Mijn Beste Vriend - 8

Bob wist ongeveer wat hij kon verwachten van dit gesprek. Hij was al uit de kast bij zijn ouders. Ze wisten alleen niet dat hij verliefd was op Rick, laat staan wat er gebeurt was afgelopen weekeind.

Zijn vader vroeg meteen hoe het met Rick was. Bob vertelde over dat Rick was weggegaan van school en over het ziekenhuis waar hij met Ron en zijn klasgenoten geweest was. Zijn ouders luisterden aandachtig. ‘We zijn vanmiddag gebeld door Ron met het nieuws. Dat was echter niet het enige wat hij te vertellen had’, zei de vader van Bob.

Bob besloot om alles te vertellen. Hij vertelde over het klaslokaal en de foto die blijkbaar gemaakt was. Niemand wist nog wie daar nou achter zat. Hij vertelde over het weekeind en hoe het was gegaan sinds die op school was. Gelukkig vatten Bob zijn ouders alles positief op. Ze waren niet zo blij met hoe hij de situatie met Martijn had aangepakt maar gezien de emotie begrepen ze het wel. Ze hadden telefonisch contact gehad met de ouders van Rick om hen sterkte te wensen.

De avond verliep verder rustig voor Bob. Hij stond onder de douche en dacht na. Hoe moest het nu verder? Met hemzelf, met hem en Rick? Blijkbaar dacht iedereen nu dat ze een relatie hadden maar dit was niet uitgesproken ofzo. Hoe moest hij zich opstellen tegenover Martijn? Indirect was het zijn schuld wat er met Bob gebeurt was. Het was zijn directe schuld dat iedereen wist over hen. Hij wist nog niet goed hoe hij met de nieuwe situatie om moest gaan. Zuchtend draaide hij de douche uit. Hij was het zat. De dag had veel meer energie gekost dan een doorsnee schooldag. Hij liep in zijn boxer naar zijn kamer en ging in zijn bed liggen. Hij sloot zijn ogen maar kon de slaap niet vatten. Draaiend lag Bob in zijn bed. Zijn wekker gaf 23:58 aan. Nog 2 minuten en het was dinsdag. Hij moest al om 7 uur zijn bed uit en hij had niet het idee dat hij snel in slaap zou vallen. 48 uur geleden had hij de avond van zijn leven en nu? Hij wist het niet. Uit verveling pakte hij zijn iPad. Hij gamde even maar ook dat kon hem niet boeien. Op social media stond niks interessants. Misschien slaap ik beter als ik mezelf aftrek opperde Bob in zijn hoofd.

Hij ging naar google. Hij wist waar hij naar op zoek was. Hij geilde enorm op een gayporno acteur, Kevin Warhol. Al snel had hij geile filmpjes op staan. Hij voelde zijn lul hard worden in zijn boxer en begon hem te masseren. Binnen een paar seconden was zijn lul keihard. Hij voelde een klein nat plekje van voorvocht ontstaan. Hij trok zijn boxer uit en hield zijn 16 cm lange lul stevig vast. Langzaam trok hij zichzelf af, kijkend naar het filmpje waarin Kevin nu hard genomen werd door Kris Evans. Inspannend keek Bob verder. Hij trok wat sneller aan zijn lul. Zijn voorhuid gleed over zijn eikel en weer terug. Zachtjes hijgend ging hij steeds sneller rukken. De laatste keer dat hij was klaargekomen was in Rick zijn kontje. Hij probeerde dat gevoel weer terug te halen. In combinatie met de film maakte dat hem enorm geil. Hij rukte als een gek aan zijn stijve piemel. Met een flinke kreun spoot hij zijn zaad uit zijn lul. Vijf stralen wit zaad kwamen op zijn borst en buik terecht. Met een zucht liet hij zich achterover vallen.

In het filmpje spoot Kris zijn zaad over het gezicht van Kevin, hoe cliché dacht Bob. Hij pakte wat tissues en veegde zijn lichaam schoon. Uitgeput keek hij op zijn wekker, 0:29 stond er. Hij legde zijn iPad weg en probeerde weer te slapen. Uiteindelijk viel hij pas rond half 2 in slaap.

