Ik = Marleen

Het is zaterdagochtend. Heel vroeg. Arno en Anouk slapen nog. Ik sluip van mijn slaapkussentje wat bij het voeteneind van hun bed ligt en ga naar beneden om een lekker ontbijtje voor hen te maken. Halfzacht gekookt eitjes, croissantje, kaasje er bij, jus d’orange, koffie, thee, boterhammetje en een naakte slavin. Wat zou je ’s morgens nog meer willen als je je ogen open doet?

Ik doe zachtjes de deur open en kruip met mijn hoofd heel laag de kamer in. Mijn hoofd moet ten slotte onder het hoofd van mijn eigenaars blijven!

Het dienblad met alle lekkernijen houd ik een paar centimeter boven de grond en zo schuifel ik naar binnen. Doodstil wacht ik tot Arno of Anouk wakker wordt, waarbij ik ondertussen hoop dat de thee en koffie niet te snel afkoelen. Ik dek de koffiebekers met mijn handen af en gebruik mijn tieten om de theeglazen af te sluiten, zodat de inhoud niet snel afkoelt. Al snel doen mijn tieten enorm zeer van de hitte, maar ik zet door en blijf mijn tietvlees tegen het glas drukken.

Na ruim 10 helse minuten begint Anouk te bewegen. Ze strengelt zich om haar vader heen en streelt zijn ODOL. Daar wordt hij wakker van en na een paar minuten zie ik door mijn spiekende wimpers, dat ze het sperma van haar handen aflikt. Dan zegt ze gebiedend: “Geef het dienblad aan en kniel naast het bed”.

Ik kniel, diep gebogen, naast het bed en wacht af wat de volgende opdracht zal zijn. Ik merk dat er heel langzaam een stroompje geil uit mijn kut druipt en op de vloer van de slaapkamer druppelt. Deze way of life windt me vreselijk op. Ik voel me ontzettend gewaardeerd als laagste schepsel.

Ik zie dat Anouk haar glas met jus d’orange heeft leeggedronken en met een vragend gebaar reik ik mijn hand uit om dit glas te ontvangen. Ik krijg het snel en ik zet het glas onder mijn kut. De schaamte hierover accepteer ik liever, dan dat ik straks de vloerbedekking moet schoonlikken…

Arno en Anouk hebben al snel in de gaten waarom ik het glas daar neergezet heb en de sneren en het commentaar is niet mals. Het kleineert me ontzettend, maar daardoor stroomt mijn geil alleen maar harder in het glas!

Vader en dochter ontbijten rustig en ik wacht geknield af op hetgeen komen gaat.

Als ze klaar zijn, stappen ze uit het bed en gaan ze onder de douche. Ze zepen elkaar in en maken elkaar schoon. Het enige wat ik in de tussentijd doe, is dat ik draai, zodat ik exact met mijn geopende benen naar de openstaande deur gericht ben. Ondertussen heb ik enorme honger. Ik heb gisteren al veel minder gegeten dan ik gewend ben en ik werd vanochtend van een rammelende maag wakker. Hopelijk krijg ik binnenkort iets te eten. Desnoods een broodkorst, want ik voel mezelf al best flauw worden.

Arno en Anouk kleden zichzelf aan en Anouk maakt zichzelf een beetje op. Arno gaat al snel naar beneden en ik hoor hem beneden rommelen. Anouk mummelt een beetje in zichzelf als ze bezig is met zichzelf te verfraaien.

Als ze opstaat en de kamer uit loopt, raak ik in paniek. Ik word hier in hun kamer achtergelaten, maar ik heb geen opdracht! Ik weet echt niet wat ik moet gaan doen!

Als Anouk al een paar treden op de trap is, zegt ze: “Maak het bed op, doe de ramen een beetje open, maak jezelf en de badkamer schoon en neem de ontbijtboel mee naar beneden”.

Ik vlieg omhoog, vooral ook om mijn door een enorme spierpijn geteisterde ledematen te ontlasten en doe als een wervelwind alles wat Anouk me bevolen heeft. In de badkamer vind ik gelukkig een borstel en een rubberen wisser en na een half uur intensief boenen heb ik alle plekjes waar schimmel zat weer blinkend. Ik ben trots op mezelf.

