Gastvrouwen In Huis - 19

Eenmaal bij de weide aangekomen lieten we de honden los; meteen begonnen die te rennen en te dollen. Bowy deed ook mee, maar kwam na een minuut weer bij ons zitten.

“Er is iets met Bowy”, zei Cora terwijl ze de hond streelde. “Hij is nerveus. Misschien ergens van geschrokken of zo… Maar even goed in de gaten houden, de komende dagen.” Ik aaide de hond ook even en een snelle lik over mijn hand was de beloning. “Oké, jij bent het in ieder geval niet, Rick.” Cora knuffelde me even.

“Hoe vond jij de kennismaking met mijn zussen, Cora?” Ik vroeg het serieus. Ze keek me van dichtbij in de ogen. “Heerlijk, Rick. Het zijn schatten, allebei. Niet alleen knap, maar ook héél lief.” Een klein lachje gleed over haar mond en ze fluisterde: “En heel lekker om mee te vrijen…”

Ze zweeg even. “Annet en ik wilden jullie vanmorgen vroeg in jullie slaap overvallen. Maar toen we in jouw kamer bezig waren om ons om te kleden, zoende ze me ineens. Héél lief en zachtjes. En voordat we het wisten lagen we elkaar op jouw bed te bevredigen. Alsof we dat elke dag deden… Zo vertrouwd, zo lekker…”

Ik kuste haar. “Dat is toch heerlijk? Ik hoop dat je dat straks met Gien ook kunt, schatje.” Ze keek me aan. “En jij met mijn moeder? Zie jij dat zitten?” Ik dacht even na. “Ik heb jouw moeder daarstraks een compliment gegeven. En dat meende ik. Je moeder is een mooie, iets oudere uitgave van jou, Cora Amelink. En als zij het ook wil, zou ik best met haar willen vrijen. Alleen hoop ik niet je vader dan wil toekijken. Of je broer, hoewel ik die beiden ook best mag.” Ze wreef zich tegen me aan. “En ik? Mag ik wél toekijken, Rick? Of meedoen?”

Ik kuste haar. “Met wederzijdse toestemming, was het toch? Die toestemming heb je van mij in ieder geval, schat.” Cora trok mijn hoofd weer naar zich toe. “Dat lijkt me heerlijk… En wil jij wel kijken als ik met vader of Hans ga vrijen?” Ik dacht even na. “Kijken: ja. Meedoen? Ik denk het niet. In ieder geval nog niet. Ik ben nogal overtuigd hetero, ondanks dat ik het gevoel van lingerie heerlijk vind.”

Cora trok me tegen zich aan. “En dat vind ik dan weer lekker… Een vriendje wat mijn voorkeur voor lingerie deelt. Wij gaan het héél lekker hebben in bed, samen, Rickie…” Haar ogen keken me ondeugend aan. “Ik heb al wat leuke dingetjes ingepakt. Kunnen we samen van genieten. En Annet heeft me globaal verteld wat jullie allemaal gedaan hebben in bed… Lijkt me ook wel spannend om elkaar kletsnat…”

Ik viel haar in de rede. “Schat… Niet hier. Er staan een paar onschuldige hondjes te luisteren.” Ze proestte het uit, maar ik legde mijn hand op haar arm. “Ik meen het, Cora. Thuis hebben we afgesproken dat alles wat we daar doen, niet buiten besproken wordt. Jullie huis is een uitzondering, maar hier, in de open lucht: liever niet.”

Cora keek me aan. “Oké. Sorry. Ik zal het onthouden.” Een lange zoen volgde. “Dit mag wel in de open lucht. Heb ik geen bezwaar tegen.” Ik lachte toen we elkaar loslieten.

