Als Roald en Ada weer thuis komen, worden ze begroet door Ester en Ingrid.

‘En, Ada? Was het lekker?’

Ada steekt haar tong uit en zegt: ‘Ik heb wel genoten. Alleen schaamde ik me rot! En iedereen, behalve ik, wist er al van!’

Ester en Ingrid grijnzen. ‘We wisten gewoon, dat jij er nu even niet aan zou denken. Anders was je er vanmorgen nog wel over begonnen!’

Ada zegt: ‘Is dat al weer een jaar geleden? Wat gaat de tijd toch snel!’

Ester knikt. ‘Sterker nog, wat is er in dat jaar toch niet allemaal gebeurd? We zijn getrouwd met de meest lieve, en sexy man, die we ons maar hadden kunnen wensen en we zijn alle drie ook nog eens moeder van ieder een prachtig kind. We wonen in een prachtig huis, en hebben een prachtig leven!’

Ze knuffelen elkaar stevig, waarbij ze elkaar ook zoenen. Roald zegt: ‘En nu heb ik een verrassing voor jullie alle drie! Jullie dachten toch zeker niet, dat ik zou vergeten, dat we precies een jaar elkaar kennen?’

Het drietal kijkt Roald verbaasd aan en zegt: ‘Wat voor verrassing heb je dan voor ons?’

‘Dat komt straks. Eerst moeten Bert en Samantha hier zijn, die zullen even op onze kinderen passen. Dan laat ik jullie de verrassing zien.’

Een klein kwartier later komen Bert en Samantha binnen.

‘Hoi Roald! Daar zijn we dan. Leuk, dat je ons vroeg om vanmiddag even op jullie kinderen te passen! Wat ga je eigenlijk doen?’

Roald glimlacht. ‘Ik en mijn vrouwen kennen elkaar vandaag precies een jaar en daarom heb ik voor Ester, Ingrid en Ada een verrassing.’

‘Ow? Veel plezier dan maar. Hoe laat zijn jullie terug?’

‘We zijn niet zo heel lang weg, een paar uurtjes maar, de kinderen moeten straks nog wel gevoed worden.’

‘Oké, dan zien we jullie wel. En als er wat is, dan bellen we jullie wel.’

Roald bedankt Bert en Samantha en zegt tegen zijn dames: ‘Trek toch maar even een jas aan. Die konden we misschien wel nodig hebben.’

Ingrid vraagt: ‘Waarom? Het is toch mooi weer?’

‘Doe het nou, Ingrid! Je gaat het nodig hebben. De rest is allemaal al geregeld!’

Iedereen pakt dan een jas mee, en ze stappen dan bij Roald in de auto. Roald rijdt weg en maakt expres een omweg. Om uiteindelijk weer in de haven uit te komen.

‘Zo, we zijn er! Uitstappen!’

Verbaasd stappen Ester, Ingrid en Ada uit. Ze volgen Roald, die vastberaden richting de boten loopt. En tot hun verbazing ligt op de lege plek, waar normaal de “Missing Dreams” zou liggen, nu een andere boot. Het is een klein sportjacht. Precies groot genoeg voor het hele gezin.

‘Roald! Wat betekent dit?’

Roald glimlacht. ‘Soms loont het zich om goede contacten op te bouwen. Ik kreeg een aanbod om deze boot te kopen tegen een leuke prijs. De motor was kapot, maar dat schrok mij niet af. Ik heb die laten reviseren en ze belden me van de week op, dat hij klaar was. Precies op tijd om ons jubileum te vieren.’

‘Ohh, is hij echt van ons? Wat is hij mooi!’

Roald glimlacht. ‘Kijk eens naar de naam?’

Ze kijken achterop, waar de naam in sierlijke letters opgeschilderd staat. “Tre Systar” staat er. Ester laat een traan rollen. Ze grijpt Roald vast en knuffelt hem flink. Dan geeft ze hem een innige zoen en zegt: ‘Dit is het mooiste geschenk, wat je ons kon geven, Roald! Dit is eigenlijk veel praktischer, dan de “Missing Dreams”.

Maar toch zal deze boot niet goedkoop zijn geweest, Roald?’

‘Dat viel wel mee, omdat de motor kapot was. Maar ik had wat geluk met de aandelen, die ik van Isabel geërfd had. Daarmee kon ik deze boot betalen. Bevalt ze je?’

‘Ze is werkelijk mooi en de naam had je niet beter kunnen kiezen!’

‘Ik vond het beter passen, dan de oorspronkelijke naam, dat was “Tre Vågor”. Kom maar aan boord, dan kun je het beter bekijken!’

Ester stapt aan boord. Ingrid en Ada volgen ook, maar niet voordat ze Roald stevig bedankt hebben. Dan bewonderen ze het sportjacht. Het is een ruim, sportief jacht, wat ruim genoeg is voor zeven personen. Onderin is een kajuit, waar zelfs een toilet is en een klein keukentje. Verder is er een klein zonnedek voorop en achterop is plaats voor zeven personen.

‘Ze is echt heel erg mooi! Je kunt amper zien, dat ze gebruikt is!’

‘Zo oud is de boot nog niet, maar de vorige eigenaar had de boot niet goed winterklaar gemaakt. Er waren een paar onderdelen kapot gevroren, en dat gaf een lekkage. Gelukkig niet heel ernstig, maar er waren wel de nodig onkosten om de motor weer in orde te krijgen.’

‘Gaan we dan nu ook een stukje varen?’

‘Ja, natuurlijk! Waarom denk je, dat ik Bert en Samantha gevraagd heb om enkele uurtjes op te passen?’

Ze nemen plaats op de bank, terwijl Roald de touwen losmaakt en de motor start. Eenmaal de haven uit, geeft Roald flink gas. De krachtige motor zorgt ervoor, dat de boot flinke snelheid maakt. De dames genieten volop, en dat geeft Roald een voldaan gevoel. Later vaart hij met een rustig tempo, waarbij ze alle vier genieten van het varen. Na anderhalf uur vaart hij terug naar de haven, want ze moeten naar huis heen.

‘Oh, Roald! Dat is werkelijk fantastisch! En wat kan hij hard!’

Roald glimlacht. ‘Hij vaart hard genoeg om te kunnen waterskiën. En er is ook genoeg plaats voor 4 volwassenen en 3 kinderen om in te slapen. Ik dacht, dat dit wel eens leuk kon zijn om er een weekend op uit te trekken met ons allemaal.’

‘Dit is echt een superverrassing! Mag ik ook eens de boot besturen?’

‘Van mij wel, maar eigenlijk hebben we een vaarbewijs nodig. Dat zullen we dan wel een keer moeten halen.’

Maar Roald staat wel op en wijst, dat Ester op zijn plaats moet gaan zitten. Zenuwachtig gaat ze achter het stuur zitten, terwijl Roald haar uitlegt, hoe ze alles moet bedienen. Het is niet zo heel moeilijk en Roald laat haar ook nog niet zo hard varen. Ester heeft er veel plezier in, ze vindt het fantastisch om met de boot te varen. Maar ook Ingrid en Ada genieten met volle teugen. Ingrid bekijkt de kajuit en probeert uit, hoe de kussens liggen. Ze gaat languit liggen.

‘Hey, dat ligt nog lang zo gek nog niet! Roald, kom er eens bij liggen!’

Roald lacht en roept terug: ‘Ja ja, ik ken jou! Dat blijft niet bij liggen alleen!’

Ingrid lacht. ‘Nou ja, ik kon het toch proberen? Maar het ligt echt niet slecht. We zouden hier best wel eens een weekend mee kunnen gaan varen!’

Ada gaat ook eens onder kijken en gaat langs Ingrid liggen.

‘Hmm, ligt inderdaad niet slecht, Ingrid! Ik zou hier wel aan kunnen wennen!’

Roald kijkt even door de kajuitdeur naar binnen en ziet het tweetal langs elkaar liggen. Hij fluistert tegen Ester: ‘Het zou me niets verbazen, als die alvast beginnen het bed te testen!’

Ester lacht. ‘Dat zou me ook niets verbazen. Maar pak jij het stuur maar weer, ik vind het toch fijner om gewoon naast je te zitten.’

Roald glimlacht en neemt het stuur over van Ester. Ester gaat naast hem zitten en hangt verliefd tegen hem aan, met gesloten ogen. Roald slaat zijn arm om haar heen en trekt haar tegen zich aan. Hij stuurt weer terug naar de haven met een aangenaam tempo. Hij zegt tegen Ester: ‘Ik denk dat we ongeveer nog een twintig minuten moeten varen, voordat we terug zijn.’

Ester geeft hem een zoen en zegt: ‘Dan zal ik maar tegen Ada en Ingrid zeggen, dat ze nog zo lang de tijd hebben.’

Roald lacht. Ester laat hem even los en roept naar onderen heen: ‘We zijn over twintig minuten terug in de haven!’

Ingrid roept terug: ‘Dan al! Ik ben nog lang niet zo ver!’

Ester lacht en zegt tegen Roald: ‘Vaar maar wat langzamer! Ze zijn al bezig!’

Roald lacht en mindert dan vaart.

In de kajuit zijn Ada en Ingrid inderdaad bezig met elkaar te verwennen. Ada is tussen de benen van Ingrid gekropen. Daar verwent ze zo goed als ze kan Ingrid. Ze likt haar kale gleufje en haar tong verkent alle gevoelige plekjes van Ingrid. Door de regelmatige seks met elkaar, weet Ada best waar Ingrid het gevoeligst is. Het duurt dan ook niet lang, voordat Ingrid met een gil klaar komt. Nadat ze bekomen is, wisselen ze van plaats. Ada roept naar boven: ‘Hoe lang nog voordat we in de haven zijn?’

Roald roept terug: ‘Ik vaar nog wel een extra rondje, Ada! Je hebt nog wel even de tijd!’

Ester schudt lachend haar hoofd. ‘Hoe doe je dat toch, dat je wist, dat het Ada is? Je kunt haar toch echt niet zien en door de motor kun je haar ook moeilijk horen!’

‘Zo moeilijk is dat niet, Ester. Net kwam Ingrid klaar, dat doet ze altijd met eenzelfde gil. En ik hoefde maar te raden, wie er nu aan de beurt zou zijn!’

Ester lacht. ‘Jij bent ongelofelijk! Wat hebben we toch een geluk met jou!’

‘En ik met jullie!’

Roald vaart nog een extra rondje, en tegen de tijd dat ze de haven binnen varen, komen Ada en Ingrid weer naar buiten.

Roald vraagt lachend: ‘En? Officieel goedgekeurd?’

Ada en Ingrid giechelen en zeggen eenstemmig: ‘Ja, absoluut! Maar of het helemaal goed is, dat moeten we dan nog eens met jou testen!’

