Magisch Realisme

Toen ik aangenomen werd als model bij teken- en schilderlessen aan de kunstacademie in de stad waar ik woon, had ik me allerminst voor kunnen stellen dat dit zou leiden tot wat me vandaag overkomen is. En toch gebeurde het!

O ja, laat ik me eerst even voorstellen. Ik heet Lianne en ben vijfentwintig jaar oud. Van nature ben ik een no-nonsense mens. Ik zal wel nooit gekozen worden tot Miss Holland of zo, want glamour laat me koud. Toch zie ik er van nature allesbehalve onaardig uit als ik mijn vrienden en vriendinnen mag geloven.

Een jaar of wat geleden zag ik ergens een oproep hangen van de kunstacademie in mijn woonplaats. Daarin werden modellen (M/V) gevraagd om voor studenten te poseren bij teken- en schilderlessen. Van kandidaten werd verwacht dat ze naast gekleed ook naakt zouden poseren. Er werd expliciet gevraagd om ‘natuurlijke’ modellen, dus zonder tatoeages of piercings. Aanwezigheid van schaamhaar werd als een pré beschouwd:

‘De huidige tussenbeense mode is tegenwoordig kaal en daardoor is het steeds lastiger voor ons om klassieke modellen te vinden’, zo stond het geformuleerd.

Tatoeages vind ik lelijk en ook heb ik nog nooit de behoefte gevoeld om mijn venusheuvel kaal te scheren. Ik moet er niet aan denken dat regelmatig bij te moeten houden. Als ik daar alleen al aan denk krijg begint het me daar te jeuken. Wel onderhoud ik mijn bikinilijn want de begroeiing moet daar wel binnen de perken blijven. Make-up gebruik ik zelden tot nooit.
Ik verwen mezelf af en toe met een bezoekje aan een wellness-resort en daar gaat iedereen in z’n blootje de sauna in. Dus heb ik er ook geen moeite mee me naakt te vertonen aan onbekenden. Met naakt poseren voor een klas kunstenaars in opleiding zou ik zeker ook geen moeite hebben. Iemand moet zich daar toch voor lenen? En ik hoef me allerminst te schamen voor mijn lijf!
De leuke bijverdienste die daarbij genoemd werd, zou ik goed kunnen gebruiken om nog eens wat vaker te genieten van een lekker bezoekje aan de sauna.
Ik besloot dan ook dat ik daarmee aan de gestelde eisen voldeed en reageerde meteen.

Al een paar dagen later kon ik op gesprek komen. Ik werd vriendelijk ontvangen door een docent tekenen en schilderen, die zich voorstelde als Michel. Hij legde uit wat ze van modellen verwachtten en vroeg of ik me daar in kon vinden. Daar kon ik bevestigend op antwoorden. Ook noemde hij de regels die binnen de academie golden met betrekking tot de omgang met modellen. Kort en krachtig lieten die zich samenvatten in één enkele zin: ‘Je mag er alleen maar naar kijken, maar aankomen niet!’
Na een plezierig gesprek kreeg ik meteen te horen dat ik was aangenomen en tot nu toe heb ik alles bij elkaar denk ik zo rond de twintig keer geposeerd voor een klas aankomende kunstenaars.

-o-o-o-

Nadat ik, nu ruim een week geleden, weer een keer had geposeerd vroeg Michel me of ik misschien ook eens voor hem alleen wou poseren. Hij vertelde me dat hij aan een serie naaktportretten werkte en dat hij er ook graag eentje van mij zou willen maken als ik dat tienminste ook zou zien zitten. Hij liet me wat van zijn eerdere werk zien. Dat waren drie prachtige composities uit die serie in olieverf op doek, twee van vrouwen en een van een man. Alle drie waren geschilderd in verschillende ontspannen, natuurlijke poses: één van de vrouwen liggend op een satijnen laken op een bed, de andere achteroverleunend tegen een fluwelen sprei gedrapeerd over een chaise-longue, de man in een parkachtig decor in een houding die wel wat leek op het beeld ‘De Denker’ van Rodin, maar dan niet peinzend starend naar de grond, maar verwachtingsvol naar de verte kijkend.

