Mini - 215

Margot reed achter de Landrover aan. Bij de Beukenlaan draaide ze rechtsaf. Ik had een week tevoren bij de Gemeente Nijmegen geïnformeerd wanneer de opbouw van Heumensoord zou beginnen; die was de maandag van deze week gelukkig begonnen. Zodoende konden we de Beukenlaan uitrijden tot aan de open vlakte waar een paar weken later het Vierdaagsekamp zou staan. Nu stonden er alleen nog maar een paar prefabs.
We hadden al een mooie foto-locatie uitgezocht: achterin, ter hoogte van de schietbaan, aan de rechterzijde van Beukenlaan was een grote, open vlakte. Het loofbos er achter was fris en lichtgroen. We stapten uit en Marion liep even rond.

“Dit is mooi, jongens… Genoeg licht, lekker lente-achtig…” Ze begon aanwijzingen te geven en zette ons per paar in diverse poses neer. Tegen elkaar aan, tegen een boom, liggend op het gras, zoenend over een boomstronk heen…
Bengel vond het ook allemaal prachtig; toen Wilma ging zitten kreeg die een lik in haar gezicht. “Je bent populair, mevrouw van Laar…” Ze duwde Bengel iets naar achteren. “Ik ben niet zo’n fan van tongzoenen in het openbaar.” Maar Bengel gedroeg zich verder bijzonder keurig. Bleef vlak bij ons in de buurt en hield Joline strak in de gaten. “Pa heeft haar de afgelopen maanden meegenomen naar hondentraining. En dat is goed te merken!” Ze knipoogde. “Nu jij nog…”, zei ik plagend.
Gelukkig wisselde Marion beide bruidsparen regelmatig af. En het bruidspaar wat niét gefotografeerd werd, kon natuurlijk hevig en spottend commentaar geven op het bruidspaar wat zich op dat moment voor de lens bevond. Wat weer de nodige lachsalvo’s opleverde. En Margot en Charlotte deden leuk mee.
Na een half uurtje poseren zei Marion: “En nu wil ik foto’s van jullie vieren. De dames zittend op de grond, armen om elkaar heen, de heren er knielend achter, ook met de armen om elkaar heen. Jullie zijn sámen getrouwd; dat mag je best zien!” “Ehhh… Kees en ik gaan elkaar niet zoenen, hoor! Dat geeft praatjes…” Fred weer. “Kom op Fred, niet zo flauw. Jullie hebben elkaar net op de trouwlocatie ook omhelst, dus wat zeur je? Daar heb ik ook foto’s van gemaakt.”
Marion keek ondeugend en Fred protesteerde. “Jaja… En die foto uitvergroot op het Backoffice hangen zeker? Niks ervan, juffie!” Marion stopte met lachen en keek plotseling serieus. “Fred… Misschien zijn die fotos wel de mooiste van de hele dag. Wilma en Joline die elkaar omarmen, en jij en Kees met de armen om elkaar heen… Ik kreeg kippenvel. Zó mooi…” We waren even stil, tot Fred bromde: “Het was ook een mooi moment, Marion. Je was niet de enige met kippenvel.”
Droogjes ging hij verder: “Maar toch… het was een stuk prettiger om Joline te zoenen, even daarna.” Wilma schoot uit. “Hé, meneer van Laar! Vlak daarvoor had je mij gekust! Ben je dat vergeten?” We schoten in de lach en Fred trok Wilma tegen zich aan. “Zeer zeker niet, mevrouw van Laar-Lierop. Maar Joline kussen vond ik een stuk aangenamer dan Kees omarmen.”
Wilma keek mij onderzoekend aan. “Ga jij ook nog vergelijken, Kees?” “Nou… Ik ben het wel met Fred eens. Joline zoenen vond ik toch wel wat aangenamer dan mijn bud knuffelen.” Ik draaide me om naar Joline. “Zo. Daar heb ik me toch maar mooi uit gered, hé?” Joline lachte. “Ja hoor knul. Je bent goed bezig.” Marion zuchtte. “Gaan jullie nog zitten zoals ik jullie vroeg, of… Het lijkt hier wel een kleuterklas, verdorie.”
“Dat zijn er vijf, Marion! Nú!” Ze trok een vies gezicht. “Ja, hallo… met m’n mooie jurk hier in het zand opdrukken zeker. Mooi niet!” “Wil de juffrouw er rekening mee houden dat ze ons zojuist op datzelfde zand heeft doen plaatsnemen? In onze trouwjurken, notabene?” Ik vulde aan: “En onze uiterst prijzige maatkostuums? Waarbij ik aanteken dat die van Fred wat duurder was dan die van mij, omdat er meer stof in verwerkt moet worden?” Wilma keek me aan. “Rotzak!” Ik haalde m’n schouders op. “Hé, dat zijn z’n eigen woorden, hoor.” Marion zuchtte, zocht een relatief schoon plekje uit en deed haar push-ups.
“Zo. Nou tevreden? En nu huplakee: De dames bij elkaar, de heren bij elkaar! En rap een beetje!” Grinniktend deden we wat ze vroeg en een kwartiertje daarna was ze tevreden. “Zo. Volgens mij kunnen we terug; als we in Malden aankomen zijn we ruim over het door Tony vereiste uur daar.” We stapten in en reden terug.

Joline keek me aan. “Ik wil mijn kersverse echtgenoot even knuffelen. Heb ik vandaag veel te weinig gedaan.” “Eigen schuld, merouw. Ik had u meteen al grondig willen knuffelen toen ik u uit uw ouderlijk huis kwam ophalen Maar ja, toch mocht het niet.” Joline boog zich naar me toe. “Margot, vanaf nu alleen de zijspiegels gebruiken!” “Jawel mevrouw, zeker mevrouw… U bent een net meisje, mevrouw…” We gierden van de lach en Bengel liet zich ook horen.
Rustig reed Margot terug naar Malden. “Heb je nu al opgezocht of jij op 1 juni vorig jaar dienst had, Joline?” Ze greep in haar tasje en pakte haar mobiel. “Even kijken, Kees…” Ze scrollde door haar agenda. “Nee, op 1 juni had ik geen dienst, was ik vrij. En op twee juni had ik late dienst, dus vanaf half één tot tien uur. Dus toen zouden we elkaar gezien kunnen hebben, Kees…”
Ik knikte. “In ieder geval ’s avonds. Volgens mij liep Team 3 toen nog geen middagloopje, dat heb ik pas na een week of zo ingevoerd.” Joline keek ondeugend. “Dus een jaar geleden, rond een uur of vijf wisselden wij voor het eerst de gedenkwaardige woorden ‘Fijne avond mevrouw!’ en ‘U ook een prettige avond, meneer’ uit? Dat moeten we dan ook maar vieren, vind je ook niet?” Ik knikte. “Ik zal je nu alvast maar een prettige avond wensen, schat. Volgens mij gaat dat lukken…”

Een lange zoen volgde, tot Margot bij de poort stopte. “Moet ik nog even wachten met aanbellen tot jullie je een beetje gefatsoeneerd hebben? Of zijn er nog geen kledingstukken verwijderd?” “Jij bent de laatste tijd wel behoorlijk losgekomen, Margootje… Gedraag je!” Grinnikend stapte ze uit en belde aan. De poort ging open en langzaam reden we de bekende helling op. Margot stopte bij de voordeur. “Zo. Uitstappen, Fred en Wilma meenemen en om het huis heen lopen naar de achtertuin. Orders van je moeder, Joline.” “Aye-aye, madam.” Ik salueerde. “Geen militair protocol vandaag, Kees.” Joline keek me aan. “Hadden we toch afgesproken?” Ik knikte. “Sorry, schat.”
Margot gniffelde. “Ik ben zojuist getuige geweest van een historisch moment: de heer Jonkman die voor het eerst in z’n huwelijk zijn excuses maakt aan mevrouw Jonkman-Boogers.” “Als jij niet uitkijkt, juffrouw Bongers, maak ik er een hysterisch moment van… als ik je die helling af jaag!” Ze lachte liefjes. “Dan heeft het bruidspaar geen chauffeuse vanavond… En moet één van de twee nuchter blijven. Heb je dat er voor over?”
Fred en Wilma waren ondertussen naast ons komen staan. “Zit ze je te sarren, Kees? Wacht maar. Ik zal vanavond wel even met haar gaan dansen. Dan is ze daarna zo mak als een lammetje.” Charlotte gebaarde. “Hebben jullie plankenkoorts of hoe zit dat? Hup, lopen! Naar de achtertuin, jullie. Dáár is het feestje!” “Gaan jullie maar voorop, Jolien. Jij kent de weg. En anders heb je een hele goeie speurhond bij je… Die weet wel waar de hapjes zijn.”
Joline pakte mijn hand. “Hier jij en meekomen. Je bent nu van mij.” Rustig liepen we om het huis heen en ik moest even slikken. Twee grote De Boer-tenten stonden tegen elkaar aan op het grasveld. Drie zijkanten open, versierd met slingers en ballonnen… En voor die tenten: al onze familie, vrienden, collega’s, bekenden… Ze klapten en vormden twee rijen waar we doorheen moesten lopen, de tenten in. In het midden een tafel met een grote taart met twee verdiepingen. Twee messen ernaast en een breed lachende Tony. Die gebaarde om stilte.
“Lieve bruidsparen, lieve mensen. Het formele deel hebben we goed afgesloten in Villa ‘Klein Heumen’. Nu is het tijd voor de receptie, die traditioneel begint met het aansnijden van de bruidstaart door de geliefden. Nu zat het feestcomité een aantal weken terug te brainstormen hoe we dat wilden doen. Een van de broers van Wilma kwam op het briljante idee van een bruidstaart met twee verdiepingen. De bovenste verdieping zou dan door Wilma en Fred aangesneden kunnen worden. Zij kunnen er beter bij, zeg maar.”
Gelach.
“Bovendien is die iets kleiner, wat weer gunstig is voor Fred.” Weer gelach en een lage grom naast Wilma. “Als Fred en Wilma klaar zijn met snijden, tillen we die taart er even af en kunnen Joline en Kees aan de slag.” Ze keek ondeugend. “En Fred, je hoeft niet bang te zijn: we hebben nog meer taart hoor.” Ze wees op de balie achterin de tent, waar nog een aantal taarten stond. “Met zoveel gasten zou iedereen dan een wel héél piepklein stukje krijgen… Wilma, Fred… Mag ik jullie uitnodigen om de bovenste taart aan te snijden?”
Met het mes in hun beide handen sneden ze een paar stukjes van de taart, totdat een van de mensen van de catering het overnam. ‘Hun’ taart werd vakkundig opgetild en opzij gezet en Joline en ik konden aan de slag. Ook wij sneden een paar punten en werden toen afgelost. Ondertussen stond er een behoorlijk stuk taart voor ons. Ma gaf ons alle vier een gebaksvorkje. “Prik een stuk taart op dat vorkje en voer dat aan je eigen bruid of bruidegom!” Het was even puzzelen, maar even later hadden we alle vier een hap taart binnen.
“De rest regelen jullie zelf wel, denk ik. Als de gasten jullie daarvoor de gelegenheid geven…”

