Mark De Buurjongen - 17

Inmiddels zijn we weer een paar dagen verder. Het is vrijdag 29 oktober 2016 en vandaag werkt Rob thuis. Bas is met de auto naar diverse afspraken buiten de deur gegaan. Sjoerd is de afgelopen dagen langzaamaan een beetje opgeknapt. Hij heeft geen hulp meer nodig bij het in/uit bed komen of bij persoonlijke verzorging. Maar hij is ook zeker nog niet volledig hersteld. Sjoerd voelt zich elke dag weer een stukje beter. Wanneer hij voorzichtig en rustig aan doet, dan is het bijna alsof er niks gebeurd is. Helaas is dat niet zo. Lichamelijk herstelt hij zeker en hij begint ook langzaam aan te wennen aan het wonen in een nieuw huishouden. In dit geval van alleen maar mannen, samen met Rob en Bas. Welke heel erg hun best voor hem doen om hem zich zoveel mogelijk thuis te voelen. Maar geestelijk weet Sjoerd dat hij nog wel een weg te gaan heeft. Hij voelt zich het ene moment superblij en relaxt, maar het volgende moment weet hij bijna van verdriet niet wat hij met zijn gevoelens moet. Hij voelt zich ook boos, teleurgesteld over zijn ouders en broer, welke eigenlijk er zelden tot nooit voor hem waren, maar ook verdrietig dat hij zelf geen andere manier gevonden had om dit zelf op te lossen.

Sjoerd zit boven op zijn slaapkamer. De afgelopen dagen hebben Rob en Bas met hulp van Gijs de buurman zijn nieuwe kamer ingericht en meubels in elkaar gezet. Hij mocht zelf uitkiezen wat hij graag wilde. Samen met Bas had hij dinsdag op de website van een bekende Zweedse keten met blauw/geel logo diverse slaapkamermeubels uitgezocht en besteld. Op dit moment was het vrijdagmiddag twee uur ’s middags en zat Sjoerd achter zijn gloednieuwe bureau en computer.

Sjoerd had eerder deze week zijn mentor kort op bezoek gehad, welke enorm geschrokken was van wat er gebeurd was. Deze had ook een portie huiswerk meegegeven. Wel met de afspraak dat Sjoerd zelf zou inschatten hoeveel en tot hoever hij dit af kon krijgen. Sjoerd heeft, ondanks de pijn besloten om er het beste van te maken en zijn best te doen om anderen niet teleur te stellen. Hij wist dat hij dit aan zijn omgeving verplicht was. Bewijzen dat hij het aankon en het waard was. Bijna al zijn opgegeven huiswerk had Sjoerd netjes afgerond in de afgelopen dagen tot vanmiddag. Hij zocht een weg tussen voldoende rust en ontspanning, maar tegelijkertijd ook zijn huiswerk maken. Desondanks voelde hij zich momenteel erg verdrietig en wist hij niet goed waarom. Was het omdat hij door zijn vader mishandeld was en hier niets tegen had kunnen doen? Omdat hij in een nieuwe omgeving woonde? Omdat hij bijna 18 jaar zou worden? Of omdat hij opluchting had dat hij als homoseksueel geaccepteerd werd door zijn pleegouders? Of omdat hij zijn vrienden en op school nog tegemoet moest treden als ander persoon?

Sjoerd wist het niet en hij barstte hardop in snikken uit. Met lange uithalen huilde hij met zijn hoofd op zijn bureau. Plotseling voelde hij een stevige hand op zijn schouder. Hij schrok even en keek omhoog. Door de tranen was zijn zicht wat wazig, maar hij herkende Rob. Hij sprong op en dook meteen in zijn stevige armen. Met gierende uithalen huilde hij, terwijl Rob hem stevig vasthield.

