De oudere man zat er al toen ik in het café kwam. Volledig in elkaar gezakt op een bank staarde hij naar een half lege pint bier. Ik schatte hem eind vijftig, begin zestig. Het was alsof alles wat in het café gebeurde volledig aan hem voorbij ging. Zo nu en dan las hij even een brief die hij in zijn handen hield. Maar hij liet de brief even snel weer op de tafel vallen en wreef dan in zijn ogen terwijl zijn schouders schokten. Ik kon maar moeilijk mijn blik van hem afwenden. Maar hij leek niemand te zien.

Na een tijd kwam een veel jongere vrouw gehaast en zichtbaar bezorgd binnen. Ze ging onmiddellijk bij de man zitten en begon op hem in te praten. Door de luide muziek kon ik geen woord begrijpen, maar het was duidelijk dat ze hem uit zijn verdriet wilde halen. De man duwde de brief naar haar toe. De jonge vrouw las hem aandachtig. Meer dan één keer. Dan keek ze boos en verontwaardigd naar de man. Hij verborg zijn gezicht in zijn handen en zijn schouders schokten opnieuw. De vrouw bleef een tijdlang wezenloos voor zich uit kijken. Het was duidelijk dat ze iets met zichzelf uit vocht. Dat zag ik duidelijk in haar gezicht. Na een poos ontspanden haar spieren zich en begon ze opnieuw bezorgd met de man te praten terwijl ze haar arm om zijn schouders wierp. Ze trok hem langzaam recht. Hij stond maar moeizaam op en liet zich door haar leiden. Toen hij naar de brief greep die op de tafel lag, rukte zij die met een agressieve beweging uit zijn hand, verfrommelde hem en wierp hem op de grond. De man keek haar verbijsterd aan, keek dan even naar de brief, maar durfde niets te zeggen toen ze hem langzaam maar beslist hem naar buiten duwde. Het heeft me enige moeite gekost om het zo onopvallend mogelijk te doen - ik was immers niet de enige die dit tafereel had gadegeslagen - maar ik heb bij het verlaten van het café de verfrommelde brief onmerkbaar voor de andere gasten voor mij uitgeschopt tot aan de deur! Buiten heb ik hem opgeraapt.

“Liefste,

Ik heb je brief gelezen. Ik had niet zo onverwacht mogen vertrekken. Ik ben je inderdaad een verklaring schuldig. Dat is wel het minste dat ik voor je kan doen. Het zal ook het laatste zijn. Dat zal je wel begrijpen. Ik ga je niet sparen in deze brief. Waarom zou ik? Van wat ben ik gespaard gebleven? Hoe vaak heb ik niet het parfum van je secretaresse op je lijf geroken? Of van iemand anders? Wat doet het er nu nog toe? En al die zakenreizen? Ach…! Maar ik wil dat je beseft dat ik geen wraak neem. Dat heb ik lang geleden achter me gelaten. Ik heb dat zeker willen doen. Vroeger. Nu niet meer. Ik ben woedend op je geweest. Ik heb je gehaat. Uit de grond van mijn hart. Maar dat was in de tijd dat ik nog van je hield. Die tijd is voorbij. Ik zie je nu zoals je bent. Je kan waarschijnlijk niet anders. Je loopt al een leven lang je pik achterna. Dat zal niet meer veranderen. Zo ben je. Maar ik ben wel veranderd. Ik ben niet meer wie ik was. Daarom kan ik nu ook zo open tot je spreken. Als jij dat beschouwt als agressief, beledigend en kwetsend, dan ligt dat aan jou. Niet aan mij. Ik spreek mezelf uit. Niet meer. Niet minder.

Ik weet niet wat ons bezield heeft. De angst voor het ouder worden? Voor het verval van ons lichaam? Voor het verdwijnen van ieder avontuur uit ons leven? Voor de sleur en de herhaling van de sleur? Ik weet het echt niet. Wellicht is het zo iets geweest. Het was Irma die met het idee kwam. Ze riep het plots uit in al zijn obsceniteit toen we een paar maanden geleden bij haar thuis samen een thee aan het drinken waren. Niets in ons gesprek wees op een dergelijk idee. Integendeel zelfs. We waren, zoals altijd, twee keurige vrouwen die aan het praten waren over onze dagelijkse bezigheden, de bezoekjes die we aflegden, de nieuwtjes die we gehoord hadden van vrienden en kennissen. Maar misschien was haar kreet daarom des te eerlijker. Omdat hij van veel dieper kwam dan ons gesprek, van veel dieper dan al onze gesprekken tot dan toe. Het was een kreet die ook in mij zat. Misschien niet dezelfde. Dat doet er niet toe. Maar wel een soortgelijke. Een diepe kreet die ook ik jarenlang had onderdrukt.