We gingen naast elkaar staan om felicitaties in ontvangst te nemen. Ma was de eerste: ze zoende Joline en beiden bleven even zo staan, de armen om elkaar heen. Toen deed Ma een stapje terug. “Welkom, meisje. We hebben er een pracht van een dochter bij.” Joline’s ogen werden een beetje rood. “Dank je wel, Ma…” Ook ik kreeg een lange knuffel van Ma. “Zorg goed voor haar, Kees. Je hebt een prachtvrouw.” Ik knikte. “Weet ik, Ma. En daar ben ik elke dag dankbaar voor.”
Pa volgde; een lange knuffel bij Joline, een lange hug van mij. Over zijn schouder heen keek ik Margot in de ogen; ze glimlachte en ik knipoogde, denkend aan de eerste keer dat ze Pa en mij met de armen om elkaar heen had gezien.
Tony en Rob Sr. volgden. “Dág mevrouw Jonkman. Wat leuk om u hier tegen te komen…” Tony gniffelde naar Joline en kuste haar. Rob volgde; ik hoorde haar zeggen: “Dank je wel dat ik je weg mocht geven, lieve dochter. Aan een hele fijne vent.” “Daar heb ik niets meer aan toe te voegen, Kees.” Tony keek me recht aan. “Onze dochter is in goeie handen. Maar dat wisten we al een tijdje.” Een knuffel volgde. “Dank je wel, Ma. Ik zal goed op haar passen.”
Ze keek me aan. “Ma? Geen ‘lieve schoonmoeder’? Je valt me een beetje tegen, Kees. Ik greep naar een oor. “Ik kijk wel uit… op m’n eigen bruiloft met een knalrood oor lopen? Echt niet… Ik haal het over een week of drie wel in.” Ze knipoogde en schoof door naar Wilma.
“Kees… Welkom in ons gezin, jongen.” Rob gaf me een stevige hand, twijfelde even en zei profaan: “Ach verrek ook maar…” Hij omhelsde me. “Dank je wel… Pa.” Hij liet me los, keek me aan en zei: “Jij mag dat zeggen. Ben ik blij mee.” Joline moest even haar ogen deppen. Met een zakdoekje wat inderdaad uit haar tasje kwam.

De ouders van Fred en de vader van Wilma volgden. Die hadden eerst ‘hun’ bruidspaar gelukgewenst, natuurlijk. Toen kwam de tweeling… Joline spreidde haar armen uit. “Jaaaaa!!! Ik heb er nu echt twee zussen bij! Kom hier, schatten!” Ze knuffelden elkaar hevig, tot grote hilariteit van de rest. Ik ging demonstratief op de stoel zitten die achter me stond en zei met een brede grijns: “Kom, rooie troela’s, dan doen we die avond in dat kroegje in Eindhoven nog eens over.”
Melissa keek me aan met een wel hele ondeugende blik in haar ogen. “Alles er op en er aan, Kees? Dat ga je niet prettig vinden in je mooie maatpak…” Ze gingen kort op mijn schoot zitten, ieder op één been. Er werden geen billen overdreven tegen me aan gewreven en ik kreeg geen intieme tongzoenen, maar drie nette kussen op elke wang. “Gefeliciteerd, grote broer. Dank je wel dat je zo’n lieve vriendin hebt uitgezocht.” Toen stonden ze weer op. “Langer gaan we maar niet zoenen, anders krijgen we last met die lui van Boogers…”
Ik gniffelde. “Sinds twee uur is er daar eentje van verdwenen, meiden. Die heet nu Jonkman.” “Maar haar meisjesnaam is nog steeds Boogers, rooie troela’s! Denk er goed aan!” Joline keek hen lachend aan en knipoogde.
Rob en Ton feliciteerden Joline op hun eigen manier: ze werd door hen opgetild en even rondgedragen. “Dit deden we altijd met ons kleine prinsesje… Dat ga jij niet fiksen, Kees… In je eentje.” Ik wees naar Fred. “Ik heb een hele stevige assistent, heren…” “En die heeft z’n handen vol aan mij, denk er goed aan, Kees!” Wilma keek waarschuwend. “Dat ‘handen vol’ klopt wel, Wilma. Heb ik gemerkt tijdens dansles…” Ze keek me gespeeld boos aan. “Lompe zandhaas…”

Er kwamen heel veel mensen langs. De meesten kenden we, maar er waren ook een aantal die uit de kennissenkring van Fred en Wilma kwamen. Voor ons onbekend dus. Maar dat gaf niet; de meesten kwamen met een kwinkslag langs en vertelden wie ze waren. En anders hoorden we dat wel naast ons, als Fred weer eens luidruchtig werd. We hoefden geen cadeau’s open te maken of bij te houden wie wat gegeven had; in samenspraak met Fred en Wilma hadden we een gezamenlijk goed doel uitgekozen om aan te doneren: Wounded Warriors, een stichting die zich inzet voor gewonde Veteranen. ten slotte hadden wij alles wat ons hartje begeerde; een extra set Tupperwareschalen hoefde écht niet. En, zoals Joline tijdens die avond met een lachje had opgemerkt: “Voor een vingerplant is het op onze bruiloft een beetje aan de late kant…” Daarna konden we een minuut lang geen zinnig woord meer uitbrengen.
Kortom: naast ons stond een grote ton met een gleuf er in waar iedereen zijn of haar bijdrage in kon storten. Angelique zou de financiële verantwoording op zich nemen, samen met Erika. En het eindbedrag zou op de bedankkaartjes vermeld worden.

Toen de rij van mensen die ons feliciteerden een beetje opgedroogd was, liepen Joline, Wilma, Fred en ik de tent in om lekker te kletsen met de diverse gasten. Grappen kwamen naar boven uit mijn studententijd en ik kwam nog het een en ander te weten over Joline’s tijd op de middelbare school van een paar van haar vriendinnen. Na een verhaal hoe ze eens gespijbeld had op een vrijdagmiddag met wel héél mooi weer om op een terrasje te gaan zitten in het centrum van Nijmegen, keek ik haar aan.
“Zozo, meisje Jonkman… En jij had mij altijd verteld dat je zo’n braaf meisje was geweest…” Haar vriendinnen schoten in de lach. “Alsof we meneer Keyser horen!” Joline trok een gezicht en wees. “Ik maakte ooit de fout door mijn bruidegom te vertellen hoe meneer Keyser ons aansprak. En dat laat hij me bij elke geschikte gelegenheid horen. Maar dit was de eerste keer dat hij me met ‘meisje Jonkman’ aansprak. Op de een of andere manier vind ik dat wel prettig…” Ze lachte lief naar me.