“Ach jochie toch. Waarom moet je zo huilen?” Nadat Sjoerd enigszins bekomen en weer wat rustiger was gingen ze op zijn nieuwe bed zitten. Sjoerd wist niet goed waar hij moest beginnen. Rob merkte dit en zei: “komt het door alle nieuwe indrukken van de afgelopen week?” Sjoerd knikte en zei: “ik weet niet goed waardoor ik zulke stemmingswisselingen heb qua gevoel. Het ene moment blij en relaxt en het volgende moment intens verdrietig.” “Ik begrijp je en ik vind dat je de afgelopen week, maar ook in de periode ervoor nogal veel op je bordje gekregen hebt. Het is ook niet niks en zeker niet gebruikelijk voor een puber van bijna achttien jaar oud om het gevoel te hebben dat je er eigenlijk alleen voor staat. Ik vind eigenlijk dat je het nog enorm lang en gezien de omstandigheden goed hebt uitgehouden. Ondanks dat het misschien gek klinkt, vind ik het ook enorm knap en bewonderenswaardig dat je zelf niet compleet ontspoort bent”, zei Rob bedachtzaam. Sjoerd keek hem met grotere ogen aan. “Meen je dat?”, vroeg hij. “Jazeker, zelf heb ik gelukkig een hele fijne jeugd gehad en ook van Bas weet ik dat dit het geval was. En dat is vrij bijzonder, als je begrijpt dat wij uit een andere tijd kwamen waarin het niet heel erg normaal en geaccepteerd werd als je als homo bekend stond. Want ik kan mij voorstellen dat ondanks dat je nu een stabiele thuissituatie hebt en je een buurjongen als vriend hebt, je jezelf toch zorgen maakt over je toekomst. Klopt dat?” Sjoerd knikte. “Ik weet niet hoe ze gaan reageren op school, maar toen ik bijna de ambulance ingereden werd, vorige week – was dat pas vorige week?!, dacht Sjoerd in een flits – toen zag ik klasgenoot Bertus en schoolgenoot Jannus op de stoep staan. Dus inmiddels zal de hele school wel weten dat ik mij in elkaar heb laten slaan door mijn vader. En dan heb ik het nog niet eens over dat ik homo ben.” Een korte tijd was het even stil in de slaapkamer. Rob dacht na en Sjoerd keek naar hem.

“Over deze onderwerpen heb ik eerder deze week ook gesproken met je mentor. Deze begon er namelijk zelf over dat hij binnen de school diverse geluiden gehoord had over je huidige situatie, waarbij homo en in elkaar geslagen door zijn vader ook genoemd zijn door diverse leerlingen. Kortom, hij verwachtte ook dat er zeker over gesproken zou worden in de klas en op school. Ook tijdens het mentoruur, wat hij later deze week nog heeft met je eigen klas. Je mentor heeft er verder ook over gesproken met collega’s en met de directeur. Deze willen er volgende week maandag ook kort aandacht aan besteden. Mits jij dat ook goed vindt”, zei Rob. Sjoerd zei eerst even niets, hij dacht na. Het was best wat informatie wat Rob vertelde. Na een tijdje zei Sjoerd: “maar wat gaat de directeur dan zeggen? Ik hoef niet zo nodig de aandacht van de hele school op mij gericht. Straks denken ze nog dat ik een uitzonderingspositie heb.”

“Ik heb daar je mentor ook op gewezen en afgesproken dat hij zondagavond nog even langskomt om met ons vieren te spreken. Mogelijk komt de directeur ook even mee. Dat wist hij nog niet.”

Goh, dacht Sjoerd. De directeur en mentor bij mij thuis, dat is apart.

Rob vervolgde zijn verhaal: “wat ik begrepen heb , is dat de directeur aanstaande maandag vanwege de week van de techniek de week opent in de aula, waar jullie schoolopleiding natuurlijk bij aansluit. Daar wil hij gewoon mee beginnen, maar hoe verder, dat weet ik niet precies. Maak je maar niet teveel zorgen. Wij zijn er ook nog als ervaringsdeskundigen om hierover mee te denken en we steunen je voor 100%. Kom, dan gaan we buiten even een ommetje maken. Je bent al zo lang binnen gebleven. Een beetje frisse lucht zal je goed doen en bovendien kun je dan zelf ook weer even ervaren hoe het voelt om een tijdje in beweging te zijn”, zei Rob. Samen gingen ze naar beneden en daarna naar buiten.

