Het is maandag 28 november 2016. Het is weer koud in Nederland. Mensen pakken zich heel goed in tegen de vrieskou. Ik ga weer naar Utrecht, maar heb dat nog niet aan Elena en Maureen laten weten. Dat doe ik vanmiddag wel. Misschien verzin ik nog wel een verrassing voor hen.

Als ik op mijn werk kom, dan zie ik verbaasde collega’s. Ze hadden mij pas volgende week verwacht. Ook goed: nu is mijn agenda lekker leeg en kan ik mijn mailachterstand makkelijker inlopen. Als ik rond drie uur mijn mail tot een acceptabel niveau heb teruggebracht besluit ik om de Utrechtse binnenstad in te gaan: even een frisse neus halen.

Ik stuur al slenterend over de Oude Gracht een bericht aan Elena en Maureen. Ik vraag of ze zin hebben om aan het eind van de dag met z’n drietjes wat te gaan eten. Ze zijn verrast en reageren positief op mijn voorstel en we spreken om zes uur af bij Restaurant Luden.

Ik zwalk de rest van de middag wat doelloos door Utrecht. Ik strijk om half zes neer in het restaurant en bestel alvast wat te drinken in afwachting van de dames.

Als ze kort voor zes uur binnen komen valt me op dat ze een heel trotse houding hebben. Met een zelfverzekerde stap komen ze naar me toe en we omhelzen elkaar. Maureen als eerste, al snel gevolgd door Elena. Omdat het nog erg rustig is in het restaurant kunnen we kiezen waar we gaan zitten. We gaan achterin zitten en de meiden bewonderen de chique zaal.

Daarna begint het bijpraten. We brengen elkaar op de hoogte van onze activiteiten en drinken ondertussen een wijntje. Al snel worden de gesprekken wat losser en hebben we het over de mooie foto’s die ik van de meiden opgestuurd heb gekregen. Ik vertel dat ik erg genoten heb van alles wat ze gestuurd hebben en dat me opgevallen is dat ze allebei erg expressief geworden zijn in hun seksuele uitingen. Ik vertel hen dat ik het leuk vind dat ik daar aan heb kunnen bij kunnen dragen.

Dan stel ik de voor mij cruciale vraag: “Wat vonden jullie van de afgelopen tijd en hoe zien jullie de toekomst?”

De meiden kijken elkaar even aan: blijkbaar hebben ze het hier al over gehad. Elena kijkt daarna naar haar lege wijnglas en Maureen steekt van wal.

“Ik vond de laatste tijd erg leuk om mee te maken. Vaak kei-spannend en soms ook wel gevaarlijk. Ik ben heel blij dat ik je in de Sprinter heb uitgedaagd: daar zijn hele mooie dingen uit ontstaan”.

“Wat vond je het moeilijkst van de afgelopen periode?” vraag ik. Maureen antwoordt na eventjes nagedacht te hebben: “klaarkomen tussen andere mensen zonder het te laten merken vind ik erg lastig, maar ook reuze spannend”.

“En, wat vond je het leukste?”. “Eigenlijk vond ik alles erg leuk. Elke keer gingen we een stapje verder met het verkennen en dat voelde heel goed. Wat me het meeste is bijgebleven is, dat moment dat ik jou in je kruis wilde pakken, maar dat je me dat verbood en je mijn tepels vastpakte en er aan draaide. Ik kreeg toen bijna spontaan een orgasme! Dat zou ik nog wel eens willen meemaken”.

“Dat kan hoor”, zeg ik rustig. Maureen kijkt me alert aan en trekt een vragend gezicht. “Sta maar op en kom naar me toe”. Ze staat op en komt langzaam naar me toe, terwijl ze me wat twijfelend aankijkt. “Doe je armen om me heen doe alsof je me omhelst, maar hou wat afstand tussen onze lichamen”, zeg ik. Maureen doet dit en op het moment dat ze om mijn nek hangt pak ik haar tepels, knijp er flink in en maak een forse draaiende beweging. Ik hoor diep in haar keel een kreun en terwijl Maureen haar hoofd op mijn schouders legt begin ik haar tepels hard te bewerken. Uittrekken, rollen, knijpen en draaien. “Ik kom echt bijna”, hijgt Maureen. Ik ga nog heel even door en dan hoor ik een orgastische kreun uit haar mond komen. Niet heel hard, maar dat ze klaar komt is wel duidelijk. Ze blijft nog een minuutje trillend om mijn nek hangen terwijl het orgasme weg dendert. Geleidelijk worden mijn bewegingen met haar tepels minder heftig. Ik zet Maureen op haar stoel neer, waar ze even kan bijkomen. Zelf ga ik met een neutraal gezicht weer op mijn stoel zitten en ik kijk Elena aan.