Ik ga snel de trap af naar beneden en kruip op handen en voeten de woonkamer in. Daar is Anouk op haar mobiel aan het klooien en Arno lijkt met wat administratie bezig te zijn. Ik kies positie op een plek waar ze beiden mijn wijd geopende kut goed kunnen zien. Ik zet het glas weer onder mijn kut.

Na een paar minuten staat Anouk op, pakt het glas en laat er een grote klodder spuug in vallen. Ze gaat weer zitten en na weer een tijdje doet Arno hetzelfde. Deze vernederende actie treft me.

Mijn maag maakt rommelende geluiden. Ik schaam me er voor en hoop dat Arno en Anouk dit niet zien dat het een dwangmiddel van mij is om voedsel af te dwingen.

Uiteindelijk staat Anouk op en verdwijnt naar boven. Daar hoor ik haar kwetterend bellen. Arno doet heel lang over de krant, maar ook hij staat op een gegeven moment op. Ik draai mee met hem als hij naar de keuken loopt en mij het kontje van een brood toewerpt.

Ik bedenk even om te proberen om het korstje als een hondje met mijn mond te vangen, maar ik besluit dat niet te doen: de kans dat het me lukt is te klein en dat zou hem alleen maar teleurgesteld over mij maken.

Ik raap het stukje brood met mijn mond van de grond op en begin het naar binnen te werken. Ik kwijl als een gek en doe mijn best om alles zo snel mogelijk op te eten. Het is bij lange na niet genoeg om mijn rammelende maag te vullen, maar hopelijk kan ik er wel even mee voort.

Dan zie ik Arno aankomen met een rubberen speen zoals ook aan ‘mijn’ drinkbeker in de vrachtauto zit. Hij zegt: “Bek open!”

Ik doe mijn ogen dicht, til mijn hoofd heel erg naar boven en doe mijn mond open. Hij ramt de speen in mijn keel en zegt: “Stil houden”.

Ik houd mijn hoofd in dezelfde stand en merk dat mijn keel constant slikbewegingen maakt. Hij laat melk in de speen lopen en al slikkend werk ik het in mijn maag. Ik proef er niets van, maar het brandt wel een beetje in mijn keel.

Ik hoor dat Arno zegt: “De melk was wat over de datum en is nu wat zuur, maar je bent een bofkont, want op deze manier proef je er niets van”.

Ik ril openlijk en bedenk dat ik net bedorven voedsel op heb moeten drinken. Ik vertrouw er op dat Arno weet wat hij doet en ik ga er van uit dat ik hierdoor niet ziek word.

Dan pakt hij mijn beker en giet die ook in de speen. Al slikkend verwerk ik mijn eigen geil en het speeksel van Anouk en Arno.

Arno rommelt wat in de keuken en roept Anouk naar beneden. Zij komt al snel en ze gaan aan de keukentafel zitten. Arno haalt diep adem en zegt: “We hebben nu enige tijd aan elkaar kunnen wennen en ik vind dat het tijd is voor een tussenevaluatie. Zeker ook, omdat we vanmiddag naar Mark en Irma gaan voor de echte evaluatie.

Maar, voor we gaan beginnen, vind ik dat we allemaal gelijk moeten zijn en dat Marleen ook op een stoel moet zitten. Je hebt volledig spreekrecht en jij bent gelijk aan ons. We zijn allemaal ‘jij’ en ‘jou’. Ook mag je alle vragen stellen die je wilt”.

Ik voel me heel onwennig als ik kijk welke stoel ik zou kunnen pakken. Ik pak de stoel aan de kop van de tafel en ga er beschroomd op zitten. Ik blijf naar mijn handen kijken.

Anouk zegt: “Kijk naar mijn handen”.

Ik doe gelijk wat ze zegt.

“Blijf naar mijn handen kijken”.

Ik volg met mijn ogen haar bewegende handen. Eerst naar het gezicht van Arno en daarna naar het gezicht van Anouk. Het meisje weet exact wat ze moet doen; exact hoe ze mij aan moet pakken.

Snel sla ik mijn ogen weer neer als ze haar handen achter haar rug doet.

Arno zegt: “Ik wil dat je mij en Anouk de komende tijd aankijkt. We zijn nu gelijken. Jouw stem telt even zwaar als die van Anouk of die van mij. Let op: de komende uren zijn erg belangrijk voor de toekomst. We gaan doornemen wat wij drieën vonden van de laatste dagen en wat we ons voorstellen bij de komende tijd.

