Ik parkeer mijn wagen weer op de parkeerplaats en ga dan naar het pension. Ik ga op tijd slapen, want de vorige nacht was echt veel te kort. De volgende dag ben ik echter op tijd op het werk. Ik heb uitermate goede zin, en dat merkt ook mijn collega Henk.
Als we al even aan het werk zijn, vraagt hij me: ‘Heb ik je gisteren niet gezien, met die twee dochters van Santegoed?’

‘Dat zou best wel eens kunnen. Ze wilden me gezelschap houden, zodat ik de avond niet helemaal alleen door hoef te brengen. En bovendien wisten hun ouders er nu ook van.’
‘Ah, dus Joris en Jolien wisten, dat je ze hebt meegenomen voor een ritje in je wagen?’
Ik kijk hem geschokt aan. ‘Hmm, dat nu weer net niet, Henk. En misschien is het ook wel beter, als ze het voorlopig niet te weten komen.’

‘Wat ben je aan het doen, John? Toch geen gekke dingen?’
‘Dan ken je me slecht, Henk! Ik ben nog van de oude stempel, dat eerst een vrouw volledig wil veroveren, voordat ik verder ga. Maar ik zal niet ontkennen, dat ik ze allebei wel aantrekkelijk en leuk vind. Maar ik kan geen keuze maken. Dus voorlopig zal er niets gebeuren.’

‘Gelukkig, anders zou ik me heel erg in je vergist hebben. Ik zag Joris gisteravond nog, donderdag kaarten we altijd samen. Hij had het hoog op over jou. Hij heeft me de foto’s van de wagen laten zien, die hij met jou wil gaan bezichtigen. Pas je wel een beetje op, dat hij zich niet te zeer teleurstelt, mocht het tegenvallen?’

‘Geen zorgen, ik ken die wagen heel goed. Hij is van een zeer goede bekende van me. We sleutelen vaak aan elkaars auto, dus ik weet maar al te goed, wat de toestand van zijn wagen is. Daar miskoopt Joris zich echt niet aan. Er is nog wel werk aan te doen, maar dat valt uiteindelijk wel mee.’

‘Joris ziet zichzelf al helemaal zitten in die auto. Maar hij vertelde me, dat je bij je thuis nog wat laswerk zou gaan doen en dat zowat het hele gezin met je mee zou gaan?’
‘Ja, dat is wel de bedoeling. Dan zou Joris er meteen vanaf zijn. En als tegenprestatie ruimen Jolien, Chantal en Melissa mijn huis een beetje op. Je snapt het wel, dat huis is me eigenlijk veel te groot voor een vrijgezel alleen!’

‘Oké, dat is een faire deal. Maar dan heb je in korte tijd wel veel vertrouwen bij hun verkregen. Dat had ik echt niet verwacht, want ze zijn normaal best gereserveerd. Maar je had natuurlijk wel al een streepje voor met je wagen.’
‘O ja, eerst zagen ze me liever vertrekken, en later kon ik er amper nog weg komen! De wagen maakte het verschil.’
‘En het scheelt ook, dat je niet echt een opschepper bent, en dat je geen haantje bent. Zoiets mogen ze daar wel. Je hebt in ieder geval nieuwe vrienden gekregen, dat lijkt me wel duidelijk.’

De dag vordert lekker snel, en zodra ik kan vertrekken, snel ik naar het pension, pak mijn spullen en rij door naar het huis van de familie Santegoed. Daar is het ook een drukte van belang. De vriendinnen van Michel en Johan zijn er nu ook, en ik herken in van die dames. Dat is namelijk de dochter van Henk! Die heb ik wel eens een keer gezien, toen ze in de winkel was en naar haar vader vroeg. Johan kijkt dan ook verbaasd op, als blijkt, dat ik Helen ken.

‘Waar ken je Helen van?’
‘Haar vader werkt toch bij Hoogers? Ik ken Henk redelijk goed, ik werk nu tijdelijk met hem samen.’

Johan lacht dan opgelucht. ‘Ik dacht al. Ja, ik had het eigenlijk moeten weten, aangezien je gezegd hebt, dat je bij Hoogers werkt.’
‘Maar dat verklaart wel, waarom Henk zoveel over het doen en laten van mij wist. Dat kijkt hij natuurlijk direct of indirect van jou of Helen te horen.’

Johan lacht. ‘Die kans zit er wel in. Ik heb geen geheimen voor Henk, en net zomin heeft Helen dat.’
De andere dame, de vriendin van Michel, ken ik nog niet. Maar ze blijkt Jolanda te heten, en is een goede vriendin van Helen. Een hele aardige brunette, die toch wel wat vlotter in het leven staat, dan haar vriend. Ze is modern gekleed in een kort geel zomers jurkje, waarbij de rok maar net haar kontje bedekt. Het zit lekker strak om haar heen, waardoor je haar vrouwelijke vormen heel goed ziet.

Ik glimlach als ze me een handje geeft. Ze kijkt me vragend aan en ik zeg: ‘Je bent duidelijk niet zo streng opgevoed als je vriend.’
Ze begrijpt meteen wat ik bedoel en bloost lichtjes. ‘Nou ja, we gaan er thuis wat vrijer mee om, dat is alles. Mijn ouders vinden, dat een vrouw rustig mag laten zien, dat ze mooi is. Maar er moet natuurlijk wel nog wat te raden zijn, anders is het gelijk zo hoerig, en dat wil ik ook weer niet.’

‘In mijn ogen ben je heel keurig gekleed. Net niet te opzichtig, maar wel uitdagend. Het staat je goed!’
Ze kijkt Michel aan en zegt: ‘Kijk, dat is nou eens een man met verstand van kleding. Zie je nou wel, dat het niet te erg is!’
Ik zie aan Michel, dat hij het er niet helemaal mee eens is, dus ik zeg tegen hem: ‘Als God gewild had, dat een vrouw niet zo mooi was, dan had God haar wel anders gemaakt. Waarom zou je niet graag naar je geliefde kijken, wetende dat ze zich iedere dag mooi voor je maakt. Dat getuigt toch van liefde, of niet dan?’

Michel kijkt verbaasd, maar glimlacht. ‘Daar zet je me aan het denken, John. En als ik heel eerlijk ben, dan vind ik het haar ook heel mooi staan. Maar het zet me juist heel erg aan tot zondige gedachten.’

‘Met zondige gedachten is toch niets mis, zolang die maar gedachten blijven. Het is wat anders, als je van je gedachten praktijk maakt. Het vergt zelfbeheersing van een man om dat te doen, maar tegelijkertijd maakt dat ook een echte man van je. Een echte man is gedisciplineerd, zelfbeheerst, maar warm en liefdevol naar de vrouw, van wie hij houdt.’

‘Dat is een ideaalbeeld. Zo probeer ik ook te zijn, maar het is zo moeilijk!’

‘Het leven is niet gemakkelijk, Michel. Daar weet ik alles van. Maar dat kun je leren. Ik heb mijn zelfbeheersing en discipline geleerd doordat ik aan kickboksen doe. Wil je die sport goed beoefenen, dan is het noodzakelijk om dat te beheersen.’

‘Doe je aan kickboksen? Dat zou je zo niet zeggen, als ik je zie. Je ziet er namelijk nogal fors uit!’

‘Ik ben ook fors, maar dat heb ik ook nodig bij deze sport. Ik doe zelf niet aan wedstrijden, maar ik spar regelmatig tegen sommige die dat wel doen. Het is voor mij een uitlaatklep om alle spanningen en stress van het werk eruit te halen. Ik sport gemiddeld twee tot drie keer per week, dus ik ben wel een beetje fit.’

‘Zo, indrukwekkend. Kom ik aanzetten met een keer per week voetballen en in het weekend dan een wedstrijd.’

‘Daar moet je toch ook discipline voor opbrengen en zelfbeheersing? Misschien zou je een keer vaker moeten gaan trainen.’

Michel fronst zijn wenkbrauwen. ‘Hmm, misschien heb je wel gelijk. Maar nu moet ik eerst even wat goedmaken bij Jolanda.’

Ik laat de beiden alleen en help Jolien met het inladen van de koffers. Ik lach als ik zie, wat ze allemaal willen meenemen. ‘We zijn zondagavond weer terug, en ik heb heus wel genoeg handdoeken in huis voor iedereen. En bezems, poetslappen en emmers zijn ook ruimschoots aanwezig.’
‘O, ik wist niet, of je dat allemaal in huis had.’

‘Dat ik vrijgezel ben, en niet altijd tijd heb om mijn huis op de juiste manier te poetsen, wil niet zeggen, dat het een beestenboel is bij me thuis! Het zijn voornamelijk de logeerkamers, die wat werk nodig hebben. Daar staat een hoop materiaal op, dat weg kan, of de zolder op mag. Als dat weg is, hoeft er alleen maar gepoetst te worden.’

‘O, dan hoef ik inderdaad niet zo veel mee te nemen. En hoe gaat het met eten? Heb je wel genoeg in huis?’
‘Dat is ruimschoots aanwezig, maar ik neem jullie mee uit eten. Dat doe ik altijd op zaterdag, dus waarom nu ook niet?’
‘Dat hoef je niet te doen.’
‘Niks daarvan, jullie zijn mijn gasten, dus jullie hebben je maar te schikken. En voor vers brood hoef ik de bakker maar te bellen, die brengt het me thuis. Het enige, wat jullie hoeven mee te brengen, is wat kleren, wat voor de nacht en overdag.
En misschien nog wat geld, voor als jullie nog wat willen winkelen. Er is een outlet in Roermond, maar je zou ook naar Maaseik kunnen gaan.’

Chantal hoort dat. ‘Mam, kunnen we daar heen gaan? Ik heb nog wat nodig voor de bruiloft van Johan en Helen. En jij hebt eigenlijk ook nog niets wat geschikt is!’
‘Oei, maar pap wil nu die auto gaan kopen. Ik weet niet of we dat allemaal kunnen betalen. We kijken wel, maar ik zal het erover hebben met Joris.’

Chantal geeft haar moeder een zoen en zegt: ‘Ik heb zelf ook nog wel wat spaargeld om mezelf iets leuks te kopen.’
Melissa springt ook in: ‘En ik heb ook nog wel wat geld voor een leuke jurk! Mam, zeg dat we een keer gaan shoppen! Het is al zo lang geleden, dat we dat nog eens gedaan hebben!’

Jolien glimlacht. Ze kijkt naar de smekende ogen van haar dochters. ‘Oké, jullie hebben me overtuigd. Maar dan moeten we wel kijken hoe we daar komen, we rijden immers met John mee.’

‘Ik heb thuis nog een auto, die mogen jullie gerust gebruiken. Ik zal dan toch hard aan het werk zijn, dus ik heb hem dan even niet nodig.’
‘Oh, dat is heel erg genereus van je. Maar we gaan niet, voordat we klaar zijn met je huis. Dat wil ik niet hebben.’

Ik lach en zeg: ‘Dan moeten we maar eens opschieten, anders zijn we niet op tijd bij mij thuis. Want we zullen nog wel even wat spullen uit die kamers moeten halen, en de bedden opmaken.’

Een goed kwartier later kan ik de wagen starten en rijden we op weg naar Limburg. Chantal en Melissa zijn opgewonden, ze hebben er veel zin in. Jolien is licht zenuwachtig, en Joris is echt behoorlijk zenuwachtig.
Ik kan hem best begrijpen. Je laat niet iedere dag een lang gekoesterde droom in vervullen gaan. De enige, die nuchter en ontspannen is, dat is Michel, die naast me is komen zitten. De mannen op de voorbank, en de vrouwen allemaal op de achterbank.

Ondanks dat het een warme, zwoele zomeravond is, is het behaaglijk in mijn wagen. De airco functioneert goed en de wagen rijdt alsof hij over de weg zweeft. Ik rij wat harder dan ik normaal doe, normaal rij ik zelden harder dan honderd, maar nu cruise ik met ruim honderdtwintig over de snelweg. De wagen kan het best aan, die is nog steeds topfit, ondanks zijn leeftijd. Toch is het bijna half negen, voordat we in mijn geboortedorp aankomen.

Iedereen kijkt hun ogen uit, maar voor mij is het gewoon dagelijkse kost. Het is niet, dat ik de schoonheid van mijn omgeving niet waardeer, maar je raakt er aan gewend. Ik denk, dat iedereen het wel heeft. Je bent wel trots op de omgeving, waar je in woont, maar je ziet zelf nog zelden de werkelijke schoonheid, die er heerst.

En uiteindelijk draai ik aan de rand van het dorp de inrit van mijn huisje op. Nou ja, huisje, zo klein is het ook weer niet. Het is een oud boerderijtje, waar ik vroeger geboren ben. Mijn ouders zijn al verschillende jaren geleden verhuisd naar een seniorenappartement, maar helaas is mijn vader twee jaar geleden veel te jong overleden. Alleen mijn moeder leeft nog, en ze is best tevreden, met waar ze nu woont. Zo af en toe komt ze nog eens langs, en als ze dat doet, beklaagt ze zich, dat ik haar veel te weinig bezoek. Misschien is dat ook wel zo, maar ik doe het expres niet. Want anders zou mijn moeder nooit uit haar woning komen, en dat is ook niet de bedoeling.

En ik verdenk haar ervan, dat ze heel goed weet, waarom ik niet zo vaak bij haar op bezoek kom. Maar ik ga haar iedere woensdag halen, dat is onze vaste avond. Dan gaan we samen naar de kroeg, waar we samen gaan kaarten met vrienden en bekenden. Dat doet ze heel erg graag, en ze kijkt er echt naar uit. Alleen de komende twee weken niet, maar dan neemt een nichtje het voor me over. Maar ik weet nu al, dat mijn moeder me echt zal missen.

