© Kevin-K

Fiets van het slot af en ik spring op mijn zadel. Nog even een hand omhoog naar Mark die in de deuropening staat om me uit te zwaaien. Met een grote glimlach fiets ik weg. WOW, dit was geweldig, Mark is geweldig, zijn lichaam is geweldig en de seks was helemaal geweldig! Zo blij als ik ben steek ik mijn hand op naar iedereen die ik passeer. Dit levert toch een aantal verbaasde en vragende blikken op. Ik weet het, ik ben verliefd. Mark is van mij, dat voel ik. Mark heeft zelfs gezegd dat hij van mij houdt!

Zodra ik de straat in fiets waar ik woon zie ik mijn ouderlijk huis. Direct is mijn blije gevoel weg, alsof ik word teruggeworpen in de realiteit. Mijn fiets in de schuur zettend besef ik me dat er geen toekomst is voor Mark en mij. Mijn ouders en dan vooral mijn vader is een rasechte homofoob. Mijn broer lijkt op mijn vader en staat er ook op zijn zachts gezegd “niet voor open”. Mijn zusje, ja, weet eigenlijk niet zo goed. Het is in ieder geval geen bespreekbaar onderwerp in de familie. Als ik dus voor Mark zou kiezen zou dat vast en zeker verregaande gevolgen hebben.

Ietwat beduusd kom ik de woonkamer binnen. ‘Precies op tijd Lars, we gaan eten’ hoor ik mijn moeder zeggen. Tijdens het eten zit ik er met mijn hoofd niet bij, alleen zit mijn zusje voortdurend naar me te kijken. Als ik terugkijk krijg ik een grijns van haar. Ik heb totaal geen idee waar ze op doelt dus ik negeer haar verder maar. Om 19.00 zijn we klaar met eten, ritueel is dat we nu met de mannen Studio Sport gaan kijken en de vrouwen ruimen op. Ik erger me eigenlijk al jaren aan die vreselijke tradities die mijn vader erop nahoudt maar ja… Ga er maar is tegen in…

Na Studio Sport ben ik moe. Het is natuurlijk ook een bizarre laatste 24 uur geweest. Ik zeg tegen mijn ouders dat ik nog wat voor school ga doen en vroeg me bed in ga. Niet veel later zit ik op mijn bed in mijn kamer. Ik wil de dag nog even aan me voorbij laten gaan en bedenken wat ik nou moet doen. Plots hoor ik snelle voetstappen op de trap en stormt mijn zusje de slaapkamer binnen. Ik kijk haar verontwaardigd aan en zeg kortaf: ‘wat?’ ‘Nou’ begint ze, ‘jij zei vanochtend dat je naar Daan ging toch?’ Ik schrik me rot, vraag me af wat ze weet maar ik hou mijn gezicht in de plooi en zeg niks. Er verschijnt een grijns op haar gezicht en dan zegt ze: ‘Je weet toch dat we met zijn allen op dezelfde Cloud zitten?, nou, ik heb vanmiddag dus even ingelogd en jij was aan de van Naaldwijklaan. Wie woont daar?’

Plots voel ik een ontzettende woede in me opkomen en heb moeite me te beheersen en met een boze stem, maar verbaasd van de kalmte die ik nog kan opbrengen, zeg ik: ‘Wat ik doe in mijn tijd gaat jou helemaal geen kut aan. Je bent een ontzettend verwend wicht en een complete bemoeial. Als jij nu niet heel snel uit mijn kamer verdwijnt zweer ik je dat ik je eruit flikker’. Ondertussen sta ik op, loop dreigend naar haar toe. Haar ogen worden groot als ik vervolg: ‘De eerstvolgende keer dat jij je met mijn zaken bemoeit sta ik niet voor mezelf in. O, en dan nog iets. Nooit loop jij mijn kamer meer binnen zonder eerst te kloppen!’ Verschrikt stapt ze achteruit terwijl ik naar voren stap.

Bij mijn laatste woorden pak ik de slaapkamerdeur vast en gooi hem hard dicht, vlak voor haar neus. Drie seconden later hoor ik haar weglopen. Ik draai me om, loop naar me bed. Pak een kussen en smijt hem door mijn kamer. Ik ben woest en moet kalmeren. Even loop ik verwoed heen en weer in mijn kamer, als ik iets rustiger word pak ik mijn kussen, gooi hem terug op mijn bed en val achterover op mijn bed neer. Terwijl ik naar het plafond lig te staren word ik onzeker. Wat nu? Niemand mag weten van Mark en mij! Als mijn ouders erachter komen!

Ik voel verdriet in mij opkomen, ik lig te woelen in mijn bed en kan de slaap niet vatten. Na enkele uren liggen te malen kom ik tot de conclusie: Dit is mijn laatste jaar als student. Als ik mijn opleiding af heb ga ik werk zoeken en dan ben ik het huis uit. Dan pas kan Mark in mijn leven komen en niet eerder. Nu moet ik dit alleen nog aan Mark vertellen…. Vlak voor ik in slaap val hoor ik in de verte de kerklokken 2 keer slaan.

