Het is schemerdonker in de kamer, maar het schaarse licht lijkt toch intenser. Ik ben in alles overprikkeld. Paul ’s tong kronkelt door mijn mond in gevecht met de mijne: de smaak, de geur van een man die zich niet langer inhoudt en die me gaat nemen. We kreunen, mijn hart bonkt in mijn keel.
Ik ga straks zijn lul proeven: behagen. Dat is geen vraag, dat is een verlangen. Dienstbaar zijn, me overgeven, zijn object zijn om zich op af te reageren.

Ik ben er nu voor hem en hij is er ook voor mij. We troosten elkaar. We hebben zo veel te delen. Ik hoor ieder geluid. Hoe zijn hand de rits van mijn zwarte jurk in één beweging over mijn rug naar beneden trekt. Een stroomstoot gaat door mijn kut. Hij houdt me stevig vast, want mijn benen voelen als zijn ze van elastiek.
Nu ik me durf en mag te laten gaan, lijk ik de controle over mijn spieren te verliezen. Ik kan niet weg, ik wil niet weg, ik wil door hem overweldigd worden.

Hij heeft het nodig, ik heb het nodig.

Gedeeld verdriet verbindt ons.
Ik hijg, ik kreun, ik probeer me in mijn hoofd machteloos te verzetten tegen iets waartegen verzet zinloos is. Zijn hand glijdt over mijn rug en maakt in een beweging mijn bh los. Er trekt weer een heftige schok door mijn onderbuik. Mijn huid schreeuwt van verlangen om zijn aanrakingen:

Naar voren!
Grijp me bij mijn tieten!
Knijp keihard in mijn tepels!
Straf me voor mijn verlangen!

Laat me voelen.
Eindelijk voelen hoe ik van jou ben.
Neem me eindelijk.
Op jouw voorwaarden.
Op Conny’s voorwaarden.

Ik wil verloren gaan met jou in een nieuw universum waarin we haar samen los kunnen laten.
Paul knijpt keihard in mijn tepels. Ik schreeuw het uit. Hij bijt in mijn oor. Een vlakke hand op mijn billen. Zo dierlijk. Zo verlangend. Dan weer zo teder en lief voor me.
Zijn hand glijdt over mijn buik langs mijn string. Een siddering trekt weer door mijn lijf als hij twee vingers in mijn kut steekt en met vingert. Ik kom ongecontroleerd klaar terwijl mijn kut ontploft. Mijn geil spuit eruit.

Verdriet wordt genot.

Bevrijding

Paul grijpt mijn string voor en van achteren vast, die doorweekt tussen mijn schaamlippen schuurt. Hij tilt me op. Zijn mond zuigt gulzig vast in mijn hals.
Ik ben van hem. Omhooggetrokken, gevangen in lust, alleen maar lust.
De golven die door mijn lichaam scheuren lijken eindeloos.

‘Dit kan niet, kreun ik, ‘dit mag niet!’ stamel ik in extase. Maar mijn hand zoekt achter mijn rug al ongeduldig naar Paul zijn lul. Ik heb zijn zwartleren broek al losgeknoopt. Zijn lul floept naar buiten.

Keihard.
Nat.
Overweldigend.

Het is verlossing, niet meer en niet minder
‘Dit moet,’ hijgt hij. ‘Con heeft het zo gewild, we hebben het allebei aan haar beloofd.’

‘Het is niet eerlijk’ kreun ik wanhopig. ‘We moeten rouwen. Zij had hier moeten zijn.’

Maar ik heb Paul ‘s lul vasten draai met mijn hand rondjes om zijn eikel. Even heb ik de macht en laat hij me begaan in een te lang onderdrukt verlangen. Ik grijp zijn ballen vast en trek aan zijn zak.

We mochten verdrietig zijn van Conny, maar moesten ook meteen het leven weer bij de lurven grijpen.
‘Ik wil dat jullie elkaar neuken. Op de dag dat ik gecremeerd ben.’
Tegenspraak was niet mogelijk. Het had iets van een laatste wens. Iets symbolisch. Iets van vrede en verlossing en acceptatie.