Jolien is wel onder de indruk, als ze mijn huisje ziet.
‘Wow, je zei, dat je een huisje had, maar dit is nogal een behoorlijk flink huis!’
‘Het is de boerderij van mijn ouders, maar ik heb het van hun overgenomen. Ik ben hier geboren, en ik zou het nooit kunnen verkopen. Dit is mijn thuis. Ik heb wel een en ander gedaan om het weer op te knappen.
Daarvoor heb ik enkele oude stallen afgebroken, en heb me daarvoor die schuur neergezet. Daar kan ik ’s winters ook mijn auto stallen, en sleutelen.
En binnen heb ik ook een en ander gemoderniseerd. Een nieuwe keuken, de badkamer heb ik grondig aangepakt, de trap is vervangen, want dat ding kraakte echt enorm. Verder heb ik alle bekabeling laten vernieuwen, dat was hard nodig. De woning is ruim tachtig jaar oud, en mijn vader kon zich nog herinneren, dat ze stroom kregen. Dus zo oud waren die stroomdraden. Kom, dan geef ik jullie een korte rondleiding.’

Ik laat ze met gepaste trots mijn huis zien. Jolien is verrast als ze ziet, dat er alles toch best keurig netjes uitziet. Ik zie haar verbaasd kijken en ik zeg: ‘Ik had je toch al gezegd, dat het echt geen beestenstal is!’

‘Ja, dat merk ik! Maar ik had op zijn minst toch wel een beetje rommel verwacht, maar alles lijkt best wel schoon!’

‘Ik moet bekennen, dat ik een poetsdame in dienst heb, ander zou het inderdaad er zo uitzien. Maar die komt maar eens per week, de rest doe ik gewoon zelf.’

‘Dan doe je het nog erg goed voor een man alleen. En het is geen schande om een poetsdame in te huren, zeker als je vrijgezel en ook nog eens volledig werkt.’

‘Die mening was ik ook. En ik kan het me wel veroorloven. Ik heb nooit echt gekke dingen met mijn geld gedaan, en als vrijgezel heb ik buiten het huis en mijn wagens niet veel onkosten. Op de schuur heb ik heel wat zonnepanelen liggen, die me genoeg stroom kunnen leveren om mijn stroomkosten te kunnen dekken. Gas heb ik niet meer, alles is hier elektrisch. Verwarming gaat via de airco, en ik kan ook nog een houtkachel aansteken.’

We komen dan in de keuken, en de ogen van de dames worden groot. ‘Wow, dat noem ik nog eens een keuken!’

‘Tja, ik dacht, als ik het doe, dan doe ik het gelijk goed. Het is echter niet, dat ik zo’n keukenprins ben, tot nu toe gebruik ik vooral de magnetron en de oven. En als ik tijd heb gewoon de kookplaat.’

Chantal zegt dan: ‘Maar waarom koop je dan zo’n enorme keuken?’
Ik glimlach en zeg: ‘Met het oog op de toekomst. Ik hoop nog steeds iemand te vinden, die zich hier helemaal kan uitleven en me lekker en goed eten kan voorzetten.’

Joris en Michel lachen. ‘Laat hier de dames maar eens los, die doen niets liever als lekkere dingen in de keuken bereiden!’

Dat hoefden ze me niet te vertellen, de dames zijn mijn keuken al grondig aan het inspecteren.
‘Mam, kijk hier eens! Hij heeft zelfs een stoomoven! En kijk die bakoven eens! Daar kun je een complete kalkoen in!’

Jolien kijkt me aan en zegt: ‘Eigenlijk wel heel erg zonde, dat je deze keuken nauwelijks gebruikt.’

‘Tja, zoals ik al zei, ik heb een druk leven. Maar het is echt niet, dat ik deze keuken nooit gebruik.’

‘John, ik weet dat je me gezegd hebt, dat je ons uit eten neemt, maar je zou me echt een heel groot plezier doen, als ik hier iets zou mogen klaarmaken. Dit is echt een droom voor me, om in zo’n mooie grote keuken iets klaar te maken!’

Ze kijkt me zo hoopvol aan, dan ik al snel toegeef. ‘Als ik je er een plezier mee doe, dan ga je gang maar. Ik laat me graag verrassen.’

Ze kijkt blij verrast en in een opwelling omhelst ze me. Dan laat ze me geschokt weer los en zegt: ‘O, sorry. Ik was een beetje te enthousiast!’

‘Dat geeft niet, dat maakt het dan nog veel leuker. Ik kan wel zeggen, dat je qua karakter op je kinderen lijkt.’

‘Hmm, ze hebben anders toch meer het karakter van hun vader.’

‘Daar ben ik het niet helemaal mee eens. Bepaalde trekjes lijken vooral aan de vrouwelijke kant hetzelfde te zijn.’

Jolien kijkt me verbaasd aan. ‘Hoe bedoel je?’

‘Het is hoe jullie plotseling enthousiast kunnen zijn, en hoe jullie dan ook reageren. Het is bijna identiek.’

Joris lacht. ‘Dat heb je goed gezien, John. Dat is je anders snel opgevallen!’

‘Nou ja, ik heb nu enkele dagen met je dochters doorgebracht, dan vallen zulke dingen wel op.’ Joris fronst even zijn wenkbrauwen, maar zegt verder niets.

Ik laat ze dan de rest van het huis zien. De badkamer wordt wederom met grote bewondering en waardering bekeken. ‘Wow, deze badkamer lijkt wel groter, dan mijn slaapkamer!’

‘Jezus! Je hebt zelfs een enorm bad! En die douche, compleet met massagestralen!’

Ik lach en zeg: ‘Dat bad is ook meteen een whirlpool. Hier ook wederom hetzelfde verhaal, al gebruik ik het bad toch wel regelmatig. Er is niets zo ontspannend als lekker ontspannen in bad te liggen, met een lekker muziekje op de achtergrond.’

Ik loop naar de wand, waar een complete muziekinstallatie zit verwerkt, en ik zet de MP3 speler aan. De klanken van de Dire Straits klinken zachtjes door de badkamer.

‘Wow, cool zeg! Mogen we daar ook gebruik van maken?’

‘Natuurlijk! Alles staat tot jullie beschikking. Maar zullen we nu naar de minder mooie gedeeltes van mijn woning gaan? De slaapkamers?’

Ze lachen en volgen me. Ze schrikken toch wel een beetje, als ze zien hoe vol de logeerkamers staan. Een slaapkamer is redelijk vrij, een andere behoeft wel wat verplaatsing van wat spullen, maar de derde slaapkamer staat gewoon veel te vol.

Ik zeg tegen Michel: ‘Als je er geen bezwaar tegen hebt, kun je vannacht bij mij slapen. Dan kunnen je zusters in de tweede slaapkamer en je ouders in de eerste.’

‘Voor mij geen probleem.’

En daarmee is alles wel geregeld. We brengen dan de koffers naar binnen en beginnen de tweede logeerkamer leeg te ruimen, zodat Melissa en Chantal daar de nacht kunnen doorbrengen. Het is al bijna middernacht, als we daarmee klaar zijn.

En ik kan het niet nalaten om enkele steelse blikken richting Melissa en Chantal te sturen. En de beide meiden kijken me ook steeds stiekem aan. Schijnbaar lijkt het verder niemand op te vallen. Maar na gedane arbeid is iedereen wel toe aan een goede nachtrust.

Michel gaat samen met me naar de slaapkamer, en terwijl we ons omkleden voor de nacht, vraagt Michel aan mij: ‘Wat is er nou precies aan de hand met jou en mijn zussen? Ik zag jullie de hele tijd naar elkaar kijken, en ik heb mijn zussen nog nooit eerder zo naar een man zien kijken. Als ik niet beter zou weten, zou ik denken, dat je iets met allebei hebt. Maar dat gaat nooit lukken, want als ze even kunnen, dan proberen ze elkaars vriendje van elkaar af te pikken en dat mondt dan meestal in een flinke ruzie uit.’

Ik lach. ‘Kun je een geheim bewaren, Michel?’

‘Natuurlijk, geen probleem.’

‘Je hebt het helemaal niet zo verkeerd. Je hebt het eigenlijk heel erg goed beschreven. Dat is allemaal al gebeurd. En ja, zelfs in de korte tijd, dat ik hun ken.’

Michel kijkt me geschokt aan. ‘Wat? Dat meen je niet!’

Dan kijkt hij me strak aan en zegt: ‘En wat zijn je bedoelingen met Melissa en Chantal?’

‘Er is nog niets serieus gebeurd, als je dat bedoelt, Michel. En het is echt niet, dat ze niet wilden, maar ik zou nooit misbruik van een vrouw maken. Ook niet, als ze zich spontaan aanbiedt. Dat is tegen mijn principes.’

‘Maar wat ben je dan van plan met ze?’

‘Laat ik duidelijk zijn: Ik vind zowel Melissa als Chantal heel erg leuk, maar ik kan op dit moment geen keuze tussen ze maken. En het probleem is, dat ze mij allebei ook heel erg leuk vinden. Dus ik heb ze gezegd, als ze me willen, dat ze me moeten delen. En gek genoeg gingen ze daarmee akkoord.’

Michel kijkt me vol ongeloof aan. ‘Heb je dat werkelijk gezegd? En ze zijn daarmee akkoord gegaan? Dat geloof ik niet!’

‘Het is toch echt waar! Gisteravond heb ik ze allebei innig gezoend. Ze stonden naast elkaar en ik heb zoveel mogelijk geprobeerd ze gelijkwaardig te behandelen. Al probeerden ze natuurlijk me wel te verleiden om hunzelf meer aandacht te geven, als de ander. Er is dus nog wel een beetje concurrentie.’

Michel lacht met zijn hand voor zijn mond. ‘Jij durft zeg! Pff, ik moet er niet aan denken, dat pap en mam daar achter komen! Maar geen zorgen, van mij horen ze niets!’

We gaan in bed liggen, nadat we in onze pyjama gestapt zijn. Het is even stil en dan zegt Michel: ‘Het is moeilijk voor me, om jou goed in te schatten. Met alles wat je hebt, en hoe ik je ken, zou je zomaar een echte vrouwenverslinder kunnen zijn. Maar dat vloekt met alles hoe je bent. Je bent gewoon een heel erg fijne kerel, en ik hoop werkelijk, dat een van mijn zusters het geluk zou mogen proeven jouw geliefde te mogen worden. Ik zou je namelijk van harte als schoonbroer begroeten.’
‘O, dat is heel erg aardig. En wie weet, gebeurt dan nog wel eens. Maar ik ga niets overhaasten. En mocht dat gebeuren, dan ben ik blij, dat jij mijn schoonbroer dan wordt.’
‘Dank je. Maar genoeg klef gepraat! Ik ga slapen!’

Met een korte lach doen we dat dan ook. Binnen enkele tellen vallen we al in slaap. Rond zeven uur word ik wakker, en loop slaapdronken naar de badkamer, zoals ik normaal altijd doe. Ik schrik me te pletter, als ik bijna tegen Chantal op bots, als ze de badkamer uit wil lopen.

‘God, ik schrik met het leplazarus!’

‘Sorry, ik was nog een beetje slaapdronken, ik heb er niet meer eens aan gedacht, dat ik gasten had. Ik kan nu wel blij zijn, dat ik een pyjama aan heb, want normaal trek ik zoiets echt niet aan!’

Chantal kijkt me eens aan en zegt: ‘Hmm, van mij hoef je die pyjama echt niet aan, hoor!’
Ze trekt me dan plotseling de badkamer op, en parkeert me tegen de muur, waarna ze me meteen begint te zoenen. Niet lang, maar wel ontzettend lekker. En net zo plotseling als ze me overvalt, laat ze me weer los en verdwijnt door de deur en laat me verbijsterd achter.
Ik doe maar snel de badkamer deur op slot, voor het eerst in mijn leven in mijn eigen huis. Niet dat dadelijk ook nog Joris of Jolien de badkamer opgelopen komt. Ik douche me snel en scheer me, en loop dan naar de slaapkamer, waar ik me wat kleren aantrek.

Als ik aankom in de keuken, zie ik daar de drie dames druk bezig. Ik ben werkelijk verbaasd. Waar hebben ze al die spullen vandaan getoverd? Ik weet heel zeker, dat ik dat allemaal niet in de kast heb staan. Jolien ziet me verbaasd kijken en lacht. ‘Daar heb ik je wel een beetje verrast, of niet?’
‘Jazeker! Maar wat zijn jullie aan het doen?’

‘Ontbijt klaar aan het maken, met vers gebakken brood. Ik heb er gewoon op gegokt, dat je een oven zou hebben, dus heb ik me maar wat deeg meegenomen van thuis. En de meiden zijn bezig bacon met eieren te bakken, dus ik hoop dat je flinke honger hebt!’

‘O, dan hoef ik dus geen ontbijt meer voor jullie klaar te maken. Leuk is dat!’, zeg ik gespeeld boos.

Ik zeg het met een lachend gezicht, en Jolien glimlacht dankbaar. Ze pakt het gelukkig als een compliment op. Joris vraagt me dan: ‘Die zijn toch nog even bezig. Zou je me even je schuur willen laten zien?’

Michel vraagt: ‘Mag ik dat ook zien?’
‘Natuurlijk, kom maar mee!’

We lopen gezamenlijk naar de schuur, waar ik de roldeur met een afstandsbediening open maak. Daar kijken Joris en Michel hun ogen uit.