…

De week gaat langzaam voorbij. Hier en daar appten Mark en ik over en weer maar ik hield het expres wat oppervlakkig. Ik vond het moeilijk om de juiste woorden te vinden. Op maandag en dinsdag liep ik mijn colleges af. Had weliswaar moeite om alles in me op te nemen maar ik deed mijn best. Dinsdagavond hadden we training, Mark heb ik niet aan de lijn gezien maar Digna was er ook niet dus zal wel een reden hebben gehad. Daan gedroeg zich wat bijzonder, hij maakte af en toe een wat dubbelzinnige opmerkingen maar ik besloot om ook dit maar te negeren. Woensdag en donderdag was ik weer druk met colleges en studie. Donderdagavond hadden we weer training en dit keer zag ik Daan plots even zwaaien. Ik draaide mijn blik en zag Mark en Digna staan. Hoewel Mark op een afstand stond voelde ik zijn blik op me. Direct kreeg ik de neiging om extra me best te doen om even te showen voor hem. Toen Digna en Mark aanstalten maakten om te gaan stak ik mijn hand op om ze te groetten. Daan zag het en grijnsde even maar zei verder niks.

Na de training in de kleedkamer riep Stijn naar ons allemaal: Jongens, wie gaat er zaterdag na de voetbal mee naar ’t Wapen? Een andere teamgenoot, Jan, lachte en zei: ‘Ammehoela, er is dan een “gay thema”!, je denkt toch niet dat ik me daar vertoon! Kunnen we niet morgenavond gaan?’ Hier en daar wordt er om de opmerking gelachen van Jan en zijn er gelijkgestemden en een aantal die het niks uitmaakt. Alsof wij, bloedmooie mannen, worden geweigerd hoor ik een ander zeggen. ‘Precies zegt Stijn, we kunnen prima daar een biertje gaan doen, daar komt bij dat ik morgen met Lars naar de film ga en morgen niet kan…’ O ja, dat is waar, vorige week had Stijn me gevraagd naar een film te gaan die hij graag wilde zien en ik had al ingestemd maar was het ondertussen glad vergeten. En dat terwijl ik Mark wilde appen om vrijdags te gaan praten… Misschien dat Mark ook wel naar ’t Wapen wil denk ik bij mezelf… Hoewel het nog helemaal niet duidelijk is of er nou animo is om zaterdag naar ’t Wapen te gaan komen er andere gespreksonderwerpen naar voren. ‘Typisch jongens’ denk ik bij mezelf.

Vrijdagochtend college, ‘s middags studeren en ’s avonds met Stijn naar de film. Onderweg naar de film zit de stemming er al snel goed in. Ik besef me al snel dat ik hier aan toe was. De zorgen die ik deze week had vergeet ik even. Stijn is echt een goede vriend. Als we de kaartjes hebben gekocht en wachten tot de film gaat beginnen vraagt Stijn of er iets is. Vragend kijk ik hem aan en dan zegt hij: Je was zo anders op de trainingen, afwezig of zo. Ik ken je langer dan vandaag dus… Ik glimlach naar hem en twijfel even maar dan zeg ik: ‘Klopt, er is wel wat maar het ligt wat gevoelig, ik ga het eerst proberen op te lossen oké? Als ik er niet aan kom ben jij de eerste die ik het zeg. Oké? Even kijkt Stijn me aan, zoekend naar woorden maar dan zegt hij: ‘Nou vooruit dan maar.’ Ik lach even om zijn opmerking en hij moet er ook om lachen. De rest van de avond verloopt gezellig.

Eenmaal thuis ga ik moe mijn bed in. Morgen voetbal, maar het weer beloofd weinig goeds. Als het weer is zoals het nu is opgegeven zal de wedstrijd vast en zeker afgelast worden. De volgende morgen word ik wakker van het lawaai wat van buiten komt. Het stormt gewoon. Het regent pijpenstelen en waait erg hard. Als ik mijn telefoon erbij pak zie ik al in de groepsapp de mededeling dat de wedstrijden van vandaag niet doorgaan. Snel bericht ik ook even dat ik het gelezen heb en begin aan de dag. Vandaag ga ik me maar richten op mijn studie, het is toch hondenweer. In de loop van de middag barst het gesprek op de Whatsapp weer los.

Stijn probeert iedereen zover te krijgen om vanavond naar ’t Wapen te krijgen. Glimlachend lees ik alle reacties door en besluit om zelf toe te geven. Dus app ik: ‘Ik ben van de partij!’ Daarna open ik het gesprek met Mark en stuur: ‘Hey Mark, een paar van de voetbal gaan vanavond naar ’t Wapen, zin om ook te gaan?’ Niet veel later krijg ik zijn reactie: ‘Je was me net voor!, Digna en Daan gaan ook en ik hoopte dat jij ook zou komen!’ Ik glimlach, eindelijk krijg ik Mark weer te zien, ik zal me natuurlijk wel moeten inhouden ten aanzien van mijn vrienden maar wie weet krijg ik hem even voor mezelf!

…

21.00, Stijn staat voor de deur. Precies op tijd! Ik had me al opgefrist en aangekleed. Een leuke jeans met een strak T-shirt. Lekker simpel en makkelijk maar ik zie er toch weer goed uit. Snel zeg ik mijn ouders gedag, doe een jas aan, pak ik mijn fiets uit de schuur en gaan we samen op pad. ‘Gelukkig regent het niet meer Lars’ zegt Stijn. Uiteraard beaam ik dat en al snel zitten we gezellig te kletsen.

Eenmaal aangekomen bij ’t Wapen zijn er al aardig wat mensen binnen. We parkeren onze fiets en Stijn wijst naar een paar fietsen en zegt: ‘We zijn niet de eerste!’ We lopen naar binnen, hangen onze jas op en lopen verder. Direct draaien een aantal mannen hun blik naar ons en ik voel de ogen ons keuren. Dit merkt Stijn op en zegt droog: ‘Nou nou, we hebben bekijks.’ Ik lach om zijn opmerking en wijs verder de zaal in. Daar staan al een aantal vrienden, en hoe kan het ook anders, dicht bij de bar. We worden joviaal begroet en krijgen al snel een biertje in onze handen gedrukt. Snel laat ik mijn blik door de kroeg gaan. Nog geen spoor van Mark, ach die zal zo wel komen.

