We zijn enkele weken verder. De bruiloft van Helen en Johan is over een week, dus Chantal en ik zijn al bezig om ons voor te bereiden voor dat huwelijk. En daarbij zijn er nog wel meer zaken, waar we ons druk om moeten maken. Mijn oom heeft zijn huis verkocht, en heeft ook al een ander huis gekocht. Over twee weken moeten ze het huis verlaten, dus dan is Chantal ook haar kamer kwijt. Want de nieuwe eigenaar gaat het hele pand verbouwen, in de tussentijd kan er niet gewoond worden.

En Chantal wil er dan ook echt niet blijven wonen. De oplossing daarvoor hadden we natuurlijk wel al meteen paraat, maar dat moesten we natuurlijk wel even doorspreken met haar ouders. Die waren daar natuurlijk niet heel blij mee, maar ze zagen ook wel in, dat er op korte termijn geen andere oplossing mogelijk was.

En dan was er ook nog het feit, dat Chantal bijna iedere vrije minuut bij mij zit. De keren, dat ze nog op haar kamer geslapen heeft, zijn minder, dan de nachten, dat ze bij mij was. En het gaat echt niet alleen om de seks, hoewel dat ze er echt niet vies van is. Ook de nachten zonder seks zijn voor mij en voor haar een feest. We slapen aanzienlijk beter, als we allebei in bed liggen.

En het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn wel een paar kleine dingen geweest, waar we wat meningsverschillen over hadden, maar daar zijn we goed uitgekomen. En daar hebben we allebei goed van geleerd. Voor Chantal zijn de ontwikkelingen vooral positief.

Van de drie vrienden, die ze in de eerste week heeft leren kennen, is eigenlijk alleen Ylke overgebleven. Ze is al een keer bij ons op bezoek geweest, toen ze samen met Chantal naar Maastricht zouden reizen. Een leuke meid, net tweeëntwintig, niet heel erg groot, maar ze is wel fors voor haar lengte. Daar kan het meisje zelf niets aan doen, ze heeft een aangeboren stofwisselingsziekte. Maar ze kan wel een partij zingen, dat heb ik al mogen horen. Maar Ylke is niet in Maastricht om een klassieke scholing te volgen. Ze wil muzikant worden, liefst een hele grote.

En ik ben al bijna klaar met mijn verrassing voor Chantal. De Jeep is bijna klaar. Het onderstel zit lekker strak in de lak, de carrosserie staat er alweer op, de stoelen zijn zelfs al bekleed. Het enige, waar ik nu nog mee worstel, dat is de bedrading van de wagen. Daar ben ik niet zo heel goed in, maar een vriend van me wel. Kurt bood zich daarvoor aan. Ik wist helemaal niet, dat hij zulke dingen kon doen. Maar hij weet uit al die tientallen draden weer mooie praktische bundels te maken, en nog belangrijker, ook goed aan te sluiten. Dat zou ik zelf nooit goed hebben gekregen. En ik heb het al die tijd verborgen kunnen houden voor Chantal, wat best moeilijk was, omdat ze zoveel hier is.

Maar we zijn bijna klaar met de wagen, en Daan komt eens een kijkje nemen, hoe het ermee staat. Hij loopt de loods binnen, waar Kurt en ik de laatste hand leggen aan de wagen.
‘Zo, hij is al bijna klaar! Verdorie, dat is een mooie wagen geworden!’

‘Hey, Daan. Waar zit je toch de hele tijd? Als ik je bel, ben je vrijwel nooit meer thuis.’

Daan lacht. ‘Ach, je weet hoe dat gaat. Zodra ik klaar ben met werken, vertrek ik naar Nijmegen.’

Ik lach ook. ‘Tja, ik hoef niet eens naar Maastricht te rijden, Chantal komt wel naar hier… Net zo gemakkelijk. Maar ja, de wagen is nu bijna klaar. En dat is maar goed ook, want ik heb morgen een afspraak bij de RDW. Kurt had alleen nog een storing aan het knipperlicht rechtsachter gevonden. Maar hij heeft gevonden, waar dat zit. Maar voor de rest is alles klaar. Gastank ingebouwd, airco ingebouwd, en alles werkt!’

‘Ik zie het! En die hardtop! Ik vind dat mooi, dat je die kap wit gelaten hebt!’

Ik glimlach. ‘De softtop is ook wit. Die heb ik ook al klaar. Dus je komt eigenlijk precies op tijd, hij is eigenlijk net klaar!’

‘En vanavond gaat ze haar verrassing krijgen? Wel leuk bedacht, die surpriseparty! Kunnen we alvast een voorproefje op volgende week houden!’

‘Tja, het komt nu eenmaal zo uit. En ik vind het wel een behoorlijk moment in mijn leven. Zo vaak ga ik niet samenwonen!’

Daan glimlacht. ‘Ach, dat is toch maar tijdelijk. Let op mijn woorden, we hoeven echt geen jaar te wachten, voordat jij Chantal om haar hand vraagt. Ik sta er eigenlijk nog van te kijken, dat je het nu nog niet gedaan hebt.’

‘Dat is nog te vroeg, Daan. Maar helemaal ongelijk kan ik je niet geven. Ergens kriebelt het wel een beetje. Maar ik wil toch nog een tijdje wachten.’

‘Hoe laat ben je terug van Bemelen?’

‘Zo rond half acht. Dat gaat me een hele verrassing worden, Chantal weet nog echt van niets!’

‘Ze weet wel meer dingen niet, zoals alles wat we geoefend hebben. Dat gaat echt het klapstuk van de avond worden!’

‘Dat geloof ik ook wel! We hebben zeker een prachtig stuk in elkaar gezet! Ik ben echt benieuwd, hoe iedereen daarop zal reageren.’

Daan lacht. ‘Daar ben ik ook benieuwd naar, wat jij, Kurt?’

Kurt is erbij komen staan. ‘Ja, ik vind het een heel erg leuk idee van jullie.’

Daan vraagt aan Kurt: ‘En, hoe bevalt het je nieuwe baan?’

‘Heel erg goed! Het is handig, dat ik met John mee kan rijden. Het is wel hard werken, maar dat vind ik helemaal niet erg. En nu nog twee maanden volhouden, dan ben ik gelukkig weer uit de schulden.’

‘Wat? Zo snel al? Nou, dat doe je goed!’

‘Ik moet er anders ook heel erg veel voor laten, Daan. Maar ik wil er gewoon zo snel mogelijk vanaf zijn!’

Daan knikt. Hij heeft van mij gehoord, wat Kurt er voor moet laten. Kurt leeft al enkele maanden op niets veel anders dan water en brood. En wat hij dan nog krijgt bij de voedselbank.

‘Hoeveel moet je nog afbetalen?’

‘Nog bijna tweeduizend euro, dan ben ik er helemaal vanaf. Dat haal ik niet in die twee maanden, maar als ik onder de duizend euro ben, dan wil ik mezelf toch wel een klein beetje belonen. Dan ben ik er bijna.’

‘Dat moet ook wel kunnen. Maar je had een schuld van bijna tienduizend?’

Daan knikt. ‘Ja, dat klopt. En daar heb ik letterlijk alles voor gedaan. Ik heb een tijdje twee banen gehad, om maar zo snel mogelijk van die schulden af te komen. Het was opstaan, eten, werken, thuiskomen, eten, werken, en slapen. Ik kan je verzekeren, dat was geen pretje.
Maar nu ik bij Hoogers werk, verdien ik bijna net zo veel, als ik met die twee banen verdiende. Dus nu kan ik al eens bij iemand op bezoek gaan, of zoals ik nu doe, John helpen. Je kunt het je misschien niet voorstellen, maar dat is voor mij een luxe.’