‘Wow, dit is een complete werkplaats! Hoeveel auto’s kun je hier wel niet kwijt?’
‘Er passen hier vier auto’s in, en geen zorgen, die wagens, die hier nu staan, die zijn niet allemaal van mij. En daarachter is nog een gedeelte, waar ook nog enkele wagens staan.

Ik zie dat mijn vriend zijn nieuwe wagen al gekocht heeft, want ik zie hem hier al staan. En die wagen is van een andere vriend. Die is bijna klaar, we wachten nog op de motor, die wordt gereviseerd. En dat is mijn dagelijkse vervoer.’

‘Een Toyota?’
‘Ja, waarom niet? Betrouwbaar, niet kapot te krijgen, en ik kan er alles in vervoeren, wat ik maar wil! Je wil niet weten, wat daar al allemaal in heeft gezeten!’

‘Ik had het alleen niet verwacht. Ik dacht, dat je een of andere moderne Amerikaan zou rijden.’
‘Dat heb ik wel eens overwogen, maar het is gewoon niet praktisch en ook niet betaalbaar. Dit verbruikt een op zestien en weigert kapot te gaan. Ik heb dat ding op een veiling gekocht voor een prikje, maar niemand wilde hem hebben, omdat er al twee ton op de teller stond. En je moet nu eens naar de tellerstand kijken!’

Michel opent de deur van de wagen en kijkt naar de teller. ‘Wow, bijna vijf ton!’
‘En hij rijdt nog steeds prima. Geen olieverbruik, dat noemenswaardig is, komt nog gemakkelijk door de keuring heen, zuinig en zeeën van ruimte. Wat wil ik nog meer?’

Joris bekijkt de wagen eens goed. ‘Hmm, buiten wat krasjes en een deukje in je bumper is het nog best een nette wagen. Alleen de bekleding heeft duidelijk betere dagen gekend.’
‘Dat klopt, maar ik heb me goedkoop een nieuw interieur op de kop kunnen tikken. Dat ligt daar, maar ik moet het nog inbouwen. Je kunt nauwelijks zien, dat het gebruikt is.’

Joris lacht. ‘Neem je wel eens tijd voor jezelf? Ik krijg de indruk, dat je veel tijd kwijt bent met het helpen van anderen!’
‘Hmm, daar geef ik dan maar geen antwoord op.’

Joris lacht. ‘Dat is ook een antwoord, John. Misschien kan Michel je daarmee wel helpen. Maar we zullen maar eens terug gaan naar binnen, de dames zullen wel klaar zijn.’

En inderdaad, als we terug binnenkomen, staat het ontbijt al klaar en kunnen we meteen aanschuiven.
Tijdens het ontbijt gaat mijn telefoon. Ik zie dat het mijn vriend Daan is.

Ik neem meteen op. ‘Hey Daan! Ben je al wakker?’
‘Ja, waar ben je op dit moment?’
‘Ik? Ik ben gewoon thuis. We zijn gisteren al aangereden en ze hebben met de hele familie bij mij overnacht. We zitten nu aan het ontbijt.’

‘Ah, dat treft. Zou het een probleem zijn, als ik met die wagen naar jou toe kom? Ik moet namelijk eerder weg.’
‘O, dat zal wel geen probleem zijn. En ik heb al gezien, dat je die andere wagen al gekocht hebt.’
‘Ja, maar daarmee heb ik nu wel een probleem. De wagen lijkt namelijk toch minder in orde, dan ik gedacht had. Hij rammelt aan alle kanten, en de roest, tja, daar moet jij maar eens naar kijken.
Dat mechanische deel, dat vind ik niet interessant, dat krijg ik wel weer goed, maar jij bent beter met lassen. Ik ga zo voor een nieuwe motor kijken, daarom moet ik eerder weg.’

Ik schud mijn hoofd. ‘Oké, zie je zo dan!’
Ik zeg tegen Joris: ‘Verandering van plannen. We hoeven niet meer naar mijn vriend te rijden.’

Joris kijkt me verbaasd aan. ‘Hoezo dan? Heeft hij de wagen al verkocht?’
Ik lach. ‘Nee, hij komt hierheen. Hij wil eerder weg, omdat hij zich nog een nieuwe motor voor zijn nieuwe wagen wil gaan kopen.’
‘Ow, dat kan natuurlijk ook.’

Als we klaar zijn met ontbijten, hoor ik Daan met zijn wagen de inrit oprijden.
‘Hij is er al, ik hoor hem al de inrit oprijden.’

‘Echt? Ik heb niets gehoord!’
‘Geloof me maar, hij is er al. Ik ken zijn wagen door en door.’
Iedereen loopt dan naar buiten om mijn vriend tegemoet te lopen. Die kijkt wel even verbaasd op, als hij ziet, dat drie vrouwen en twee mannen me volgen.

‘Hey, je bent er al! Heb je hem ook goed gepoetst?’

We geven elkaar een knuffel, dat doen we altijd. Daan zegt zachtjes: ‘Heeft hij de hele familie meegenomen? En wow, wat een mooie meiden!’

‘Tut tut, afblijven! Ze zijn nogal gelovig en bovendien wil je niet weten, hoe het daar boven in het land aan toe gaat. Dus handjes en ogen thuis. Maar ik zal je even voorstellen aan Joris, dat is de vader van dit hele stel. En natuurlijk zijn vrouw Jolien.’

Ik stel Daan dan voor aan het hele gezin. Ik ken Daan al langer dan vandaag, en zie hem toch steelse blikken toewerpen naar Melissa. Daan is enkele jaren jonger dan mij, maar een uitstekende monteur. Zo zijn we met elkaar in contact gekomen, toen ik iemand zocht om me te helpen bij een mechanisch probleem van mijn Cadillac. Daan bood zich aan om me te helpen, en sindsdien is hij een regelmatige bezoeker.
En hij heeft zich toen ook besmet met het Cadillac-virus, zoals ik dat noem. Want kort nadat we vrienden werden, heeft hij zich de Cadillac gekocht, die hij nu bij zich heeft.

Michel heeft ook gezien, dat Daan veelvuldig naar Melissa kijkt.
‘Uhm, heb ik het mis, of heeft je vriend nogal interesse in Melissa?’

‘Zou me niets verbazen. Ik vind roodharigen vrouwen ook heel erg mooi, maar Daan is daar echt een overtreffende trap van. En ik kan hem geen ongelijk geven, of vind je je zusje er niet heel erg leuk uitzien?’

‘Tja, ik ben haar broer, dus wat kan ik ervan zeggen?’
‘Kom op, je bent toch ook gewoon een man?’
Michel lacht. ‘Oké, zo bekeken zijn allebei mijn zussen wel heel erg mooi. Ik ben trots op ze, dat ze zo mooi zijn.’
‘Kijk, dat is ten minste eerlijk. Maar ik geloof dat ik op deze manier wel van een probleem afkom.’
Michel lacht. ‘Ja, zo lost zich dat wel heel eenvoudig op. Kijk, Melissa kijkt naar hem terug! Volgens mij is ze ook niet heel ongevoelig voor zijn charme? Vind je het niet erg, dat je vriend een potentiële vriendin wegsnoept?’

‘Nee, dit maakt het voor mij ook gemakkelijker. En bovendien kijkt hij naar Melissa en niet naar Chantal. Daar zou ik misschien toch wel wat meer moeite mee hebben.’

‘Ah, dus je hebt eigenlijk al een keuze gemaakt?’
‘Hmm, je gaat toch nadenken. Chantal past gewoon beter bij me, dat voelt op een of andere manier beter aan. Dus als het probleem zich op deze manier oplost, dan kan ik daar alleen blij om zijn. Maar ik wacht voorlopig nog even af.’

Joris is intussen al bezig de wagen te bekijken. Ik heb niets te veel gezegd, de wagen ziet er echt nog heel erg goed uit. En Joris is op slag verliefd op de wagen. Dat zie ik aan zijn ogen. Toch ontgaat hem een detail niet, en dat laat hij ook weten ook.

‘Wel jammer, dat er een scheur in dat achterlicht zit. Dat stond niet op de foto’s, die John me heeft laten zien.’
Daan kijkt verbaasd. Hij gaat kijken en zegt: ‘Dat heb ik niet gezien, dan moet u me geloven. Ik ben erg zuinig op mijn wagen, en normaal zou me dit wel opvallen. Ik weet het goed gemaakt. Ik zorg dat u een nieuw achterlicht krijgt, en dan doe ik ook nog wat van de prijs af. 6900 euro, maar dat is ook echt de limiet.’

‘Eerst wil ik nog even een testrit maken, als u dat niet erg vindt.’
‘Natuurlijk niet. Neem uw vrouw lekker mee, wij wachten hier wel.’

Ik sta echt verbaasd te kijken. Dit is niet het normale gedrag van Daan. Normaal zou hij nooit hebben toegegeven, en zeker niemand zonder hem in die wagen laten rijden. Maar dat doet hij nu toch!

Zodra Joris en Jolien zijn weggereden voor hun proefrit, lopen we weer naar binnen. Maar net voordat we naar binnen lopen, houd ik Daan even tegen.

‘Daan, kan ik je even spreken?’
Hij knikt en we laten Michel, Melissa en Chantal voorgaan.

Als ze binnen zijn, zeg ik: ‘Wat is er met jou aan de hand, Daan? Je bent niet jezelf! En wat had ik je net verteld? Ogen en handjes thuis!’

Daan zucht en zegt: ‘Ik weet het ook niet. Ik heb me nog nooit zo vreemd gevoeld! Heb je die roodharige al eens goed bekeken? Wow, wat een lekker ding is dat! Daar zou ik zomaar verliefd op kunnen worden.’

Ik lach. ‘Ze zou je niet eens geloven, Daan. Ze denkt juist, dat ze heel lelijk is. En bovendien is ze geen vrijgezel.’
Ik zie het gezicht van Daan betrekken. ‘Shit, dat meen je niet!’

‘Ja, dat meen ik. Ze kan heel goed kussen.’
Daan kijkt me geschokt aan. ‘O, je bedoelt, dat ze van jou is? Sorry, dat was niet mijn bedoeling!’

Ik lach. ‘Geen probleem, Daan. Je kon het toch ook niet weten. Maar het probleem is, dat haar zus misschien nog wel beter kan kussen.’

Nu valt de mond van Daan ver open. ‘Wat blieft?’
Ik haal verontschuldigend mijn schouders op. ‘Tja, zo heel soms heb je van die momenten, waarin je in rare situaties verzeild raakt. Jarenlang zoek je een vrouw, en dan heb je er gelijk twee.’

‘Wow, en wat zeggen hun ouders ervan?’
‘Die weten het nog niet, of ze zouden het kunnen vermoeden. Maar tot nu toe zeggen ze er nog niets over.’

‘Geluksvogel! Zoiets overkomt mij natuurlijk weer nooit! Jammer, ik zou die roodharige best wel eens beter leren kennen.’
‘Nou, als je me het nu eens netjes zou vragen, en belooft je handen thuis te houden, dan zou ik het helemaal niet erg vinden. En dan wil ik nog een gunst van je.’

‘En dat is?’
‘De Caddilac start ’s morgens weer moeilijk. Wat kunnen we daar aan doen?’

Daan lacht. ‘Misschien heb ik wel een goede oplossing. Ik heb laatst een complete injectie-set gekocht voor mijn wagen. Die past nu natuurlijk niet meer, omdat er een hele andere motor bij mij in de wagen komt. Je mag die dan van me kopen, voor de prijs, die ik betaald heb, en dan monteer ik je dat. Dan zou je probleem verholpen moeten worden, en hij zal er zuiniger door worden. En wat betreft je gasinstallatie, ik help je dan ook met het aanpassen naar het nieuwe systeem.’

Ik steek mijn hand uit en zeg: ‘Deal!’

Dan zegt Daan: ‘En hoe weet je, dat die roodharige wel meewerkt?’
Ik glimlach. ‘Omdat ik zag, dat ze ook veelvuldig naar je terugkeek. Dat was zelfs haar broer opgevallen.’

Daan kijkt me geschokt aan, maar begint dan te lachen. ‘Klootzak! Dus nu heb ik zojuist voor een prikkie dat injectiesysteem aan jou verkocht, terwijl dat niet nodig was?’
‘Pff, dat zou je toch wel gedaan hebben, en bovendien is het wel zo netjes om eerst inlichtingen in te winnen.’

Daan lacht weer. ‘Dat is ook weer zo. Denk je echt, dat ze interesse in me zou hebben?’
‘Zeker weten doe ik dat natuurlijk niet, maar die indruk heb ik wel.’

We lopen naar binnen, waar we al meteen koffie krijgen aangeboden. Ik zeg lachend: ‘Ze waren amper tien minuten binnen, of de dames hadden zich de keuken al toegeëigend!’

Ze happen meteen, de dames. ‘Pff, alsof jij wel eens ooit echt die keuken hebt gebruikt!’
Ik en Daan lachen hardop. Daan zegt: ‘Ik merk het al, je hebt in eigen huis al niets meer te zeggen. En hoe lang ken je deze dames al? Ik heb je er nog niet eerder over horen praten.’

‘Sinds woensdag, en vooral de manier waarop is wel een verhaal waard.’
‘Dan ben ik wel eens benieuwd. Laat horen.’
‘Goed, en Melissa, even aanvullen waar nodig. Ik zou wat details kunnen vergeten.’

Ik begint te vertellen en de beide dames helpen mee het verhaal vanuit hun oogpunt aan te vullen. Michel luistert aandachtig mee, al heeft hij het verhaal al eens eerder gehoord. Er is niet veel veranderd, maar we lachen hardop over hoe het allemaal gebeurd is. En daarbij let ik goed op Melissa, die heel verlegen, maar heel regelmatig naar Daan kijkt. Ik besluit Daan een handje te helpen.