Ik werd op mijn schouder getikt. “Kéés! Gefeliciteerd, man!” Ik draaide me om en stond tegenover Gerard, het slachtoffer van de misplaatste grap op de TU in Eindhoven. Ik greep zijn hand. “Gerard! Man, wat leuk om jou hier te zien!” Hij deed een stap opzij en sloeg een arm om een blonde vrouw naast hem. “En Ursulaa ken je nog wel, neem ik aan?” Ze deed een stap naar voren. “Hello Kees. Congratulations with your wedding… And this is your beautiful wife?”
Ik knikte. “Joline, may I introduce you to Gerard and Ursulaa?” Joline verontschuldigde zich bij haar klasnoten. “Sorry meiden, we kleppen straks nog even verder. Als Kees er niet bij is…” Ze schudde handen met Gerard en Ursulaa. Gerard zei: “We kunnen gewoon verder in het Nederlands, hoor. Naast mij staat een redelijk talenwonder; Ursulaa spreekt weliswaar nog niet echt vloeiend Nederlands, maar ze verstaat het feilloos.” Hij lachte even. “Zelfs de flauwe grappen van Kees. Maar sorry dat we te laat zijn; de vlucht vanuit Londen naar Schiphol had vertraging.”
“Je bent niet te laat, Gerard. Te laat zouden jullie zijn als we alweer gescheiden waren.” Ursulaa lachte zachtjes. “You’re still a naughty boy, Kees. Very naughty.” We kletsten even verder over hoe het hun in de VS beviel. “Op zich prima, Kees, maar we komen over een jaar toch terug. Dan is het project klaar waar ik aan werk. Amerika is een prachtig land, het werk is bijzonder interessant, maar we missen beiden onze families best wel. Hebben er lang over gesproken, maar we gaan naar Zweden verhuizen. Ook daar is werk zat op mijn terrein. Energie-transitie. Zweden heeft heel veel water, maar in het zuiden minder hoogteverschillen dan Noorwegen. Maar die wil de Zweedse regering toch gaan benutten. Met bijzonder efficiënte, kleinere centrales. We gaan volgende week naar Zweden en de week erop naar Noorwegen, om daar eens inspiratie op te doen. En wat kijk je nou, kerel?”
Ik stond hem aan te gapen. “Wij moeten even praten, vriend. Kan ik jou deze volgende week via de mail lastig vallen?” Hij keek verrast. “Ja, natuurlijk. Maar heb jij geen huwelijksreis te vieren?” Ik grinnikte. “Jawel. We gaan met de camper naar Noorwegen. En een van de dingen die ik daar wil bekijken is een kleine, bijzonder efficiënte drietraps waterkrachtcentrale in de buurt van Bergen.” Ik keek even naar Joline: die was gezellig met Ursulaa aan het kletsen. “Gerard, nu niet verder hier over, anders worden we uit elkaar gerukt door die twee knappe blondines daar. Maar ik ga je volgende week even mailen en dan vertel ik je over de hoed en de rand, oké?” Hij knikte. “Is goed. En nu wil ik het andere bruidspaar ook feliciteren; het is ook hun feestje, nietwaar?”

Joline en ik liepen samen met hem naar Wilma en Fred en introduceerden ze daar. En vervolgens naar Pa en Ma. Die herkenden hen gelukkig nog; Gerard was, samen met Ursulaa een paar keer in Amersfoort geweest. We lieten ze even lekker met elkaar kletsen en wij liepen richting de bar. “Even wat drinken, schat. En geen koffie ditmaal. Ik ben een beetje uitgedroogd. We mochten vanochtend, toen we ons pak aan hadden, niks meer drinken van onze chaperonnes. De dames verboden dat, omdat anders de koffie of thee over ons pak zou gaan.” Joline giechelde. “Slimme meiden, die twee.”
Het personeel van het cateringsbedrijf was druk bezig. “Kunnen jullie het nog een beetje bijbenen, dames en heren?” Een van de meisjes lachte. “Jawel hoor. En als we handjes tekort zouden komen: genoeg kerels hier die ons graag willen helpen! We weten echter niet of dat aan ons ligt, of dat ze alleen op de bitterballen uit zijn.” Joline grinnikte. “Dat weet je pas als je plotseling heel veel bitterballen mist…” “Maar het is gezellig hier! En weer eens een andere locatie, mooi weer… Niks te klagen!” “Mooi! Genieten jullie er ook van!”

We liepen weg met een sapje, langzaam door het gezelschap, hier kletsend, daar een praatje makend… Mooi om te zien hoe mensen uit mijn verleden zich mengden met mensen uit Joline’s, Fred of Wilma’s jeugd. We bleven even staan bij Theo en Gertie, die met Rob Sr. en Tony aan het kletsen waren. “Ja, ik ben best blij met die twee lui van de familie Boogers, Tony”, hoorden we Theo nog net zeggen. Joline knipoogde naar me. “Ehhh… geliefde directeur: het is nu nog maar ééntje uit het geslacht Boogers, en twee uit de familie Jonkman, hoor.” Hij draaide zich om en keek een lachende Joline aan. “Verhip jij. Jij komt nog steeds uit het geslacht Boogers, mevrouw Jonkman. Dat je nu toevallig van achternaam gewisseld bent…”
Joline’s ogen veranderden op slag in lasers en haar stem klonk vinnig. “Dat is niét toevallig, meneer de directeur. Dat is héél bewust gedaan en daar ben ik best blij mee!” Theo gniffelde. “Jammer dat je je sluier niet meer draagt, Joline. Dan werden die felle ogen van je ten minste een beetje gedimd… Waar is je sluier overigens?” “Die ligt in onze auto. Had ik na het gemeentehuis niet meer nodig. Geen zin om de hele dag met een nutteloze sluier op m’n achterhoofd te lopen. Ik ben geen kleerhanger.” Ik trok haar tegen me aan. “Ik vind het helemaal niet erg dat ze die sluier niet meer draagt, Theo. Nu mag ik haar ten minste zoenen. Vanmorgen, vóór de plechtigheid, werd me dat liefjes, maar zeer nadrukkelijk verboden.” Joline zoende me even. “Protocol, meneertje. Daar zou jij toch iets mee moeten hebben…”

Even later stonden we bij mijn groep uit Afghanistan, Fred in het midden en nogal lawaaierig. “Nee hé, nog zo’n watje. Kees, hoe voelt dat nou? We hoorden dat jullie nu majoor waren; dat is al erg en nu nog getrouwd ook? Jullie worden echt watjes zonder ruggengraat.” Ik grijnsde en wees op Joline. “Zien jullie deze dame? En de kersverse echtgenote van Fred? Mevrouw van Laar heet ze. Loopt hier ook ergens rond in een witte jurk. Als je met een van die twee getrouwd bent, ben je écht geen watje, hoor. Beide dames hebben nogal wat pit, zal ik maar zeggen.”
“Da’s wel nodig om jullie onder de duim te houden, Kees. Waar jullie waren, was er meestal wel wat onrust.” Fred greep de spreker zachtjes in zijn nek. “Niet zó over mijn bud en mij hé? Wij zijn hele rustgevende jongens. Waar wij zijn, houdt men meestal op met onrust stoken.”
“Ja, dat hebben ze in Afghanistan wel gemerkt”, klonk een stem achter me en we draaiden ons om. “Verrek...” was het enige wat ik kon uitbrengen. “Hoi Kees, hoi Fred. Van harte gefeliciteerd, kerels!” “Schat, mag ik je voorstellen: dit is sergeant Dekker, onze groepscommandant uit Afghanistan.” Hij schudde zijn hoofd.
“Nee Kees. Ik wás jullie groepscommandant. Tot de vierde dag in Afghanistan. Daarna was jij het.” Hij gaf Joline een hand. “Dag mevrouw Jonkman. Gefeliciteerd met uw huwelijk. Ik ben Grad Dekker. Tot de vierde dag in Afghanistan commandant van dit zootje ongeregeld. Daarna mocht Kees het overnemen.”Joline’s ogen lichtten op. “Dus jij was die sergeant die gewond raakte? En die zei dat z’n strepen aan Kees gegeven moesten worden?” Hij knikte. “En hoe is het nu met je?”
Hij wees op z’n benen. “Bijna helemaal metaalvrij. Er zit nog één scherf in m’n linkerknie, die wordt er hopelijk over een paar maanden uitgehaald. En daarna kan ik zonder moeilijke vragen de metaaldetector weer passeren. Maar een wereldrecord hardlopen zit er niet meer in.” Joline wees op een insigne op zijn colbert, onder de Veteranenspeld. “En wat is dit?” “Dat is het ‘Draaginsigne gewonden’. Teken dat je tijdens een missie gewond bent geraakt.”
“Ja, die zou ik in feite ook moeten hebben. Ik heb nog steeds pijn aan m’n kont van die glijpartij de helling af”, bromde Tim, een van de andere groepsleden. De anderen lachten. “Kom op Tim”, zei Fred, “weet je zeker dat dat van die glijpartij komt? Heb je niet toevallig gisteren wat leuke dingen met je meissie gedaan?”
Het was even stil, toen schoten er een man of tien gierend in de lach. Grad keek Fred aan. “Jij bent ook geen steek veranderd, meneer van Laar… “ Fred gniffelde nog wat na. “Je weet dat ik een lolletje nooit laat gaan, Grad.” Joline schudde haar hoofd. “Ik geloof dat ik maar een stukje verder gaan wandelen, heren. Ik ben…” Verder kwam ze niet. “…een net meisje!” vulden Fred en ik nogal luid aan.
De groep schoot weer in de lach en Joline werd een beetje rood. “Etters…” Wilma kwam aanlopen. “Staan ze je te pesten, Jo?” Ze sloeg haar arm om Fred heen en keek naar Grad. “Volgens mij kennen wij elkaar nog niet. Ik ben Wilma en sinds vanochtend is mijn achternaam van Laar.” Grad grinnikte. “En ik ben Grad Dekker en was vóór Kees de groepscommandant van dit stelletje tuig.”
Wilma keek nadenkend. “Jij bent dus tijdens die eerste actie gewond geraakt?” Hij knikte en we kletsten nog even over Afghanistan en maakten een principe-afspraak voor een volgende reünie: die zou in september moeten gaan plaatsvinden. Grad zou het initiatief nemen. En met een brede lach op ons gezicht liepen we weer verder.

