Dit is het verhaal van Andreas, die door een ongeluk op een afgelegen eiland terecht komt. Maar of dat zo erg is...?

Andreas was wakker, maar hield zijn ogen gesloten. Hij voelde een lichte hoofdpijn kloppen achter zijn ogen. Hij probeerde een been te bewegen en merkte dat het pijn deed. Niet ondragelijk, maar wel onprettig. Dus bleef hij onbeweeglijk liggen. Hij hoorde het ruisen van golven, voelde het koude water tegen zijn bovenbenen klotsen.

Hij opende zijn ogen net genoeg om tussen zijn wimpers door te gluren. De zon scheen fel en verwarmde zijn bovenlijf, dat op het strand lag. Waar was hij? Hoe was hij hier terecht gekomen? Hij probeerde weer te bewegen. Hij slaakte een kreun toen hij zijn knie boog en zijn been optrok. Maar de pijn ebde snel weg. Hij probeerde op zijn zij te draaien, maar merkte dat het niet lukte. Zwaar ademend bleef hij liggen.

‘Heb je hulp nodig?’

Andreas draaide zijn hoofd in de richting van de stem en opende zijn ogen. Ongeveer een meter bij hem vandaan hurkte een jongen. Voor zover Andreas kon zien met zijn wazige blik droeg deze jongen slechts een geïmproviseerd ondergoed en was verder naakt.

‘Ik…’ Praten kostte moeite. ‘Ja, graag,’ wist Andreas uit te brengen.

De jongen kwam dichterbij, pakte hem onder zijn oksels beet en hees hem voorzichtig overeind. Toen hij stond, begon alles te draaien en Andreas moest steun zoeken bij de jongen. Zwaar leunde hij tegen diens ontblootte borstkas.

‘Waar ben ik?’ vroeg Andreas toen het draaien ophield.

‘Op mijn eiland, natuurlijk,’ antwoordde de jongen.

‘En wie ben jij?’

‘Farodin.’ De jongen glimlachte. Het was een lieve, warme glimlach die Andreas’ hart onmiddellijk sneller deed kloppen.

‘Andreas,’ zei Andreas – die inmiddels weer op eigen benen kon staan – en hij stak zijn hand uit. Farodin keek er met opgetrokken wenkbrauw naar. Langzaam bracht hij zijn hand dichterbij, maar in plaats van die van Andreas te schudden, aaide hij er zacht over. Onzeker keek hij Andreas aan. Die haalde zijn schouders op.

Andreas probeerde zich te herinneren hoe hij hier terecht gekomen was. Hij was aan boord van een schip geweest, en het had gestormd, en toen… Met een schok herinnerde hij zich dat hij overboord was geslagen en de bood vlak daarna had zien vergaan, met bemanning en al. Het was waarschijnlijk het meest angstaanjagende voorval dat hij in zijn zeventienjarige leven had meegemaakt. Hij moest hier zijn aangespoeld. ‘Farodin, heb je nog meer mensen gezien?’

‘Nee,’ zei Farodin. ‘Alleen jij en ik.’

‘Hoe kom jij hier dan terecht?’

Farodin haalde zijn schouders op. ‘Ik woon hier.’

‘Helemaal alleen?’

‘Ja.’

‘O…’

‘Heb je dorst?’ vroeg Farodin.

Andreas knikte van ja. Hij barstte van de dorst.

‘Kom maar mee,’ zei Farodin, en hij nam Andreas bij de arm. Zijn hand was sterk maar hij behandelde Andreas heel teder. Andreas bekeek zijn redder nog eens goed. Hij was zeer knap. Atletisch gebouwd, met donkerbruin – bijna zwart ¬– haar en donkere ogen. Hij was iets langer dan Andreas. Zijn gebruinde huid was strak gespannen over zijn spieren, die duidelijk meebewogen op zijn elegante tred. Hij was nét iets langer dan Andreas, en die schatte Farodin’s leeftijd op achttien. Behalve een soort onderbroek van geknoopte witte stof droeg Farodin inderdaad niks, zodat Andreas een goed uitzicht had op zijn strakke, haarloze buik en donkere tepels – een uitzicht wat hem in vuur en vlam zette. Andreas zelf had de gescheurde resten van zijn kleren nog om zich heen hangen; Een shirt vol gaten en een rafelige korte broek. Het was echter zo warm dat hij niet meer nodig had.

