Maureen - 100

Honderd delen. Een mijlpaal. Een moment om even terug te kijken.
Ik heb genoten van het schrijven van alle delen en gezien de reacties hebben velen genoten van het lezen er van.
Ik heb nog voor zeker een paar maanden inspiratie, maar ik denk niet dat er nog 100 delen zullen volgen. Het zijn nu al meer dan 600 A4-tjes aan tekst, waar ik anderhalf jaar over gedaan heb. Vermoedelijk zal ik niet nogmaals een dergelijke tijdsinvestering kunnen doen.


Arnold parkeert de vrachtwagen bij de Jaarbeurs. Ik moet uit de bench komen en moet me uitkleden. Dit was niet wat verwachtte dat er zou gebeuren, maar ik aarzel geen moment om de opdrachten uit te voeren.
Anouk heeft een forse kartonnen doos omhuld met aluminiumfolie en die doos moet ik ‘aantrekken’. De doos bedekt precies mijn tieten en kut. Met sterke tape maakt ze de dooshelften weer dicht. Ik kijk onbegrepen naar Anouk en ze zegt: “Als je goed kijkt, dan zit er ter hoogte van je tieten, je kut en je kont een paar gaten. Daar kunnen handen doorheen om je te bevoelen. Elke hand die je bevoeld heeft, moet met een stift een streepje op je voorhoofd zetten”.

Ik wil door de grond zakken van ellende, maar ik doe mijn best om me niet te laten kennen. Dit is nu net de grootste angst die ik een paar uur geleden tegen Arnold en Anouk heb verteld. Ze pakken die gelijk aan! En, eerlijk is eerlijk: dat doen ze ingenieus!
We lopen via de Oude Gracht naar het plein bij het Stadhuis. Te midden van de vele duiven sta ik met mijn glimmende doos te wachten, maar er gebeurt niet veel. Dan begint Arnold met zijn luide stem te adverteren: ik moet bevoeld worden! Iedereen mag mij aanraken en in mijn vlees knijpen.
Er komen een paar dames naar me toe. Ze lijken lesbisch en beginnen al snel mijn tieten te bevoelen. Die zijn door de kou heel erg stijf en ze zijn al snel met mijn knopjes aan het spelen. Ik ontspan me zoveel mogelijk en laat het toe en ik merk dat ik er al snel van sta te genieten.
Er komt een man naderbij en hij begint mijn kut te bevoelen. Ik zak weg in een waas, maar ik krijg nog wel mee dat hij zich verbaast over mijn hoeveelheid kutgeil.
Steeds meer mensen duwen hun handen in de gaten van mijn glimmende omhulling en verkennen mijn lichaam. Ik heb het eigenlijk geen enkel moment een probleem gevonden. Sterker nog: ik vreesde dat ik enorm overprikkeld zou worden, maar dat gebeurt niet, omdat ik de controle overgegeven heb aan Arnold en Anouk. Ik hoef de aanrakingen alleen maar te ondergaan en ik mag er ondertussen ook nog van genieten!

Ik krijg steeds meer streepjes op mijn voorhoofd, wangen en ook schouders. Dan zegt Anouk opeens: “we hebben er 100! We stoppen. Anders gaat Marleen het nog lekker vinden ook!”
Ik kijk verdwaasd richting Anouk en besef dat ik al die aanrakingen al heel lang enorm lekker vind. Arnold ziet het gebeuren en schiet in de lach. Hij zegt: “Kom, we gaan naar de wagen en daarna naar Culemborg. Ik denk dat Marleen haar lesje wel geleerd heeft!”
Ik knik, terwijl ik me bedenk hoe ik in hemelsnaam mijn druipkut kan laten stoppen met lekken….
Ik ben blij als ik weer in de bench zit en met mijn handen mijn kut droog kan wrijven.

We komen aan in Culemborg, Mark doet open en hij heet ons allemaal hartelijk welkom. Het kost me moeite om hem aan te kijken en doe dat bewust niet. Zijn kin is het hoogste wat ik durf. Ik voel me niet waardig genoeg om meer van zijn gezicht te zien.
Hij pakt me dwars door mijn trui bij mijn tieten en knijpt er hard in. Hij draait aan mijn tepels en het lijkt wel alsof hij de douchekraan open zet. Mijn kut vloeit gelijk weer over van geilheid. Ik zak door mijn week geworden knieën en kreun vol overgave. Mark zegt: “Dat is een prima manier om me te begroeten, maar ik wil dat je me vandaag in mijn ogen kijkt”.
Met heel veel moeite kan ik mijn ogen op zijn ogen richten. Ik lees trots en goedkeuring in zijn ogen. Daarna sla ik mijn blik snel weer neer.

We gaan naar binnen. Omwille van de te verwachten gasten zijn we allemaal gekleed. Ik maak kennis met Maureen en na een tijdje gaan we naar de grote speelkamer. Daar word ik op een grote stoel geplaatst en moet daar wachten op wat komen gaat. Dat is een mooi moment om na te denken.
Een laatste moment om te bedenken: wil ik dit wel? Deze vier woorden malen door mijn hoofd en ik leg elke keer de klemtoon op één van de vier woorden. Uiteindelijk is het antwoord op alle vier vragen een volmondig: JA!

De andere aanwezigen zijn in een ander vertrek en ik kijk rond. Ik zie veel attributen die ik nog niet eerder gezien heb, maar ik ben er haast wel zeker van dat ik daar de komende tijd nog wel mee geconfronteerd zal worden. Ik bedenk me dat ik wellicht kan opperen dat ik me af en toe door Mark en Irma te laten trainen. Ik heb veel vertrouwen in hen en zij lijken mijn verbinding naar een heel andere wereld te zijn.

Ik sluit mijn ogen en stel me voor hoe ik er over 24 uur uit zal zien en wat ik dan zal voelen. Het lukt me niet. Er zijn te veel gedachten. Te veel onzekerheden. Ik adem een paar keer diep in en maak mezelf rustig.

Dan gaat de deur open en komen er veel mensen binnen. Mijn ouders, vrienden en familieleden. Als laatste Mark, Irma, Maureen, Arno en Anouk. Maureen sluit de deur en blijft er naast staan. We begroeten elkaar nogal plichtmatig, want iedereen is enorm gespannen.

Mark wacht tot iedereen een plekje heeft gevonden en begint dan te praten.
“Hallo allemaal, vrienden, familie en bekenden van Marleen. Marleen heeft jullie uitgenodigd, omdat Marleen haar leven anders wil gaan leven. Ze wordt namelijk dagelijks overspoeld met keuzes. Sommigen heel belangrijk, andere opties zijn van veel minder belang. Ze heeft daar geen zin meer in. Ze wil meer rust en stabiliteit in haar leven. Daarom heeft ze Irma en mij gevraagd of ze bij ons zou mogen komen wonen, zodat wij deze keuzes voor haar kunnen maken. Dat kunnen wij helaas niet voor haar bieden. Arno en Anouk hebben aangeboden om haar op te vangen en de eerste gewenning heeft inmiddels plaats gevonden. De klik is goed en de wederzijdse ambities zijn groot. Marleen heeft inmiddels haar eerste rit in de vrachtwagen van Arno gehad en die was tot alle tevredenheid van Arno en Marleen.

Vanmiddag zullen we getuige zijn van het moment waarop Marleen al dan niet kiest om het roer van haar leven volledig om te gooien. Van een wijkverpleegkundige naar een seksdier. Dat is de droom van Marleen. Ze kijkt er enorm naar uit om een seksdier te zijn. Geen hoer, maar lager dan dat. Geen slet, maar minder dan dat. Altijd beschikbaar, maar niet betaalbaar. Ze heeft aangegeven dat ze toestemming heeft gegeven om haar lichaam te veranderen. Ze is akkoord dat bijvoorbeeld haar borsten vergroot worden, dat ze een heftig dieet gaat volgen om gewicht te verliezen, dat ze opzichtige kleren gaat dragen en dat haar hoofd er uit zal zien als een heel goedkope hoer. Ze zal opdrachten krijgen die ze gelijk uit moet voeren. Zonder aarzeling, maar juist met gretigheid. Schaamte is geen probleem: daar moet ze gewoon overheen stappen. Ze is er niet meer voor zichzelf. Ze leeft om anderen te dienen en te plezieren.
Klopt dit Marleen?”

