Twilight - 5

(…over ene Jesse, informaticus en zeilfanaat…)

Ik zal er niet over klagen, maar iedereen die enig gevoel in z’n donder heeft en aanvoelt dat er iets begint te haperen in je relatie, die zal begrijpen dat zoiets flink aan je kan knagen.

En toen mijn vriendin Frederique er ook nog e’s over begon dat ze samen met een vriendin op vakantie wilde gaan…, eerst kneep alles in me samen…, ik zag het al gebeuren…, zij met haar “huisje boompje beestje” gevoel en die altijd samen met me optrok…, het huis verkopen was nog het minst erge…

En ze begint daar nog e’s over als ik samen met m’n collega Bolijn na onze wekelijks duurloop bij ons thuis aan de keukentafel zit.

‘Wat vindt jij Bolijn…?’, vraagt ze, ‘…dat moet toch kunnen? Een keer apart op vakantie gaan. Ilse kan goedkoop via kennissen een huisje in Tsjechië huren…, wij samen als vrouwen op onze eigen wijze cultuur snuiven…’

‘Eigenwijs door de winkelstraten van Praag, bedoel je…?’, grijnst Bolijn en knipoogt naar me.

‘Bij voorbeeld…,’ glimlacht Frederique naar Bolijn, ‘…en e’s een keer geen zeilvakantie…, alhoewel…, we kunnen het ook omdraaien natuurlijk…, Jesse samen met Ilse naar het Oostblok…, en jij en ik samen de boot in en over de woelige baren deinen…’

‘Tjé, Fredie…, een paar weekjes zeilen met een mooie vrouw…,’ grijnst Bolijn tegen haar.

‘Charmeur…,’ grijnst Frederique

‘Maar ik ben bang dat jouw al even mooie vriendin Ilse dan weinig kans krijgt cultuur te snuiven…, toch Jesse?’

Bijna verschoot ik nog van kleur ook. Want die Ilse was me toch een warm brok vrouwelijkheid…

‘Bolijn toch…!,’ hoor ik Frederique tegen m’n collega lachen, ‘…wil je mij met Ilse vergelijken?’

‘O zeker…,’ zegt Bolijn, ‘…want Ilse laat soms net iets te veel van haar vrouwelijkheden zien…, het zit h’m in de kleine subtiliteiten, Fredie, die het spannend maken…, en daar ben jij veel beter in…’

‘Bolijn…, houd op…, ik ga nog blozen…,’ grinnikt Frederique.

‘Zoek er niks achter, Jesse…,’ hoor ik Bolijn tegen me lachen terwijl ik een por tegen m’n schouder krijg en me probeer te verbergen achter een flinke slok koele jus terwijl hij vervolgt, ‘…ik mag dan een losse flodder heten…, en dat ben ik ook, natuurlijk. Maar ik begin nooit iets met buren en collega’s…, de partners van collega’s inbegrepen…’

Ik krijg nog e’s een duw, nu tegen m’n middel. Want zo is Bolijn nu één keer. Altijd iets lijfelijks. Zelfs op school en zelfs met de leerlingen. Ik heb hem er al e’s voor gewaarschuwd. Maar iedereen accepteert het. Bolijn is Bolijn en een natuurtalent in de menselijke omgang…, de prettigste collega die ongedwongen een lastig taaie en oervervelende vergadering nog luchtig weet te kloppen…

‘Hoe oud ben jij nou eigenlijk Bolijn?’, vraagt Frederique grinnikend.

‘Achtentwintig…, en nog lang niet rijp voor enige vastigheid…, misschien wel nooit…, ik krijg de kriebels…’

‘Goh, jammer…, je bent zo’n leuke vent…’

‘Wie is hier nu de charmeur…,’ grijnst Bolijn tegen Frederique, ‘…ik krijg het er warm van…’

Frederique lacht schaterend. Dat is goed. Eindelijk…, eindelijk is ze weer e’s vrolijk.

‘Proletarisch winkelen in het voormalige Oostblok…,’ hoor ik Bolijn naast me grinniken.

‘O…, d’r is veel meer te doen, hoor…, maar Jesse is nou eenmaal verknocht aan z’n zeilboot… Zeg!, waarom gaan jullie niet samen een paar weken zeilen…, dan ga ik proletarisch doen met Ilse… Is dát wat?’

Langzaam kijk ik op van mijn lege glas. Ze meent het, zie ik. En misschien…, want ik ben nu eenmaal zoals ze zei: verknocht aan zeilen en het zeilers leven…, aan de rust…, en misschien is het inderdaad goed om e’s drie weken lang niet op elkaars lip te zitten…

Ik glimlach tegen d’r, want ze is mooi en ze is lief en ze is m’n allesie…, en met Bolijn…, ik kan me een slechtere varensgast voorstellen.

Ik kijk naar Bolijn, die energieke wildblonde mensentemmer. Want om weken lang met mij als droogstoppel en slecht orde kunnen houdende leraar Informatica op te moeten trekken…

‘Nou Jesse…,’ grijnst Bolijn en geeft me een klap op de schouder, ‘…ik heb het nooit willen vragen, maar die paar weekendjes zeilen met jullie vorig jaar met z’n vieren, dat smaakt naar een paar weekjes…, en nu e’s lekker zonder de meiden en zonder gezeur over kleertjes en kleurtjes en geurtjes en zoete likeurtjes…’

O ja, dacht ik, wie had ‘ie toen ook weer bij zich? Want d’r is geen bijhouden aan met Bolijn…, was het nou Mieke of Angelique…?