‘Dan zal John je toch wel betalen, voor het werk, dat je voor hem doet?’

‘Nee, en dat moest hij ook eens proberen! Dankzij hem heb ik nu weer werk! Ik zou nooit geld kunnen vragen, voor dat werk, wat ik nu doe. Ik heb nu weer zicht op een toekomst. Dat is meer, dan ieder ander me ooit heeft kunnen geven!’

Ik zeg: ‘Nou moet je ook niet overdrijven. Ik heb je alleen geholpen om die baan te krijgen!’

Kurt kijkt me aan en zegt: ‘En jij moet niet zo bescheiden zijn. Je hebt me zonder blikken of blozen weer als vriend geaccepteerd, en je hebt ook je nek uitgestoken op je werk. Ja, ik weet ervan, wat je met je chef hebt afgesproken. En geloof me, daar zal je geen spijt van krijgen!’

Ik glimlach. ‘Nou ja, uiteindelijk word ik er ook beter van, Kurt. Want ik kan daardoor ook weer promotie krijgen.’

‘Nou, dan heb je dat dubbel en dwars verdiend! Iedereen praat huizenhoog van je, op Harrie na. Maar die heeft met iedereen wel een probleem.’

‘Ja, Harrie! Wat een figuur is me dat! Je ziet dat hij echt met tegenzin naar het werk komt, maar intussen werkt hij er toch al vijftien jaar.’

Kurt lacht. ‘Mij zal je over vijftien jaar nog steeds met een glimlach zien komen. Het bevalt me daar echt prima!’

‘Dat hoor ik graag! Ons bedrijf heeft nogal een historie met langdurende dienstverbanden. Met kerstmis werkt er zelfs iemand bijna veertig jaar bij het bedrijf, en die wil nog helemaal niet stoppen!’

‘Dat moet Jos zijn! Ik begin de namen nu onderhand allemaal te onthouden. Maar ik wist niet, dat er bij jullie zoveel mensen werken!’

‘We zitten nu bijna op honderdvijftig mensen, en binnenkort wordt er weer een nieuwe vestiging geopend. En ik heb toevallig gehoord, dat er plannen zijn voor een nieuwe plek voor de hoofdvestiging, want de huidige vestiging begint echt veel te klein te worden.’

Daan zegt: ‘Het gaat goed met jullie bedrijf. Ik weet nog, toen je er begon, toen werkten er nog maar iets van zestig mensen. En nu al bijna honderdvijftig? Dat is een flinke groei!’

‘Als die nieuwe hoofdvestiging er komt, zou dat nog wel eens kunnen verdubbelen. En ik weet, dat ze nog op een andere plaats bezig zijn met een vestiging. Dan zouden ze al over de honderdvijftig komen. Dus ja, het gaat heel erg goed.’

Kurt zegt dan tegen me: ‘Nu even wat anders. Ik ben klaar met de wagen. Alles werkt, zoals het hoort. Wil je een testrit maken?’

‘Gooi de roldeur maar open! Ik wil wel eens testen, hoe die wagen rijdt!’

Kurt maakt de roldeur open en ik start de Jeep. Die start meteen, en ik zet de wagen in versnelling. Ik wenk Daan en zeg: ‘Rijd je mee?’

Daan knikt, en ik wenk ook Kurt om met me mee te rijden. Samen maken we een ronde door het dorp. De wagen rijdt echt perfect, daar zal Chantal echt blij mee zijn. Dat zijn Daan en Kurt met me eens.
De volgende morgen heb ik me vrij genomen, zodat ik met de wagen naar de keuring kan, om de gastank te laten keuren. Dat levert helemaal geen problemen op, ik krijg zelfs de complimenten voor de geslaagde restauratie. De rest van de dag breng ik door met het verpakken van de auto in heel veel rollen cadeaupapier.

Als ’s middags Gerard en Sander hun spullen komen brengen, zodat ze vanavond kunnen spelen, moeten ze hard lachen.
‘Ga je die wagen aan Chantal cadeau doen?’

‘Is dat zo duidelijk dan? Nou ja, ik vond dat als we dan toch gaan samenwonen, er toch wel een cadeautje vanaf moest kunnen.’

Gerard lacht. ‘De ene geeft sieraden, en jij een auto. Kan net zo duur zijn.’

‘Oh, dat was zeker duur zat! Al bij al heeft het me nog ruim zesenhalf duizend gekost! Maar ik denk, dat het wel waard is geweest. Die Jeeps zijn erg betrouwbaar, het is een oldtimer, dus het kost niets meer in de belasting. Verzekering valt ook best mee, dus wat wil je nog meer? Nou ja, het verbruik, maar zelfs dat valt nog redelijk mee. Voor zo’n motor rijdt hij op gas nog een op zes. Daar valt niets verkeerd over te zeggen.’

‘Dus Chantal heeft straks een lekker goedkope wagen, waarmee ze op en neer naar Maastricht kan rijden.’

‘Ja, daar komt het wel op neer. Natuurlijk kan ze ook met de trein, maar die zitten soms zo overvol!’

‘Ik ken straks wel een aantal vrouwen, die heel erg jaloers gaan zijn, John!’

‘Niet mijn probleem! Dan had je je vrouw ook maar zoiets moeten kopen!’

Gerard lacht hard. ‘Geen denken aan, je weet hoe ze kan rijden. Ik heb liever een vrouw, waar nog alles aanzit!’

‘Ik zal straks wel aan haar vertellen, hoe je over haar rijkunsten denkt!’

‘Als je dat maar laat! Want dan spelen we niet meer op de bruiloft!’

‘Dan zal ik maar wachten, tot na de bruiloft van Helen en Johan!’

‘Hmm, dan spelen we niet op je eigen bruiloft met Chantal!’

‘Dat kon toch nog wel eens even duren. Maar zouden jullie dat wel willen doen?’

‘Natuurlijk! Het zou voor ons een grote eer zijn! En je mag best weten, we zijn al onderling aan het wedden, wanneer jullie gaan trouwen. Want dat staat voor iedereen wel vast. Jullie twee zijn voor elkaar gemaakt!’

Ik bloos, maar lach. ‘Nou, dat zie ik dan maar als een compliment! Wat heb jij gewed?’

‘Ik heb gezegd, dat je volgend jaar, nog net in de vakantie, met Chantal zal gaan trouwen. Dan kennen jullie elkaar precies een jaar. Dat leek me een goed moment.’

‘En over Daan en Melissa wordt nog niet gewed?’

‘Daar wordt wel al over gepraat, maar nog niet gewed. Die zijn nog niet zo ver als jullie. Maar als ik het moest zeggen, dan trouwen die over zo’n drie jaar. Als Melissa is afgestudeerd. Daan heeft zelf tegen mee gezegd, dat Melissa nog drie jaar moest studeren.’

‘Maar dat kan ook nog vijf jaar zijn. Afhankelijk van welke richting ze uiteindelijk opgaat.’

‘Dan nog, John. Wanneer zie je Daan nog eens? Hij zit alle dagen in Nijmegen! Nog even, en hij gaat er ook nog wonen!’

‘Dat denk ik eerlijk gezegd niet. Ik zeg niet, dat hij in Susteren blijft wonen, want ik weet toevallig, dat Melissa er niet aan moet denken om in die woning van hem te gaan wonen. Ze wil een ruimere woning. En ik heb wel een vermoeden, waar ze dan gaan wonen. Maar daar ga ik nog niet te zeer over praten.’

Ik help de jongens mee met het opbouwen van hun apparatuur. Als we klaar zijn, zeg ik: ‘Tot straks. Eten en drinken staat al klaar.’

Sander zegt: ‘Je viert het wel flink, dat je gaat samenwonen. Komen Chantals ouders ook nog?’