“Mooi dat jullie nog steeds zo’n goed contact hebben, Kees.” “We hebben genoeg samen meegemaakt, schat. Ja, Fred en ik zijn buds, maar binnen die groep zijn nog een paar lui die heel dicht bij elkaar staan. Alleen Grad heb ik sinds Afghanistan nog maar één keer gezien. Tot vorig jaar zat hij nog in een rolstoel. Wilde er niet als invalide bij zijn. Bovendien voelde hij zich nog steeds schuldig omdat hij z’n groep in de steek moest laten. Onzin natuurlijk; hij was zwaar gewond en moest als de bliksem geopereerd worden en dat heeft Fred hem een keertje keihard duidelijk gemaakt.” “Hmm… dat zal een pittig gesprekje geweest zijn.” “Weet ik niet. Ik was er niet bij. Naderhand van Fred gehoord.”
Zo verliep de receptie verder: een praatje hier, een dolletje daar… Maar rond vier uur begonnen de meeste receptiegangers afscheid te nemen en werd het langzamerhand wat rustiger op het grasveld en in de tenten. En om half vijf verzocht het hoofd van het cateringsbedrijf alle gasten om even uit de tenten weg te gaan. “Wij moeten het spul voor het diner klaarzetten, dames en heren. Als u de tent even voor ons laat, dan kunnen wij ons werk doen. Om vijf uur bent u weer welkom onder dit mooie dak!”
“Goed geregeld, Tony”, complimenteerde ik haar Ze lachte. “We hebben geoefend, Kees. Op ons zilveren bruiloftsfeest. Bijna hetzelfde draaiboek. Werkte feilloos. Jullie hadden deze dag al keurig in mootjes gesneden: Burgerlijk huwelijk – foto’s – receptie – diner – feest; wij hoefden alleen maar te zorgen dat één en ander naadloos in elkaar over ging.”
Ik gaf haar een zoen. “Jullie zijn schatten. Scheelt ons een heleboel geregel.” “Je moet bruidsparen een beetje ontzorgen, Kees. Zijn we goed in. En jouw ouders hebben daar ook hun steentje aan bijgedragen, hoor. Vergeet hen niet.” “Ik zal er aan denken, Tony.”

Ik zocht Joline op; die was even met Bengel aan het dollen. “Hé, mooie dames… Mag ik met u mee spelen?” Joline keek me aan. “Je moet even met ons meekomen, Kees. Naar mijn plekje.” Ik keek haar aan. “Goed plan. Even rust.” Ze sloeg haar om me heen en rustig liepen we over het grasveld naar achteren. Bengel liep mee. Tussen de struiken door… en toen stonden we op het open plekje bij de steen. Er stonden verse bloemen in een van de vazen.
“Kees… Mag ik een paar bloemen van dit mooie bruidsboeket er bij zetten?” Ik knikte. “Ik zou niet weten waar ze beter tot hun recht zouden komen.” Voorzichtig plukten we wat rozen, fresia’s en gipskruid uit het boeket en schikten die in een andere vaas. Ik knielde op één knie. “Kom maar op m’n knie zitten, schat. Dan wordt je rok niet vies.” Even zaten we zo dicht bij elkaar.
Het was stil hier, op wat vogels na. Joline legde haar armen om mijn nek en duwde haar hoofd tegen het mijne. Woorden waren overbodig; we begrepen elkaar. We waren gelukkig. Na een tijdje voelde ik haar zachtjes snikken. “Wat is er Joline?”
“Wij zijn zó rijk, Kees! Zoveel vrienden, zoveel lieve mensen om ons heen… Een jaar geleden was ik soms zó vreselijk eenzaam… Lag ik in m’n bed in Ter Aar mezelf in slaap te snikken. De deur hier in Malden keihard achter me dichtgesmeten, Pa en Ma kwaad achtergelaten, m’n broers… Alles kwijt en soms doodsbang. En toen kwam jij…” Ze keek me met betraande ogen aan. “En binnen een paar weken kwam alles goed. Toen jij op onze eerste avond samen aanbood om met me mee naar Malden te gaan, wist ik het zeker: met die vent wil ik trouwen. Voor die tijd was ik alleen nog maar verliefd op je; toen, op dat moment, werd het echte liefde.”
Ik streelde haar haren. “En vrijwel op hetzelfde moment wist ik zeker dat ik met jou verder wilde gaan, schat. Je kwam binnen als de verpersoonlijking van het begrip efficiëntie in je zwarte rokje en je vest; En een half uurtje later kwam je als een enorm knappe, warmbloedige vrouw uit de logeerkamer om een kwartier daarna was je een klein, zielig, huilend meisje toen je Rob z’n stem gehoord had. Om een minuut later samen met Tony door de telefoon te janken… Toen wist ik het ook.”
Ze bleef me aankijken. “Soulmates, Kees?” ”Ja, schat. Toen al.” Bengel zette haar voorpoten op Joline’s rok. “Hé, maffe hond… Wieberen met je gore voorpoten!” Ze wilde Bengel afweren, maar ik zette haar voorpoten op mijn been. “Kom maar Bengeltje. Jij hoort er ook bij. Je bent een hele brave hond vandaag.” Ik werd beloond met een lik over m’n gezicht, daarna kreeg Joline er ook eentje. “Nou, op deze manier gaat mijn make-up helemaal naar de knoppen. Ik ga maar eens naar boven; we hebben nog een kwartier voordat we aan tafel verwacht worden. Ga je mee naar mijn kamertje, Kees?” “Ik zou niets liever willen, mooie dame. Kunnen we daar nog even lekker rollebollen. Een lekker vluggertje…”
Joline keek twijfelend. “Laten we dat maar bewaren voor vanavond, schat. En dan geen vluggertje, maar een hele uitgebreide vrijpartij. Nu moet ik alleen mijn gezicht fatsoeneren. Kóm!” Onderweg kwamen we Melissa tegen. “En waar denken jullie heen te gaan jongelui?” Ik trok een vies gezicht. “Hé zus, alsof ik Ma hoor, als een vriendje van een van jullie weer eens mee naar jullie kamer wilde…”
Mel lachte. “Ja, nou je het zegt… Die tekst heb ik Ma wel een paar keer horen gebruiken.” Joline keek ondeugend. “Ik ga mijn vriendje even mijn kamer laten zien… Sssst…. Niet tegen Ma vertellen!” Mel schoot in de lach. “Ik hoop dat je vriendje zich kan beheersen. Als jullie over een kwartier niet beneden zijn, stuur ik Tony op jullie af, denk er aan! Bengel! Kóm maar!” Die liep kwispelend met Melissa mee.

We liepen naar boven en daar moest ik lachen. Balou lag inderdaad op Joline’s bed. “Arme Balou… Heeft je vriendinnetje je zomaar laten liggen?”
Een bromstem antwoordde. “Ja. Ondankbare meid. Heb ik twintig jaar op haar gepast en wat krijg je als dank? Op haar trouwdag heeft ze een hond bij zich. Bengel heet het kreng. Kwam gisteren ook even hier en zette meteen grommend z’n tanden in mijn poot. En loopt nu mooi weer te spelen buiten. ‘Kijk mij eens een brave hond zijn!’ Rotbeest.”
Joline schoot in de lach. “Bengel heeft inderdaad regelmatig tegen Balou lopen grommen als hij boven kwam. Zeker toen ze nog jong was; Balou was toen nog een heel stuk groter dan Bengel. En nu gaat deze bruid haar make-up herstellen.” Ik ging achter haar staan. “Weet je dat je er heerlijk uitziet vandaag, meisje van me? Zelfs met die afdrukken van gore hondenpoten op je achterwerk?” Joline schóót overeind. “Wát? Heeft Bengel…” Toen zag ze mijn gezicht. “Rotzak. Jij slaapt vannacht maar in de keuken van Kasteel Doorwerth.”
Ik legde mijn handen op haar billen. “Liefje, jouw mooie rok is nog net zo maagdelijk als jij was voordat dat puistige jong van hiernaast…” Verder kwam ik niet; een hand kwam aansuizen en ik dook net op tijd weg. “Ook daarna was ik nog maagd, vriend Jonkman! Denk daar goed aan! Dat veranderde pas toen ik…” Ze zweeg en kleurde. “… het handvat van je haarborstel ontdekt had”, vulde ik aan.
Ze bleef rood. “En nu ophouden met flauwe geintjes; ik moet me opmaken, dat is lastig als er iemand achter je steeds onzinnige opmerkingen zit te maken.” Ik kuste haar op haar hoofd. “Is goed. Ik ga alvast naar beneden, om te voorkomen dat je moeder…” “Er uit, Kees!” Beneden wachtte ik op Joline en kletste ondertussen nog even met een paar gasten die op het punt stonden om weg te gaan. Toen Joline beneden kwam namen ze afscheid. “Een prachtig feest, mensen! Dank jullie wel!”