Roald lacht. ‘Daar hebben we nog gelegenheden genoeg voor, geile vrouwtjes van me! Maar we kunnen Bert en Samantha ook niet te lang laten wachten en bovendien zullen er dadelijk ook een paar honger hebben!’

De drie vrouwen kijken elkaar aan en geven hem gelijktijdig een zoen. Roald moet even vaart minderen, omdat hij dan net de haven binnen vaart. Dan lacht hij en zegt: ‘Gekke, geile wijven, dat zijn jullie!’

Ester, Ingrid en Ada lachen met hem mee. Ester zegt: ‘Dat klopt! Wij zijn jouw eigen gekke, geile wijven!’

Ze helpen Roald met aanmeren en zorgen er dan voor, dat de boot goed afgesloten is. Dan rijden ze weer terug naar huis, waar ze Bert en Samantha bedanken voor de oppas.

‘Geen probleem, Ester! We deden dit graag. Zo kunnen we vast wennen, als ons kind komt. We vonden het heel erg leuk!’

‘Je mag best vaker komen oppassen, als je dat wilt. We hebben van Roald een sportjacht gekregen en daar willen we nog wel eens meer mee varen!’

Bert zegt: ‘Ik weet er alles van, Ester. Ik heb meegeholpen om de motor eruit te bouwen, samen met Kevin. En Kevin heeft de motor gemaakt.’

‘Dus jij wist er al van?’

Bert knikt. ‘Natuurlijk! Ik ben toch zijn beste vriend, of niet?’

Als Ester, Ingrid en Ada zich afzonderen om hun kinderen te voeden, zegt Bert tegen Roald: ‘Roald, zou ik je eens even apart kunnen spreken? Ik heb iets belangrijks met je te bespreken en ik wil weten wat je ervan vindt.’

Roald haalt zijn schouders op en zegt: ‘Dan gaan we even naar mijn kantoor, Bert.’

Ze lopen naar zijn kantoor, en gaan zitten.

‘Wat heb je op je lever, Bert?’

‘Nou, ik heb het al eens eerder laten schemeren, Roald, maar Samantha en ik willen misschien het bedrijf van ons samen van je overnemen. We zien er wel brood in, maar we hebben onze eigen ideeën hoe het verder moet. Het is niet zo, dat we je niet graag als partner zien in het bedrijf, maar we willen gewoon eigen baas zijn. Als je ten minste begrijpt wat ik bedoel.’

Roald glimlacht. Hij had deze vraag al een hele tijd eerder verwacht, dus het komt niet als een hele verrassing.

‘Ja, ik begrijp wat je bedoelt, Bert. En ik snap het allemaal ook wel. Maar kan het allemaal ook wel? Ik bedoel, je gaat trouwen, je krijgt een kind, dat is allemaal niet goedkoop!’

‘Dat weet ik, en daarom heeft het ook allemaal wat langer geduurd, voordat ik het je echt kon vragen. Je hebt gelijk, dat het misschien iets ongelukkig uitkomt, maar als ik het nu niet doe, komt het er misschien nooit meer van. En misschien kun je ons een beetje helpen. We hebben samen met de bank een plan opgesteld, en ik wil weten, wat je van dat idee vindt.’

‘Nou, laat dan eens horen!’

‘Een ding is duidelijk, het zit er voorlopig nog niet in om de panden te kopen. Die zouden we dan graag van je willen huren. Vind je dat een probleem?’

Roald denkt even na. ‘Nee, daar moeten we wel aan uit komen. En ik hoef echt niet de hoofdprijs te hebben. Zolang ik er maar genoeg aan overhoud om de kosten goed te dekken, ben ik al tevreden.’

‘Dank je, daarmee heb je ons al heel erg geholpen. De inboedel kunnen we wel van je overnemen, ik heb de toezegging van de bank, dat ik genoeg kan lenen om alles te kunnen kopen. Natuurlijk zit daar ook een limiet aan, maar ik hoop dat je ons daar ook een beetje wilt matsen.’

‘Dat komt ook wel goed. Weet je wat we doen, Bert? Ik kijk even in mijn agenda en dan maken we gewoon een afspraak bij de notaris, zodat we dit allemaal gewoon in een keer kunnen regelen.’

‘Dat zou fantastisch zijn, Roald. Daar had ik ook een beetje op gehoopt!’

Roald glimlacht. Hij pakt zijn agenda erbij en kijkt wanneer hij tijd heeft. Nu hij directeur is, is er beduidend minder plaats in zijn agenda. De komende weken staan vol met allerlei afspraken. Maar toch kan hij nog ergens een gaatje vinden.

‘Ik heb even gekeken, maar erg veel tijd heb ik voorlopig niet. Maar volgende week woensdag na 2 uur ’s middags heb ik nog niets staan. Die kan ik wel voor je vrij maken, als je dat wilt.’

‘Dan pas? Maar goed, je zal het nu wel een stuk drukker hebben, nu je directeur bent geworden. Dan is prima! Dan informeer ik ook even mijn financieel adviseur, zodat die erbij kan zijn.’

‘Oké, dan plan ik dat vast in. Dan kunnen ze daar niets meer voor me inplannen.’

Roald pakt zijn telefoon en zet in zijn agenda de afspraak erin. Ook maakt hij een notitie, voor een afspraak te maken met de notaris.

‘Zo, dat is geregeld. Ik zal het er nog wel even over hebben met Ester, Ingrid en Ada, maar ik denk niet dat ze er een probleem mee hebben.’

‘Dank je, Roald. Ik wist dat ik op je kon rekenen.’

Roald glimlacht. ‘Wie had dat ooit van je gedacht, Bert? Jij als timmerman en dan ook nog een eigen zaak beginnen!’

Bert glimlacht ook. ‘Tja, soms kan het leven een vreemde wending nemen, maar daar weet jij ook alles van!’

Roald lacht. ‘Dat is waar! Maar wat zeg je ervan, als we er eentje op zouden drinken?’

‘Daar zeg ik geen nee tegen, Roald!’

Roald loopt naar de kast heen, en pakt daar enkele glazen uit. Hij kijkt even, wat hij zal schenken. Zijn keuze valt op iets, wat hij normaal helemaal niet drinkt. Het is een wodka, die wat zoeter en bruiner van kleur is. Hij heeft die eens gekregen van een relatie, maar buiten een keer proeven, heeft Roald er niet meer van gedronken.

Hij schudt de glazen vol en geeft die aan Bert.

‘Hier, alsjeblieft!’

Bert ruikt er eens aan en zegt: ‘Hmm, ruikt goed! Wat is het?’

‘Dat raad je toch nooit. Het is wodka.’

‘Wodka? Bruin? En dit ruikt best zoet!’

‘Ik weet het, maar het is toch echt wodka. Smaakt ook erg goed, bijna een aperitief.’

Bert nipt eens. ‘Hmm, inderdaad! Is eigenlijk best wel lekker! Is dat echt wodka?’

Roald staat op en pakt de fles. ‘Hier, kijk maar!’

Bert pakt de fles aan en bekijkt het.

‘Inderdaad! Niet slecht! Smaakt me een heel stuk beter, dan de normale wodka!’

‘Ik denk dat deze ook een beetje duurder is, dan de normale wodka, Bert.’

Ze zitten te genieten van hun drankje, als Ester en Samantha binnen komen.

‘Aha, hier zitten jullie! En nu al aan de drank?’

Roald glimlacht. ‘We hebben iets te vieren, Ester. Bert en Samantha willen het bedrijf overnemen!’

Ester kijkt verrast naar Samantha en dan naar Bert.

‘Werkelijk? Dat is toch goed nieuws! Maar kan het wel allemaal met jullie plannen?’

Roald zegt: ‘Ja, maar wel met een beetje hulp van ons, Ester. Ik zal het je straks wel allemaal uitleggen.’

Samantha glimlacht en zegt: ‘Als het goed is, heeft Bert aan Roald gevraagd, of we niet voorlopig konden huren. Want kopen zit er voor ons voorlopig nog niet in. Als alles goed gaat, dan willen we het ook kopen, maar meer dan dat voorlopig ook niet.’

Ester knikt. Ze zegt tegen Roald: ‘Dat doe je dan toch wel, of niet?’

‘Natuurlijk! Maar ik ga maandag een afspraak maken met de notaris, zodat we dit ook netjes kunnen vastleggen. Ik wil straks geen scheve gezichten hebben, als het mis zou gaan.’

Ester knikt, en ook Samantha is het er mee eens. Dan zegt Samantha: ‘Bert, ga je zo mee naar huis? We moeten nog boodschappen doen, en nog een bestelling ophalen bij de ijzerhandel.’

Bert knikt en drinkt dan snel zijn glas leeg. Dan blijkt dat de wodka toch nog sterk is en flink brandt in zijn keel.

‘Oeh, die voel je wel! Hey, Roald! Bedankt voor het drankje en je tijd, en we spreken elkaar van de week nog wel eens.’

‘Al goed, Bert. En jullie nogmaals bedankt voor het oppassen!’

Ze laten Bert en Samantha uit, en kijken ze na, als ze weg rijden.

Ingrid en Ada zitten in de keuken en Ada zegt: ‘Waar moest je nog met Bert over praten?’

‘Ze willen het bedrijf van me overnemen en eigen baas zijn.’

‘Gaan ze het toch doen? Maar is het allemaal niet wat veel voor hun?’

‘Ze willen in eerste instantie de panden huren, en misschien later kopen. Daar heb ik geen problemen mee. Maandag maak ik een afspraak bij de notaris, en dan gaan we alles netjes regelen.’

‘Zal ik die afspraak voor je maken? Wanneer zou je graag willen?’

‘Ik heb met Bert afgesproken volgende week woensdag na twee uur. Dat was de enige tijd, die ik nog vrij had.’

‘Ik zal mijn best voor je doen. Ik ben toch immers je secretaresse, of niet dan?’

Roald glimlacht. ‘Wel handig, altijd je secretaresse in de buurt.’

Ada giechelt. ‘En ook nog een secretaresse die, als het nodig is, gewillig haar benen voor je wijd doet!’

Roald lacht. ‘En het is ook nog eens geoorloofd ook!’

Daar moeten ze allemaal om lachen.

Ingrid zegt: ‘Dus dan zetten Bert en Samantha dus eindelijk de stap. Moedig van ze.’

‘Ja, maar ik begrijp het wel, Ingrid. Ze willen gewoon eigen baas zijn. Ze zijn het zat om voor een baas te werken En dat was eigenlijk ook al vanaf het begin ook de opzet, dat ze het zelf zouden gaan doen.’

‘En ik vind dat ook goed voor jou. Je hebt nu al genoeg aan je kop, nu je directeur bent geworden.’

‘Daar heb je ook weer gelijk in. Ik wil straks toch nog wel tijd overhouden om aan jullie te besteden. Maar nu Pelle me gaat helpen, zal er voor mij ook nog wel tijd overblijven.’

