Langzaam gingen mijn ogen open. Alles deed nog steeds pijn. Ik zei wel tegen iedereen dat het goed ging, steeds beter, ik wilde gewoon zo snel mogelijk naar huis. Mijn been, die al dagen lang omhoog lag, deed pijn. Ik kon me bijna niet bewegen door de gekneusde ribben. Het enige wat geen zeer deed waren mijn armen, mijn hoofd bonkte van de hersenschudding.
De woensdag was verschrikkelijk. Ik was zo blij toen Bob langskwam in de middag. Ik lag daar maar in dat bed een beetje te slapen en verder verveelde ik me. Mijn telefoon was kapot gegaan bij het ongeluk en ik had nog geen nieuwe. Ik kon niet communiceren met mensen die niet langskwamen. Mijn enige nieuws kwam van mijn ouders en van Bob. Ik wilde hier zo snel mogelijk weg. Hopelijk zou dat morgen kunnen…
Bob was vroeg wakker. Hij moest zich melden bij Ron en had er helemaal geen zin in. Gelukkig was zijn wekker afgelopen. Half dood lag hij nog in zijn bed. Langzaam kwam er beweging in zijn lijf. Hij sjokte de trap af en nam een boterham. Hij spoelde het weg met een beker melk, meer kreeg hij er niet in. Toen hij vond dat hij er ondanks de vroege ochtend prima uitzag vertrok hij naar school. Keurig op tijd kwam hij op school aan bij Ron die alle laatkomers van de vorige dag nu extra vroeg verwelkomde. Alle namen op het lijstje waren 5 minuten later door geschrapt. Daar zat je dan, ‘ga maar huiswerk maken ofzo’, zei Ron duidelijk ongeïnteresseerd. Het ging er om dat iedereen er was, de rest was minder belangrijk. Voor mij had hij duidelijk andere plannen. ‘Bob, kom jij maar met mij mee.’ Op de gang liet hij een prachtige A4 kaart zien. ‘Ik wil dat iedereen uit de klas hier iets opschrijft voor Rick. Daarnaast wil ik met een paar klasgenoten bij hem gaan kijken. Die jongen ligt daar ook maar alleen en zo kunnen we hem verassen.’ ‘Wat een top idee Ron!’ Bob meende het, Ron kwam altijd met leuke dingen. Een kaart was wel redelijk standaard maar om die met een paar mensen te gaan brengen was wel weer origineel. Daarnaast had hij zijn goede wil al laten zien door hen maandag naar het ziekenhuis te brengen. ‘Als jij nou linksboven al kort iets opschrijft, niet te klef alsjeblieft’, knipoogde Ron, ‘dan schrijf ik iets in het midden namens ons allemaal veel beterschap en dan kan de rest er straks omheen nog iets neerzetten. Als jij de kaart bij je houdt en zorgt dat die netjes blijft terwijl iedereen er iets inschrijft dan zie ik jullie na jullie 6e uur met de mensen die meegaan. Ik denk dat het wel dezelfde zijn als maandag, jullie zijn een hecht groepje. Denk er even over na of je Martijn ook mee wil nemen, hij hoorde ook altijd bij jullie.’ Bij het horen van de naam Martijn was Bob al niet blij, hij had er eigenlijk helemaal geen zin meer in om nog met die jongen om te gaan.
Bob ging meteen aan de slag. Hij schreef kort iets op de kaart en stopte hem in zijn tas. Ron was teruggelopen naar de andere mensen die zich moesten melden. Blijkbaar hoefde hij niet terug het lokaal in. Hij liep naar zijn locker. Het werd al wat drukker op school. Hij wisselde wat boeken en besloot alvast naar het lokaal te gaan.
Hij liep naar binnen in de veronderstelling dat hij alleen zou zijn. Dat was niet het geval. Martijn keek hem aan. ‘Ik hoopte al dat ik je hier vroeg zou zien. Ik wilde nog even met je praten.’ Bob had zich het liefst omgedraaid maar hij deed het niet. Martijn bood nogmaals zijn excuses aan voor de foto. Hij snapte zelf ook niet dat hij zo dom had kunnen zijn en hij had de impact zwaar onderschat. Daarna vroeg hij hoe het nu met Rick ging. ‘Als het goed is mag hij vrijdag naar huis toe’, antwoordde Bob. ‘Hij moet wel in een rolstoel want zijn been zit tot boven zijn knie in het gips en in combinatie met de gekneusde ribben kan hij niet meteen lopen.’ Martijn schrok duidelijk. Nog duidelijker was dat hij het oprecht erg vond wat er gebeurt was na zijn stomme actie. Bob besloot hem het voordeel van de twijfel te geven. ‘We hebben een kaart waar iedereen vandaag iets in kan schrijven. Vanmiddag gaan we die samen met Ron bij Rick brengen. Wil jij ook mee?’ Martijn begon te glunderen, dat wilde hij heel graag. Hij wilde ook persoonlijk zijn excuses aan Rick aanbieden. Wat ze beiden niet doorhadden was dat er iemand achter de deur met hun gesprek mee luisterde, snel liep hij door toen andere stemmen dichterbij kwamen.