Andreas bedacht dat het zo erg nog niet was om met zo’n knappe jongen alleen op een eiland terecht te komen, zeker als er genoeg eten en drinken was. Dat moest haast wel het geval zijn, aangezien Farodin hier al langer scheen te wonen.

Ze maakte een korte wandeling van het strand door een paradijselijk palmbomenbos tot ze bij een kleine open plek kwamen waar een watervalletje van een rotspartij kletterde. ‘Dit is zoet water. Proef maar,’ spoorde Farodin hem aan.

Andreas liep naar de waterval. Hij ving zo veel mogelijk water op in het kommetje van zijn handen en dronk met gulzige slokken. Farodin stond met een brede grijns toe te kijken. ‘lekker?’ vroeg hij. Andreas knikte. Farodin kwam dicht bij hem staan, boog zich voorover en liet het water zo in zijn mond lopen. Daardoor werden hijzelf en Andreas helemaal onder gespetterd.

Andreas deinsde achteruit voor de koude druppels. Farodin merkte het en keek hem lachend aan. Hij maakte nu zelf ook een kommetje van zijn handen. Het water dat hij erin opving smeet hij naar Andreas, die lachend weg dook. Farodin kwam hem grinnikend en met wapperende handen achterna, zodat de druppels hem om de oren vlogen. Dat ging ongeveer een minuut zo door, tot Andreas te moe werd om nog verder te rennen en zich hijgend op de grond liet zakken.

Farodin kwam dicht naast Andreas zitten en legde een hand op zijn arm. Dat vond Andreas natuurlijk zeer prettig en onwillekeurig slaakte hij een beverige zucht. ‘Is alles goed?’ vroeg Farodin bezorgd. Hij aaide met zijn zachte hand teder over Andreas’ bovenarm.

Andreas knikte. ‘Gewoon moe. Heeft te maken met mijn ongeluk, denk ik.’

Farodin knikte begrijpend. ‘Rust maar even uit,’ zei hij geruststellend. ‘Ik blijf bij je. Ik zal je straks mijn huis laten zien.’ Dat gezegd hebbende stond Farodin op en liep naar de dichtstbijzijnde palmboom. In het volle zicht begon hij de witte doek die hem als ondergoed diende af te wikkelen. Andreas wist niet waar hij het had. Met een flinke blos op zijn wangen keek hij toe hoe de prachtige ronde billen van Farodin werden ontbloot. Ze hadden een iets lichtere tint dan de rest van zijn lichaam maar waren nog steeds mooi gekleurd. Zonder schaamte leegde Farodin zijn blaas tegen de stam van de boom.

Toen hij daarmee klaar was draaide hij zich om om zijn ondergoed op te rapen, waarbij hij Andreas confronteerde met zijn voorkant. Zijn piemel bungelde slap tussen zijn sterke benen, het topje nog glinsterend van het vocht. Rond de stam groeide een bescheiden bos krullend haar dat nog donkerder was dan dat op zijn hoofd, maar glinsterde in het licht van de ondergaande zon. Helaas kon Andreas maar kort genieten van dit adembenemende zicht, want Farodin knoopte snel en behendig de lap witte stof weer tot een improvisorische onderbroek.

‘Is er iets?’ vroeg de knappe eilandbewoner toen hij op keek.

Andreas merkte dat hij had zitten staren. Blozend schudde hij van nee.

‘Kom,’ zei Farodin. Hij stak zijn hand uit om Andreas overeind te helpen. Weer begon het even te draaien en Andreas greep Farodin noodgedwongen bij de schouder. Gelukkig trok de toeval snel weg. Farodin bekeek hem bezorgd. ‘Je bent nog steeds verzwakt. Hier, steun maar op mij, dan breng ik je naar mijn huis.’