Ze gaan in de woonkamer zitten en kijken televisie. Opeens wordt er aan de deur geklopt. De verbazing is groot, als Ingrid Lara binnen laat.

‘Lara, wat doe jij hier?’

‘Sorry, dat ik zo binnen val, maar ik moest even thuis weg. Ik kan het even niet meer aan. Lukas is zo knorrig, dat is haast niet meer te hebben. Ik heb mijn buurvrouw even opgebeld, opdat ze Lukas kan helpen, als dat nodig is.’

‘Wat is er nu weer?’

‘Ach, Lukas kan het niet verkroppen, dat hij straks niet meer vrachtwagenchauffeur mag zijn. En daarbij verwijt hij zichzelf dat het ongeluk gebeurd is.’

‘Dat is toch onzin, Lara! De politie en ook de bestuurder van die tractor hebben bevestigd, dat Lukas geen blaam treft. En wat betreft zijn werk als vrachtwagenchauffeur, dat zat er dik in.’

‘Ja, maar daardoor is hij nu even niet te genieten. Ik moest even weg. Ik heb me de auto gepakt en ben hierheen gereden.’

Roald zegt: ‘Maar ik zou ook knorrig worden, als ik amper buiten kan komen en opeens mijn toekomst onder mijn voeten weggeslagen zou worden. Je kunt hem dat toch ook niet helemaal kwalijk nemen, Lara.’

‘Dat doe ik ook niet, maar leuk is het niet. Ik kan op het moment amper iets goed doen. Als ik iets per ongeluk laat vallen, dan gaat hij al over de rooie.’

‘Weet je wat, Lara? Ik zal even naar je thuis rijden en even met hem gaan praten. Ik kan je niets beloven, maar ik zal mijn best doen om eens zijn botte hersenen weer naar behoren te laten werken.’

‘Als je dat wilt doen, Roald, graag. Ik hou van hem, maar als het zo moet, dan houd ik dat niet vol. Dit is te veel voor me.’

Roald geeft Lara een knuffel en pakt dan zijn autosleutels. Hij rijdt naar het huisje van Lara en Lukas. Hij loopt naar binnen via de achterdeur, die gewoon open is.

Uit de woonkamer hoort hij iemand roepen: ‘Wie is daar?’

‘Ik ben het, Roald!’

‘Ah, Ronald! Kom binnen!’

Roald loopt de woonkamer binnen en gaat bij Lukas zitten.

‘Ik dacht, ik kom eens kijken hoe het met je is.’

‘Ach Roald, je kunt slecht liegen. Ik weet best dat je hier bent, omdat ik tegen Lara uitgevallen ben. En ik bedoel het helemaal niet zo tegen haar, maar het zit ons allemaal zo tegen, ik kan het bijna niet meer aan.’

‘En is dat een reden om het Lara zo moeilijk te maken? Als je zo doorgaat, zal ze je uiteindelijk eens verlaten. Is dat wat je wilt?’

Lukas laat zijn hoofd hangen. Dan schudt hij zijn hoofd en zegt: ‘Nee, dat zou het ergste zijn, wat me zou kunnen gebeuren, Roald. Ik hou zo ontzettend veel van haar. Waarom kunnen we niet eens wat geluk hebben? Het ziet er naar uit, dat ik straks ook niet meer als vrachtwagenchauffeur kan rijden. Ik mag waarschijnlijk nog wel rijden, maar het laden en lossen, dat kan ik dan niet meer. En dan wil niemand me nog als chauffeur!’

‘Wie zegt dan, Lukas? Je kunt toch ook wat anders gaan doen?’

‘Ja, wat dan? Ik heb verder geen opleiding gedaan. Ik kan me wel laten omscholen, maar dan nog liggen de banen niet voor het oprapen.’

‘En als ik je er eentje toewerp, zou je die oprapen?’

Lukas kijkt Roald verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je, Roald?’

‘Nou, je zegt, dat je niet meer als vrachtwagenchauffeur kunt werken, maar je kunt nog wel rijden?’

‘Ja, wat de dokter me gezegd heeft, zou dat geen probleem moeten zijn. Ik zou wel een goede stoel nodig hebben, maar verder geen probleem.’

‘Goed, Lukas! Nou geef ik jou een uitdaging. Je maakt alles goed met Lara, je gaat als de sodemieter revalideren en daarna ga je een cursus privéchauffeur volgen. Ik betaal je die cursus wel, of liever gezegd, het bedrijf betaalt je die. En daarna kun je, als je dat wilt, mijn eigen privéchauffeur worden. Maar ik stel wel een aantal voorwaarden, en voldoe je dat niet, dan is het jammer, maar helaas geen baan.’

Lukas kijkt Roald volledig verbijsterd aan. Hij weet geen woord uit te brengen. Na een wat ongemakkelijke stilte zegt hij dan:

‘Maar waarom heb je dan een chauffeur nodig? Je kunt toch prima zelf rijden?’

‘Ja, dat kan ik, maar ik ben nu pas bevorderd tot directeur van HRT, en ik ga het zo druk krijgen, dat het autorijden wat te veel van me zou gaan vergen. De tijd, die ik kan werken in de auto, scheelt me zo enorm, dat een privéchauffeur zich loont. En ik heb pas een gloednieuwe XC90 gekregen, met alle opties, dus een best goede wagen. Maar wat zeg je ervan?’

‘Ehh, ja! Maar je stelde voorwaarden? Wat zijn die dan?’

‘Ja, ik heb drie voorwaarden. De eerste is, dat ik geen klachten meer hoor van Lara. Zodra ik van haar hoor, dat je weer tegen haar uitvalt, en geloof me, ik krijg dat te horen. Misschien niet van haar zelf, maar dan wel van een ander, maar ik krijg dat wel te horen!

Als tweede voorwaarde is, dat je alles geeft om je te revalideren. Ik heb niets aan een chauffeur, die niet gezond is. Ik weet dat je niet echt zo’n sporter bent, maar ik zou graag wel willen, dat je ook na je revalidatie gezond blijft. Dat betekent sporten. Je hoeft niet veel te sporten, een keer joggen, ’s morgens is ook al genoeg.

En de derde voorwaarde is, dat je dichter bij mij komt wonen. Als ik met spoed weg moet, dan moet ik niet een half uur moeten wachten, tot jij eens komt opdagen. Ik wil dat je er binnen een kwartier bent. Ik zorg wel, dat je een ander huis krijgt, En wat je met deze woning doet, dat moet je zelf weten.’

Lukas knikt.

‘Is dat een ja, Lukas?’

Lukas knikt nogmaals en zegt: ‘Ja, ik begrijp het. Maar ik moet er wel even over nadenken.’

‘Wat is er om over na te denken, Lukas? Of denk je werkelijk, dat de banen straks voor het oprapen liggen?’

‘Nee, ja, ach, je maakt het me ook zo lastig! Met die eerste twee voorwaarden kan ik nog wel leven, dat begrijp ik nog wel, maar die derde voorwaarde!’

‘Wat is daarmee?’

‘Dit huis is nog wel van mijn ouders geweest! Ik kan dat toch niet zomaar verkopen?’

‘Dat laat ik aan jou, wat je er mee doet. Maar ik weet wel, dat je het amper kunt betalen. Als je nog langer wacht, dan moet je alsnog verkopen. En wat dan? En ik kan niet langer wachten. Voor de komende paar maanden heb ik wel iets geregeld, dat ik rondgereden word, maar na die tijd heb ik echt iemand nodig. Liefst iemand, die de wegen goed kent, en van wie ik op aan kan.

Daarom dacht ik ook aan jou. Lukas, een grotere kans als dit zal je niet meer krijgen. Dat weet je zelf ook wel. En daarom wil ik uiterlijk morgen van je weten of je het doet. Natuurlijk moet je even overleggen met Lara, dat snap ik ook wel, maar besef wel, dat ik niet eindeloos wacht. Want als jij het niet doet, zal ik iemand anders moeten vinden. En hoe sneller ik mijn chauffeur heb, hoe beter dat voor mij is. Bedenk wel, dat ik mijn nek voor je uitsteek!’

Het is even stil en dan zegt Lukas: ‘Je hebt gelijk, Roald. Een betere kans ga ik nooit niet meer krijgen. En wat betreft dat verhuizen, ik denk niet dat Lara daar heel moeilijk over zal doen. Ze woont hier toch al niet zo graag, ver van iedereen vandaan. Maar zou je me dan ook kunnen helpen met de verkoop van dit huis?’

‘Dat moet wel lukken, Lukas. Maar dit huis zou perfect geschikt zijn als vakantiehuis, dus wat dat betreft zou je het goed verkopen. En misschien weet ik wel iemand, die dit zou willen kopen.’

‘Ow? Wie dan?’

‘Ik ga nu nog geen namen noemen, Lukas! Dinsdag spreek ik hem nog, en dan zal ik hem wel eens polsen.’

‘Als je dat voor me kunt regelen, Roald, dan ben ik je man.’

Roald steekt zijn hand uit en zegt: ‘Hand erop?’

Lukas neemt zijn hand aan en zegt: ‘Hand erop, Roald.’

Dan begint hij te lachen. ‘Maar ik begrijp nu wel, waarom ze je al zo snel directeur hebben gemaakt. Jij neemt geen nee als antwoord! Je geeft niet eerder op, voordat jij gedaan hebt gekregen, wat jij in gedachten hebt.’

Roald glimlacht. ‘Dat zou best wel eens kunnen, Lukas. Ik heb HRT de grootste klant uit hun geschiedenis bezorgd, en dat heeft me zeker geen windeieren gelegd.’

De beide mannen glimlachen even naar elkaar. Dan zegt Lukas: ‘Ik heb eigenlijk nog een vraag, Roald. Ik neem aan, dat ik je niet de hele tijd moet rijden. Wat moet ik in die tussentijd doen?’

‘Werken bij de receptie en post verdelen. Zeg maar het hulpje van de receptioniste, maar vooral mijn chauffeur.’

‘Krijg ik dan ook een uniform of een pak?’

‘Ja, dat krijg je ook. Je moet er representatief uit zien. Het kan zijn, dat je klanten moet ophalen bij het vliegveld of naar het hotel moet brengen. Dan kun je er slecht als een schooier eruit zien!’

‘Oké, dat begrijp ik wel. Moet ik dan ook een stropdas om?’

‘Dat kan ik nu nog niet zeggen. Maar waarschijnlijk wel.’

‘Nou ja, dat is geen ramp. En ik kom dan in een XC90 te rijden? Da’s nog een hele wagen!’

‘Ja, dat kun je wel stellen. Ik heb hem ook pas sinds gisteren. Het ding rijdt als een tierelier!’

‘Heb je hem nu bij?’

‘Ja, dacht je dat ik kwam fietsen?’