‘Ja, die komen ook, en ook de broers en zussen van Chantal, ook al hebben ze het nu wel heel erg druk met de voorbereidingen. Maar volgende week heb ik me vrij genomen, zodat Chantal en ik ze kunnen helpen.’

‘Zo, slaap je dan bij hun thuis?’

‘Oh nee, dat wil Jolien niet hebben. Ze hebben al flink moeten toegeven, door toe te staan, dat Chantal en ik gingen samenwonen. Chantal en ik hebben een vakantiehuisje gehuurd.’

‘Toe maar! Je neemt het er wel flink van!’

‘Ik heb ook promotie gekregen, Sander! Ik verdien nu best wel wat meer. Maar de komende tijd krijg ik het nog wel zwaar: Ik moet flink de boeken in. Ik moet twee diploma’s halen, en dat is best pittig. Daarvoor moet ik twee dagen per week naar school en de rest gaat schriftelijk. Maar dan zou ik over tien weken ook al geslaagd moeten zijn als inkoper. En dan ga ik nog meer verdienen.’

‘Kijk aan! Inkoper? Netjes! Dan heb je bijna alle afdelingen op je werk gehad!’

‘Nou ja, op de afdeling directie ben ik nog niet geweest. Maar voor de rest klopt dat wel.’

De mannen vertrekken dan weer naar huis, en ik rijd dan richting Bemelen om Chantal op te halen. Eenmaal in Bemelen staat ze me al op te wachten. Ze kan echt maar amper wachten om met me mee te gaan naar Echt. Ik ben nauwelijks uit mijn wagen, of ze geeft me al een zoen.

‘Heb je me weer zo erg gemist?’

Ze knikt. ‘Ik kan echt nooit meer zonder je leven!’

Ik lach en geef haar een speels tikje tegen haar billen. Ik vraag haar dan: ‘En? Hoe was je dag?’

‘Goed, ik heb nu voor het eerst het orkest mogen leiden. Dat was wel spannend! Maar het ging me redelijk goed af. Wel een paar flinke fouten gemaakt, maar dat waren wel goede leermomenten.’

‘En verder? Dat was niet zo spannend. Alleen vanmorgen in de trein, dat was echt niet meer leuk! Ylke en ik hebben tot in Maastricht moeten staan als haringen in een blik! Ylke werd in haar kont geknepen! Dat wil ik echt niet meer! John, kunnen we volgende week niet eens gaan kijken, of ik geen klein autootje kan kopen? Dan kan ik daarmee op en neer naar Maastricht. Dat is vanaf hier niet zo ver, ook al heb je dan wel wat file. Maar dat vind ik nog beter, dan met de trein.’

‘We zullen zien, Chantal. Zullen we maar eerst je spullen in de wagen laden?’

We lopen naar binnen, waar meerdere personen aanwezig zijn. Het zijn neven en nichten van me, die mijn oom en tante helpen hun spullen in dozen te doen.

We worden enthousiast begroet. ‘Hey, kijk eens, wie we daar hebben! Kom je ook helpen?’

‘Ja, maar helaas niet jullie! Ik ben hier voor de spullen van Chantal!’

‘Dat dacht ik al. Je hebt echt een leuke meid aan de haak geslagen, John! Jammer, dat ik al getrouwd ben, want anders wist ik het wel!’

Chantal zegt gevat: ‘Pff, alsof jij een kans had gemaakt! Er kan gewoon niemand tegen John op!’

Er wordt nu gelachen om mijn neef. Maar hij neemt het sportief op. Chantal en ik gaan dan Chantals spullen pakken, en als we die ingeladen hebben, nemen we uitgebreid afscheid van Karel en Mia.

Chantal bedankt ze voor de gastvrijheid en het hartelijke onthaal.

Mijn tante zegt: ‘Maedje, dich kômst d’r wel. Halt dich mer good vest aan diene man.’

Chantal glimlacht. Ze antwoordt: ‘Geen zorgen, ik houd hem goed bij me. Dit wordt de vader van mijn kinderen!’

Mia glimlacht. ‘Daar ben ik ook wel zeker van. Maar we zullen je gaan missen, dat is zeker!’

‘Dat is dan wederzijds! Maar ik zal jullie nog wel eens komen opzoeken! Dat ik in Echt ga wonen, wil nog niet zeggen, dat ik jullie niet meer zal zien!’

Tante Mia geeft Chantal een stevige knuffel, waarbij beide vrouwen een traantje moeten wegpinken.

Ook van ome Karel krijgt Chantal ook een beste knuffel. Karel zegt echter tegen mij: ‘Je krijgt het met mij te maken, als je deze schat zou verliezen, John! We zullen haar echt gaan missen! En vooral, omdat ze al een paar woordjes dialect begint te leren.’

‘Maak je echt maar geen zorgen. Ik weet heel goed, wat ik aan haar heb. Voor geen goud laat ik haar nog ooit gaan!’

‘Zo mag ik dat horen, jong! En nog proficiat, dat jullie gaan samenwonen!’

‘Dank je. Het is toch best een hele stap!’

‘Gaan jullie het nog een beetje vieren?’

‘Een beetje, morgen komen de ouders van Chantal, Joris komt zijn Cadillac ophalen, die heeft een beurtje gehad. En dan zullen we wel gaan uit eten. Ik heb nog niet specifiek wat gepland, dat ligt eraan, hoe laat Jolien en Joris komen.’

Chantal valt me bij. ‘Ja, mijn ouders hebben het nog heel erg druk met de bruiloft van mijn broer. En daarbij hebben ze toch nog wat moeite, dat ik met John ga samenwonen, en we ook nog niet gaan trouwen.’

‘Hmm, die moeten maar blij zijn, dat je zo’n goede jongen gevonden hebt.’

‘Dat weten ze heus wel, maar ze zijn gewoon wat traditioneel ingesteld.’

‘Pff, hopeloos ouderwets! Maar goed, dat is hun keuze.’

We geven mijn oom en tante nog een knuffel en nemen dan ook nog afscheid van de rest van de familie, en rijden dan richting Echt.

Onderweg krijgt Chantal telefoon. Het is haar moeder.

‘Hoi, mam. We zijn nog onderweg naar Echt.’

‘Dat had ik al gedacht. Luister, ik heb nog even met je vader gepraat. We willen toch vanavond nog even komen. Of je nu gaat trouwen of niet, het is toch een behoorlijke stap in je leven, en dat willen we niet missen.’

Ik glimlach, ik wist dat Jolien met Chantal zou gaan bellen. Dat hadden we samen afgesproken. Ik heb de afgelopen dagen veel met haar aan de telefoon gehangen. We hebben veel met elkaar gepraat, en zo zijn we samen ook op het idee gekomen om voor Chantal een surpriseparty te geven.
Jolien komt, samen met Joris, Michel en Jolanda, met de auto naar Echt. Johan en Helen komen met de trein. Die zullen inmiddels al zijn opgehaald door Daan. En mijn vrienden zullen er al zijn. Ze zullen met z’n allen ons opwachten in de loods. Ik ben benieuwd, hoe Chantal erop zal reageren.

Het gesprek van Jolien en Chantal gaat verder.

‘Oh, dat zou fantastisch zijn! Wanneer komen jullie dan aan?’

‘We zijn al onderweg, anders zou het toch wel heel laat worden, voordat we aankomen. Ik had John al gebeld, hij heeft voor ons de logeerkamer al klaar gemaakt.’

Chantal kijkt even naar mij. Ze zegt tegen mij: ‘Jij wist het al, dat ze zouden komen?’

Ik knik. ‘Maar ze wilden je zelf zeggen, dat ze zouden komen. Dus kon ik nog niets verklappen.’

