“Oké, dus we blijven bij ons standpunt?” Directeur Rob van den Berg kijkt de kamer rond en aan de vergadertafel wordt instemmend geknikt. Secretaresse Kim zit achter haar laptop te notuleren, maar nu er even niets wordt gezegd, laat ze haar vingers rusten. Ze kijkt naar Rob, de directeur van Bergbouw bv. De anders zo energieke en opgewekte vijftiger ziet er nu moe en gespannen uit. Dat is ook niet zo heel vreemd, want hij is bezig met de moeilijkste klus uit zijn carrière: het redden van het bouwbedrijf dat bijna zeventig jaar geleden is opgericht door zijn grootvader en daarna door zijn eigen vader werd uitgebouwd. Rob is nu ruim tien jaar zelf directeur en is eigenlijk al die tijd vooral bezig geweest om de onderneming overeind te houden. De eerste jaren lukte dat redelijk, maar daarna moest Bergbouw bv een paar keer reorganiseren. En nu staat het bedrijf opnieuw aan de rand van de afgrond. De situatie is zelfs zó ernstig dat een nieuwe reorganisatie zinloos lijkt. De tent dreigt failliet te gaan, zeker nu de bank vorige week heeft laten weten geen nieuwe leningen te willen verstrekken.

En toch is er nog een sprankje hoop. Want toen in de bouwsector het gerucht werd verspreid dat Bergbouw bv over de kop dreigt te gaan, bleek een groot Gronings bouwbedrijf geïnteresseerd om de onderneming over te nemen. Bergbouw bv heeft vooral veel opdrachtgevers in Noord-Brabant en Limburg, en de Groningse bouwer ziet in de overname dé mogelijkheid om ook in het zuiden van het land een voet aan de grond te krijgen. En nu zijn beide bedrijven al twee dagen aan het onderhandelen in een vergaderzaal van een Eindhovens hotel. Dat verloopt helaas niet heel soepel en de tijd begint te dringen. Want vooraf is afgesproken dat de beide partijen het uiterlijk morgen om 17.00 uur eens moeten zijn. Anders gaat de overname niet door, en dan gaat Bergbouw bv zonder twijfel failliet.

Kim heeft bij alle vergaderingen genotuleerd. En hoewel ze met haar 25 jaar nog redelijk onervaren is, heeft ze heel goed in de gaten wat het grootste probleem is. De Groningse bouwer wil alleen de levensvatbare onderdelen van Bergbouw bv overnemen, terwijl Rob van den Berg en zijn managementteam per se willen dat de onderneming in zijn geheel wordt overgenomen én als afzonderlijk bedrijf blijft bestaan. Momenteel vergadert Rob met zijn managementteam en adviseurs, en hij heeft net al de opmerking gemaakt dat zijn vader en grootvader zich in hun graf zouden omdraaien als Bergbouw bv zou verdwijnen. Dat zou immers het einde van hun levenswerk betekenen. Dat is bij een faillissement natuurlijk ook zo, maar men wil tóch nog proberen om de onderneming te redden, door te eisen dat de Groningers het hele bedrijf overnemen én dat de naam Bergbouw bv blijft bestaan. Deze eis heeft niet heel veel kans van slagen, maar Rob heeft nog een extra troef achter de hand: zijn secretaresse…

Even later voert Rob een moeizaam telefoongesprek met de directeur van de Groningse bouwer, die elders in het hotel op zijn hotelkamer zit. Hij deelt mee dat hij en zijn managementteam bij hun standpunt blijven dat de overname van uitsluitend de levensvatbare onderdelen niet bespreekbaar is. Ook hoort Kim haar baas zeggen dat dit standpunt op schrift wordt gesteld en dat zijn secretaresse dit document straks ondertekend komt langsbrengen. Kim ziet verbaasde blikken bij de leden van het managementteam: het is de 21e eeuw, dus dat document kan per mail worden verstuurd. Maar Kim weet precies wat er van haar wordt verwacht. En terwijl de beide directeuren telefonisch afspreken dat zij morgen na het ontbijt verdergaan met onderhandelen, bereidt Kim zich voor op haar belangrijke taak: het redden van de onderneming.