Bob schrok wakker. Even wist hij niet waar hij was. Er kwam licht door zijn gordijnen. Hoe kon dat? Zijn wekker was nog niet gegaan en hij keek op zijn klok. 9:13. Hij schrok, verslapen. Hij vloog uit bed, trok snel zijn kleren aan en stoof naar beneden. Hij at snel iets, fatsoeneerde zijn haar en keek op zijn telefoon. 2 gemiste oproepen van Bianca, die wilde vast weten waar hij bleef. Hij stuurde haar een app dat hij eraan kwam en dat hij zich verslapen had. Vijf minuten later zat hij op zijn fiets en fietste rustig naar school. Het was inmiddels 9:50 en hij had de eerste 2 lesuren gemist. Gelukkig voelde hij zich wel aardig uitgeslapen. Hij zou het derde lesuur dat over 20 minuten begon wel aanschuiven.

Eenmaal op school zag hij Bianca. Ze was de klas uitgestuurd en haar telefoon was voor de rest van de dag ingenomen. ‘Docent Nederlands was niet blij met mijn belpogingen en appjes naar jou’ zei ze chagrijnig. ‘Ik zei nog, het is voor het goede doel, dan mist hij zo min mogelijk van uw interessante lessen, helaas hij trapte er niet in.’ Bob lachte naar haar. ‘Eigenlijk is het dus jouw schuld dat ik mijn telefoon kwijt ben vieze homo.’ Ze zei het lachend terwijl ze Bob een knuffel gaf. ‘Hoe gaat het met Rick?’ Haar volgende vraag deed Bob beseffen dat hij dat zelf ook niet wist. ‘App zijn moeder en vraag het.’ Typisch Bianca. Gelukkig had ik het nummer gisteren van Yvonne gehad. Samen met Bianca wachtte ik haar reactie af.

Vlak voor de bel ging kwam het antwoord. ‘Hi Bob, hij is nu wakker en van de beademing af. Hij weet niet precies wat er gebeurt is. Diagnose is definitief, been gebroken op 2 plaatsen, 3 gekneusde ribben en een zware hersenschudding. Hij wil je graag zien haha.’ Bob voelde opluchting. Hij liet het aan Bianca lezen. ‘Pff, die is nog wel ff zoet hiermee’, gaf ze als antwoord. Hij stuurde terug dat hij na school meteen langs zou komen. Samen liepen ze naar de volgende les toe. ‘Het bezoekuur is pas van 18:30 tot 20:00 vanavond’. Het kon Bob niet zoveel schelen wat Yvonne het bezoekuur noemde. Hij zou toch meteen gaan. M&O van Ron. Dat viel dan weer mee. ‘Zo lekker uitgeslapen Bob?' Het was Ron die achter hen kwam lopen op weg naar het lokaal. ‘Was niet de planning, maar geen straf hoor.’ ‘Dat is mooi, want je mag je morgenochtend om 7:30 bij mij melden wegens ongeoorloofde afwezigheid’, antwoordde Ron met een grijns. Bob zuchtte diep.

In het lokaal zag hij ook Liset en Robert. Martijn en de anderen waren er natuurlijk ook maar aan hen besteedde hij niet meer aandacht dan normaal. De dag ging voor Bob vrij snel. Door de twee lesuren die hij gemist had waren er nog maar vijf over. De laatste 2 uur hadden ze gym. Hij voelde zich niet echt op zijn gemak in de kleedkamer maar gelukkig zei niemand iets naars. Hierdoor liep de spanning voor Bob terug. Na de gymles was hij als eerste in de kleedkamer en als eerste er weer uit. Nog deo spuitend liep hij door de lange gang terug naar de aula. Hij haalde zijn jas uit zijn locker en dumpte zijn tas erin. Om 15:30 sprong hij op zijn fiets en fietste in hoog tempo naar het ziekenhuis. Dat viel tegen, hij had beter aan iemand kunnen vragen of ze hem konden brengen. Nog meer dan normaal miste hij zijn brommer, die al twee weken kapot in de garage stond. Ruim 3 kwartier later kwam hij aan bij het ziekenhuis, hij gooide zijn fiets bijna neer en rende naar binnen. ‘Niet rennen’, werd hem toegebeten door een verpleger. Bob hoorde het maar half en liep snel door.