Chantal kijkt blij. ‘Wow, dat vind ik nog eens een leuke verrassing! Daar ben ik echt blij om!’

‘Nou, ik ben blij dat te horen. Dan zien we je straks!’

‘Tot straks!’

Jolien hangt dan op. Chantal is heel erg blij. Ze kijkt me aan en zegt: ‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen, John?’

‘Door flink wat aan de telefoon te hangen met je moeder. Ik heb de afgelopen twee weken bijna iedere dag met haar gebeld. Alleen in het weekend, als jij er was, dan had ik geen contact met haar. En ik moet zeggen, dat we nu wel veel meer begrip voor elkaar hebben. Dat had je moeder echt nodig.’

Chantal is blij als een klein kind, dat een cadeautje krijgt. Ik glimlach. Ze moest eens weten wat haar zo meteen nog te wachten staat. Een kwartier later rijden we de snelweg in, en een paar minuten later rijd ik al de straat in, waar ik woon.

Chantal ziet dat er flink wat auto’s op de binnenplaats staan. ‘Wie zijn er allemaal bij jou? Er staan best wel veel auto’s!’

‘Oh, Gerard en zijn band zijn aan het oefenen. Dat wilden ze met publiek doen. Dus hebben ze wat vrienden opgetrommeld. Maar ze zouden het rustig houden, hebben ze me beloofd.’

Chantal knikt. Dat klinkt logisch in haar oren.

‘Gaan we zo meteen ook nog even kijken?’

‘Als je dat wilt?’

Chantal knikt. ‘Ik wil met je dansen.’

‘Nou, dan gaan we lekker samen dansen.’

Chantal kijkt me glimlachend aan. Chantal besteedt verder geen aandacht aan de auto’s die nogal talrijk op de binnenplaats staan.

‘Nou, ze hebben toch wel veel mensen uitgenodigd, John! Moet je toch eens zien!’

‘Ze willen gewoon goed voorbereid zijn voor volgende week, dat is alles!’

Ze kijkt nog eens rond. ‘Is dat niet de auto van Daan?’

‘Dat klopt. Hij zal ook wel aan het kijken zijn. Kom, we doen eerst de spullen naar binnen. Dan gaan we ook even kijken.’

Chantal knikt. We moeten een aantal keren lopen, maar als Chantal net de laatste tas uit de auto pakt, zegt ze bij zichzelf: ‘Huh? Dat lijkt de auto van pap wel! Zijn die al hier?’

Ze roept me. ‘John? Het lijkt of mijn ouders er al zijn! Dat is de wagen van mijn vader!’

‘Ow, hadden ze dan niet even wat kunnen zeggen? En Gerard heeft de muziek nu toch wel heel erg hard aanstaan. Kom, we gaan even zeggen, dat ze de muziek iets zachter zetten.’

Chantal knikt. Ze loopt met me mee. Ik laat haar voor, als ik de deur open. Maar ze staat aan de grond vastgenageld, als ze opeens iedereen ziet. Ze begrijpt er niets van. Er hangen slingers, de hele loods is versierd.

‘Wat is hier aan de hand?’

Iedereen kijkt ons aan en dan roepen ze: ‘Surprise!’

Chantals mond valt ver open. Dan draait ze zich naar me om en kijkt me aan. Ze kan geen woord zeggen, maar omhelst me stevig.

Ze huilt van blijdschap. Ik kus haar tranen weg, en zeg: ‘Iedereen is gekomen. Ik vond, dat we het toch wel een beetje passend moesten vieren. Zoiets belangrijks kun je toch niet achteloos voorbij laten gaan?’

Ik geef haar een zoen op haar mond. Ze huilt nog steeds, maar weet nu uit te brengen: ‘Ik hou van je, John! Dit had ik echt helemaal niet verwacht!’

Dan droogt ze haar tranen, en begroet ze onze gasten. Die feliciteren ons beiden met het samenwonen. Chantal kan het amper geloven, dat er zo veel mensen gekomen zijn. Het duurt ongeveer een half uur, voordat we wat rust krijgen. Daan en Melissa hebben zich in de tussentijd nuttig gemaakt, en hebben glazen champagne uitgedeeld. De laatste glazen brengen ze dan naar ons.

Daan neemt het woord.

‘Mag ik even jullie aandacht?’

Het wordt stil. Daan gaat verder.

‘Nog maar amper een paar maanden geleden, hadden we nooit kunnen vermoeden, dat het leven van John zo enorm zou veranderen. Het was voor iedereen wel een shock, van de een op de andere dag was John opeens geen vrijgezel meer! Chantal kwam in zijn leven, en ik denk dat iedereen het wel met me eens is, als ik zeg, dat hem niets beters had kunnen overkomen.

Intussen kent iedereen Chantal al, dus echt een vreemde is ze niet meer. Ze mag dan wel boven uit het land komen, maar ze moet wel zuidelijk bloed hebben. Ik weet niet hoe ze het doet, maar ze begint al een beetje met de zachte G te praten. Over hoe ze in onze vriendengroep valt, hoeven we het al niet meer te hebben. Ze hoort er gewoon bij.

En ik kan ook met gerust hart zeggen, dat ik blij ben, dat John Chantal heeft gevonden, al is het maar omdat ik anders mijn vriendin Melissa nooit zou hebben gevonden. En voor die het nog niet weten, dat is die andere roodharige, daar naast Chantal. En even voor de mannen: Poten af, Melissa is mijn vriendin! Net zoals Chantal de vriendin van John is.’

Er wordt gelachen. Daan gaat verder.

‘John heeft me gevraagd om de band een nummer te laten spelen. En op zijn verzoek, en tevens ook dat van mij, wat het slaat volledig op onze vriendinnen, zal de band nu Lady in Red spelen. Als ik John en Chantal naar voren mag roepen om de dans te openen?’

Ik kijk Chantal aan. Ze is zichtbaar ontroerd. Maar ze neemt met een stralende glimlach mijn hand aan, en we lopen naar het midden van de loods, Waar iedereen wat ruimte heeft gemaakt, zodat we kunnen dansen. De muziek begint te spelen, en Chantal en ik schuifelen over de vloer.

Voor ons twee is het net alsof er verder niemand meer is. Het mag dan alleen maar samenwonen zijn, maar voor ons is het veel meer dan dat.

Andere mensen sluiten zich aan en dansen met evenveel genoegen. De band speelt nog enkele nummers, en zowel Chantal als ik dansen met veel plezier verder. Alleen zorg ik er wel voor, dat we bij het laatste nummer richting het hoogtepunt van de avond schuifelen.

Als het nummer is afgelopen, stoppen we en applaudisseren voor de band. Chantal heeft nog steeds niets in de gaten, en zegt: ‘John, dit is echt een heerlijke verrassing! Hoe heb je het voor elkaar gekregen, dat iedereen hier is?’

‘Dat heb je aan je moeder, Melissa en Michel te danken. Mijn vrienden, dat was niet zo moeilijk, die zijn altijd wel te porren voor een feestje. Maar ik wist, dat als we een feestje zouden houden, dat je ook je vriendinnen erbij zou willen hebben, en natuurlijk ook je familie.
Dus heb ik echt uren aan de telefoon gehangen. Hier achter de loods staan nu twee caravans, waar je vriendinnen in zullen overnachten. Morgen gaan ze echter wel weer terug naar huis. En je familie overnacht bij ons. Dat is allemaal al geregeld. Alleen Melissa gaat met Daan mee naar huis.’

Ze geeft me een zoen. ‘Je bent echt de allerliefste!’

Dan pas valt haar oog op het enorme cadeau, dat een beetje achter de bühne van de band verstopt staat.
‘John? Wat is dat daar, achter de bühne?’