In de eerste 3 lessen schreef iedereen leuke dingen op de kaart. Hij was erg vol en er kon bijna niks meer bij. Na deze 3e les was het pauze. Hoe het kon gebeuren wist Bob nog steeds niet maar hij had de kaart in het lokaal laten liggen. Na 10 minuten kwam hij erachter. Hij stoof terug naar het lokaal, de kaart moest er nog liggen. Hij kwam binnen, geen kaart. Hij keek nog een keer, op het bureau, bij zijn eigen tafel, op de grond, in de vuilnisbak, niks te vinden. Hij begon te zweten, wat moest hij nu tegen iedereen zeggen? Gelukkig kwam zijn redding. Toen hij het lokaal uit wilde lopen botste hij bijna tegen Leroy op. Leroy zat in een andere klas, hetzelfde jaar. Het was een knappe jongen. Net zo groot als Bob, dun gebouwd, mooi zwart haar en bruine ogen. Hij kreeg veel aandacht van meisjes en ging goed met ze om. Verder wist Bob niet zoveel van hem af. In zijn hand hield hij de grote blauwe envelop. ‘Volgens mij zoek je deze.’ Hij zei het met een lach maar het was alsof zijn ogen niet mee lachten. ‘Dankjewel, hoe kom jij er nou aan?’ ‘Ik liep hierlangs naar de aula en zag de blauwe envelop precies liggen. Ik was net al bij het groepje waar je altijd zat maar ze zeiden dat je de kaart was gaan zoeken, hier heb je hem dus terug.’ Leroy lachte nog kort en toen de bel ging draaide hij zich met een ‘later man’ om en liep weg. ‘Thnx’, Bob keek hem na toen hij wegliep. Hij had het zich nooit zo beseft maar Leroy was echt knap. Hij draaide zich om en liep naar zijn volgende les, blij dat hij de kaart had teruggevonden. Eenmaal in de les keek hij of de kaart er nog goed uitzag, helemaal onbeschadigd, alle verhaaltjes stonden er zo te zien nog in. Hij vroeg aan Liset of Leroy inderdaad bij hun geweest was. Dat klopte, ‘ik heb nog even flink met hem geflirt’, lachte ze. ‘Hij ging er alleen niet echt op in.’ Dat deel vond ze duidelijk minder dacht Bob lachend.
Aan het eind van de dag stonden ze (Bob, Liset, Robert, Bianca en Martijn) op Ron te wachten. Lachend kwam hij aanlopen. ‘Goed om te zien dat jullie er zijn, met kaart zelfs!’ Hij lachte. ‘Ook goed om te zien dat Martijn erbij is, dit bewijst dat jullie over zaken heen kunnen stappen. Goed om te zien.’ Het was een beetje proppen in de auto, gelukkig was het niet zo ver. Bianca zat bij Robert op schoot en vond het geweldig. Ze hadden de grootste lol. Toen ze uitstapten bij het ziekenhuis was het er redelijk druk, ondanks dat het donderdagmiddag was.