Ze stompte me. “Je bent een rare. Kom, we gaan langzamerhand terug naar huis.” Ze riep de Husky. “Sylvia! Hierrr!” De Husky kwam rennend naar ons toe, de rest er achteraan. “Goed zo… Brave hond.” De riem werd omgedaan en we liepen de wei uit, het fietspad langs de weg op, richting huize Amelink. Bowy liep vlak naast Cora, haar bijna in de berm drukkend. “Wat heb jij toch? Raar beest…”

De reden van het gedrag van de honden merkten we honderd meter verder. Een vrachtwagen kwam ons achterop en schakelde nogal bruut terug. Eenmaal naast ons klonk een luchthoorn en met veel lawaai reed het gevaarte vlak voor ons door de berm, het fietspad op en stopte. Gesis van de luchtrem volgde. Cora was stil blijven staan, haar blik woedend.

“Ex vriend, Gerard. Zal wel weer problemen gaan maken.” Het bestuurdersportier hoorden we open en dicht gaan en een magere knul liep de truck langs. Ik herinnerde me hem nog wel van de keren dat hij Cora van school ophaalde. “Zo… Meteen maar een nieuw vriendje opgepikt?” Hij keek me minachtend aan. “Niet veel soeps, zo te zien. Ga jij maar met je lego spelen knul." Ik werd nijdig, pakte mijn telefoon en begon te filmen, de telefoon in de houder aan mijn broek vastgemaakt. Zo kon ik filmen en had ik toch m'n handen vrij.

Cora zei niets, maar liep gewoon door, langs de truck heen. “Hé! Ik praat tegen je!” Gerard greep haar arm, maar Cora weerde hem af. “Ga wég. Ik waarschuw je niet meer; nog een keer met je poten aan me zitten en je gaat pijn hebben. Ik wil je nooit meer zien. Ga weg, ga maar naar je vriendinnetjes in Praag, Kopenhagen, Warschau of weet ik veel waar. Ik ben helemaal klaar met je.”

Ik keek naar haar: daar stond de Cora die ik kende van school: hautain, een uiterst strakke blik op haar gezicht en klaar voor een of andere judo-move. “We spreken elkaar nog wel, trutje. Als je zonder je vriendje en je hondjes loopt, ben je van mij.”

Cora sprong op hem af en een seconde later lag hij voorover op de grond, Cora bovenop hem en zijn arm in een pijnlijke hoek. “AU! Kutwijf! Ga van me af!” Meer zei hij niet: Sylvia duwde haar snoet tegen gezicht, al grommend, Bowy aan de andere kant. “Ik ben helemaal niet van jou, jochie. Judo boeide je vroeger niet. Je interesseerde je er niet voor en was te lamlendig om iets aan sport te gaan doen. Nu voel je even hoe stom dat was. Als ik je arm iets verder optil, kun je je melden op de spoedeisende hulp. Ik ga je loslaten, en dan stap je in de cabine van je truck en rijdt héél rustig weg. Geen overdreven toeren, geen getoeter of ander lawaai… En je laat je snoet hier nooit meer zien. Doe je dat wel: de honden weten hoe je ruikt en grijpen je als je probeert bij ons binnen te komen. En als zij het niet doen, doe ik het wel. Of mijn vader. Of mijn vriend hier. Begrepen?”

Er kwam geen antwoord en Cora draaide zijn arm iets verder omhoog. “Begrepen?” “Ja…” piepte hij zachtjes. Cora liet hem los. “Sylvia, Bowy: back.” De Husky en de Lab gingen langzaam naar achteren. Gerard stond op. We keken hoe hij instapte en de truck startte. Braaf, zonder overdreven veel gas te geven reed hij rustig weg.

“Zo. Nu weet je meteen waarom Bowy zo nerveus was, dame.” Cora knikte en zei kort: “Naar huis.” We liepen de laatste 300 meter zwijgend, Bowy nog steeds vlak naast Cora en Sylvia aan de andere kant. Pas toen het hek achter ons dicht was en de honden los, sloeg ze haar armen om me heen. “Pfoe… Die heeft zijn lesje geleerd… Dank je wel, Rick.” Een lange zoen volgde. “Hé, volgens mij heb jij ‘m tegen de grond gewerkt… Toch?”