Ik zal aftrappen.

Ik vond het in eerste instantie een enorme verantwoordelijkheid om én een jonge dochter én een slavin op te voeden en zelfs te verzorgen. De laatste paar dagen heb ik deze verantwoordelijkheid niet meer als een last, maar als een voorrecht mogen beschouwen. Een heel leuke dochter en een heel bijzondere slavin hebben mij overtuigd dat ik deze reis wel aandurf”.

Anouk haalt diep adem en zegt: “Ik heb nog veel te weinig met Marleen kunnen spelen, maar ik geniet van al haar acties. Het is me opgevallen dat je haar maar één keer iets hoeft te vertellen en niet telkens hoeft te corrigeren zoals bij een puppy, want als ze eenmalig iets geleerd heeft, dan zit het direct in haar systeem. Ze is een heel talentvolle slavin om te trainen en ik zou het heel leuk vinden als ze wat langer bij ons blijft”.

Er valt een overdonderende stilte en ik besef dat Arno en Anouk op een reactie van mij wachten. Ik slik en probeer mijn stembanden in mijn macht te krijgen. Ik heb ook al zo lang niet gesproken!

Ik begin: “Ik wil jullie allebei, maar ook Mark en Irma bedanken voor de laatste tijd. Wat ik heb meegemaakt is heel erg bijzonder en dat weet ik. Ik besef dat ik in een hele korte tijd een heftige ommezwaai heb gemaakt. Ik heb me volledig gestort op mijn onderdanige ‘ik’ en dat is een reis geworden waarbij ik mijzelf gevonden heb. Ik ben mezelf niet tegengekomen, maar ik heb mezelf juist gevonden. Eindelijk, na 20 jaar, heb ik mijn manier van leven gevonden. Velen zullen het misschien geen leven vinden, maar ik geniet uit de grond van mijn hart van mijn overgave aan jullie.

Ik heb jullie leren waarderen voor wat jullie doen. Ik merk echt dat jullie je best doen om mij te begeleiden en om mij meer dingen te leren. Ik merk ook dat jullie nog zoeken naar de juiste manieren.

Ik hoop dat ik mijn ervaringen van de laatste tijd met jullie mag blijven delen. Ik heb de laatste dagen voldoende drinken gekregen. Daar reken ik de urine niet eens in mee. Het eten is echt veel minder dan wat ik gewend ben. Daar zit misschien een diepere gedachte achter, maar die ken ik niet en ik ervaar dat ik daarom veel vragen in mijn hoofd heb. Wellicht dat jullie kunnen verklaren waarom ik zo weinig te eten krijg, zodat ik daarmee meer begrip krijg voor mijn rammelende maag”.

Anouk grinnikt even en ze zegt: “Je bent van nature een beetje mollig en je hebt veel te veel vet. Door je veel minder te eten te geven, zal een groot deel van dat vet verdwijnen. Met nog een beetje lichaamsbeweging er bij, zal je vet de komende tijd snel afnemen. Om je te motiveren willen we je een korset aan geven, zodat je het vanzelf afleert om veel te willen eten. Een te gevuld korset zit namelijk heel erg oncomfortabel”.

Inwendig gloei ik: eindelijk een motivatie om van mijn kindervet af te komen, maar zo’n korset baart me zorgen.

Ik vraag schoorvoetend, maar vooral onzeker: “Als ik dus minder eet, ga ik dan vanzelf mijn vet verliezen?”

Arno zegt: “Ja, maar daar zit wel een balans in. Als je niets zou eten, dan val je wel af maar hou je niet voldoende voedingsstoffen over om goed van te kunnen leven. We willen het graag anders doen. We willen jou elke dag twee keer een voeding geven die exact op jou en op jouw moment is afgestemd. Daarmee krijg je alle voedingsstoffen binnen. Verder heb je alleen water nodig. Zo doet Jeroen het ook al een hele tijd”.

Ik maal niet om de consequenties en ben door de frase dat Jeroen het ook doet per direct overtuigd en ik zeg: “Als Jeroen het doet, dan klopt het. Ik zou ook graag minder vet willen hebben. Ik hoop dat jullie ideeën daaraan bij zullen dragen”.