Ondertussen was Mark op school en was hij blij dat hij bijna klaar was met de lessen. Hij had de afgelopen week niet zijn allerbeste week gehad. Nadat hij dinsdag weer op school kwam, kwamen zijn beste vrienden Jan en Bram direct naar hem toe. Zij hadden gehoord dat Sjoerd mishandeld was en vroegen zich af wat er allemaal gebeurd was. Ook andere klas- en schoolgenoten waren zijdelings op de hoogte dat Sjoerd - voor hen stond Sjoerd bekend als een gewone vriend van Mark – thuis problemen had. Ondanks dat Sjoerd niet bij hen op school zat, was zulk nieuws al gauw in deze stad bekend. Er waren meerdere oud klasgenoten van Sjoerd die op deze school zaten.

Ondanks alle vragen wimpelde hij het meeste af en gaf hij alleen kort en vaag antwoord. De meeste van hen namen hier genoegen mee, maar Jan en Bram niet. Inmiddels was het drie uur ‘s middags en waren hun lessen voorbij.

Mark stond net bij zijn kluisje toen Jan en Bram bij hem kwamen staan.

“Ga je, net als Bram met ons mee naar mijn huis?”, vroeg Jan aan Mark. Mark wist wel dat Jan en waarschijnlijk ook Bram hem graag wilden uithoren over Sjoerd. Mark twijfelde, hij wilde graag naar huis. Ook omdat hij snel weer naar Mark wilde. Maar hij wist dat Sjoerd in goede handen bij Rob was en dat zijn moeder tot half vijf ’s middags zeker aan het werk was, dus pas rond vijf uur ’s middags op zijn vroegst thuis zou zijn. “Ik kan wel even mee, maar niet te lang. Ik wil graag voor het donker weer thuis zijn”, zei Mark daarom tegen Jan en Bram. Gelukkig woonde Jan een paar straten bij Mark vandaan.

Tijdens de wandeling merkte Sjoerd dat hij het heel fijn vond om weer buiten rond te lopen. Heerlijk om weer wat frisse lucht te voelen en in te ademen. Het was zeker nog niet zo dat hij soepel en snel kon rondlopen, maar rustig aan dan ging het wel.

Rob zei een tijdje niets en Sjoerd merkte dat hij duidelijk ergens over nadacht. “Rob… waar denk je aan?” Rob zei even niets. “Ik wil je nog iets belangrijks vertellen, maar ik weet niet zeker of je daar nu al aan toe bent.” Sjoerd zijn nieuwsgierigheid werd nu wel heel erg geprikkeld. “Wat bedoel je Rob?”

“Ik ben de afgelopen week in de Rechtbank geweest. Bij de voorgeleiding en aansluitend de Rechtszaak van je vader”, zei Rob. Sjoerd schrok even en zijn adem stokte even. Toch won zijn nieuwsgierigheid het van zijn angst. “Hoe is dat gegaan?” “Er is duidelijk een hoop gebeurd bij je vader. Ook had hij het zwaar tijdens de zitting.” Sjoerd onderbrak hem direct en zei heel boos en beslist “Dat had hij maar eerder moeten bedenken, die klootzak!” Sjoerd keek er heel boos bij en zijn wangen waren direct vuurrood. Rob gebaarde dat hij nog niet klaar was en ging verder. “Je vader beseft inmiddels heel goed dat hij veel en zeer grote fouten en veel kapot gemaakt heeft.”

Sjoerd voelde opnieuw een enorme boosheid en verdriet opkomen. Hij keek dan ook boos en verdrietig tegelijkertijd. Momenteel overheerste boosheid en frustratie nog het meeste. Hij schopte hard tegen een blikje wat voor zijn voeten lag toen ze verder liepen. Rob voelde de frustratie van Sjoerd, maar besloot toch verder te gaan. Hij wist dat hij rustig en beheerst moest blijven en hierbij volwassen te werk moest gaan. Zo heel lang en heel goed kende hij Sjoerd ten slotte nog niet. Eerst liepen ze in stilte een stukje verder.

Bij een bankje aangekomen stopte Rob en ging zitten. Sjoerd ging naast hem zitten. “Zal ik verder vertellen?”, vroeg hij aan Sjoerd. Die knikte uiteindelijk. Zijn nieuwsgierigheid won het van zijn boosheid. “Vertel maar verder”, zei hij met een diepe zucht.