Ze knikte. “Ja. Maar het was wel fijn om jou erbij te hebben.” “Ik heb niks gedaan hoor, behalve boos kijken.” Ze giechelde. “Dat heb je dan ook héél goed gedaan. Ik was blij dat je erbij was, nu weet je ook hoe hij eruit ziet.”

“Ik heb het hele gebeuren op film, Cora. Vanaf dat hij zijn truck in de berm pleurde totdat hij wegreed. Je kunt eventueel naar zijn bedrijf gaan en vertellen wat er gebeurd is. Of aangifte doen van bedreiging bij de politie.” Ze keek aarzelend, schudde daarna haar hoofd. “Dat laatste niet. Naar zijn bedrijf gaan… weet ik nog niet. Laat me dat filmpje eens zien!” We gingen zitten en ik pakte mijn telefoon. “Hij had het niet eens door, de sukkel.”

Toen het filmpje was afgespeeld zei ik: “We kunnen hem sowieso financieel te grazen nemen: kijk eens hoe de berm is beschadigd… En volgens mij zitten er nu scheuren in het wegdek van het fietspad. Daarmee kunnen we naar de gemeente gaan. Dat kost hem serieus geld. Wat wil je?” Cora dacht even na.

“We sturen een mail naar zijn bedrijf met een paar opnamen uit het filmpje. Als ze het hele filmpje willen, kunnen ze dat krijgen via Wetransfer. Eens kijken hoe ze reageren. En een mail naar de gemeente over dat fietspad.” “Je hebt kans dat hem dat z’n baan kost hé? Wil je dat?” Ze keek me aan. “Rick, het zal me een rotzorg zijn. Iemand die me bedreigd en met ‘trutje’ aanspreekt is nog niet van me af. De reden waarom ik op judo ben gegaan is dat een of ander jochie op de basisschool met z’n poten niet van me af kon blijven. Toen ben ik op judo gegaan en een jaar later heb ik ‘m een sloot in gegooid. En telkens wanneer hij eruit wilde komen, smeet ik ‘m er weer in. Mijn vriendinnen en de onderwijzer hebben me op een gegeven moment tegen moeten houden, anders was ik ermee doorgegaan tot hij verzopen was. Vrijwel elke week zat hij me te zieken, te pesten en te betasten. Dát is de reden waarom ik op judo ben gegaan. En ik heb het daarna nog maar twee keer serieus nodig gehad: één keer vorig jaar en nu net. Cora Amelink houdt er niet van dat men zonder toestemming aan haar zit en dat zullen ze weten ook.”

Ik knikte. “Dat heb ik gezien. Ik bel zijn bedrijf wel. Lekker makkelijk: het telefoonnummer staat op de truck… Hoe stom kun je zijn om met de wagen van je bedrijf zoiets te doen?” Ik toetste het nummer in.

“Wagenmakers Transport, goedemiddag.”

Een vriendelijke damesstem.

“Goedemiddag mevrouw. U spreekt met Rick Anderson. Ik wil een klacht indienen over een van uw chauffeurs.” Het was even stil.

“Ik verbind u door met hoofd planning. Heeft u een momentje?”

Wachtmuziekje…

“Met van Leeuwen. U heeft een klacht over een van onze chauffeurs, hoor ik?”

“Meneer van Leeuwen, goedemiddag. U spreekt met Rick Anderson uit Born. Ja, ik heb een klacht. Mijn vriendin is een halfuurtje geleden lastig gevallen door een van de chauffeurs van Wagenmakers. Het gaat om meneer Gerard de Kwint. Heeft mijn vriendin bedreigd en heeft met een van de trucks van Wagenmakers nogal wat schade veroorzaakt aan de berm en het fietspad van de Oude Baan tussen Born en Graetheide. Ik heb het hele incident op film.”

Het was even stil.

“Hoe is het met uw vriendin?” Ik stak mijn duim op naar Cora. Alleen al het feit dat hij deze vraag stelde…

“Uitstekend meneer. Mijn vriendin heeft hem gevloerd en ‘m vriendelijk verteld dat ze geen last meer van hem wilde hebben. Ook dát staat op film.”