Ik zeg tegen Melissa en Chantal: ‘Jullie moeder wilde voor vandaag wat koken. Misschien heb ik in de kelder nog wel een en ander staat, wat ze wil gebruiken. Komen jullie mee? Jullie zullen wel weten of ze het kan gebruiken.’

Ze volgen me de kelder in, en ik laat ze daar een en ander zien, wat daar allemaal opgeslagen staat.
Melissa schudt haar hoofd. ‘Jezus, John! Je hebt echt een hele keukenuitrusting, maar je hebt het echt nog nooit gebruikt?’
‘Nooit is overdreven, maar echt veel te weinig. Maar daarvoor heb ik jullie niet de kelder in geroepen.’

Ze kijken me verbaasd aan. ‘Waarom dan?’, vraagt Melissa.
‘Dat moet jij zeggen, Melissa. Dacht je, dat ik het niet gezien had?’

Ze bloost onmiddellijk en durft me niet aan te kijken.
Chantal kijkt verbaasd. ‘Wat is hier aan de hand?’

‘Melissa zat zojuist wel heel erg te flirten met mijn vriend Daan.’
Chantal kijkt geschokt. ‘Is dat zo, Melissa? Schaam je!’
‘Ik kan er niets aan doen, Chantal. En John, het spijt me! Maar ik vind je vriend gewoon heel erg knap en leuk. Niet dat ik jou ook niet knap en leuk vind!’

Ik glimlach en zeg: ‘Weten jullie nog van eergisteren? Dat jullie me vroegen een keuze te maken?’
Ze knikken allebei. ‘Het lijkt erop, dat ik die keuze niet meer te maken hoef. Melissa, als je Daan leuk vindt, dan zou ik dat helemaal niet erg vinden. En even ter informatie, Daan vindt je heel erg interessant. En hij is vrijgezel.’

‘Hoe weet je dat dan?’
‘Omdat hij het me straks verteld heeft. Ik ken Daan toch wel al een aantal jaren, en ken hem goed genoeg. Ik val op roodharigen, maar Daan kan er echt over dromen. Of heb je hem niet naar je zien kijken?’

Melissa bloost nu nog harder. ‘Ja, maar toen wist ik dit nog niet! Vind je het echt niet erg?’
Ik schud mijn hoofd. ‘Nee, helemaal niet. Eerst dacht ik, dat het lastig zou worden om een keuze te maken, maar uiteindelijk viel dat mee. En het zou niet eerlijk zijn geweest, als ik dit lang zou volhouden. Ik krijg een warmer gevoel, als ik met Chantal aan het zoenen ben, een soort klik, ik weet niet hoe ik het anders moet omschrijven. Niet dat jij minder bent, maar zo ervaar ik het. Dus als je wilt flirten met Daan, ga je gang! Ik weet heel zeker, dat hij het niet erg vindt.’

Uit het niets omhelst ze me, en ik geef haar een stevige knuffel.

‘Dank je, John. Ik voelde me eigenlijk een beetje schuldig, maar ik kon er gewoon niets aan doen!’

Dan geeft ze me een zoen op mijn lippen, geheel onverwacht. Daar zit nu veel meer passie in, als ze eerder heeft gedaan. De kus is maar kort, maar daardoor niet minder intens.

‘Oei, nu breng je me toch aan het twijfelen, Melissa!’
Ze lacht. Dan wenk ik Chantal naar me toe, die ik glimlachend in mijn armen sluit, terwijl Melissa nog in mijn andere arm hangt. Ik geef Chantal een zoen, waar ik gewoon al mijn liefde kan leggen. Chantal kan haar geluk niet op, terwijl ze mij kust, rollen de tranen over haar wangen.

Melissa vraagt me dan nog een keer: ‘Weet je het echt zeker, John?’
Ik antwoord lachend: ‘Ja, al zou ik wel aanbevelen me niet meer zo te zoenen, want dan breng je me toch echt aan het twijfelen!’

Melissa zegt dan lachend tegen Chantal: ‘Hmm, eigenlijk wel jammer, want we hadden nog wel zo’n leuk idee met John, of niet Chantal?’

Ik kijk verbaasd. ‘Wat nu weer? Of moet ik alweer spijt krijgen, dat ik Melissa nu laat gaan?’
Chantal kijkt Melissa aan en zegt: ‘We zouden het nu ook even kunnen doen? Pap en mam zijn nog niet terug!’

Melissa grijnst en knikt. ‘Zullen we dan maar?’
Chantal grijnst breed. ‘Goed, dan doen we het ook maar meteen!’
Ze duwen me tegen de wand van de keldermuur en Chantal zegt tegen me: ‘Daar netjes blijven staan en alleen maar kijken!’

Ze doen enkele stappen terug en kijken elkaar aan. En pas nu valt het me op, dat ze wat minder degelijk gekleed zijn, eigenlijk vrij normaal. Ze hebben allebei een sweater aan, niet heel strak sluitend, maar je kunt wel degelijk hun vrouwelijke vormen zien. En daaronder dragen ze een leuke rok. Dat staat hun eigenlijk best goed.

Maar wat ze vervolgens doen, maakt me echt sprakeloos. Dat had ik echt niet verwacht van ze.
Op een afgesproken teken, trekken ze hun rokken omhoog. Het is niet, dat ze heel spannend ondergoed hebben, maar ik kan nu wel hun mooi gevormde benen en heupen zien. En daarbij kan ik me ook wel voorstellen, dat het al heel wat is in hun ogen. De meiden grijnzen breed, als ze me met open mond zien kijken.

Chantal zegt lachend: ‘Ik geloof dat John nu al spijt heeft! Wat moet dat niet worden, als we zo verder gaan?’
Ik kan alleen maar uitbrengen: ‘Wow!’

Melissa lacht. ‘Ik denk het ook. Zullen we het dan maar afronden? Want anders begint hij zo meteen ook nog te kwijlen!’

Chantal knikt, en meteen trekken ze dan hun sweaters uit, waardoor ze in hun bh staan. Ze hebben fraaie borsten. Een ruime cup B, maar ik zou me kunnen vergissen. Maar ook hier geen hele fraaie lingerie.

Mijn mond valt ver open, ik ben echt sprakeloos. Dit is echt wel het laatste wat ik verwacht had.
Ik hoor de beiden lachen, en Chantal zegt: ‘Missie geslaagd! En volgens mij vond hij het wel leuk, als ik daar zie, wat er tussen zijn benen gebeurd!’

Melissa knikt. ‘Eigenlijk wel jammer, dat ik die nu niet te zien krijg! Ik hoop maar dat zijn vriend Daan wel iets fatsoenlijks heeft.’
Dan kleden ze zich weer snel aan, terwijl ik nog steeds met open mond sta te kijken. Chantal komt op me af en geeft me een zoen. ‘Was het de moeite waard, John?’

‘Absoluut! Dit had ik echt nooit van jullie verwacht!’
‘Hoezo niet? Omdat we heel erg gelovig zijn? Dat wil niet zeggen, dat we van steen zijn! We hebben ook gevoelens, en seksuele driften, maar we gaan er gewoon anders mee om. Het is echt niet heel ongewoon om je partner lekker op te geilen, zonder seks te hebben. Dat maakt het juist leuk.’

‘Eigenlijk wel jammer. Al dat lekkers, maar ik mag er amper aankomen.’
Chantal grijnst. ‘Maar eigenlijk heb je nu wel van ons kunnen genieten, maar wij hebben nog niets van jou gezien. En het zou wel zo eerlijk zijn voor Melissa, dat ze op zijn minst een glimp van jouw body mag zien.’

Ik lach en zeg: ‘Aha, zit dat zo in elkaar? Nou goed, ik schaam me niet echt voor mijn lichaam. Hup, jullie nu tegen de wand, en geniet maar!’
Melissa en Chantal kijken verrast, dat ik zo gemakkelijk toegeef.

Ik ga een paar stappen voor hun staan, en begin me dan langzaam te ontdoen van mijn kleding. Niet dat er veel uit te trekken valt, ik ben ook maar slechts gekleed in een shirt, boxershort en een korte broek.

Maar de dames happen toch wel even naar adem, als ik mijn shirt uittrek.
‘Wow, een sixpack?’
‘Hey, ik mag wel fors zijn, maar ik kleed me meestal niet zo heel strak. Eigenlijk hetzelfde, als jullie doen.’
Ze lachen. ‘Ga verder!’

Ik trek dan mijn korte broek naar beneden, want ik besef me, dat we niet heel veel tijd meer hebben. Chantal en Melissa kijken nu ook met open mond.
‘Wow! Helemaal niet slecht, John! Lekker kontje heb je!’
Ik trek dan weer snel mijn broek omhoog, omdat ik hoor, dat er een wagen de inrit oprijdt.

‘Jullie ouders zijn terug. We moeten snel naar boven. En Daan en Michel zullen zich al afvragen, waarom het zo lang duurt!’
Ze knikken, terwijl ik haastig mijn shirt weer aantrek, en ze vlug nog wat op enkele zaken wijs. Ik heb een goed gevulde diepvries in de kelder, en legio aan keukenapparatuur in de kelder. Dan lopen we snel naar boven.

Daan zegt tegen me: ‘Dat duurde wel heel erg lang, John? Wat hebben jullie daaronder toch uitgespookt?’
‘Ik heb ze de kelder laten zien, die hadden ze nog niet gezien, en ze wilden voor vanavond lekker voor me koken. Ze vonden het zo zonde, dat ik de keuken maar amper gebruik, dus heb ik ze laten zien, wat ik nog allemaal meer had. En dat heb ik ze laten zien. Nu hebben ze echt alles gezien!’

Ik zie Chantal en Melissa even hun hoofd afwenden, ze moeten lachen. Maar dan komen Joris en Jolien naar binnen gelopen.
Ik vraag meteen: ‘En, hoe is de proefrit verlopen?’
‘Werkelijk perfect! Alles doet het en hij rijdt echt heerlijk!’

We gaan aan tafel zitten. Nu moet er over zaken gepraat worden. Joris wil de wagen best wel kopen, maar wil toch nog even onderhandelen over de prijs. Maar ik ken Daan, die zal niet toegeven. Dan maar de wagen niet verkocht. Ik spring de beiden te hulp.

‘Daan, waarom geef je die set banden er niet bij, die je nog hebt liggen? Ze passen straks toch niet bij je nieuwe project.’
Daan begrijpt meteen de hint en zegt: ‘Ja, dat kan ik wel doen. Dat zijn nog splinternieuwe banden, en als ik heel eerlijk ben, zijn die huidige op die wagen over niet al te lange tijd aan vervanging toe. Maar dan blijft de prijs, zoals hij nu is.’

Joris denkt even kort na, en kijkt even ter ondersteuning Jolien aan. Die glimlacht slechts, en daarmee is de beslissing genomen.

‘Goed, deal!’ Joris steekt zijn hand uit, en Daan schudt de hand van Joris.
‘Dan heb je jezelf zojuist een hele mooie wagen gekocht!’

Joris glundert van oor tot oor. Dan slaakt hij een diepe zucht.
‘Aargh! Ik kan amper geloven, dat ik dit werkelijk gedaan heb! Eindelijk laat ik mijn lang gekoesterde droom in vervulling gaan! John, bedankt dat je me hiermee hebt geholpen!’

‘Geen probleem, Joris. Ik denk, dat jullie dan maar meteen even de papieren in orde kunnen maken, dan zet ik de wagen alvast in de schuur, zodat we er meteen aan kunnen beginnen.’

‘Mogen we even jouw wagen dan lenen? Want het is anders best een stuk lopen naar het centrum.’
‘Geen probleem, je weet waar de sleutels liggen.’

Terwijl Daan en Joris weg zijn, rijd ik de wagen van Joris in de schuur, waar ik hem in het midden van de schuur neerzet. Michel helpt me mee de benodigde delen te demonteren. Want ik moet enkele delen lassen, en ik wil niet, dat ik het interieur beschadig. Het lassen op zich is niet zo heel veel werk, maar wel het werk om het goed en netjes te doen.

Samen halen we de achterbank eruit, de bekleding, eigenlijk alles wat brandbaar is. Enkele stroomkabels, die onder de matten lagen, hebben we omhoog gebonden, zodat er dadelijk niets kan gaan smeulen of branden. Dan zet ik de wagen op de brug, en ga dan bekijken hoe groot de schade werkelijk is. Ik moet een gedeelte van een koker vervangen, en wat plaatwerk onder de achterbank. Maar ik zie ook, dat de remleidingen hun beste tijd hebben gehad. Van de remmen weet ik, dat die nog niet gek lang geleden vervangen zijn, dus daar hoef ik niet naar om te kijken.
Maar de reparaties zijn toch wat meer, dan ik in gedachten had. Maar het had erger gekund. Ik begin de rotte stukken eruit te slijpen, en net als ik bezig ben, komen Daan en Joris terug.

Joris ziet dat ik al bezig ben en vraagt: ‘En? Hoe erg is het?’
‘Het is iets meer, dan ik verwacht had, maar het valt toch nog wel mee. Het meeste werk zit hem in deze koker. Dat krijg ik misschien vandaag nog af. Ik heb nog plaatmateriaal liggen, dat kan ik wel vormen.

Maar ik zie ook, dat de remleidingen roest hebben. Nu we toch de wagen op de brug hebben, kun je die beter ook meteen vervangen. Verder valt het best wel mee.’

‘Is dat duur, remleidingen?’
‘Nee, dat valt op zich best wel mee. Er zit een bedrijf in de buurt, die van dat spul altijd op voorraad heeft liggen. Op en neer zal het zo rond de anderhalf tot twee uur rijden zijn.’