We wisten zonder woorden allebei in het uitvaartcentrum, wat er komen ging. Wij hadden in alle intimiteit met ons drieën haar ziel op haar sterfbed helpen vertrekken naar een nieuwe bestemming.

Waar anderen snikten en ons condoleerden, waren onze gedachten ver voorbij de koffie en de cake. In de rouwauto na afloop en op weg naar huis hielden we elkaar zwijgend vast. Ik mijn hand op zijn dijbeen. Hij zijn hand op het mijne. Dicht bij mijn bron. We keken elkaar aan.
Dit was niet een einde, dit was een nieuw begin.
Hoe moeilijk ook voor ons.
Zo had Conny het gewild.

Mijn panty en string zijn kapot getrokken. Het zilte vocht stroomt uit mijn kut langs mijn dijbeen. Ik ruk ongeduldig Pauls overhemd van zijn lijf. Even later zijn we eindelijk naakt. Hij tilt me op bij mijn billen en boort zijn lul zonder omwegen hard en diep in mijn smachtende kut. Hij zit er helemaal in.

Ik gil. Het gaat allemaal vanzelf. We zijn een.

Hij stoot en hij stoot en hij stoot zijn woede in mij pompend. Ik jank, hij jankt. Wanhoop!
Ik kom weer klaar. Een cocktail van tegenstrijdigheden. Hij stopt even en draait me om.
Met mijn rug tegen de muur gedrukt naait hij me driftig terwijl ik mijn armen om zijn nek heb geslagen. We kijken elkaar intens aan. Onze tongen vechten weer in wellust voor en met elkaar.

Hij is zo sterk.
Zo heerlijk dominant.
Zo zeker en resoluut.
Zo onvoorstelbaar.
Zo smachtend naar mijn lichaam.

Vanaf nu zal ik altijd op mijn qui-vive moeten zijn. Voor nu is zijn wanhoop over het verlies van Conny omgezet in woedende energie. Maar hij gaat me onderwerpen. Door Paul wil ik onderworpen worden! Eindelijkrust in mijn hoofd. Een doel, waarin hij mijn leidsman zal zijn.

Aandacht. Eindelijk aandacht en liefde voor wie ik werkelijk ben

Met zijn lul nog in me loopt hij naar de bank. Ik val achterover waarbij zijn lul uit me floept. Ik leid hem snel weer naar binnen. Ieder vezel in me is vervuld van verlangen naar zijn lichaam. Mijn gedachten zijn in verbinding met zijn ziel.
Er zijn geen remmingen. Paul stoot in me. Steeds harder, sneller, dieper: lange halen.
Ik ontvang. Ik word alleen mijn kut.
Er is geen plaats meer voor terughoudendheid. Hij neukt me af zoals ik afgeneukt wil worden.

Moet worden.

We schreeuwen, hijgen, roepen Conny’s naam. Extase.

‘We doen het voor jou schat. Je bent en blijft voor altijd bij ons.’ Onze woorden hebben geen script. Voor deze situatie is geen script. Ze ontspringen.
Ik voel dat Paul gaat komen. ‘Voor jou Con’ kreunt hij met een oerkreet als ik zijn lul in me voel ontploffen en zijn zaad ontsnapt. ‘En voor jou Fran!’ Hij verdrinkt in mijn ogen.
‘Voor jou Con’ herhaal ik zijn woorden terwijl ik mijn clit heftig vinger en zijn zaad me vult. ‘Ik ben er vanaf nu voor Paul.’ Ik kijk hem aan.

‘Voor altijd de jouwe.’

Ik verdrink in een van mijn heftigste orgasmes ooit. Huilend van genot en verdriet tegelijk liggen we ineengestrengeld in elkaar alsof het altijd zo voorbestemd was. We houden elkaar minutenlang zwijgend vast. Zijn lul glijdt langzaam uit mijn kut. Ik voel hoe zijn zaad naar buiten sijpelt. We zijn allebei moegestreden van de heftigheid van dit liefdesspel dat als een wolk boven ons hing.