Ik knik en zeg: “Mark heeft het goed verwoord. De rit in de vrachtwagen was lichamelijk heel erg intensief: ik heb er nog spierpijn van. Toch was de rit psychisch heel erg rustgevend, want ik hoefde alleen de opdrachten van Arno maar uit te voeren. Ik hoefde niet na te denken over allerlei levensvragen: alleen het hier en nu telde. Dat voelt heel erg fijn. Ik hoefde me ook niet beter voor te doen dan ik me voelde. Het voelde zelfs heel fijn om vernederd te worden. Dat klinkt voor veel mensen misschien heel gek, maar dan voel ik me helemaal op mijn plek”.

Mijn vader zegt: “Ik weet niet of ik het echt wil weten, maar toch stel ik de vraag: “Kan je een voorbeeld noemen van vernedering?”
Ik denk even na en geef als voorbeeld: “Tijdens de rit mocht ik alleen plassen na toestemming van Arno. Op een gegeven moment stonden we op een grote vrachtwagenparkeerplaats en Arno wees me waar ik mocht plassen: midden op een grasveld, waar heel veel vrachtwagenchauffeurs me konden zien. Sommigen toeterden, zodat iedereen er attent op gemaakt werd. Het voelde heel beschamend en vernederend, maar tegelijk ook ontzettend bevrijdend. Het was alsof ik een heel groot deel van mijn oude ik wegpiste”.

Mijn vader knikt en zegt: “Ik begrijp, dat je dus je hele leven een leven hebt geleefd wat je niet wilde. Dat je toneel gespeeld hebt?”
Zijn stem breekt en ik loop naar hem toe. Hij staat op en we vallen snikkend in elkaars armen. Ook mijn moeder komt er bij en dit is het meest intense moment wat ik in tijden heb ervaren. Mijn vader zegt: “Sorry meisje, dat we je niet beter hebben begeleid… We hebben dit nooit geweten, anders hadden we je er zeker al veel eerder mee geholpen. Het spijt me dat je zo’n lange tijd in verwarring bent geweest”.
“Ik wist het zelf ook niet eerder, pap”, snik ik. “Maar, nu weet ik het wel en ik ben heel erg blij dat jullie mij hierin ondersteunen. Het zal voor mij ook geen makkelijke weg zijn, maar jullie zullen gaan schrikken wat jullie kleine meisje allemaal te verduren zal krijgen. Ik weet het ook niet, maar ik heb wel een aantal vermoedens en die kunnen voor jullie wel schokkend zijn”.
Mijn vader haalt zijn schouders op en zegt: “Je blijft toch gewoon ons meisje hoor!”
Ik krijg tranen in mijn ogen en ik hoor een zacht applausje. Meer mensen klappen en ik voel me door hen gesterkt.

We gaan allemaal zitten en ik krijg van Mark de gelegenheid om even tot rust te komen. Dan gaat hij verder met zijn uitleg. Hij zegt: “Dan gaan we nu over tot het moment waarop Marleen moet kiezen. Kiest ze voor haar oude, of voor haar nieuwe leven. Het nieuwe leven is een 24x7 relatie met Arno en Anouk. Ze zal alles moeten doen wat zij zeggen. In de rangorde is zij de laagste. Zelfs een huisdier zal met meer respect behandeld worden dan Marleen. Ze zal haar kost met haar lijf moeten verdienen, op manieren die Arno of Anouk beslissen.
Arno en Anouk hebben de verplichting om Marleen te onderhouden, gezond te houden en haar persoonlijke hygiëne te bewaken. Ze zullen goed blijven bekijken dat Marleen hun behandeling aan kan en de intensiteit of het tempo aanpassen aan de noden van Marleen.
Marleen is verplicht om zaken die voor Arno en Anouk verborgen zijn, zoals pijn of andere lichamelijke ongemakken of geestelijke pijnen, te melden. Dat kan bij Arno of Anouk, maar ook bij Irma en mij. Wij zullen altijd beschikbaar zijn voor je. Zelfs op het moment dat je zwijgplicht hebt, mag je bij ons spreektijd hebben. Je wordt heel frequent door een arts onderzocht en de aanpassingen aan je lichaam moeten door professionele mensen gebeuren. Je voeding wordt bewaakt door een diëtist en voor je lichaamsbeweging krijg je ondersteuning van een personal trainer.
Je kan gestraft worden door Arno of Anouk, of door de mensen die zij aanstellen om jou te straffen. Straffen kunnen bedoeld zijn als correctie, maar niet uitsluitend. Ook ter aanmoediging of ter entertainment kan je gepijnigd worden. Jij hebt daar geen enkele invloed op.
Geen enkele actie mag leiden tot permanente verminkingen, tenzij deze door de eigenaars en minstens één door Marleen aangewezen vertrouwenspersoon goedgekeurd is.
De styling van Marleen, zoals haar en make-up ligt volledig in handen van de eigenaren.

Zijn bovenstaande regels duidelijk?”

Ik haal diep adem en zeg met ferme stem: “Deze regels zijn duidelijk”

Mark vraagt: “Kan je met deze regels instemmen en geef je daarmee aan dat je het eigendom van Arno en Anouk wil worden?”

Ik haal nog een keer diep adem en zeg met trillende stem: “Ja, ik stem met deze regels in en wil het eigendom van Arno en Anouk worden”.
Er volgt een applausje en een man in een doktersjas komt naar voren. Mark zegt: “Alle regels die ik noemde staan in dit contract. Daar zetten alle aanwezigen hun handtekening onder. De gasten zijn niet verplicht om te tekenen: hun rol is die van getuige. Adil is arts en zal nu de inkt pakken”.
Ik kijk verbaasd naar de dokter en zie dat hij een spuitje beet heeft. Hij zegt: “Doe je rok naar beneden”. Ik doe wat hij zegt en hij prikt me in mijn bil. Ik vermoed dat hij wat bloed bij me afneemt. Al snel blijkt dat te kloppen, want hij legt al snel een spuitje met bloed op de tafel. Dan gebaart hij dat ik mijn shirt uit moet doen en ik sta, op mijn schoenen na, naakt. Ik zie wat familieleden naar mijn lijf kijken en daar zitten zeker wellustige blikken bij.
Adil drukt een andere naald met spuit in mijn tiet. Ik zie de spuit vullen en voel me toch wat licht in mijn hoofd worden. Mark komt er aan met een ouderwetse ganzenveer en doet mijn bloed in een ouderwets potje. Daarna doopt hij de veer in het vloeistof en geeft hem aan Arno. Dan is Anouk aan de beurt en als derde mag ik. Ik kijk eerst iedereen nog een keer aan en zet dan met voorzichtige hand mijn handtekening.
Ik wenk mijn vader om ook te komen tekenen. Hij aarzelt geen seconde en hij zet zijn handtekening, waarna hij me een hele harde omhelzing geeft. Hij zegt: “Ik had je graag een keer naar het altaar gebracht, maar ik begrijp dat je op deze manier waarschijnlijk veel gelukkiger wordt. Veel succes, meisje!”
Mijn moeder tekent ook en het valt me op dat alle gasten als getuigen tekenen.