Hoewel het waarschijnlijk niet echt nodig was klaagde Andreas niet over het feit dat Farodin hem steun bood. Met zijn arm om de schouders van zijn redder strompelde hij gedwee mee door het geurige palmbos. Hij gebruikte het moment van stilzwijgen om de omgeving goed in zich op te nemen. Overal waar hij keek zag hij kleurige bloemen, en nu hij wat beter oplette vielen hem de bananen en kokosnoten pas op. Kleine, felgekleurde vogeltjes fladderden voor hen uit en hun pad werd meer dan eens gekruist door eekhoornachtige diertjes. Er was duidelijk genoeg te eten.

Nog mooier dan de prachtige natuur was Farodin zelf. Steeds weer keerde Andreas’ blikken terug naar het lustopwekkende lichaam van zijn redder. Van zo dichtbij kon hij de donshaartjes rond diens tepels zien oplichten, zag hij de twee moedervlekjes op diens linkerschouder en had hij perfect zicht op de welgevormde navel waarvandaan een dunne streep haartjes naar onderen liep om te verdwijnen in het witte ondergoed. Elke keer als Andreas inademde rook hij Farodin’s bedwelmende lucht; een mengeling van schoon zweet, zoete honing en zeewater. Alleen al die geur maakte dat hij zich week voelde in zijn knieën.

Zonder klagen nam Farodin hem mee door het bos, terwijl het om hen heen begon te schemeren. Andreas vroeg zich terloops af wat Farodin’s verhaal was, hoe hij hier terechtgekomen was en had weten te overleven, maar hij besloot er niet naar te vragen. Daar zou vast nog tijd genoeg voor zijn. Bovendien bedacht Andreas dat Farodin het waarschijnlijk niet gewend was veel te moeten praten als hij hier echt alleen woonde en het dus waarschijnlijk wel prettig zou vinden als er even niks werd gezegd.

Na een stevige wandeling kwamen ze bij een soort hut midden in het bos. Andreas zou er zo voorbij zijn gelopen, want het huisje ging perfect op in de natuur eromheen. De muren bestonden uit gevlochten takken en waren begroeid met grote rode bloemen, terwijl het dak van gedroogde palmbladeren was vervaardigd. Farodin leidde hem door een open deur het idyllische huisje binnen.

Ze kwamen terecht in een ronde ruimte waar allerlei spulletjes stonden uitgestald. Te midden daarvan stond een soort bed, waar Farodin hem voorzichtig neerzette. ‘Blijf zitten. Ik zal zo wat te drinken voor je halen,’ zei de knappe jongen streng. Omdat het vrij donker was stak hij eerst een paar kaarsen aan met lucifers die hij ergens vandaan toverde. Daarna verdween hij door een tweede deur en hoorde Andreas wat rommelende geluiden. Al snel kwam Farodin terug met een groot blad waar een plasje water in stond. Andreas dronk het gulzig op.

‘Dankjewel,’ bracht hij hijgend uit.

Farodin, die naast hem kwam zitten, glimlachte. ‘Geen dank. Je bent mijn vriend.’

Andreas keek hem even verward aan. Toen grijnsde hij. ‘Ja. Dat klopt. We zijn vrienden. Ik bedoel… je hebt me gered.’

Farodin lachte nu ook. ‘Fijn dat je vrienden wilt zijn. Anders zou het nog vervelend kunnen worden, zo met zijn tweetjes op mijn eiland.’ Hij zweeg een moment. ‘Het is een zware dag geweest voor ons beide. Ik ga me wassen. Kom je mee?’

Andreas knikte. Ze stonden op en Farodin bracht hen naar de tweede kamer van het huis. Zo te horen liep er hier een stroompje langs het huis. In ieder geval was er een groot waterrad dat met een ingewikkelde constructie het water naar een soort douche leidde.

Farodin begon al weer zijn ondergoed af te wikkelen. Binnen de kortste keren stond hij spiernaakt en onbeschaamd voor Andreas. ‘Kom op, Andreas. Als je dat aanhoudt kun je toch niet schoon worden?’ zei hij plagerig. Hij trok aan een touw en de douche begon te lopen. Hij stapte eronder en kromp even in elkaar van het koude water. Toen hij aan de koelte gewend was wendde hij zich weer tot Andreas. Verwachtingsvol keek hij hem aan.