Twee uur later is Kim er klaar voor. Ze heeft eerst samen met Rob gegeten, daarna heeft ze zich opgefrist en omgekleed. Haar mantelpakje heeft plaatsgemaakt voor een elegant jurkje, waarin haar stevige borsten prachtig uitkomen. Haar blonde haren hangen nu los, ze heeft haar make-up net nog bijgewerkt en ze ruikt heerlijk. Ze werpt nog een laatste blik in de spiegel en gaat dan met het toegezegde document – en natuurlijk haar handtas – op weg naar hotelkamer 403. Ze is behoorlijk nerveus, want wat ze nu gaat doen, is iets heel anders dan het notuleren van een vergadering. Toch is ze behoorlijk zeker van haar zaak. Ze weet van zichzelf dat ze er goed uitziet, en het is haar de afgelopen dagen niet ontgaan dat de directeur van het Groningse bedrijf erg van haar gecharmeerd is. De man heeft haar al meerdere kleine complimentjes gegeven, en ook heeft Kim zijn ogen regelmatig over haar lichaam voelen glijden. Ze is er dan ook van overtuigd dat hij haar straks niet kan weerstaan.

Zo, ze is er. Ze klopt kort op de kamerdeur, die vrijwel direct wordt opengedaan. Kim kijkt in het ernstige gezicht van de Groningse directeur, die meteen opfleurt als hij haar ziet. Hij gebaart joviaal naar binnen: “Welkom, neem plaats. Wil je iets drinken?” Kim loopt door, en terwijl ze vriendelijk antwoordt dat ze wel zin heeft in een wijntje, ziet ze haar plannen als een kaartenhuis in elkaar donderen. Want de directeur is niet alleen; zijn belangrijkste adviseur is ook in de hotelkamer. Ze denkt snel na en besluit om haar plan toch maar uit te voeren. Ze móet wel; ze heeft geen andere keus. Terwijl de directeur een glas wijn voor haar inschenkt, handelt Kim eerst het zakelijke gedeelte af: “Alstublieft meneer De Roode, hierbij het toegezegde document.” De man pakt de dichtgevouwen envelop van haar aan en gebaart haar te gaan zitten. “Dankjewel Kim, en noem me alsjeblieft Max.” En met een kort knikje richting zijn adviseur: “En meneer Jacobs heet Anton; laten we elkaar gewoon tutoyeren.”

Terwijl Kim een slokje van de wijn neemt, slaan de zenuwen toe. Ze heeft de komende dialoog zorgvuldig voorbereid, maar nu ze hier eenmaal zit, is ze haar tekst kwijt. En dat die adviseur er nu ook bij is, maakt alles nog veel lastiger. Nu moet ze twee mannen om haar vinger winden, in plaats van één. Ze neemt nog een slok en probeert zich te herpakken. Opeens schrikt ze op, want ze hoort Max iets vragen. Maar ze was zo in gedachten verzonken dat ze niet heeft geluisterd. Meteen verontschuldigt ze zich: “Sorry, ik was even in gedachten. Het is ook zo spannend allemaal.” Ze ziet Max begrijpend knikken. “Ja, dat begrijp ik. Er staat voor jouw werkgever veel op het spel.” “Niet alleen voor mijn werkgever,” reageert Kim. “Wat denk je van mijn eigen baan? Hoe moet ik straks rondkomen als ik binnenkort geen werk meer heb?”

Nu komt misschien wel het moeilijkste van haar opdracht, maar Kim slaagt met vlag en wimpel. Ze denkt aan haar kat die twee weken geleden is overleden, en dat is meer dan voldoende om een paar dikke tranen te laten opwellen. Ze veegt in haar ogen, en door haar tranen heen ziet ze een geschrokken Max en een wat ongemakkelijk op zijn stoel schuivende Anton. Kim pakt een zakdoekje uit haar handtas en droogt haar tranen. Intussen zoekt Max naar woorden: “Eh… ehm… werk je al lang voor Rob?” “Drie jaar,” antwoordt Kim. “Direct na mijn studie ben ik hier begonnen.” Vanuit haar ooghoek ziet ze Anton begrijpend knikken. “Ik snap het ja,” zegt de adviseur. “Je hebt te kort gewerkt om in aanmerking te komen voor een WW-uitkering.” Kim knikt, denkt opnieuw aan haar dode kat en voelt direct weer nieuwe tranen opkomen. “Ja, en mijn vriend studeert nog, dus ik ben kostwinner. En van een bijstandsuitkering kunnen we de huur niet betalen,” huilt ze.