Ik streel Paul. Hij heeft mijn tieten vast. Hij streelt mijn billen die gloeien. Ze zijn gevoelig. Genot en pijn, ze vormen voor mij eindelijk een twee-eenheid. Hij begint weer te huilen en ook ik moet weer huilen. Schokschouderend liggen we in elkaars armen in het besef dat we Conny echt los moeten laten. Dat zij dit vervolg zo heeft gewild. Dat ze in haar sereniteit en afscheid van het leven ons leven verrijkt heeft.

Mijn nieuwe leven – met Paul - is begonnen op de dag dat we Conny gecremeerd hebben.

‘Ik ben zeker een week weg. Ik moet nu daar zijn’ heb ik vanmorgen vroeg tegen Rob, mijn aanstaande ex man, gezegd. Ik ben slechts even een avond en nacht thuis geweest om wat spullen bij elkaar te zoeken. Vanmiddag laat is de uitvaart van Conny, mijn hartsvriendin van vroeger. Rob wilde praten toen ik gisterenavond thuiskwam, maar ik had er geen zin in. Ik was opgesloten in mezelf sinds Conny in het bijzijn van Paul en mij rustig is ingeslapen.

Rob kijkt me verbaast aan. ‘Je hebt weer goed geluisterd hè?’ zeg ik met lichte irritatie en tegelijk berusting.
Want waarom zou ik me nog opwinden in een relatie die alleen nog formeel ontbonden moet worden.

‘Ik ga Paul helpen met de regelzaken van Conny. Dat heeft ze me gevraagd.’ Misschien ga ik daarna nog bij ma logeren. ‘Ik wil sowieso nadenken over hoe ik verder ga.’

Ik was niet eerlijk. Ik had het Rob nog niet verteld, maar ik wist toen al dat ik bij Paul zou blijven.

Ik lig in een echtscheiding die bijna is afgerond. Ik ben me nu dat besluit eenmaal genomen is aan het losmaken zonder nog met Rob rekening te houden. Hij wordt steeds onzekerder, maar het doet me niks meer. Onze relatie stelt niets voor.
Vijftien jaar samen en volkomen uit elkaar gegroeid. Als ik eerlijk ben is hij altijd surrogaat geweest om mijn eigen eenzaamheid te verbloemen.
Ik ben nooit eerlijk geweest. Naar mezelf en ook niet naar hem. Ik wil hem ook niet verder kwetsen. Hij verslaafd aan zijn werk, computers en software. Dag en nacht bezig. Uitgezakt en lusteloos in de omgang.
En ik met een steeds groter verlangen naar de vrijheid van vroeger, maar in tweestrijd omdat ik vond dat ik normaal moest zijn.
Maar ik ben niet normaal, wat dat ook mogen zijn. Ja, we hebben gepraat, maar zonder resultaat. De passie is weg. Er nooit geweest.
We leven in andere werelden. Los van elkaar.

Conny’s sterven zette voor mij de boel extra op scherp. De hartsvriendin van mijn jeugd. Altijd twee handen op een buik. Als zusters met een vergelijkbare geschiedenis.

Ik had mijn leven niet op orde stel ik vast. Ik was mezelf niet en miste de spanning en vrijgevochtenheid van vroeger. Hoe slechter het ging tussen Rob en mij, hoe onverschilliger ik werd. Ik had me nooit moeten binden. Althans niet met hem.

Ik ben een vrouw met verlangens. Een mooi wijf met een beroep om trots op te zijn: operatiezuster in een ziekenhuis. Maar met mijn onverschilligheid in mijn relatie en de ontevredenheid over mezelf werd ik als vanzelf roekelozer.

Zoals vroeger eigenlijk met Conny.