“Zou jij dit ook willen?”, vraag ik aan haar. “Nee”, zegt ze timide. Elena lijkt ergens mee te zitten, maar ze komt er niet zelf mee, dus daarom vraag ik: “Wat is er? Wat wil je me vertellen?”.

Elena zucht en draait een beetje op haar stoel. Dan begint ze te vertellen.

“Ik vond de laatste tijd heel leerzaam. Ik heb veel over mezelf geleerd. Dingen die ik wel wil, zoals mijn tepel piercings, en dingen die ik wel gedaan heb, maar nooit meer wil. Ook heb ik mezelf beter leren kennen. Ik heb geleerd dat ik het leuk vind om met meisjes te spelen (ze kijkt onderwijl naar Maureen), maar dat ik helemaal blij wordt van het samen seksen met een jongen. Ik heb een paar weken geleden een hele leuke jongen ontmoet. We hebben al een paar keer afgesproken. Hij wilde heel graag de eerde keer al bovenop me kruipen, maar ik heb toen het heft in handen genomen en dacht toen aan jou (ze kijkt me recht in mijn ogen aan). Hoe jij hier mee om zou gaan. Ik heb hem toen verteld dat hij mij eerst maar eens een orgasme moest bezorgen voor we verder zouden gaan. Het duurde hem meer dan een half uur voordat hij me klaar liet komen. Hij was erg goed. Hij bouwde het heerlijk op, wist precies mijn lekkere plekjes te vinden, maar door het spel wat jij met me gespeeld heb, kon ik mijn orgasme heel goed uitstellen. Hij heeft me naar een heerlijk orgasme gebracht met zijn tong en vingers. Na afloop was hij enorm trots en ik was op slag smoorverliefd op hem. Daarna hebben we nog heerlijk geneukt met elkaar. Hij heeft me tijdens het neuken een soort van orgastische roes laten beleven. Dit gevoel had ik nog nooit mee gemaakt. Ook de keer er na was heerlijk. We waren de hele tijd gefocust op de gevoelens van de ander: wat zou de ander nu voelen en hoe kan dat gevoel verder uitgebouwd worden. Ik heb dat van jou geleerd en mijn vriendje heeft dit heel snel overgenomen”.

Ik ben even sprakeloos, maar besef dat ik moet reageren op haar lange en ook emotionele verhaal. Ik sta op en spreid mijn armen voor Elena. Ze staat op en omhelst me innig. Na een heerlijke knuffel hou ik haar vast, maar druk haar bovenlijf wat naar achteren zodat we elkaar in de ogen kunnen kijken. Ik zeg: “Gefeliciteerd meisje. Volgens mij ben je een vrouw geworden die in je vriendje een man gevonden heeft. Ik ben heel erg blij voor je”. Elena omhelst me heel krachtig nu en begint zachtjes te huilen.

“Waarom huil je”, vraag ik. “Ik dacht dat je misschien boos of jaloers zou zijn”, zegt Elena. “Nee meisje. Je hebt je weg gevonden en daar ben ik zeker niet boos of jaloers over. Ik ben echt blij voor je en ik vind het leuk dat ik je sterker heb gemaakt, zodat je als een vrouw je mannetje kan staan in je relatie”.

Elena kijkt me dankbaar in mijn ogen. Ik zeg als een soort cliff hanger: “Ik moet dan nog wel iets anders zeggen…..”. Elena kijkt me vragend aan.

“Nu de kaarten zo liggen, dan is het goed dat jij en ik niet meer samen spelen. Die rol is dan voor je vriendje. Ik wil jullie relatie op geen enkele manier dwarszitten. Als ik een manier zou weten hoe ik jullie relatie sterker zou kunnen maken, dan zou ik me daar voor in zetten, maar volgens mij weten jullie dat zelf wel te regelen”.