Mijn aandacht word getrokken door 2 mannen. Ze zijn wat fors gebouwd en ik schat ze eind twintig, begin dertig. Ze zijn behoorlijk aanwezig en bekijken andere gasten behoorlijk opzichtig en maken, hoewel ik het niet kan horen, lullige opmerkingen. Dat zie je aan de verontwaardigde blikken van anderen. Niet dat het ze wat deert want ze lachen er alleen maar om. Ze hebben ook een biertje in allebei hun handen en het zijn duidelijk niet hun eerste biertjes.

Een kwartiertje later zie ik Daan en Digna binnen komen, hoopvol kijk ik of Mark volgt en jawel, de prachtige jongen loopt in het kielzog van Digna. Ik steek mijn hand met een biertje daarin op als begroeting. De blik van Mark vindt mijn blik en ik krijg een grote glimlach. Snel glimlach ik terug en kan niet wachten tot ze bij ons komen staan. Daan baant zich een weg door de drukte heen met Mark in zijn kielzog en daarachter Digna. Als ze langs de twee mannen lopen zie ik duidelijk dat ze Mark een vleeskeuring geven en een opmerking maken. Mark reageert wat schichtig maar Digna laat even duidelijk merken dat ze daar niet van gediend is. De mannen kijken even verbaasd na een opmerking van die felle meid. Maar voordat ze kunnen reageren is ze al verder gelopen.

We begroeten de nieuwkomers en snel leg ik even mijn hand op de rug van Mark, buig naar zijn oor en zeg: ‘Hey lekker ding, ik heb je gemist’ Dan kijk ik hem aan en als reactie begint Mark spontaan te blozen.
Het is druk en erg gezellig. De stemming zit er goed in en al snel zijn we een paar uur verder. Af en toe wissel ik wel wat woorden met Mark maar echt 1 op 1 kunnen we niet praten. Daar baal ik eigenlijk toch wel van. Terwijl ik een manier bedenk om hem te spreken reikt Mark me zijn biertje aan en vraagt of ik hem even wil vasthouden. Hij gaat plassen. ‘Ja, natuurlijk’ zeg ik snel. Ik kijk Mark na hoe hij zich door de drukte heen naar de wc gaat. Als hij langs de twee mannen loopt zie ik dat hij een pets op zijn billen krijgt. Mark kijkt verschrikt om maar loopt snel door. De twee mannen lachen en ik voel een woede in mij opkomen. Hoe durven ze aan hem te zitten. Ik weet me gelukkig in te houden. Half pratend met Stijn hou ik de terugkeer van Mark in de gaten.

Langzaam zie ik hem naderen. Als hij bijna de twee mannen passeert krijgt Mark per ongeluk een lichte duw vanaf de andere kant. Hierdoor botst hij tegen 1 van de 2 mannen die zijn bier daardoor morst op zijn vriend. Mark excuseert zich snel maar daar nemen ze geen genoegen mee. VUILE FLIKKER! Hij schreeuwt het zo duidelijk dat zelfs ik het hoor. Snel zet ik mijn en Mark zijn biertje weg en zonder er bij na te denken snel ik me naar Mark. Onderweg zie ik de man Mark helemaal uitfoeteren en hij maakt zich groter. Mark deinst al achteruit. Net op tijd spring ik ertussenin. De man kijkt me boos aan en roept tegen me: ‘Flikker op, hem moet ik hebben’ en hij wijst over mijn schouder naar Mark.

‘Hij is van mij’ zeg ik op duidelijke toon en duw zijn arm weg. ‘O ja!, ook goed!’ Hij maakt zich weer groot en ik zie dat hij wil uithalen. Maar hij is traag dus razendsnel zet ik mijn voet naar voren, zet ik mijn beide handen op zijn borst en duw in 1 keer met volle kracht. De man verliest zijn evenwicht en dondert achterover tegen zijn vriend aan en samen vallen ze op de inmiddels smerige vloer. Terwijl ze opkrabbelen en me al vloekend woedend aankijken staan Stijn en Daan al naast me. Nog twee van mijn vrienden staan vlak achter ons. Duidelijk zijn wij in de meerderheid en even weten de twee niet wat ze moeten doen. Plots komt de kroegbaas tevoorschijn en komt tussen ons instaan. Hij sommeert de twee te vertrekken. Niet veel later druipen ze af met de kroegbaas in hun kielzog zodat hij er zeker van ze is dat ze het pand verlaten.

Terwijl Stijn bijna juicht van euforie en er door de rest opgewonden over wordt gepraat zoek ik Mark. Terneergeslagen staat hij bij Digna die zich over hem ontfermt. Ik loop naar Mark, leg weer mijn hand op zijn rug en vraag: ‘gaat het lieverd?’ zeg ik zacht in zijn oor. Mark knikt alleen wat, maar het is duidelijk dat het hem toch wel wat gedaan heeft deze hele situatie. Plots vliegt Stijn me om mijn nek en prijst me zowat de hemel in. Lachend laat ik hem even zijn gang gaan. Na ongeveer 10 minuten als de rust is wedergekeerd zie ik dat Mark zich nog steeds afzijdig houdt. Weer loop ik naar hem toe en voordat ik wat kan zeggen zegt hij met een klein stemmetje: ‘Lars, ik wil naar huis… Maar…’ Ik hef mijn hand op en zeg: ‘Kom, ik fiets wel met je mee. Mochten ze nog in de buurt zijn… Dankbaar kijkt Mark me even aan.