De wereld was van ons! Wij wachten nooit af, maar ondernamen actie. In het internaat, op vakanties, tijdens het uitgaan. Een weekend niet geneukt, was een verloren weekend, hoe leeg en doelloos het vaak ook was.

Op de laatste vakantie op Ibiza samen, in feite een afscheid van onze jeugd, ontmoetten we een hunk die Paul heette. Hij liep er verloren bij. Het leek alsof vrouwen voorvoelden dat ze kansloos bij hem zouden zijn. Maar voor ons was hij daarom juist een uitdaging. We boden hem een drankje aan.
Hij was een alfaman, zelfverzekerd en tegelijk gevoelig en geïnteresseerd. Hij had bovendien ook een goed stel hersens en bleek niet alleen oog bleek te hebben voor onze tieten maakte niet meteen aanstalten om te neuken op het strand.
Toen hij naar het toilet was werd het loten wie hem zou versieren. Kop of munt. Conny had kop. Zij won en de rest is geschiedenis.

In feite was ons leven daarvoor kinderspel geweest. Experimenteren, zonder idee of gedachten. Maar na de ontmoeting met Paul werd het voor Conny ineens serieus.
Paul was het die haar temde en richting gaf. Letterlijk en met harde hand. Er zat zoveel meer in haar dan er uitkwam door haar en mijn bandeloosheid. Ze kreeg van hem structuur door bestraffing en beloning. Het losbandige was ineens een fase. Die was voorbij. Paul werd haar grote liefde, haar meester. Ze werd er gelukkig van.

En ik? Ik voelde me eenzaam toen ze zich noodgedwongen losmaakte van mij en ver bij me vandaan verhuisde. Jaloers was ik niet. Afgunstig wel omdat ik zag wat geluk met iemand deed.

Ik neukte verder rond zonder remmingen. Ik verwarde mijn behoefte aan seks met het verlangen naar genegenheid tot ik uiteindelijk inzag dat me dat niets opleverde. Ik moest ook afscheid nemen van mijn wilde haren, zo had ik besloten. Waarom wist ik eigenlijk niet, maar ik merkte dat mijn vriendenkring steeds kleiner werd. Vriendinnen werden stelletjes en ik bleef de roekeloze vrije vrouw op zoek naar avontuur.

Maar inzicht omzetten in ander gedrag gaat niet vanzelf.

Mooi en aantrekkelijk en meestal in voor seks. Ik werd daardoor een bedreiging en mijn vriendenkring steeds kleiner.
Conny was de uitzondering omdat we altijd twee handen op een buik waren geweest. We hielden contact, maar de afstand tussen Flevoland en Zuid-Limburg was te groot. Het verwaterde. Ik liet me ondertussen gemakzuchtig versieren door Rob.

Ik trok, levend bij de dag, nadat ik ineens zonder woning zat, in bij hem. Het zou tijdelijk zijn, maar ik bleef hangen en we trouwden. Al snel stelde ik vast dat ik een foute keuze had gemaakt.

Frustratie maakt gemakzuchtig en onverschillig als je telkens redeneert dat eigenlijk weinig er nog toe doet.
Ik hield mezelf overeind met mijn werk in het ziekenhuis. Ik was er goed in, ook al gaat het vaak met veel stress gepaard omdat wat je doet soms letterlijk gaat over leven en dood.

En die stress moest eruit.
En zo werd ik vanzelf een seriële vreemd gangster met als jachtterrein het ziekenhuis waar ik werkte. Ik troostte menig manlijke collega na een stressvolle dienst. Verschillende arts-assistenten heb ik in de praktijk geleerd hoe het vrouwelijke onderlichaam functioneert en welke behandeling daarbij hoort.
Natuurlijk werd er over me geluld, maar dat kon me weinig schelen. Vaak was het jaloezie. De spanning werkte ondertussen als een verslaving.
Ik schaam me er met terugwerkende kracht voor, ook al was er geen man die me afwees.