Dat was eind mei.

En Bolijn bespreekt nooit een vakantie. Die hoefde niets af te zeggen en kon zo bij me aan boord stappen. Om zo te kunnen leven, dacht ik, wat een zaligheid…

En nu?

Nu zijn we zeven weken later en zitten we samen op de Maegdeke, op mijn tweede liefde, een klassieke drieëndertig voeter, tien meter geleefd en doorleefd zeilschip waarvan ik iedere nukkigheid en lijntje en geurtje ken en herken. Ze kan kwispelen met d’r roer. Echt, dan heeft ze het naar d’r zin…, en ik nu ook.

Want die energieke en altijd opgewekte Bolijn…, ik had het hem te voren op de man af gevraagd…, of gezegd eigenlijk…, of het tussen ons na drie dagen, want zolang blijven vis en gasten immers fris, nog leuk zal zijn met mij als vijfendertig jarige droogkloot die als genietend zeiler soms een halve dag geen mond opendoet.

Toen meende ik toch echt dat hij me naar de keel zou vliegen. Wat ik me wel niet in het hoofd haalde en me verbeelde. Ik hoefde niet voor hem te denken, dat deed ‘ie zelf wel…, en we waren al vijf jaren collega’s en we liepen al vier en een half jaar wekelijks ons stormrondje…, ik moest niet zo’n vreemde dunk van mezelf hebben.

Hij had groot gelijk natuurlijk.

Maar dat ik in m’n eentje in de eigenaarhut in het vooronder zou slapen, en hij in de benepen kooi van de achterhut…, zoals eerder tijdens die beide weekendjes met onze vrouwen erbij…, ik was niet helemaal baas en schipper op mijn eigen Maegdeke. Zolang ik maar niet snurkte en geen nachtscheten liet, zolang konden we best die brede V-vormige kooi delen. Het was ook een stuk gezelliger. En daar had hij gelijk aan.

Alleen…, die eerste nacht…

Ik had dromende waanbeelden over vroeger, over achttien jaar geleden…, over Gijs.

Gijs en ik, we waren toen allebei zeventien in die hete zomer. Want zo herinner ik me die. Zon en wind en water…, water en wind en zon. Gijs’ krullen waren witblond geworden en Gijs’ huid was diepbruin geworden…, bijna op het vuile af…

En dat jaar…,

Gijs stond stijf van de gierende testosteron en vliegende hormonen, en hij deed niet anders dan z’n lijf oppompen en rekken en strekken en duwen en tillen in een gretige hongerigheid naar al het verlokkende wat het volwassen leven te bieden. Gijs met die big smile en in elke meid een kandidate zag…

Gijs met z’n bollende spieren en een waarlijk soepele sixpack die eigenlijk een eightpack was.

Toen…, die zomer…, als ik bij hem achter op de scooter zat, me vasthoudend aan zijn blote ranke middel met z’n fladderende bermuda tussen mijn benen, en de verkoelende wind door onze haren en over onze lijven…, samen zwemmen…, samen van alles en nog wat…, maar vooral samen een weekendje zeilend kamperen in een open zeilbootje…, toen ik soms meende opgewonden van hem te raken…, want de sexappeal straalde van z’n hunkerende lijf…, Gijs was gewoon een brok najagende seks…, waarlijk…

En die eerste nacht dat Bolijn met bijna net zulk lichtblond haar, zonder krullen maar zo woestwild als had ‘ie de zeven zeeën bevaren…, en wel lichter maar bijkans even diep gebruind, en alleen maar in een licht nachtslipje, die afgetrainde sportleraar…, die jongensachtige met z’n brede kop en brede blauwe ogen onder die donkere wenkbrauwen met een lange frons, die brede frisse lippen met z’n eeuwige glimlachende grijns…, dat moment dat ‘ie naast me in de brede kooi van het vooronder schoof…, een kooi breed vooral aan het hoofdeind en smal waar de voeten naar de smalle boeg wezen en de ankerkast raakten…

Toen…, en ook ’s ochtends, toen hij opstond en ik hem door het open deurtje voor het kombuis zag staan…, in z’n slip vol spontane odol…, dat waren van die momenten geweest.

Maar Bolijn was Bolijn, eigenzinnig en gemakkelijk…, zo makkelijk soepel als z’n afgetrainde lijf was, zo was ook z’n geest. Bolijn was een heerlijk makkelijke eenheid voor zichzelf. Een unicum dat je naar zelden tegenkomt.

Maar ook die eerste avond op het zeileiland waar we met een verstokt ouder zeilechtpaar en twee jonge langharige afgestudeerde gymnasiasten gezessen hadden zitten barbecueën…,

Of een avond later samen in een piepklein stadje in een bruin café hadden gezeten, zomaar lui en loom en met strakke ogen van de glinsterende golven en strakke wind en zon en met groot gemak het gelal aanhorend…

En zeilen kon ‘ie, Bolijn. Met groot gemak durfde ik met hem het IJsselmeer op, zuidwaarts van de Friese naar de Hollandse punt, en schuin tegen de strakke zuidooster in, waar ‘ie in open water uit z’n bermuda glipte en er alleen een felrode bikinislip overbleef.