‘Nou, dan doe dat ook maar meteen. Ik kan maar beter even door de zure appel heen bijten. Waar moet ik zijn, om dat te gaan halen?’
‘Tja, dat is eigenlijk wel een probleem. Dat bedrijf is in het weekend dicht.’

Joris kijkt teleurgesteld, en Daan ziet dat. ‘Je zou Paul toch even kunnen bellen? Voor jou doet hij de deur wel even open.’

‘Goed idee, en dan kan ik hem meteen vragen of hij die achteras voor zijn wagen nog nodig heeft. Ik weet dat hij er een zocht, en ik heb hem niet meer nodig. Hij ligt hier toch maar te liggen.’

Ik pak mijn telefoon en bel mijn vriend Paul op. Die werkt in het magazijn van dat bedrijf, en is zelf ook enthousiast liefhebber van Amerikaanse wagens.
Paul neemt op. ‘Paul Leyser.’
‘Paul, met John Vliegers.’
‘Hey, John! Waar bel je voor?’
‘Paul, ik heb even je hulp nodig. Daan heeft zojuist zijn wagen verkocht, maar daar moet dringend de remleidingen van vervangen worden. En ik heb ook nog wat remolie, en nog wat extra plaatmateriaal nodig. Kun je me dat nog even regelen?’

‘Oei, ik sta eigenlijk op het punt weg te gaan. Ik heb een as gevonden voor mijn wagen.’
‘Die kan ik je ook regelen. Die as, die ik nog heb liggen, doe ik weg. Voor zeshonderd is hij van jou.’
‘Deal! Dan hoef ik niet helemaal naar Alkmaar heen te rijden, en ben ik nog goedkoper uit ook! Goed, ik rijd wel naar de zaak, en zet vast die spullen voor je klaar. En kun je die as dan ook meteen meenemen?’

‘Geen probleem. Dan rijd ik zo meteen aan.’
‘Prima! Dan zie ik je over een uurtje?’
‘Ja, zoiets. Bedankt man!’

Ik hang op en zeg: ‘Geregeld. Paul is blij, en we kunnen onze spullen daar ophalen.’
Daan zegt: ‘Dan rijd ik even met je mee, John. Volgens mij had Paul ook nog een achterlicht liggen, dan kan hij die er meteen bij doen.’

Joris vraagt: ‘Kan ik in de tussentijd nog wat doen?’
‘Je zou de wielen er vast af kunnen halen, en naar de garage kunnen brengen, zodat je die banden er opnieuw kunt opleggen. Die banden liggen daar in de hoek, met de sticker Daan erop. En de garage, daar ben je straks al langs gekomen, toen je de wagen liet overschrijven.’

Michel zegt: ‘Ik help je wel, pap.’
‘En neem mijn Toyota maar, ik rijd wel met de Cadillac.’

Ik loop naar binnen om me even andere kleren aan te trekken, en kom daarbij Jolien, Chantal en Melissa tegen. Ze zijn hard bezig de logeerkamers te poetsen. En tot mijn verbazing hebben ze al een complete slaapkamer klaar.

‘Zo, jullie schieten nogal op!’
Jolien glimlacht. ‘De hoeveelheid rotzooi valt eigenlijk best wel mee, en ik slaap vanavond liever in een schone slaapkamer.’
‘Dat kan ik me wel indenken. Maar ik ben even weg, ik moet wat onderdelen halen in Baarlo, en ik zal ongeveer anderhalf tot twee uur weg zijn.’

‘Was er iets kapot?’
‘Kapot is het nog niet, maar het is wel beter te vervangen, nu we er goed bij kunnen. En dan is hij er ook meteen voor lange tijd vanaf. De remleidingen waren roestig. Dat is niet heel duur om te vervangen, maar wel flink wat werk.’
‘O, die kun je inderdaad dan maar beter vervangen. Maar gaat het allemaal nog wel lukken voor zondag?’
‘O, jawel! Ik ben er vrijwel zeker van, dat jullie zondag gewoon met die wagen naar huis kunnen rijden. Joris gaat nu de banden laten omwisselen, en Michel helpt hem erbij.’

‘O, dus die zijn nog wel even bezig? Ik wilde eigenlijk Michel vragen om ons te helpen die grote stukken naar boven te slepen.’
‘Dat kunnen ze toch ook, als ze weer terug zijn? Vanmiddag is die garage dicht, dus ze kunnen het beter nu even doen.’

Chantal ziet opeens een buitenkansje. ‘Mam, mogen wij dan even met John mee?’
Ik zie Jolien even twijfelen, maar ze zegt dan: ‘Goed, omdat jullie zo goed hebben meegeholpen. Ik kan het hier nog wel even alleen af. Maar zou je niet even aan John willen vragen, of je wel mee mag?’

Chantal kijkt blij, evenals Melissa. ‘Dank je, mam!’
Dan kijkt Chantal me smekend aan. ‘Mogen we alsjeblieft met je mee, John?’
‘Geen probleem. Maar geen smerige kleren in mijn wagen!’
‘We kleden ons meteen even om!’

Enkele minuten later hebben ze zich reeds omgekleed, en zien er om op te vreten uit. Daan en ik hebben de zware achteras dan al achter in de koffer gelegd, en rijden dan meteen aan.
Melissa is heel blij, dat ze met Daan op de achterbank mag zitten, en ik zie Daan al meteen wat babbelen met Melissa.
Chantal heeft plaats genomen op de voorbank en zit direct langs me. Verliefd hangt ze tegen me aan. We zeggen niet veel, maar dat is ook niet nodig. Ze kan amper haar geluk op, dat ik al een keuze heb gemaakt. Of liever gezegd, dat heeft Melissa voor haar gedaan.

En nog voor we halverwege zijn, zie ik, dat Daan al een move heeft gemaakt, en ik maak Chantal attent op wat er achter haar gebeurt. Ze glimlacht en fluistert in mijn oor: ‘Dat vind ik nou leuk! Nu hebben we allebei een vriendje, en daarom hoeven we ook niet jaloers op elkaar te zijn!’
Ze geeft me een zoen op mijn wang, hoewel ze me heel graag een echte zoen had gegeven. Maar dat gaat niet, ik moet mijn aandacht op de weg houden. Ik sla mijn rechterarm om haar schouders en trek haar tegen me aan. Zo rijden we verder tot ik van de snelweg af moet. Een paar minuten later komen we bij het bedrijf aan, waar ik de spullen moet afhalen.
Ik zie dat Paul al aanwezig is, maar hij is aangenaam verrast, dat ik enkele gasten bij heb.
‘Zo, je hebt gezelschap meegenomen?’

‘Ja, dit zijn Melissa en Chantal uit Kampen. Hun vader heeft de wagen van Daan overgenomen.’
‘Aha, maar als ik het zo zie, zijn er ook nog hele andere transacties, dan alleen maar die wagen!’
We lachen. ‘Misschien. We zien wel wat de toekomst ons brengt. Maar ik heb de achteras voor je meegenomen. Gelukkig dat mijn wagen zo’n grote bak achter heeft, want hij paste ook maar precies. Help je hem er even uit te halen?’

Met vereende krachten halen we het zware ding weer uit de auto, en Paul betaalt me. Dan lopen we weer naar binnen, waar Paul al de nodige onderdelen voor ons klaar heeft staan. Daan vraagt aan Paul: ‘Heb je toevallig ook nog een achterlicht? Er zat een scheur in, maar zo wil ik de wagen niet afgeven. Dat moet gerepareerd worden.’

‘Ik heb alleen maar een replica liggen, en die is net iets anders. Het verschil is niet groot, maar ik denk dat het wel zou opvallen. Dan zou ik ze allebei vervangen, dan valt het minder op, en bovendien kosten ze ook niet eens zo veel.’

‘Wat kosten ze dan?’
‘Twintig euro per stuk. Ik kan ook nog wel aan nieuwe originele komen, maar dan betaal je honderd euro meer en daar zit een levertijd van veertien dagen op.’

‘Oei, dat zou ik even moeten navragen. John, heb jij het nummer van Joris?’
Melissa zegt lachend: ‘Mijn vader heeft geen mobiel. Maar Michel heeft er wel een. Ik zou hem wel even kunnen bellen?’
‘Als je dat even doen wilt?’

Melissa pakt haar mobiel, en belt haar broer op. Even later overlegt Daan met Joris, wat hij met het achterlicht moet doen. Maar Joris doet niet zo heel moeilijk, hij vindt de replica’s ook goed en daarmee is het probleem opgelost.

We rekenen af, en bedanken Paul voor de genomen moeite.
‘Geen dank, John. Ik moet jou bedanken. Het scheelt me nu tijd en geld, en ik weet dat je staat voor wat je verkoopt. Dan kan ik dadelijk die as nog monteren, en daar ben ik blij om, want dan kan de wagen naar de spuiter.’

We nemen afscheid van Paul en rijden weer terug naar huis. Omdat de reis toch best voorspoedig is gelopen, en we ook niet heel erg lang nodig hadden om die spullen op te halen, maak ik een korte omweg langs de Maas. Daar is het perfect weer voor en dat rijdt ook veel ontspannender.
In Kessel steek ik de rivier met een veerpont over, en dat geeft me de gelegenheid om even mijn aandacht aan Chantal te geven.

Ze kijkt me glimlachend aan en trekt me al naar haar toe.
‘Zo zo, je hebt het nogal nodig, Chantal!’
‘Je moest eens weten, John! Achter ons zitten ze al de hele tijd te zoenen, ze hebben amper wat van de omgeving gezien! En ik kon alleen maar tegen je aan leunen!’

Ik geef haar dan eindelijk haar zoen, waar ze zo lang op heeft moeten wachten. En dan weet ik al meteen, dat ik de juiste keuze heb gemaakt. Alles voelt nu juist aan, en ik moet mezelf haast van haar lippen wegrukken, als we aankomen met het veer. Chantal kreunt van ongenoegen, maar weet dat ik niet anders kan. Maar ik parkeer de wagen dan meteen langs de weg, zodat ik de zoen fatsoenlijk kan afmaken. En daar is ze dan wel weer blij mee.
Een kwartier later rijden we weer weg, want uiteraard kunnen we haar ouders ook weer niet te lang laten wachten. Een goed half uur later kom ik weer bij mijn eigen huis aan. Het is dan al bijna middag en Jolien heeft de lunch al klaarstaan, waar we dan meteen gaan aanschuiven.

Maar het waakzame oog van Jolien heeft al snel door, dat er iets veranderd is aan tafel. Ze ziet de glazige blik van haar beide dochters. Ze hoeft niet heel lang na te denken, wat er aan de hand is, en zegt tegen Joris: ‘Het is weer eens zover, Chantal en Melissa zijn weer eens verliefd!’

Joris kijkt me meteen aan en ik haal mijn schouders op. Maar dan kijkt hij nog eens naar zijn dochters en ziet toevallig Melissa naar Daan staren. Dan schudt hij lachend zijn hoofd en zegt: ‘Volgens mij heb ik bij deze wagen ook nog een schoonzoon erbij gekocht!’

Daan bloost meteen en ook Melissa bloost lichtjes. Maar Daan is mans genoeg om het toe te geven.
‘Valt het dan zo op, mijnheer?’

‘Zeg maar Joris. En bij jou valt het nog wel mee, maar ik ken mijn dochters. En bij Chantal hoef ik ook niet lang na te denken, die is verliefd op John, maar dat wist ik al, voordat we hierheen kwamen.’

Nu bloost Chantal ook. Joris lacht weer. Hij zegt tegen haar: ‘Dachten jullie nou werkelijk, dat we blind zijn, Chantal? Er was duidelijk iets gaande tussen jullie en John, maar ik ben blij, dat de zaken nu weer een beetje normaal lijken te worden. Maar hebben jullie er wel even over nagedacht, dat deze twee heren aan de andere kant van het land wonen?’

Chantal knikt. ‘Ja, daar denk ik al even over na. Straks moet John weer hier werken, en zijn we weer van elkaar gescheiden. Dat zal wel even zwaar worden.’
‘Dat zal zeker moeilijk gaan worden, maar het kan jullie band wel versterken. En dat gaat dus nu ook voor Melissa gelden. Ach ja, mijn kleine meisjes worden groot! Ik hoop, dat het nu wel goed voor jullie gaat. Jullie vorige vriendjes waren niet echt een succes, maar bij deze twee heren heb ik een beter gevoel.’

Omdat ik Joris al wat beter ken, vraag ik hem lachend: ‘Ben je je dochters dan nu al moe?’
Joris lacht. ‘Nee, maar je weet dat het ooit komen gaat. Maar ze zijn volwassen, en al ruimschoots oud genoeg om op eigen benen te staan. Chantal woont al op kamers, en Melissa gaat dat doen. Dus ze zouden hoe dan ook uit huis gaan.’

Chantal denkt even snel na. Dan zegt ze opeens: ‘Pap, mag ik wat vragen?’
‘Natuurlijk, zeg het maar.’
‘Is het collegegeld voor komend semester al betaald?’
‘Nee, dat moet ik nog doen, hoezo?’

‘Nou, het zit zo. In Zwolle hebben ze niet zo’n goed vervolg voor de vocale opleiding, en volgens mijn decaan zou ik dan beter naar een ander conservatorium heen kon gaan. Ik kan wel blijven, en ik heb ook wel gezocht, maar ik kon niet echt een besluit nemen. Maar nu weet ik, dat in Maastricht wel heel veel aandacht is voor de vocale opleiding. Dat is wat meer opera en musical gericht, en daar wil ik toch wel een beetje op aan.’