Mark loopt naar Digna en zegt dat ik hem naar huis brengt. Ik zie Digna knikken en ze geeft Mark en daarna mij een knipoog. Ik wend me tot Stijn en zeg: ‘Stijn, Mark wil naar huis, ik fiets even met hem mee voor het geval dat…’ Stijn kijkt verbaasd van mij naar Mark en weer terug naar mij en wil wat zeggen. Ik lach even en zeg: ‘Ik spreek je morgen wel oké?’ Dan zegt Stijn: ‘Is goed Lars!’

Niet veel later staan we met ons jas aan buiten. Mark kijkt even schichtig om zich heen. ‘Maak je geen zorgen Mark, die gasten gaan je heus niet opwachten.’ Op onze fiets, Mark is wat stil. Het is een kwartiertje fietsen dus ik heb wel even om mijn verhaal te doen maar zoek naar de juiste woorden. Dan haal ik even diep adem en leg al fietsend mijn hand op Mark zijn schouder. Hij kijkt naar me, ik glimlach even en daarna kijk ik hem even serieus aan. Mijn blik gaat weer naar voren en dan begin ik… ‘Mark, ik ehm, ik vind je erg leuk, ben eigenlijk verliefd op je. Maar… Mijn ouders, voornamelijk mijn vader…’ Ik lucht mijn hart, vertel over mijn situatie thuis, mijn vader, mijn moeder, hoe mijn broer op mijn vader lijkt en over mijn naïeve zusje die zich overal mee bemoeit.

Aan één stuk ratel ik door. Af en toe voel ik Mark zijn blik naar me gericht maar ik blijf stug vooruit kijken terwijl ik mijn verhaal doe. Dan sluit ik af met: ‘Kortom, dit is als het goed is mijn laatste jaar als student, daarna zoek ik een baan en kan ik het huis uit. Het lijkt mij, hoewel ik het niet wil, verstandig om dan pas jou voor iedereen “mijn vriendje” te noemen. ten minste, als jij dat nog wel wilt’ Terwijl we zijn straat in fietsen valt er een last van mijn schouders. Blij dat ik het heb uitgesproken en hem alles eerlijk heb verteld. Omdat het stil blijft dwing ik mezelf naar hem te kijken. Ik vind zijn blik, hij zoekt naar woorden.

Ik stop voor zijn huis, hij fietst de oprit op en zet zijn fiets neer. Hij wenkt me, ik stap af en loop naar hem toe. ‘Ik hou van je Lars en dat jij me dit allemaal verteld doet me erg goed. Ik had in de wandelgangen al wat gehoord over je vader en… Ik heb heus wel begrip voor je situatie. Als het niet anders is zal ik op je wachten. Maar we kunnen het voorlopig toch gewoon stil houden? Ik kan niet zonder je.’

We kijken elkaar aan, bijna verdrink ik in die prachtige blauwe puppy ogen. Even snel kijk ik over mijn schouder en stap dan op hem af. Ik trek hem tegen me aan en druk mijn lippen op de zijne. Mijn tong vind zijn lippen en hij opent ze. Nu vind mijn tong zijn tong en we zoenen. Een rilling door mijn lijf, nog geen week geleden lag ik met hem in zijn bed en nu eindelijk zoen ik hem weer. Het lijkt een eeuwigheid geleden. Even verbreekt hij de zoen, ik duw hem zacht dwingend naar achteren, tegen de muur van de schuur en zoen hem weer. Vuriger, wilder. Onze tongen verstrengeld, mijn lijf tegen zijn lijf. Mijn hand woelt door zijn haren. Mijn lul in mijn broek zit knel, stokstijf staat ie. Ik druk mijn kruis tegen zijn bovenbeen. Ik verbreek de zoen, we glimlachen naar elkaar. We draaien om, nu sta ik met mijn rug tegen de muur.

Mark zoent me en zijn rechterhand grijpt in mijn kruis. Ik kreun in zijn mond. Mark gaat door zijn knieën. Met zijn blik gericht op mijn kruis gespt hij mijn broek los. Ik doe de rits van mijn jas open om meer ruimte te maken. Terwijl hij mijn broek losknoopt en zijn ogen niet van mijn kruis afhoudt kijk ik de straat in. Niemand te zien, alleen wat geparkeerde auto’s. Mark trekt mijn broek en boxer een stuk naar beneden. Mijn keiharde lul springt in de frisse buitenlucht tevoorschijn. Hij pakt hem vast en ontbloot mijn eikel en zet zijn lippen er tegenaan. Mark kijkt me aan terwijl mijn eikel langzaam zijn mond binnendringt. Een zucht, een kreun en weer een rilling door mijn lijf.

Het is zo ontzettend geil…. Mark trekt me af terwijl zijn tong over mijn eikel beweegt. Mijn hand woelt door zijn haar, langzaam verplaats ik mijn hand naar zijn achterhoofd en duw mijn lul verder zijn mond in. Mark trekt me niet meer maar beweegt zijn hoofd nu op en neer. Zacht stotend met mijn heupen bepaal ik het tempo. Mijn lul verdwijnt steeds verder in zijn mond, Mark pakt mijn ballen vast, tempo gaat hoger. Mijn benen worden week, zoek steun tegen de muur. Kreun weer, voel het orgasme opkomen. Mijn blik dwaalt even naar de straat. Ik schrik, zie ik nou beweging bij één van die auto’s?