Ongeduldig wachtte hij op de lift die hem naar de 8ste etage zou brengen. Eenmaal boven liep hij snel door de gangen terwijl hij op de bordjes keek. Hij hoopte maar dat hij goed liep.

Het was geen bezoekuur dus er was verder niemand. De enige verpleegster die hij tegenkwam schonk hem geen aandacht. Snel liep hij langs de lege receptie van de polikliniek. Kamer 219, hij wist het zeker. De deur was dicht. Hij klopte, geen antwoord. Zachtjes duwde hij de deur open, ging naar binnen en sloot de deur weer. Hij keek om het hoekje. Daar lag Rick.

Hij was inderdaad van de beademing af. Hij lag te slapen, zo schattig. Langzaam naderde hij het bed. De ademhaling van Rick was stabiel en diep. Het infuus was ook weg zag Bob. Alleen de bloeddruk stond nog op een scherm af te lezen. Hij ging zachtjes naast Rick zitten op het bed. Hij glimlachte toen hij het gehavende gezicht zag. Arme jongen dacht hij…

Toen hij er even zat werd Rick wakker. Zijn oogleden trilden. Langzaam gingen ze open. Een moment keken ze verbaasd. Toen was er de herkenning. Rick probeerde te lachen maar het ging over in een hoest en hij greep meteen met een hand naar zijn ribben. Bob schrok en stond op van het bed. ‘Het gaat alweer hoor’, langzaam zakte Rick terug op zijn bed. ‘Ik ben gewoon blij je te zien.’ ‘Gelukkig maar.’ Bob zei het terwijl hij zich naar Rick toeboog. Hij legde zijn hand op Rick zijn linkerwang en kuste hem zachtjes. Rick bewoog langzaam zijn arm naar Bob toe en trok hem wat steviger tegen zich aan. Rick wilde Bob zoenen. Zijn tong zocht zich een weg naar binnen. Hij genoot, ze genoten allebei. Zo stond Bob een paar minuten onhandig voorover gebogen. Toen liet Rick hem weer los. ‘Dat werkt allemaal nog hoor’, lachte Rick.

Bob hield Rick zijn hand vast. Hij had hele erge hoofdpijn en zijn ribben deden ook pijn. Er zat verband omheen gewikkeld zag Bob toen hij plagend de deken wat naar beneden schoof. Bob vertelde Rick alles over de afgelopen 2 dagen. Rick luisterde aandachtig. Na het verhaal wilde Bob weten wat Rick van Martijn vond en hoe het ongeluk kon gebeuren. Rick was daar te moe voor. Het ingespannen luisteren had veel energie gekost. ‘Ik ga eerst wel eten in het restaurant’, stelde Bob voor. Hij pakte zijn jas, zijn tas kon hij wel laten staan. Het was al 18:00 en hij had best veel honger. Toen hij wegliep en omkeek lag Rick alweer te slapen. Hij glipte de kamer uit en botste bijna tegen een verpleegster op die met een karretje met eten aankwam. ‘Wat doe jij hier om deze tijd?’ ‘Uhm, ik was bezorgd om mijn vriend en dacht ik kijk even snel, dan ga ik daarna eten en kom ik terug voor het bezoekuur.’ De blik van de verpleegster werd zachter. ‘Dan is het goed, hij moet veel rusten en kan veel bezoek en drukke gesprekken niet aan vanwege zijn hersenschudding. Tot straks.’ Bob liep snel door, het was maar goed dat ik niet gezegd heb dat ik er al zo lang was dacht hij.