‘O, maar waarom heb je daar niet eerder over verteld?’
‘Maar dat heb ik ook gedaan, ik heb het tegen mam verteld. Maar ze zei me, dat ik eerst maar eens goed moest informeren, voordat ik het tegen jou vertelde.’

‘En nu heb je dus wel een besluit genomen? Weet je zeker, dat je een goed besluit neemt? Of wordt het ook een beetje beïnvloed, doordat je nu verliefd bent op John en daarom dichter bij hem wil gaan wonen?’

Chantal bloost weer. ‘Misschien dat mijn besluit wel een beetje door John in beïnvloed, maar ik twijfelde tussen Utrecht en Maastricht. En dat heeft uiteindelijk dus wel de doorslag gegeven.’
‘Oké, dat kan ik begrijpen en accepteren. Maar dan wil ik wel hebben, dat je een kamer in Maastricht gaat zoeken. Je mag van mij best dichterbij John gaan wonen, maar er moet ook wel wat afstand tussen jullie zijn, zodat je je ook kunt richten op je studie. En als je dat werkelijk wilt, dan moeten we dat maar eens snel regelen. Weet je wel al, of er nog wel plaats op de opleiding is?’

Chantal knikt. ‘Ik heb net voor de vakanties nog gebeld, en ik kon er nog terecht. In Utrecht was ook nog wel plaats, maar daar waren meer geïnteresseerden.’
‘Dan moet je maar eens heel snel op zoek gaan naar kamers, Chantal. Die zullen daar ook niet voor het oprapen liggen.’

Ik denk even na en zeg: ‘Ik heb familie in Maastricht wonen. Of ja, in Bemelen, dat ligt bijna tegen Maastricht aan. Met de fiets ben je ongeveer in ruim een half uur in Maastricht. Ik zou hun eens kunnen vragen, of ze geen kamer vrij hebben voor Chantal. Ik weet dat ze al eens eerder een kamer verhuurd hebben, en volgens mij is die nu vrij.’

‘O, dat zou helemaal fijn zijn! Kun je dat eens navragen?’
‘Natuurlijk, geen probleem. Ik bel ze vanavond wel eens op.’
Ik sta dan op. ‘We zullen maar eens snel aan de slag gaan, want anders krijgen we die wagen van jou nooit klaar!’

We gaan dan meteen aan de slag, dat wil zeggen, Joris en ik. Michel mag de dames gaan helpen met het sjouwen van de zware dozen en meubelstukken naar de zolder. In de tussentijd ben ik hard bezig om de stukken metaal te vormen naar de vorm van de wagen. Joris kijkt aandacht toe, hoe ik daarmee bezig ben.
‘Je bent er nogal handig in, John. Waar heb je dat geleerd?’

‘Voordat ik mijn logistieke opleiding begonnen ben, heb ik eerst op MBO techniek gedaan. Maar daar ben van vanaf gestuurd, vanwege een nogal uit de hand gelopen grap. Vroeger was ik echt niet zo’n lieverdje.’

‘Wat heb je dan gedaan, dat je weggestuurd bent?’

‘De Wc’s opgeblazen met een flinke natriumblok, die ik uit de scheikundekamer had gestolen.’
‘Wat? Oei oei, dat zal me een ravage zijn geweest!’

‘Dat kun je nogal stellen. Van de 6 wc-potten was er nog maar een heel, en alle tegels aan de muur, inclusief die van de dames-wc’s, waren kapot of van de muur gevallen door de explosie. Ik had geluk, dat er op dat moment niemand op de wc’s bevond.’

Joris kijkt geschokt. ‘Dat is nogal! En toen?’
‘Ja, toen moest ik een nieuwe opleiding doen. Ik was nog maar zestien. Ik ben toen die logistieke opleiding begonnen, maar ik heb daarna wel nog lang moeten werken om alle schade te vergoeden. Dat moest ik natuurlijk allemaal terugbetalen.
Mijn ouders hebben dat wel voorgeschoten, maar ik moest iedere cent aan ze terugbetalen. Maar ik denk niet, dat het me slechter heeft gemaakt. Het heeft ervoor gezorgd, dat ik alles wat meer waardeer. Ik geniet nu meer van de mooie dingen van het leven, in plaats dat ik het kapot maak. Het is een goede les geweest, dat zeker.’

‘Maar je hebt dus nog op school geleerd hoe je met metaal moest omgaan?’
‘Ja, maar ik heb daarna wel mezelf nog wat dingen aangeleerd. Ondanks dat ik veel moest werken om mijn schuld aan mijn ouders terug te betalen, heb ik toch nog wel de tijd gehad om leuke dingen te doen.
Een vriend van me woonde op een boerderij en als de mais van het land was, dan was het tijd voor de stoppelcross. We trokken een oude wagen van de sloop, en die prepareerden we dan voor het racen over de stoppels van de mais. Met een loader maakten we springbulten, dus de wagen had wel wat te lijden.

Dat mocht ik dan weer repareren. En de ouders van die vriend vonden alles goed, maar we moesten er wel altijd iets van een rolkooi in maken. En dat begrepen we wel, want de wagen ging ook wel eens over de kop. En we zorgden ook, dat de benzinetank nooit kon lekken. Daarvoor hebben we ons een racetank gekocht, was enorm duur, maar daardoor konden we behoorlijk gek doen. Jezus, dat waren nog eens tijden!

En ik heb nog heel wat moeten lassen. Daar heb ik eigenlijk pas echt geleerd om goed te lassen en ik moet zeggen, dat ik er nu tegenwoordig echt goed in ben geworden. Daan is meer de man van de techniek, al weet ik er zelf ook wel een en ander vanaf. Maar Daan is automonteur en ik niet.’
‘Aha, dus op die manier zijn jullie bij elkaar gekomen. Maar petje af, ik denk niet, dat ik dit zou kunnen.’

Na het eten gaan we weer snel aan de slag. Anderhalf uur later heb ik het stuk koker van de carrosserie vervangen. Gelukkig zit dat gedeelte aan de onderkant, waar je het niet ziet. Dan hoef ik alleen nog maar wat stukje plaat te vervangen, dat is gemakkelijk. En dan is het alleen nog afwerken, en als ik daarmee klaar ben, moet je toch echt goed kijken, waar ik het gelast heb. En nadat ik het ook nog eens met een spuitbus zwarte verf heb behandeld, is er nauwelijks nog wat van te zien. Joris is best onder de indruk.

‘Wow, je ziet er echt nauwelijks nog wat van!’
‘Straks spuit ik er nog wat tectyl tegenaan, dan is het nog beter beschermd tegen de roest. Dan gaan we nu de remleidingen vervangen. Het is maar goed, dat Paul me die speciale buigtang heeft geleend, want dan kun je die leidingen mooi recht maken en met de juiste bochten. Dat lijkt het, alsof af fabriek gedaan is.’

‘Aha, is daar dat ding voor? Ik dacht al, hoe kun je van die rollen buis die bochten zo netjes buigen?’

Ik glimlach en begin voorzichtig de oude leidingen te demonteren. Die wil ik als voorbeeld nemen om de nieuwe leidingen na te maken. Dat is nogal wat werk en voordat we het weten, zijn we al anderhalf uur verder.

Het is dan al vijf uur geweest en Chantal komt ons roepen voor het eten. Joris en ik wassen ons even goed, want we zijn behoorlijk smerig geworden. De overalls hangen we aan de haken in de schuur en begeven ons dan naar het huis.

We kunnen meteen aanschuiven aan tafel en Jolien vraagt ons: ‘En, jongens? Schiet het al een beetje op?’
‘Ja, het vordert goed. De roestplekken zijn al gemaakt, en nu zijn we bezig met de remleidingen. Die hebben we er nu net af, en die moeten we nu namaken.
Daarvoor heb ik een speciale tang kunnen lenen, daarmee gaat dat een stuk gemakkelijker en bovendien ook netter. Morgen kan jullie wagen weer rijden. En hoe staat het met jullie?’

‘Wij zijn al klaar! Dus wij kunnen morgen gaan shoppen! Je had toch gezegd, dat die winkels ook op zondag open zijn?’
‘Ja, dat klopt. Die zijn 7 dagen per week open.’
‘Goed, kun je ons er dan naar toe brengen? Ik heb geen rijbewijs,’

‘Dat kan, maar jullie zouden ook met de trein kunnen gaan. Het station van Echt is hier maar een steenworp verderop en vanaf het station van Roermond is het een kilometer lopen naar de Outlet. Dan kun je gaan en terugkomen, wanneer je maar wilt. Bovendien kom je dan ook nog eens door het centrum van Roermond en als je wilt, kun je ook nog naar de kerk.’

Jolien kijkt verrast. ‘Naar de kerk?’
‘In Roermond staat een heuse Kathedraal. Wel Rooms-Katholiek.’
‘Hmm, dat is op zich geen slecht idee. En de Heer zal het niet uitmaken in welke kerk we zullen bidden. Voor een keer zal dat heus geen problemen opleveren, ten minste, dat denk ik.’

‘En anders kun je ook wel hier in Echt naar de kerk gaan, daar ben je zo.’
‘Ga je dan met ons mee naar de Kerk?’
Daar stelt Jolien me wel even voor het blok. Ik ben er al jaren niet meer geweest. Ik zie Daan lachen, dus ik besluit hem het lachen eens te laten vergaan.
‘Alleen als Daan ook meegaat.’

En of dat effect op Daan heeft. Hij is er, net als ik, jaren niet meer geweest. Bovendien woont hij in Susteren, een dorpje verderop. Zijn mond valt dicht, en dat is Chantal en Melissa niet ontgaan. Ik zeg lachend tegen Daan: ‘Wat is er, Daan? Heb je opeens schrik gekregen?’
‘Pff, man! Ik ben er in geen jaren meer geweest!’

Jolien is dat allemaal niet ontgaan. Van mij wist ze dat al, en ik denk dat ze dat ook wel van Daan vermoed had. Daarom zegt ze: ‘Het kan dan zeker geen kwaad om nog eens te gaan, Daan. Of ben je bang?’
Daar heeft ze de zwakke plek van Daan gevonden. Hij is nogal gemakkelijk op te jutten, als je de juiste woorden tegen hem zegt.

‘Wie is er bang? Ik? Ik ben voor de duivel niet bang!’
Ik antwoord lachend: ‘Nee, maar wel voor die harde kerkbanken!’
‘Nee, dat niet, maar ik weet bijna niets meer, hoe dat allemaal gaat, man!’

Lachend antwoord ik hem: ‘De familie Santegoed is anders best gelovig. Misschien eens tijd om dat weer eens op te frissen.’
Daan kijkt me schuins aan. ‘Alsof jij dat nog wel allemaal weet, John! Je bent er zelf ook al jaren niet meer geweest!’

‘Je zou je kunnen verwonderen, Daan. Ik ben jarenlang misdienaar geweest, en ik ken de bijbel best goed. Het had zo zijn voordelen om misdienaar te zijn. Zachtere stoelen, een jaarlijks uitstapje, en ik kreeg wat extra zakgeld. Maar daarvoor moest ik wel vroeger mijn bed uit, en na de mis de kerk vegen. Het kostte me wel veel tijd. Maar ik heb het altijd met plezier gedaan. We mochten daarna altijd bij de pastoor blijven eten, en hij zorgde er altijd voor, dat er lekker eten op tafel stond. En daarna las hij ons voor uit de bijbel. Hij kon goed vertellen, die man. Jammer, dat hij niet meer leeft.’

‘Dat wil ik wel eens zien, John! Ik geloof er niets van.’
‘Morgenvroeg om tien uur kun je het zien. Dan is de hoogmis. Of als we even opschieten, dan kunnen we de avondmis nog halen.’
Daan kijkt me verbaasd aan. ‘En dat weet je gewoon allemaal?’

‘Mijn buurman zit in het kerkbestuur, daardoor weet ik die tijden. En je hebt nog geluk, toen ik nog misdienaar was, was de mis nog veel vroeger, toen begon de mis om negen uur.’

‘Ik heb om tien uur een voetbalwedstrijd.’
Ik lach. ‘Sinds wanneer voetbal jij? Dat zou ook voor het eerst zijn.’

Daan lacht nu ook. ‘Verdorie, jou kan ik ook niet voor de gek houden! Maar goed, morgenvroeg ben ik hier, en gaan we samen naar de kerk. Dan wil ik wel eens weten, of je dan nog zo’n grote mond hebt, en of je nog alles weet!’

‘Ik heb nooit gezegd, dat ik nog alles weet, maar wel nog veel weet, Daan! Alleen de Bijbelteksten in het latijn, dat is echt te veel gevraagd. Hoewel ik wel een paar woordjes latijn spreek. Zoals Absens carens.’

Joris lacht hard. ‘Oeh, dat is een goede!’
‘U kent latijn?’

‘Dat moest ik vroeger leren op school. Ik weet echt niet alles meer, maar die ken ik maar al te goed.’
Daan zegt dan: ‘Wat betekent dat dan?’

‘Absens carens betekent: De afwezige krijgt niets.’

‘Ik ken er nog wel een: Omnis amans amens.’

Joris moet nu nog harder lachen. ‘John, je weet ze wel te kiezen. Of ken je het hele spreukenboek uit je hoofd?’

‘Nee, ik ken er echt maar een paar. Deze dan nog: Res, non verba.’

‘Ja, daar heb je gelijk in.’ Joris schudt lachend zijn hoofd. Chantal vraagt: ‘Pap, wat zei John nou?’
‘Omnis amans amens betekent: Iedere minnaar is een dwaas.’

Chantal moet nu lachen.
‘En die laatste?’
‘Geen woorden, maar daden.’