“Kunt u die film naar mij mailen, meneer?”

“U kunt ‘m via Wetransfer van me krijgen. Maar ik vind het uiterst kwalijk dat een van de medewerkers van het bedrijf zijn truck gebruikt om mensen én dieren angst aan te jagen door er zó mee om te gaan.”

“Meneer, ik ga het filmpje bekijken. En als het nodig is, ondernemen we actie, daar kunt u van op aan.”

“Fijn. Houdt er rekening mee ditzelfde filmpje ook naar de gemeente Sittard-Geleen, waar Born onder valt. Hij heeft nogal wat schade veroorzaakt aan de berm en het fietspad.”

Er klonk een grom aan de andere kant.

“En dan komt de gemeente voor de schade bij ons… Meneer, ik zou dat filmpje bijzonder graag willen hebben, want die schade verhalen we dan meteen op hem.”

“Dat dacht ik al. Het filmpje komt binnen 5 minuten naar u toe, mits ik uw mailadres mag hebben.”

Hij noemde het.

“Dank voor uw melding. U krijgt van mij bericht wat we gaan doen.”

“Dank u zeer. Tot ziens, meneer van Leeuwen.”

Cora keek me strak aan. “Nú die film uploaden, Rick. Ik hoop dat hij op staande voet ontslagen wordt.” Een minuut later stond de film op Wetransfer en twee minuten daarna kreeg ik de melding dat hij was gedownload.

“Zo, die meneer van Leeuwen is snel… Maar nu lust ik wel wat te drinken, schat. Al dat getelefoneer…” Cora trok me naar de keuken, we schonken een glas fris in en dronken het buiten op het gras op. Toen wipte Cora op. “Even de hondjes nog vers water geven…”

Terwijl Cora bezig was, ging mijn telefoon.

“Met Rick Anderson…”

“Meneer Anderson, u spreekt met Wagenmakers van Wagenmakers Transport. Allereerst dank voor uw melding. Ik heb zojuist uw filmpje bekeken; meneer de Kwint krijgt zo meteen ontslag aangezegd. Dit soort gedrag accepteer ik niet van mijn medewerkers. Mag ik vragen: die jongedame op dat filmpje… Is dat uw dochter?”

Ik moest grinniken.

“Nee meneer. Dat is mijn vriendin.”

Het was even stil. “Mag ik vragen hoe oud u bent, meneer Anderson?”

“Jawel hoor. Ik ben achttien. De jongedame heet Cora Amelink en is sinds een week mijn vriendin. Meneer de Kwint bleek daar wat moeite mee te hebben en kwam verhaal halen. Als hij dat op de fiets had gedaan was uw bedrijf er nooit bij betrokken.”

Een zucht kwam door de telefoon. “Mijn bedrijf is er nu wél bij betrokken. En daar baal ik enorm van. Enfin, dat is mijn probleem. U en uw vriendin hoeven in ieder geval nooit meer bang te zijn voor trucks met ons embleem er op; meneer de Kwint heeft vanmiddag z’n laatste rit voor ons gemaakt. Ik wens u en uw vriendin ondanks dit hele gedoe toch nog een prettige middag.”

“Dank u, en dank voor dit telefoontje meneer Wagenmakers.” Hij verbrak de verbinding en ik keek Cora aan.

“Meegekregen?”

Ze knikte. “Hij wordt eruit geschopt. Maar goed ook. Als je nijdig bent en je hebt zo’n truck onder je kont… Enfin, ik zal mijn vriendin, zijn zus, een mail sturen met het hele verhaal. Want gegarandeerd dat hij bij z’n ouders probeert terug te komen. Hij is nu immers zijn huisje-op-wielen kwijt…”

“Is goed, dan stuur ik het filmpje ondertussen naar de gemeente. Kunnen ze daar ook aan het werk.”