Natuurlijk moest het een keer fout gaan. Achteraf stel ik met verbazing vast hoe laat dat pas gebeurde. Ik werd betrapt met de nieuwe anesthesist die een uur daarvoor afgezeken was door een van de chirurgen, door een lullig misverstand.
Ik troostte hem door hem te pijpen in een cursuslokaal toen het afdelingshoofd onverwacht binnenstormde. Een sanctie kon niet uitblijven natuurlijk. Maar ik was de gebeten hond. Ik werd geschorst en een energie slurpende juridische strijd begon. Ik zat thuis, maar ik weigerde het boetekleed aan te trekken: waar er twee neuken, zijn er twee verantwoordelijk. In dat opzicht ben ik koppig.

Het was tegelijk wel het moment om open kaart te spelen naar Rob en om keuzen te maken.
Ik vertelde Rob hoe de vlag er uiteindelijk bij hing en dat ik nergens spijt van had. Hij smeekte me om relatietherapie want hij wou me niet kwijt. Voor de vorm ging ik mee, maar wat er nooit geweest was, liefde, kon zo ook niet ontstaan. Ik hakte de knoop door en ging naar een advocaat om de scheiding te regelen.

Ons huis kreeg nu iets beklemmends voor me omdat ik doelloos thuis zat. Ik besloot impulsief een reis te boeken naar Ibiza.
In een week tijd neukte ik met drie kerels en twee studentjes die het behalen van hun master vierden. Ik bezorgde ze de nacht van hun leven.

Maar ik stelde op mijn laatste avond vast dat de trip vooral verveling was geweest. Ik zat met het stel uit het appartement naast me iets te drinken op het terras van ons hotelcomplex. Twee mollige dikkertjes, waarvan de echtgenoot telkens met een slinkse blik verlangend naar mijn lichaam keek. Zijn mollige vrouw ging na twee drankjes alvast naar boven om in te pakken. Hij zou nog afrekenen. Ik stapte even later met hem in de lift. Hij keek me opgewonden aan, maar durfde niet goed.

Terwijl we door de gang naar onze appartementen liepen fluisterde in zijn oor: ‘sorry Kees, je maakt geen kans. Ik ben bovendien moe. Klim zo op je vrouw en denk maar dat ik je pijp als je haar neukt. Ik zal mee vingeren in mijn eigen bed.’

Snel stapte ik mijn appartement binnen hem verbouwereerd achter latend en sloot de deur.
Ik was moe. Ik had spierpijn van het doorhalen en de neuksport met de twee onstuimige studentjes. Jong en onbeholpen, maar allengs met toenemend zelfvertrouwen de standjes uit hun pornoboekjes met mijn instructies uitproberend op mij: Jonge lullen staan nu eenmaal snel weer overeind.

Ik ging liggen op bed. Het bed van mijn buren bonkte tegen de muur. Kees en Trees, ja zo heetten ze echt, hadden toch nog feest op de laatste avond.
Ik schroefde mijn tepelklemmen op mijn tepels. Nog een slagje extra. De pijn scheurde door mijn lijf. Ik zette mijn wasknijpers op mijn schaamlippen en reeg het touwtje door de veertjes. Ik huiverde. Ik moest mezelf weer straffen omdat ik me niet had beheerst tegen mijn voornemen in. Ik dacht aan de studentjes en sopte met drie vingers rond in mijn kut. Ik vingerde mezelf snel klaar terwijl ik een ruk aan het touwtje gaf en de knijpers losschoten. Ik vloekte en schreeuwde het uit. Dit was mijn straf. Ik barstte in janken uit en huilde mezelf in slaap.

Het was een week geweest om snel te vergeten, maar het was beter dan thuis te zijn waar de sfeer steeds ijziger werd. Mijn koffer gepakt zat ik de volgende ochtend in mezelf opgesloten wachtend op de bus op hetzelfde terras waar Conny en ik Paul voor het eerst ontmoet hadden. Zou ik haar bellen?
Kees en Trees liepen hand in hand met hun rolkoffers voorbij. Kees durfde me niet aan te kijken. Ik knipoogde naar Trees. Ze had een schittering in haar ogen en ze lachte naar me.
Een huisvader met zijn gezin zat met geile ogen telkens naar mijn tieten te kijken. Ik draaide opzichtig weg en hij kreeg een snauw van zijn vrouw.