Lukas lacht. ‘Nee, maar misschien mag ik hem eens zien?’

‘Mag je dan al opstaan?’

‘Ja, Met de krukken mag ik opstaan en lopen. Ik moet zelfs regelmatig bewegen, en ik heb dat vandaag eigenlijk te weinig gedaan. Dus als ik aan je tweede voorwaarde wil voldoen, dan kan ik maar beter meteen beginnen!’

‘Kijk, dat is de spirit! Nou, hij staat recht voor de deur!’

Lukas reikt naar zijn krukken en staat dan op. Het doet hem duidelijk nog wat pijn, maar hij zet toch door. Gelukkig hoeft hij niet ver te lopen. Naar buiten lopen is iets te veel gevraagd, maar Lukas kan de auto goed zien.

‘Mooie auto, Roald! Ik zie mezelf daar al in rijden! Wow, wat een bak!’

‘Dan ga je maar je uiterste best doen. Ik laat Ada een bedrijfsarts regelen, die gaat je helemaal checken, wat je straks nog allemaal kan, en volgens zijn plan ga je dan ook revalideren. Uiteraard in samenspraak met je dokter. En vanaf dat plan maken we dan een richtdatum, dat je ook echt gaat beginnen bij HRT.’

Lukas begint zachtjes te huilen. Zachtjes zegt hij tegen Roald: ‘Dank je, Roald! Je zorgt goed voor je vrienden.’

‘Geen dank, Lukas. En ik wil nog wel eens weten, of je nog zo blij met me bent, als ik je eens een standje moet geven! Denk eraan, ik ben straks wel je baas!’

Lukas lacht weer en veegt een traan weg. ‘Da’s ook een verandering! Van een goede vriend naar mijn baas. Net als Pelle overigens. Ik hoorde dat van Lara!’

‘Tja, het had iedereen kunnen zijn, maar hij was net degene, die we nodig hadden. En dat hij toevallig mijn vriend is, dat was toeval. Datzelfde geldt voor jou. Al moet ik toegeven, dat ik dit wel uitvoerig besproken heb met Henk, de eigenaar van het bedrijf. Voor jou maken we een kleine uitzondering om je te helpen.’

Lukas knikt en zegt: ‘Maar nu ga ik toch weer naar mijn bed. Dit was even genoeg beweging!’

Roald helpt Lukas weer terug naar zijn bed en neemt dan afscheid. Hij rijdt weer naar huis, waar hij het nieuws ook tegen Lara vertelt.

Lara is met stomheid geslagen. ‘Maar Roald! Je doet al zo veel voor ons!’

‘Dat moet niet uitmaken, Lara. Maar Lukas zal nog wel een en ander met je te bespreken hebben. Ik heb namelijk voorwaarden aan zijn baan gesteld. Daar zal hij aan moeten voldoen. De eerste zal ik je nu al vertellen, de rest krijg je wel van Lukas te horen.’

‘En dat is?’

‘Hij mag je niet meer op de huid zitten, zoals hij nu wel deed. Eerst konden jullie het samen wel goed vinden, en nu opeens niet? Dat gaat er bij mij niet in. Hij kan zich heel goed gedragen, als hij dat wil. En ik wil ook niet, dat je expres dingen gaat verzwijgen. Ik kom er toch wel achter, of er iets gebeurd is. En ik weet ook wel, dat er heus wel eens een keer ruzie zal ontstaan. Dat is ook niet erg, maar Lukas moet zich weer gewoon gedragen.

Daarvoor heb ik hem ook die tweede voorwaarde gesteld, die zal hem fitter maken en ook gezonder.’

Lara lacht. ‘Je hebt hem toch zeker niet gezegd, dat hij moet gaan sporten? Dat doet hij echt nooit!’

‘O ja, dat heb ik hem zeker wel gezegd! En ik laat hem ook geen keuze, Lara. Lukas weet heel goed, dat ik dit meen. Hij hoeft niet veel te sporten, dat verlang ik ook niet. Maar ik wil wel, dat hij fitter wordt. Want anders kan hij wat beleven! Ik ben dan immers zijn baas!’

Lara lacht. ‘Misschien dat jij hem wel in het gareel kan houden. Naar jou luistert hij misschien wel eens.’

‘Hij weet niet eens half, hoe kwaad ik kan zijn, als hij zijn belofte verbreekt.’

Ada knikt en zegt: ‘Ja, daar heeft Roald gelijk in. Hij wordt niet snel kwaad, maar als hij dat wordt, hou je dan maar vast. Maar buiten dat, Roald heeft gewoon heel erg veel invloed op de mensen, die hem aan het hart gaan. Het is moeilijk om hem iets te weigeren, als hij iets wil.’

Lara glimlacht. ‘Ik merk het al! Iemand anders zou dit bij Lukas echt niet klaar hebben gekregen. Hij kan echt koppig zijn!’

‘Lang niet zo koppig als Roald! Daar kan Lukas echt nog wel iets van leren!’

‘Doe maar niet! Hij is zo soms al erg zat!’

Ze lachen allemaal en Lara zegt dan: ‘Ik zal dan maar weer eens op huis aan gaan. Eens kijken hoe Lukas nu op me zal reageren. Ik ben werkelijk benieuwd of hij ook echt naar je luistert, Roald!’

‘Het is hem echt geraden, Lara. Hij weet wat de consequenties zijn, als hij mijn vertrouwen verbreekt.’

‘Hoe kan ik je ooit bedanken, Roald?’

‘Door Lukas in het gareel te houden. En ik ben eens benieuwd wat je van mijn derde voorwaarde vindt. Ik denk dat ik al heel snel reactie van je heb!’

‘Ow? Dan ben ik wel eens benieuwd! Ik ga dan maar snel!’

Ze zwaait een keer en roept: ‘Nog bedankt voor alles!’

Ze rijdt weer naar huis heen.

Ester zegt: ‘Wat was die derde voorwaarde dan, Roald?’

‘Ik heb gevraagd of ze dichterbij willen komen wonen, Ester. Ik ga voor hun woonruimte hier kortbij zoeken, want ik wil snel over Lukas kunnen beschikken, als ik hem nodig heb.’

‘Dat kon misschien wel eens gemakkelijker zijn, dan je dacht, Roald. Ik hoorde toevallig vanmiddag, dat Suzanne en Jim gaan verhuizen. Ze hebben zich een woning met bedrijfspand gekocht in Stenhammer. Jim hoopt op die manier meer werk te kunnen genereren, omdat ze dan korter bij Lidköping wonen.’

‘Ow? Ik wist wel, dat Jim naar een ander bedrijfspand aan het kijken was, maar dat hij ook wilde verhuizen, dat wist ik niet.’

‘Het was ook niet de bedoeling, maar bij dat pand zat een mooie woning en het was ook gemakkelijker voor hun twee. Suzanne is daar niet heel ver vandaan geboren, dus ze heeft daar ook familie en vrienden.’

‘Aha, op die manier. Nou ja, maar daarmee heb ik nog geen woning voor Lara en Lukas!’

‘Ze zaten daar gehuurd, Roald. Dus je ze wilt laten verhuizen, dan zou dat echt ideaal zijn. Dan wonen ze echt langs ons.’

‘Hmm, misschien niet eens de slechtste optie! Ik zal eens met Jim gaan praten.’

En Roald laat er ook geen gras over groeien. De volgende morgen, als hij gaat hardlopen, ziet hij Jim buiten staan.

‘Hey, Jim! En? Al alles gepakt voor de verhuizing?’

Jim groet Roald terug en zegt: ‘Nee, zover zijn we nog niet. Het is de bedoeling, dat we over 2 maanden verhuisd zijn. We gaan eigenlijk nu alles inpakken.’

‘Kijk aan, maar Jim, ik heb een vraag. Ik dacht, dat dit jullie eigen huis was? Maar nu hoor ik van Ester, dat jullie hier eigenlijk gehuurd zaten?’

‘Ja, we hadden het graag gekocht, maar de eigenaar wil het niet verkopen. En daarnaast heb ik hier ook geen loods, waar ik mijn spullen allemaal kan opslaan. Nu moet ik nog een extra loods huren, en dat hoef ik straks niet meer.’

‘Van wie is dat huis dan, Jim?’

‘Dit huis is van Henk, wist je dat niet?’

‘Henk? Nee, dat wist ik niet! Maar dat maakt het wel gemakkelijk voor me. Als jullie gaan verhuizen, probeer ik dit huis te huren voor iemand, die vlak bij me moet gaan wonen.’

‘Ow? Voor wie is dat dan?’

‘Voor Lukas Björnsen. Hij wordt mijn chauffeur, omdat ik een chauffeur nodig heb, vanwege mijn nieuwe functie.’

‘O ja! Ik hoorde het! Gefeliciteerd! En dus heb je ook maar meteen een chauffeur nodig?’

‘Ja, het gaat haast niet zonder dat. Het zou te vermoeiend zijn, ik moet echt lange dagen maken. En daarnaast kan ik ook nog werken in de auto, dat zou me veel schelen.’

‘Op die manier! Dat is te begrijpen. Maar je maakt wel heel erg snel carrière bij HRT!’

‘Ik doe er dan ook veel voor, en dat wordt me beloond, Jim.’

‘Ik gun het je wel, ik hoor wel van je vrouwen, wat je allemaal doet. Dat je nog tijd vindt, om voor hun en je kinderen nog tijd te vinden, en ook nog tijd voor de gemeenschap vrij te maken. Ik hoor dat je deze herfst weer de barbecue gaat houden?’

‘Ja, dat was wel weer de bedoeling. Je komt toch ook? Ook al ga je nu ergens anders wonen, je hoort er eigenlijk wel bij.’

‘Dat kan ik nu nog niet zeggen. Maar ik zou wel graag willen komen, het was de vorige keer heel erg gezellig. Maar ik moet nu weg, ik moet op tijd bij mijn volgende klus zijn.’

‘Is goed, ik moet ook nog een stuk rennen. Zie je later nog wel eens.’

Ze nemen weer afscheid en Roald rent verder. Hij maakt, zoals normaal, zijn ronde af en komt dan weer thuis aan. Hij vertelt wat hij heeft gehoord van Jim, en ze maken dan plannen voor de verhuizing van Lukas en Lara.

Vrij vroeg in de morgen komen Pelle en Frieda op bezoek. Pelle vraagt aan Roald: ‘Zeg, Roald? Heb je nog iets kunnen doen voor Lukas?’

‘Ja, ik heb hem die baan aangeboden, en hij wil daar wel op in gaan. Maar ik heb hem ook harde voorwaarden gesteld. Enerzijds moet hij scholing en training volgen, maar ook zijn gedrag naar Lara toe moet wat verbeteren.