Er komt iemand binnen met een witte jas aan. Hij ziet er niet uit als een arts, maar meer als een bakker!?
Hij komt naar me toe en zegt: “Je moet nu op deze tafel gaan liggen, dan kan ik je opmaken”.
Ik snap er niets van, maar ik volg zijn aanwijzingen en ik lig al snel ruggelings op een divan. Hij komt met een paar assistenten naar me toe en zegt: “Ik ga van jou een taart maken, die alle gasten op mogen eten. Ik heb opdracht gekregen om voor dit feest 100 kaarsjes te gebruiken, maar dat ik een heel lichte bodem moet hebben. Ik moet daarom de houders van de kaarsjes een stukje in je vel steken, maar daar heb je volgens hun geen problemen mee?”
Ik hoef geen antwoord op deze retorische vraag te geven en wacht gelaten af. Mijn tieten worden geperforeerd door een heel stel prikkers waar van die dunne verjaardagskaarsen in kunnen. Ze prikken fel in mijn vel, maar de pijn valt me niet tegen. Ook in de gaatjes in mijn oorlel wordt er eentje gestoken en daarna is mijn kut aan de beurt. Een dikke kaars verdwijnt diep in mijn kut en als uiteindelijk alle prikkers een plek gevonden hebben, begint de bakker met slagroom en andere lekkernijen mijn lijf te bedekken. Ik begin op een enorme slagroomtaart te lijken!
Tenslotte doet hij met zijn assistenten de kaarsjes in de houdertjes en pijlsnel achter elkaar steken ze de kaarsjes aan. Die branden snel en druipen als een malle, waardoor ik heel veel moeite heb om stil te blijven liggen, want veel van het kaarsvet druipt door de slagroom op mijn vel. Ik doe mijn best om muisstil te blijven liggen en het lukt om 100 kaarsjes tegelijkertijd brandend te hebben.
Ik durf niet te bewegen, maar inwendig ril ik: ik heb 100 gaatjes in mijn lijf, tientallen druipkaarsen die mijn velletje teisteren en ik blijf stil liggen. Ik ben trots op mezelf, maar maak me zorgen omdat de dikke kaars die in mijn kut zit door mijn druipende sappen naar buiten begint te glijden…

Arnold wenkt de aanwezigen en iedereen blaast gezamenlijk de 100 vlammetjes uit. Daarna krijgt iedereen een plasic lepeltje om mij schoon te gaan krabben. Velen eten gretig. Het valt me op dat een paar jonge neefjes heel erg hun best doen om mijn kut leeg te lepelen… Ik kijk hen verleidelijk aan en van schrik vertrekken ze snel naar achteren.
Ik vind het heerlijk om ‘opgegeten’ te worden en de prikken in mijn vel ben ik al snel vergeten.
Als een paar aanwezigen mij beginnen af te likken, komt Mark naar me toe en zegt: “We zullen de laatste resten even verwijderen. Ga maar daar bij dat putje staan en doe je handen zo hoog mogelijk”.
Ik steek mijn handen in de lucht en ga boven een afvoerputje staan. Al snel hoor ik een brommend geluid en ik zie dat Mark een spuitlans in zijn hand heeft. Daar komt al snel water uit en ik word door een enorm sterke hogedruk-straal afgespoten. Alle kaarsvet, slagroom en houdertjes worden van mij afgespoten. Het hele koude water zorgt er voor dat de wondjes gelijk dicht trekken.

Na afloop sta ik rillend en druipend te zoeken naar zuurstof in mijn longen. De temperatuur en de enorme kracht van het water hebben mij de adem benomen. Dat duurt een paar minuten.

Dan vraagt Mark: “Wie stel je aan als vertrouwenspersoon?” Ik zeg: “Mijn vader, Mark en Irma”. Dat verrast mijn vader, maar hij stelt het zeer op prijs.
Mark zegt: “Dat wordt dan voor je vader misschien een moeilijk moment, want we hebben bepaald dat de vertrouwenspersoon je een slag met de zweep moet geven. Irma en ik hebben ieder voor een tiet gekozen, dus dan is je kut voor je vader om er een slag op te geven”.
Mark richt zich naar mijn vader en zegt: “Het is de bedoeling dat de kracht van de slag representatief is voor de inzet die je voor Marleen wilt tonen. Hoe harder de slag, des te meer je je voor haar in wil zetten.
Ik heb Marleen als een slavin leren kennen, die het in zich heeft om een seksdier te kunnen worden. Dat is maar heel erg weinig mensen gegeven. Ik gun het haar van harte dat haar wensen in vervulling zullen gaan en daar wil ik haar heel erg graag bij helpen. Ik zal haar dus hard raken”.

Ik zie de aarzeling bij mijn vader, maar de verbetenheid waarmee hij het handvat van de zweep omklemd, spreekt boekdelen. Hij zegt: “Mag ik eerst? Ze noemde mijn naam als eerste”.
Arno zegt op dwingende toon tegen mij: “presenteer je kut en doe je handen in je nek”.
Ik vlieg in de bevolen houding en zet mijn voeten wijd uit elkaar. Mark helpt mijn vader om mij met het rijzweepje op mijn kut te raken.
Ik focus me op een plekje recht voor me op de grond en wacht af wat er gaat komen. Dan zie ik in een flits iets onder me bewegen en binnen een split second voel ik een enorme pijn in mijn kut. Mijn vader heeft me echt snoeihard tegen mijn klit gemept: duidelijk een voltreffer! Ik adem snuivend in en laat de pijn door mijn lijf stromen. Ik zeg, zonder op te kijken: “Bedankt pap!”
Ik heb bijna niet bewogen na de harde slag op mijn kut en presenteer mijn tieten aan Mark en Irma. Zij hebben allebei een zweepje in de hand en repeteren in de lucht. Ze willen tegelijk mijn tieten raken. Dat lukt: ze dreunen vol op mijn tepels, die door de kracht van de slag een paar keer op en neer deinen. Wederom verspreidt de pijn door mijn lichaam en ik geniet van dit moment. Ik geniet er van dat ik het aan kan. En, dat ik mijn houding vast kan houden.
Rustig adem ik en ik zie twee dieprode vlekken om mijn tepels verschijnen.

Dan zegt Mark: “Je hebt het gemerkt: we willen ons voor de volle 100% voor je inzetten. Niet alleen nu, maar ook later”.

Ik hum een bevestiging. Dat voelt beter dan te praten. Dan zegt Mark: “Dan is het nu tijd voor de initiatie door Arno en Anouk. Zij zullen de eerste aanpassingen aan je lijf laten doorvoeren, op weg naar je objectificatie”.

Arno en Anouk komen naar voren. Arno zegt: “Dan wil ik jullie nu voorstellen aan Bob. Hij is een tattoo kunstenaar. Hij gaat ons vandaag een aantal staaltjes van zijn werk laten zien”.
Er komt een voor mij vreemde man naar voren. Dat zal Bob zijn.
Hij pakt mijn kin beet, kijkt me recht in mijn ogen en zegt: “Ik tatoeëer geen mensen die onder invloed zijn, of mensen die gedwongen worden. Deze sessie lijkt niet gedwongen, maar toch wil ik het zeker weten: ben jij akkoord dat ik je ga tatoeëren?”
Ik snap er niets van en kijk hulpvragend naar Arno. Hij zegt: “Marleen weet nog niet wat de bedoeling is van hetgeen Bob zal gaan doen. Bob gaat de onderwerping van Marleen vastleggen op haar eigen lichaam.
Bob gaat de nieuwe slavinnennaam van Marleen op de binnenkant van haar onderlip schrijven. Ze krijgt permanente make-up: eyeliner, wenkbrauwen, oogschaduw en hoerige lippen. Ook zal er een waarschuwing boven haar kut gemaakt worden: ‘Verboden toegang voor onbevoegde pikken’ ”.