Er valt een ongemakkelijke stilte, en dat was precies Kims bedoeling. Terwijl ze opnieuw met haar zakdoekje in de weer is, ziet ze de beide mannen wat onbeholpen naar elkaar kijken. Ze weten zich duidelijk geen raad met de situatie. Uiteindelijk is het Max die de stilte doorbreekt: “Weet je Kim, wij zijn er absoluut niet op uit om jouw werkgever failliet te laten gaan. Wij willen Bergbouw bv graag redden, natuurlijk ook omdat wij denken dat dat goed is voor ons eigen bedrijf. Maar ook wij moeten zuinig met ons geld omgaan. Als jouw directeur niet zou vasthouden aan zijn eis dat we Bergbouw bv in zijn geheel moeten kopen, waren we het allang eens geworden.” Kim haalt gefrustreerd haar schouders op. “Ja, dat snap ik. Maar Rob wil per se het familiebedrijf redden. Dat voelt hij zich verplicht tegenover zijn vader en opa. Daarom is hij zo eigenwijs. Maar daardoor ben ik straks wel mijn baan kwijt!”

Er valt een nieuwe stilte. Kim kijkt naar de grond, maar vanuit haar ooghoeken ziet ze hoe Max en Anton met hun ogen en lippen communiceren. Dit gaat best goed… Ze heeft hen in elk geval aan het denken gezet. Even later is het opnieuw Max die de stilte weer doorbreekt: “Luister Kim. Ik zal eerlijk tegen je zijn. Het is voor ons gunstiger om alleen een paar onderdelen van Bergbouw te kopen. Maar aan de andere kant is er ook wel een goede reden om de onderneming van jouw werkgever intact te laten. Want met ons eigen bedrijf krijgen wij in het zuiden geen poot aan de grond. Met Bergbouw lukt ons dat misschien wel. Dus eerlijk gezegd zijn we best wel bereid om aan de eis van jouw directeur tegemoet te komen. Daarover waren we net in gesprek voordat jij kwam. Alleen… bij onderhandelen wil je de ander niet zomaar zijn zin geven. We willen er wat voor terug. Een lagere aankoopprijs bijvoorbeeld. Snap je?”

Kim denkt koortsachtig na. Niet omdat ze het niet begrijpt, want ze snapt het heel goed. Maar omdat ze nadenkt over wat ze nu moet doen. Wat is nu de juiste tactiek? Ze denkt nog even na, en zegt dan langzaam: “Ja… ik denk dat ik het wel begrijp… Jullie willen wisselgeld, toch?” Ze ziet de beide mannen instemmend knikken. “Ja,” zegt Max. “We zaten net te overleggen over een tegenbod, in de vorm van een zo laag mogelijke aankoopprijs.” Kim denkt opnieuw na. Rob zal niet zomaar akkoord zal gaan met een lagere prijs. Ja, uiteindelijk zal hij wel móeten, tenzij er een andere oplossing wordt gevonden. Ze denkt nog even na, en besluit dan om haar laatste troef in te zetten. En als ze Max en Anton even later om beurten aankijkt, is haar oogopslag opeens heel anders. Net stonden haar ogen nog verdrietig en wanhopig, maar nu kijkt ze de beide mannen tegenover haar uitdagend aan. Ze ziet Max slikken en voelt zijn ogen over haar lichaam glijden. Adviseur Anton toont minder emotie, en daarom besluit Kim om haar pijlen volledig op de directeur te richten. Ze knipoogt naar hem, zet haar liefste glimlach op, en vraagt zachtjes: “Zeg Max… Wat nu als ík het wisselgeld ben?”