Gisteravond stond Lara hier voor de deur. Lukas was flink tegen haar uitgevlogen, en ze moest haar frustraties even kwijt. En toen ben ik maar even naar Lukas gegaan, want zo kan het niet verder. Ik snap wel, waarom Lukas zo is, maar dat hoeft hij dan nog niet af te reageren op Lara!’

Pelle en Frieda kijken geschokt. ‘Zo is Lukas anders toch niet! ten minste, zo ken ik hem niet!’

‘Dat weet ik, maar hij is gewoon heel erg gefrustreerd door alle omstandigheden. Dat zou ik ook wel zijn, maar er is geen haar op mijn hoofd, dat ik het aan mijn vrouwen of kinderen zou afreageren! En dat heb ik hem ook duidelijk gemaakt. En om hem uit de problemen te helpen, heb ik hem ook die baan aangeboden, maar ik verlang ook, dat hij gaat verhuizen. Dat huis van hem hangt als een molensteen om zijn nek, zonder dat er echt een uitzicht op verbetering is.

En bij toeval hoorden we van Jim en Suzanne, dat ze gaan verhuizen, en dat hun huis beschikbaar komt. En dat komt weer goed uit, omdat ik dan Lukas kortbij heb wonen, zodat ik snel een beroep op hem kan doen, omdat hij mijn privéchauffeur zal worden.’

‘Ah, kijk aan! Dat is nu eens goed nieuws. Maar zou Lukas die woning wel verkopen? Ik bedoel, hij hangt er nog wel heel erg aan, omdat het familiebezit is.’

‘Dat had ik al begrepen, maar hij heeft toch ja gezegd. Hij snapt ook wel, dat hij nu een goede kans krijgt, en een betere aanbieding zal hij nooit meer krijgen!’

‘Dat geloof ik meteen, Roald. Hij heeft ook wel gezien, wat je voor mij gedaan hebt. En ik kan je nu al zeggen, dat ik er geen spijt van heb, dat ik je aanbod heb aangenomen. Het is alsof er een loden last van mijn schouders is gevallen. Dan zijn al die jaren studeren toch niet voor niets geweest, en ik ben in een klap van al mijn problemen af.’

‘Geloof me, Pelle, je krijgt nog problemen genoeg met je nieuwe functie. Geloof me dat maar!’

‘Ik had niet anders verwacht, Roald. Maar voor Lukas zal de verandering nog wel het grootste zijn! Maar je hebt hem toch ook niet de hele dag nodig, of wel?’

‘Nee, maar voor die tijd kan hij zich nuttig maken met de interne post en receptiewerk. Dat heb ik al met hem doorgesproken. En ik ga zo even naar Henk toe, om de woning voor Lukas even te regelen. De woning van Jim en Suzanne is namelijk van Henk!’

‘Ow? Dat maakt het vrij eenvoudig, of niet? Ik denk niet, dat Henk daar problemen mee heeft.’

‘Nee, dat verwacht ik ook niet. Maar dan heb ik over een paar weken wel hulp nodig om Lukas te gaan verhuizen.’

Frieda antwoordt voor Pelle: ‘Op ons kun je rekenen, Roald. Dat doen vrienden voor elkaar!’

‘Zo is dat, schat! En wij regelen ook wel, dat alle andere vrienden mee komen helpen. Dat hoef jij niet te doen, je hebt al genoeg gedaan!’

Frieda zegt: ‘Dat klopt! En eigenlijk zijn we ook hier, om jou eens een plezier te doen!’

Roald kijkt verbaasd op. ‘Mij een plezier doen? Waarmee dan?’

‘Dat zeggen we je nog niet, maar we vertrekken over 2 uur. Ik neem aan, dat Ester en Ingrid de koffers al gepakt hebben, en geen zorgen over je agenda. Maandag ben je weer terug!’

‘Maar…’

‘Geen maar, Roald. Alles is al geregeld. En Henk loopt ook niet weg, die zit trouwens ook in het complot!’

Roald schiet in de lach. ‘Dus jullie hebben voor mij een verrassing, en ik heb echt helemaal niets in de gaten gehad? Dat is ook voor het eerst!’

Iedereen lacht. Pelle zegt: ‘Zonder de hulp van Ester was het ons ook nooit gelukt, Roald. Ze kent je gewoon het beste. En je moeder heeft ons ook heel erg daarbij geholpen. Zodoende konden we je eindelijk eens verrassen, zonder dat je het wist. Sterker nog, ik wist tot gisteravond ook nog nergens van. Ik wist wel, dat Frieda met een verrassing bezig was, maar voor wie en wat, dat wist ik niet.’

Roald kijkt verrast en verbaasd om zich heen. Hij ziet zijn drie vrouwen breed glimlachen. Dan begint hij te lachen. ‘Ik had het eigenlijk wel kunnen weten! Maar eigenlijk heb ik mezelf ook de situatie geschapen, dat ze dit konden doen!’

Ester lacht. ‘Ja, je was zo vol met je verrassing voor Ada, dat je het ons wel heel erg gemakkelijk hebt gemaakt. En die kans konden we niet laten liggen!’

‘Nou, dan ben ik wel heel erg benieuwd, wat jullie als verrassing voor me hebben!’

Geamuseerd staat Ester op en haalt in de slaapkamer enkele koffers.

‘Zo, Roald, die mag je alvast in de auto zetten. Ik breng dadelijk de rest, en dan moeten we de kinderen nog in de auto zetten. Dan kunnen we al gaan!’

Roald is verbaasd, dat ze het zo snel hebben kunnen regelen. Maar hij pakt de koffers op en legt ze in de auto. Nu pas ziet hij, dat de auto van Ester ook al helemaal geladen is. De kinderzitjes zitten er al in, en ook de bagageruimte zit al vol. Dat was hem helemaal niet opgevallen, toen hij terug kwam van het rennen.

Ingrid ziet hem kijken en lacht. ‘We hebben je echt helemaal verrast, of niet?’

‘Ja! Het was me helemaal niet opgevallen!’

‘Ester had extra haar auto zo ver mogelijk naar achter gezet, zodat je het niet meteen zou zien. Maar ik weet zeker, dat je je verrassing leuk gaat vinden.’

Roald glimlacht. ‘Ik denk, dat ik ook niet hoef te vragen, wat het is. Jullie vertellen het me toch niet!’

‘Daar kun je zeker van zijn, Roald. Maar we moeten wel opschieten, anders komen we nog te laat!’

Roald laadt snel alle spullen in, en ook de spullen, die nog in het huis staan. Het wordt hem al snel duidelijk, dat ze een aantal dagen weg gaan. Natuurlijk moet er een heleboel spullen mee, vanwege hun kinderen, het lijkt wel een hele volksverhuizing. Maar een half uur later kunnen ze toch wegrijden. Pelle en Frieda staan al op hun te wachten, en Roald rijdt met Ingrid in de auto achter Pelle aan. Ester en Ingrid rijden weer achter Roald aan.

Roald vraagt niets aan Ingrid, hij weet, dat ze toch geen antwoord zal geven. Maar als hij ziet, welke richting ze op gaan, krijgt hij toch een vermoeden. Maar hij zegt er niets van. Als ze na een paar uur rijden richting Malmö rijden, zegt Roald tegen Ingrid: ‘Ik heb een vermoeden, dat we naar een camping gaan, Ingrid. Zou dat kunnen kloppen?’

Ingrid kijkt Roald verbaasd aan. ‘Hoe weet jij dat? Ik heb helemaal niets gezegd!’

Roald glimlacht. ‘Dat hoeft ook niet, Ingrid. Het is eigenlijk Ester, die me de hint gegeven heeft. En nu ik zie, dat we richting Malmö rijden, zegt me dat genoeg.’

Ingrid glimlacht ook. ‘Nou ja, we gaan niet naar de camping, waar jij Alfred en Gina hebt ontmoet, maar wel daar in de buurt. Op die camping hebben ze wel huisjes, waar we met ons allen in kunnen verblijven. En geloof me, we hadden wat huisjes nodig. Er is alleen maar 1 ding, dat je moet weten, Roald. Het ligt direct aan het naaktstrand.’

Roald kijkt Ingrid verbaasd aan. ‘Naaktstrand?’

Ingrid lacht. ‘Ja, naaktstrand. Dat ligt 200 meter van de camping, maar de rest van het strand is gewoon hoor! Voor het geval, dat je liever niet naakt loopt…’

‘Voor mij is dat geen probleem, Ingrid. Niet sinds ik jullie ken. Daarvoor wel, maar nu is dat wel anders.’

‘Dat dachten we al, maar voor de anderen zou dat wel een probleem kunnen zijn, Roald. We zijn totaal met zo’n kleine dertig personen!’

Roald kijkt geschokt. ‘Meen je dat? Met zoveel? Wie komen er dan allemaal?’

‘Dat maakt deel uit van de verrassing, Roald!’

Tegen twee uur komen ze aan op de camping. Roald krijgt de sleutel van het huisje en rijdt er naar toe. Bij het huisje staan tot zijn verrassing zijn ouders en zijn schoonouders op hem te wachten.

Blij verrast stapt Roald uit. ‘Wat doen jullie hier?’

‘Ja, dat zou jij wel eens willen weten, of niet?’

‘Eigenlijk wel. Ik heb wel een vaag vermoeden, maar zeker weet ik het niet.’

Roalds moeder zegt: ‘En wat vermoed je dan?’

‘Het is vandaag precies een jaar geleden, dat ik verliefd werd op Ester.’

Ester is naast Roald komen staan. ‘Ik wist wel, dat je dat niet zou vergeten, Roald.’

Roald draait zich naar Ester om en geeft haar een intieme zoen. Ingrid en Ada glimlachen, als ze het zien. Ze weten, dat hun tijd ook nog wel komt.

Dan zegt Ineke: ‘Je hebt het goed geraden, Roald. Daarom zijn we allemaal hier. We vonden het wel zo passend om te vieren, dat je nu een jaar in Zweden bent, omdat je verliefd werd. En dus is iedereen, die in die tijd een rol heeft gespeeld, nu hier voor een korte vakantie.’

En opeens komen van alle kanten mensen tevoorschijn. Het zijn er niet dertig, maar veel meer! Vrienden uit Nederland, vrienden uit Zweden, Noorwegen, maar ook zijn familie, en niet te vergeten zijn grootouders!

Roald is echt volledig verrast. Hij wordt van alle kanten gefeliciteerd en laat het maar over zich heen komen. En dat vinden zijn vrienden dan wel weer leuk. Guido zegt: ‘Eindelijk is het ons een keer gelukt! We hebben Roald echt een keer volledig kunnen verrassen! Je wordt onoplettender, Roald!’

Roald lacht. ‘Echt, ik heb helemaal niets in de gaten gehad! Ik was met mijn eigen verrassing voor Ada, Ester en Ingrid bezig, maar dit overtreft alles!’