Er gaat een geroezemoes door de aanwezigen en ik moet eerlijk bekennen dat ik dit allemaal niet verwacht had. Dan hoor ik mijn vader vragen: “wat wordt de nieuwe naam voor Marleen?”
Daar ben ik ook het benieuwdste naar en ik ben blij dat mijn vader deze vraag gesteld heeft. Arno zegt: “Anouk en ik waren er al snel over uit dat Marleen een zeer vrouwelijk seksobject moet gaan worden. Dikke tieten, opzichtig uiterlijk en een intens geil gedrag. Het laatste kunnen we gezamenlijk trainen en de eerste dingen zijn maakbaar. Daar hoort een vrouwelijke naam bij, maar aan de andere kant verdient ze geen exclusieve naam. Haar slavinnennaam wordt: twee keer de letter ‘L’, omdat dit de middelste letter van haar huidige naam is. Samen is dat 100 in Romeinse cijfers. Deze letters zullen we op de Franse manier uitspreken, namelijk als: “elle”, wat zoals jullie weten ‘zij’ betekent. Deze vier letters komen aan de binnenkant van haar onderlip te staan, zodat ze altijd kan laten zien hoe ze heet; zelfs op de momenten dat ze zwijgplicht heeft”.
De meeste aanwezigen lijken enthousiast en ik bedenk dat ik me er wel in herken. Ik ben eigenlijk wel blij dat ik deze naam heb gekregen. Ze hadden me ook ‘Slaaf 1’ kunnen noemen… Of gewoon een nummer kunnen geven…
Arno gaat verder: “In de loop van de tijd zullen we elle op haar tiet en bil brandmerken met twee hoofdletters ‘L’. Dat doen we nu nog niet, omdat ze dit merkteken eerst nog moet verdienen.

Maar, haar naam is niet het belangrijkste wat Bob gaat maken. Hij gaat elle voorzien van haar nieuwe look. Hij gaat haar wenkbrauwen een nieuwe vorm geven, de oogleden worden opzichtig ingekleurd en zelfs haar lippen zullen onder handen genomen worden.
De permanente make-up zorgt er voor dat ze niet meer eindeloos voor de spiegel hoeft te staan om zich hoerig te presenteren. Ze krijgt spetterende ogen en lippen, waardoor iedereen in één oogopslag kan zien hoe hoerig ze is. Bob, hoe ga je haar opmaken?”

Bob loopt naar me toe en zegt: “Op de lijn waar nu je wimpers staan maak ik een dikke, diepzwarte lijn. De wenkbrauwen zal ik wegscheren en daar komt een volle matzwart getekende wenkbrauw. De oogleden worden turquoise-blauw: lekker opzichtig.
De lippen worden een stukje buiten de huidige lippen met een dikke zwarte lijn gemarkeerd, zodat ze heel dik lijken. Daarbinnen wordt een felrode kleur op gezet, die naar binnen toe langzaam vervaagd. Daardoor zullen de lippen nog meer opvallen dan wanneer ze egaal van kleur zouden zijn”.

“Bedankt Bob, wil je alvast aan de slag gaan met elle? Ze gaat nu in die stoel zitten, zodat ook de andere behandelingen kunnen starten”.
Ik loop naar de stoel, die er uitziet als een kruising tussen een tandarts- en gynaecologenstoel. Ik zet me er op en al mijn ledematen worden vastgesnoerd. Er zit geen hoofdsteun aan vast. Mijn benen zijn gespreid.

Terwijl gedienstige mensen mij met riemen vastsnoeren, vertelt Arno verder. Hij zegt: “Bob gaat als het goed is een mooi kunstwerk maken. De lippen van elle zullen opzichtig worden, maar over een paar dagen zullen we haar lippen met iets wat lijkt op Botox nog voller maken, zodat ze er echt als een hoer bij zal lopen. Ook zullen we haar tieten dan vergroten.
Helaas kan dat nu niet geregeld worden, maar we kunnen al wel een voorbeeld geven. We hebben namelijk de beschikking gekregen over ‘saline’. Dat is een soort zoutoplossing die door het lichaam opgenomen wordt en ook vaak bij een infuus wordt gebruikt. Daarmee kunnen we enorme tieten maken. We zullen iedereen een voorproefje geven hoe de ballonnen van elle kunnen worden”.

Dan wordt het druk om me heen. Bob gaat aan de slag met mijn ogen. Voor ik er erg in heb, is hij aan de slag met markeerstiften en binnen een paar minuten is hij aan het tatoeëren. Ik vind het wel een beetje eng dat hij zo dicht bij mijn ogen aan de slag is, maar ik ga er maar van uit dat hij zijn vak verstaat en dat Arno en Anouk het gecontroleerd hebben dat alles goed gaat. Anouk staat in ieder geval als een verkeersleider bij mijn hoofd aanwijzingen te geven. Dat geeft me een heel stuk vertrouwen.
Ik geef me over aan alles wat er met me gebeurt en ik begin te verlangen naar een mooi resultaat.

Dan voel ik een stel venijnige prikken in mijn tieten. Vooral de prikken in mijn tepelhof zijn heel gevoelig. Het zijn er zeker wel een kleine 20! Ik hoor boven het tatoeëerapparaat uit dat Arno aan het praten is. Ik focus me daar op. Ik hoor: “Via al deze gaatjes zullen we nu een paar zakken met saline in de tieten van elle aanbrengen. Deze actie is duidelijk ook bedoeld om de pijngrens van elle te bepalen, want dan kunnen we daar rekening mee houden als we haar tieten permanent vergroten”.

Ik voel dat mijn borsten zwaarder worden. Het voelt letterlijk alsof mijn tieten ballonnen worden die met water aan het vollopen zijn. Ze voelen eerst alleen maar zwaar aan, maar al snel wordt de spanning vanaf binnen erg groot en voel ik mijn vel aanspannen.
Voor het eerst van mijn leven heb ik geen slappe zakjes meer als voorgevel, maar heb ik heerlijke tieten, die ik aan iedereen wil laten zien!
Ik zeg, voorzichtig vanwege alle acties aan mijn lijf: “Mag ik alsjeblieft deze tieten, of nog groter? Ik vind ze ontzettend mooi!”
Arno antwoordt: “Dan heb je geluk, want je tieten zullen zeker nog verder dan dit vergroot worden, waarbij we heel erg goed op zullen letten dat ze veel gevoeliger worden voor pijn en voor opwinding. Maar: nu stoppen we, want we hebben nog iets wat we nu al permanent kunnen maken”.

Mijn hart slaat even over, maar ik hou me zo goed mogelijk. Wat zou hij bedoelen?
Anouk reikt aan Arno een juwelendoosje. Hij maakt het open en daarin zie ik twee identieke kegelvormige apparaatjes. Arno zegt tegen de aanwezigen: “elle wil graag altijd vernederd worden. We hebben nagedacht welke dingen ze vernederend vindt. We hebben een paar dingen bedacht die heel erg vernederend zijn. Het eerste is: stijve tepels onder een strak truitje. Om dat te regelen, hebben we een speciaal tepel-uitrek-apparaat ontwikkeld. Het kan met de huidige tepelpiercings gebruikt worden, maar ook met andere vormen. Het belangrijkste om nu te weten, is dat elle nooit meer zonder stijve, opgespannen tepels over straat zal gaan. Iedereen die naar haar tieten kijkt, zal verbaasd kijken naar de mooie kroontjes die door haar tepels gevormd worden.
Ik denk alleen niet dat ze er zelf veel plezier aan zal beleven, want de tepel wordt hard naar voren getrokken en de ring die als basis op haar tepelhof steunt, is voorzien van vrij lange, heel scherpe punten, zodat elle door de pijn altijd aan haar geile kroontjes herinnert wordt”.

Anouk haalt de piercing uit mijn ene tepel en wurmt een touwtje door het gaatje in mijn tepel. Vervolgens haalt ze het touwtje door het apparaatje en trekt er heel hard aan. Daarna werkt ze weer een piercingsstaafje door mijn tepel en monteert het allemaal af. Het er uit trekken van het touwtje is enorm pijnlijk, maar ik kan het net af met het scherp inhaleren van wat lucht en een harde kreun.
Daarna volgt mijn andere tepel, die zeker zo gevoelig is…
Als Mark klaar is, kijk ik naar mijn enorm uitgestoken tepels. De topjes van mijn tepels zijn helemaal wit, doordat er zo hard aan getrokken wordt, maar het ziet er echt intens geil uit: heel grote tepels op enorme opgeblazen ballonnen-tieten. Het moet er heel vulgair uit zien, maar dit is letterlijk een droom die uitkomt.