Ik dacht ineens aan kop of munt. Hoe zou het gegaan zijn als ik die avond Paul versierd had?

Toeval bestaat kennelijk niet.

Terwijl ik zat te mijmeren over vroeger en te wachten op de bus naar het vliegveld trilde mijn telefoon. Het nummer van Conny, die ik nu al drie jaar niet gezien of gesproken had lichtte op.
Nieuwsgierig en met een schok, schoof ik mijn duim opzij om het gesprek aan te nemen.

‘Met Fran. Krijg nou wat! Ik zat net aan je te denken. Con wat leuk! Hoe is het?’ Op slag was mijn humeur goed.
Daar ging Conny niet meteen op in. Ik vertelde haar dat ik op het terras zat van onze laatste vakantie samen. ‘Dat meen je niet!’ zei Conny. Even later praatten we met een vertrouwdheid alsof we elkaar gisteren voor het laatst gezien hadden.

Na een kwartier kwam Conny ter zake.
‘Het gaat eerlijk gezegd niet goed met mij. Ik heb namelijk niet zo lang meer te leven. Haar stem brak even. ‘Ik wil je nog graag zien en spreken. Heb je tijd om langs te komen?’
Ik schrok en stamelde ‘wat erg, is er niets aan te doen? We kunnen zoveel tegenwoordig.’

Maar toen ik hoorde dat ze uitgezaaide kanker had, ging ik niet in de ontkenning. Uit de details die ze me vertelde maakte ik op dat het echt einde verhaal was. Ze huilde en ook bij mij liepen de tranen over mijn wangen. De bus naar het vliegveld kwam eraan. ‘Had me eerder gebeld’ zei ik, maar ik wilde niet dat het als een verwijt klonk.

‘Con lieve schat van me, ik moet nu mijn vliegtuig halen. Ik kan er vanavond zijn. Is dat oké?’
‘Moet je niet werken dan?’
‘Dat is een lang verhaal, dat vertel ik je nog wel. Maak je geen zorgen. Ik denk dat ik er vanavond tussen 5 en 7 kan zijn.’
‘Doe maar rustig’ zei Conny, je moet toch eerst naar huis. Naar Rob. ‘Ook dat is een verhaal. We liggen in echtscheiding. Ik praat je wel bij. Ik heb alle tijd. Ik wil zo snel mogelijk bij je zijn.’ Kan Paul me ophalen van het station in Sittard? Ik app wel wanneer ik er ben.

Paul pikte me zeven uur later op en omhelsde me. Hij huilde. Ik huilde. We stapten zwijgend in zijn auto.
‘Con is zo blij dat je komt’ zei hij. We hebben je gemist. ‘Waarom heb je niets van je laten horen?’
Het klonk niet als een verwijt.

‘Ik lag met mezelf overhoop’ antwoordde ik.
‘Ik heb iets gehoord ja’. ’Teken je eigenlijk nog? Je bent zo’n talent.’
‘Al jaren niet meer. Geen tijd, geen energie, geen inspiratie.’
‘Ik hoorde van Con dat je gaat scheiden. Ik bedoel het niet lullig, maar dat lijkt me heel verstandig. Rob is geen man voor jou.’

Hij keek me aan hoe ik het opnam. Ik slikte en realiseerde me dat Paul het type man was dat ik zocht.
Ineens moest ik huilen. Hij streelde vanachter het stuur mijn rug en pakte een zakdoek. Die rook naar lavendel.

‘Alles slijt’ je bent er nu nog niet aan toe misschien, maar je hebt nog een heel leven voor je.
Hij legde zijn hand op mijn dijbeen en kneep er zacht in.