Ester glimlacht. ‘Daarom konden we dit ook doen, Roald. Als jij niet zo daarmee bezig was geweest, was het je ook heel zeker opgevallen. En toen Guido me opbelde, om me te vragen hoe we je eens echt konden verrassen, wist ik dat dit het moment was. We hebben alles heel erg snel geregeld, echt pas twee weken geleden. En toch is het ons gelukt om iedereen hier te krijgen.’

Roald kijkt eens rond en ziet ook zijn grootouders.

‘Opa! Oma! Jullie ook hier?’

‘Ja, jongen! Wij zijn er ook. We hebben de lange autoreis met je vader doorstaan, en ik moet zeggen, dat het ons eigenlijk best wel mee viel! Ik ben blij, hier te zijn, en te zien, hoeveel vrienden je hebt. En zo kan ik natuurlijk mijn kleinkinderen weer eens zien!’

Roald omhelst zijn grootouders en zegt: ‘Dan zullen we ze eens snel uit de auto halen. Ze zijn al weer een heel stuk gegroeid, sinds de zomer.’

Roald helpt dan, samen met zijn vrouwen om zijn kinderen uit de auto te halen. Isabel, Petr en Anna zijn echt al weer een heel stuk gegroeid. Ze zijn nu bijna 3 maanden oud, en erg nieuwsgierig naar hun nieuwe omgeving. Roald moet lachen, als hij zijn grootouders en zijn ouders zich om de reiswiegjes drommen om hun kleinkinderen te kunnen zien en gekke gezichten te trekken.

Anna en Björn komen bij hem staan. Anna zegt: ‘Laat ze maar even, die hebben hun kleinkinderen nog niet zo veel gezien, als wij.’

Roald knikt. ‘Ik ben blij, dat mijn opa en oma er ook bij zijn. Vooral nu het weer beter lijkt te gaan met mijn oma.’

‘Ja, maar ik weet van Ineke, dat je oma erop stond, dat ze mee zouden gaan. Ze wilde absoluut mee en toen ze hier gisteren aan kwamen, was ze verrast dat de reis haar zo goed was bevallen. Ik denk, dat ze best nog wel eens meer hierheen zullen komen.’

‘Dat zou fijn zijn. Maar hoe gaat het nu met jullie? Björn, is je voet nu eindelijk weer helemaal genezen?’

‘Ja, gelukkig wel. Dat haarscheurtje heeft me meer last bezorgd, dat ik vermoed had. Maar het heeft me wel aan het denken gezet, Roald. Ik moet meer genieten van het leven. De kinderen zijn nu het huis uit, en veilig bij jou ondergebracht. Ik heb het er met Anna over gehad om hier een vakantiehuisje te kopen. Dan kunnen we gemakkelijker eens een weekend komen, zonder dat we jullie tot last zijn.’

‘Jullie zijn nooit tot last, dat weet je, Björn. Maar ik begrijp het wel. Heb je al iets gevonden?’

‘Nee, nog niet. We zijn ook nog niet echt aan het kijken, en het moet ook weer niet al te duur zijn. Zoveel verdien ik nu ook weer niet!’

Roald vader, Johan, komt erbij staan. ‘Wat mag er niet te duur zijn, Björn?’

Johan en Ineke hebben lessen Zweeds gevolgd, en dat is al goed te merken. Ze spreken nog wel met een heel flink accent, maar ze kunnen al een heel gesprek voeren.’

‘Ach, ik had het er net met Roald over, dat ik met Anna van plan ben om wat meer van het leven te genieten, nu de kinderen uit huis zijn. We wilden nu hier in de buurt een huisje kopen om de weekenden en vakanties door te brengen, maar het moet ook weer niet te duur zijn.’

‘Goed idee, Björn. Ineke en ik waren over hetzelfde aan het denken. Ik weet dat Roald ons dolgraag laat logeren, maar het moet ook niet zo zijn, dat we dat altijd doen. En daarnaast willen we ook wel eens gewoon onze eigen dingen doen.’

Björn zegt tegen Johan: ‘Was het dan niets om samen iets te kopen? Ik bedoel, samen hebben we een groter budget, en we kunnen best goed met elkaar opschieten.’

‘Ow, dat moet ik wel even met Ineke bespreken, maar het idee staat me niet tegen, Björn. En misschien kan Roald ons helpen met de zoektocht naar een woning.’

Roald lacht. ‘Ja, ja! Maar weet je, ik vind dat idee zo gek nog niet. En misschien weet ik zelfs nog een huisje, dat groot genoeg is voor 4 personen. Lukas zal zeer waarschijnlijk gaan verhuizen, en dat betekent, dat hij zijn huis moet verkopen. Dat is niet al te ver van ons af, ongeveer 15-20 kilometer. Op zich een leuk huisje, maar het heeft werk nodig.’

Zijn ouders en schoonouders kijken verbaasd op. ‘Lukas gaat verhuizen? Waarom dan?’

‘Omdat hij, zodra hij genezen is, als mijn chauffeur gaat werken. En daarvoor moet ik ook op ieder tijdstip een beroep op hem kunnen doen. Ze gaan waarschijnlijk in het huis van Jim en Suzanne wonen.’

‘Ah, op die manier. Nou, als de prijs klopt, ben ik zeer geïnteresseerd. Kun je voor wat foto’s zorgen, Roald?’

‘Ik zal Lara een berichtje sturen, of ze me wat foto’s wil maken.’

Roald stuurt naar Lara een berichtje, en krijgt al snel wat foto’s van het huis terug. Het is meer dan duidelijk, dat Lara het liefste morgen nog zou verhuizen, want ze stuurt een hele hoop foto’s, het zijn er een stuk of dertig. Roald laat ze aan zijn ouders en schoonouders zien, en die zijn al meteen enthousiast.

‘Als hij werkelijk wil verkopen, dan zeg maar, dat het verkocht is. Maar dan moeten we het wel eens worden over de prijs.’

‘Dat regel ik wel. Ik weet niet, wanneer we terug gaan en of jullie dan nog even tijd hebben, maar dan zouden we er ook even langs kunnen gaan.’

Björn en Anna zijn ook enthousiast. Maar Roald klappert even met zijn oren, als hij Anna hoort zeggen: ‘Ik heb er nu al zin in, om lekker gezellige en spannende avonden met jullie in dat huis te beleven, Johan!’

Meteen als Anna dat gezegd heeft, begint ze hevig te blozen. Roald zegt: ‘Ehh, is er iets wat ik moet weten, Anna? Pap?’

Zijn vader zegt: ‘Ach, waarom ook niet, Roald. Je was er toch wel eens achter gekomen. Je weet dat we een maand terug bij Björn en Anna hebben gelogeerd, en dat was niet alleen gezellig, maar ook wat uit de hand gelopen. Om het kort door de bocht te zeggen, we zijn allemaal met elkaar naar bed geweest. Enerzijds om ons seksleven weer wat op te peppen, maar ook omdat Björn en Anna ons goed liggen. We hebben dezelfde voorkeuren, en ook qua seks.

Het begon als een slippertje, nadat we wat veel wijn ophadden, maar toen bleek, dat we allemaal met de verkeerde partner aan het vrijen waren, is de rem eraf gegaan. En we hebben toen afgesproken, dat we het vaker zouden gaan doen, en dat is eigenlijk ook de reden, waarom we een huisje samen wilden kopen. Zodat we ongestoord konden doen, zonder dat jij het mee zou krijgen. Niet dat ik me ervoor schaam, maar vanwege je nieuwe functie.’

Roald schiet in de lach. ‘Als het dat maar is! Daar hoef je bij mij niet zo geheimzinnig over te doen, hoor! En ik weet best, dat het af en toe spannend kan zijn met anderen. Daar zijn wij ook niet zo heel vies van, pap!’

Nu zijn het zijn ouders en schoonouders, die met hun oren klapperen.

‘Wat? Hebben jullie het met anderen gedaan? Dat had ik nou nooit van jullie gedacht, Roald!’

‘Al bijna vanaf ik die drie ken, mam. Het ging eigenlijk automatisch, omdat Ester zo vertelde, dat ik zo goed was in bed. En voor we het wisten, waren we al met elkaar aan het vrijen. En zolang je daar maar goede afspraken over maakt, is dat ook geen probleem, of wel?’

Zijn moeder bloost. ‘Ja, maar ben je dan niet bang, dat het eens fout gaat? Ik bedoel, gevoelens zijn moeilijk te controleren, en voor je het weet ben je verliefd op de vrouw van een ander.’

‘Nee, daar heb ik geen schrik voor. De band, die ik met Ester, Ingrid en Ada heb, is heel erg sterk. En ze weten heel goed, wat ze aan me hebben, en dat is ook omgekeerd. En daarbij komen ze maar wat graag bij me terug om met me te vrijen!’

Ada slaat haar arm om Roald heen en zegt: ‘Dat klopt, Ineke. Ik ken echt niemand, die aan Roald kan tippen.’

Ingrid slaat ook haar arm om Roald heen, net als Ester. Ingrid zegt: ‘Roald heeft gelijk, we komen maar wat graag terug bij hem. Er zijn niet veel mannen, die aan hem kunnen tippen. Sterker nog, er zijn maar weinig mannen, die hun gereedschap zo goed kunnen benutten, dan Roald.’

Ineke lacht. ‘Ja, dat hebben we nu wel vaak genoeg gehoord. Hij zal beslist een grote gouden pik hebben!’

Ingrid kijkt verbaasd op. ‘Nee, Roald heeft niet echt een hele grote, maar hij weet wel wat hij ermee moet doen. Maar het is niet alleen zijn pik, maar ook zijn handen en zijn tong.’

Roald zegt tegen Ingrid: ‘Ik denk niet, dat mijn moeder echt op de hoogte is van mijn vinger- en tongwerk, Ingrid. Waarom ook?’

Ineke knikt. ‘Ja, jullie verrassen me er wel een beetje mee. Ik had wel al begrepen, dat hij heel goed is in bed, want anders zou hij jullie nooit tevreden kunnen houden, dat was me wel duidelijk. Maar verder?’

Roald zegt: ‘Mam, weet je nog, die oude Chinees, die vlak bij me woonde?’

‘Ja, ik weet nog wie je bedoelt. Is hij niet weer terug naar China gegaan, samen met zijn nichtje?’

‘Ja, Wu Xiling, dat was zijn naam. Ik heb van hem meer geleerd dan wat oosterse massage, mam.’

Ineke en Johan kijken verbaasd. ‘Hoe bedoel je? Heb je met hem…?’