Ik prevel naar Arno: “dankjewel. Het ziet er heel erg mooi uit”.

Ik krijg een klopje op mijn schouder en Arno gaat door met zijn verhaal. Hij zegt: “Een andere vernedering die we bedacht hebben, is haar middel. Ze is veel te dik, ze heeft te veel vet en ze moet heel veel afvallen. Om dat te ondersteunen hebben we een korset ontwikkeld. Als ze dat korset dag en nacht kan dragen, dan heeft ze voldoende vet verloren. Laten we het korset nu even aantrekken, zodat we allemaal kunnen zien hoe vet elle nu eigenlijk is”.

Ik schaam me al jaren voor mijn al maar niet verdwijnende babyvet, maar dat komt nu wel heel erg hard aan… Ik neem me direct voor om mijn uiterste best te doen om mijn vet in te perken.
Dan doen Arno en Anouk mij het korset om. Het is maar goed dat er heel veel koordjes zijn, waardoor ze veel kracht kunnen zetten, maar als dat ding heel strak om mijn middel zit, kan ik eigenlijk niet meer ademen. Ik raak kort in paniek, maar doordat alle andere om me heen rustig blijven, lukt het mij om ook weer rustig te worden.
Als alle vet wat nu nog in de weg zit weg moet gaan door sporten en ‘minder eten’, dan gaat dat een intensieve reis worden. Ik neem in gedachten afscheid van bananen, chocolade en andere noodzakelijke voedingsmiddelen. Ik denk dat ik die producten niet meer in mijn maag zal laten belanden… Ik vermoed eerder wat astronauten-voer…

Met het adembenemende korset om, hoor ik Anouk zeggen: “elle heeft enorme kutflappen. Die gaan we uitrekken, zodat de gewichten die we er aan gaan hangen onder de zoom van haar korte rokje gaan bungelen. Het moge duidelijk zijn dat veel mannen en ook zeker een stel vrouwen dat heel erg opwindend zullen vinden, maar als ze er over nadenken, dan zullen ze beseffen dat elle wel zo’n ontzettende slet is, dat ze haar niet eens meer willen neuken… Elke man zal denken: de hoeveelste man ben ik nu voor haar? Sinds gisteren?”

Ik huiver en ik krijg een paar klemmen op mijn binnenste kutflappen. Die klemmen voel ik gelukkig maar heel kort en daarna geniet ik van het onbekende gevoel. Dan zegt Arno: “Zoals ik in de voorbereiding van deze avond al zei: “elle geniet niet van pijn, maar ze zal hier wel doorheen gaan. Ik stel voor dat we de binnenste kutflappen van elle nu gaan voorzien van een tunnel waar veel gewicht aan gehangen kan worden”.

Een applaus stemt met mijn voorstel in. Ik hoor de naam Dimitri roepen. Er komt een man dichterbij en hij friemelt een tijdje tussen mijn benen en na een paar minuten voel ik een snerpende pijn in mijn kutflappen. Die pijn wordt veel meer en dan zegt de man die waarschijnlijk Dimitri heet: “Dit deed even zeer, maar ik zal nu het gat langzaam gaan oprekken. Kreunen mag, maar andere klanken worden met zweepslagen beoordeeld. Ik adviseer je om je heel stil te houden”.

De korte preek van Dimitri werkt uitstekend. Ik ben zo ontzettend bang geworden, dat ik maar een zacht kreuntje uitbreng als de nieuwe gaten in mijn kutflappen opgerekt worden, ondanks dat de behandeling heel erg pijnlijk is!
Hij klopt me even op mijn schouder en zegt: “Dat ging goed. Ik hang er alvast een paar honderd gram aan vast, zodat ze met een verse wond al uitgerekt worden. Dat geeft veel eerder een mooi resultaat”.

Mijn kutflappen worden op een extreme manier uitgerekt. Ze worden zeker meer dan 5 centimeter naar beneden getrokken. Die lange flappen slaan nergens op en ik schaam me er voor, maar ik weet inmiddels wel zeker, dat elke voorbijganger mijn kut gaat beloeren, omdat er zo duidelijk een ornament onder bungelt…

Dimitri neemt afscheid met een welgemeend “tot ziens” en ik besef dat ik hem waarschijnlijk nog wel zal zien…
Ik probeer diep te ademen om alle emoties makkelijker te kunnen verwerken, maar dat gaat door het strakke korset niet.

Dan komt Anouk met een heel erg ouderwets scheermes aangelopen. Ze zegt: “Zoals jullie net hebben gehoord van Bob, gaat hij de wenkbrauwen van elle tatoeëren. Dat betekent dat de haren die er nu nog groeien, weggehaald moeten worden. Dat zal ik nu doen”.
Zonder scheerschuim of zo schraapt Anouk met het mes over mijn wenkbrauwen. Ik zie telkens de punt van het mes op een afstand van minder dan een centimeter van mijn ogen gaan. Ik vind het doodeng en ik lig als bevroren. Als de eerste haartjes vallen, sluit ik mijn ogen en ik hoop vurig dat ze heel snel klaar zal zijn!
Het lijkt er op dat ze goed geoefend heeft, want wat ze doet is bijna pijnloos. De acties van Bob voel ik veel meer!

Bob zet mijn hoofd vast in een klem, zodat ik mijn hoofd niet kan bewegen. Nu ik zo vast lig, kan hij veel makkelijker werken. De eyeliner heeft hij al snel gedaan. Als ik de snelheid zo zie, heeft hij al veel ervaring met het maken van zijn kunsten. Het aanbrengen van de oogschaduw op mijn oogleden duurt langer, maar ook dat valt ] nog wel mee. Als hij één oog klaar heeft, laat hij het aan iedereen zien. Ik zie dat sommigen de hand voor hun mond slaan van verbazing (hopelijk is het geen afschuw) en anderen zien er heel erg enthousiast uit. De reactie van mijn moeder is veelal verbazing en mijn vader lijkt enthousiast te zijn. Volgens mij snapt hij mij veel beter dan mijn moeder tijdens deze reis, dus ik ga er van uit dat ik zijn reactie als spiegel kan gebruiken.

Het tatoeëren begint inmiddels vooral vervelend te worden. Niet vanwege pijn of zo, maar omdat het zo lang duurt. Arno last een pauze in voor de aanwezigen, zodat iedereen de ledematen kan strekken en zijn of haar nieuwsgierigheid in de SM ruimte kan bevredigen. Ondertussen gaat Bob door.
Mijn hoofd zit nog steeds vast in de klem, dus ik krijg maar weinig mee, maar het geroezemoes vertelt me dat de aanwezigen het naar hun zin hebben. Af en toe komt er iemand langs, die me een paar woorden gunt. Soms bemoedigend, maar meestal bewonderend. De meesten hebben enorm veel bewondering voor het feit dat ik mijn zeer extreme wens in vervulling zie gaan.

Als er al een tijdje geen mensen meer langsgekomen zijn voor een praatje, komt Maureen langs. Nog voor ze iets zegt, kriebelt ze al met haar nagel aan mijn klit. Ik wip er, ondanks de klemmen op mijn hoofd, van omhoog.
Bob maakt een waarschuwend geluid, maar Maureen gaat gewoon door. Ze kijkt me diep in mijn ogen, maar het beeld van haar ogen vervagen langzaam. Ik voel een ontzettend geil gevoel over me heen komen, ik sluit mijn ogen en dompel me helemaal onder in mijn gevoel. Het is alsof ik onder water ben: ik hoor het geluid van het water om me heen. Heel ver weg wat geroezemoes en verder alleen maar geluk. Geil geluk.
Het gefriemel van Maureen lijkt wel uren te duren. Urenlang dobber ik in het gelukzalige water. Ik hou nu al van haar. Ze heeft met een paar simpele bewegingen volledig de controle over mijn lijf overgenomen. Feilloos vindt ze al mijn toetsen en bespeelt die alsof ze de beste pianist ter wereld is.