Chantal lacht. ‘Hmm, inderdaad goed gekozen. John. Dus jij gaat nu ook dwaze dingen doen?’
‘Ongetwijfeld, maar denk maar niet, dat jij minder dwaze dingen gaat doen, Chantal. Of ja, dat heb je al gedaan!’

Ze steekt haar tong naar me uit. ‘Zijn er nog meer dingen, waar ik weet van moet hebben, John?’
‘Oh, er zijn nog een hele boel dingen, die je nog niet van me weet, Chantal. Net als ik nog een hoop niet van jou weet.’

We glimlachen naar elkaar. We beginnen met eten, waarna weer snel aan het werk gaan. Daan moet dan naar huis toe, want hij moet zijn hond nog uitlaten en bovendien moet hij ook nog sporten. We werken nog door tot een uur of acht, dan vind ik het wel goed geweest.

Ook Joris begint moe te worden en zegt: ‘Pfft, dat is nog meer werk, dan ik dacht. Ik had niet gedacht, dat het vormen van die leiding zoveel werk zou zijn!’
‘Als je het goed wilt doen en ook netjes, dan is het inderdaad meer werk. Je moet die leidingen weer netjes recht maken en in de juiste hoek buigen. Maar we zijn bijna klaar. Morgen de laatste loodjes nog, dan kunnen we de remmen weer ontluchten, het interieur terugbouwen, en dan is je wagen wel klaar.’

We lopen samen naar binnen. Joris geeft Jolien en zoen, en Jolien vraagt: ‘En, zijn jullie al klaar?’
‘Nee, maar dat gaan we morgen wel halen. Ik moet zeggen, dat ik vandaag veel geleerd heb. En ik had niet verwacht, dat het ook nog eens zo leuk zou zijn!’

Jolien glimlacht en kijkt haar man aan. Ze trekt dan haar neus op en zegt: ‘Ga maar snel douchen, want je ruikt flink naar zweet. En als je lief bent, krijg je ook nog een lekker stuk cake.’

Joris kijkt glunderend. ‘Chocoladecake?’
Jolien glimlacht breed, ze weet wel, welke cake haar man lekker vindt. Ze knikt en zegt: ‘Jullie hebben vandaag zo hard gewerkt, dat verdient wel een beloning, dacht ik zo.’

Joris verdwijnt naar boven heen om te gaan douchen en Jolien vraagt dan aan me: ‘Wat moeten jullie nog allemaal aan de wagen doen?’
‘Het valt echt best nog mee, Jolien. We zijn een heel eind met de remleidingen. We hebben ook maar meteen de leidingen aan de voorkant uit voorzorg vervangen, we hadden immers buis genoeg. Dan nog de remmen goed ontluchten, de wielen monteren, en dan nog het interieur weer opnieuw monteren. En dan kijk ik uit voorzorg de rest ook nog even na, maar ik verwacht, dat Daan ook nog wel even komt kijken. Oh ja, we moeten ook nog de achterlichten vervangen, daar zat toch een scheur in?’

‘Oh, dus dat gaat morgen lukken? Daar ben ik blij om. Maar nu we toch even alleen zijn, John, ik heb een vraagje aan je. Heb je even?’
‘Natuurlijk, zullen we even naar buiten lopen?’

Jolien knikt. We gaan buiten op het terras zitten, terwijl Chantal en Melissa binnen televisie aan het kijken zijn, hun favoriete programma is erop.
Jolien kijkt me aan en zegt: ‘John, allereerst wil ik duidelijk maken, dat ik echt niets tegen je heb, maar ik heb gewoon nog een paar vragen.’
‘Dat begrijp ik wel, vraag maar los!’

‘Ah, dank je. Allereerst wil ik vragen, hoe serieus je het ziet met Chantal. En dan gaat het me vooral over hoe je het wil gaan volhouden over de grote afstand, tussen waar jij woont en waar Chantal woont.’
‘Op je eerste vraag kan ik zeggen, dat ik het absoluut serieus zie. Ik heb wel vaker een vriendin gehad, maar bij Chantal voel ik me gewoon goed. Ik hoef me niet anders voor te doen, dan ik werkelijk ben. En de afstand is op vele manieren te overbruggen. We kunnen skypen, appen, en ook nog lekker ouderwets bellen. En in de weekenden zal ik heus nog wel vaker op bezoek komen.’

‘Juist, daar wilde ik heen, John. Daar heb ik op zich niets op tegen, maar we zijn streng gelovig, maar dat had je, volgens mij, al in de gaten. Wij zijn van mening, dat een vrouw zich nooit aan een man mag geven, voordat ze getrouwd is. En als het even kan, wil ik ook dat mijn dochters zo het huwelijk in gaan. Of in ieder geval zouden we graag willen, dat het op zijn minst dan al behoorlijk serieus is in jullie relatie. We begrijpen heel goed, dat er tegenwoordig allemaal wat losser omgegaan wordt met de seks, maar het moet niet zo zijn, dat seks vanzelfsprekend moet zijn.’

‘Met andere woorden, voor het huwelijk, geen seks.’

‘Nou ja, zoiets. Het is natuurlijk anders, als jullie je uitgesproken hebben om te gaan trouwen. Joris en ik hebben toen ook niet meer zo nauw gekeken. Ik was al zwanger van Johan, voordat we getrouwd waren.’
‘En nu wilt u van mij horen, dat ik dat respecteer. Nou, ik wil wel beloven, dat ik probeer uw gedachtegoed te respecteren. Maar ik garandeer niets. Als Chantal zichzelf aanbiedt, en ik ben in de juiste stemming, dan weet ik niet of ik dan nog aan mijn belofte zal houden. Dan ben ik liever nu eerlijk naar u toe, dan dat u achteraf teleurgesteld bent.’

Jolien knikt. Ze had het natuurlijk liever anders gehoord, maar ze kan zich indenken in mijn positie.
‘Veel meer kan ik tegenwoordig niet verwachten, of wel? Maar ik vind het zo jammer, dat er zo goedkoop wordt gedaan over seks.’

‘Ik begrijp wel, wat u bedoelt, maar u moet wel begrijpen, dat ik seks ook niet zie om te scoren. In mijn ogen heb je seks met iemand, die je lief hebt. En als het gebeurt, dan gebeurt het gewoon, maar er moet altijd instemming zijn van beide kanten. Zo sta ik erin. Het is dan niet, dat ik Chantal niet respecteer, integendeel!
Seks hebben, is je helemaal, zowel geestelijk als lichamelijk blootgeven aan je partner.’

Jolien is duidelijk wat teleurgesteld. ‘Maar dat is niet zoals wij erover denken, John. Ik hoop dat je dat wel een beetje in je achterhoofd houdt.’
‘Natuurlijk! Maar op het moment, dat het erop aankomt, zal dat het laatste zijn, waar ik aan denk.’

‘Je bent er in ieder geval wel eerlijk over. Het is misschien niet helemaal, wat ik me van dit gesprek voorgesteld had, maar ik denk, dat we allebei onze standpunten duidelijk hebben gemaakt, en ik denk ook niet, dat je laatdunkend over ons gedachtegoed zult zijn.’

‘Natuurlijk niet! En verder laat ik het aan Chantal over, hoever ze wil gaan. Zij bepaalt hoever we gaan, niet ik. En geloof me, ik ben ook maar een man, met bepaalde behoeftes. Maar ik ga Chantal niet dwingen om bepaalde dingen te doen. Maar u moet ook beseffen, dat uw dochters misschien ook wel bepaalde behoeftes hebben. Ze zijn immers volwassen. En als ze op die leeftijd nog maagd zijn, dan zou ik zeggen, dat ze zich behoorlijk hebben kunnen beheersen.’

Ik zie aan Jolien, dat ze daarvan wel een beetje van opkijkt. ‘Hoe bedoel je dat, John? Je bedoelt, dat Melissa en Chantal zich misschien eerder aanbieden, dan ik zou verwachten?’

‘Ja, precies zo. Ik mag uw dochters nog wel niet zo heel lang kennen, maar ik heb toch al genoeg meegemaakt met hun om u te kunnen zeggen, dat uw dochters, buiten uw zicht, misschien heel wat minder onschuldig zijn, dan u denkt. Er is nog niets gebeurt, maar de kans dat het gaat gebeuren, wordt alleen maar groter.’
‘Mag ik vragen, wat u dan al heeft meegemaakt?’

‘Vragen mag u altijd, maar antwoord krijgen, dat is een andere zaak. Dat is iets wat ik al privé beschouw. Met andere woorden, dat gaat u niets aan. Het enige wat u kunt doen, is me geloven, als ik u zeg, dat er echt niets oneerbaars gebeurd is. Het was meer iets van elkaar uitdagen, zonder enige contact, laat ik het daarbij houden.’

Jolien haalt opgelucht adem. ‘Je hebt gelijk. Dat gaat me ook niets aan, maar ik ben blij, dat je wel heel correct gebleven bent. Ondanks dat we wat verschillen in meningen en gedachten hebben, waardeer ik wel heel erg, dat je eerlijk blijft en bent. En je hebt lef genoeg om voor je mening uit te komen. Dat is al heel wat meer, dan alle vorige vriendjes, die zowel Melissa als Chantal hebben gehad.’

‘Nu we het toch over Melissa gehad hebben, wat vond u nu van Daan?’
‘Tja, we kennen hem pas een dag, maar de eerste indruk is niet slecht. Het overviel me alleen wel even, dat Melissa zichzelf zo snel aan hem had gegeven. Ik dacht, dat ze verliefd was op jou!’

‘Dat was ze ook, maar ik denk dat ze aanvoelde, dat er tussen mij en Chantal meer was, dan ik voor haar voelde. En toen ze Daan zag, kon ik zien, dat ze die connectie ook met hem had. Daan was in ieder geval meteen al om, en ik ken Daan nu toch al enkele jaren. We gaan ook vaker op stap, en ik heb hem ook wel eens zien zoenen met meiden. Maar zoals hij op Melissa reageerde, dat was anders dan hij normaal doet, als hij een mooie vrouw ziet.’

‘Denk je?’

‘Ik ben er vrijwel zeker van. Daan en ik lijken in veel opzichten op elkaar. Mijn moeder zegt altijd, dat we wel twee broers kunnen zijn. En hetzelfde zegt Daans moeder ook.’

Jolien lacht. ‘Ik denk dat ze wel gelijk hebben. Ik vond het leuk, hoe jullie elkaar plaagden, zonder dat er een scheef gezicht bij getrokken werd.’
‘Ach, dat doen we altijd. Als het even kan, dan plagen we elkaar waar en wanneer we maar kunnen.

Een paar jaar geleden heeft Daan een heel weekend rondgelopen met Arschloch op zijn rug geschreven, toen we op een oldtimer meeting waren. Dat had ik gedaan, omdat hij nogal dronken in slaap was gevallen. En omdat het dat weekend zo warm was, liepen we daar zonder shirts rond.’

‘Had hij dan niet door, dat er iets op zijn rug stond?’
‘O, jawel hoor! Maar hij werd er niet boos om. Als mensen erom lachten, wees hij naar mij en zei: Dat is het Arschloch, dat dit op mijn rug geschreven heeft! En meestal kreeg hij dan van anderen een pilsje in zijn handen gestopt. Hij heeft toen zowat het hele weekend gratis gedronken!’

Jolien lacht. ‘Ik geloof meteen, dat jullie samen nog heel wat verhalen te vertellen hebben.’

‘Dat denk ik ook wel. We doen veel samen, dat is zeker. De afgelopen jaren zijn we goede vrienden geworden.’

‘Als ik jullie zo zie, dan geloof ik dat meteen. Hoe dan ook, bij Daan heb ik hetzelfde gevoel, als ik bij jou heb. Jullie twee zijn wel in orde.’

‘En ik let wel een beetje op Daan en Melissa. Dat ze geen gekke dingen doen.’

Jolien glimlacht. Dan zucht ze een keer diep. ‘Och, wat gaat de tijd snel! Het ene moment spelen ze nog met poppen, het andere moment hebben ze vriendjes en zijn ze het huis uit!’

‘Dat vertelt mijn moeder me ook altijd. En mijn zus zegt dat ook over haar kinderen.’

‘O? Je hebt me nog niet veel verteld over je familie, John. Alleen dat je vader gestorven is.’

‘Dat klopt, maar zoveel tijd hebben we daar ook nog niet voor gehad, of wel? Ja, ik heb nog een zus. Ze is een stuk ouder dan mij, ze wordt dit jaar veertig. Ze heet Leonie, en ze is getrouwd met Dean Martins, een Amerikaanse militair. Ze hebben samen twee kinderen, een jongen, Jake, en een meisje, Stephanie. Ze wonen nu in Duitsland, maar ze hebben plannen om weer in Nederland te gaan wonen.
Dean wil na zijn diensttijd niet terug naar de VS, aangezien hij daar ook helemaal geen familie heeft en hier nu heel veel vrienden heeft.’

‘Dus daar zal je wel blij om zijn, dat je zus niet naar Amerika zal verhuizen.’
‘Ja, dat vind ik wel zo prettig. Ik en mijn zus hebben een goede band met elkaar en ik kan het ook uitstekend vinden met Dean.
Dean is overigens net zo gek van Amerikaanse auto’s als ik. Die andere wagen, die in de schuur staat, die is van hem.’

‘Die roestige?’

‘Nee, die nog onder het zeil staat. Volgende week zullen Leonie en Dean wel weer hierheen komen, dan komt Dean weer aan zijn wagen sleutelen, en gaat Leonie lekker bijkletsen met onze moeder, haar oude vriendinnen en natuurlijk ook met mij.’