Ik glimlach. ‘Waarom ga je niet kijken? Er hangt een briefje op. Zie je?’

Chantal kijkt verbaasd. Ik heb het geheel met grote stukken karton tot een enorme doos gemaakt. Aan de buitenkant ziet het eruit als een doos, alleen dan enorm groot!

Chantal leest het briefje. Ik heb er een kleine speurtocht van gemaakt, het moet wel een verrassing zijn, en ze moet er wel een beetje moeite voor doen. Er hangt namelijk een grote ketting voor, flink hangslot erop.
Ze leest het briefje, dat ik erop geplakt heb.

‘Beste Chantal,

Je vraagt je nu natuurlijk af, wat er in deze enorme doos zit. Maar je mag dit cadeau pas open maken, als je de juiste sleutel weet te vinden. Hier in de loods heb ik vijf verschillende sleutels neergelegd. Zoek ze, en misschien kun je dan uiteindelijk raden, wat er in dit cadeau verborgen zit.’

Chantal kijkt verbaasd. Maar ze trilt van spanning. Ze roept: ‘Ik moet sleutels zoeken, die hier in de loods verborgen zijn. Heeft iemand ergens een sleutel gezien?’

Ik heb de sleutels niet al te moeilijk verborgen. Eentje hangt goed zichtbaar tegen de speakers van de band.

Melissa wijst er naar en zegt: ‘Chantal, daar hangt er eentje.’

Chantal ziet de sleutel, waar een nieuw kaartje aan hangt. Er staat een nummer op en een korte tekst. ‘Zoek het slot met dit nummer, om de volgende sleutel te krijgen.’

Chantal kijkt rond, en meteen ziet ze de ketting, waar ik een nummer en een hangslot aan heb hangen. Ze rent er meteen op af, en opent met de sleutel het hangslot. Daar hangt een kaartje aan.
‘De oudste broer heeft een vraag aan je. Beantwoordt die naar waarheid om de volgende sleutel te ontvangen.’

Chantal lacht. ‘Jullie hebben er wel een hele speurtocht van gemaakt! Wat leuk!’

Ze loopt naar Johan en zegt: ‘Volgens mij heb je een vraag voor me.’

Johan glimlacht. ‘Dat klopt. Noem een van de dingen, die het allerleukste aan John vindt.’

Chantal lacht. ‘Ik zou je er honderd kunnen noemen, Johan. Het allerleukste aan John is ongetwijfeld zijn ruimhartige karakter. Hij lijkt altijd te weten, wat een ander nodig heeft. En ik hoef hem maar zelden iets te vragen, want hij weet al wat ik nodig heb. En daardoor krijg ik van hem ook zo het gevoel, dat hij echt oprecht om me geeft. En dat maakt het zijn allerleukste eigenschap. En daarnaast heeft hij ook een heel lekker kontje, en is lekker gespierd. Maar dat wilden jullie natuurlijk niet horen!’

Johan lacht. ‘Nee, we kunnen zo ook wel zien, dat John best goed in vorm is. Maar je hebt gelijk, John is zeer ruimhartig, en heeft de goede eigenschap de noden van een mens te kunnen zien. Dat waardeer ik ook in hem. Maar als dank voor je eerlijke antwoord, krijg je de volgende sleutel.’

Aan de sleutel hangt weer een kaartje.
‘Wie heeft je ooit verdedigt tegen Maarten Stolwijk?’

Chantal glimlacht. ‘Dat was ook niet moeilijk! Dat was Michel!’

Ze rent naar Michel. ‘Had je ook een vraag voor me?’

‘Nee, maar ik heb wel dit kistje voor jou.’

Ze neemt het kistje van Michel aan. Ze maakt het open en kijkt erin. In het kistje liggen een aantal foto’s. Er ligt een klein briefje bij.

‘Kies een van de foto’s, waarvoor je je het meeste schaamt. En toon die aan iedereen in de loods.’

Chantal lacht. ‘Jezus, wat een opdracht!’ Ze bekijkt de foto’s en haalt er een foto uit. Dan zucht ze eens diep. ‘Moet dat echt, Michel?’

‘Als je de volgende sleutel wil krijgen, dan wel!’

Ze toont de foto aan Michel, die nu hard moet lachen. ‘O ja, ik geloof best, dat je je daarvoor schaamt!’

‘Die andere foto’s zijn net zo erg! En als ik er dan een moet kiezen, dan deze maar.’

Ze laat dan de foto aan Jolanda zien, die meteen moet lachen. ‘Ben jij dat op die foto? Ik had die foto al eens eerder gezien, maar ik wist niet, dat jij het was!’

Chantal glimlacht. ‘Tja, je kunt ook nog amper zien, dat ik het was. Michel had me in de sloot geduwd, ik zat onder het eendenkroos en de modder!’

Ze laat dan iedereen de foto ook zien, en uiteindelijk ook aan mij. Eerst geeft ze me nog een zoen.
‘Hou je nog steeds van me, ook al heb je deze foto gezien?’

Ik lach. ‘Ik zal altijd van je houden, Chantal.’

Dan laat ze me de foto zien. Ik moet moeite doen om niet gelijk in de lach te schieten. Het is een prachtige foto. Chantal had een jurk aan, die ooit eens wit moet zijn geweest, maar nu helemaal zwart van de modder en eendenkroos is. Op haar haren is nog wat wier en eendenkroos te zien, en haar gezicht is ook helemaal zwart. Echt een kostelijk beeld!

‘Hoe heb je dat voor elkaar gekregen?’

‘Nou ja, Michel was heel erg gemeen, hij trok me steeds aan mijn haren, en toen heb ik hem flink gekrast. En daar werd hij weer boos om, en duwde me in de sloot. Die was gelukkig niet diep, maar wel modderig, zoals je ziet. En ik kreeg ook nog eens straf, Michel trouwens ook. We kregen allebei een week huisarrest.’

‘Ik vind het een leuke foto. Dat maakt je wat minder onschuldig.’

Chantal glimlacht. Ik geef haar nog een zoen en zeg: ‘Nou, dan haal je volgende sleutel maar eens op bij Michel.’

Ze knikt. Ze geeft de foto terug aan Michel, en krijgt daarvoor weer een nieuwe sleutel.

Daar hangt weer een kaartje aan. ‘Wiens vriendje heb je ooit ingepikt?’

Chantal kijkt even verbaasd, maar moet dan lachen. Ze loopt naar Melissa toe. ‘Dat zijn er wel meer geweest, Melissa. Kun je het me ooit nog vergeven?’

Melissa glimlacht. ‘Ja, dat is geen probleem. Anders zou ik nu Daan niet hebben! Maar vroeger heb ik je soms echt wel eens verwenst! Ik vond het echt niet leuk!’

‘Sorry! Ik deed het echt niet, omdat ik jaloers op je was. Maar je kent me, ik was wat jongens betreft best wel verlegen. Jij niet, je hoefde je hand maar om te draaien en je had alweer een ander vriendje. En ik kon er ook niets aan doen, dat je vriendjes daarna zich meer voor mij interesseerden, dan voor jou. Maar voor mijn gevoel heb ik maar een echt vriendje van je afgepakt, en dat is John.’

Melissa glimlacht en omhelst haar zus. ‘Dat weet ik, en dat is ook de enigste keer, dat ik het helemaal niet erg vond. Toen ik John voor het eerst tegenkwam, vond ik eigenlijk al, dat hij meer jouw type was. En ik was eigenlijk blij, toen ik erachter kwam, dat je de moed had om hem uit je eigen wil te zoenen. Al moet ik toegeven, dat het ook even wat minder leuk was. John kan best goed zoenen…’

‘Daar weet ik alles van, Melissa. Maar bedankt, dat je hem aan me wilde afstaan. Je bent mijn allerliefste zus!’