Het was meteen zo vertrouwd.

Een half uur later viel ik in Conny’s armen. Ze lag op bed. Vermagerd en bleek maar met levendige ogen. We huilden. Paul liet ons met rust.

Het was zo intens.

Ik vertelde snotterend mijn verhaal, waar ik naar Conny’s verhaal zou moeten luisteren. Maar we hadden zo veel bij te praten. Paul klopte op de deur. Hij kwam medicijnen brengen.
‘Je moet rusten’ zei hij tegen Conny. ‘Praat morgen verder.’

Fran ik heb de logeerkamer voor je klaar gemaakt.
Conny was moe en ging slapen. ‘Hij is zo lief en zorgzaam. Schat morgen praten we verder.’
Ik kuste haar en hield haar handen nog even vast. ‘Welterusten’ zei ik.

‘Ze heeft zo naar je uitgekeken’ zei Paul even later. ‘Ze heeft het altijd over jou.’

We dronken wat en ik vroeg hoe het met hem ging.
Hij brak. De sterke Paul in de nabijheid van zijn geliefde een rots in de branding werd het allemaal even teveel.
Ik ging naast hem zitten en nu troostte ik hem. Ik zei lieve woorden. Hoe belangrijk hij voor Conny was geweest, hoeveel ze van hem hield en dat ze altijd bij hem zou blijven, wat er ook gebeurde.

‘Je bent de eerste die mij vraagt wat het voor mij betekent’ weet je dat?’ zei Paul even later.

‘Ik heb jou ook gemist. Jullie tweeën samen en er gebeurt altijd iets.’
Ik glimlachte.
‘Zal ik een tijdje hier blijven?’
‘Wil je dat? Con zou het geweldig vinden, maar moet je niet werken dan?’

Ik nam nog een slok wijn en legde Paul uit hoe mijn leven er op dit moment voor stond. Ik had alle tijd ook al was mijn toekomst ongewis.
Niets verbloemend vertelde ik hem hoe mijn leven de afgelopen jaren was verlopen.

‘Jullie hebben zo veel gemeen’ zei Paul terwijl hij mijn woorden woog.
Allebei een stuurloze jeugd, omgezet in op hol geslagen levenslust.
Vroeg of laat loop je erin vast.’

‘Eigenlijk moet je wat je nu is overkomen als een cadeau zien. Je kunt een vervolgstap in je leven maken. Waarom pak je het tekenen niet weer op. Je bent zo’n talent.’

Om te vervolgen
‘Waarom kom je niet een tijdje hier wonen. Ruimte genoeg. Con zal blij zijn om je dichtbij te hebben. Sterker nog, ze zet me op straat als ik het niet zou voorstellen

Het was een aanbod van een goede vriend. Ik zocht er niks achter, er zat ook niks achter. Ik was de hartsvriendin van zijn vrouw en die ontving je gastvrij.

Hij bracht me naar de logeerkamer. Voor de deur hielden we elkaar vast. Hij streelde mijn wangen. Ik zag de schittering in zijn ogen van het lampje in de gang. Het was zo intiem. Hij kuste me zacht op mijn mond. Ik voelde me ineens zo veilig en begrepen.

‘Wil je me alsjeblieft helpen’ ik trek het af en toe niet meer, denkend aan wat komen gaat.’
Ik streelde zijn haar en veegde de traan af die uit zijn ooghoek liep.

‘Natuurlijk Paul’ je bent Con’s rots in de branding. Ik ben er niet alleen voor haar maar ook voor jou als je dat wilt.’

We hielden elkaar even innig vast. Alles paste en klopte. Maar ik voelde ineens hoe zijn lul reageerde op onze omhelzing.
Hij maakte zich meteen los.
Hij wist dat ik het had gemerkt.

‘Sorry’ zei hij, zo bedoelde ik het niet en zo wil ik het ook niet.’

‘Maak je geen zorgen’ zei ik. ‘Soms reageert het lichaam anders dan we willen.’
Ik sprak uit persoonlijke ervaring, maar dat vertelde ik hem niet.