‘Ik wil voordat het te laat is door een zwarte kerel geneukt worden!’ En Irma voegde daar nog aan toe: ‘Zoals in de meest platte pornofilm!’ Ze keek me even verbijsterd aan in de diepe stilte die daarna viel. Ze kleurde rood van schaamte, zweeg en staarde door het raam in de verte. Ik voelde een schok door mijn lijf gaan. De directheid en de rauwheid van wat ze zei, deden me duizelen. Maar ik begreep precies wat ze bedoelde. Alles zat in die twee zinnen. De hele frustratie van een burgerlijk vrouwenleven gereduceerd tot zijn meest banale, politiek totaal incorrecte expressie: het verlangen naar een grote zwarte pik! Tot dat punt waren we beiden dus weggezakt! Ik heb mijn hand op de hare gelegd en we hebben samen zitten huilen…

Maar wat helpt dat? Het is te laat om opnieuw te beginnen. Onze levens zijn geleefd. Wie zit er nog te wachten op vrouwen midden vijftig? Na het wenen en het zelfbeklag kwam gelukkig de bevrijdende lach. Als twee giechelende bakvissen van vijftig zijn we samen achter de computer gekropen en gaan surfen. Ik moet toegeven dat onze fantasie even op hol sloeg door het aanbod. Misschien moesten we ieder een kerel nemen? Of misschien wel een stuk of vier of vijf? En een privé-video laten maken? Op het einde van de middag werden we wat realistischer en kalmer en besloten we één iemand te vragen. Goed uitgerust natuurlijk. Maar toch maar één iemand. Het moest niet al te gortig worden. Al was er een bepaald amateurfilmpje van twee vrouwen met een groep zwarte mannen op een hotelkamer dat ons zo opwond dat… We hebben ons laten gaan…. Ik weet niet of ik me moet schamen of net blij moet zijn… ik kies voor het laatste. Ik werp de schaamte definitief van me af.

Het was weer Irma die begon. Ze verdween even en kwam terug met een rode blos op haar wangen en met met een doos vol dildo’s in haar hand: ‘Dit zijn al heel lang mijn vrienden in eenzame uren. Koele minnaars, dat wel, maar oh zo betrouwbaar!’, zei ze lachend.

Heerlijk, die vrijheid. Als een zachte zomerwind die plots binnenwaait.

Ze heeft echt wel een indrukwekkend collectie! Ik had dat niet van Irma verwacht. Hoe slecht kenden we elkaar nog steeds al die jaren. En hoe goed begrepen we elkaar nu plots. Maar ook van mezelf had ik dit niet verwacht. We hebben ons uitgekleed. Volledig. Midden op de dag. We hebben zelfs de gordijnen open gelaten. Wat kon het ons nog schelen! Kan je je dat voorstellen? Irma en ik op het dikke tapijt voor het scherm. Naakt. Met ons benen wijd en een trillende dildo in onze warme natte kutjes. We zagen er best sexy en geil uit, vonden we van elkaar. En dat moet de overbuur ook gedacht hebben toen hij ons toevallig in de gaten kreeg. We hebben hem uitgebreid laten meegenieten terwijl wij keken naar een film met zes zwarte mannen die twee vrouwen van onze leeftijd de nacht van hun leven bezorgden. Natuurlijk kan je je dat voorstellen, met jouw fantasie!. Alleen zal het daar bij blijven. In het echt ga je mij nooit meer naakt zien. Ik denk niet dat je dat zo moeilijk.zal vallen. Veel interesse heb je het voorbije decennium niet getoond. De lofzang op mijn lichaam in je brief neem ik dan ook met een dikke korrel zout. Hoe kan een lichaam dat je nu zo beweert te aanbidden, je zo lang onverschillig hebben gelaten?

Maar terug naar de film. De zes kerels hadden een estafette bedacht waarbij ze kloksgewijs iedere paar minuten van gaatje veranderden: kutje, kontje, mondje! En dan bij de andere vrouw: kutje, kontje, mondje! Wat me nog het meest fascineerde was het plezier van de vrouwen, veel meer nog dan hun genot. Hun lachen, hun grapjes, de schittering van hun ogen… wat een levenslust! Je zou voor minder natuurlijk. Zes verschillende pikken - en niet van de minste - kregen die vrouwen! We zijn beiden heerlijk klaargekomen, Irma en ik! Het leek voor mij wel eeuwen geleden. Mijn bekken schudde en mijn lijf bleef maar natrillen! Zo heb jij mijn aarde nooit doen beven! Ik heb op het einde zelfs aan Irma’s tepels gelikt en zij heeft door mijn kletsnatte poes gewreven! Stel je voor! Ja, stel je maar voor! Je vrouw als geile lesbienne! Misschien hadden we er eerder moeten aan denken?