We liepen de tuin weer in. De tenten waren omgetoverd tot een restaurant! Tafels voor acht personen, maar ook een aantal statafels. Joline bleef even met Gonnie en Denise kletsen, ik liep naar Margot en Charlotte, die aan een statafeltje stonden. “Hé mooie dames… vermaken jullie je een beetje?” Lot keek me aan. “Zeker weten! We hebben een tijdje met de Piraten gekletst, maar ook met jullie groep uit Afghanistan…” Ze gniffelde en Margot vulde aan:
“We hebben Kees en Fred op een wat andere manier leren kennen… Best wel leerzaam!” Ik keek zielig. “En nu is ons hele imago van brave jongens zeker in duigen, he? Ja, dat dacht ik al…” “Het zijn goeie gasten, Kees.” Margot lachte lief en ik liep met een knipoog door naar Betty en haar dochter Wilma.
Die zaten met Theo en Gertie te kletsen. “Kijk nou… Een eenzame bruidegom… Waar heb je je bruid gelaten, Kees?” Ik wees. “Staat met een paar collega’s te kletsen. ‘Vrouwendingetjes’, zeiden ze, wat een nette manier is om duidelijk te maken dat mijn aanwezigheid even niet op prijs gesteld wordt. Het zal over de dalende beurskoersen van parfumfabrikanten gaan of zo.”
Betty trok er een stoel bij en we kletsten nog een paar minuten met elkaar. Onder andere over Adri z’n toekomstplannen in de ICT. “Waar is jouw stoere zoon overigens, Betty?” Wilma begon te grijnzen en Betty keek haar vragend aan. “Meneer vertoont verdacht veel belangstelling voor een van de collega’s van Fred. Slank, bruin krulhaar, kletst lekker en ze doet iets op kwaliteitszorg-gebied, geloof ik. Hij zei een kwartier geleden tegen me dat hij even buiten de poort ging wandelen.”
Theo en ik keken elkaar snel aan en Betty ving die blik op. “Kees? Wie is dat?” Ik moest voorzichtig lachen. “Wilma gaf net een uitstekende beschrijving van ons KAM-prinsesje Ingrid. Heeft haar bureau naast dat van Fred en zij houdt hem stevig onder de duim. Leuke meid, Betty. Maar… moet ik je zoontje even zoeken?” Ze keek twijfelend. “Ik kijk wel even waar ze uithangen.”

Ik liep om het huis heen en de helling af richting poort. Maar ik hoefde de tuin niet uit; naast de oprijlaan zag ik plotseling de bovenkant van een rododendron bewegen. Oké Kees… nu kun je twee dingen doen: of ze lomp overvallen, of losjes de opmerking maken dat ze beiden gemist worden… Ik koos voor het laatste. Ik ging op een steen langs de oprit zitten en zei nogal duidelijk: “Adri, Ingrid… Niet om het een of ander, maar zo dadelijk gaan we eten. En het valt nogal op als jullie bordjes leeg blijven.” Er kraakten wat takken en ze kwamen tevoorschijn, beiden met een knalrood hoofd. “Hoe wist jij…” Ingrid ging niet verder.
Ik grijnsde. “Ik heb grote ervaring met het opsporen van jongelui die denken zich ongemerkt even terug te kunnen trekken. Twee hele knappe zussen. Eén van hun vorige vriendjes zei ooit eens: ‘Die broer van jou… Heeft hij radar in plaats van ogen?’ En jullie vinden was een makkie. Die struik bewoog, terwijl het bladstil is Jullie zouden zwaar gezakt zijn voor de camouflagecursus.” Ik moest lachen om haar gezicht.
Adri en ik liepen om het huis heen; Ingrid verkoos om via de andere kant richting tent te gaan. “Aha, onze verloren zoon…” zei Betty met een knipoog. “Heb je hem dus gevonden, Kees?” Ik knikte. “Ja. Meneer zat de plaatselijke flora te bekijken.” Wilma giechelde. “Alleen de flora, Adri?” Ze kreeg een stomp.

Theo boog zich naar hem toe. “We hadden het net even over jou en je opleiding, Adri… Jij doet MBO-ICT?” Hij knikte. “En ik begreep van je moeder dat jij nogal goed bent?” Hij grinnikte. “Laat ik het zó zeggen, meneer Koutstaal: Ik heb geen last van examenvrees. Heb zou me tegenvallen als ik minder dan een negen als eindcijfer haal.” Theo knikte langzaam. “Goed, man… Wanneer ben je klaar met je examens, Adri?” “Over twee weken, meneer. Hoezo?”
Theo grinnikte. “Kom volgende week eens een ochtend naar Gorinchem. Mijn ICT-er heeft gedurende drie weken wat anders aan z’n kop. Moest zo nodig trouwen. Je kent hem misschien: Fred heet hij. Misschien kan jij de toko wel draaiend houden als hij er niet is. Lijkt je dat wat of ga je eerst woest vakantie vieren op Lloret de Mar?” Betty en haar dochter Wilma schoten in de lach.
Adri keek wat moeilijk. “Nou nee, dat niet, maar ik werk zaterdags in de supermarkt en kan daar in de vakantie mee doorgaan…” Theo keek serieus. “En als ik je in jouw vakantie bij mij laat werken? Heeft een paar voordeelen: je verdient een heel stuk meer dan als vakkenvuller, je werkt in je eigen vakgebied én mijn IT-systeem wordt in de gaten gehouden. Jij blij, ik blij.”
Ik kon het niet laten. “En het bureau naast je wordt bezet door een nogal bijdehand type met bruine krullen. Misschien ken je haar al? Loopt hier ook rond. Ingrid heet ze.” Wilma proestte het uit. Betty trok wat met haar mond en Theo en Gertie schoten in de lach.
Adri keek aarzelend naar Betty, maar die knikte. “Van mij mag je, Adri.” Even was het stil. “Graag, meneer Koutstaal, alleen… Wij wonen in Barneveld. Uw bedrijf staat in Gorinchem. Da’s niet naast de deur.” Gertie boog zich naar voren. “Dan logeer je in die tijd bij ons. Vinden we wel gezellig. En als Betty, wil, komt ze in het weekend ook eens richting Arkel. Ruimte genoeg bij ons. Denk er eens over.” Theo gaf hem een visitekaartje. “Bel me volgende week maar eens op, dan kletsen we verder, oké?”
Ik stond op en gaf Theo een klap op zijn schouder terwijl ik Adri aankeek. “Begrijp je nu waarom wij zo graag bij DT werken?” Gertie keek me aan. “Jullie houden je ogen en oren open, Kees; dat doen wij ook hoor.” “Dat weet ik, Gertie.” Ik knipoogde en stond op. “Ik ga weer eens verder rondhangen, denk ik…”

Op dat moment begonnen geluidsboxen te kraken. Ma had een microfoon in haar hand. “Lieve bruidsparen, lieve gasten… we vragen jullie om te gaan zitten. Beide bruidsparen graag hier aan deze tafel.” Ze wees naar een tafel op een kleine verhoging. “Daar hoeven jullie niet de hele tijd te blijven zitten; er zijn een paar sprekers, als die bezig zijn mogen jullie daar plaatsnemen, want dan kunnen jullie ‘genieten’ van een paar powerpoints.” Ze lachte en Fred en ik keken elkaar over een aantal gasten heen, aan. “Ik denk dat ik dan een blokje om ga, Kees”, riep hij. Ik knikte. “Ik ga met je mee. Er zal hier nog wel ergens een frietkraam zijn.” Iemand greep me bij de hand; Joline. “En Wilma en ik alle klappen opvangen? Ik dacht het niet, mannetje!”
Ma vervolgde: “Verder is het de bedoeling dat u af en toe uw bordje oppakt en van tafeltje wisselt. We zijn nu met vier families, een hele uitgebreide vriendenkring waarvan velen elkaar kennen, maar een aantal mensen ook niet; laten we daar vandaag verandering in brengen! En nu geef ik het woord aan de chef catering, Arnold. Die gaat iets vertellen over het menu.” Ze gaf de microfoon door.
“Goedemiddag allemaal. Ik ben dus Arnold, maar ‘chef catering’ is wel een heel groot woord, hoor. Wij zijn met z’n zessen, en iemand moet de schuld krijgen als er iets mis gaat. Vandaag mag ik dat zijn. Dus als u klachten of vragen heeft: bij mij moet u zijn. Verder heb ik vijf prima collega’s die er alles aan zullen doen om u de rest van de dag te verzorgen. Op verzoek van Tony en Chantal gaan wij niet rond met schalen, borden en hapjes; als u iets wilt eten zult u zelf in de benen moeten komen en het hier bij de counter moeten afhalen. .
Dat heeft als voordeel dat u niet hoeft te wachten tot iedereen iets op zijn of haar bordje heeft, en uw eten dus koud is. De bijzonderheden van elkaar gerecht staan op kaartjes die erbij liggen, maar als u meer wilt weten, kunt u dat aan mijn collega’s vragen. De recepten krijgt u echter niet; die zijn geheim. Alleen het eerste gerecht serveren we uit; dat is koud. Daarna is het in uw eigen hand of u vanavond laat nog met een hongergevoel deze mooie tuin verlaat…
Eén waarschuwing nog: na het eten wordt deze tent omgebouwd tot danslocatie. En ik heb van Tony gehoord dan een béétje dansen net zoveel energie kost als een behoorlijk rondje hardlopen.” Hij zweeg even tot het gelach verstomd was. “En voordat wij deze maaltijd gaan beginnen, op verzoek van Chantal, een ogenblik stilte graag.” Het geroezemoes verstomde en het werd stil, op het geroffel van een specht in het bos na. “Dank u wel. Als de vogels hier in Malden ook nog eens opgevoed zouden kunnen worden, zou dat een boel herrie schelen. Eet smakelijk!”