Vooral die laatste sprak me erg aan. Mij deed het denken aan Adam in het paradijs, nog voordat Eva was geschapen. Iets in de blik van wat ik beschouwde als de allereerste man, suggereerde mij dat hij op dat moment een voorgevoel had van grote gebeurtenissen die op komst waren. Ik was diep onder de indruk van hoe hij zó natuurgetrouw, zó liefdevol en met zóveel respect zijn modellen had uitgewerkt! Prachtig erotische schilderijen waren het geworden. Bij alle drie de schilderijen was er geen enkele poging gedaan om de geslachtsdelen van de modellen ook maar enigszins te verhullen, maar ze waren ook zeker niet pornografisch weergegeven. Het zou eerder afbreuk doen aan de schilderijen als ze niet nét zo mooi gedetailleerd waren uitgewerkt als de rest van de compositie. Alles was volmaakt in balans.

Ik zei dan ook enthousiast dat ik graag voor hem wou poseren. Hij nam mijn aanbod aan en benadrukte nog eens dat ook voor hem de omgangsregels van de academie voor het werken met modellen van toepassing waren.

-o-o-o-

Een paar dagen later ging het dan echt gebeuren. Op de afgesproken tijd belde ik bij hem aan. Michel liet me binnen en samen gingen we naar zijn atelier. In een hoek van zijn werkplaats hingen draperieën van velours waarvoor een bed was geplaatst. Een luxe satijnen laken lag uitgespreid over het matras. Het was aangenaam warm in de ruimte. Wel zo comfortabel als ik daar uren stil moest blijven liggen in mijn nakie.

Hij wees me waar ik me uit kon kleden en nadat ik al mijn kleren had uitgetrokken vroeg hij me om op mijn rug op het bed te gaan liggen. Zelf ging hij bij zijn schildersezel staan en zei dat hij mij op mijn rug liggend als een schone slaapster wou schilderen. Daarna gaf hij me aanwijzingen om de pose die hij in gedachte had in te nemen: mijn benen wat gespreid, mijn torso een beetje meer naar rechts, mijn rechter onderarm boven mijn hoofd op het matras, mijn hoofd een tikkeltje meer naar rechts, zodat ik hem, recht voor me uitkijkend, naast zijn schildersezel kon zien staan.
Toen hij min of meer tevreden was met de pose vroeg hij me zo ontspannen mogelijk in die houding te blijven liggen. Dat kostte me geen enkele moeite, want die pose was een van de meest natuurlijke en ontspannen slaaphoudingen die ik me voor kon stellen, als je in je uppie in het midden van een tweepersoons bed kan liggen. Als vanzelf – want dat doe ik thuis in mijn eigen bed onbewust vaak ook – bracht ik mijn linkerhand ontspannen losjes boven mijn linkerborst, mijn vingers in de buurt van mijn tepel. Michel reageerde meteen enthousiast en zei dat hij dat zo een perfecte pose vond.

‘Geweldig Lianne, dat is nou net de kers op de taart!’

Meteen daarna vroeg hij of hij mijn haar mooi rond mijn hoofd mocht draperen. Daartegen kon ik geen enkel bezwaar hebben en dat zei ik hem dan ook. Hij kwam naar me toe, schikte mijn lange lokken rond mijn hoofd en schikte, om de compositie nog verder te perfectioneren, ook nog een paar mooie plooien in het laken waar ik op lag. Tot slot maakte hij met een digitale camera nog een aantal foto’s van mijn pose.

‘Met behulp van deze foto’s kunnen we je iedere keer weer je pose precies zo als je er nu bij ligt laten innemen.’ zei hij, ‘Stil blijven liggen hou je niet heel lang vol, dus af en toe zullen we even pauzeren, dan kun je je benen even strekken. Je hoeft ook niet de hele tijd die hand bij je borst te houden, want daar krijg je op den duur vast wel een lamme arm van! Het is wat mij betreft oké, als je hem, wanneer ik je erom vraag, daar maar weer houdt zoals nu. Ik mag je dan weliswaar als slapende schone willen schilderen, maar daarom hoef je niet ook de hele tijd te doen alsof je slaapt! Als ik toe ben aan het schilderen van je gezicht dan vraag ik je wel of je ogen wil sluiten.’