Even later zaten we beiden te typen en terwijl we daarmee bezig waren kwam Margriet binnen. “Hé, mobiele eenheid… Jullie kunnen ook gewoon met elkaar praten als je wilt weten hoe het is en zo. Jullie zitten tegenover elkaar.”

Even keek ze ons aan. “Hé, is er wat aan de hand? Wat een ernstige koppies…”

Cora knikte. “Gerard is even langs geweest, moeder…” Kort vertelde ze het verhaal. Toen ze klaar was keek Margriet van Cora naar mij en terug. “Jullie zijn wel van de korte metten… Maar ik vind het prima! Laat dat jong maar in z’n vet gaarkoken… Eten jullie hier of willen jullie meteen naar de andere kant van de snelweg?”

Cora en ik keken elkaar aan. “Zeg jij het maar, Coor.” Ze keek Margriet aan. “We eten hier wel mee moeder.” Giechelend vervolgde ze: “Scheelt Rick weer afwassen.” Ik bromde: “Volgens mij hebben jullie geen afwasmachine, dus dat afwassen moet ik hier ook…” Margriet glimlachte. “Gelukkig kunnen jullie nog grapjes maken. Da’s goed. Ik ga even uitpuffen en om half vijf ga ik beginnen met koken. Rick mag zich weer over de sla ontfermen. En na het eten breng ik jullie weg, oké?”

We knikten en ik zei: “Dan zal ik An en Gon even melden dat ze hun privé butler moeten missen tijdens de avondmaaltijd. De meiden zullen dan wel overgaan op plan P.” Margriet keek me vragend aan. “En dat is?” “Pizza of patat.”

Ze snoof. “Ik zal ze vanavond eens uithoren…” Ik gniffelde. “Doe maar. Maar dan zou ik ook maar beddengoed meenemen. Kan een lange nacht worden…”

Ik pakte mijn telefoon en kreeg Gonnie aan de lijn. “Hé lieve zus… Wij eten vanavond nog bij Cora. Tussen acht en half negen zijn we thuis. Margriet komt ook even mee.” “Oké… We zorgen dat we om acht uur klaar zijn voor de koffie. Dank voor je belletje!” Ik hing op.

Cora trok me overeind. “Kom jij eens even mee…” Ze liep voor me uit naar boven, haar slaapkamer in. Daar draaide ze zich om, sloeg haar armen om me heen en kuste me intensief. “Je bent een schat, Rick.” Ik keek haar aan.

“Hé liefje, ik heb niks gedaan, behalve dom filmen. JIJ hebt ‘m tegen de grond gewerkt en op z’n falie gegeven hoor.” Ze keek me aan. “Maar jij hebt het bewijsmateriaal geleverd… Daardoor staat hij nu op de keien en moet hij waarschijnlijk behoorlijk dokken aan de gemeente. Als we het niet op film hadden, was er niks gebeurd.”

Weer volgde een lange zoen en toen zei ze zachtjes: “Ik ga jou vanavond eens langdurig belonen, Rickie…” “Ik hoop dat ik het langdurig volhoud, Coortje.” Ze gniffelde. “Ik ken nog wel een trucje om het allemaal wat langer te laten duren. Van de meiden geleerd.” Ik greep demonstratief naar mijn kruis en wilde wat zeggen, maar op dat moment klonk de stem van Margriet: “Rick! Kun jij de sla klaarmaken?” Cora schoot in de lach en fluisterde: “…in plaats van Cora?”

Grinnikend liepen we naar beneden en ik ging de keuken in. Cora begon met de tafel te dekken en een kwartier later was het eten gereed. Abe en Hans waren al terug gekomen van hun vis-sessie. Enigszins teleurgesteld: ze hadden weinig gevangen. Cora vertelde van de confrontatie met Gerard. Abe keek nogal dreigend. "Als het jong de euvele moed heeft om zijn snoet hier te laten zie, gaat hij wat beleven..."