“Nú even vertellen wat er een jaar geleden gebeurde, Kees!” Joline keek me aan. Ik stond op en riep naar Arnold: “Mag ik die microfoon even? Ik heb wat te vertellen.” “Nou, vandaag is de laatste dag dat je wat te vertellen hebt, Kees…” Theo zei het nogal luid, dus iedereen moest lachen.
“Dank u wel, meneer de directeur... Wilt u uw eigen huwelijks-frustratie niet op mij projecteren? Dank u wel…” Hij keek dreigend en ook Gertie’s ogen flikkerden gevaarlijk. “Maar beste mensen… Wat ik te vertellen heb, heeft wél met Developing Technics te maken! Joline, lieve en fabelachtig mooie bruid, kun jij me even assisteren?” Ze stond op, een brede glimlach op haar gezicht en ik sloeg een arm om haar heen.
“Gisteren was het exact een jaar geleden dat ik in dienst trad bij DT. En zoals dat gaat: je wordt op sleeptouw genomen door een collega, je rent van hot naar her en aan het eind van de dag ben je helemaal kapot. De volgende dag is al een stuk relaxter en heb je meer oog voor je omgeving.
En toen ik vandaag een jaar geleden de deur van mijn kantoortje achter me gesloten had en door de hal van het bedrijfsgebouw liep, zag ik een knappe dame achter de receptiedesk zitten. Een dusdanig knappe dame dat ik op dat moment niet de moed had om haar te benaderen. Lang blond haar, fél blauwe ogen, witte blouse met een vestje er over…
Ik beperkte mij dus tot een beleefd, maar formeel: ‘Een prettige avond, mevrouw!’ en kreeg het volgende antwoord terug…” Ik duwde Joline de microfoon onder haar neus. “U ook een fijne avond, meneer!” Ik keek op mijn horloge. “Vandaag, exact een jaar geleden, rond dit tijdstip zagen wij elkaar dus voor het eerst.”
Joline griste de microfoon uit mijn handen, lachte even en zei toen: “In plaats dat die knuppel even naar me toekomt en vertelt wie hij is en waar hij werkt… Niks hoor. ’s Morgens loopt hij binnen met een ‘Goedemorgen mevrouw!’ en ’s avonds marcheert hij het pand weer uit met de tekst die jullie net gehoord hebben. En hij blijft consequent ‘U’ en ‘mevrouw’ zeggen, terwijl ik de rest van de aanwezigen met hun voornaam aansprak… Enfin, ik kon gelukkig wat informatie over hem bij Henk inwinnen. Waarvoor alsnog dank, Henk!” Die stak zijn duim op.
“Vandaag vieren we dus ons eerste lustrum; we kennen elkaar vandaag exact een jaar! En nee, dat is niet de reden dat wij vandaag onze bruiloft vieren; dat kwam toevallig zo uit.”
Joline gaf mij een lange zoen. Daarna zei ze ondeugend: “Een hele prettige avond, meneer!” “U ook een fijne avond, mevrouw. Zo te zien gaat dat wel lukken…” Gelach. Ik gaf de microfoon terug en we ging aan het aangewezen tafeltje zitten. Wilma pakte Fred’s hand. “Kom, echtgenoot. Wij ook zitten!” Fred en Wilma keken ons aan. “Een jaar?” Joline knikte en keek op haar horloge. “Exact een jaar. En rond deze tijd, half vijf, moet het gebeurd zijn. Alle reden voor een feestje dus!” Ze keek rond. “En dat gaat lukken!”

“Bij een feest hoort goed eten, Jo…” Fred wees. Op tafel stond een schaaltje met partjes meloen met Ardenner ham er omheen. Ik proefde keurend. Prima! De meloen was lekker zoet, maar nog steeds stevig. En de ham was niet bremzout, maar redelijk licht gerookt. “Nog een paar van die schaaltjes hier op tafel zou geen gek idee zijn, Wilma.” Ze keek Fred aan. “Jongeman, als jij dit soort opmerkingen een beetje minder zou uiten, zou dat je imago als ‘vreetzak’ wellicht goed doen.”
Fred keek mij aan. “Kees, kun jij me matsen? Als jij vandaag nou eens een paar bordjes voor je bud haalt… Dan valt het niet op dat ik steeds bij die counter sta.” Ik legde een vinger op mijn lippen. “Sssst! Dat soort ideeën moet je niet lanceren waar deze lieve dames bij zijn, stommeling!” Joline en Wilma keken me doordringend aan. “Je flikt het niét, Kees!” Fred haalde z’n schouders op. Ik zoek wel een andere vrijwilliger. Angelique bijvoorbeeld.” Ik schoot in de lach. “En jij denkt dat het niét opvalt als Angelique met een hoog opgestapeld bord bij die schalen wegloopt?”
Fred bromde wat “Kom, we gaan eens kijken wat ze allemaal hebben, Fredje.” Wilma stond op. Joline keek me aan. “Dit hebben onze moeders prima geregeld, Kees.” Ik knikte. “Ja. Op deze manier heeft de catering minder stress en kunnen de bruiloftsgasten lekker door elkaar lopen en zitten. Kom, we gaan eens kijken, anders is al het lekkers op.” We wilden opstaan, maar op dat moment nam Tony de microfoon. “Lieve bruidsparen, lieve gasten: we verzoeken jullie om je eerste portie te halen en dan weer te gaan zitten. Over een paar minuten willen we beginnen met het eerste toespraakje…”

Afgewisseld met ruimte en tijd om te eten en te kletsen kwamen er een aantal toespraakjes voorbij: sommige met, sommige zónder Powerpoint, maar we leerden ondertussen wel een aantal dingen van Fred en Wilma die we nog niet wisten. En zij leerden dingen over onze jeugdjaren. Toespraakjes door de moeder van Fred, de vader en broers van Wilma, door Clara en Melissa, waarbij de praktijklessen tongzoenen in Eindhoven natuurlijk aan bod kwamen en Tony besloot met een verhaal over de onschuldige jeugd van Joline, inclusief puistige buurjongen en de lessen van Rob. “En wij dachten een uiterst brave dochter opgevoed te hebben… Zit ze op haar veertiende te klefbekken met een buurjochie… Enfin: ondanks dat Kees mij een keertje hardhandig onderuit gehaald heeft tijdens een danssessie hier in de kelder, waren we, tót het verhaal van Claar en Mel, best wel blij met onze schoonzoon. Nu hebben we die mening een beetje moeten bijstellen…”
Ze zweeg even en er klonk gelach. “Maar ja, het is nu te laat. Ze zijn getrouwd. We moeten het er maar mee doen. Kees, een maand of elf geleden kwam je voor het eerst in dit huis. Bij het afscheid zei ik tegen Joline: ‘Wees zuinig op die vent. Dit is een écht mens.’ En dat geldt nog steeds, sterker nog: die twee vullen elkaar honderd procent aan. En dat geldt overigens ook voor de combinatie Joline, Wilma, Kees en Fred. Wij stonden eerst schaapachtig te kijken toen Joline en Kees deze gezamelijke bruiloft voorstelden. Ik zei toen: “Een bruiloft is jóuw dag. Die deel je niet.”
Kees gaf me toen een hevig lesje kameraadschap. Hij zei onder andere: ‘Tony, als Fred er niet geweest was, had je nooit van Kees Jonkman gehoord, behalve op het journaal als ik, in een kist liggend, in een vliegtuig zou worden gedragen. Hij heeft mijn leven gered,, ik het zijne. Dat doet wat met mensen.’ En hij had gelijk. Wij zijn superblij en trots met deze dubbele bruiloft. Niet alleen hebben we er een zoon bij, maar ook een hartstikke fijn koppel vrienden in de vorm van Fred en Wilma. Dank u wel.”
Ze liep naar ons tafeltje toe en gaf ons stuk voor stuk een zoen. Ik hield haar hand even vast. “Dank je wel, Tony.” Haar blauwe ogen keken me aan, ze drukte mijn hand even en liep naar Fred en Wilma. Ze kreeg een lieve knuffel van Wilma en een lange hug van Fred.