Hij begon meteen vlot uit de hand met houtskool de contouren van de compositie op het doek te schetsen. Omdat ik hem vanuit mijn pose recht aan kon kijken, zag ik, dat hij steeds even naar mij keek en zich dan weer concentreerde op het doek, waarop hij dan met vlugge handbewegingen steeds weer wat schetste. Zijn doordringende blikken, die hij iedere keer weer op een ander deel van mijn lichaam richtte, leken me bijna lijfelijk af te tasten. Zijn prangende ogen deden me meer en meer bewust worden van mijn lichaam, waardoor ik me steeds minder kon focussen op wat er om me heen gebeurde. Ik had dan ook geen idee hoe lang hij al bezig was geweest toen ik hem hoorde zeggen, dat het tijd was voor een eerste pauze.

‘Zo de schets is nu af. Nu even pauzeren. Sta maar op en loop even wat rond; strek je uit en beweeg vooral ook je armen en draai je hoofd wat rond om je nek wat te ontspannen. Hier heb je een kamerjas, trek die maar even aan. Heb je zin in thee of koffie? Of iets anders, fris of zo?’

Ik vroeg om koffie, zwart, zonder suiker.

Nadat hij koffie had gezet en ingeschonken, kondigde hij aan dat hij weer verder wou werken. ‘Eerst ga ik een onderlaag opzetten. Zie het als een soort grondverf: de vlakken van de verschillende onderdelen van de compositie geef ik ieder een eigen kleur in een tint die het midden houdt tussen de lichte en donkere partijen van elk afzonderlijk onderdeel. In een volgende fase ga ik die dan met verschillende lichtere en donkere tonen diepte en textuur geven. Ik doe eerst de achtergrond en het bed en daarbij heb ik je nog niet nodig. Dus rust nog maar even een half uurtje uit.’

Terug bij zijn schildersezel mengde hij wat kleuren op zijn palet en begon het doek ‘in de grondverf te zetten’ zoals hij dat noemde. Hij was nu voornamelijk gefocust op zijn doek en keek nog maar amper in mijn richting. Toen hij me vroeg weer te gaan liggen, dirigeerde hij me met behulp van de foto’s die hij nu op zijn laptop had geopend, weer ongeveer in de juiste pose.

‘Laat je linkerarm eerst nog maar naast je liggen tot ik je vraag om hem in positie te brengen!’

Toen begon hij de delen van mijn lichaam op het doek ‘in de grondverf’ te zetten. Opnieuw schoten zijn blikken heen en weer tussen mij, liggend op het bed, en mijn beeltenis die hij al schilderend steeds meer vorm gaf. Vreemd genoeg werd ik me opnieuw, en nu zelfs sterker, bewust van mijn lichaam. Nog vreemder was – ik weet niet hoe ik het goed onder woorden moet brengen – dat de verschillende delen van mijn lichaam zich steeds iets meer op de voorgrond van mijn bewustzijn drongen. Het ene na het andere: mijn hoofd … mijn nek … mijn rechterschouder … mijn rechterarm … mijn rechterborst …

‘Lianne, wil je nu je linkerarm voor mij in positie brengen? Want daar wil ik nu mee aan de slag.’

Gehoorzaam bracht ik mijn arm in de gewenste positie. Hij glimlachte me vriendelijk toe en hervatte zijn werk.

… mijn linkerschouder … mijn linker arm … mijn linkerhand …

Op dat moment raakte ik onbewust heel even mijn tepel met een vinger aan en meteen voer er een heftige schok door mijn hele lichaam! Ik zag dat Michel me met een brede glimlach op zijn gezicht aankeek. Ik was er zo goed als zeker van dat hij die schok ook had opgemerkt.