Anouk en Arno knikken naar elkaar en ik vraag me af wat ze daar mee bedoelen, maar voor ik er iets van kan vragen zegt Anouk: “We nemen dit hele gesprek op, zodat we er later op terug kunnen vallen, maar we zijn nu al heel blij dat je het wilt proberen om hetzelfde spul als wat Jeroen eet te gaan gebruiken. Dat was voor ons beiden een moeilijk dingetje om dit van je te willen vragen”.

Ik voel een knoopje in mijn onderbuik, want ik heb het gevoel dat er een paar stappen worden overgeslagen. De voeding van Jeroen zal dan misschien wel goed zijn, maar om te zeggen dat ik dat ook graag zou willen…. Dat is wel een paar bruggen verder….

Ik stap er maar overheen en vraag: “Zijn er verder nog dingen die jullie willen bespreken?”

Vader en dochter kijken elkaar aan en zeggen niets. Ik vraag ten langen leste: “Wat verwachten jullie van mij?”

Dan zegt Arno, nadat ze eerst heel diep adem gehaald heeft: “We verwachten over een tijdje jou als een seksdier. Iedereen wil jou onder handen en je hebt geen zelfbehoefte. Alle behoeften en daden zijn gericht op je eigenaar en zijn of haar vrienden. Elk verzoek van ons is voor jou een opdracht en elke opdracht wordt zonder enige aarzeling heel gretig uitgevoerd. “

(ik sop inmiddels als een lekkende, poreuze waterleiding)

”Hierbij hoort ook zelfkastijding”.

Mijn kutgeil lijkt per direct opgedroogd te zijn en ik zeg heel voorzichtig: “Verwachten jullie dat ik mezelf pijn zal gaan doen?”

Arno kijkt me onbegrepen aan en zegt: “Ja, zeker. We verwachten van jou dat jij pijn heel erg fijn gaat vinden”.

Ik laat niets blijken, maar ik raak in paniek. Ik vind pijn verschrikkelijk en doe al mijn hele leven mijn uiterste best om pijn te vermijden. Ik geniet nooit van pijn. Ik vind het niet stoer en ik word er ook helemaal niet opgewonden van…

Mark ziet mijn dilemma en zeg: “Spreek nu, Marleen. Dat is belangrijk”.

Ik haal diep adem en zeg dan: “Ik heb een hekel aan pijn. Pijn voelt heel erg fout en het voelt voor mij helemaal niet erotisch of zo. Ik heb geen enkel idee hoe ik pijn leuk zou kunnen gaan vinden”.

Arno ziet er wat teleurgesteld uit, maar Anouk helemaal niet. Zij zegt: “Ik zei het je toch, pap? Ze is geen pijnslet. Ze wil alleen anderen gelukkig maken met haar onderdanigheid”.

Ik zeg: “Ik kijk er nu al naar uit om jullie blij te maken. Om voor jullie te zorgen. Om jullie werk uit handen te nemen en dingen voor jullie te doen. Om jullie te verwennen. Als jullie het noodzakelijk vinden dat ik daar pijn voor moet lijden, dan neem ik dat aan, want dan is de pijn jullie wens en dan zal ik jullie wens ten uitvoer brengen. Die pijn wens ik nu niet, maar zal ik op de koop toe nemen als jullie dat wensen”.

Anouk kijkt naar haar vader en zegt: “Het is nu voor het eerst dat we een grens van je krijgen. Daarvoor waren het alleen maar hoogverheven grenzen als: ‘ik wil niet dat er ledematen van mij zullen verdwijnen’. Nu hebben we een duidelijkere grens in beeld waar we aandacht voor moeten hebben”.

Ik kijk haar dankbaar aan en zeg: “Bedankt. Ik hoop dat jullie respect voor mijn grenzen zullen blijven hebben”.

Arno reageert direct: “Onze eerste prioriteit is, dat jouw grenzen bewaakt zullen worden. Deze zullen nooit door ons overschreden worden. Jouw welbevinden is onze eerst prioriteit. Jouw onderwerping is daar secundair aan”.

Ik kijk hen allebei over-en-weer aan en zeg: “Ik wil er samen met jullie voor gaan. Ik wil me aan jullie onderwerpen. Niet als slaaf, maar als object. Jullie mogen alles met me doen, maar je mag geen mes of zo op mij gebruiken. Ik ben gehecht aan mijn lichaam en wil niet dat er delen van afgehaald worden…. Je leest de laatste tijd de meest bizarre dingen…..