Roald lacht. ‘Ach nee, mam! Alleen het idee! Maar hij heeft me wel genoeg naakt gezien, omdat zijn nichtje als partner meehielp. Meester Wu heeft me geleerd om ook het vrouwelijk lichaam echt helemaal te leren kennen. Ik weet precies hoe ik een vrouw klaar kan laten komen, zonder aan haar intieme zones te komen. Via de energiebanen en de zenuwen kan ik zonder problemen iemand laten komen. Of het nu een man of een vrouw is, dat maakt eigenlijk niet zo veel uit. Een man is wat moeilijker, die zijn niet zo gevoelig, maar een vrouw is niet zo moeilijk. Vooral omdat ze emotioneler zijn.’

‘Dus je wilt zeggen, dat je een vrouw kunt laten klaarkomen, zonder dat je haar echt betast? Dat kan toch niet?’

Nu spreekt Frieda: ‘O, jawel hoor, Ineke! Ik spreek uit ervaring! Ik wilde dat ook niet geloven, maar hij heeft het ook met mij gedaan. Heel apart kan ik je zeggen. Het is net echt klaarkomen, maar dan zonder fysieke aanraking. Roald kan het door alleen je hand op een bepaalde manier te masseren.’

Nu kijken Ineke en Johan weer verbaasd op. Dat hadden ze niet van Frieda verwacht.

‘Ehh, hebben jullie dan ook seks met elkaar gehad?’

Roald lacht. ‘Dat gaat je eigenlijk niets aan, mam! Maar toen ik dat bij Frieda gedaan had, hadden we nog nooit seks met elkaar gehad. Dat we later wel eens wat meer fysiek zijn geworden, was eigenlijk een gevolg van, maar dan met volledige instemming met Pelle, en ook met Ester, Ingrid en Ada.’

Nu moet Ineke flink blozen. ‘Ow, het was eigenlijk helemaal niet de bedoeling om zo in je privéleven te duiken.’

‘Maakt toch niets, mam! We zijn nu toch ook achter jullie escapades met Björn en Anna gekomen? Dus staan we nu gelijk!’

Johan, Ineke, Björn en Anna moeten nu ook hartelijk lachen. Johan zegt: ‘Nou ja, het had erger kunnen zijn. Maar we wisten al, dat Roald iets bijzonders moet zijn, want welke man kan nu drie mooie vrouwen zo verliefd op hem laten zijn? Dat kan alleen maar, als je in bed ook wat kunt! Maar ik heb me al eens eerder afgevraagd, hoe hij het deed. Misschien dat hij me wel eens een paar tips kan geven?’

Dan schiet Johan hard in de lach. ‘Hoor mij toch eens! Ik moet mijn bloedeigen zoon vragen om tips in bed. In plaats, dat hij het aan mij vraagt!’

Daar moet iedereen hartelijk om lachen. Maar Roald is niet de beroerdste en fluistert hem wat in zijn oor. Johan grijnst van oor tot oor, en die grijns wordt alleen maar breder.

‘Ow? Werkt dat? Interessant!’

De twee lachen heel wat af. Ineke komt erbij staan, want ze begint nu wel heel erg nieuwsgierig te worden. En voordat ze het in de gaten heeft, pakt Roald snel haar hand vast. Ze schrikt en wil haar hand terug trekken, maar ze had niet gerekend op de kracht in de armen van Roald.

‘Nee, mam! Hier blijven met dat handje. Ik zal pap wel eens wat leren!’

Björn en Anna komen nieuwsgierig erbij staan, hiervan willen ze niets missen. Roald merkt dat en doet daarom de uitleg extra in het Nederlands, zodat Björn en Anna het niet goed kunnen verstaan. Ze kunnen al een heel woordje Nederlands praten, maar dit gaat toch net iets te ver.

Roald legt geduldig aan zijn vader uit, wat hij moet doen. Johan heeft het snel door, en Ineke laat het maar gebeuren, al bloost ze wel hevig. Johan moet toch enkele keren oefenen, voordat Ineke echt eens wat voelt. Roald geeft zijn vader nog wat verbeterpunten, maar dan heeft Johan ook eindelijk eens succes. Ineke moet hevig zwaar ademhalen, en voelt haar spieren flink aanspannen, alsof ze klaarkomt. Maar het lukt Johan nog niet om het ook daadwerkelijk te laten gebeuren. Maar het is nu wel iedereen duidelijk, dat Roald heel wat meer weet, wat hij met zijn handen kan doen.

Anna zegt: ‘Ongelofelijk, dat je zoiets met je handen kunt doen! Hoe voelt het, Ineke?’

‘Raar, Anna. Het is net alsof je klaarkomt, maar ook weer niet. Ik twijfel er niet aan, als Roald het gedaan had, dat ik was klaargekomen. Ik denk dat er veel oefening bij komt kijken, voordat je dit kunt.’

Johan knikt en zegt: ‘Ik denk het ook! Ik vond het best ingewikkeld om de juiste punten te vinden! Ik durf niet te zeggen, of het me nog een keer zonder de hulp van Roald zou lukken!’

Ineke kijkt Johan aan en zegt: ‘Jammer! Ik had dat best wel eens willen voelen!’

Roald zegt: ‘Deze techniek is ook best moeilijk, maar normaal leer ik aan anderen deze techniek nooit. Ik heb nog een andere techniek, die veel gemakkelijker onder de knie te krijgen is, maar daarvoor moet je elkaar wat meer aanraken. Je raakt dan nog steeds niet de intieme delen aan, maar het is al wel veel intiemer!’

Anna zegt: ‘En hoe gaat dat dan? Moet je je daarvoor uitkleden?’

‘Nee, dat kan ook met kleren aan. Maar ik raak dan wel je borstkas en je rug aan. Verder niets.’

‘Zou je het eens bij mij willen proberen?’

Roald kijkt eens naar de drie zussen. Die geven een snel knikje, en Roald zegt: ‘Oké, maar dan moet Björn wel goed opletten, zodat hij het straks ook goed bij jou kan.’

Björn is meteen heel aandachtig. Hij wil nu wel eens met eigen ogen zien, wat Roald werkelijk allemaal met zijn vingers kan, en als hij er wat van kan leren, dan vindt hij dat prima. Zorgen, dat Roald te ver zou gaan, heeft hij niet. Hij kent Roald inmiddels goed genoeg, dat Roald zoiets nooit zou doen.

Roald zegt: ‘Björn, vind je het niet erg, dat ik aan je vrouw zit?’

Björn schudt zijn hoofd. ‘Ik vertrouw je, Roald. Als ik dat niet zou doen, had ik er echt alles aan gedaan, om je huwelijk met mijn dochters tegen te houden. Ik weet dat je je zult inhouden. En bovendien ben ik nu toch wel eens echt nieuwsgierig, wat je nu echt met je vingers kunt doen, en wat mijn dochters met jou beleven!’

Roald lacht. Ada komt langs haar moeder staan en zegt: ‘Mam, je gaat nu echt iets bijzonders meemaken! Roald is heel erg goed hierin, en het is ook helemaal niet moeilijk te leren. Ik kan het zelfs ook al, en het is ook nog eens leuk om te doen!’

Anna glimlacht. ‘Laat maar komen, Roald! Wat moet ik doen? Moet ik mijn vest uittrekken?’

‘Ja, dat lijkt me wel beter. Dan voel je mijn aanrakingen beter en ziet Björn ook beter wat ik doen.’

Anna trekt haar vest uit, waaronder ze een dun shirt aan heeft. Je ziet heel goed, dat ze een BH aan heeft, en voor haar leeftijd ziet ze er nog best goed uit. Een beetje zenuwachtig knikt ze naar Roald, die langzaam naar haar toe komt.

Hij begint haar nek te masseren om Anna te ontspannen. Anna kreunt van genot.

‘Mijn God! Je mag wel eens vaker mijn schouders en mijn nek masseren, Roald! Jezus, dat heb je wel in je vingers!’

Roald grijnst, hij heeft dit wel eens vaker gehoord. Als hij voelt, dat ze genoeg ontspannen is, zakt hij wat naar beneden af. Hij zegt: ‘Zo, die nekmassage was om je te laten ontspannen. Dat hoeft niet altijd, maar nu was je gewoon wat nerveus. Het is gewoon belangrijk, dat je ontspannen bent, als je dit gaat doen. Dan lukt het ook het beste!’

Dan laat hij Björn zien, wat zijn volgende stappen zijn. Anna weet intussen al niet, hoe ze het heeft. Het voelt als een heerlijke massage, maar intussen voelt ze wel, dat Roald wel degelijk iets met haar doet, dat haar opwinding hoger maakt. Als Roald tegen Björn zegt: ‘En als je hier drukt, dan zal Anna zich heel erg opgewonden voelen. Het zal haar energiebanen losmaken.’

Maar als hij daar op die plek drukt, komt Anna met een ingehouden gilletje klaar. Roald grijnst. Maar Björn en Anna kijken hem geschokt aan.

‘Gaat dat zo gemakkelijk, Roald?’

‘Voor mij wel, Björn. Maar als jij de stappen zou volgen, die ik je net verteld heb, dan zou er precies gebeuren wat ik je verteld heb. Maar we zijn nog niet klaar! Sorry Anna, maar je zal nog wel wat meer klaarkomen. Wat dat betreft lijk je wel op je dochters!’

Anna bloost, maar glimlacht. ‘Ik had het kunnen weten, Roald! Maar ik moet eerlijk zeggen, dat ik dit echt niet verwacht had! Je hebt me nu alleen nog maar op mijn rug aangeraakt!’

Ada lacht. ‘Wacht maar tot hij vlak bij je borsten is, mam! Dit was nog niets!’

Roald kijkt Anna aan en vraagt: ‘Ben je klaar voor het vervolg?’

Anna knikt en Björn kijkt aandachtig toe. Roald doet nog enkele lichte massages, voordat hij richting haar borstkas gaat. Hij vertelt uitgebreid, wat Björn moet doen, en zegt dan: ‘Kom maar hier, Björn! Dat laatste kun je ook wel zelf!’

Hij overvalt Björn daar wel een beetje mee, dat had hij helemaal niet verwacht. Maar ergens vindt Björn het ook wel fijn van Roald, dat hij die intiemere zone aan hem overlaat. Met de hulp van Roald lukt hem om Anna hevig te laten klaarkomen. Ze wilde zich nog inhouden, maar had echt niet verwacht zo hevig klaar te komen. Haar ogen staan vol ongeloof, als ze weer bijkomt.

‘Echt, ongelofelijk! Dat je zoiets kunt met je handen!’

Roald glimlacht. ‘Nu dat Björn het bij je deed, was het niet zo extreem sterk, Anna. Als ik verder was gegaan, dan had je hier de hele camping bij elkaar geschreeuwd, en dat was nu ook weer niet de bedoeling!’

Anna kijkt Roald geschokt aan. ‘En dat doe je ook mijn dochters aan? Geen wonder dat ze zeggen, dat niemand aan je kan tippen! Mijn God! Hoe houden ze het in Godsnaam uit!’