Toen Margriet vertelde dat ze ons weg zou brengen naar mijn huis veerde Hans op. “Mag ik mee?” Cora keek hem ondeugend aan. “Dat zou je wel willen, hé broertje? Je wacht maar tot Rick’s moeder weer thuis is. En dan gaan we met z’n allen een keertje die kant uit.”

Ze knipoogde. “Verdorie… Ik moet toch weten met wie mijn kleine zusje in aanraking komt?” Ik keek hem aan. “Ja hoor. Da’s heel nobel van je, Hans. En natuurlijk doe je dat alleen maar om je lieve kleine zusje te beschermen…” Hij gniffelde en ik ook.

Na het eten waste we nog even af en toen zei Margriet gedecideerd: “Kom jongelui. Fietsen in de bus, weekendtassen ook en instappen, samen met Bowy. We gaan naar de andere kant van Born.” Cora nam met knuffels afscheid van Abe en Hans en toen reden we weg. Tien minuten later reden we de oprit op.

Margriet floot. “Zoooo…. Jullie wonen hier mooi, Rick. Kunnen we ruilen?” De zussen kwamen naar buiten toen we de fietsen uitlaadden. Margriet, dit zijn mijn zussen; de linker is Annet, de rechter is Gonnie. Dames, dit is Margriet, de moeder van Cora, en die bruine viervoeter is Bowy, de andere bewonderaar van Cora.” Ze gaven elkaar een hand. De zussen aaiden Bowy even en die vond het prima. Annet zei: “Wilt u een kop koffie? Net gezet.”

Margriet knikte. “Graag. Maar noem mij alsjeblieft Margriet en geen ‘u’. Jullie kleine broertje spreekt me ook zo aan.” Gonnie schoot in de lach. “Ons kleine broertje… Als wij hem zo noemen krijgen we een snauw of een trap.” Margriet keek naar het grasveld. “Ik mis iets, Rick…” Cora gniffelde en ik zei: “Als je dat wilt, zal ik nog wel een keertje zo’n hart op het grasveld maaien, hoor. Maar dan moet het gras eerst weer gegroeid zijn. Ga lekker zitten, Margriet.” Gonnie kwam buiten met de koffie.

“Zo… Gezellig dat je langskomt, Margriet. En dat je die fietsen meeneemt. Wát een service!” “Nou, in feite is Bowy de reden dat ik de jongelui gebracht heb. Dat beest moet niet de hele weg naast een fiets rennen, da’s niet goed voor hem.” Binnen no-time ging het gesprek over honden en alles wat erbij kwam kijken. En Bowy vond alle aandacht van de zussen prima: hij lag tussen hen in en liet zich heerlijk aanhalen.

Toen Annet de tweede kop koffie inschonk, keek Margriet beide zussen aan. “Dank jullie wel voor de ontvangst. Ik hoop dat wij jullie, en jullie moeder, bij ons mogen ontvangen. Jullie zijn leuke meiden.” Gonnie bloosde. “Da’s lang geleden dat we zo’n compliment in ontvangst mochten nemen, Margriet. Dank je wel.”

Margriet glimlachte. “En voor de duidelijkheid: Rick heeft verteld wat jullie naast je studie doen en globaal geschetst wat zich hier de afgelopen twee weken heeft afgespeeld. Dat geheim is veilig bij ons. En om eerlijk te zijn: ook in ons huis gaan we vrij met elkaar om.”

Gonnie knikte. “We hadden al zoiets van Cora vernomen. En jullie geheim komt ook niet buiten deze muren, Margriet. Ik weet zeker dat dat ook voor onze moeder geldt.” Margriet knikte. “Dank jullie wel.”

Even krulde een glimlachje om haar lippen. “Onze zoon Hans wilde om een of andere reden dolgraag mee met dit bezoekje, maar ik heb ‘m toch maar even thuisgelaten…Hij zou zomaar afgeleid kunnen worden.” We schoten in de lach en Cora zei: “Arme Hans… Die krijgt een kop als een boei als hij met jullie kennismaakt, meiden!”