… mijn buik … mijn heupen …

Maar tot mijn verbazing riep daarna eerst mijn rechtervoet om mijn aandacht gevolg door de rest van mijn benen! Opnieuw zag ik Michel verf mengen op zijn palet en toen hij zijn penseel weer op het doek zette – ik voelde het al aankomen – waren het inderdaad de haren op mijn hoofd en als laatste die in mijn kruis, die de aandacht van mijn bewustzijn trokken! Logisch eigenlijk, dat hij die eerst had overgeslagen! Dat kwam natuurlijk door mijn donkerbruine haar dat schril contrasteert met mijn lichte huid. Daar moest hij natuurlijk een heel andere grondkleur voor gebruiken!

Begrijp me goed, dit waren geen sensuele gevoelens, eerder het tegendeel! Gewoonlijk sta je in het dagelijks leven niet stil bij je lichaam. Je bent met je gedachten helemaal bij andere dingen. Maar tijdens het ‘in de grondverf zetten’ van mijn lijf op het schilderslinnen werd ik me op een of andere manier sterker bewust van elk plekje van mijn lichaam waar de schilder op dat moment mee bezig was. Vraag me niet hoe! Al mijn aandacht werd zó krachtig naar mijn lichaam getrokken, dat er geen ruimte meer was om in me op te nemen wat er om me heen gebeurde.

‘Zo Lianne, dat was het voor vandaag. Ik heb deze fase van het schilderij nu af. De grondlaag moet eerst een dag of wat drogen voor ik met de volgende fase verder kan. Je mag nu opstaan en je weer aan gaan kleden. Zou je komende zaterdag of zondag naar mijn atelier kunnen komen? We zouden dan misschien in één sessie met af en toe pauzes het schilderij wel klaar kunnen krijgen voor zover ik je daarbij nog nodig heb.’

Ik had het komende weekend nog geen plannen en beloofde op zondag te komen. Michel wou me wel vroeg hebben, negen uur ’s ochtends, want er was nog een hoop werk te doen. Maar ja, voor de kunst moet je wat over hebben, toch?

-o-o-o-

En vandaag was het dan zover. Klokslag negen belde ik bij hem aan. Met z’n palet in z’n linkerhand en een penseel tussen zijn tanden deed Michel de deur voor me open. Hij liet me binnen en wenkte me hem te volgen naar zijn atelier. Ik zag aan het schilderij dat hij die ochtend al behoorlijk wat werk had verzet met aan draperieën die aan de muren hingen en het aan het satijnen laken op het bed. Ik was onder de indruk van hoe levensecht hij deze stoffen kon weergegeven. Hij moest echt een goed kunstenaar zijn en ik was heel benieuwd hoe levensecht ik uiteindelijk op dat schilderij zou worden weergegeven!
Mijn beeltenis bestond nog maar zo’n beetje uit een silhouet in verschillende kleuren ‘grondverf’ zoals Michel het noemde, maar ik had weinig moeite mezelf daarin al te herkennen. De contouren van mijn beeltenis op het schilderslinnen gaven me de indruk alsof ik mezelf door een lichtelijk beslagen venster bekeek.

Snel trok ik mijn kleren uit en ging weer zo goed als ik het me herinnerde in de gewenste positie op het bed liggen. Michel opende de compositiefoto’s op zijn laptop en bracht nog enkele correcties aan in hoe ik er bij lag, met name de schikking van mijn lokken en de plooien in het laken vereiste nogal wat aandacht. Daarna duurde het ook nog even tot hij de nodige hoeveelheden olieverf van uit verschillende tubes op zijn palet had uitgeknepen voor hij weer verder kon gaan met schilderen.

De eerste keer dat ik hem in deze sessie zijn penseel op het doek zag zetten, voelde het net alsof iemand me zachtjes door mijn haar begon te strelen. Maar Michel en ik waren de enigen die zich in zijn atelier bevonden en hij stond zeker drie meter bij me vandaan! Maar tóch voelde het alsof het echt gebeurde! En nu waren die gevoelens wél heel sensueel!