‘IJdeltuit,’ had ik geroepen terwijl de Maegdeke stampte en sproeide en het water soms aan stuurboord door het gangboord liep.

‘Jesse,’ grijnsde hij roepend terug, ‘ze zullen het nooit toegeven, onze meiden, maar ze kikken d’r echt op …, ze worden wulpser dan een zacht pakje boter.’

En daar in het Hollandse kreeg ik een eerste smeerseltje op mijn huid gesmeerd dat m’n Frederique gek zou gaan maken, zo beweerde hij.

En de vierde dag wilde hij met windkracht vijf, met diezelfde strakke zuidooster, terug naar het noorden en een schilderachtig stadje verder, schuin voor de wind en de rollende golven op de kont van m’n Maegdeke…

Uren en uren…

Totdat ik uiteindelijk door de wind moest en schuins en laverend er tegenop…, een smalle haveningang met aan de ene zijde een houten kistdam en aan de andere de dikke basaltblokken zo vlakbij, dat één golf er ons op kon zetten…,

In vliegende vaart een oude havenkom binnen…, een complete draai makend naar de jachthaven en er voor de wind naar binnen jagend, opnieuw door de wind en achter een dik Duits jacht aanleggend om ons in te klaren bij de jachthavenmeester…, en dan nog e’s op de motor een insteekhaven in, waar hij lenig als een verweerde godheid over de boeg sprong…

En nu:

‘Jesse…,’ zegt hij tegen me, als we beiden uit de wind en met een biertje tegen de kajuit hangen, met onze benen langs de kuip gestrekt, hij over bakboord en ik over stuurboord want dat is mijn plek, ‘…Jesse…, hier kan nog niet de meest luxe tropische vakantie tegenop…, dit is genieten… Zeg!, gaan we het Wad op? Ik wil zilt water proeven…’

Ergens…, als ik dan naar zijn lichte diep gebruinde huid kijk en zijn holgetrokken maar half aangespannen sixpack boven dat kleine brutale bikinislipje vol met heel veel mannenvlees kijk, dan is daar opeens toch weer Gijs.

Gijs Glorieus. Gijs werd furieus als ik h’m zo noemde, en dat we dan stoeiend door het open zeilbootje rolden…

En nu met Bolijn als oudere evenknie…, en als ‘ie me dan nog e’s insmeert en ik ook zo’n felrood slipje aan moet en vooral niet moet zeuren…, als we na twee biertjes op een lege maag samen aan het kombuis staan voor een magere wokmaaltijd…, en die samen in de kuip nuttigen…, en samen er na, na de koffie, pas afwassen…

Hij laat foto’s zien die hij onderweg geknipt heeft.

Een heerlijk lome avond, uit de wind, lauw en lui, lekker zwijgend…, klapperende verkeerd opgebonden vallen tegen aluminium masten ergens achter ons…, douchen in een fris nieuw toiletgebouw…, uiteindelijk in de driehoekkooi van het vooronder liggen, met de voeten naar elkaar wijzend, beiden nog in een kussen tegen de kast hangend…, ik langs stuurboord en hij langs bakboord…, met een gloeiende huid en prikkende ogen… en zo loom…, zo loom…, zo loom en heerlijk…

‘Zeg Jes…, kunnen we d’r geen zes weken van maken…?, en we doen twee Waddeneilanden aan en we blijven daar wat langer…, fietsen huren en zwalken…, als jij dat ook leuk vind tenminste…’

‘Ik vind alles leuk…,’ zeg ik tegen die jonge hond van achtentwintig die even zo goed zeventien kan zijn en ik zwijg over Frederique. Want met haar kwam ik hooguit met windkracht twee en een half het IJsselmeer op. En maar één keer hadden we het Wad gedaan.

‘Doe niet zo lullig,’ zegt Bolijn.

‘Nee, echt…, wat mij betreft varen vanaf de Waddeneilanden buiten om naar het Zeeuwse…, de Maegdeke is zeewaardig…’

‘’n Beetje saai lijkt me dat wel…, alleen maar Noordzee deining en duinen op de einder. Nee, eerst toch maar e’s aan de noordkant blijven…, gaan we nog zeehonden zien?’

‘Hangt af van ’t tij…,’ zeg ik en wil iets gaan uitleggen over de stromingen.

‘Ja, ja…, maar heb jij er een tabel van?’

‘Bij de kaarten…,’ zeg ik

Ik zie hem overeind komen en in het midden van de kooi over het kussen klimmen, met die brede grijns in een verwachtingsvolle blik…, zo open en spontaan nu met die mooie jongenskop van hem…, dat diep gebronsde soepele spierlijf in een brutaal slipje…, het deurtje openen en bukken, en voorbij het gangetje in de kajuit een licht aanknippen, gebukt in de kaartenstapel zoeken…

’t Is bepaald geen wonder dat de halve school verliefd op h’m is, en bijkans de andere helft h’m op z’n minst sympathiek vindt en er maar weinigen zijn die h’m niet mogen.