Dan word ik bruusk in mijn gedachten gestoord. Arno staat in mijn beperkte blikveld en maant alle aanwezigen om te gaan zitten. Hij zegt: “We hebben net even kunnen relaxen en als ik het goed zag heeft elle de magische krachten van Maureen ook ontdekt, maar nu is het tijd voor het serieuzere werk”.
Ik mis echt een paar hartslagen. Hoeveel serieuzer dan wat ik nu al heb gekregen wil je hebben!?! Ik kan me beheersen en ik panikeer niet. Wel gaan mijn gedachten volledig los, maar ik kan zo snel niets concreets bedenken.

Als eindelijk alle aanwezigen zitten, voel ik dat Bob aan de klus boven mijn kut begint: “Verboden toegang voor onbevoegden”. Ik hoop dat het een wat sierlijkere versie is van dat stomme bordje wat je altijd en overal ziet hangen…

Dan zegt Arno: “Elk object heeft een bepaalde stabiliteit nodig. Ik moet als vrachtwagenchauffeur mijn lading ook altijd goed vastzetten. We willen elle natuurlijk ook goed vast kunnen zetten. Daarom zullen we haar ketenen om doen. Deze hebben we van Mark en Irma gekregen, omdat zij deze niet meer nodig hadden. Ze zijn wat zwaar en lomp, maar elle staat nog aan het begin en moet zich nog bewijzen. Daarom zijn deze krijgertjes zeer welkom”.
Ik zie dat Arno twee handen vol met staal omhoog houdt. Hij geeft één ding aan Anouk en samen gaan ze met mijn enkels aan de slag. Ik voel dat ze een heel koude, stalen ring om mijn beide enkels doen. Als ze er klaar mee zijn, doen ze hetzelfde met mijn onderarmen. Ik kan zien hoe ze bezig zijn: met een soort inbussleutel fixeren ze de platte, maar vrij brede ringen. Ik voel me net een gevangene die in de boeien geslagen wordt…

Dan gaan ze aan de slag om mij ook om mijn nek zo’n kluister aan te leggen. Omdat ik nogal strak vast lig gaat dat erg moeilijk en het lijkt er op dat mijn nek niet zo smal is als die van de vorige draagster, want hij zit erg strak. Arno zegt cynisch: “We zullen je de komende dagen op water en brood zetten, dan val je ten minste lekker snel af”.
Anouk vult aan: “Om het echt snel te laten doen, moeten we haar wel laxeermiddel geven”.

Ik ril even, maar reageer verder niet. Die twee maken me soms wel bang, maar gelukkig kan ik altijd nog op mijn vader, Mark en Irma terugvallen, mocht dat nodig zijn.
Het kluister om mijn nek sluit strak rond mijn nek. Arno vertelt: “Aan het nekkluister zitten in totaal zes ringen. Aan ieder andere kluister zit één ring. Met de zes ringen kan elle ergens aan vastgezet worden, kunnen haar armen aan haar nek vastgezet worden en kunnen we haar heel makkelijk de foetushouding aan laten nemen, door ook de enkelboeien aan haar nekring vast te maken. Dit kan allemaal met maar een paar haken. Ik zal het nu niet voordoen, omdat anders Bob niet verder kan, maar deze kluisters maken het heel erg makkelijk voor elle om haar posities in te nemen en vast te houden. Wel zullen de zware kluisters de komende tijd veel gewenning vergen; ze zal de hele tijd door haar versierselen gekweld worden. Ook als er verder niemand is die haar op de huid zit!

Een paar mensen lachen, maar ik niet. Dit is echt wel serieus…

Dan zegt Anouk: “Je krijgt nu wat nadenktijd om alles wat je is aangedaan door te laten dringen. Ik denk dat Bob nog wel een uurtje bezig is. Ik ben benieuwd hoe je het vindt als je getatoeëerd wordt zonder dat je kan zien of horen dat er iemand bezig is”. Ik krijg oordoppen in en zwarte lenzen in mijn ogen waardoor ik helemaal niets meer kan zien. Ik voel het tatoeëren veel heftiger dan eerst. Dat komt natuurlijk enerzijds doordat ik geen afleiding heb, maar vooral ook de telkens onverwachte aanraking maakt dat ik zeker in het begin veel en vaak een schrikbeweging maak.
Elke keer als ik adem haal, voel ik de beknelling van het korset. Lastiger is het, dat mijn nekkluister erg strak zit, waardoor slikken echt voelbaar is. De piercings in mijn kutlippen voel ik eigenlijk niet zo erg; alleen het uitrekken voelt zwaar.


Ik voel dat onder mijn billen iets beweegt. Het lijkt wel alsof een stukje van de stoel, precies onder mijn kont, voor een stukje weggehaald is, want ik voel daar een koele luchtstroom. Nog meer van de stoel klapt weg en ik lig met mijn rug nog op de stoel en hang met mijn knieholtes in de beugels. Mijn hele onderlijf is vrij en doordat mijn benen wijd gespreid zijn, ben ik helemaal toegankelijk voor alles. Als ik dat besef, bedenk ik me dat ik de hele tijd geen plug in mijn kont heb gehad. Het is duidelijk dat er nu wel verandering in zal komen. Ik vermoed dat mijn kont weer opgevuld gaat worden.
Al snel voel ik dat er een koud, glibberig balletje in mijn kont geduwd wordt. Gevoelsmatig zijn het van die ouderwetse knikkers waar ik als kind wel eens buiten mee knikkerde. De temperatuur van dat ding stijgt in mijn kont vrij snel, maar er komt een ander, brandend gevoel bij. Ik wiebel even met mijn onderlijf, maar veel ruimte heb ik niet. Direct tikt Bob op mijn voorhoofd, ten teken dat ik stil moet blijven liggen.
Het volgende balletje wordt diep in mijn kont geschoven en verspreidt nog meer warmte in mijn kont. Stilaan heb ik een dozijn koude, maar toch hele hete balletjes in mijn kont, die er voor zorgen dat ik het zweet op mijn voorhoofd heb staan. Ik vermoed dat er sambal of zo op zit…
Dan voel ik iets zachts rond mijn kringspier schuren. Het schuift ook naar binnen. Het heeft het formaat van een lul. Die lul duwt de balletjes nog verder aan en naar binnen en die lul begint me rustig, maar diep te neuken. Ik doe mijn best om stil te blijven liggen, maar dat is door het beuken best moeilijk. Ik voel de lul in mijn kont schokken, maar ik voel geen verkoelende sperma in mijn kont.
Inwendig slaak ik een zucht als ik bedenk dat mijn kontneuker niet hetzelfde goedje aan zijn snikkel wil en dat hij natuurlijk een condoom heeft gebruikt… Hij trekt zijn lul uit mijn kont en na een paar seconden moet ik mijn mond open doen. Er wordt een condoom ingestopt en al snel proef ik mijn eigen kont en sperma. Ook komt al snel de scherpe smaak van peper of zo naar boven. Nu heeft mijn hoofd het nog heter gekregen…
Nog meer hete knikkers worden in mijn kont gestopt en weer komt er een lul om ze aan te drukken. Ook het condoom wat om die lul zit belandt uiteindelijk in mijn mond. Zo gaat het door. Talloze malen word ik in mijn kont geneukt en komen er knikkers bij.
Het vuur in mijn kont verplaatst zich steeds verder naar binnen: mijn mond staat ook in brand en ik moet heel veel en vaak slikken. Ik moet moeite doen om de condooms niet door te slikken. Om dat te voorkomen, duw ik ze met mijn tong in mijn wangen. Hierdoor komt mijn speekselproductie pas echt op gang, wat wel handig is voor het weg laten vloeien van de pittige smaak.