Maar zo’n grote orgie durfden we in het echt niet aan. Eén kerel kon wel, vonden we. Het was best spannend. Het plan. De voorbereiding. Het kiezen. De email. Het wachten op een antwoord. Het uitwisselen van wensen en verlangens. Van foto’s. En ten slotte van obsceniteiten. We waren volwassen pubers, Irma en ik. Het werd Samuel. Een Afrikaanse beursstudent midden twintig die wat bij wilde verdienen. En dat liefst op een zo aangenaam mogelijk manier. Neem hem dat eens kwalijk! Hij heeft ons behoorlijk wat geld gekost - we hadden dan ook zo goed als alles aangekruist op zijn ‘menukaart’. Het is een wonderlijke wereld, sex dating . Jammer dat ik pas zo laat in mijn leven op ontdekkingstocht kan...

En dan was het zover. Afgesproken in een wat groezelig rendez-vous hotelletje. Precies wat het moest zijn. Proper maar vol vuile geschiedenissen. Alsof je het overspelige gekreun, gesteun en gespuit nog kon horen en zien! Ik was al opgewonden voordat ik op de kamer was. Samuel was een en al hoffelijkheid en charme. Zoveel zelfs dat we hem op een bepaald ogenblik hebben moeten zeggen dat we daar niet voor kwamen, maar voor wat er tussen zijn benen bungelde. HIj kon er hard mee lachen en van dan af heeft hij ons alleen nog aangesproken als ‘old bitch 1’ en ‘old bitch 2’. En wij vonden dat eerlijk gezegd geweldig.

En daar lagen we beiden, Irma en ik, naakt, op onze knieën, tussen de zwarte dijen van Samuel en likten en zogen als losgeslagen sletten aan zijn dikke ballen. Ouwe teef 1 en ouwe teef 2! Stel je ook dat maar eens voor! Onze monden schoten naast elkaar door, om ter snelst langs de schacht van zijn pik naar zijn gezwollen eikel, waar onze tongen vochten en in elkaar kronkelden als wilde slangen rond het pisgaatje om dan weer opnieuw naar beneden te glijden over de zwarte zak naar de duistere spleet waar we maar geen genoeg van konden krijgen. De witte huid en de witte haren van Irma wonden me zo op dat ik haar diep hoofd diep over zijn pik duwde totdat ze kokhalsde en braakte en haar speeksel langs zijn ballen naar beneden droop dat ik dan gulzig likte. Ik kende geen grenzen meer. Geen enkele. Ik was ieder fatsoen voorbij. Meer nog: ik wilde ieder fatsoen voorbij... Ik heb me schaamteloos en zonder remmingen aan Samuel gegeven. Zoals ik me nooit aan jou heb gegeven. Ik zou het niet hebben gekund. Ik heb me als zijn teef gedragen! Ouwe teef 1 of 2 of 8 of 25… Het interesseerde me niet. Hij is overal aan mij en in mij geweest. Hij heeft me plekken op mijn lichaam leren ontdekken die ik zelf niet eens vermoedde! Ouwe teef 1 was de prijs die ik daar graag voor betaalde!

Je zal je waarschijnlijk afvragen waarom ik je dit vertel. En vooral waarom met zoveel details. Ik ken je. Ik weet dat dit hard aankomt. Als schuurpapier over je ziel. En toch vertel ik het je. Omdat je alles moet weten. En nu dat je alles weet, hoe wil je dat ik terugkom? Hoe zouden we hier een gesprek over kunnen hebben, zoals je vraagt? Hoe zou dit een nieuw begin kunnen zijn? Een hernieuwing van onze relatie? Je wil zelfs met mij op reis. Je wil me meenemen op al je zakentrips, zeg je! En wat gaat Sabine daarvan zeggen? Dat je haar zo aan de kant zet? Zoals je mij ooit aan de kant zette voor haar? Zijn we zo inwisselbaar?

Natuurlijk is ook mijn hart gebroken. Wat dacht je! Maar ik wil er niet meer onder lijden. Die tijd is voorbij. Daarom kan ik niet bij je terugkomen. Voor Irma was het blijkbaar iets eenmaligs. Zij ligt nu terug in de armen van Jacques. Of naast hem. Of waar dan ook. In elk geval blijft zij bij hem. Ik blijf niet bij jou. Ik kan het niet. De ontmoeting met Samuel of liever met zijn pik - want zo’n geweldige kerel was hij nu ook weer niet (je zou hem zo onder de tafel praten!) - heeft mij wakker geschud. Ik wil niet opnieuw inslapen. Ik wil niet opnieuw mijn ogen sluiten. Ik zoek mijn eigen weg. Waar die me ook naartoe leidt.

Het ga je goed. En dat meen ik.

Désirée”