Rick was duidelijk erg blij om hen met zijn allen te zien. Martijn bood meteen zijn excuses aan maar daar wilde Rick niks van weten. Het was niet jouw schuld, ondanks de situatie had ik gewoon beter op moeten letten. Op de tafel aan het uiteinde van het bed stond een grote fruitmand. 'Van de vrouw die me aangereden heeft’, zei Rick. ‘Ze was hier gisteren, ze was er maandag ook maar daar weet ik natuurlijk niks meer van. Ze was erg geschrokken en wilde weten hoe het nu ging. Ik heb haar ook mijn excuses aangeboden dat ik doorreed zonder te kijken dus zo is het weer prima.’ Rick is duidelijk blij dat we er zijn dacht Bob. Toen ze allemaal zaten haalde hij de kaart uit zijn tas en gaf hem aan Rick. Blij verrast maakte Rick hem open, ‘super leuk! Nog leuker dat jullie hem komen brengen! Ik ga straks alles lezen. Morgen mag ik EINDELIJK naar huis.’ Duidelijk opgetogen vertelde Rick verder, hij hoefde die week daarna maar 4 uurtjes per dag naar school, in de rolstoel dat dan wel. Daar zag hij tegenop. Daarna, in de middag moest hij naar de fysio voor zijn ribben en spieren daaromheen. Als het goed ging kon hij na één week in de rolstoel op krukken lopen. Hij zou dan 6 uur per dag naar school gaan. ‘Als het niet gaat moet Bob me maar dragen.’ Rick lachte toen hij het zei. ‘Pff, nou één keer van lokaal naar lokaal lukt nog wel, maar verder kom ik niet.’ ‘Tsssss, dat is nou een sportman. Dan moet Ron het maar doen, nieuwe baan als mijn personal assistent.’ Ze lachten allemaal. Aan het eind van de middag gingen ze weg.
Rick zijn ouders zouden na het avondeten nog komen. Bob beloofde hem morgenmiddag thuis op te zoeken. Ze reden naar huis. Vanaf school racete Bob naar huis. Hij at snel, had geen tijd voor vragen van zijn ouders. Na het eten stoof hij naar boven, pakte zijn sporttas en racete naar de voetbalclub. De kleedkamer was al leeg toen hij aankwam. Toen hij 5 minuten later op het veld aankwam waren ze gelukkig pas net begonnen en kon hij aansluiten. Hij had de training op maandag al gemist en kon ze niet allebei missen als hij zaterdag wilde spelen.
Na de training liep hij samen met zijn teamgenoten van het veld. Het was duidelijk dat de 4 jongens van zijn school met het de rest van het team hadden gepraat over zijn coming out. Hij probeerde zelf zo normaal mogelijk te doen maar vond het toch lastig omdat een enkeling, op een non-verbale manier, liet blijken niet zo erg blij te zijn met de onthulling.
Het zou wel slijten dacht Bob. Hij fietste terug naar huis. Eenmaal thuis kreeg hij natuurlijk de vraag ‘hoe ging het?’ Hij wist waar ze op doelden en gaf eerlijk antwoord. Zijn ouders waren het met hem eens, even wennen en dan zou het wel goed gaan.
Bob ging naar boven en besloot nog even Netflix te gaan kijken. Hij kreeg een appje van een onbekend nummer ‘hey lkkrtje, mis je me al :P?’ Verbaasd keek hij naar zijn scherm. Wie was dit? Nog een nieuw appje ‘ooh ja, dit is even tijdelijk mijn nieuwe nummer totdat ze een nieuwe sim-kaart met mijn eigen nummer opsturen haha.’ Ooh Rick dus dacht Bob. Ze begonnen te appen, hij had een nieuwe telefoon alleen zijn eigen nummer liet wat langer op zich wachten. Het appen werd al snel bellen en ze hadden de grootste lol samen. Rick werd uiteindelijk snel moe en besloot op te hangen. Morgen zouden ze elkaar weer bij hem thuis zien. Als alles goed bleef gaan.
Na het bellen met Bob pakte Rick de meegebrachte kaart. Even alle tekstjes lezen voordat hij zou gaan slapen. Allemaal lieve woorden, ze hoopten dat hij snel weer terug zou komen. Een berichtje verraste hem: ‘Lieve Rick, ik hoop je snel weer te zien op school! Beterschap! Xxx L’ Rick dacht na, hij kende niemand die zo zou eindigen op Liset na maar haar berichtje stond erboven. Deze leek er tussen gepropt te zijn. Verder waren er geen klasgenoten die misten. Hij dacht diep na, het kon eigenlijk alleen van Leroy zijn. Maar die was geen homo. Rick had 2 jaar bij hem in de klas gezeten en ze waren behoorlijk close geweest. Wel grappig dat ze Leroy ook gevraagd hadden om iets te schrijven. ‘Leuke grap om er kusjes bij te zetten haha’ Rick appte het naar Leroy nadat hij had gezegd dat dit zijn tijdelijk nieuwe nummer was. ‘Haha geen probleem man, als je volgende week of daarna hulp nodig hebt weet je me te vinden ;)’ Rick voelde zich warm worden van binnen. Een lieve jongen was het. Hij dacht aan morgen, eindelijk de laatste nacht in het ziekenhuis. Met een glimlach viel Rick in slaap…