Mark gaat stug door, mijn eikel zwelt op in zijn mond, er is geen houden meer aan. Of er nu iemand is of niet. Met gesloten ogen en een zachte ingehouden kreun kom ik klaar, golf na golf sperma schiet mijn lul uit rechtstreeks Mark zijn mond in. Mark slikt en slikt. Melkt me helemaal leeg met zijn hand. Als ik helemaal leeg ben open ik mijn ogen en kijk ik naar . . beneden. Glimlachend kijkt hij me aan. Met mijn handen pak ik zijn gezicht vast en trek hem zacht naar boven. Mijn blik schiet de straat in. Mark zoent me, onze tongen vinden elkaar. Ik proef mijn eigen sperma. Mijn ogen zijn open tijdens de zoen. Zoekend naar… naar wat eigenlijk? Heb ik het me ingebeeld?

Mark stop met zoenen en we kijken elkaar aan. ‘Is er wat?’ vraagt hij zacht. Tevreden en voldaan kijk ik hem aan. ‘Nee schatje, ik zoen hem weer, nu met mijn ogen dicht. De zoen duurt lang. Plots schieten we uit onze trance, er komt een berichtje binnen op de telefoon van Mark. We lachen er samen om dat we er een soort van zijn geschrokken. Terwijl Mark zijn telefoon bekijkt berg ik mijn gereedschap weer op en gesp mijn riem dicht. Dan zegt Mark: ‘Berichtje van Digna, of je me thuis heb gebracht en of je lief voor me bent geweest.’

Mijn ogen worden groot. ‘Weet ze van ons?’ vraag ik. Mark krijgt een blos op zijn wangen. ‘Ehh ja, is niet erg toch?’ Even ben ik stil, het verklaart wel het gedrag van Daan denk ik bij mezelf. ‘Nee, het is oké, als je het daar maar even bij laat voorlopig’ zeg ik met een grijns….


Lars en Mark – 8 © Jelmer

De afgelopen week is me zo erg tegengevallen. Ik doe niets anders dan de hele dag alleen maar aan Lars denken, ik krijg hem niet uit mijn hoofd ook al zou het moeten want anders loopt mijn studie gevaar. Mijn moeder ziet en merkt het aan me. ‘Gut gut wat ben jij toch vreselijk verliefd’ zegt ze dan met een big smile, ‘je zit alleen maar te staren en heel diep na te denken’. ‘Jah’ zeg ik met een diepe zucht. ‘Ik mis hem zo erg en ik zie hem zo weinig, zelfs op Whatsapp houdt hij me op een afstand, dat is toch niet nodig? Hij had inmiddels al lang met jou kennis kunnen maken als het zogenaamd zo serieus is als hij zegt’. ‘Wat zegt hij dan?’ ‘Dat ik op hem moet wachten, tot zijn studie af is, dan kan hij een baan gaan zoeken en het huis uit. En dan pas durft hij mij voor iedereen zijn vriendje te noemen’.

Ik leg mijn moeder uit dat ik dat best wel begrijp hoor, vooral in verband met zijn moeilijke ouders, maar er zijn als het er om gaat toch ook nog wel andere oplossingen? ‘Ach’ zegt ma, ‘je moet het maar over je heen laten komen, als het om echte liefde gaat dan lukt het allemaal wel, je moet gewoon geduld hebben want echte liefde overwint alles. Hoe was het trouwens in Het Wapen met die gay avond?’ ‘Ook niks, daar zien ze me dus nooit meer, het lijkt wel een vleeskeuring door een zootje ordinaire aso tokkies.’ ‘Hoezo? Vertel…’ ‘Nou, er waren een paar dronken kerels die aan me zaten en waar ik later per ongeluk tegenaan stootte zodat ze bier morsten. Ze wilden me mores leren, maar Lars sprong er tussen en die heeft ze over de grond heen gegooid. Daarna heeft de uitbater ze de zaak uit gezet’.

‘Kon je ze zelf niet baas dan?’ ‘Jawel, maar Lars was er veel te snel bij, dat zegt natuurlijk wel wat'. ‘Karatekid Mark heeft iets meer geduld en zelfbeheersing’ zegt ma lachend. ‘Jah dat wel, en maar goed ook dat Lars ingreep want anders hadden die twee kerels nu dus netjes naast elkaar in het ziekenhuis gelegen’ zeg ik vrolijk opscheppend aan een bierviltje peuterend. ‘Ja ja’ lacht ma, ‘want anders wordt mijn kleine engeltje een giftig duiveltje’ en ze geeft me een por in mijn zij, waar ik bijna van omval. Ze heeft er ook helemaal geen verstand van! ‘Wanneer heb je ook alweer karateles?’ ‘Woensdagavond van acht tot negen uur, training voor gevorderden. Ik moet dan alleen ff met de bus naar de stad en weer terug’.

De week verloopt zoals ik normaal gewend ben, zelfs zoals toen ik Lars nog niet kende. En dat klopt niet voor mijn gevoel. Meestal ben ik degene die een appje stuurt en dan moet ik soms uren wachten voordat ik een vaag ontwijkend en soms zelfs helemaal geen antwoord van hem terug krijg. Dat is toch niet normaal, of wel soms? Buiten mij om doet hij wel leuke dingen. Een uur geleden kreeg ik van Digna een appje met de vraag of ik vorige week ook mee geweest ben naar de bioscoop. ‘Naar de bioscoop, met wie?’ Appte ik haar terug. ‘Nou, met Lars en Stijn, gezellig met zijn drieën?’ Dit sloeg bij me in als een atoombom. Het duurde wel tien minuten voor ik haar weer een vraag terug kon stellen. ‘Van wie weet je dat dan?’ ‘Van Daan, die hoorde het weer van Stijn. Maar maak je geen zorgen hoor, Lars en Stijn zijn al lang dikke maatjes.’ Ik appte haar nog één keer terug; ‘Is helemaal niet leuk hoor!’