Arnold nam het woord. Lieve bruidsparen, beste gasten… Geef ons een paar minuten tijd; we gaan het dessert voorbereiden. Voor diegenen die nog wat ruimte in hun maag hebben: de warmhoudschalen met het hoofdgerecht zetten we even opzij, op deze tafels.” Hij wees. “Over een paar minuten haal ik beide bruidsparen op om het dessert aan te snijden.”
Iedereen bleef zitten… behalve Fred. Toen hij met zijn bord in de hand opstond, begon iedereen te lachen. Ik stond ook op; ook heel veel gepraat en niet zoveel gegeten. Arnold had de microfoon nog in zijn hand. “Kijkkijk… de vleesgeworden ondervoeding komt de schalen even uitschrapen.” Ik wenkte Ton; hem kennende lustte hij ook nog wel wat. Frits, Theo en Henry en een paar lui van onze groep uit Afghanistan sloten ook aan. “We kunnen jullie toch niet alleen voor joker laten staan, heren?”
Ik keek Theo aan. “Mocht jij wel mee van Gertie?” Hij grinnikte. “Alleen als ik beloofde maar een heel klein beetje dessert tot mij te nemen. Maar het dessert zal wel mierzoet zijn, en daar ben ik juist een beetje van afgekickt. Dan liever die groenteschotel, want die is heerlijk.”
Ik keek met een schuin oog naar Fred z’n bord. Zoals gewoonlijk volgestapeld. “Man man, waar láát je het toch?” Hij grijnsde. “Vanavond gewoon genoeg bewegen, Kees. Tijdens het dansen en vooral daarna.” “Arme Wilma…” Ik schepte een beetje op mijn bord. We gingen ten slotte ook nog dansen. Maar die groenteschotel was inderdaad heel lekker.
Na een paar minuten trok Joline mij overeind en Wilma pakte Fred z’n hand. “Kom heren. Dessert aansnijden.” Het dessert bestond uit een enorme, vierkante ijstaart met in marsepein de foto er op die we gemaakt hadden toen we besloten hadden om samen te trouwen. Ik keek Joline aan. “Boefje! Heb jij dit geregeld?” Ze giechelde. “Ma vroeg om een mooie foto van ons vieren. En deze vond ik met stip de beste.”
Wilma vervolgde droogjes: “Goed idee, Joline. Zo kan ik ook eens stukje Kees proeven. Eens kijken of hij écht zo lekker is als jij altijd beweert.” Joline keek héél ondeugend en zei zachtjes: “Jammer dat de heren op de foto deels achter ons staan. Anders had ik wel voorkeur gehad voor een bepaald stukje anatomie van Fred. Nou ja… ‘stukje…’
Even keken we elkaar aan, toen gierden we van de lach, Arnold, staand achter de taart, hoorde de conversatie ook en moest zich omdraaien om niet over de taart heen te schateren. “Foei, mevrouw Jonkman. Dat stukje anatomie bewaar ik exclusief voor mijn lieve echtgenote.” Fred keek verwijtend.
De rest van het gezelschap zat gelukkig nog en kreeg van deze nogal twijfelachtige discussie niets mee. We sneden de taart aan en in tegenstelling tot onze grote mond namen we alle vier een stukje waar alleen maar de muur van appartement op stond. “Oh, wat zijn wij braaf…” giebelde Wilma. “We vragen ooit wel eens welk stukje taart door de diverse lui is gegeten, schat. Wedden dat sommige lui een rooie kop krijgen?”

Tijdens het nuttigen van het dessert kwamen Carlos en Juanita de hoek van het huis om, samen met Clara. Ze feliciteerden ons en we gaven ze nog een stuk taart. Juanita keek zuinig. “Niet teveel, Fred. We moeten wel fatsoenlijk kunnen dansen!” Toen iedereen was uitgegeten nam Ma het woord. “Dames, heren… We moeten u wéér de tent uitjagen. Dit optrekje gaat verbouwd worden tot dansvloer en dan moet echt alles van de vloer af. Als we dat met vereende krachten doen, scheelt dat Arnold en z’n mensen een hernia. Dus: pak even uw bordjes en zet die op de bar, daarna de tafels en de stoelen op het gras. De tent gaat, op de bar na, leeg.”
Ik keek verwonderd. We zouden toch in de kelder dansen? Joline schudde haar hoofd. “Kees, het is heerlijk weer. Waarom dan in een muffe kelder? Ze leggen een dansvloer op de vloer van de tent. Let maar eens op…” En inderdaad: in no-time was de vloer van de tenten veranderd in een nette, gladde dansvloer met aan één kant een lange bar en voor de tent een aantal zitjes.
“Zóóó… Daar kunnen we wel wat mee, Carlos!” Juanita keek naar de tent, annex dansvloer. Hij knikte, maar zat ondertussen rond te kijken. Ik grinnikte. “Zoek je iemand, Carlos?” Hij knikte. “Jouw kersverse schoonmoeder, Kees. Dat was toch zo’n danswonder?” “Let maar op. De tweede dans dans ik met haar. En als je geen geduld hebt: kort blond haar, dezelfde ogen als Joline. Voor de rest ga ik je niet helpen.”

Joline legde haar hand op mijn arm. “Ik ben heel even weg, schat. Geen zorgen; ik heb Wilma bij me.” Beide bruiden verdwenen de keuken in. Ik keek Fred aan; ook die keek verwonderd, maar haalde z’n schouders op. “Zal wel een vrouwendingetje zijn,Kees.” Ondertussen begonnen mensen richting bar te lopen om een drankje te halen, totdat Tony de microfoon pakte.
“Dames, heren… de dansvloer is gereed. Beide bruidsparen hebben de eigenaars van hun dansschool over kunnen halen om ons vanavond te coachen…” Haar ogen flikkerden ondeugend, “… en sommige mensen in het bijzonder. We hebben van diverse kanten gehoord dat deze eigenaars dat bijzonder leuk doen, dus… Carlos, Juanita: sta even op, alsjeblieft.” Een applaus klonk.
“Lieve mensen. Traditie vereist dat het bruidspaar de dans opent. Nu hebben we twee bruidsparen, dus die kunnen het samen doen… Maar… ik zie alleen maar twee bruidegoms! Kees, Fred… Waar hebben jullie je bruiden gelaten?”
“We moesten ons even omkleden Tony”, klonk het plotseling achter ons. Wilma en Joline stonden naast het huis, breed lachend. Beiden in een zelfde witte, wijde rok tot iets boven de knieën, een witte blouse met nogal wat kant en nylon en een diep decolleté. Wilma zei: “Met zo’n lange jurk of rok kan je niet lekker Latin dansen, mensen. Dus hebben we samen wat uitgezocht…”
En Joline vulde ondeugend aan: “En om verwarring te voorkomen: ik heb witte schoentjes aan; Wilma rode.” “Goed dat je het zegt, Jolien. Met een paar neuten op zou ik me zomaar in de bruidssuite kunnen vergissen.”
Fred grinnikte; het leek alsof er een bergingstank langskwam. Ton z’n grommende lach viel hem bij. “Dan heb je een indicatie hoe moeilijk mijn broer en ik het hebben, Fred…” Gelach vulde de tent. Juanita nam de microfoon over.

“Nu we de beide bruiden een beetje kunnen identificeren… Ik stel voor dat beide bruidsparen de dans openen! Met een nette Weense wals: ‘An die schönen blauen Donau’! Carlos, mogen we muziek?” De eerste maten klonken; een intro, bedoeld om rustig de muziek in te leiden. Ik pakte Joline’s hand, drukte er een handkus op en maakte een uitnodigend gebaar richting dansvloer. Een brede glimlach was het antwoord en ze gleed in mijn armen. “Doe je best, Kees”, hoorde ik zachtjes in mijn oor.
De eerste anderhalve minuut deden we niet zoveel; schuifelden we langzaam en rustig tegen elkaar. Toen het thema echter duidelijker werd, leidde ik Joline rustig rond. Tijdens de rustige passages in de muziek kleine bewegingen makend, als de muziek ‘forte’ ging, maakten we de bewegingen wat groter. Al met al ging het netjes, volgens mij. En Joline was er ook wel blij mee, geloof ik; ze straalde! Al dansend kwam ik wat meer los. De ‘plankenkoorts’ verdween en ik durfde wat meer. En Joline anticipeerde daar prima op; ik liet haar regelmatig draaien en ze knipoogde ondeugend.
En tijdens een rustige passage fluisterde ze: “Ik ga zo meteen Wilma aftikken, schatje. Mag dat?” Ik knikte en walsde richting Fred en Wilma. Joline tikte Wilma op haar schouder en die lachte breed en gleed in mijn armen. Ook met haar was het prima dansen. Ik hield me een beetje in, want Wilma was nog niet zo’n geroutineerde danseres als Joline. Maar ook met haar danste het prettig. En Fred en Joline walsten ook lekker de vloer rond. Na een paar minuten wisselden we weer en had ik m’n eigen meisje in handen.
“Dag mevrouw Jonkman… Wat leuk u hier aan te treffen. En wat ziet u er enorm verleidelijk uit in uw wat kortere rokje... Ik ben zeer benieuwd hoe u zo meteen een Venezolaanse tango danst.” Ze keek me ondeugend aan. “Wacht maar af, meneer. Dat wordt spectaculair!”