Elena knikt dankbaar. Zij heeft blijkbaar dezelfde gedachten. Ik kus Elena op haar voorhoofd. Elena geeft me drie kussen op mijn wangen, waarna we weer gaan zitten.

Maureen heeft alles gezien en gehoord. Ze zegt: “Wauw, wat hebben jullie dit mooi opgepakt. Zonder jaloezie, maar met enorm veel compassie. Ik ben heel blij dat ik jullie vriendin mag zijn”.

We kijken elkaar om beurten aan en ik steek een hand uit naar Elena en een andere naar Maureen. “Meiden, ik zal er altijd voor jullie zijn. Als je ergens mee zit: geef me een berichtje en ik help je. Jullie zijn zo puur, zo ‘echt’, dat ik trots ben dat ik jullie als vriendinnen mag hebben.

Elena en Maureen zeggen tegen mij vergelijkbare dingen: ze willen me altijd helpen en ze zijn blij met mijn aanbod.

Ik wenk daarna de ober en vraag hem om een fles champagne met glazen. Hij komt heel snel met het gevraagde terug. Hij plopt de fles open en schenkt de glazen in. We toasten met elkaar en wensen elkaar het beste toe.

Als we de eerste gevoelens achter de rug hebben, keer ik me naar Maureen. Ik zeg haar: “Het gaat nu moeilijker voor jou worden. Elena heeft nu een vriendje en gaat minder tijd met jou door kunnen brengen. Je wordt wat eenzamer en voel jezelf misschien alleen. Ik wil je vragen om na te denken hoe wij met elkaar om zullen gaan. Misschien ben jij ook wel toe aan een relatie?”.

Maureen kijkt me wat mysterieus aan en zegt: “Ja, daar zal ik over na gaan denken”. Ergens bekruipt me het gevoel dat ze hier allang over nagedacht heeft, want ze wist (gezien de blikken van verstandhouding eerder op de avond) van het vriendje van Elena.

De meiden beginnen mij daarna uit te horen. Hoe is mijn relatie? Ben ik getrouwd? Woon ik samen? Ik vertel dat ik gelukkig getrouwd. We bespreken alles en mijn wederhelft weet ook van het bestaan van Elena en Maureen en ook dat ik hen geholpen heb met het ontdekken van hun persoonlijkheid.

De dames vertellen dat ze het bewonderenswaardig vinden dat we op deze manier met elkaar omgaan. Ik geef aan dat het niet mogelijk is om zonder openheid een relatie in te gaan. Hetgeen je verborgen houdt, komt altijd een keer boven en dat is dan altijd op het moment dat het schade aan je relatie toe brengt. Aangezien mijn relatie met mijn partner me heel dierbaar is, heb ik alles gedeeld, zodat dit geen probleem hoeft te worden.

Mijn partner steunt me met raad, zodat ik Elena en Maureen beter ‘te grazen’ kan nemen. Het zijn net wat andere ideeën die van mijn partner komen en deze denkbeelden zet ik graag om in acties.

De avond vordert. Het is al laat en het personeel wil gaan sluiten. Ik omhels Elena en zeg tegen haar dat dit de laatste omhelzing is. Ik wil haar of haar vriendje niet in verwarring brengen. Na een laatste kus op haar voorhoofd vraag ik haar of ze alvast naar de trein wil gaan. Ze knikt, draait zich om en gaat alvast.

Daarna omhels ik Maureen. Ik voel dat Maureen de komende tijd veel steun nodig heeft. Ik voel dat ze ook niet zo lekker in haar vel lijkt te zitten en dat er misschien nog meer speelt.

Na een omhelzing van een paar minuten kijk ik Maureen in haar ogen en zeg: “Ik heb het al gezegd, maar nu nog een keer. Als je ergens mee zit, dan moet je me contacten. Jij bent te waardevol om beschadigd te raken!”.

Maureen kijkt me aan alsof ze verliefd is. Ik vraag haar: “Waar denk je aan?”. Ze antwoordt niet meteen, maar daarna zegt ze: “Heel eerlijk: ik vind jou heel leuk. Ik ben niet jaloers op je partner, maar wil je tegen je wederhelft zeggen dat ‘ie een heel goeie keus gemaakt heeft?”