Stug werkte Michel door aan mijn portret en de fantoomstrelingen – zo zal ik ze maar noemen – verplaatsten zich langzaam maar gestaag over mijn lichaam. Het voelde allemaal zó sensueel, dat ik me nergens anders meer op kon concentreren. Ik kon niets anders doen dan me helemaal aan die gevoelens over te geven. Onwillekeurig sloot ik mijn ogen. Helemaal ontspannen lag ik daar, lijfelijk voelend hoe handen … armen … benen … gezicht … oogleden … neus … wangen … kin … en lippen het een na het ander op het doek vorm kregen. En ik kón niets anders dan er met volle teugen stil van te genieten!

Toen hij aan de slag ging met mijn romp – en daarmee ook de meer gevoelige, erogene plekjes aan bod zouden gaan komen – begonnen die sensuele gevoelens, die ik tot dan toe in mijn lichaam had ervaren, ook steeds meer een erotisch karakter te krijgen. Ik werd inmiddels al zover meegezogen in die heerlijke sensuele beleving, dat ik me daar helemaal niet meer druk om kon maken.

Mijn sleutelbeenderen waren inmiddels ‘gevormd’ en mijn buik was ook al voor een groot deel onderhanden genomen. Toen de navel vorm werd gegeven moest ik even hikken om een giechel te onderdrukken. Dat kietelde, en niet zo zuinig ook!
Nu zouden mijn borsten al zo’n beetje ‘aan de beurt’ gaan komen en het zou me moeite gaan kosten om dan stil te blijven liggen voor Michel. Maar zelfs daar kon ik me niet meer druk over maken. En inderdaad, toen het eindelijk zover was voelde ik dat die zó lekker met de penseel aangezet werden dat ik er zachtjes van moest kreunen van genot. Mijn gekreun werd al luider toen mijn tepels aan de beurt kwamen. Inmiddels was ik van al die erotische sensaties zó opgewonden geraakt dat toen de begroeiing op de venusheuvel van mijn beeltenis werd ‘aangeplant’, mijn kruis al behoorlijk vochtig was geworden. En dat terwijl ik al die tijd toch zo goed als roerloos op het satijnen laken had liggen poseren! Ja, mijn kruis … nu al zó geil en zó opgewonden, terwijl er nog door niets of niemand met vingers of tong aandacht aan was besteed!

Zo langzamerhand voelde ik in mijn lichaam, dat het bosje haar tussen de benen van mijn beeltenis zo’n beetje haar definitieve vorm had gekregen en ik hield mijn hart vast om wat er onvermijdelijk nog aan sensaties door m’n eígen lijf zouden gaan razen. Als Michel het kruis van mijn beeltenis zijn definitieve vorm zou gaan geven, zou ik vast en zeker niet meer stil kunnen blijven liggen. No way!
En inderdaad, als laatste kwam mijn vulva aan bod.

Ik voelde de spanning in mijn kruis langzaam stijgen, als een treintje van een rollercoaster, die met ratelende kettingen langzaam en schokkerig omhoog wordt getrokken naar het hoogste punt van de achtbaan. Elke penseelstreek op het schilderslinnen leek ook schokjes in mijn kruis teweeg te brengen. Hierdoor getriggerd voelde ik mijn pareltje, daar waar mijn binnenste lipjes bovenaan in mijn kruis samenkwamen, glimmend naar buiten komen. En dat zonder handen of mond! Mijn ene hand lag immers nog steeds boven mijn hoofd op het matras en mijn andere bij mijn rechterborst en mijn mond was gesloten, want ik lag daar al die tijd volledig ontspannen als een schone slaapster!
Desalniettemin kon ik mijn kreuntjes van genot niet meer onderdrukken, maar dat kon me allang niets meer schelen. Als ik Michel daarmee zou storen dan moest hij het maar aangeven!