Nu, woensdagavond stap ik uit de bus en loop richting de sportschool. Daar binnen in de kleedkamer gooi ik m’n rugtas op de bank en kleed me om in m’n tenue. Om me heen is het een druk geklets van alle aanwezigen. Jongens en meiden door elkaar. Maar ik hoor het niet en ik zie het niet, ik ben in gedachten bij Lars, hij is van mij en van niemand anders! Ik ga in m’n tenue rechtop staan, voeten naast elkaar, bal m’n vuisten en haal diep adem met m’n kin op de borst en de ogen dicht, dan langzaam je adem uitblazen door de neus. Dat doe ik een paar keer, en ik kom tot rust. Dan ontspan ik me en tegelijk wordt er door iemand van achteren op m’n linkerschouder getikt.

Ik kijk om en zie Dani bij me staan die zijn rugtas op de bank zet. ‘Hey Dani‘ zeg ik opgewekt. Daniël is een jongen van twintig, lang, dun en pezig. Kort donkerblond haar en bruine ogen. Niet echt moeders mooiste om te zien, maar hij is verder best wel oké, een knaap met een hart van goud om het maar zo te zeggen. ‘Kom ff zitten’ zegt hij, ‘ik moet je spreken’. Ik ga op de bank zitten, leun voorover met m’n elle bogen op m’n knieën en luister naar wat Dani mij te vertellen heeft. ‘Jij woon toch ook in ….drecht’. Ik knik. ‘Dan heb ik jou pas gezien in Brasserie Het Wapen’ zegt hij met een grijns.

Hij is bezig om zijn hoge schoenen uit te trekken en dat gaat een beetje moeilijk. Hij zit er aan te wroeten en te peuteren en daarom ziet hij niet dat ik van zijn opmerking verschrik en een kleur krijg. ‘Jij was er met een groepje jongens, en volgens mij is één van hen jouw vriendje?’ We kijken elkaar aan, ik zonder enige uitdrukking op m’n gezicht en Dani grijnst weer. Ik knik alleen even heel kort ter bevestiging. ‘Ik stond helemaal in de hoek naast de jukebox en ik heb alles wel zien gebeuren daar hoor’ vertelt Dani.

‘Geeft niks hoor’ zegt Dani kreunend als de eerste schoen van zijn voet af schiet. Ik kom daar ook niet voor piet snot op een thema avond, dat mag je best weten’. Dani woont ook bij mij in het dorp in een éénpersoons appartementje boven de Plus waar ik Digna voor het eerst ontmoette. Hij is een geboren en getogen dorpsbewoner, is al een hele poos van het ROC Drechtsteden af en is nu werknemer bij een plaatselijk hoveniersbedrijf. Hij houdt overal tuinen en gemeentelijke aanplant bij en kent bijna iedereen in het hele dorp. ‘Die jongen die jou zo hoffelijk uit de nood redde, is dat niet euhhh, hoe heet ie ook alweer, Lars van Vliet?’ Ik knik weer, ‘Jah’. ‘Leuk voetballertje hoor, hij speelt goed en ik ga wel es kijken hoe fantastisch ze hun kunsten aan het publiek laten zien’ zegt Dani. Zijn tweede schoen schiet van zijn andere voet af en hij gaat staan om vervolgens zijn broek en trui uit te doen.

‘Dat je die lui zelf niet heb aangepakt man, dan had je nog es indruk gemaakt op je vriendje’. Ik krijg weer een kleur, ‘Zelfbeheersing hé, dat leren we hier toch?’ Zeg ik. Hij knikt, ‘ja daar heb je gelijk in’. ‘Maar euhhh, misschien zou ik je ergens voor moeten waarschuwen’. Hij doet nu zijn tenue aan terwijl ik hem bekijk. Echt lelijk is ie niet maar zo op het eerste gezicht zou ik niet voor hem vallen vanwege zijn uiterlijk, hooguit voor zijn karakter. ‘Waarschuwen? Waarvoor dan?’ Vraag ik verbaasd. ‘Die andere jongen, zijn voetbalmaatje?’ ‘Stijn, bedoel je die?’ Zeg ik. ‘Jah, die bedoel ik, die knaap is behoorlijk biseksueel en hij is alle thema avonden in Het Wapen al aanwezig geweest. Weliswaar vanaf een wat later tijdstip met een flinke plons bier achter de kiezen, want dan is het wat makkelijker binnenkomen als je nog in de kast zit, maar het is best wel een hele lastige knaap’.

Vanuit de oefenruimte klinkt plotseling de gong. De sensei heeft het signaal gegeven dat de oefenrondes gaan beginnen. ‘We praten straks verder’ zei Dani, ‘kom op, naar binnen’. We knopen nog snel even onze bruine banden om en haasten ons naar binnen. We kiezen elkaar uit als partners zodat we af en toe even door kunnen babbelen, al gaan de oefeningen voor. Tegen alle normen in lig ik regelmatig gestrekt op de mat, shame on me! Maar dat komt omdat ik door het verhaal van Daniël wat van slag ben, ik ben er met m’n hoofd niet bij en daar maakt hij handig misbruik van. ‘Wat is er met Stijn’ vraag ik terwijl we langzaam om elkaar heen lopen te draaien en ik geduldig naar een moment en pose zoek om onverwacht naar hem uit te kunnen halen. ‘Hij euhhh, hij valt je half dronken lastig, hij probeert aan je te zitten, en biedt uiteindelijk zelfs geld voor een avontuurtje’.