In het restaurant pakte hij 4 broodjes, 4 kroketten en cola. Hij at het allemaal snel op. Hij appte met Bianca, Liset en Robert. Niet in de groepsapp want daar zat Martijn ook in. Die vroeg in de groepsapp hoe het ging maar Bob negeerde zijn vraag. Hij ruimde zijn spullen op en besloot in de hal te wachten op de ouders van Rick. Die kwamen bijna direct aangelopen, het was 18:25 en het bezoekuur zou zo beginnen. Een beetje verlegen liep Bob op hen af. Ze begroetten hem hartelijk, Yvonne sloeg even een arm om hem heen. ‘Je bent vanmiddag zeker al geweest’, ze keek hem quasibestraffend aan. Daarna lachte ze samenzweerderig. ‘Ik weet alles, wen er maar aan.’ ‘Ze heeft je moeder net gebeld omdat ze wilde weten hoe laat ze je kon ophalen om mee te rijden hoor.’ Rick zijn vader knipoogde naar me en ik lachte. ‘Ik was al uit school op de fiets hierheen gekomen.’ ‘Zozo, het is dik aan zeker’, lachte Rickzijn zijn vader. Bob voelde zichzelf een beetje rood worden en lachte maar wat. We praten verder niet zo heel veel, behalve dat zijn ouders wilden weten of Rick vanmiddag wakker was. Wakker en helder sprak Bob. Zijn ouders waren er blij mee, vanmorgen was hij nog een behoorlijk warrig zo hoorde Bob.

De verpleegster die zojuist het eten aan het uitserveren was wenkte hem. ‘Hij heeft 2 boterhammen en een bakje vla op’ zei ze. ‘Gaat prima, zeker in vergelijking met vanmorgen. Hij heeft geen koorts en zijn bloeddruk is normaal.’ Ik denk dat hij vrijdag naar huis toe kan. Rick zijn ouders reageerden opgelucht. ‘Gelukkig maar, wij hopen het ook.’ Yvonne zei het terwijl Rick zijn vader instemmend knikte.

We liepen door, Rick lag natuurlijk weer te slapen, moe van de inspannende middag en het eten daarna. Hij werd nog eventjes wakker, vlak voordat het 20:00 was. Hij lachte naar Bob en praatte even met zijn ouders. ‘Bob, je kan wel met ons mee terugrijden hoor’, het was Rick zijn vader. ‘We gooien je fiets wel achterin’ vulde Yvonne aan. ‘Dat zou echt top zijn, bedankt!’ Bob glunderde. ‘Dan moet je morgen wel weer met ze meekomen’, zei Rick snel. ‘Kijk is aan, hij is weer helemaal bij de tijd hoor’, Yvonne lachte. Ze namen afscheid van Rick en zijn ouders liepen al de kamer uit. Toen ik wilde meelopen riep Rick me terug. ‘Ga je zomaar bij me weg?’ Hij keek zo verdrietig mogelijk en met al zijn verwondingen lukte dat heel goed. ‘Ahh schatje toch’ fluisterde Bob in Rick’s oor. Zijn ouders waren de kamer al uit. Bob kuste Rick voorzichtig en teder. ‘Slaap lekker.’ ‘Jij ook straks’, gaapte Rick met kleine oogjes.

Bob vond het jammer dat hij Rick alweer moest achterlaten in het ziekenhuis maar veel keus was er niet. Het liefst had hij een bed de kamer ingereden om naar hem te kunnen slapen maar dat ging helaas niet. Hij bedankte Rick zijn ouders uitvoerig toen ze hem, met fiets, afzetten bij zijn huis. Ze werden nog even binnen gevraagd door Bob zijn ouders voor een kopje koffie. Dat sloegen ze niet af. Vrij op tijd gingen ze weer weg, voor hen was het ook een lange dag geweest, twee ziekenhuisbezoeken en tussendoor werken.

Bob was blij dat zijn ouders het goed met die van Rick konden vinden. Hij douchte snel, sprong in zijn bed en heel wat vroeger dan de dag ervoor viel hij in slaap…

In het volgende deel: Mag Rick alweer het ziekenhuis uit? Komen we meer te weten over de persoon die de foto genomen heeft en waarom? Hoe gaat het verder op school? Kan Bob Martijn zijn rol vergeven?