‘Spreekt nu de operatiezuster’ antwoordde hij droog en enigszins opgelucht.
‘Pas op of ik pak een scalpel’ zei ik gevat.
We glimlachten en wensten elkaar welterusten. In bed liet ik alles op me inwerken. Ik zou er voor Conny zijn. Maar ook voor Paul. De keren dat ik bij hem en Con op bezoek was geweest had hij me altijd het gevoel gegeven dat ik belangrijk was. Ook al was hij dwingend en confronterend naar me in zijn opvattingen geweest.

‘Ik ga er niet over Francien, maar volgens mij ben je niet gelukkig’ zei hij drie jaar geleden. ‘Je bent een intelligente talentvolle vrouw, maar je staat stil.’

Aan dat moment terugdenkend realiseerde ik me dat ik toen al meer dan alleen genegenheid voor hem voelde. Ook Conny wist dat en zag dat ook aan me.
‘Laat Rob toch’ zei ze. ‘Ik snap niet waarom je niet onmiddellijk bij hem vertrekt. Kom eens een tijdje hier wonen en doe een sessie met Paul en mij. ‘Durf te leven.’
In een mengeling van verlangen en ontreddering had ik haar aan gekeken. Ik wist van haar dat haar relatie met Paul op SM gebaseerd was. De gedachte eraan hoe het zou zijn en de nieuwsgierigheid en aantrekkingskracht nestelde zich onmiddellijk in mijn hoofd.

‘Dat kan niet’ zei ik laf. ‘Mijn leven is al complex genoeg. Ik moet nadenken’
‘Wat jij wilt’ zei Conny. ‘Ik spreek je nog wel.’

Als ik eraan terugdenk was dat gesprek de kiem van onze tijdelijke verwijdering geweest, en waardoor ik afstand had genomen. Niet omdat Conny en in het verlengde van haar Paul niets voor mij betekenden. Maar in het besef dat ik dan misschien langs de afgrond liep en erin zou tuimelen. Ik was te onzeker.

Maar eenmaal thuis, dacht ik totaal niet na. In feite was nu echt het hek van de dam. Ik kocht tepelklemmen en ontdekte de nieuwe functie van wasknijpers als ik alleen thuis was en mezelf strafte voor weer een uitspatting. De borrels met collega’s na een dag hard werken in het ziekenhuis eindigden nog vaker in een vluchtige en wilde neuk- of pijppartij in een hotelkamer of op de achterbank van een auto of soms gewoon op een plek in het ziekenhuis. Het was altijd snelle seks, meer een verslaving dan dat het me bevredigde.
In het moreel besef dat ik me weer had laten leiden door lusten, was dat dan een reden om mezelf weer te straffen.

‘Kom eens een sessie met Paul’ doen echode in mijn hoofd’ we hadden vaker vriendjes gedeeld, dus het was van Conny geen vreemd voorstel geweest. Maar iets in me zei dat als ik dat zou doen dat ik dan reddeloos verloren zou zijn. Ik hield het bij verstilde fantasieën over Paul.
Dat mijn lichaam ook had gereageerd op onze innige omhelzing vannacht, hield ik voor me. Weigerde ik te aanvaarden. Net als Paul

Mijn God, wat was ik eenzaam geweest, stelde ik vast. De omstandigheden waren dramatisch, maar bij Conny en Paul zijn voelde als thuiskomen.
Maar Godverdomme, Conny lag dood te gaan en nu lag ik hier egoïstisch aan mijn eigen zielenpijn te denken.

‘Kutwijf, dat je bent! Stop met het zwelgen in zelfmedelijden. Jij hebt het zelf allemaal verkloot. Je bent hier nu om je beste vriendin, de enige die jou ooit begreep, en haar intens verdrietige vent tot steun te zijn.’

Ineens voelde ik de vermoeidheid van een lange en emotionele dag.
Ik was vrijwel meteen vertrokken.