Jullie mogen me gebruiken als voetveeg, als allerlaagste slet. Ik wil jullie dienen op alle manieren die jullie kunnen bedenken. Ik wil echter wel een mens blijven. Een ‘untermensch’ misschien, maar wel een mens”.

Arno knikt bedenkelijk en zegt na een tijdje: “Je gaat afvallen. In korte tijd zullen er heel veel kilo’s af moeten. Je krijgt een korset om wat er voor zorgt dat je erg gemotiveerd wordt om dat lagere gewicht te behouden. Daarom zal je onder de hoede van een diëtist genomen worden en zal je hetzelfde voedsel als Jeroen krijgen, waar voldoende voedingsstoffen voor je in zitten. Dat, samen met water, is het enige wat je zal eten. Geen smaak, geen afwisseling, hooguit wat sperma of urine.

Je zal boeien om krijgen. Om je nek, polsen en enkels, zodat je altijd en overal vastgemaakt kan worden. Je zal je identiteit verliezen. Letterlijk en figuurlijk. Je naam zal veranderen en je uiterlijk wordt anders. Je zal totaal onherkenbaar zijn. Niemand zal Marleen op straat nog herkennen”.

Ik laat zijn staccato op me inwerken en geniet van alles wat Arno zegt. Ik zeg: “Dat alles lijkt me heerlijk. Ik krijg in het leven wat ik tot nu toe geleefd heb, zoveel prikkels, dat ik er gek van word. Ik kijk er nu al naar uit om geen eten meer te hoeven proeven. Als het duidelijk is voor anderen en voor mij dat ik geen Marleen meer ben, dan zal mij dat heel erg helpen om de omslag naar een ander leven te maken. Ik wil liefst helemaal geen keuzes maken. Ik verlang er zielsveel naar om geleefd te worden. Maar, dan alleen als het jullie beliefd. Anders hoop ik dat ik weggestopt word. In een la, zoals Jeroen bij Mark en Irma of in de bench in de vrachtwagen of zo. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat jullie mij zo’n leven kunnen laten leven en dat ik als tegenprestatie jullie mag dienen”.

Arno en Anouk zijn een tijdje stil en kijken elkaar uiteindelijk aan. Dan zegt Arno: “Ik ben heel erg blij dat ik dit allemaal opgenomen heb, want niemand zal geloven dat iemand dit heeft kunnen zeggen. Ik wil dit nog heel vaak terugluisteren, zodat je ambitie altijd duidelijk zal zijn. Er spreekt zoveel verlangen uit de toon van je relaas, dat ik wel kan merken dat het heel erg diep zit.

Als het aan mij ligt, en dan denk ik dat ik ook voor Anouk praat, wil ik de uitdaging van harte aangaan om jou je leven te geven wat je graag wilt leven”.

Anouk knikt en Arno gaat door: “We zullen hier veel hulp bij nodig hebben en hopelijk kunnen we die hulp via Mark en Irma krijgen. Zij weten veel beter dan Anouk en ik hoe deze voor ons nogal onbekende wereld in elkaar zit”.

Ik zeg op zachte toon: “Bedankt. Ik vind dat jullie al heel snel duidelijk hebben gekregen wat mijn wensen zijn. Ik heb geen eisen, behalve dat ik heel graag mijn eigen leven wil leven en dat ik jullie en alle anderen om jullie heen wil helpen en dienen. Als mijn lichaam daar aanpassingen voor moet ondergaan, dan vind ik dat prima. Ik word wel een beetje bang van de veranderingen waar jullie toespelingen op maken.

Eigenlijk ben ik bang voor de ongemakken die ik daar van ga voelen.

Anders gesteld: Ik heb wat angst voor het onbekende, maar ik kijk er nu al reikhalzend naar uit! Ik weet zeker dat ik me in het dagelijks leven helemaal kapot zal schamen als ik een opzichtig uiterlijk zal hebben. Daar hebben we de laatste paar dagen al een paar keer mee geëxperimenteerd en dat voelde als een enorme bevrijding. Gewoon naakt over het parkeerterrein lopen en midden tussen de vrachtwagens mijn blaas leeg pissen. Niet nadenken over de gevolgen, maar gewoon doen. Dat voelde zo enorm vrij. Heerlijk!