Ondertussen merkte ik dat ook de kleine lipjes van mijn vagina op hun plaats werden gezet op het schilderslinnen. Het treintje was al bijna boven bij het hoogste punt van de achtbaan aangekomen. Ik voelde mijn lipjes al wat uiteenwijken. Ook voelde ik het vocht uit mijn kutje lekken. Maar wat er daarna gebeurde, dat had ik nog nooit meegemaakt! Over de top gekomen stortte het treintje zich steil, bijna loodrecht en in razende vaart naar beneden en knalde er een zalige golf van genot vanuit mijn kruis in alle richtingen tegelijk door mijn hele lijf. Misschien duurde het slechts een fractie van een seconde, maar het voelde alsof het een eeuwigheid duurde, want even bestond er helemaal geen tijd meer, alleen maar puur… tja, puur wát, eigenlijk? … genot? … Nee! dat klinkt veel te banaal … Eindeloos méér dan genot … Onbeschrijflijk…

‘Lianne, wordt eens wakker! Ik ben klaar met je portret voor zover het jouw modelwerk betreft!’

Van ver weg drongen deze woorden langzaam tot me door. Langzaam ook keerde ik terug naar de gewone werkelijkheid. En toen ik mijn ogen opende zag ik Michel naast me op een hoek van het bed zitten. Met een vriendelijke grijns op zijn gezicht keek hij me aan.

‘Je bent, geloof ik, in slaap gevallen kort nadat ik je vroeg om je ogen te sluiten, toen ik er aan toe was die uit te gaan werken. Je lag er zó perfect ontspannen bij! Precies in de houding zoals ik het voor het portret had bedoeld. Je had ook zo’n prachtig verzaligde glimlach op je gezicht! Daarom heb ik je ook maar lekker laten slapen en kon ik zonder pauzeren doorwerken. Maar ik geloof, dat je wel heel lekker hebt liggen dromen, te horen aan de geluiden die je maakte in je slaap! Niet dat ik je heb horen snurken of in je slaap heb horen praten, maar de geluiden die je maakte die logen er beslist niet om, vooral toen ik je bekkenpartij aan het schilderen was!’

Met een schok realiseerde ik me opeens dat Michel uit mijn geluiden ook zeker het een en ander aan conclusies had getrokken en het schaamrood steeg me daarbij naar de kaken. Ook dat merkte Michel op want ik zag dat zijn al brede grijns nog breder werd. Had ik dan wérkelijk liggen slapen en was alles maar gedroomd? Maar nee, dit leek in de verste verte niet op het soort dromen dat ik doorgaans heb en waarvan ik me bij het wakker worden hooguit maar een paar flarden van weet te herinneren. Hiervan stond alles me bij het wakker worden nog kraakhelder voor de geest!

-o-o-o-

Toen ik me weer had aangekleed liet hij me het resultaat zien. Hij had opnieuw een prachtig schilderij gemaakt. Het voelde ook heel goed om ernaar te kijken. Wel een beetje vreemd om jezelf daar in miniatuur en bewegingloos bevroren op een stuk schilderslinnen te zien liggen. Afgaande op eerder werk wat ik van hem had gezien had hij zichzelf nog overtroffen. Het leek alsof je mijn evenbeeld op het doek zag ademhalen, zo levensecht had hij me geportretteerd. Maar dat was uiteraard illusie, want het was uiteindelijk alleen maar olieverf op schilderslinnen, al was het er nog zo kunstzinnig op aangebracht.

Opeens vielen me nog een paar kleine, maar o-zo-belangrijke details op: mijn vulva met mijn pareltje dat er parmantig tussen uit piepte op het plekje waar mijn kleine lipjes bovenaan samenkwamen en – ietsje lager – het gaatje waar mijn lipjes een beetje uiteen weken en het druppeltje nectar dat onderaan tussen de beide lipjes bleef hangen. Allemaal precies zo als ik het lijfelijk had ervaren tijdens het poseren! Dat kón toch haast geen droom zijn? Dat had Michel toch óók naar de natuur geschilderd? Dat was toch ook naar werkelijkheid? … Of toch niet? Hoe pasten die erotische gewaarwordingen die ik had tijdens het vormgeven van dit meesterwerk in het geheel van ervaringen tijdens de poseersessies? Pas nu, achteraf bekeken, realiseerde ik me dat er al vagelijk iets vreemds aan de hand was, toen hij de compositie met houtskool op het linnen schetste.

Maar één ding was zeker, het was inderdaad een prachtig portret geworden. Noem het maar Magisch Realisme…