Voorover komt hij weer naast me liggen, de Wadkaarten in een hoes, de getijdentabel erbij…, en een flacon aftersun…

Of ik hem intussen even in wil smeren, zijn rug en benen. En ik doe het, gekromd naast hem geknield, terwijl ik hem hoor filosoferen over getijden en stromingen, over tijden van vertrek en vaarduur…, zijn warme viriel sterke spierlijf, zijn schouders en slanke onderrug, z’n sterke diepe dijen en kuiten.

En ook ik moet er voor gaan liggen, voorover, en ervaar zijn masserende sporthanden die vaker een spier hebben gekneed en behandeld…, langzaam en warm…, intens…, met een warme gloed die me sentimenteel doet voelen…, en me er bij weg laat dromen…

En ik moet me omdraaien. Ook m’n voorkant doet hij, vanaf m’n tenen tot m’n gezicht…, langzaam en zorgvuldig, geknield gekromd…, en gefocust geconcentreerd als een puberende leerling…, ik geniet en laat hem begaan…, tot hij er uiteindelijk mee klaar is.

‘Mooie strakke sportvent…,’ gromt hij, ‘…jij! Met een gaaf bruin kleurtje ben je woest aantrekkelijk.’

Ik grinnik, terwijl ik half overeind kom en hem dan met een hand tegen zijn schouder op z’n rug dwing, om ook z’n voorkant in te smeren.

‘Je zult jezelf bedoelen…, Bolijntje…,’ grinnik ik als ik nogmaals naast hem kniel.

‘Ja, ja…, ik word nooit volwassen…’ grinnikt hij en vervolgt dan dubbelzinnig, ‘…wrijf het er nog maar e’s in…,’

Dat afgetrainde volgespierde en altijd energieke spierlijf is eindelijk even in een makkelijke en mooie rustte onder mijn handen.

‘Bolijn…,’ zeg ik, me krommend en hem zalvend masserend, ‘…je lijkt op een jongen van vroeger die ik goed gekend heb.’

‘Als het een leuke jongen was, dan vind ik het niet erg…,’ grinnikt hij achterover liggend naar me opkijkend en vraagt, ‘… smeerden jullie elkaar ook zo lekker in?’

Zijn grijns beweegt onder mijn handen en ik voel zijn ene hand op mijn gevouwen knie komen liggen.

‘Ja…,’ zeg ik, en vervolg langzaam, ‘…Gijs…, Gijs Glorieus…, één brok energie en gierende testosteron…, slank mager met alleen maar opgefokte spieren…, wit haar bijna…, donkerbruin bijna…’

Bolijns sterke nek en schouders en biceps doe ik…, zijn brede hoge borst…

‘Een goeie haan is niet vet…,’ grinnikt Bolijn onder mijn handen, ‘…altijd ietsje hongerig blijven…, als een jagende jachthond…’

Zijn buik nog en de slanke flanken, zo vlak boven zijn brutale lage nachtslipje…, met zijn warme hand nog steeds op mijn knie…

‘… met een holle buik en de staart tussen de benen naar voren gericht…,’ grinnikt hij en vouwt zich de armen achter zijn wildblonde haar…, met uitrekkende borstspieren, en zo gemakkelijk ontspannen naar me opkijkend, ‘…het leven is verrukkelijk, Jes…’

Ik sluit de flacon en veeg mijn handen schoon aan mijn eigen dijen.

‘Ach ja…,’ verzucht ik en zit er een moment lang doelloos naast hem geknield.

Hij grinnikt, trekt zijn ene arm onder zijn hoofd vandaan en legt z’n hand nogmaals op mijn gevouwen knie.

‘De behoeften van een vrouw versus de behoeftes van een man…,’ zegt hij dan ernstig, ‘…en als het dan ook nog een tijdje hikt en niet zo lekker loopt…, hè Jesse?’

‘Een tijdje…!?’ zeg ik, ‘…een half jaar, nog langer misschien wel…’

‘Ai, ai…,’ grinnikt hij, ‘…ik vind twee dágen al erg…, en na twee wéken dan ben ik een wandelende bom…’

Hebben we het nu over verschillende dingen?, vraag ik mij af terwijl ik de flacon in het zijvak aan stuurboord werp, of gaat het uiteindelijk toch over hetzelfde…, over dat ene…

Langzaam strek ik me voorover. De kaartenmap glijdt van het hoofdeinde en valt voor de kooi op de vloer tussen de kasten. Zijn hand komt in mijn rugholte liggen. Bolijn…, altijd aanrakerig amicaal…

Vanaf mijn gevouwen onderarmen kijk ik naar hem, bekijk ik hem…, die bijzondere vent met z’n charmes…, woest aantrekkelijk en uitdagend.

De vingertoppen van z’n stilliggende hand strelen als gedachteloos over mijn onderrug en maken me dromerig.

En als vanuit de verte hoor ik hem praten over “ZIJN GOED BEWAARDE GEHEIM”, over dat hij niet te vangen is in hokjes en ook niet aan een hokjescultuur doet…, dat het goede leven ook een kwestie is van “PLEZIERMAKEN” en bovenal geen frustraties oplopen…, en dat zelfs jezelf handmatig een plezier doen, bij de kunsten van een genotvol leven behoort…

Ik kijk hem aan in z’n brede grote blauwe ogen, z’n brede jongensachtige gebronsde kop onder het lichter geworden wildblonde haar, z’n open en vrijmoedige glimlach en ik voel hoe zijn hand een lang moment achter op mijn, van hem gekregen, nachtslip ligt.