Melissa geeft haar dan ook een kistje. Chantal maakt het open en leest het kaartje, wat daarin zit.
‘Noem een slechte eigenschap van John.’

‘Pff, zoveel slechte eigenschappen heeft hij niet. Of ja, toch wel! Hij kan soms vreselijke scheten laten! Die stinken echt hard!’

Melissa lacht hard. ‘Dat klopt! Maar Daan is net zo erg! Ik denk, dat we toch eens een DNA test moeten doen, want soms lijken Daan en John veel te veel op elkaar!’

Chantal lacht ook hard. ‘Dat is een goed idee! Moeten we zeker eens doen!’

Melissa geeft haar een nieuwe sleutel. Ook daar hangt een kaartje aan. ‘Voor wie ging er 4 dagen voor haar verjaardag haar grootste wens in vervulling?’

Chantal glimlacht. Ze loopt direct naar mijn moeder heen. ‘Tinie, dat kun jij alleen maar zijn.’

Mijn moeder glimlacht. ‘En je hebt gelijk. Het was de grootste wens van mij en van Jan, om nog een kind te krijgen. En na enkele miskramen, hadden we dan toch geluk. John werd geboren. Helaas heeft Jan nog maar net kunnen meemaken, dat John volwassen werd. Ik weet zeker, dat hij je een zeer geschikte schoondochter had gevonden, want dat vind ik namelijk ook.’

Chantal glimlacht. Ze omhelst mijn moeder. Mijn moeder moet een traantje wegpinken en zegt dan: ‘Ik heb ook een kistje voor je.’

Chantal neemt het aan en maakt het open. Ze leest het briefje, wat erin ligt.
‘Wat vindt John het leukste aan jou?’

‘Weer zo’n gemakkelijke vraag. Mijn rode haren natuurlijk!’

Mijn moeder glimlacht. ‘Ja, wat dat betreft heeft John wel de jackpot getroffen. Hier, de volgende sleutel!’

Op het briefje staat: ‘Wie noemt jullie ook wel eens een kaartspel?’

Chantal lacht weer. Ze zegt tegen mijn moeder: ‘Dat zijn mijn ouders. Dat komt, omdat Johan en Michel zwarte haren hebben, en Melissa en ik rode haren.’

Mijn moeder lacht. ‘Wel treffend gevonden. Dan moet jij nu toch wel de Hartendame zijn.’

‘Ik zal het ze meteen even vragen.’

Glimlachend loopt ze naar haar ouders. ‘Tinie zei, dat ik van het kaartspel wel de Hartendame moest zijn.’
‘Dan had ze helemaal gelijk. Melissa is de Ruitendame, Johan de Schoppen heer, en Michel de Klaveren heer. Vroeger gebruikten we dat wel eens om jullie op je plaats te zetten, maar nu zeg ik het met trots. We zijn op al onze kinderen trots, maar we zijn buitengewoon blij, dat je iemand gevonden hebt, die je waardig is. Een Harten heer, die bij je past.’

Joris zegt dan: ‘Dat ben ik volledig met je moeder eens, Chantal. John is echt een Harten heer. Hij is uit het juiste hout gesneden. En daarnaast, je voelt je hier echt thuis. Ik zie je gewoon opbloeien, als je hier bent.
Het is jammer, dat het zover weg is, maar aan de andere kant, we zullen hier vaak genoeg komen. We delen nu immers een gezamenlijke hobby.’

Chantal zegt glimlachend: ‘Cadillacs!’

Joris knikt. ‘Vreemd, dat zoiets onze familie zo kan binden. En ik mag je alvast een geheimpje verklappen. Je moeder en ik gaan komende zomer met jullie mee naar het festival in Zweden.’

‘O, dat oldtimerfestival?’

Joris knikt. ‘Vind je dat geen leuke verrassing?’

‘Jawel, maar dit hele feest en ook de zoektocht is al een leuke verrassing op zich! Dus jullie gaan dan met ons mee?’

‘Ja, en Michel en Johan gaan ook mee. Ze rijden mee in een van de wagens.’

‘Oh, dat vind ik leuk! Dus ook echt allemaal?’

Chantal kijkt blij. Dan rent ze nog eens naar haar broers om ze te omhelzen, en ook Melissa wordt niet vergeten. Dan loopt ze terug naar haar ouders. Die geven haar een kistje, die Chantal weer open maakt.

Daar zit nu een andere sleutel in, maar daar hangt geen briefje aan, maar een kaart. Een harten heer. Ze kijkt even verbaasd en zegt: ‘Wat betekent dit nu weer?’

Dan denkt ze even na en glimlacht. Ze loopt naar mij toe en zegt: ‘Jij bent mijn Harten heer. Kom maar op met het kistje!’

‘Wie zegt, dat ik een kistje heb? Misschien past die sleutel wel op het hangslot.’

De ogen van Chantal worden groot. Ze zegt tegen me: ‘Nu begin ik toch wel een beetje zenuwachtig te worden, John. Wil je met me meegaan? Hou je me vast?’

Ik knik. Samen lopen we naar de grote doos. Met trillende handen maakt Chantal het hangslot open. De ketting valt nu op de grond en daarmee is de weg vrij voor Chantal om het cadeau te openen.

Net voordat ze daaraan wil beginnen, houd ik haar tegen.

‘Wat denk je, dat erin zit, Chantal?’

‘Pff geen idee! Maar het moet wel heel bijzonder zijn, en ook groot, als ik de doos zo zie! Jullie hebben zoveel werk erin gestoken, dus het moet wel bijzonder zijn. Ik hoop, dat er een auto in zit!’

‘Misschien heb je wel gelijk. Waarom kijk je niet even?’

Chantal knuffelt me even en geeft me nog een zoen, voordat ze aan het papier en het karton begint te trekken. Maar als ze de eerste blik op haar cadeau kan zien, slaat ze haar handen voor haar ogen.

Ze gilt hard van blijdschap! ‘Waaah! Dit is niet waar! Waanzinnig!’

Nu begint ze hard te trekken aan het karton, en wordt de wagen zichtbaar.

En daar staat haar cadeau. Een prachtige Jeep, helemaal gerestaureerd.

‘Oh, John! Hij is prachtig! Waar heb je die vandaan? En kijk op de motorkap! Een Harten heer en Hartenvrouw!’

Ze omhelst me stevig en geeft me een dankbare en innige zoen.

‘Ik ben blij, dat je het mooi vindt. Ik heb er een hoop werk aan gehad!’

Iedereen komt nu kijken, naar wat Chantal van me heeft gekregen. Ze kijken vol bewondering naar de wagen. Ik zeg tegen Chantal: ‘Kom, ga er eens inzitten!’

Chantal rent naar de wagen toe en opent de deur. Ze gaat in de stoel zitten en gilt nog eens van blijdschap. Ik ga op de bijrijdersstoel zitten en zeg: ‘En? Hoe vind je hem?’

‘Is deze echt voor mij, John? Waar heb je die vandaan? En wanneer heb je die gekocht?’

Ik glimlach. ‘Deze heb ik gekocht, toen ik je net had afgezet bij Karel en Mia, toen je de eerste dagen daar bleef. Ik wilde toen nog niet naar huis, omdat ik dan in een leeg huis zou komen. Ik ben toen gaan rondrijden, en ik zag deze Jeep toen staan. Hij stond te koop, maar de staat was niet echt heel erg goed. Maar samen met wat vrienden hebben we de wagen kunnen omtoveren, naar wat hij nu is.