Andreas trok eerst zijn shirt vol gaten uit. Hij was zeker niet ontevreden over hoe hij er zelf uitzag – zeker naar het zware werk dat hij op het schip had moeten doen, waardoor hij mooie spieren had gekweekt – maar in vergelijking tot Farodin verbleekte iedereen. Het grootste probleem was echter niet zijn bovenlichaam – dat wilde hij best laten zien ¬– maar datgene wat zich in zijn broek afspeelde. Door de naakte, belachelijk knappe jongen die voor hem stond was hij aardig opgewonden geraakt.

‘Is er iets mis?’ vroeg Farodin omdat het zo lang duurde.

‘Nee…’ Andreas slikte. ‘Nee hoor.’ Hij moest er alles aan doen om niet naar de heerlijke slappe piemel van Farodin te kijken. Hij draaide zich dus maar om en trok langzaam zijn broek en onderbroek naar beneden. Zijn eigen piemel was half stijf, maar door zich uit alle macht op iets anders te concentreren wist hij hem slap te krijgen.

Naakt draaide hij zich weer om naar Farodin. Hij zette een stap richting de koude douche. Was Farodin’s piemel nou ook wat voller dan daarnet? Voor hij al te lang over die vraag kon nadenken trok Farodin hem onder de koude waterstraal. Na een kort kippenvelmoment begon Andreas te genieten van het koele water dat hem afkoelde na de warme dag. Hij hield zijn ogen gesloten zodat hij niet te veel te zien zou krijgen van Farodin, die nu vlak naast hem stond, zo dichtbij dat hun bovenarmen af en toe tegen elkaar aan kwamen.

Farodin draaide een kwartslag zodat ze wat beter naast elkaar onder de douche pasten. Daarbij kwam per ongeluk het topje van zijn piemel tegen het bovenbeen van Andreas. Die wist nu echt niet meer waar hij het had, en ondanks dat hij zijn ogen stijf dicht hield begon zijn piemel zich met bloed te vullen.

‘O,’ zei Farodin. Andreas kon wel door de grond zakken. ‘Andreas, je moet jezelf even helpen.’

Andreas opende zijn ogen en keek verward naar Farodin. Dat was een vergissing, want zijn redder stond wijdbeens voor hem waardoor zijn zaakje goed zichtbaar was. Farodin’s grote piemel was zo dichtbij dat Andreas hem vast zou kunnen pakken als hij dat wilde – wat natuurlijk ook zo was. Alleen wist hij niet of Farodin dat zou weten te waarderen. Hoe het ook zij, zijn eigen piemel was nu helemaal stijf geworden. ‘Hoe bedoel je?’ vroeg hij verdwaasd terwijl hij zo goed en zo kwaad als het ging zijn opwinding probeerde te verbergen.

‘Weet je niet hoe dat moet, jezelf helpen?’ vroeg Farodin verbaasd. ‘Wacht even, dan zal ik het je laten zien.’ Farodin ging met zijn rechterhand naar zijn eigen piemel en begon die zacht te strelen. Andreas keek met grote ogen toe hoe de piemel langzaam stijf werd, almaar groeiend. Toen zijn piemel bijna helemaal stijf was begon Farodin er rustig aan te trekken. ‘Kijk, zo moet het. Doe maar na.’

Andreas kon niet anders dan Farodin’s voorbeeld volgen. Gebiologeerd keek hij naar hoe Farodin zijn hand geoefend heen en weer bewoog om de schacht van zijn mooie piemel. Farodin trok zich uiterst kalm af. Hij stond wijdbeens, zijn rechterhand aan zijn piemel, zijn linkerhand achter zijn rug zodat zijn dun behaarde oksel in zicht kwam en de huid over zijn strakke borst en buik werd gespannen. Bijna automatisch begon Andreas zichzelf op vol tempo af te trekken.

Farodin zag dit. ‘Ho, niet zo snel Andreas,’ zei hij. Andreas stopte en keek licht ongemakkelijk naar Farodin. ‘Hier, laat mij het eens voordoen.’ Tot Andreas’ verbazing – en vreugde – ging Farodin achter hem staan en pakte voorzichtig zijn stijve piemel beet. Een siddering doorvoer Andreas toen de sterke hand van zijn redder zich om de schacht van zijn piemel sloot. Hij kwam bijna spontaan klaar.