Kim blijft de directeur verleidelijk aankijken, en bijt zachtjes op haar lip. De man tegenover haar is volledig overdonderd, wat precies de bedoeling was. Hij kijkt even naar zijn adviseur en daarna weer naar Kim. “Hoe bedoel je dat?” stamelt hij uiteindelijk. Kim lacht: “Nou, precies zoals ik het zeg. Ik ben het wisselgeld. Als jullie akkoord gaan met de eisen van mijn directeur, mogen jullie mij gebruiken als wisselgeld. Je mag met me doen wat je wilt…” En terwijl ze die laatste woorden uitspreekt, komt ze overeind van haar stoel en loopt ze op de directeur af. Ze klimt op zijn schoot, trekt plagend aan zijn stropdas en fluistert uitdagend: “Max…? Heb jij het weleens met een lekkere secretaresse gedaan?” En voordat de verraste man kan reageren, kust Kim hem intens op zijn mond.

Hij zoent terug… En meteen weet Kim dat dit gaat lukken. Ze krijgt hem waar ze hem hebben wil: in haar lichaam. Normaal gesproken zou ze deze man nooit zelf hebben uitgekozen, maar op dit moment heeft ze hem liever in bed dan aan de onderhandelingstafel. En dan maakt het niks uit of die slome adviseur wel of niet meedoet – Max is toch de baas. Ze duwt haar tong bij hem naar binnen en terwijl ze hem vurig tongt, trekt ze zijn stropdas los en begint ze zijn overhemd los te knopen. Hij reageert door zijn gretige handen over haar lichaam te laten glijden. Zijn handen vinden haar heerlijke borsten, waarin hij stevig knijpt. Kim kreunt even en slaakt een verrast gilletje als ze opeens nóg twee handen voelt, die over haar rug richting haar billen glijden. Adviseur Anton heeft blijkbaar besloten om niet alleen toe te kijken en nu voelt Rose opeens vier warme handen op haar lichaam. Dat maakt haar zo geil dat ze opeens niet alleen maar bezig is met het uitvoeren van een taak. Ze wil nu alleen maar geneukt worden. Ze wil twee heerlijke pikken voelen, in al haar gaatjes…

Kim had vooraf gedacht dat het nog best lastig zou kunnen worden om deze mannen in bed te krijgen, maar nu het ijs gebroken is, gaat het vanzelf. Ze voelt hoe haar jurkje wordt uitgetrokken, direct gevolgd door haar bh, string en schoenen. En terwijl Max snel zijn kleren uittrekt, tilt Anton haar op en draagt hij haar naar het bed. Kim voelt hoe ze op bed wordt gegooid en spreidt verlangend haar benen. Nu ze niet meer hoeft na te denken, wil ze alleen nog maar vóelen. Ze kijkt ongeduldig toe hoe ook Anton zich snel uitkleedt, maar ze hoeft niet lang te wachten. Want Max is inmiddels naakt en hij duikt direct tussen Kims gespreide benen. Hij begint haar vol overgave te beffen. Hij likt gulzig over haar drijfnatte schaamlippen en steekt zijn tong in haar kutje alsof hij haar wil leeglikken. Daarna zuigt hij op haar clitje en tegelijkertijd steekt hij twee vingers in haar kutje.

Terwijl Max haar beft en vingert, is Anton naast het bed komen staan en hij biedt Kim zijn lul aan. Die saaie adviseur blijkt een flinke lul te hebben, en Kim hapt hem gretig naar binnen. Ze wil hem pijpen, maar Anton blijkt nogal dominant en begint haar stevig in haar mondje te neuken. Kim heeft inmiddels haar borsten vastgepakt en knijpt stevig in haar tepels. Dat maakt haar nóg geiler en terwijl Anton haar mondje blijft neuken, wordt ze door Max zo heerlijk gebeft en gevingerd dat ze gaat klaarkomen. Ze voelt Max’ vingers snel in en uit haar kutje pompen en als hij opeens zijn duim in één keer in haar kontje steekt, komt ze gillend klaar. De genotsgolven razen door haar lichaam en terwijl ze ligt te schokken, komt de neukende Anton klaar in haar mond. Hij spuit zijn zaad met drie dikke stralen diep in haar keel, en Kim slikt alles gretig door.