Ik beloof het aan Maureen en we lopen, na het betalen van de gepeperde rekening, gearmd naar buiten. In een rustig tempo gaan we naar het station.

Onderweg naar Utrecht Centraal valt me op dat Maureen steeds vaker en dichter tegen me aan komt. Ik reageer er niet op, maar als we op het perron de laatste minuten verpozen voor de Sprinter verschijnt, stel ik haar de vraag: “Voel je je tot mij aangetrokken?”. Ze bloost en stamelt: “Ja… Ik weet dat het niet de bedoeling is, maar ja: ik smacht naar jou, naar je lichaam en naar alles wat je met me gedaan hebt. Het voelt alsof wat we de laatste maanden hebben meegemaakt alleen maar het topje van de ijsberg is. Ik wil graag nog veel meer beleven. Ik ben heel erg beschermd opgevoed en wat je mij de laatste tijd hebt laten beleven voelt heel erg goed, terwijl het toch best vergaand is. Ik voel dat ik aan het ontsnappen ben van mijn oude ‘ik’ en dat ik mijn nieuwe ‘ik’ aan het ontdekken ben”.

Ik voel dat dit gesprek verder gaat dan dat ik zou willen, maar gevoelens kan je nu eenmaal niet tegenhouden… Blijkbaar heb ik iets ontketend waarvan ik de reikwijdte niet kan overzien…

Ik denk na wat ik met de reactie van Maureen kan doen. Ik besluit dat we wat meer afstand moeten nemen, zodat zij haar eigen ‘ik’ beter kan ontdekken. Aan de andere kant is het niet handig om het contact te verbreken. Ook niet omdat ik haar niet kwijt zou willen. Zeker niet omdat Maureen net verklaard heeft dat ze verslingerd aan me is…

Als de Sprinter er is, gaan we in een bankje voor twee zitten. Ik voel dat Maureen zich enorm aan me opdringt. Ik wil meer fysieke afstand scheppen, maar hoe!?

Ik begin te praten: “Ik denk dat we elkaar de komende tijd maar even niet zoveel moeten zien. We komen te dichtbij. Je komt bijna in de plaats die mijn wederhelft invult en dat kan niet. Dat wil ik niet”. Maureen kijkt me aan en zegt niets. Ze neemt iets meer afstand (millimeters…) en denkt na.

“Ja, ik denk dat je gelijk hebt. Soms kan je niet alles doen wat je hart je ingeeft. Soms heb je andere verplichtingen”.

Na deze wijze woorden zwijgen we een paar minuten. We overdenken alles wat er de laatste uren gebeurd is. Het ‘afscheid’ van Elena (ik zie haar gepiercete tepels nog voor me) en de liefdesverklaring van Maureen aan mij. Wat moet IK daar nu mee!?

Als we bij station Houten Castellum zijn, zeg ik tegen Maureen: “Ik mag je graag Maureen, heel graag. Het punt is echter dat ik nog meer van mijn partner houd. Die relatie staat voor mij op één. Jij bent hier een tijdje gelden bijgekomen en we hebben onvergetelijke dingen met elkaar meegemaakt. Letterlijk onvergetelijk. Ik stel voor dat we elkaar twee weken niet zien. Over 2 weken, op 12 december spreken we ergens af. Jij hebt dan duidelijk wat jouw verwachtingen van mij zijn en ik heb met mijn wederhelft overlegd op welke manier die relatie ongeschonden kan blijven in combinatie met jou”.

Maureen stemt hier ietwat teleurgesteld mee in, waarna we in Culemborg uitstappen. Net na de controle-poortjes gaan onze wegen uit elkaar. Op dat moment kijken we elkaar aan en binnen een paar seconden klemmen we onszelf aan de ander vast. Minutenlang. Een eeuwigheid.

We zeggen niets. We voelen en we kijken.

Langzaam duw ik Maureens heerlijke lichaam van me af. “Dag lief meisje”. “Dag….”.

We verbreken onze omhelzing. We kijken niet meer naar elkaar, maar draaien ons om. Vol gevoelens. Vol gedachten. Wat gaat het worden?!