De carrosserie is van een andere wagen, en deze kan niet meer roesten, hij is van kunststof. Het hele onderstel heb ik roestvrij gemaakt, en gecoat. Een vriend van me heeft de carrosserie gespoten, een andere heeft de bedrading gemaakt. Er zaten nog een hoop onderdelen bij, dus nu heb je ook nog airco erin, dat zat er eerst niet in. En de wagen rijdt op gas, dus ook nog eens wat goedkoper. Het is geen hele snelle wagen, maar ze zijn best wel betrouwbaar.’

‘En die stoelen lijken wel nieuw!’

‘Ze zijn niet nieuw, maar wel opnieuw bekleed. Dat heeft Melissa gedaan.’

Ze kijkt me verrast aan. ‘Echt? Heeft Melissa dat gedaan?’

Ik knik. Dan geef ik haar de sleutel, waar Melissa zelf nog een sleutelhanger voor heeft gemaakt in de vorm van een rood hart.

‘Hier, wil je een proefrit maken?’

‘Nu? En onze gasten dan?’

‘Die begrijpen het heus wel.’

‘Je gaat toch wel met me mee?’

‘Natuurlijk!’

Ik roep naar buiten: ‘Wie maakt even de deur open? Chantal gaat een proefritje maken!’

Daan loopt naar de deur en drukt op de knop van de deur. Chantal start dan de motor. Ik leg Chantal uit, hoe de automaat werkt, en hoe ze ermee moet rijden. Dat is niet al te moeilijk, maar het is toch even wennen.

Iedereen maakt dan plaats, zodat ze zonder problemen de loods uit kan rijden. Maar ik weet, dat Chantal geen problemen zal krijgen met het besturen van de wagen. Want die rijdt echt heel erg fijn en gemakkelijk.
We maken maar een korte rondrit, maar Chantal zou nog liever een heel stuk gereden hebben. Als we weer thuis komen, parkeert ze haar auto buiten voor de loods. Dan geeft ze me een zoen.

‘John, ik weet niet wat ik moet zeggen! Het feest was al een verrassing op zich, maar dit had ik echt nooit verwacht! Dit is echt fantastisch! En ook nog in het rood!’

‘Dat is je lievelingskleur. En ik heb er echt mijn best op gedaan om er iets moois van te maken.’

‘Maar wanneer heb je dat allemaal gedaan?’

‘Ik heb niet alle dagen gewerkt, ik heb enkele dagen vrij genomen, ik heb toch uren zat. En dan krijg je nog wel eens wat gedaan. En jij dacht steeds, dat ik aan de wagen van Daan zat te werken, maar in werkelijkheid was ik aan deze wagen bezig.’

‘Ik kan het nog steeds niet geloven! En dat je deze wagen speciaal voor mij gerestaureerd hebt! Maar is deze wagen niet duur in de belasting?’

‘Het is een oldtimer, je hoeft geen belasting te betalen. En de verzekering is ook niet heel erg duur. Dus wat dat betreft kost het niet veel. Maar het is geen heel zuinige wagen. Er ligt een zescilinder in, een 4 liter. Ik denk, dat de wagen ongeveer een op zes zal rijden, maar omdat gas veel goedkoper is, vallen die kosten nog best mee. Er ligt een zeventig liter tank in voor gas, dus je kan ongeveer driehonderdvijftig kilometer met een tank gas rijden.’

Chantal stapt uit en bekijkt nu de wagen eens wat beter. ‘Wat een stoer ding! Die beugels in het zwart staan wel heel erg stoer! En die mistlampen! En ik vind het wel leuk, dat je die kaarten overal hebt aangebracht!’

‘Dat was een idee van je moeder. Ze vertelde me over het begrip kaartspel. Dus heb ik me stickers laten maken met een harten heer en een hartenvrouw erop. Ik vond het wel een leuk detail.’

‘Ik vind het prachtig! En die witte kap, dat maakt het net helemaal af!’

‘Die kan er ook nog af, er zit ook nog een soft-top bij. Die is ook wit, en dan kun je in de zomer zelfs als cabrio rijden.’

‘Echt? Wow, helemaal te gek! En de wagen rijdt zo ook best goed! Maar hier kan ik dus straks gewoon mee naar Maastricht heen rijden?’

‘Ja, het is nu jouw wagen. Dus waar je ook maar heen wilt rijden!’

Ze kan haar blijdschap amper onder woorden brengen, en geeft me daarom maar, in het bijzijn van alle aanwezigen, een zoen, die er echt niet meer om liegt. Ik hoor iemand zeggen: ‘Dat zou ik ook doen, als ik van Gerard zo’n auto zou krijgen! Ben stiekem wel een beetje jaloers!’

Ik glimlach en geef Chantal nog een stevigere zoen. Uiteindelijk laat Chantal me toch los. ‘John, ik hou zoveel van je! Maar daar had ik deze auto niet voor nodig. Maar echt, hartelijk bedankt! Dit is het allerbeste cadeau, dat ik ooit gekregen heb!’

Trots loopt ze met me naar binnen, waar ze van alle kanten gefeliciteerd wordt. Ook ik krijg de complimenten. Joris komt naar me toe en zegt: ‘Nou, dat was wel heel erg genereus van je, John! Ik wist wel, dat je aan Chantal een cadeau zou gaan geven, maar een auto?’

‘Tja, eigenlijk was het een impulsaankoop. Ik was eigenlijk helemaal niet van plan die wagen te kopen, maar voordat ik het wist, had ik hem al thuis staan. Maar ik had wel flink werk aan die wagen. De carrosserie was heel erg slecht. Maar gelukkig heb ik goede contacten, en zo kon ik gemakkelijk aan een andere carrosserie komen. Die roest nooit meer, die is uit glasfiber.

Het onderstel was nog redelijk, dat had ik in een paar avonden weer in orde. Er zit nu een speciale coating op, die veel in de off-road gebruikt wordt. Dat roest voorlopig niet meer. En de rest was nog goed, daar hoefde ik niets aan te doen. Maar ik heb niet alles alleen gedaan.
Daan heeft me met het technische gedeelte geholpen. Kurt heeft de bedrading gedaan. En zelfs Melissa heeft geholpen, ze heeft de stoelen opnieuw bekleed.’

‘Maar toch! Dit moet je nog behoorlijk wat geld hebben gekost!’

‘Nou ja, ik heb wel eens goedkopere cadeaus gekocht, dat klopt. Maar voor wat de wagen nu waard is, heb ik het niet slecht gedaan. Zoals de wagen er nu bij staat, zou het ongeveer een kleine tienduizend waard zijn, misschien zelfs twaalfduizend. Maar het heeft me net vijfduizend gekost. Dat is evengoed nog een hoop geld, maar ik wist, als Chantal hier zou komen wonen, dan zou ze zich toch een wagentje moeten aanschaffen. Nou, dan geef ik haar liever zoiets.’

‘Daar heb je een goed punt. Toen ik haar laatst aan de telefoon had, was ze al bezig, dat ze haar spaargeld wilde gebruiken om een autootje te kopen. Maar ik vind wel, dat ze verder wel de kosten moet betalen. Brandstof, verzekering en zo.’

‘Daar zal ik nog met haar over praten. Heel veel vaste kosten heeft ze er niet aan, de wagen is belastingvrij, en rijdt op gas. Het is een oldtimer, dus de verzekering is ook nog lekker laag. En het is ook geen wagen om hard mee te rijden. Veel harder als 130 kun je er niet mee rijden. Ideaal voor Chantal dus!’

‘Dat is dan een meevaller voor haar, maar laat haar die kosten ook gewoon betalen. Desnoods gaat ze maar ergens werken.’

‘Daarover hebben we al gepraat. We hebben afgesproken, dat ik de kosten voor het huishouden zal bijdragen, totdat ze zelf gaat werken. Maar voor alles verder, dus haar kleren, haar zakgeld en zo, daar zal ze zelf voor moeten zorgen. Dus daar zal nu ook de brandstof bij horen.’