Kim is nog maar net klaargekomen, maar ze krijgt geen rust. Want Max neemt plaats tussen haar benen, plaatst zijn harde lul tegen haar natte lipjes en duwt in één keer door. Kim voelt hoe hij haar strakke holletje helemaal opvult en haar meteen als een bezetene begint te neuken. Deze directeur blijkt een geweldige neuker. Hij neemt Kim hard en diep en als hij haar benen hoog optilt, penetreert hij haar nóg dieper. Kim voelt zijn lul telkens hard tegen haar baarmoedermond stoten, wat haar gek maakt van geilheid. Minutenlang wordt ze zo door Max geneukt, terwijl Anton haar lichaam streelt en met haar tieten speelt. Kim kijkt even opzij en ziet dat zijn lul alweer keihard is. En ze weet wat ze wil: ze wil die twee pikken tegelijk in haar lichaam voelen. Ze kreunt: “Ik wil jullie allebei…”

Max stopt meteen met neuken, gaat op zijn rug liggen en trekt Kim bovenop zich. De hete secretaresse gaat bovenop zijn lul zitten. Intussen buigt ze voorover, zodat haar kont naar achteren steekt. En meteen gebeurt er wat ze wil: ze voelt hoe Anton haar sterretje vochtig maakt met haar eigen kutgeil. Hij steekt even een vinger in haar kontje, en meteen daarna plaatst hij zijn eikel tegen haar vochtige sterretje. Kim kreunt heftig als ze Antons grote lul in haar aarsje voelt glijden. Ze zit nog even stil en begint Max dan voorzichtig te berijden, terwijl Anton haar kontje neukt. Kim voelt dat ze dit nooit lang gaat volhouden, maar voor de mannen geldt hetzelfde. Max komt als eerste klaar en spuit met een harde schreeuw vier dikke stralen in Kims hete kut. Intussen neukt Anton haar nog altijd naar de zevende hemel, en ze vangt zijn stoten op met haar kontje, nog altijd heftig kreunend. En als Anton klaarkomt in haar kont, kan Kim haar eigen orgasme ook niet meer tegenhouden. Ze verstrakt en komt luid kreunend klaar. God, wat was dit lekker…

Er wordt die nacht weinig geslapen in kamer 403, want het wisselgeld moet volledig worden geïnd. Kim kan zich later niet herinneren dat ze ooit zo vaak is geneukt, gebeft en volgespoten. Pas tegen de ochtend valt ze in slaap, tussen de beide mannen ingeklemd. Ze heeft genoten en intussen heeft ze ook nog eens haar missie volbracht. Want die deal is binnen…

De volgende dag verloopt alles in een stroomversnelling. Na het ontbijt treffen de beide partijen elkaar opnieuw aan de vergadertafel, waar Max meteen meedeelt met de gestelde eisen akkoord te gaan. Bergbouw bv blijft bestaan! Dat moet uiteraard nog allemaal worden vastgelegd, maar dat mogen de juristen uitzoeken. Voor nu is men eruit. Er worden nog wat aanvullende afspraken gemaakt, waarna men de positieve afloop viert tijdens een gezamenlijke lunch waarbij de champagne rijkelijk vloeit.

Na de lunch is Kim op haar eigen hotelkamer om haar spullen te pakken als er op de deur wordt geklopt. Ze opent de deur en kijkt middenin het gezicht van haar directeur. Rob van den Berg lijkt in een paar dagen zo’n tien jaar ouder te zijn geworden, maar zijn vermoeide ogen stralen. Hij omhelst Kim stevig en zoent haar op beide wangen. “Je bent echt fantastisch. Ik had dit nooit durven dromen, maar je hebt het familiebedrijf gered!” Kim glimlacht, gaat op haar tenen staan en geeft Rob een kus op zijn voorhoofd. “Graag gedaan pa. Als ik nog een keer voor wanhopige secretaresse moet spelen, hoor ik het wel…“