Dat ik niet eens verbaasd ben, terwijl het langzaam tot me doordringt…, dat het gewoon bij hem hoort zoals alles wat hij doet als van nature hem naadloos past…

‘Ik doe het zowel met Janneke als met Jip …,’ grijnst hij en vraagt dan, ‘…verbaasd je dat?’

Het was alsof hij m’n gedachten kon lezen.

‘Eigenlijk niet…, nu je het zegt…, maar ik geloof niet dat er ook maar iemand is die een vermoeden heeft…’

‘Sommige vrouwen doorzien me soms,’ grinnikt hij en strekt zijn andere arm naar boven tegen de wand van de kast en knipt het licht uit, ‘vrouwelijke vrouwen zoals jullie vriendin Ilse…, en sommigen mannen en jongens…, die voelen het…’

Zijn stem klinkt nu in het donker. We liggen nog steeds bovenop het dekbed. Zijn ene hand ligt nu weer stil in mijn rugholte. De Maegdeke deint langzaam, buiten klotst het havenwater tegen de boeg…, ergens kleppert er een verkeerd opgebonden val tegen een aluminium mast. Binnen is het nog steeds lauwwarm…, eigenlijk zou ik het dekluik nog open moeten zetten…

‘Het leven is verrukkelijk, Jesse…, Care Diem weet je wel?…, pluk de dag…, leven bij het moment…’

Zijn hand glijdt van mijn onderrug naar mijn bekken, langzaam en warm…, hoe vaak heb ik dat toen niet verlangt, de hand van Gijs, die nu onder mijn bekken doorschuift, die ik nu ruimte biedt, die ik onder mijn slip voel komen liggen…

‘Leven bij het moment…’

Mijn hele leven lijkt zich nu samen te ballen in mijn kruis en in zijn zacht knedende hand. Vingers kriebelen mijn slip open en glijden er naar binnen, vatten warm mijn opzwellende penis, liggen dan doodstil…, m’n stijve klopt in zijn warme hand zoals het oorsuizend in mijn kop bonkt.

Langzaam in het donker strek ik mijn ene arm uit naar zijn onderbuik, glijd met mijn hand over een warme huid omlaag…, z’n verstijving steek al fier half uit de slip…, fier als Bolijn zelf maar bikkelhard, klopt opschokkend als plagend en antwoord gevend in mijn hand.

M’n onderlijf…, het lijkt een eigen leven te leiden…, het beweegt duwend in de paringsdrift in zijn hand…, en ik voel hoe hij zijn onderlijf opdrukt in mijn hand…, dat hete harde wapen…, Gijs had ook een kromme, dat had ik e’s op een ochtend gezien, dacht ik nog vaag…

Dan voel ik alleen nog zijn zacht knedende hand waar ik langzaam doorheen rijdt, voel zijn bikkelharde kromme mannenvlees dat door mijn hand glijdt…, hij steunt en kreunt openlijk naast me, beweegt en schokt…

Het was van korte duur…, en toch…, uitgeput hijgend lig ik voorover en voel hoe zijn hand onder me vandaan wordt getrokken, voel hoe mijn hand van hem af wordt genomen. Het licht wordt aangeknipt. Ik hoor hem stommelend weglopen en terugkomen en dan grinniken.

‘Draai je e’s om, viezerik…’

Met gesloten ogen doe ik het, en voel hoe hij mij en ook het dekbed schoonveegt, hoor hem bezig met zichzelf…, en mijn nog natte hand doordrenkt van zijn zaad…, vooral dat laatste, dat zorgzame van die ruigstoere…

Ik hoor hoe hij het dekluik opent voor de nachtventilatie…, koele nachtlucht streelt langzaam over mijn verhitte lijf…, ik krijg een harde pets op mijn buik en werk me onder het dekbed…, krijg een zoen in m’n haar gedrukt…, hoor en voel hem bewegen en draai me op mijn buik…, de klik nog, die het lampje doet doven.

Opnieuw was het donker. De nachtelijke jachthavengeluiden klonken nu sterker door het ventilerende dekluik. Het klotsen van de golven her en der rondom, die ene verdomde verkeerd opgebonden val die maar klepperde, soms een zacht fluiten van de wind ergens in de verstaging, de langzame deining van m’n Maegdeke…

Ik voelde zijn ene voet tegen mijn voet daar bij de smalte van de ankerkast, terwijl zijn schouder toch zeker op een armlengte bij me vandaan lag…

Het Duitse woord “sehnsucht” speelde in mijn hoofd… Verlangen, een verzuchtend snakken. “Sehnen sucht”, ook dat. Een lijfelijk hunkerende lust, een smachten om toch iets…, of meer dan iets…, om veel…, om veel meer…, om alles…

Ik schoof naar het midden van kooi…, alleen mijn bovenlijf. Mijn voeten lagen er al.

Als de stilte van de ingehouden adem om een schrik die nog komen moet en ten ondergaat als ik mijn slip omlaag duw.

Bloot.