En toen maakte Farodin drie keer een rustige trekbeweging. Zijn bewegingen waren zo teder, zo kundig, dat Andreas alleen maar kon kreunen van opwinding. ‘Niet lekker?’ vroeg Farodin bezorgd.

‘Jawel,’ bracht Andreas zuchtend uit.

‘Zie je wel, zo moet het dus,’ verkondigde Farodin. Hij stopte jammer genoeg weer met het aftrekken van Andreas. Maar zijn eigen piemel was ook nog steeds stijf, en daar begon hij weer mee te spelen terwijl hij tegenover Andreas ging staan. Andreas zelf had nu door dat Farodin niet zo preuts was, en hij probeerde niet langer te verbergen dat hij naar Farodin keek. De knappe jongen glimlachte naar hem en keek ook enthousiast toe hoe Andreas zichzelf aftrok. Hij probeerde zo goed mogelijk het rustige tempo aan te houden dat Farodin hem had bijgebracht.

Door alle opwinding voelde Andreas al snel een orgasme opkomen. Kreunend kwam hij klaar. Kriebelende ontladingen van genot trokken door al zijn ledematen. Het orgasme was zo heftig dat Andreas nauwelijks overeind kon blijven staan. Drie flinke stralen zaad vloeiden uit zijn piemel en schoten het douchevertrek in. De eerste straal kwam zo ver dat er wat zaad op Farodin’s voet belandde.

Andreas vroeg zich even af of dit misschien te ver ging, maar Farodin keek slechts even naar de vochtige witte vlek boven zijn grote teen en begon toen enthousiast verder te trekken. Ondertussen keek hij Andreas diep in de ogen. Plotseling zette Farodin een stap naar voren. Zijn gezicht vertrok van genot en met een diepe zucht ontlaadde hij. Omdat hij nu zo dicht bij Andreas stond kwamen de eerste twee stralen tegen diens been, de eerste zelfs ter hoogte van zijn nog steeds half stijve piemel. Het gevoel van het warme witte vocht dat langzaam langs zijn been naar beneden droop maakte dat zijn piemel weer vol overeind kwam.

‘Zo, die krijg je terug,’ zei Farodin met een zelfvoldane grijns op zijn gezicht. Hij stapte weer onder de koude douchestraal en waste het zaad van zijn voet. Andreas volgde zijn voorbeeld. Het water, vermengt met het witte zaad, vloeide door een geul naar buiten. Andreas kwam langzaam weer tot rust terwijl hij zich afspoelde. Het was een waanzinnige ervaring geweest om zich samen met die prachtige jongen af te trekken. Maar nu voelde hij dat de vermoeidheid hem overviel. Toen Farodin weer aan het touw trok zodat de douche stopte, gaapte Andreas.

‘Zullen we maar naar bed gaan,’ stelde Farodin voor. Andreas knikte. Zonder zich aan te kleden liep Farodin terug naar de voorste kamer van het huis. Andreas dacht er even over zijn onderbroek aan te trekken, maar besloot dat niet te doen. Farodin leek immers totaal niet onder de indruk van het heerlijke spelletje dat ze zojuist gespeeld hadden.

Met bungelende piemel kwam hij de voorkamer in lopen. Farodin stond al bij het bed waar zet net samen op hadden gezeten. ‘Het is een beetje klein voor twee, maar het kan even niet anders,’ zei Farodin. Andreas kon zijn oren niet geloven. Zouden ze samen in dat krappe bed gaan slapen? Het was bijna te mooi om waar te zijn. ‘Nou ja, wel lekker knus, zo,’ zei Farodin, en hij stapte naakt in bed. ‘Kom je ook?’ Hij hield het dunne laken van witte stof uitnodigend omhoog.