De eindmaten klonken en ik leidde Joline richting tafel. Met de muziek ten einde klonk er applaus en Juanita zei: “Zo. Dat hebben die vier mooi gedaan, vind u niet? Joline hoefden we niet te coachen, maar die andere drie hebben we toch maar mooi opgeleid. Als er iemand in dit gezelschap wil leren dansen: u weet nu waar u terecht kunt.” “Tot zover het STER-reclameblok; we gaan nu weer door met de uitzending!”

Carlos had de microfoon overgenomen. De volgende dans is ook een rustige: De Kaiser Waltz. En de dames en heren bruidsparen mogen hun danspartner uitzoeken, daar geven we ze even de tijd voor.” Wilma liep naar de pa van Fred, Fred zocht even en liep toen naar Margot. Verrek… daar had hij al over nagedacht. Goed bezig, Fred. Joline nam mijn arm en leidde me naar Tony. “Lieve mama… Wil jij met mijn man dansen?” Ze vroeg het lief en Tony knikte. “Graag dochtertje…”
“Eén moment Tony…” Ik deed twee stappen opzij naar mijn Pa. “Pa, wil jij met mijn echtgenote dansen?” Pa had opgelet, drukte een kus op Joline’s hand en leidde haar de vloer op. Tony en ik erachter aan. Zoals gewoonlijk bij de walsen van Strauss klonk er een intro, daarna klonk het thema en begonnen we te dansen.
Tony keek me aan en gleed in mijn armen. “Jij leidt, Kees.” Ik knikte en even later ‘gleden’ we de vloer over. Met Tony danste het net zoals met Joline: ze voelde bijna wat ik wilde gaan doen en reageerde daar prima op. “Je bent vooruit gegaan dit halve jaar, Kees.” Ze glimlachte. “Dank je wel Tony. Laten we het er maar op houden dat ik een hele lieve dansdocente heb die me heel prettig beloond als ik mijn best heb gedaan tijdens de dansles.”
Ze giebelde. “Ja, dat motiveert wel, denk ik. En waarom geen ‘lieve schoonmoeder’, Kees? Ik hield even stil. “Omdat ik weet dat ik je daarmee pest, Tony. En dit moment vind ik daarvoor niet geschikt. Ik geniet ervan om met jou te dansen.” Ze gaf me een zoen. “Dank je wel. Je bent een lieve schoonzoon.” Ik keek haar aan. “En jij een schat. Maar mag ik je na deze dans even inruilen voor Chantal?” Ze knikte. “Doen jullie goed…” We dansten verder tot het slotaccoord.
Daarna nam ik Ma in de armen. Fred danste nu met z’n eigen moeder, Wilma met haar vader en Joline met Rob Sr. “De rest van het gezelschap mag zich nu ook op de dansvloer begeven!” Langzamerhand werd het wat drukker op de vloer, maar niet zo druk als in de dansschool zelf. Nog een paar walsen volgden, toen zei Juanita: “Dit ziet er prima uit, mensen. Maar we stoppen even met dansen voor een klein, maar belangrijk intermezzo. Joline?”

Ze liep naar voren en pakte de microfoon. “Lieve familie… vrienden… en vooral: lieve Kees…” Ze haperde even en ik fronsde. Wat was ze van plan? Net stond ze nog met heel veel plezier te dansen; nu stond ze op de verhoging waar tijdens de maaltijd ons tafeltje stond. En ze was nerveus, dat kon een blinde nog wel zien! Ik keek haar aan en lachte naar haar. Mijn beurt om haar op te peppen.
“Dank je wel, Kees, die had ik even nodig…” Ze lachte lief. “Lieve mensen, wij zijn niet voor de kerk getrouwd. Omdat we dat nogal schijnheilig vonden. De laatste tijd zijn we een paar keer in de kerk geweest waar Kees bugelles heeft. Samen met Margot en Charlotte konden we daar even rust vinden en op adem komen. Vorige week werden we op donderdagavond welkom geheten met de Bruiloftsmars van Felix Mendelssohn, schitterend uitgevoerd door Greet Zwart op een mooi orgel. Zo hadden we alsnog, zonder kerkdienst, een echte bruiloftsmars. Prachtig! Maar even later hadden Kees en Greet een verrassing voor mij: ik moest midden in de kerk gaan staan en Greet en Kees speelden samen ‘You raise me up’. Een lied wat voor de volle honderd procent voor Kees en mij geldt. En dat wil ik, ondersteund door Greet en zangeres Wendy graag aan Kees teruggeven.”
Haar ogen glansden me tegemoet. De eerste noten klonken; zonder dat ik het gezien had, was er een keyboard naast de tent gezet. Greet zat er achter. En Wendy ging naast Joline staan. Het voorspel klonk, gevolgddooreen reeksaanhoudende, dezelfde noten. En toen begonnen ze samen héél zachtjes te zingen.

‘When I am down and, oh my soul, so weary
When troubles come and my heart burdened be
Then, I am still and wait here in the silence
Until You come and sit awhile with me.’

Greet speelde nu wat steviger en beide dames zongen nu voluit het refrein.

‘You raise me up, so I can stand on mountains
You raise me up, to walk on stormy seas
I am strong, when I am on your shoulders
You raise me up to more than I can be’

Greet speelde een kort tussenspel en toen klonk het refrein weer. En tijdens de laatste regel liep Joline naar me toe en omhelsde me al zingend. Ik hield het niet droog en verborg mijn gezicht in haar haren. “Dank je wel, lieve schat. Ik weet niet wat ik nu nog meer moet zeggen behalve: ik hou van je.”
Ze keek me aan. “Mijn cadeautje voor jou, lieve Kees. Soulmate van me.” Ik was Fred dankbaar voor zijn tip om ook een zakdoek in de zakken van m’n pak te stoppen. Die had ik nu hard nodig. Het was stil in de tuin, totdat Greet naar me toe kwam. Samen met Derk. En Greet droeg mijn bugel, Derk zijn trompet!
“Kees… Je zou me laten vallen als een baksteen als ik je nog eens voor het blok zette, maar ik neem het risico toch maar… Zou je,samen met Joline, Wendy, Derk en mij dit lied willen spelen?” Ze glimlachte. “Zonder koper is het niet compleet.” Ik pakte de bugel aan.
“Even een glas water of zo, Greet. Mijn adem zit nogal hoog.” Een van de meisjes van de catering kwam met een glas aanzetten.
“Dank je wel…” Het water ging snel naar binnen en ik kalmeerde een beetje. “Mag ik die microfoon even lenen, Joline?” Ik pakte de microfoon aan. “Lieve mensen… Dit overviel me nogal en dat was geloof ik te zien. Mijn bijnaam is in sommige kringen ‘Kees de ijsberg’ omdat ik slechts in heel select gezelschap mijn emoties toon. Nou, daar is vandaag een mooie barst in gemept…” Gelach. “Ja, voor mij en Joline is deze tekst voor honderd procent van toepassing. Maar zo zijn er nog twee mensen op wie deze tekst voor honderd procent van toepassing is: mijn bud Fred en zijn echtgenote Wilma. Fred en ik hebben in Afghanistan elkaars leven gered. Wilma en Fred hebben ons gigantisch geholpen toen wij vorig jaar bedreigd werden; eerst door een of andere motor-crimineel en daarna door een familie die dacht dat de Nederlandse wet niet voor hen gold omdat ze rijk waren. Fred en Wilma hebben ons in beide gevallen enorm geholpen. En daarom…”
Ik keek om naar Greet
“…zal ik mijn bugel-docente dit keer niet in elkaar meppen omdat ze me weer eens voor het blok zette. En het voordeel van mijn geleuter is ook dat ik m’n adem weer een beetje op orde heb; die was zojuist even van slag, waarvoor mijn excuses.” We stemden de bugel en de trompet even en toen klonk ‘You raise me up’ wederom door de achtertuin van Huize Boogers.

En een aantal mensen had de tekst op hun mobiel opgezocht, en zong zachtjes mee. Mooi! Bij het laatste accoord liepen Fred en Wilma naar ons toe. “Verdomme Kees…. Nu heb ik die zakdoek ook nodig.” Fred en ik omhelsden elkaar. En even later kon ik Wilma een dikke zoen geven. In mijn oor hoorde ik plagend: “Kijk je uit, Kees? Ik ben de bruid met de róde schoentjes…” Ik schoot in de lach. “Maffe tut…” Tony nam de microfoon over van Joline. “Mijn dochtertje zei gisteravond dat ze tegen de trouwpartij niet opzag, maar dit lied zingen…” Een lachsalvo volgde. “Hoe dan ook: ik heb er van genoten en zo te horen u ook. Ze zweeg even en keek me aan. “En Kees: om Greet maar even in bescherming te nemen: dit was een ideetje van Joline.” Ik draaide me naar Greet om. “Daar kom je weer eens goed mee weg, Greet…” Ze stak haar tong uit. Tony zag het en lachte. “En om de emoties even tot rust te laten komen, én Kees in staat te stellen z’n adem weer op peil te krijgen, stel ik voor dat we met z’n allen een drankje halen. Over een kwartier gaat de dansvloer weer open.” Ze keek waarschuwend. “En dan geen brave Weense walsen meer, maar Latin American!”