‘Dat is ook goed zo. Je moet niet alles voor haar betalen, ze kan best wel zelf wat doen.’

‘Dat was ik ook niet van plan! Ik kon haar dit wel geven, maar veel gekker moet ik het ook niet maken.’

Joris glimlacht. ‘Dat is ook de indruk, die ik van je heb. Je werkt goed voor je centen, maar echt gekke dingen doe je ook niet. En de hypotheek op je huis zal ook wel niet echt goedkoop zijn.’

‘Die is flink, maar niet zo hoog als je zou denken. Met de erfenis van mijn vader, en wat schenkingen van mijn moeder, kon ik dit alles betalen. Ik zou voor een gelijkwaardig huis in het dorp aan huur meer kwijt zijn. En dan zou ik de plaats en de loods niet eens hebben. Zoveel scheelt het toch!’

‘Netjes! En krijg je dan ook nog wat stallingsgeld van al die wagens, die hier allemaal gestald zijn?’

‘Ja, maar dat is net genoeg om de kosten te dekken. Het is niet, dat ik daaraan wil verdienen. Het moet me gewoon niets kosten, dan vind ik het genoeg. En daardoor krijg ik soms ook wat hulp, voor als ik eens wat nodig heb. En dat kost me dan meestal ook niets, als ze me helpen.’

Joris glimlacht. ‘En dus kon je op die manier die wagen voor Chantal klaarmaken.’

Ik knik. ‘Tja, en iedereen heeft net zo enthousiast meegeholpen, toen ze wisten voor wie ik dat aan het doen was.’

‘Het is echt een mooie wagen geworden, John. Daar mag je best trots op zijn. Maar ik meende dat Chantal laatst zei, dat je zelf ook aan het kijken was naar een andere wagen?’

Ik knik. ‘Ja, mijn oude Toyota begint nu toch best wel te slijten. Daar kan zelfs een nieuw interieur niets meer aan helpen. Er zit een tik in de motor, en ik heb eigenlijk niet veel zin om die nog te vervangen. Maar deze busjes zijn nog best gewild, en ik kan er nu nog een redelijke prijs voor krijgen.
En ik weet ook al, wat ik hierna ga kopen. Geen busje meer, maar wel weer een Japanner. Een soort off-road model, ik zag die laatst hier vlakbij staan. Lekker luxe uitgevoerd, alleen geen automaat. Maar zo’n ramp vind ik dat nu ook weer niet. Maar achterin is nog steeds genoeg ruimte om veel in te vervoeren.
Morgen ga ik een testrit maken. Misschien niet de allermooiste wagen, maar wel erg praktisch, krachtig en ook enorm betrouwbaar.’

‘Wat voor iets is het dan?’

‘Een Subaru, een zwarte. Er zit alles op en aan. Leren bekleding, airco, navigatie, noem het maar. Het zal geen heel zuinige wagen zijn, maar zoiets ben ik wel gewend. Maar het zijn op zich hier in Nederland niet heel gewilde wagens, dus de prijs is best redelijk. Maar je kan er wel een flinke aanhanger mee trekken, en dat is wel waarvoor ik die wagen wil gaan gebruiken.’

‘Hoezo dat?’

Ik lach. ‘Omdat Chantal de tuin wil gaan aanpakken. Ze wil een moestuin gaan maken, er moeten fruitbomen komen, en voor het huis wil ze gras gaan zaaien. En dan zie ik het al aankomen, dat er een aanhanger moet gaan komen. Nu stond die bij mij ook al op het verlanglijstje, dus ik kan maar beter eerst zorgen, dat ik iets heb om dat ding te trekken. En ik wil me eigenlijk ook nog eens een caravan kopen om daarmee op vakantie te gaan. Maar dat moet ik me nog eens goed bekijken.’

‘Plannen genoeg, John! Maar die caravan, dat is een goed idee! Maar misschien kan ik je daarmee wel helpen. Ik weet, dat een neef van Jolien nog een hele oude caravan in de schuur heeft staan. Dat ding staat er minstens twintig jaar.’

‘Oei, dat klinkt inderdaad als heel erg oud, Joris. Dat moet ik me nog eens goed overleggen.’

‘Dat is nog zo’n metalen ding, uit aluminium! Die zie je wel eens in films of televisie!’

Nu heeft Joris opeens mijn aandacht, want zoiets zoek ik inderdaad.

‘Je bedoelt toch niet zo’n Airstream caravan? Die dingen zijn schreeuwend duur!’

‘Geen idee hoe dat ding heet. Maar daar zal best nog wel wat werk aan zijn. Hij was er laatst over bezig om dat ding naar de schroothoop te brengen. Ik zou hem eens kunnen bellen?’

‘Naar de schroothoop? Nee, nee! Als hij dat doet, kom ik hem zelf nog wel ophalen!’

‘Zal ik even bellen? Misschien kun je dan volgende week eens een kijkje nemen. Het is niet zo ver van Kampen weg.’

‘Nou, als je dat wilt doen?’

Joris pakt meteen zijn telefoon en belt naar de neef van Jolien.

‘Met Alfred.’

‘Met Joris. Zeg Alfred, heb je de oude caravan al weggedaan?’

‘Nog niet, maar dat gaat niet lang meer duren. We hebben al een nieuwe caravan gekocht, en die moet op die plaats staan. Waarom vraag je dat?’

‘Nou, ik ken iemand, die zou een gat in de lucht springen, als hij die van je mocht overnemen.’

‘Oh, als hij hem voor het einde van de maand komt ophalen, dan mag hij hem zo hebben! Maar ik moet er wel bij zeggen, dat het ding niet meer rijdt. De banden zijn plat, en de remmen zitten muurvast.’

Joris kijkt me aan. ‘John, als je dat ding voor het einde van de maand bij hem ophaalt, mag je het zo hebben. Maar, de banden zijn plat en de remmen zitten vast.’

‘Hoe lang is die caravan?’

Joris vraagt het aan de man. ‘Pff, ongeveer zes meter. Het is een dubbelasser.’

Mijn ogen vallen er haast uit. ‘Zeg maar, dat ik desnoods morgen al kom kijken! Niet wegdoen!’

Joris geeft lachend mijn boodschap door. En op verzoek van Joris gaat de man nog even kijken, wat voor type het is. Joris zegt: ‘Alfred zegt dat er Tradewind op staat. Zegt jou dat iets?’

‘Ja, een beetje. Maar dat moet ik even opzoeken. Ik hoop werkelijk, dat die caravan nog een beetje in goede toestand is. En daarmee bedoel ik het onderstel. Want dat zou werkelijk iets bijzonders zijn.’

Joris spreekt met de man af, dat de volgende week, als Chantal en ik toch in Kampen zijn, een kijkje komen nemen. Ik vertel het nieuws aan Chantal, die ook meteen enthousiast is. Ze weet, dat ik naar zoiets aan het kijken was. Ze kent de caravan, ze is wel eens vaker bij die man geweest.

‘Dat is best een grote caravan, John! Zover ik me kan herinneren, is het meeste interieur er niet meer, alleen het achterste gedeelte.’

‘Dat maakt me niet uit, dan kan ik de caravan zelf verder inrichten. En het zal flink wat werk worden. Maar eerst eens kijken, of het nog wat is.’

Dan kan voor mij het feest al helemaal niet meer stuk. Het cadeau voor Chantal was al fantastisch om te geven, maar ook het feit, dat we nu echt gaan samenwonen, het feest. En dan nog het vooruitzicht om misschien bijna voor niets een oude Airstream caravan te krijgen.