Het is maar een uurtje karate en dat uurtje gaat altijd heel snel voorbij. Na de vrije oefeningen krijgen we als laatste een oefen opdracht; Jiyu ippon kumite, aanval jodan, chudan, mae-geri, yoko-geri kekomi, mawashi-geri en ushiro-geri. Alle technieken 2x, met verschillende afweringen en tegenaanvallen, tegenaanval met kiai, na de afweer/tegenaanval terug in kamae. Letten op de effectiviteit, je balans, controle, houding, beweging en activiteit. Nu ben ik uiterst geconcentreerd en blink uit in alle onderdelen. Dani prijst me na afloop. We staan tegenover elkaar en maken een buiging met de handen tegen elkaar gedrukt en brengen elkaar de Kyokushin groet ‘Oesh’ zeggen we tegen elkaar, dat is bedoeld als uiting van respect. Dan draaien we naar de sensei en zeggen met een korte buiging ‘Osu!’

Ik zie Daniël sinds vandaag dus met hele andere ogen dan daarvoor. Nooit geweten dat hij ook homo is. Nooit achter hem gezocht, en het staat ook niet op je voorhoofd geschreven natuurlijk. We lopen terug naar de kleedkamer om ons om te kleden. Dani begint weer te praten terwijl we onze tenues uittrekken. Ik kijk zo onopvallend mogelijk naar zijn boxer. Het is een strakke witte die niks verhult. Het ziet er zeker zo goed uit als de dikke bobbel bij Lars, haha. ‘Ik wil je niets aanpraten hoor, maar weet je wat ik denk’ zegt Dani. ‘Nou, wat dan?’ ‘Volgens mij zijn die Stijn en jouw Lars gewoon een stelletje die samen nog in de kast zitten, en jij laat je gewillig door één van die knapen misbruiken’.

Mijn gezicht betrekt en ik voel me beledigd, ik laat m’n armen hangen en het zweet breekt me uit. Mijn hersenen draaien op volle toeren, het lijkt wel of dat de kwartjes plotseling toch op hun plaats beginnen te vallen. ‘Je kan toch wel tellen’ vraagt Dani, ’één plus één is nog steeds twee hoor, dat is altijd al zo geweest! Eerlijkheid duurt het langst, en de waarheid regeert’ mompelt hij er nog achteraan. Ik ga ontstemd op de bank zitten en zeg met schorre stem dat ik er helemaal niks van geloof. Lars is van mij en van niemand anders! Ik kleed me stilletjes aan, vouw m’n tenue op en doe het diep in gedachten terug in m’n rugzak.

We trekken onze jas aan en lopen naast elkaar naar buiten. ‘Hoor es hier’ zegt Dani, ‘ik wil je helemaal niets wijsmaken want daar heb ik geen enkel belang bij, en ik wil je ook niet versieren of zo want mooie binken zoals jij die vallen toch niet op mij. Maar ik kan het niet aanzien wat er zich voor m’n ogen afspeelt, ik ben gekke Henkie niet!’ We moeten nu uit elkaar want ik moet naar de bushalte en Dani is op de racefiets, maar hij loopt met zijn fiets aan de hand met me mee naar de bushalte. Daar haalt hij wat uit zijn binnenzak en geeft het aan mij. ‘Hier, mijn visite kaartje’ en reikt het me aan. Ik bekijk het, zijn naam, adres, email en 06 staan er op.

Dankjewel zeg ik tegen hem. ‘Als ik gelijk heb, en je wil er over praten of je hart luchten dan bel je me maar, oké?’ ‘Enuuuh, stel nou dat het niks wordt met die Lars hé? Zegt hij met een verlegen grijns, ‘denk je dan dat ik een kansje bij jou heb?’ Ik kijk hem even aan, dan kijk ik naar zijn visitekaartje en dan weer naar hem. Dan verschijnt er geforceerd een vage glimlach op mijn gezicht, ‘wie weet’ zeg ik dan terug… Ik stop het kaartje in de binnenzak van me jas. Dani fietst weg en we steken nog een hand naar elkaar op.

Onderweg in de bus naar huis wordt het buiten donker, het begint te regenen en zelfs nog flink te waaien ook. Die omstandigheden dragen niet echt bij aan m’n gemoedstoestand. Ik zit vreselijk te piekeren en te prakkiseren. Ik kan de feiten en mijn gevoelens niet aan elkaar geknoopt krijgen en blijf maar onrustig in een cirkeltje ronddraaien, ik kom er niet uit. Aan één stuk door zie ik lars voor me, zijn gezicht en zijn glimmende ogen. En dan zie ik hem samen met Stijn voor me, zonder mij. Af en toe wellen de tranen in m’n ooghoeken op die ik onderdruk door maar snel met m’n ogen te knipperen. Ik moet zelfs de op karate geleerde ademhalingstechnieken toepassen om mezelf onder controle te houden, dat help wel een beetje.

Na twintig minuten stopt de bus op mijn eindbestemming en stap ik uit. De wind waait m’n haar in de war en de regen striemt tegen mijn gezicht. Ik ben intussen helemaal verward en m’n gedachten zijn totaal in de knoop geraakt. Lars met Stijn? Nee toch, zeg me dat het niet waar is. Ik weet het niet meer… Ik besluit naar Daan en Digna te gaan, zij moeten naar me luisteren, ik moet mijn ei kwijt. Ik moet wel tien minuten lopen voor ik daar ben en zet het daarom eenzaam op een hollen. Het licht van de straatlantaarns spiegelen in de grote plassen regenwater op de weg.