Bloot zocht mijn hand in het donker zijn hoofd, bevoelde de wenkbrauwen, de neus…, zijn lippen…, zijn adem. Ademloos krom ik me naar hem toe en leg mijn lippen op zijn lippen, voel en proef de intensiteit, en het sensitieve van de beantwoording op mijn stillen vraag.

Ik zoen hem, ik streel met een hand over zijn warme huid, een gave zachte huid over half aangespannen spieren…, z’n borst en buik, en lager nog…, ik schuif zijn slip omlaag en hij staat het toe. Ik schuif me tegen hem aan, al zoenend, voel zijn blote lijf tegen mijn blote lijf, voel zijn opwinding tegen mijn opwinding…, zijn handen ook, door mijn hals en over mijn rug omlaag… het aanspannen van spieren…, het versnellen van het ademen als een snuiven door de neus…, wangstrelend…

Het in elkaar gevangen zijn, langzaam rollend, heftiger zoenend…, z’n tong ineens als een elektrocutie en daarna even het verstilde liggen…, dan het verstrengelen van de benen en de compleetheid van twee lijven in de langzame deining op het water…, een drijven en wrijvingloos wentelen…, de oorverdovende zwijgende stilte, gevuld met het praten van de over elkaar bewegende tongen…, zijn lijf en mijn lijf draaiend om elkaar bewegend als versneld groeiende klimop…, de oneindige hardheid van de tegen elkaar schurende verlangens…

Uren…, uren achtereen in een doorwoelde kooi…

*

De vijfde dag was een korte, althans zeilend naar het noorden, bij een ruimende wind van zuidoost naar zuidwest. Kleine wattenwolken dreven mee naar een ander miniem stadje waar we foerageerden, ons douchten en een avondmaal kookten en aten…, naluierend stil met een biertje en de ruggen tegen de kajuit…, wachtend op de schemer…

De donkerte in het vooronder, in de vreemd driehoekige kooi…, beiden bloot en geleidelijk als twee rechterhanden die elkaar ontmoeten en langzaam, heel langzaam in elkaar schuiven voor een…, een wat…?, een bezegeling…, als we over elkaars borst omlaag zoenen, over elkaars buik een stand 69 bereiken…

Ik vang de hitte van zijn harde kromme vlees met mijn mond, zoals hij de mijne vangt. Ik voel de zindering van het verlangen, proef al het zilte van zijn voorvocht…, het zilte van het Wad nog voor de sluizen ons geschut hebben…, zijn kromme stam bedienend…, zijn ballen opzuigend…, zoals hij de mijne zuigt en likt…, en we verder gaan…

Met onze hoofden door elkaars dijen likkend, de armen er doorduwend en als een kluwen, als een Yin en Yang, met spierkracht en geweld in elkaar gerold…, snuivend de zindering van zijn verlangen in mijn kruis en mijn gretigheid in zijn kruis.

Het vreemd voelende intense van zijn tong en de hypergevoeligheid ervarend van m’n eigen sterretje…, zoals ik de zijne streel met mijn tong…, en nat maak en de kracht van het verlangen toeneemt, gevangen in elkaars knijpende dijen, elkaars harde penis met de hand bedienend in een stijgende stormachtigheid…, het loskomen uit elkaars beenknelling en nog juist op tijd zijn zaad met de mond opvangend, zoals hij de mijne, terwijl die razende sublimiteit door mijn jagende lijf langzaam afneemt.

Uitrusten…, mijn hoofd in zijn geopende dijen en onderwijl zijn geslacht strelend…, zijn hoofd in mijn geopende dijen en zijn hand mijn geslacht strelend…, zijn intieme ingeslikte levens-ziltheid naproevend…

En dan langzaam de houding van de vorige nacht opzoekend…, in elkaars armen, de benen weer verstrengeld, de lippen en de verstild pratende tongen, langzaam woelen in een doorwoelde kooi, het verlangen dat opnieuw uithard en groeit en blijft aanhouden…, verslappende spierkrachten in het intiem stille wegsluimeren…, de hartslag ervarend…, de geur ruikend…, met kramp in de penis…

*

Vroeg in de ochtend van de zesde dag schutten we De Afsluitdijk door, om met nog net opgaand tij langs de Waddendijk en voor de wind in de stilte het knisperen van het zilte water naast Maegdekes kwispelende roer te horen…, het heldere blikkeren van slibkleurig water…

Bij doodtij en ter hoogte van een Waddenstad de oversteek nemend, wind van opzij, de deining van een veerboot, hoog als een drijvende flat, gezien van zo vlak boven de waterspiegel…

De betonning en vaargeul om de ruime ronding rond het vogeleiland verlatend…, om binnendoor te steken, met nog anderhalve meter water onder de kiel, door de wind voort geblazen en aangezogen door het afgaand tij.