‘Blijven die hier dan slapen?’

‘Normaal boeken ze een vakantiehuisje. Ik heb al gezegd, dat ze hier mogen blijven slapen, maar daar willen ze niet aan.’
‘Of komt dat, omdat je zus weet, dat het boven in je logeerkamers een puinzooi was?’

‘Mwah, zou misschien ook wel kunnen. Ik zal het in ieder geval niet ontkennen. En ik wil jullie dan ook hartelijk bedanken voor wat jullie gedaan hebben.’
‘Ach, geen moeite. En eigenlijk moet ik jou bedanken, omdat je zo geholpen hebt de droom van Joris in vervulling te laten gaan. Vanaf het moment, dat hij wist, dat het ging gebeuren, heeft hij er amper door kunnen slapen. Alsof hij weer een klein kind was, dat cadeautjes krijgt.’

‘Dat was toch maar een kleine moeite, Jolien. Het kwam ter sprake, en ik kon hem toevallig helpen. Meer is het niet.’

‘Het is toch echt wel meer als dat, John! Je hebt ons gastvrij in je huis onthaalt, je repareert zijn wagen. Dat is meer dan een kleine moeite.’

‘Oké, daar heb je een punt. Maar van mijn oogpunt is dat vanzelfsprekend.’
Jolien glimlacht. ‘Dat is wel iets, dat ik erg aan je mag. Je gemoedelijkheid en je vriendelijkheid. Ik denk niet, dat je veel problemen maakt.’

‘Als je nu denkt, dat ik de perfecte schoonzoon ben, dan help ik je ook vast uit de droom, Jolien. Dat ben ik niet. Er zullen heus nog wel dingen gebeuren, waarvan jij denkt: Nou nou, kon dat niet anders? Of misschien vind je me op sommige momenten gewoon een klootzak. Nu ben ik heel vriendelijk, maar ik kan soms ook heel erg eigenwijs en koppig zijn. Zeker bij sommige gelegenheden.’

‘Dat had ik ook niet anders verwacht. Iedereen heeft wel zijn dingen, waar anderen het zo leuk vinden.’

Joris komt dan alweer naar beneden, wat mij de gelegenheid geeft om mezelf ook op te frissen. Nadat ik me lekker schoon geschrobd heb, scheer ik me weer lekker glad, waarbij ik me tussen mijn benen ook weer alles lekker glad maak. Dat vind ik zelf prettig, en het staat ook wel zo goed, als ik in mijn zwembroek of korte broek rondloop. En bij het sporten is het ook wel prettig, als er daar wat minder haargroei staat.

Ik ben net klaar, als plotseling de deur van de badkamer opengaat. Ik schrik even, maar zie dan Chantal binnenkomen.
‘Hey, wat doe jij nou?’

Ze zegt niets, maar loopt recht op me af. Daar geeft ze me een heerlijke zoen, maar tegelijkertijd voel ik ook een hand om mijn pik. Ik ruk me, met een beetje tegenzin, los van haar lippen en zeg: ‘Chantal, wat moet dit voorstellen?’

Ze grijnst en zegt: ‘Ik zag je net met mam praten, en ik kan me wel voorstellen waarover het ging. Ik wilde je alleen laten weten, dat ik helemaal niet zo’n saai meisje ben, en dat er best wel bepaalde dingen zijn, die we wel kunnen doen.’

‘Dus dan grijp je maar meteen de eerste de beste gelegenheid om me af te trekken?’
‘Vind je dat dan niet fijn?’
‘Jawel hoor, dat hoor je me niet zeggen! Maar ik probeer het even op een rijtje te krijgen. En ik denk dat het dan ook maar meteen beter is, om er even over te praten. Tot hoe ver wil je uiteindelijk gaan?’

Chantal bloost. ‘Nou ja, tot nu heb ik nog nooit meer gedaan, dan een jongen aftrekken, dus zoveel ervaring heb ik nu ook weer niet.’
‘Goed kussen kun je in ieder geval wel, dat hebben we al geprobeerd. En ik kon ook al merken, dat je niet voor het eerst een pik in je handen hebt.’

Chantal bloost nog flinker, als ik het woord pik uitspreek.
Ik lach. ‘Oei, wen daar maar vast aan, Chantal. Je gaat nog heel wat vieze woordjes leren!’
Chantal lacht. ‘Tot nu toe zeiden de jongens alleen maar piemel tegen dat ding.’
‘Er zijn meer woorden voor, piemel, lul, pik. Ik noem hem liever pik.’
‘Dan hoop ik, dat ik je pik nog meer mag vasthouden, John.’

Ik lach weer en vraag: ‘En hoe noem je dat, wat bij jou tussen je benen zit?’
Chantal moet nu hard lachen. ‘Thuis noemen we dat altijd spleetje, maar dat klinkt helemaal niet sexy. En op het conservatorium spreken ze allemaal over kut, en dat vind ik dan wel weer erg sexy.’
‘Nou, ik vind zowel spleetje als kut leuk.’

Chantal lacht weer. ‘Gebruik maar het woord, dat je het fijnste vindt, op dat moment, John. Ik heb er geen voorkeur voor.’
‘Oké, dan is dat ook al vast duidelijk. En dan rest nog de vraag, wat verder met de seks?’

Chantal bloost weer en zegt: ‘Ik wil eigenlijk alles proberen, maar ik wil proberen zo lang mogelijk maagd te blijven. Dat is voor de man, met wie ik ga trouwen.’

Ik grijns nu. ‘Zo? Dat geeft nog een heel scala aan mogelijkheden, Chantal. Alleen jammer, dat het fijnste dan weer net niet mag. Maar dat respecteer ik, dus ik kijk wel uit, naar de momenten, dat we lekker alleen samen zijn!’
Ik geef haar dan een zoen, waarbij ze zich begerig tegen me aantrekt. Ze rukt zich los van mijn lippen om te zeggen: ‘John, als je me zo naakt tegen me aanstaat en zo kust, dan wordt mijn voornemen nog heel moeilijk!’

‘Gewoon jezelf beheersen, Chantal, dat probeer ik ook.’

‘Dat weet ik wel, maar zonder kleren aan, zie je er verdomme zo enorm sexy uit! Dat gaat nog een heel uitdaging worden voor mij!’
‘Alleen voor jou, Chantal? Wat dacht je van mij? Een beeldschone vrouw, op wie ik verliefd ben, wil alles met me doen, maar niet neuken. Dat is pas een uitdaging!’

Ze moet lachen en geeft me nog een vluchtige kus en zegt: ‘Ik moet weer gaan, anders krijg ik commentaar van mam.’

Ze gaat weer snel weg, en ik loop naar de slaapkamer, waar ik me wat andere kleren aantrek. Ik besluit me een sportshirt aan te trekken, dat lekker strak om me heen zit. En daaronder een echte bermuda. Die heb ik afgelopen kerst van Dean en Leonie gekregen. Ze hadden hem meegenomen van hun vakantie op de Bermuda eilanden. Dan pak ik me nog wat slippers uit de kast, en loop daarmee naar beneden.

Ik ga dan naast Chantal op de bank zitten, die wel verrast is, dat ik me nu zo’n strak shirt aangetrokken heb. Ik zie ook Melissa en Jolien naar me kijken, en Jolien zegt: ‘Ik zag wel, dat je gespierd en fors was, John, maar met wat je nu aanhebt, zie je pas echt hoe gespierd je bent! Wow, dat had ik niet verwacht. Waarom kleed je je eigenlijk zo slobberachtig?’

‘Geen idee, ik vind dat gewoon prettig zitten, als de kleren wat losser om je heen zitten. Dan zweet ik niet zo hard.’
Chantal zegt: ‘Nou, ik vind dit helemaal niet erg, John!’

Ze gaat met haar hand over het shirt en voelt dan de spieren op mijn borst en buik.
‘Oh, dat is echt allemaal spieren! Melissa, voel eens hoe hard die spieren zijn!’

Opeens word ik door twee dames op mijn borst betast. Daar bloos ik toch wel even van. Jolien ziet het en roept: ‘Zo is het wel weer genoeg geweest, dames. Laat John met rust!’

Dan zegt Jolien: ‘Zojuist hadden we het over je familie. Misschien is het leuk, als je dat ook aan de rest vertelt. Die zullen dat ook wel graag willen weten.’

Dat doe ik dan ook, en we vertellen elkaar meer over hoe elkaars familie in elkaar zit. Zo komen we ook op mijn oom en tante uit, die vlak bij Maastricht wonen. Dan herinner ik me, dat ik beloofd heb om ze op te bellen, en dat doe ik dan ook meteen, anders is het veel te laat om ze nog op te bellen.
Gelukkig nemen ze nog op.

‘Karel Vliegers.’
‘Hallo ome Karel, met John.’
‘Ah, John! Leuk dat je belt! Het is alweer veel te lang geleden, dat je eens op bezoek bent gekomen!’
‘Dat ga ik binnenkort goedmaken, Karel. Dat beloof ik. Of weet je wat? Dan kom ik komend weekend even op bezoek, dan neem ik mam ook wel even mee.’

‘Dat zou heel erg fijn zijn, John. Doe dat dan maar eens.’
‘Ik zal haar morgen wel even vragen, of ze voor komende zaterdag nog geen andere plannen heeft. Ik laat het je dan meteen weten.’

‘Je mag anders ook best wel alleen op bezoek komen, Mia had het er laatst nog over, dat we je al zo lang niet meer gezien hebben.’
‘Op de verjaardag van tante Dorien nog!’

Ik hoor Karel lachen. ‘Ja, maar je bent al lang niet meer hier geweest, dat bedoel ze.’
‘O, daar hebben jullie gelijk in. Goed, ik kom zaterdag, maar dan moet ik wel nog even wat regelen voor iets anders. Maar ik bel jullie eigenlijk voor iets anders, Karel. Verhuur je nog steeds kamers aan studenten?’

‘Ja, maar we zijn erover aan het denken de boerderij te verkopen, John. Daarom hebben we de kamer niet meer aangeboden.’
‘Oei, dat zou jammer zijn, want ik ken iemand, die iets zoekt in de buurt van Maastricht. Ze wil daar op het conservatorium gaan studeren.’

‘Nog hebben we de boerderij niet verkocht, John. Dat zal nog wel even duren, want het huis, met alle grond erbij, is nogal duur. En dan moeten we ook nog een leuk ander huis kunnen vinden.’
‘Weet je wat? Dan breng ik haar zaterdag ook wel even mee, dan kunnen jullie het er samen even over hebben.’

‘Wie is het, en waar ken je haar van?’
‘Ze heet Chantal Santegoed, en ze komt uit Kampen. En ik zal het jullie dan ook maar meteen vertellen, ze is mijn vriendin. We kennen elkaar nog wel niet zo heel lang, maar dat komt nog wel.’

‘Helemaal uit Kampen? Hoe kom je daar nou weer aan, John?’
‘Soms moet ik daar in de buurt werken, Karel. En daar heb ik haar dan dus ook ontmoet.’
‘Aha, op die manier. Tja, soms kan dat zo gaan. Leuk voor je, John. Dus je bent nu vrijgezel af?’

‘Dat zou je wel kunnen stellen. Maar het is allemaal nog heel pril, al voelt het natuurlijk wel heel goed.’
‘Geniet er maar lekker van, John. Verliefd zijn is het mooiste wat er is, en ik kan het weten, want ik ben al vijftig jaar verliefd op Mia. En breng haar dan maar mee. Ik denk dat we er wel aan uit kunnen komen.’

Ik glimlach. ‘Dank je, Karel, dan zien we je zaterdag!’
‘Is goed! Tot zaterdag!’

Karel hangt op en ik zeg tegen Chantal: ‘Je hebt voor komende zaterdag een afspraak staan bij mijn oom en tante in Bemelen. En dan ga je zeer waarschijnlijk ook al mijn moeder ontmoeten, want die wil ik meenemen naar mijn oom en tante.’

Chantal kijkt me blij aan. ‘Dat is fantastisch! Maar weet je ook al, hoeveel ik dan aan huur moet gaan betalen?’
‘O nee, daar weet ik niets van. Maar ik denk niet, dat ze hele rare prijzen zullen vragen. Maar er is wel een ding, dat je moet weten, ze zijn aan het denken om hun boerderij te gaan verkopen. Ze worden ouder, dus ik kan wel begrijpen, dat ze kleiner willen gaan wonen. Maar nog is de boerderij niet verkocht, en tot die tijd zijn ze best bereid je die kamer te verhuren.’

Joris vraagt: ‘Wonen ze dan op een boerderij?’
‘Ja, maar daar zijn al jaren geen dieren meer gehouden. Ze hebben alleen nog twee paarden en een hond. En ook nog enkele katten. In de schuur zitten een paar kleine bedrijfjes, die daar hun opslag hebben.
De stal is enkele jaren geleden afgebroken, nadat na een storm het dak was ingestort. Er stonden toen al geen dieren meer in. Maar de boerderij is wel behoorlijk groot, en er zit ook veel grond bij. Dus daar hangt ook een flink prijskaartje aan.’

Joris knikt. ‘Dat wil ik best geloven. Dus dat zijn ze nog niet zomaar kwijt.’
‘Nee, dat denk ik ook niet. Maar dat is afwachten. Als er de juiste koper voor is, kan het ook heel erg snel gaan.’
‘Nou ja, het zal wel meevallen. En anders is er heus nog wel een oplossing te vinden, als het dan toch snel verkocht wordt.’

De rest van de avond wordt gevuld met leuke verhalen, waarbij iedereen wel leuke verhalen weet te vertellen. Dan genieten we van een goede nachtrust.