Ada lacht. ‘Heel goed, maar je moet een verdomd goede conditie hebben, als Roald met je bezig is! Het is niet voor niets, dat we nu weer hard aan het trainen zijn!’

‘Dat wil ik best geloven. En nu begrijp ik ook wel heel goed, waarom Roald jullie alle drie tevreden kan houden. En als hij dat gereedschap tussen zijn benen ook nog eens goed kan gebruiken, dan heb ik wel een indruk hoe jullie seksleven zo’n beetje uit ziet!’

Roald lacht. ‘Waarom denk je, dat ik zo veel hardloop en krachttraining doe, Anna? Dat is echt niet voor de show!’

Björn zegt: ‘Ja, en nu begrijp ik ook, waarom jij het zo lang kan volhouden in bed! Dit is echt niet zo heel moeilijk, het zal wel even oefenen zijn, maar ik heb de indruk, dat je hier niet zo precies hoeft te zijn, als bij die handenmassage!’

‘Dat klopt. En dat is ook waarom ik dit ook aan anderen leer om hun seksleven een boost te geven.’

Johan zegt: ‘Ik heb wel opgelet, maar ik weet nou nog steeds niet hoe je dat precies deed!’

Björn zegt: ‘Ik denk, dat we maar vanavond samen gaan oefenen. Ik denk dat ik het nog wel weet, en als het niet lukt, dan kunnen we nog altijd even bij Roald aankloppen!’

Roald lacht. ‘Als jullie maar niet denken, dat ik op dat moment ook nog kom helpen, als jullie daar in bed liggen. Wat jullie in de slaapkamer doen, dat is jullie zaak!’

Iedereen schiet weer in de lach. Johan zegt: ‘Daar heb je een goed punt! Ik denk, dat dit een goed moment is, om er op te drinken! En we hebben goed ingekocht, dus er is geen noodzaak om je in te houden!’

Niet iedereen heeft gezien, wat Roald met zijn ouders en schoonouders heeft gedaan, maar ze zijn er allemaal als de kippen bij, als er wat te drinken is. Johan heeft niet gelogen, dat hij goed ingekocht heeft. In de aanhanger, die naast zijn auto staat, zit een enorme hoeveelheid drank. Genoeg om het hele weekend 30 personen te laten genieten van wat drank.

Maar Roald kent intussen ook de Zweedse gewoonte om door te zuipen, tot ze er bij neervallen of tot de drank op is, en vraagt zijn vrienden dan ook, om het niet te overdrijven. Het moet immers een gezellig weekend worden, en geen zuipfestijn.

Maar de meeste van hun vrienden weten al, wat Roald daarmee bedoeld. Roald mag graag eens wat alcohol drinken, maar hij drinkt nooit erg veel. Een goede gewoonte, die hij uit Nederland heeft overgenomen. En wie bij Roald op bezoek is geweest, heeft dat ook wel ervaren. Een paar glazen wijn of bier op een avond om lekker te genieten, maar meer zal Roald ook nooit schenken. En daar zijn de meeste al aan gewend. En eerlijk gezegd, vinden de meesten het zelfs prettig en hebben die gewoonte ook thuis doorgetrokken. De invloed van Roald is ook wat dat betreft niet anders. Daarom gaat ook iedereen ermee akkoord, en beleven ze een gezellige middag.

Door de alcohol is de sfeer al snel gezellig, maar iedereen waakt er wel voor niet te veel te drinken. Maar ze kunnen niet voorkomen, dat ze toch behoorlijk aangeschoten raken. Zelfs Roald is aangeschoten, maar niet zo erg, dat hij niet meer weet wat hij doet. Het begint donker te worden, als iedereen langzaam naar hun hutjes en caravans gaat.

Tørre en Petra, die extra uit Noorwegen zijn overgekomen, hebben het hutje langs Roald. Opeens zegt Petra: ‘Roald, ik hoorde toevallig van Frieda, dat jij zo’n fantastische massage hebt! Zou je ons dat ook eens willen leren?’

‘Jezus, dat vraag je me nu? We hebben allemaal wat te veel op, Petra!’

Petra kijkt Tørre aan en dan weer naar Roald. ‘Nou, het is eigenlijk niet omdat we te veel gedronken hebben, Roald. Ik had dit al eerder gehoord van Frieda, en ik heb er ook over gepraat met Tørre. Hij is het met me eens, dat die verhalen, die Pelle en Frieda ons vertellen, overdreven lijken. Maar ik weet, dat jullie zelden overdrijven, en toen ik vanmiddag jou bezig zag met je ouders en schoonouders, wist ik, dat Frieda en Pelle de waarheid spraken. En ik wil nu eindelijk eens uit eigen ervaring weten, wat Roald zoal kan!’

Roald is sprakeloos. Hij kijkt naar Ester en Ingrid. Die zijn net zo sprakeloos. Ada is de eerste, die wat zegt.

‘Ik vind het prima, Petra, maar denk ook geen moment, dat je Roald van ons kunt afpakken. Als Roald het wil, mag hij van mijn part je alles laten zien, ten minste als Ester en Ingrid dat ook goed vinden. Ik heb er geen problemen mee.’

Petra vliegt Ada om haar nek om haar te bedanken. Maar ze verbaast vrijwel iedereen, door een tongzoen aan Ada te geven. De mond van Tørre val ver open, ze hadden wel wat afgesproken hoe ver ze zouden gaan, maar dat zijn vriendin meteen zover zou gaan, dat had hij nu ook weer niet verwacht. Ada grijnst, als ze de open mond van Tørre ziet.

‘Dat had je niet verwacht, Tørre, of wel?’

‘Ehh, nee! Het brengt wel herinneringen van vroeger terug, Ada!’

‘Weet je heel zeker, dat ik Ada ben?’

Tørre begint te lachen. ‘Ja, heel zeker. Er is maar een iemand, die zoiets zou doen! Ada. Ik durf te wedden, dat je Frieda hebt opgezet om die verhalen tegen ons te vertellen! Wat dat betreft ben je nog helemaal niet veranderd van vroeger!’

Ada lacht. ‘Je kent me nog heel goed, Tørre! Net als vroeger!’

Tørre en Petra glimlachen. ‘Net als vroeger, Ada!’

Ester en Ingrid, en niet te vergeten Roald, kijken verbaasd naar het schouwspel.

‘Wat is dit hier, Ada? Heb jij dat allemaal gepland?’

Ada glimlacht. ‘Er is iets, wat je moet weten, Roald. Ik heb je bijna alles verteld uit mijn verleden, en er is nog iets, wat ik je nog niet eerder verteld heb. En vandaag is het tijd, dat je het weet. Ik heb vroeger regelmatig met Tørre en Petra het bed gedeeld. En nu ze zo ver weg wonen, en ze ook zo veel werken, vond ik het eens tijd oude herinneringen weer een actueel te maken.’

Ester en Ingrid kunnen hun oren niet geloven.

‘Wat? Waarom wisten wij dit dan niet, Ada? Wat heb je ons nog meer niet verteld?’

‘Dit was nog het enigste, wat jullie nog niet wisten, zusjes. Maar jullie wisten toch, dat ik vroeger wel eens vaker het bed deelde met vrienden uit onze groep?’

‘Ja, dat was niet nieuws, maar Tørre en Petra? Normaal gingen jullie nooit met elkaar om!’

Ada glimlacht. ‘Dat moest ook wel, we wilden dit koste wat kost geheim houden. Nu is dat niet meer nodig, maar toen wilden we de verhoudingen in onze groep niet overhoop gooien. Je weet, dat er enkele vrienden bij waren, die meenden recht op mij te hebben, en ik wilde geen ruzie in de groep. En juist door niet met elkaar om te gaan, konden we het ook geheim houden.’

Ester zegt tegen Petra: ‘Dat je dat voor mij verzwegen hebt! Ik kan het haast niet geloven! Is het echt waar?’

Petra knikt, maar kijkt Ester aan, of ze vergeven wil worden. ‘Kun je het me vergeven?’

Ester glimlacht. ‘Natuurlijk, Petra! Je bent toch mijn beste vriendin!’

Ze vallen elkaar in elkaars armen, en uit het niets drukt Ester plots haar lippen op die van Petra. Die schrikt daar even van, maar ze herstelt zich snel en zoent haar dan terug. Tørre en Roald kijken naar het schouwspel en Roald zegt: ‘Ik weet niet wat jij er van vindt, maar ik denk, dat we dit maar beter bij ons binnen kunnen voortzetten, Tørre!’

Tørre knikt. ‘Ja, dat lijkt me ook! Ik had werkelijk geen idee, dat Petra ooit een vrouw zo kussen, maar ik vond het wel behoorlijk geil!’

‘Nou, dan lijkt het me een goed idee, als ik je straks leer, hoe je een vrouw zo ontzettend kunt laten klaarkomen, want ik voorzie een hele lange nacht!’

Tørre kijkt Roald een beetje schuldig aan en zegt: ‘Maar als we straks zo bezig zijn, kan ik niet garanderen, dat ik van je vrouwen afblijf. Vind je dat niet erg?’

‘Ik heb een afspraak gemaakt met hun, dat we zoiets alleen met volledige goedkeurig doen. En als we er allemaal bij zijn, dan weten we toch wat we allemaal doen, of niet? En het kan soms best wel eens spannend en geil zijn, om iemand anders een van je vrouwen te laten neuken. Ik bedoel, ik ben ook maar een man alleen, die drie vrouwen moet bedienen!’

Tørre schiet in de lach. ‘Ik had nooit gedacht, dat van jou te horen, Roald! Ik dacht, dat je hun wel aankon!’

‘Oh, dat kan ik ook wel, dat is het probleem niet. Het is alleen, dat je als man alleen wel eens heel creatief moet zijn om de seks spannend te houden. Nu ben ik wel gezegend met een goed uithoudingsvermogen en heb ik een hoop kennis, wat het gemakkelijk maakt om mijn vrouwen tevreden te houden. Maar soms is het verfrissend om eens te kijken hoe een andere man dat doet en daarnaast is het behoorlijk geil!

En ik weet ook, dat Ada en Ingrid wel eens anaal genomen willen worden, maar dat gaat vanwege mijn dikke pik haast niet. Het doet ze te veel pijn. En ik wil ze dat plezier ook niet ontzeggen.’

‘Maar hebben jullie het echt al eens vaker gedaan met Pelle en Frieda?’

‘Niet alleen met Pelle en Frieda, Tørre. Ook met Frank en Diana, en enkele anderen.’

‘Frank en Diana? Werkelijk?’

‘Ja, maar eigenlijk was het wel logisch. Ester had Diana verteld over mijn capaciteiten, en dat wilde Diana wel eens beleven. En in een gekke vlaag van geilheid hebben we dat toen gedaan. En dat is ons eigenlijk helemaal niet slecht bevallen. Het was voor iedereen de eerste keer, maar het smaakte naar meer.’