Uren…, uren van stilte…, van rust en genietende ontspanning…, de geur en het licht van het Wad…

En uiteindelijk de deining van de Noordzee tussen de beide eilanden door ervarend, bij opnieuw doodtij…, een tij dat zich keert en weer opkomt en ons voortduwt met de wind mee, in de laatste slingeringen van Mepen en Slenken…

En aan het eind van de middag een ligplaats in de jachthaven van het langste der Waddeneilanden, zeilboot aan zeilboot, om en om, boeg naast kont…

Nog net kunnen we fietsen huren voor zoveel dagen… douchen in een druk toiletgebouw… luieren met een biertje en verstrakte ogen en een verstrakte huid…, een laat avondmaal…, een slaapmutsje als de schemer valt en er het geroezemoes is van de vele zeilergasten op een kluitje…

En dan is er weer de zuigende werking van het vooronder, vooral na deze hele lange dag op open water, waarin we beiden alleen maar dat felrode nylonslipje hadden gedragen…, en ik als nooit te voren de schone verlokkingen had gevoeld en ook meende te begrijpen, die van een slanke en soepel afgetrainde makkelijke mannelijk wildblonde “jongen”…, spierkracht en souplesse…, de borst…, de slanke hoge billen…, het volle mannenvlees voorin.

Nee, met mijn herinneringen aan Gijs Glorieus had het niets meer te maken, en veel meer met die ontspannen glimlach en de brede frisrode lippen…, z’n blauwe blik…, en de vorige oneindige durende zwijgende nachten…, intense uren durende nachten…

We gingen gewoon verder daar waar we gebleven waren…, bloot in het donker doken we tussen elkaars geopende dijen, likten en zoenden en streelden en speelden, hij met mijn penis en ballen en ik met zijn bikkelharde hete kromme…, ik likte z’n sterretje en hij de mijne. Ik huiverde om een indringende flitsend bewegende tong…, alles nat, drijf nat…, zijn vingers in me glijdend en draaiend…, en ik even gretig en verblind opgewonden in hem soppend…, terwijl we gelijktijdig elkaars harde penis bedienen met de andere hand…, bewegend en snuivend in elkaar kruis, met aanspannende spierkrachten en een hete adem en alles willen proeven en nuttigen…, bijna ontploffend van zijn tong en vingers en bedienende hand om mijn stijve…, de knijpende dijen weer…

Samenknijpende ineen gerolde Yin en Yang lijven in een schokken en kreunen en snuiven, elkaar stijve penis intussen sneller rukkend…, het openen van de dijen en gretige zuigen…, zijn mond om mijn eikel…, de mijne om zijn brede hete vlees, zuigend en met de hand over zijn bikkelharde kromme stam jagend…, schokkend en diep in zijn mond en hij de mijne…

Verstrakkende en hortende lijven, verkrampend en kreunend…, verhit dat uiterste ultiem voelend…, het legen in golven…, het proeven van stromende levenssappen en zuigen en blijven bedienen…

Tot hij me opeens in de haren greep en onze monden op elkaar perste en ons zaad door elkaars monden spoelde.

Hij zoenende vrijend en tongde uithijgend en verslappend van de verstijfde spieren, de arm- en beenklemmen weer, verstild in de bijna roerloosheid, strelen van handen en tongen…, het verminderen van het snuiven en de hartkloppingen…, het langzame woelen weer…, het praten met de tongen…, het sluimeren en wakker schrikken van elkaar en om elkaar…, in een oneindigheid…, beiden met een verharde penis…

En toen, toen hij boven op me lag…, en m’n dijen uit elkaar drukte en zich zoenend over me kromde…, o, ik voelde het aankomen. Na drie nachten van klaarkomen, die maar een voorspel waren, ook de laatste van zojuist, drie nachten van slopende verrukte voorbereiding.

Ik voelde de krachten van zijn gekromde lijf over me komen, ik voelde de hitte van zijn bikkelharde gekromde penis tegen me duwen in me komen. Zonder enig ongemak en met een groeiend zo ander verlangen in mijn van zijn speeksel natte hol glijden.

En ik had ooit wel e’s vernomen, maar toen ik het ook werkelijk ervoer…!, die aanraking, dat melken, alsof zijn gekromde bikkelharde penis op maar één ding gericht was. Gek werd ik, gek, keer op keer, en sloeg mijn dijen hoog om zijn middel trok hem aan zijn ruige haar op en zoende zuigend, terwijl hij zijn ritme opvoerde in dat extreem intieme van strelende tongen en zuigende monden, en zijn penis in mijn natte ontspannen hol…

Ik gaf me weg…, en zou willen dat het nooit ophield…, maar die stuwing die hij met zijn penis daar binnen in me opgang bracht.

Ik zwaaide met een arm tegen de kast en knipte het licht aan. Ik wilde het zien, en hem zien.

En ik zag hem, gebronsde en strak gespannen gespierde Bolijn, over me heen in de paringsdrift, zijn drift in onze eenparigheid, waarmee hij me gek maakt…, zo gek…, schokkend en kreunend kreeg ik een spontane lozing.

En ik zag nog en voelde vooral hoe hij zich uit me trok, een nat glanzende en vuige gekromde penis, even een handbeweging, en een richten, en dan zijn witte golven die zich over de mijne verspreiden op mijn lijf.

Toen viel hij op me neer, midden op ons zaad dat tussen ons uitgeknepen werd en langs me afdrupte. We zakten iets om, brachten het gewicht van zijn ontspannen warme prachtlijf, dat ik streelde, naar het natte matras.