Hoeveel gebruikte condooms ik uiteindelijk in mijn mond krijg weet ik niet, maar het zou zo maar kunnen dat alle mannen mij in mijn kont geneukt hebben…. Zou mijn vader…. ?
Daar wil ik niet over nadenken. Dan krijg ik een slang in mijn mond gestoken. Die drukt al snel tegen mijn huig aan. Ik krijg kokhals neigingen en gelukkig wordt de slang iets omhoog getrokken. Ik voel wat vocht mijn keel in lopen en proef iets bitters: urine. Voorzichtig slikkend om de condooms niet te verplaatsen en omdat mijn nekkluister me best veel hindert, werk ik een grote hoeveelheid urine naar binnen. Zou dit de bijdrage van de aanwezige vrouwen zijn geweest aan mijn vernedering? De stroom met urine houdt lang aan en ik voel mijn maag vol raken, zeker ook omdat die door het korset enorm wordt ingedeukt.
Eindelijk komt er een eind aan de stroom met pis en haal ik zo goed en kwaad mogelijk diep adem: afwachten wat er nu gaat gebeuren. Ik registreer dat het tatoeëren klaar is, want ik voel het irritante naaldje niet meer.
Dan rommelt er iets aan mijn kut. Er wordt iets ingepropt wat best stroef is. Rubber? Het duurt een tijdje voordat het ding blijkbaar goed zit. Ondertussen voel ik de knikkers in mijn kont ook geregeld bewegen door het gemorrel. Ik voel me best wel vol, maar als ik die gedachte heb, voel ik het ding in mijn kut snel dikker worden. Het lijkt wel alsof ik een ballon in mijn kut heb, die opgepompt wordt. Met een paar slagen is de ballon al tot een enorm formaat gegroeid en kreun ik hard vanwege alle ongemak wat dit geeft. Dan voel ik dat ik de plug ook nog in mijn kont geduwd krijg en ik krijg een bal in mijn mond die achter mijn hoofd wordt vastgemaakt.
Wat ik allemaal voel, is sensationeel. Ik kan amper ademen door de knevel en het korset, mijn speeksel druipt uit mijn mond, omdat ik niet kan slikken.
Mijn maag, kut, kont, darmen en inmiddels ook mijn blaas zitten helemaal vol, waardoor mijn lijf helemaal klem gezet is. Alleen zit mijn hoofd niet meer in de klem vast. Het enge is, dat ik niets kan zien en amper iets kan horen. Ik hoor alleen mijn eigen stemgeluid, maar dat komt niet verder dan een paar ongedefinieerde klanken…

Dit is genieten. Genieten van een ongecompliceerde situatie. Ik heb geen keuzes. Ik heb geen opties. Ik hoef me alleen maar druk te maken over mijn ademhaling. Ik word ultiem vernederd en ik bedenk dat ik waarschijnlijk van alle mensen hier aanwezig hun lichaamssappen in mijn maag heb. Ik voel me intens geil en begin sneller te ademen. Ik focus me meer en meer op mijn gevoel, ik knijp lang en hard met mijn bodembekkenspier
en
ik
kom
klaar.

Zonder enige verdere fysieke stimulans kom ik klaar! Het voelt zo ontzettend intens! Ik hang schokkend in de stoel en laat mijn meest heftige orgasme ooit door mijn lijf denderen. Ik snuif hard door mijn neus en ik voel al snel dat de bal uit mijn mond getrokken wordt. Ik lig heel lang uit te hijgen, omdat ik door de nekkluister en het korset alleen maar oppervlakkig adem kan halen. Door het gebrek aan voldoende zuurstof zie ik sterretjes en voel ik het orgasme nog langduriger en intenser.
Mijn oren worden vrij gemaakt en ik schrik van het applaus. De blackout lenzen verdwijnen en ik moet mijn ogen sluiten van het plotselinge licht. Langzaam wennen mijn ogen aan het licht en voel ik dat de stoel weer compleet gemaakt wordt, dat mijn benen worden losgemaakt en dat ze voor het eerst sinds heel lang op de grond belanden. Dat levert veel tintelingen op. Ik vang heel veel bewonderende kreten op van veel verschillende mensen over wat ze zojuist hebben gezien.
Dan wordt het stil en Mark spreekt: “Beste mensen, wat jullie vandaag hebben gezien is een unieke ervaring geweest voor elle. Ze heeft een orgasme gekregen zonder dat haar tepels of klit is aangeraakt. De enorme druk in haar lijf, maar ook de druk die van buiten op haar werd uitgeoefend heeft bij haar de geilheid zo hoog op doen lopen dat ze klaar kwam. Ik vermoed dat de intense vernedering daar zeker aan bijgedragen heeft! Ze heeft van alle mannen een condoom met inhoud gekregen en van heel veel vrouwen een beetje urine. Voor een seksobject zoals elle wil zijn, moet dat haast wel het summum van genot zijn geweest”.
Ik kijk richting Mark en ik knik heel nadrukkelijk.

Een kort applaus is mijn deel en Mark laat de ballon uit mijn kut leeglopen, waarna hij hem er uit trekt. Irma komt met een emmer aan en zegt: “Poep alle knikkers er maar uit. Er zitten er veertig in”.
Ik schrik: veertig?! En dan heeft er ook nog pikkenvlees in gezeten? Die moeten wel heel diep zitten… Ik begin te persen. De eerste paar gaan makkelijk, maar daarna wordt het moeilijker. Veel moeilijker. Anouk telt ze en zegt: “Ik mis er nog 16. Ik zal ze even pakken”. Ik zit nog op de stoel, twee gedienstige mannen tillen mijn benen hoog en spreiden ze, zodat mijn kont perfect toegankelijk is. Anouk duwt met kracht haar hand in mijn kont en ik voel me gelijk ontzettend uitgerekt worden. Ik voel haar grabbelen en het lijkt wel alsof haar vuist steeds verder groeit. Dan zegt ze: “Ik weet niet hoeveel ik er heb, maar ik kan er geen enkele meer bij hebben: mijn hand zit vol”.
Wat ik vermoed, gebeurt: ze trekt haar volle vuist uit mijn kont. Ik pers mee, zodat haar vuist er eerder uit zal zijn, maar dat is niet naar de zin van Anouk. Ze zegt belerend tegen me: “Je hebt nu eens een keertje de gelegenheid om te genieten, dus dan moet je het ook doen, elle…”
Ze duwt haar hele dikke gevulde vuist een paar keer heen-en-weer en mijn darmwanden voelen immens pijnlijk aan. Eindelijk haalt ze hem er uit en begint de knikkers te tellen. Dertien.
Nog drie. Wederom duikt ze met haar hand naar binnen en grabbelt en graait. Het is vreselijk pijnlijk, maar uiteindelijk zit ze bijna tot haar ellenboog in mijn kont. Dan hoor ik haar zeggen: “Ik heb die drie knikkers al lang hoor, maar ik ben heel verrast hoe open je reet al is. Daar gaan we nog heel veel plezier aan beleven!”

Dat plezier zullen we nog wel eens meemaken denk ik en ik ben erg blij dat haar vuist eindelijk uit mijn achterste verdwenen is.
Ik word op mijn benen geholpen. Daardoor zakken mijn tieten naar beneden, waardoor de druk op mijn opgerekte tepels en gekwelde tepelhoven heel veel erger wordt. De scherpe puntjes prikken door de eerste lagen van de huid van mijn tepelhof en doen veel pijn. De staafjes die door mijn tepels zitten, duwen mijn tepels een heel eind verder naar voren dan eerst. Ik kan een vloek van schrik nog net onderdrukken en laat een diepe kreun ontsnappen.
Mijn blaas is overvol en ik hoop dat ik niet veel zal lekken. Ondertussen blijf ik de vele condooms in mijn mond koesteren.