Andreas bedacht zich niet en stapte snel het bed in. Hij moest wel heel dicht tegen Farodin aan gaan liggen om er niet uit te vallen. Zo dicht, dat bepaalde lichaamsdelen elkaar onvermijdelijk aanstootten. Farodin liet de dunne deken over hen heen vallen, zodat hun naakte lichamen werden bedekt. Ze lagen met hun gezichten naar elkaar toe, hun armen ongemakkelijk tussen hun lichamen gedrukt. Farodin’s gezicht was zo dicht bij dat van Andreas dat hij diens adem op zijn neus voelde. De lucht van zijn redder bedwelmde hem weer. Andreas voelde dat hij verliefd aan het worden was. Een gelukkig gevoel verspreidde zich over zijn lichaam. Bijna zonder erbij na te denken bracht hij zijn gezicht naar voren en kuste Farodin vol op de lippen.

‘O wat doe je nu?’ vroeg Farodin.

Andreas trok terug. ‘Sorry.’

‘Nee, het is goed… Is dat wat vrienden doen? Ik weet het niet meer zo goed.’ Farodin klonk nu heel onzeker. Hij draaide wat heen en weer in het krappe bed, zodat er iets langs Andreas’ piemel schuurde. Waarschijnlijk de piemel van Farodin.

‘Ja, het is iets wat vrienden doen,’ antwoordde Andreas ademloos. ‘Hele goede vrienden.’

‘O.’ Farodin kwam nu naar voren en kuste Andreas teder op diens lippen. ‘Alsjeblieft, dan.’

Andreas grinnikte. Hij kwam weer naar voren en kuste nu Farodin met wat meer overtuiging. Het voelde zo goed dat het hem duizelde. Instinctief sloeg hij zijn armen om Farodin heen. De knappe jongen deed het zelfde, zodat ze in een innige omhelzing kwamen. Hun lichamen tegen elkaar aan drukkend bleven ze elkaar op de lippen kussen, totdat…

‘O jee, nu moet ik mezelf alweer helpen,’ zei Farodin ineens. ‘En jij zo te voelen ook.’ Hij glimlachte. Andreas merkte dat hun stijve piemels hard tegen elkaar aandrukten in hun liefdevolle omhelzing. Rond die plek waren hun buiken nat van het plakkerige vocht dat eruit stroomde.

‘Weet je wat,’ zei Andreas dapper, ‘als ik jou nu help, en jij mij?’ Hij haalde diep adem. ‘Want vrienden helpen elkaar.’

Hier moest Farodin even over na denken. ‘Oké,’ zei hij toen. ‘Maar jij moet beginnen, want ik heb je daarnet al geholpen.’

Andreas liet dit zich natuurlijk geen twee keer zeggen. Hij kwam overeind, zodat de deken van hen af gleed. In het schemerdonker was het naakte lichaam van Farodin niet heel goed te zien maar het was meer dan genoeg om Andreas te laten beven van opwinding.

Hij ging op zijn knieën tussen de benen van Farodin zitten en pakte diens stijve piemel in zijn rechterhand. Het was een opwindende ervaring, de piemel van een andere jongen vasthouden, en dan ook nog eens zo’n knappe als Farodin. Het voelde zo goed dat hij bijna vergat om te gaan trekken. Toen hij daaraan begon slaakte Farodin een lief kreuntje. Op dat moment was het voor Andreas duidelijk: Hij was in één dag tot over zijn oren verliefd geworden op Farodin, zijn redder.

Heel rustig trok hij aan de vochtige piemel van Farodin. Hij deed het zo voorzichtig mogelijk, want het was heel anders dan wanneer hij zichzelf “hielp”. Maar hij leek het goed te doen, want Farodin kromde zijn rug van genot. Dit was voor Andreas dan weer een geweldig uitzicht, zodat zijn eigen piemel op volle sterkte bleef en ook druppels glazig vocht lekte.

Omdat ze net al klaar waren gekomen, duurde het lang voordat Farodin zijn orgasme bereikte. Maar dat maakte Andreas niets uit. Dit zou hij zijn hele leven kunnen blijven doen. Deze prachtige jongen, die hem na zijn schipbreuk had gered, dit genot bezorgen. Zijn handen waren plakkerig van het vocht dat uit Farodin’s piemel vloeide en dat maakte dat bij elke op en neer beweging vochtige geluidjes te horen waren. Steeds als Andreas’ hand naar beneden ging, kreunde Farodin zachtjes en kneep hij zijn dichte ogen samen. Zijn buikspieren waren strak aangespannen en zijn bobbelige navel deinde mee op het ritme van zijn versnelde ademhaling.