Het enige waar ik nog wel van griezel, zijn vreemde handen die aan mijn lijf zitten. ik word heel snel overprikkeld als er veel mensen aan mijn lijf zitten”.

Arno kijkt naar Anouk en zegt tegen mij: “De rest van de middag en misschien ook wel een deel van de avond ben je gelijk aan ons. Je mag spreken wanneer je wilt, je mag vragen wat je wilt. Daarmee krijgen we van elkaar veel beter in beeld wat onze verwachtingen ten opzichte van elkaar zijn.

Ik ga nu eerst even bellen met Mark en Irma, zodat zij misschien al wat kunnen voorbereiden voor vanmiddag. Ik stel voor dat jullie samen verder gaan met het praten met elkaar”.

Anouk en ik knikken en ik kijk Anouk voor het eerst in een paar dagen aan. Ik moet mijn best doen om haar niet smachtend aan te kijken. Ik: die sterke vrouw die als wijkverpleegkundige zo sterk ben en al die andere mensen helpt. Ik kijk in de ogen van een jong meisje en wil er in verzinken. Erin verdrinken en haar aanbidden. Ik steek mijn beide handen naar haar uit en ze neemt deze in haar veel kleinere handen. Ik voel me geborgen en zeg: “Mag ik je dienen, Anouk?”

Anouk aarzelt even en zegt: “Dat mag, dat mag. De enige vraag van mij is: kan jij deze reis aan? Kan jij je helemaal geven, zodat we deze reis kunnen gaan?”

Ik weet niet wat ik daarop kan antwoorden en vraag: “Wat bedoel je precies?”

“Ik bedoel”, zegt Anouk, “dat hetgeen je van jezelf vraagt zo ontzettend heftig is, dat ik me niet voor kan stellen dat je dat allemaal vrijwillig zou doen. Ik zou het niet eens kunnen doen, al zou ik gedwongen worden!”

Ik kijk haar aan en zeg: “Ik ben al meer dan 20 jaar gedwongen geweest om dingen te doen die ik eigenlijk niet van harte wilde. Daar ben ik nu achter gekomen en ik ben heel blij dat ik het nu weet. Ik kan die 20 jaar niet meer inhalen, maar ik kan wel vanaf nu mijn leven anders gaan leven. Daar kijk ik ontzettend naar uit!”

Anouk begrijpt me wel een beetje, maar het is erg lastig om het echt te begrijpen. Zij staat per slot van rekening heel anders in het leven. Ze vraagt: “Maar, heb jij dan geen dingen die je niet ziet zitten? Kan iedereen zo maar alles met je doen?”

Ik zeg: “Zeker niet, maar ik heb besloten dat ik me niet meer door mijn schaamte tegen wil laten houden. Ik heb besloten om mijn lichaam te accepteren als een verpakking en dat die verpakking prima verfraaid mag worden door iemand die ik vertrouw.

Ik heb besloten dat ik geen keuzes meer wil maken. Geen routes voor de wijkverpleging meer gaan plannen, niet elke dag het dilemma wat ik zal koken voor mezelf alleen…

Ik hou van mensen. Zielsveel. Ik hou alleen niet van alle moeilijkheden die er daar voor mij bij horen. Alle emotionele, sociale en andere ongeschreven wetten en regels kosten mij zo veel energie, dat ik er niet aan toe kom om te genieten van het leven. Ik werd geleefd en nu heb ik heel duidelijk gemerkt dat ik zelf kan leven, door mijn leven in handen van anderen te geven. Dat is voor mij geen spel, maar een keuze. Een keuze voor een totale overgave. Doe met me wat je wilt. Als jij gestrest bent en als het je helpt om mij een klap op mijn gezicht te geven, dan zal ik mijn gezicht heel graag aanbieden. Als ik je met je huiswerk moet helpen, dan zal ik er voor je zijn. Als je klaar wilt komen, zal ik je met veel plezier likken, vingeren of wat je maar wilt.

Als je bang bent, zal ik je helpen en troosten. Als jij blij bent, voel ik me ook blij. Als jij je vrij voelt, voel ik me ook vrij”.