Rob vertelde verder over het verloop van de zitting en de uiteindelijke uitkomst.

Na de lunch vervolgde voorzitter Stam de Rechtszitting met Sjaak als verdachte. Zijn advocaat nam allereerst het woord, nadat de rechter de zitting geopend had. Zijn advocaat legde de Rechtbank uit dat Sjaak de voorwaarden begrepen had, maar dat hun een iets andere voorstelling van straf hadden. “Mijn cliënt en ik vinden het begrijpelijk dat mijn cliënt mogelijk ook onvoorwaardelijke celstraf verdient, maar wij willen dit zo kort mogelijk en stelden daarom maximaal anderhalf jaar voor, met een half jaar voorwaardelijke celstraf.” Ondertussen maakte de Officier van Justitie en de rechters aantekeningen.

Zijn advocaat ging verder. “Wij vragen verder of mijn cliënt zo snel als mogelijk geholpen kan worden bij zijn alcoholverslaving. Waarbij we er aan toe moeten voegen dat mijn cliënt momenteel van het ene op het andere moment van grootgebruiker van alcohol naar volledige drooglegging is gegaan. Dit heeft momenteel gevolgen met betrekking tot behoorlijke ontwenningsverschijnselen en is niet gezond en wenselijk. Verder wil mijn cliënt een nieuw leven opbouwen met stabiliteit zoals woning, werk en wil hij, wanneer dit mogelijk is, werken aan herstel van de familiebanden. Dat hij hierbij begeleiding en ondersteuning nodig heeft, is voor hem geen probleem. Het liefst wordt mijn cliënt morgen nog opgenomen in een verslavingskliniek om te werken aan herstel. Ook het betalen van een schadevergoeding behoort tot een mogelijkheid, maar hij is van mening dat geld niet kan uitdrukken hoeveel spijt hij heeft van zijn daden. Daarnaast zou het niet wenselijk zijn als mijn cliënt direct al in grote schulden terecht komt.”

Na de advocaat was de voorzitter weer aan het woord. Hij riep twee getuigen op. De eerste getuige was de oud directeur van de verdachte. Joop van Breukelen. Deze gaf kort gezegd aan dat betrokkene tot het ontslag prima werk geleverd had, hij altijd hard werkte, sociaal en goed contact met de collega’s had en ondanks dat hij de lagere school en middelbare school doorlopen had, hij wel goed mee kon komen op technische vlak. Sjaak werkte toen namelijk als verwarmingsmonteur, maar vanwege een reorganisatie werd hij ontslagen. Kortom, het was pure pech.

De andere getuige verraste Sjaak een beetje. Het was zijn oude buurvrouw, Betty. De oudere dame schuifelde langzaam naar voren naar de getuigenbank. Ze was enigszins zenuwachtig, maar legde de eed af, waarna ze verhoord werd. Ze vertelde over de contacten die zij met het gezin Suykerberg had. Hoe zij kennisgemaakt hadden, vroeger regelmatig op de kinderen paste, maar sinds het ontslag, betrokkene steeds verder afgleed in een negatieve spiraal, waarbij hij zijn gezin meetrok. Met ernstige en vergaande gevolgen. Betty vertelde ook dat zij wel eens contacten had met de wijkagent, maar nooit het adres genoemd had. Dat vond zij moeilijk. Ze voelde zich een beetje schuldig tegenover met name Sjoerd. Toch wist ze dat ze hierin geen schuld had en hoopte ze dat Sjaak hulp voor zijn problemen kreeg en weer een betere band met zijn kinderen en ex-vrouw kreeg. Over eventuele strafmaatregelen zei Betty niets. Dat vond ze niet haar taak. Zij gaf puur en hooguit haar kant van het verhaal weer. Toen zij uitgesproken was en niemand meer vragen aan haar had, draaide zij zich om. Ze keek even naar Sjaak, welke haar met tranen in zijn ogen aankeek. Hij knikte even en Betty knikte terug. Daarna verliet ze de rechtszaal. Ze had aan haar plicht voldaan!

Na alle verplichtte zaken en afhandelingen volgde uiteindelijk de uitspraak.