De harde wind heb ik tegen en ik worstel me vooruit. Ik hol en ik hol, ik struikel en val keihard languit op het harde asfalt. Felle pijn schiet door mijn knie en m’n enkel en ik probeer op te staan. De wind waait me weer tegen de grond. Kruipend en overstuur strompel ik door een plas regenwater weer overeind, mijn knie is flink geschaafd en m’n broek gescheurd. Mijn ziel breekt en de tranen lopen plotseling over mijn wangen, ik kan het nu niet meer tegenhouden. Laat het maar gaan… Ik snik en snotter, ik huil en hinkend van de pijn hol en strompel ik wanhopig vooruit in het donker door de straten.

Even later druk ik mijn wijsvinger op de deurbel en wacht tot de deur open gaat. Digna verschijnt voor me in het halfduister en ziet me daar staan met een wit gezicht, als een zacht huilend hoopje verdriet. Snikkend en snotterend val ik wankelend in haar armen, mijn zieltje breekt nu helemaal, en huilend hap ik naar adem, ik stik er bijna in.’O mijn god, lieve schat van me, wat is er gebeurd’ zegt Digna ontstemd en trekt me mee naar binnen. De deur waait achter me dicht, ze sluit me in haar armen en ik druk mijn neus in haar nek. Haar armen krijg ik strak om me heen en ik huil en ik huil, ik ben zooo verdrietig...

Met schokkende schouders kom ik tranen tekort. Ze trekt me met zich mee naar binnen waar Daan languit op de bank ligt met de afstandsbediening van de tv in zijn hand. Verbaasd ziet hij ons binnenkomen en gaat maar snel rechtop zitten met een ernstig gezicht. ‘Ga is opzij’ zegt Digna tegen hem, ‘Laat mijn Markie hier maar zitten’. Ze duwt me op de bank neer en komt naast me zitten met haar arm stevig om me heen. Daan verwisselt snel van plaats en gaat in zijn luie stoel zitten. ‘Wat is er aan de hand Mark, wat is er gebeurd jochie?’ ‘Vertel het maar.’ Ik begin te stotteren en kan niet uit m’n woorden komen door al m’n gesnik.

‘Daan ga jij is een handdoek pakken’ zegt Dina, ‘hij is helemaal nat!’ Ze helpt me van mijn rugzak af en doet m’n jas uit. ‘Maak ook ff een warme kop chocola voor hem, die jongen is ijskoud!’ Daan doet netjes wat hem opgedragen wordt, en haast zich om een handdoek voor me te pakken waar Digna m’n koppie mee afdroogt. Even later staat er ook een beker dampende choco voor m’n neus. Nadat Digna mijn gezicht en m’n haar heeft afgedroogd neem ik trillend een warme slok en kijk Digna even dankbaar aan. Ze strijkt het natte haar voor m’n ogen opzij. ‘Nou’ ,zegt ze ‘probeer het nog es een keer lieverd, wat is er allemaal aan de hand?’.

Ik zucht een keer heel diep en ik begin stotterend te vertellen, alles. Hoe eenzaam ik me voel zonder Lars, hoe moeilijk het is om contact met hem te krijgen, dat ik de hele dag aan hem moet denken, en ik wil zo graag bij hem zijn. Het is zo slopend en het doet zo’n pijn. En dan het verhaal van Dani over Stijn en Lars, dat ik gewoon misbruikt wordt door Lars voor zijn plezier. Alles vertel ik wat ik kwijt wil. Het komt er wel wat hakkelend en snikkend uit allemaal maar het lukt me. Als ik klaar ben met vertellen begin ik weer zacht te huilen. De tranen rollen weer overvloedig uit m’n rood gehuilde ogen over m’n wangen. ‘Ik ken Daniël wel’ vertelt Digna ‘hij woont boven de Plus en daar kom ik hem soms wel es tegen als ik boodschappen doe’.

‘Af en toe maken we een praatje, want iedereen kent hem. Hij lijkt me best wel betrouwbaar, maar van dat verhaal over Stijn en Lars daar geloof ik echt helemaal niks van!’ Daan geeft me een tissue om m’n tranen te drogen en hij zegt dat hij ook niets van het hele verhaal gelooft. ‘Dat heeft Dani je maar wijs gemaakt om te kijken hoe je er op reageert en er mee om gaat, het is echt een broodje aap verhaal, geloof me maar.’ Ik voel me een beetje opgelucht nu ik alles verteld heb, ik zucht weer een keer heel diep en staar met grote ogen recht voor me uit. Dan gaat plotseling de telefoon van Daan over en hij neemt op. Ik hoor hem, ‘hm mm, hm mm, oké, hm mm, oké ik kom er aan’.

‘Wie was dat? Vraagt Digna. Daan leunt voorover met zijn elle bogen op zijn knieën en houd met zijn rechterhand en een bezorgd gezicht zijn kin vast. ‘Nou, wat is er dan?’ ‘Dat wil je niet weten’ zegt Daan met een frons op zijn voorhoofd, ‘maar dat was Stijn’. Ik veer op van de bank en verslik me bijna in een slok chocomel. Als je het over de duvel heb dan trap je hem op zijn staart! ‘Volgens Stijn is Lars aan het eind van de middag door z’n vader met geweld het huis uit gedonderd. Hij wordt sindsdien vermist en Stijn vraagt of dat ik met de andere jongens wil komen helpen om hem te gaan zoeken’…. Van ontzetting worden mijn ogen nog groter, ik voel het bloed uit m’n gezicht wegtrekken, en het lijkt toch echt alsof ik nu he-le-maal aan het instorten ben….