Arno en Anouk houden een grote passpiegel voor me. Ik kijk in de spiegel en zie mijn hoofd. Maar: dit is niet mijn hoofd. Dit is echt niet mijn hoofd!
Het eerste wat me opvalt zijn mijn ogen. Mijn oogleden zijn aan de onderkant fel turquoise, wat naar boven toe vervaagt. De eyeliner is diep zwart en heel dik aangezet. Aan de zijkant van mijn gezicht naderen de eyeliner en mijn wenkbrauwen elkaar. Mijn wenkbrauwen en eyeliner komen een heel eind richting mijn oren pas bij elkaar. Aan de kant van mijn neus heeft Bob mijn ogen naar beneden geaccentueerd. Daardoor hebben mijn ogen de stand van een poes gekregen. Het is echt heel erg mooi geworden!
Dan valt het me op dat mijn wimpers weg zijn, zowel van mijn oogleden, als onder mijn ogen. Op die plaats is nu een dikke zwarte streep te zien. Waarschijnlijk heeft Bob die haren gelijk verwijderd, hoewel ik daar (gelukkig) niets van gemerkt heb. Het valt me op, dat Bob er voor heeft gezorgd dat het kleine pukkeltje onder mijn linkeroog helemaal niet meer opvalt.
Dan zie ik mijn lippen. Van nature heb ik een dunne bovenlip en een onderlip waar ik best trots op ben. Mijn bovenlip is millimeters naar boven toe voorzien van een zwarte lijn. Mijn onderlip volgt wel grotendeels de lijn van mijn eigen lip. Vanaf de buitenrand van de getekende lippen zijn ze fel-knalrood gekleurd en naar binnen toe vervagen de kleuren naar een zwarte gloed. Ik vind het heel mooi gedaan: het past helemaal bij mij; bijna natuurlijk! Nou ja… Voor zover deze hoerenlippen natuurlijk zouden kunnen zijn…
Ik maak een pruillip en zie op mijn onderlip mijn nieuwe naam: elle. Het is een mooie, sierlijke letter geworden: zeker iets om trots op te zijn.

Ik probeer me gelijk in te beelden hoe het zal zijn als ik over een tijdje ook nog dikkere lippen zal hebben. Wauw…. Dan zal ik zeker een enorme pijpbek hebben!

Mijn wenkbrauwen zien er fragiel, maar toch heel erg krachtig uit. Het fragiele komt door de best dunne lijn en het krachtige komt door de uithaal naar boven, waardoor mijn wenkbrauwen en de eyeliner even parallel lopen. Dat accentueert mijn kattenogen nog meer.
Dan zie ik dat Bob mijn ‘Marilyn Monroe vlekje” boven mijn rechter mondhoek enorm geaccentueerd heeft. Dat is echt de finishing touch!

Ik kijk naar beneden en zie de tattoo boven mijn kut. Het bordje ‘Verboden toegang voor onbevoegden’ is een soort verkeersbord geworden. Een rond bord met een rode rand met een zwarte stijve pik in het midden. Er loopt een schuine rode streep door de pik. De betekenis is duidelijk: verboden voor stijve pikken… Ik vrees dat ik een ‘geheelonthouder’ word.
Word? Ben!

Dan zegt Bob: “Je wenkbrauwen zijn afgeschoren. Je eigenaren zullen je wel vertellen hoe je dat moet onderhouden, maar mijn advies is om je wenkbrauwen permanent te laten verwijderen, want anders wordt het samen met mijn werk een rommeltje.
Je wimpers heb ik weg gelaserd, zodat de tattoo mooier is. De wimpers komen niet meer terug. Je lippen zullen nog opgepompt worden, dus daar krijg je nog een herhalingsbehandeling voor, want ik vermoed dat ze door het oppompen de kleur niet goed vast zullen houden. Dan zal ik de rest van mijn werk ook even nalopen en eventueel bijwerken. Daarvoor kom je over een tijdje gewoon bij mij in Rotterdam op bezoek”.

Ik weet niet of ik spreken mag, maar ik zeg zuchtend: “Bedankt Bob. Ik vind het adembenemend mooi!”
Hij lacht en zegt: “Dat adembenemende komt vast door je strakke korset. Ik zou maar snel wat vet kwijt zien te raken!”
Dat levert me een rood hoofd op en ik grinnik een beetje.

Dan roept Arno iedereen tot de orde. Hij zegt: “Beste mensen, dit was het einde van de ceremonie. Zoals jullie hebben meegekregen is de reis van elle nog zeker niet ten einde. Sterker nog: die is pas net begonnen. Het is voor een aantal mensen al bedtijd en ook elle zal ter ruste gelegd worden. Ze heeft al heel lang de fantasie om in een kleine ruimte vastgeketend te slapen, waar het aardedonker is. Dit is een mooi moment om dat te doen. Zonder enige afleiding kan ze alles overdenken wat er vandaag allemaal gebeurd is.
Het nieuwste snufje van de ruimte waar ze eenzaam in wordt opgesloten is, dat alle geluiden die in de ruimte zijn teniet gedaan worden door zogezegd antigeluid. Zelfs al zou elle de hele boel bij elkaar gillen: ze zal het zelf niet eens horen.
Als comfort krijgt ze een emmer voor de ontlasting en om op te zitten. Verder heb ik haar slaapmatje meegenomen. Haar handen worden aan haar nekkluister vastgemaakt en haar enkelbanden worden aan elkaar vastgemaakt. Het nekkluister zal met hangslot en een ketting aan een oog in de muur vastgemaakt worden, zodat we er zeker van zullen zijn dat ze goed opgesloten zit.
Aan alles hebben we dus gedacht. Heeft iemand hier nog vragen over?”

Dan zegt mijn vader: “Hoe groot is deze cel?”
Arno zegt: “1,2 bij 1,2 meter en ruim 2,5 meter hoog, zodat elle zelfs niet bij het hoog geplaatste hangslot kan komen als ze zou proberen om een soort Houdini te worden”.
Sommigen grinniken en ik voel me heel erg opgelaten. Ik ben als de dood om die ruimte in te gaan. Het is mijn ergste nachtmerrie en ondertussen lijkt het me de ultieme overwinning op mezelf. Mijn vader kijkt me aan en trekt een vragende blik. Ik knipoog een heel klein beetje en ik zie geruststelling op het gezicht van mijn vader verschijnen.

Ik word door Arno op mijn voeten getild en met twee zware hangsloten worden mijn armen aan mijn nekkluister bevestigd. Daarna komen alle gasten naar me toe om afscheid te geven. Velen zijn erg dankbaar dat ze deze ervaring hebben mee mogen maken en de meesten wensen mij veel geluk. Het meeste indruk maakt nog wel de knuffel van mijn vader. Tijdens de knuffel voelt hij even in mijn kut en als hij ziet dat zijn vinger glinstert van mijn kutvocht, kijkt hij me aan en zegt: “Geniet er van meisje. Als je niet meer geniet, dan moet je me dat vertellen. Afgesproken?”
Ik knik en kus hem genietend op zijn mond. We snappen elkaar helemaal!

Aan de ring aan de achterkant van mijn nekkluister wordt een zware ketting bevestigd; ook met een hangslot. Die ketting sleept zwaar achter me aan als Arno me meeneemt naar de kelder. De ketting ratelt achter me aan en als hij voor een heel zware ijzeren deur staat, zegt hij: “Open doen”.
Ik moet me in heel veel bochten wringen om de klink te kunnen pakken en met mijn gebonden handen is het heel erg lastig om de zware deur open te zwaaien.
Als ik naar binnen stap, brandt bovenin een heel felle lamp, waardoor ik nogal verblind word. Arno pakt het uiteinde van de zware ketting en maakt die met een hangslot aan het plafond vast. Daarna ketent hij mijn enkels aan elkaar. Ik kijk om me heen en zie betonnen muren, een ijzeren emmer en mijn slaapmatje. Dat is alles. O, nee: toch niet. Ik zie ballonnen. Heel veel ballonnen. Vermoedelijk zijn het er 100...


Bedankt voor het lezen van dit honderdste verhaal en jullie inspirerende berichten.