Sjaak Suykerberg werd veroordeeld tot drie jaren onvoorwaardelijke celstraf en een jaar voorwaardelijk. Daarnaast was hij verplicht zich na zijn celstraf voor ten minste vijf jaren te laten begeleiden door de verslavingsreclassering, waarbij verplichtte behandeling in bijvoorbeeld een verslavingskliniek tot de mogelijkheden behoorde. Ook eventueel schuldhulpverlening, hulp bij het opstarten van een nieuw leven, zoeken van/naar werk, meewerken aan huisbezoeken, alcohol- en/of drugcontroles, samen met reclassering en/of een maatschappelijke instantie werken naar een nieuw en beter contact met zijn familieleden en tot slot het betalen van een schadevergoeding van 500 euro aan zijn ex- vrouw en oudste zoon en een schadevergoeding van 1000 aan zijn jongste zoon Sjoerd. Wanneer verdachte deze schadevergoedingen niet zelf zou kunnen betalen (wat het geval is), dan zou de staat deze schadevergoedingen voorschieten, waarna deze als een schuld worden gezien en door betrokkene binnen vijf jaren na vrijlating terugbetaald dient te worden. Wordt dit niet binnen vijf jaren na vrijlating gedaan, dan wordt dit gezien als overtreding van de bijzondere voorwaarden en kan verdachte zijn voorwaardelijke celstraf (of een deel ervan) uitzitten. De terugbetaling van zijn schadevergoeding aan de Staat der Nederlanden bleef evengoed staan.

Met een klap sloeg Voorzitter Stam met zijn hamer op een stuk hout. Hij beschouwde de zaak als afgedaan.

Bij rechtszittingen is het normaal gebruik dat verdachte en zijn advocaat twee weken de tijd krijgen om in beroep te gaan. Bij deze nieuwe vorm van Rechtszitting heeft de verdachte één week maximaal de tijd, maar ook de mogelijkheid om na kort overleg met zijn advocaat direct in te stemmen met het vonnis. Dan werd deze direct ten uitvoer gelegd, Zijn advocaat adviseerde Sjaak Suykerberg om niet direct akkoord te gaan, hoe graag Sjaak dit ook wilde, maar om toch even na te denken. Hij zou binnen drie dagen contact met hem opnemen door middel van een gesprek en vervolgens bepalen of ze eventueel in beroep gingen. Hiermee kwam de eerste fase van Sjaak zijn huidige situatie ten einde. Nu begon de rest van zijn verdere leven. Te beginnen met het uitvoeren van het vonnis, wat inhield dat hij een nieuwe kans kreeg om zijn leven opnieuw en positiever in te richten. Sjaak vond de straf best zwaar klinken, maar wist dat hij er waarschijnlijk nog best goed vanaf was gekomen. Hij kon ermee leven en wist dat hij waarschijnlijk niet in beroep zou gaan. Hij had ten slotte ernstige feiten begaan en straf verdiend. Hij zag het niet in beroep gaan als onderdeel daarvan. Moe, maar voldaan werd hij naar het Huis van Bewaring gebracht. Binnenkort zou hij worden overgeplaatst naar een gevangenis, waar zijn celstraf zou beginnen.

Bij Jan zijn huis aangekomen namen Jan, Bram en Mark eerst wat drinken en maakten een pak koekjes soldaat. Daarna gingen ze naar zolder, waar Jan zijn slaapkamer had. Zijn ouders waren aan het werk en zeker tot 17:00 uur afwezig. Zijn zus woonde op kamer, daar zij in Utrecht studeerde. Jan zijn jongere broertje Sam werkte vandaag tot 18:00 uur in de plaatselijke supermarkt, als vakkenvuller. Kortom, ze hadden het rijk voorlopig alleen.

Nadat ze eerst een spelletje op de pc gespeeld hadden, zaten ze met zijn drieën op Jan zijn bed. Plotseling vroeg Jan aan Mark hoe het met Sjoerd ging. Mark had hier duidelijk even niet op gerekend. Op school gaf je daar eigenlijk geen duidelijk antwoord op, zei Jan. Mark haalde eerst zijn schouders op en mompelde iets onverstaanbaars.

