het wel uit mijn hoofd om nog een keer dezelfde fout te begaan. Zo rustig mogelijk probeer ik me te laten zakken, tot mijn billen de rand van de wc-bril voelen. Dan zit ik en kan ik plassen.
Pas als ik de straal hoor landen in de wc pot, besef ik me dat hij vast staat te kijken nu. Ok .. genant! Maar veel tijd om daar bij stil te staan heb ik niet, want de volgende uitdaging dringt zich al weer aan. Hoe kan ik mezelf afvegen, als ik mijn handen op mijn rug moet houden?
"Meneer?"
"Ja, zeg het maar."
"Mag ik toestemming om een wc papiertje te pakken om mezelf af te vegen?"
"Ja dat mag je."
Ik ben blij dat ik toestemming heb gekregen en ik steek mijn hand naar voren naar ... ehm ja, naar waar eigenlijk? Waar heeft hij hier wc papier hangen?
"Ehm Meneer?"
Ik hoor hem al grinniken. "Ja, meisje?"
"Waar heb je het wc papier hangen?"
Hij geeft me de rol en ik bedank hem. Ik scheur een paar vellen af en dep mezelf netjes droog. Dan ga ik staan, spoel door en doe mijn armen weer achter mijn rug.

Zonder verdere voorvallen leidt hij me naar de zolder. Het is er lekker warm.
Hij dirigeert me om wat voorwerpen heen tot ik op de juist plek sta.
"Ok meisje .. we zijn er. Draai je om."
Ik doe wat me gevraagd wordt.
"Vertrouw je me?"
Ik knik voorzichtig ja.
"Ok ... dan mag je nu je armen langs je zijkant laten hangen. En op mijn teken laat je je achterover vallen."
Say what?!?! Mezelf laten vallen??
"Meneer? Dat durf ik niet!"
"Meisje toch ... je vertrouwt me zei je net? Laat jezelf vallen!
Nu!"

Aaarrggghhhh ... Wat moet ik nu doen?
Ik wil hem wel vertrouwen...maar wat als ...
Stel nou dat...
Ik ben bang om te vallen; die angst heb ik niet alleen in een sessie, maar ook gewoon algemeen. Bang om ongelukkig terecht te komen en mezelf heel erg pijn te doen.
Het is één grote strijd in mijn hoofd. Nee, hij zou me nooit zomaar laten vallen. Ik moet er op vertrouwen dat ik niet hard terecht zal komen. Maar ik wil dit niet! Echt niet! Ik durf niet!!

"Je bent mijn geduld aan het testen, dame." klinkt het dreigend.
Ik weet echt niet wat ik nu moet doen. Enerzijds wil ik wel naar hem luisteren en hem vertrouwen, maar die angst ... brrrrr!
Dan neem ik een besluit. Hij zal echt wel overal rekening mee gehouden hebben. Ik moet hem vertrouwen en het gewoon doen. Nou ja, gewoon...

Ik neem een diepe teug adem en laat me vallen. Mijn god, wat ben ik blij dat ik net naar de wc ben geweest, anders had ik het nu echt zo laten lopen van angst, schiet er nog door mijn hoofd terwijl ik val.
Mijn armen schieten naar achter in een reflex om mezelf op te vangen en ben verbaasd als ik ze voel wegzakken in een zachte ondergrond.
Dan land ik op mijn rug, midden tussen de ballen. Ik stuiter nog een keer een beetje omhoog en land weer. Door mijn verplaatsing vliegen er een hoop ballen in het rond. Ze rollen overal heen en een aantal hoor ik er zelfs de trap af stuiteren.

Ik schiet in een onbedaarlijke lachstuip, ook een reactie op de zenuwen, en voel met mijn handen om me heen. Allemaal zachte plastic ballen. Dan stuiten mijn vingers op de zachte opblaasbare rand van een zwembad. Hij heeft gewoon een ballenbad voor me gemaakt! Geweldig!
Mijn benen hangen over de rand en mijn voeten raken de rand van een stapel matrassen. Ok, dus op die manier heeft hij een zachte landingsplek gecreëerd. Matrassen op elkaar gestapeld en daar het bad bovenop.
Ik voel me als een kind bij de McDonalds in het ballenbad zo blij.

Hij laat me even uitlachen en dan voel ik het matras naast me inveren. Ik voel zijn gezicht boven het mijne hangen. Ik probeer mijn lachen in te houden, wat nog niet meevalt. Af en toe komt er nog een hinnik uit.
"Dank je wel voor je vertrouwen, meisje." fluistert hij, als ik een tijdje stil weet te blijven, "Ik ben ontzettend trots op je! Het was heel mooi om de strijd op je gezicht te zien. Het ongeloof, de verwarring, de angst en toen de berusting. Geweldig dat je het hebt aangedurfd."
Ik krijg een zachte zoen op mijn lippen en dan is hij weer weg. Ik hoor hem om me heen lopen en dan word ik gevraagd mijn armen en benen uit te steken.
Hij plaats een set boeien om mijn enkels en polsen en deze worden zorgvuldig vast gezet aan kettingen. Eén voor één worden de kettingen onder spanning gezet met een takel tot ik volledig gespreid lig in mijn ballenbad.

"Goed. Dan gaan we nu eens testen hoe het zit met jouw eigen IQ."
Ik hoor hem rondom me heen lopen en het is lastig om te peilen waar hij naar toe gaat of waar hij mee bezig is.
"Ik geef je dadelijk een paar simpele sommetjes en dan eens kijken hoe goed jij bent in het oplossen van eenvoudige opgaves. Ben je er klaar voor?
Hoeveel is 6 x 13?"
Zonder twijfel komt er vrijwel direct "78" uit mijn mond.
"Heel goed! En 4 x 19?
"76."
"Ah .. dit is te makkelijk voor je, hè. Wat is 7 x 16 - 21?"
Dat kost al iets meer moeite ... "91!"
"Heel goed meisje! En 120 + 58 -5 x 7?"
Ai, daar moet ik iets langer over nadenken... Hoe was het ook al weer, Meneer Van Dalen Wacht Op Antwoord. Eerst vermenigvuldigen en dan pas optellen of aftrekken... 120 + 58 - 35 ...
"143!"
"Knap hoor! Nu een simpele. 5 x 5 x 5 x 5."
Op het moment dat ik 625 wil roepen, voel ik ineens iets gloeiends heets op mijn buik landen. Ik schrik en roep auw. Die klootzak heeft kaarsevet op mijn buik gegooid!
"Hè wat jammer nou, dat was niet het goede antwoord. Nieuwe poging...
4 + 15 x 15 - 90."
Terwijl ik probeer na te denken, schenkt hij een spoor van kaarsevet over mijn buik en borsten uit. Het is vreselijk lastig om me te concentreren op de som, terwijl ik ook de pijn probeer te verwerken.
"149"
"Jammer, dat is niet goed! Het was 139." En hij kiept een hele lading kaarsevet op mijn kutje.
Ik kronkel en grom om de pijn te verwerken, maar door de kettingen kan ik geen kant op.

Hij gaat zo nog een tijdje door met sommen en steeds als ik fout zit, krijg ik een hele lading kaarsevet over me heen op een over het algemeen erg gevoelige plek. Mijn lijf is ondertussen een maanlandschap met kraters van kaarsevet.
"Kom op ... focus houden! Je gaat achteruit."
Ik hoor de grijns gewoon in zijn stem. Maar het klopt wel, ik word steeds waziger in mijn hoofd. Ik probeer mezelf scherp te houden en me te focussen op zijn stem.