En toen was het zo ver. Farodin opende zijn ogen en keek Andreas strak aan. Met zijn rechterhand pakte hij die van Andreas vast zodat ze nu beide zijn piemel omvatten. Met een diepe zucht stortte hij twee witte stralen zaad op zijn gladde buik. De laatste druppels kwamen in het haar rond zijn schaamstreek en op hun vochtige vingers terecht.

Farodin haalde diep adem. ‘Dat voelde… heel erg goed.’ Een glimlach brak door op zijn perfecte gezicht. Zijn donkere ogen straalden. ‘Nu ik bij jou.’

Andreas knikte alleen maar. Ze wisselde van positie. Andreas ging verwachtingsvol met zijn handen onder zijn hoofd op bed liggen en spreidde zijn benen zodat Farodin daartussen plaats kon nemen. Sneller dan hij verwacht had pakte Farodin zijn nog altijd stijve piemel vast. Dit zorgde meteen voor rillingen van genot. Andreas kon een kreun niet onderdrukken.

Voor Farodin was het ook nog even uitproberen hoe aftrekken precies ging in deze positie. Andreas was echter zo opgewonden dat Farodin’s eerste onhandige pogingen hem al deden duizelen van genot. En toen kreeg Farodin het te pakken en begon hem echt af te trekken. Het voelde gek zo, iemand anders die aan je stijve piemel trok, maar het was heerlijk.

Farodin wilde er duidelijk alles aan doen om het voor Andreas zo lekker mogelijk te maken. Terwijl hij met zijn rechter hand door bleef rukken zwierf zijn linker over Andreas’ hele lichaam. Zijn borst en tepels, zijn buik, zijn bovenbenen werden liefdevol gestreeld. Toen Farodin aan zijn ballen begon te voelen werd het Andreas te veel. Sidderend kwam hij tot een hoogtepunt. Hij voelde de uitwerking ervan tot in de topjes van zijn vingers en zover zijn hele lichaam trokken zijn spieren zich samen.

Ondanks dat hij net als was gekomen, produceerde hij drie flinke stralen zaad, waarvan de eerste tot zijn tepel kwam. De rest van het witte vocht verzamelde zich rond zijn navel. Het voelde warm aan op de nog naschokkende buik van Andreas, die even nodig had om deze ontlading te boven te komen. ‘Lekker?’ vroeg Farodin. Andreas knikte instemmend. ‘Ik weet niet hoe het met jou zit, maar ik heb geen zin om nóg een keer te gaan wassen. We laten het maar zo.’ Met die woorden ging hij weer naast een beduusde Andreas liggen. Of nou ja, half bovenop hem, omdat het bed zo klein was.

Met Farodin’s hoofd op zijn schouder voelde Andreas zich gelukkiger dan ooit. ‘Ik houd van je, Farodin,’ fluisterde hij.

Farodin richtte zich op. ‘Echt? Dat is… aardig.’ Farodin ging weer liggen, maar nu helemaal bovenop Andreas. Het gladde zaad dat nog op hun buiken zat maakte dat hun lichamen over elkaar heen glibberden. Hun piemels – die net wat tot rust waren gekomen – kwamen weer in de verdrukking. Farodin zoende Andreas gepassioneerd. Het was een kus vol liefde, een sluitstuk van deze prachtige avond. De zoen duurde eindeloos, en op een gegeven moment raakten zelfs hun tongen in strijd verwikkeld. Beide jongens genoten met volle teugen van deze nieuwe ervaring.

Maar de vermoeidheid begon toch echt toe te slaan. Farodin verbrak de kus. ‘Ik houd ook van jou, Andreas, vriend. Maar hoe leuk ik het ook vind om je mijn vriendschap te tonen, ik ga nu slapen.’

Andreas knikte. Hij was zelf ook uitgeput. Farodin ging met zijn rug naar hem toe liggen, en Andreas sloeg als vanzelf zijn arm om die mooie jongen heen. Ze vielen in een diepe slaap.