Bram had duidelijk door dat er meer aan de hand was en hij legde zijn hand op Mark zijn schouder. Dit in combinatie met de vertrouwelijkheid van onderlinge vrienden, de rustige slaapkamer van Jan en alle emoties van afgelopen week zorgde ervoor dat Mark plotseling in huilen uitbarstte. Zowel Jan, als Bram waren hierdoor best wel verrast en keken elkaar even aan. Bram sloeg zijn arm om Mark heen en Jan deed hetzelfde aan de andere kant. Mark voelde zich gesteund, maar tegelijkertijd wist hij niet zo goed waar hij moest beginnen. Het ging ten slotte ook om hem en zijn relatie met Sjoerd. Kortom, was dit een goed moment om voor Jan en Bram uit de kast te komen?

’s Middags belde Maarten de mentor van Sjoerd naar zijn nieuwe huis. Omdat Rob even bezig was, nam Sjoerd zelf de huistelefoon maar op.

Rob en Bas hadden dit al eerder met hem besproken. Hij was dan als nieuwe bewoner nog niet bij iedereen in de omgeving van Rob en Bas bekend, maar hij mocht ook gewoon de telefoon opnemen en als het niet voor hem was de boodschap of een neem en telefoonnummer noteren voor Bas en/of Rob.

“Met Sjoerd Suykerberg”, zei hij. “Ah, Sjoerd, met je mentor Maarten Bakhuyzen. Hoe gaat het nu met je?” “Eh”…stamelde Sjoerd. Hij voelde zich een beetje overvallen, omdat hij ineens zijn mentor aan de lijn kreeg.

“Ik snap dat jij je een beetje overvallen voelt, nu ik je ineens spreek, maar ik was even benieuwd naar hoe het met je gaat”, zei mentor Maarten. “Oh, dank u, eh, het gaat wel redelijk”, zei Sjoerd.

“Heb je een beetje je rust kunnen pakken deze week?” “Ja, dat zeker. Maar ik heb ook het grootste gedeelte van het door u opgegeven huiswerk gemaakt.” “Zozo, dat had ik niet verwacht, maar goed om te horen. Eerlijk gezegd vindt ik dat best wel knap, gezien de omstandigheden.” Sjoerd zijn mentor nam duidelijk geen blad voor de mond en sprak zijn gevoelens open en eerlijk uit. Dat waardeerde Sjoerd aan hem. Je wist wat je aan hem had en voelde je vertrouwd bij en serieus genomen door hem.

“Eh, ja, dank u voor dit compliment, maar ik vind het niet meer dan normaal dat ik, ondanks de situatie mijzelf blijf inzetten. Het is ten slotte mijn leven. Een ander gaat het niet voor mij doen”, zei Sjoerd. “Dat klopt zeker. Maar zeker niet elke jongere heeft die positieve doorzettende instelling. Zullen we anders zondagavond verder praten? Ik was vooral even benieuwd naar hoe het nu met je gaat. We hebben elkaar van de week al even gezien persoonlijk gesproken, maar dat was vrij kort.” “Dat is goed meneer Bakhuyzen. Dan zien wij u overmorgen.”

Sjoerd hing de telefoon op. Hij had niet door dat Rob ook in de woonkamer stond. Maar hij schrok niet van zijn aanwezigheid.

“Hoe ging het gesprek? Ik kwam net binnen en heb een klein deel gevolgd. Je mentor Maarten?”

“Ja”, zei Sjoerd. “Hij informeerde naar mijn welzijn en hij komt zondagavond langs.” “Mooi, aardig van hem. Volgens mij heb je wel een goede aan je mentor.” “Ja zeker, dat klopt wel. Ik ga nog even op de bank hangen.” “Dat is goed. We gaan bijna koken en daarna eten. Ik hang de was even op, die is net klaar.”

Hoe gaat dit verder? Wat gaat Mark aan Bram en Jan vertellen? Hoe zullen ze reageren? En wanneer zien Sjoerd en Mark elkaar weer? Hoe verloopt het gesprek tussen Sjoerd, Rob, Bas, zijn mentor Maarten? En komt de directeur ook mee? Hoe gaat het verder met Sjoerd op school? Wat gaat de directeur allemaal zeggen?