‘O, Jes…,’ fluisterde hij stilzacht in mijn hals, ‘…ik wist dat dit zou gaan gebeuren…, en ik wilde het ook…, intieme seks met een intieme vriend…

Geen collega’s, Jesse…, we zijn geen collega’s meer. Want dat ik het heb gepresteerd om vijf jaar lang één en dezelfde baas te hebben…, dat is al een wonder op zich…, ik heb ontslag genomen toen de vakantie begon…, ik wilde ten volle kunnen genieten…, met jou…, jou laten genieten…, maar dat het zo sterk en diepvoelend zou zijn…’

Ik trok het dekbed over ons heen en knipte het lampje uit. Even, terwijl hij stil tegen me aan en in m’n armen lag, greep de angst me om het hart. Een leven zónder Bolijn als collega en zonder hardloopmaatje…

‘Heb ik je nu in problemen gebracht, Jes…?’

‘Nee,’ zei ik en zoende hem, ‘nee, nee…, want ik kan me geen man bedenken met wie ik zover zou kunnen gaan…’

‘Ook niet met je jeugdliefde Gijs Glorieus?’, grinnikte hij plagend in mijn hals.

Ik glimlachte in het donker en voelde dat ik hem zou gaan missen. Bolijn…, zelfs nu…

‘Nee, vooral Gijs niet…, Gijs is getrouwd en heeft een hok vol kinderen bij een vrouw…’

Dat was gisteravond…, vannacht.

En nu, nu ik langzaam met hem wakker wordt, en Bolijn uit mijn armen oprijst, en hem even op zijn knieën zie zitten, zijn dicht aaneengesloten sterke langen dijen waar die kromme in een vloeiende beweging bikkelhard en bijna dierlijk uit te voorschijn komt.

Droge schilvers glinsteren op onze buiken.

‘Stelletje pubers,’ gromt hij en wil zich rekken, maar stoot zijn armen tegen de onderkant van het voordek, klimt dan brommend over me heen en over het kussen omlaag.

‘Zal ik dan maar weer het matroosje zijn dat de koffie gaat zetten…?, het sloofje van de Maegd…, de sloerie van de kapitein…, het sletje van de schipper…?’

Even zie ik hoe hij zijn slanke hoge billen ontspant en er wulps mee draait en zwaait.

Dan zie ik hem door het open deurtje voor het kombuis, zijn kromme penis als een haak…, bloot en soepel en geconcentreerd bezig gaan voor een ouderwetse koffie. Het pompje bromt een keteltje water vol. Gas sist uit een pit en vat vlam, het keteltje erop…, de thermoskan in de aanrechtbak, de filterhouder erop, een papieren filter erin, een paar scheppen koffie van fijne maling…

Maar dan ben ik allang opgestaan, en heb mijn ene hand volgespoten met een flink shot hydraterende aftersun en kijk met de kin op zijn schouder met hem mee.

‘Sterke koffie…, een schepje extra…’

En met de klodderende aftersun masseer ik ondertussen zijn hoge billen snotglad, voor al zijn diepe naad…, en ik ondervind geen enkele weerstand als ik zijn sterretje er mee volduw, en draaiende in de warme diepte verdeel.

In tegendeel. Als ik mijn stijve ter hand neem en door zijn gladde bilnaad glijd, dan krult dat slanke kontje van hem naar achteren, perst en duwt en plopt zich gretig als een zuigen om mijn stijve heen.

Die zinderende strakke natte warmte…, ik huiver terwijl ik begin te pompen en daarbij zijn ballen en kromme vastpak.

Hij trilt en schokt naar achteren, draait en kronkelt zijn kontje in mijn schoot, schokt behoeftig met zijn kromme naar voren in mijn hand.

Ik neuk hem, sterk en stevig, lange halen…, ik bedien hem, voel me zo verschrikkelijk geil…

‘Ik richt je op het koffiefilter,’ grom ik en knijp in zijn kromme als was het de helmstok van mijn soms onwillige Maegdeke.

‘Ja,’ kreunt hij schokkend en rillend, ‘koffie met sperma…, daar wordt pas ik echt geil, schipper…,’ en trekt mijn hoofd over zijn schouder en zuigt zijn mond aan mijn lippen vast, bewegend en tongend.

‘Ik ben zo geil,’ fluister ik in zijn mond.

Maar hij kreunt enkel nog in mijn mond, kronkelt in mijn armen, draait en duwt en schokt over mijn neukende stijve…, als een krolse kater…, als een wildblond ventje dat keer op keer als voor het eerst geplukt wil worden…, al die dagen achtereen…, ik hoef maar naar hem te wijzen…

Het was één grote lange aaneenschakeling van zaadlozingen. Ik dacht alleen nog maar in termen van seks met Bolijn, bedacht steeds opnieuw een andere veroveringstactiek, besloop hem voor steeds een ander standje in een spel dat steeds langer duurde…

Ik had klotsende kloten, volgens hem.

Bolijn. Hij was mijn enige jeugdzonde die ik wat laat beleefde. Daarna…, ineens was hij weg…, als een speelse nimfjongen weggefladderd in een plotseling opstekende zeemist…, als een soepele zeemeerman makkelijk weglijdend in het zilte Wad…, op zoek naar…?, naar wat eigenlijk…?, die heerlijke lieve onrustige Bolijn.

En hoe was ‘ie zo geworden…?