Anouk kijkt me aan en zegt: “Ik snap alles wat je zegt, maar ik kan het nog lang niet allemaal plaatsen. Het is te veel, te groots en te onwezenlijk. Het voelt of wij hier nu iets heel unieks op het spoor zijn. Iets wat maar heel weinig mensen gegeven is om mee te maken. Het voelt alsof het Nederlands elftal eindelijk weer eens aan een EK of WK mee mag doen, maar de werkelijke kracht er van kan ik niet bevatten”.

“Dat kan ik ook niet”, zeg ik geruststellend. “Ik kan dat ook allemaal niet, maar ik weet wel dat we er gezamenlijk wel uit gaan komen, want we begrijpen elkaar namelijk wel!”

Anouk staat op en loopt naar me toe. We omhelzen elkaar minutenlang en daarna zegt Anouk langs haar neus weg: “Lik mijn kut schoon”. Per direct val ik op mijn knieën en begin het kutje van Anouk te likken. Na een tijdje trekt ze me aan mijn haren omhoog en ze zegt: “Dat onderdanige zit echt in alle vezels van je lichaam. Het is echt heel bizar zo snel als je je op je knieën liet vallen!”

Ik best trots door deze opmerking en bied mijn tieten aan. Dat valt Anouk duidelijk op en ze pakt met elke hand een tiet beet. Ze zegt: “Die tietzakjes van jou zijn veel te slap. We zullen daar binnenkort eens wat opvulling aan gaan geven!” Ze geeft op elke tiet een ferme klap.

Ik snuif genietend en bedenk hoe mijn slappe tieten er na een opvulling uit zullen gaan zien.

Anouk is ondertussen mijn kut aan het onderzoeken. Ze zegt: “Als het aan mij ligt, zal je nooit meer een lul in je kut hebben. Als je een lul moet verwennen, doe je dat met je mond of met je kont. Ik wil je kut heel graag definitief ongeschikt maken voor een lul. Ik weet alleen nog niet hoe we dat moeten gaan doen.

Ik zou heel graag je binnenste kutflappen aan elkaar vast willen maken zodat er niets meer in kan, maar aan de andere kant zou ik ze ook wel uit willen rekken, zodat die schaamflappen heel erg naar beneden gaan hangen en aan iedereen laten zien wat voor slet je bent”.

Ik zeg: “Het sluiten van mijn kut vind ik erg gevaarlijk. Je weet maar nooit wat er mee moet gebeuren. Het uitrekken van mijn schaamlippen en ze bijvoorbeeld onder een kort rokje uit te laten bungelen, lijkt me enorm vernederend, dus daarom hoop ik dat daar snel mee gestart kan worden”.

We praten nog even door en als Arno weer aan tafel verschijnt, zegt hij: “Mark en Irma gaan voor vanmiddag een aantal zaken regelen die allemaal bedoeld zijn om jouw onderwerping vorm te geven en heel duidelijk te markeren. Mark waarschuwde mij, dat het heftige uren zullen zijn, waar misschien niet alle mensen die jij uit wil nodigen, tegen zullen kunnen.

Mark vroeg welke mensen je uitgenodigd hebt voor jouw onderwerping”.

Ik bedenk me wie ik er bij wil hebben en bedenk gelijk: mijn ouders en nog een paar vrienden en familieleden. Ik begin te bellen en nodig de mensen uit die ik er graag bij wijze van getuigen bij wil hebben. Mijn vader is gelijk akkoord. Mijn moeder aarzelt, maar ze geeft uiteindelijk ook aan te willen komen. Haar motivatie is niet dat ze achter mijn keuze staat, maar dat ze altijd achter mij wil staan. Toch lief dat een familieband stand houdt bij zo’n extreme keuze als wat ik aan het doen ben.

Arno komt naar me toe met kleding. Ik krijg voor het eerst sinds tijden weer een spijkerbroek en slobbertrui aan. Gelukkig zonder ondergoed, zodat de scherpe naden van de spijkerbroek lekker in mijn kut schuren en de wollen trui die heerlijk kriebelt tegen mijn tepels. Ook blijft er af en toe een piercing in de trui hangen, zodat er lekker hard aan mijn tepel getrokken wordt.

Als we naar de auto lopen, valt me op dat we niet naar Culemborg rijden, zoals ik verwachte, maar dat we in de richting van Utrecht vertrekken… Ik wacht gelaten af in mijn bench achterin de wagen, terwijl ik Anouk met dozen en aluminiumfolie bezig hoor.