Gonnie lachte zachtjes. “Maken we vaker mee, hoor. Daar zijn we wel aan gewend.”

We kletsten nog even gezellig verder, maar toen stond Margriet op. “Ik ga weer, dames. Dank voor de ontvangst.” Ze keek ons aan. “En houden jullie het een beetje netjes, Cora en Rick?” Er gleed een lachje over haar gezicht. “Geen dingen doen die we thuis ook niet doen, denk er aan!” We schoten in de lach. “Nee moeder. Is goed, moeder. Ik zal me gedragen, moeder.” Cora knuffelde haar.

“Dank je wel voor het brengen. En je hoeft ons niet te halen; we fietsen wel naar huis.” Margriet knikte. “Prima, maar rustig aan hé? Bowy is niet meer de jongste; die moet geen 5 kilometer naast een fiets rennen.” We knikten braaf en ik gaf haar ook een knuffel. Ze keek me aan. “Lief zijn voor mijn dochtertje, Rickie!” Een knipoog volgde.

“Wij houden daar wel toezicht op, Margriet”, hoorde ik Annet achter me zeggen. “Als hij niet lief is, krijgt hij klapjes.” Bowy kreeg nog een knuffel en toen vertrok ze in het busje.

“Zo, liefjes… Gaan jullie maar eens braaf afwassen. Deze dames hebben vanmiddag nog een stuk gestudeerd, dus is het onze beurt om decadent onderuit te zakken.” Gonnie ging demonstratief op een stoel zitten. “Guttegut… de dames zijn uitgeput. Kom schat, we zullen die twee bejaarde mutsen maar laten slapen…” Meteen moest ik sprinten, want Annet en Gonnie kwamen dreigend op me af. “Rotzakje! We krijgen jou wel!” Cora deed mee en ook Bowy kwam achter me aan.

Het ontaardde in een grote stoeipartij op het gras en tien minuten later zaten we allemaal uithijgend op de stoelen op het terras. “Héhé… Best vermoeiend, zo’n logeerpartij… Nú al!” Cora lachte. “Wacht maar tot je in mijn bed ligt, meisje Amelink”, bromde ik. “Dát is pas vermoeiend…”

Cora trok haar hooghartige gezicht. “Poeh… Wie zegt dat ik dat wil? Misschien kruip ik lekker bij de meiden…” Verder kwam ze niet. “Niks ervan dametje. Jij gaat lekker met je vriendje op één kamer slapen. Van mijn part op het kleedje voor Rick z'n bed, dat zal me een zorg zijn. Het is hier niet elke dag feest, hoor.”

Gonnie keek haar vermanend aan. “Ja, dat meen ik. Jullie gaan lekker samen op Rick’s kamer slapen.” “Bah, wat vervelend”, mompelde ik, wat me een stomp opleverde.

Cora stond op en liep naar de zussen toe. “Had ik jullie al bedankt voor vannacht? Nee? Dan ga ik dat nu doen.” Ze kuste eerst Annet en toen Gonnie. “Jullie zijn heerlijke meiden. Niet alleen in, maar ook buiten bed.” “Ben ik het mee eens”, riep ik vanuit mijn stoel. “Nou, laat dat dan ook eens zien, Rickie. In plaats van onderuitgezakt in je zetel iets roepen.” Annet keek me verwachtingsvol aan.

“Oké, oké… Wat willen jullie drinken?” “Geef ons maar een sapje, Rick. Geen alcohol vanavond.” Annet keek me aan. “Dat is voor mij ook prima, liefje. En neem er zelf ook een.” Cora knipoogde. Twee minuten later kwam ik met een dienblad voor sap terug uit de keuken. “Lekker joh. En nu even gewoon, lekker rustig aan genieten van deze mooie avond. En daarna op tijd naar bed.” Cora knipoogde naar me.

“Lijkt me een goed plan schatje. Heerlijk lang slapen…” Vanaf de bank waar de tweeling zat, hoorden we onderdrukt geproest…