Hervin Onganda - 1

Even afkoelen. Ik had een lastige dag, waarin ik vooral wat met mezelf had zitten worstelen. Ik vond het moeilijk om aan de toekomst te denken, maar moest dat dit jaar toch echt gaan doen. Ik moest m’n leven beteren. Sporten maakte m’n hoofd even leeg. Even iets anders. Al bracht de sportschool zo wel z’n eigen verleidingen mee die het hoofd weer snel volmaakten met van alles en nog wat. Zij liet mijn bloed meteen harder stromen. Maar ja, wie niet. God, bijna elk meisje wat maar naar me keek, of nog niet eens, liet mijn bloed harder stromen. Geen idee waar ik de laatste tijd last van had. Ik zat nu even aan de bar nog wat te drinken, maar kon eigenlijk niet meer opstaan. Ik had geen idee hoe ze heette, maar ik had haar wel vaker gezien. Ik denk dat ze net zo oud was als ik. Het was te druk om op te staan, zonder dat iemand zou zien dat ik een stijve had gekregen… Dit was mijn leven tegenwoordig. Een en al schaamte. Ik bleef zitten, probeerde aan andere dingen te denken, en toen de stijfheid enigszins weg was na bijna een halfuur, vluchtte ik maar naar de kleedkamers toe in de hoop dat niemand me zou zien. Ik kleedde me uit en bleef even voor de spiegel staan. Waar deed ik dit voor? Ik was best trots op m’n lichaam. Ik had hard gewerkt om gespierd te worden, maar kon er niks mee. Meisjes keken wel eens naar mij, maar leken altijd eerder bang voor me. Zo veel zwarte jongens waren hier niet, dus er moest wel iets mis met mij zijn, hoorde ik ze dan denken. Iets wat ik zelf ook vaak gedacht had. Ik wilde ze bewijzen dat er niks mis met mij was. Meer sporten, nog fitter. Dat was ook niet goed. Al die meisjes… Konden ze me nu maar zien. Wat zouden ze van me denken als ze me nu zagen, helemaal naakt. Dat meisje van net, bijvoorbeeld… De gedachte aan haar alleen al liet mijn lid weer rechtop staan. Hij moest wel groot zijn. Vergelijken met anderen, bedoel ik. Niemand die het me verteld had, maar ik kon er echt niet mee over straat. Ook niet gekleed. Sportkleding was altijd al tricky, maar nu helemaal. Wat zouden die meiden hiervan denken dan? Ik pakte hem vast, en terwijl ik naar mezelf keek, trok ik er langzaam aan. Zouden meisjes van donkere jongens kunnen houden? Donkere jongens die misschien wel de halve dag met zo’n stijve rondlopen? Vast niet! Ik voelde me misvormt. Ik was altijd al groter dan de rest. Langer, breder, donkerder… Ik kon hetzelfde over m’n penis zeggen. Ook zo’n freak. Hoe meer ik aan m’n lichaam werkte, hoe ongelukkiger ik werd. Dat kon niet kloppen. Ik zag wel meer onzekerheid rondlopen in de sportschool. Het hoorde er misschien ook wel bij. Ook bij mij. Bij iedereen natuurlijk. Gek zoals dat gaat. Alleen maar fitte mensen, maar zelden iemand die ook echt gelukkig lijkt. Ik zeker niet.

Toen hoorde ik haar stem. Ze klonk opgetogen.

‘Nog even douchen, en dan kom ik naar huis.’ zei ze lief. Bellend liep ze door het halletje van de kleedkamers. Aan de rechter kant de ‘mannen’, en aan de andere kant de ‘vrouwen’. Ik was nog maar een jongen, en zij nog maar een meisje. Ik liep naar het deurtje toe. Ze kwam dichterbij. Ik luisterde naar haar, hoe ze zuchtte terwijl ze ophing. Ik had m’n piemel nog in de hand. Dit meisje was zo knap. Zo onbereikbaar. Hoe zou ze heten? Zou ze me ook een freak vinden? Ik trok mezelf zachtjes af. Ze liep voorbij. Nee, ze stopte! Bij mijn deurtje stopte ze even. Ik was doodstil. Mij kon ze niet horen. Maar ik haar ook niet. ‘Hmm.’ humde ze alleen zacht alsof haar iets was opgevallen. Ik deed maar een stapje terug. Dat ik daarbij viel, was natuurlijk logisch. Ik struikelde over m’n tas en viel achterover tegen de deur aan de kant van de douches.

‘Auw, fuck…’ mompelde ik, even vergeten dat ik eigenlijk niet alleen was.

‘Oh, nee. Gaat het wel?’ hoorde ik haar bezorgd, en ik schrok op.

‘Ja…’ zei ik verlegen, en voelde aan m’n achterhoofd. Er zat geen bloed op m’n vingers.

‘Zeker?’ vroeg ze nog.

‘Ja, echt.’ zei ik snel. Ik hoorde dat ze tegen de deur aanstond. En ik zat daar tegenover op de grond, naakt met een harde piemel. Ik krabbelde maar snel overeind, en wat ongeduldig zei ik dat ik maar ging douchen om van haar af te komen. Niet dat ik dat wilde, maar het ongemak leidde. Ze droop af. Ik keek snel op m’n telefoon. Het was al laat. Ook ik werd thuis verwacht. Maar ik hoorde haar zachtjes neuriën toen ik aangekleed naar buiten stapte met m’n tas voor m’n kruis. Er leek verder niemand te zijn. Ik moest het niet doen, maar kon het niet laten. Het was te makkelijk. Dus sloop ik weer een kleedhokje in. Nu aan de overkant, naast de hare… Ik wilde alleen even kijken. Zien wat ik nooit zou kunnen krijgen. Zelfs niet als ik het nog zo zou willen. Ik legde mijn tas geruisloos neer, en stapte net zo stil op het bankje. Het hield me maar niet, maar het kraakte niet. Gewoon even kijken. Ik slikte en hoopte maar dat ze niet net deze kant opkeek. Zo’n grote neger die over de rand loert, valt toch op, zou je zeggen…

En ze keek niet deze kant op. Ze zat pal voor me, met haar telefoon nog in de handen. Ze had zich nog niet eens uitgekleed. Jammer… Maar maakte niet uit. Hoe zou ze toch heten? Ze had vast een sexy naam. Net zo sexy als haar lichaam. Dat hoopte ik, maar het maakte vast niet uit. Al zou ze Evert heten, was ze nog steeds sexy. Hoop wel dat dat niet zo is… Maar okay, daar stond ik dan. Ik keek op haar blonde koppie neer. Mooi, lang lichtblond haar wat al zacht oogde, laat staan voelde. Ze kamde net aan één kant wat daarvan achter haar oor, en ik kon ook meekijken op haar telefoon. Ze was gewoon aan het appen. Een paar keer strekte ze haar arm voor zicht uit en maakte ze een selfie waarbij ze haar lippen tuitte of een peace-teken maakte. Ergens had ik een hekel aan de meisjes van mijn generatie. Natuurlijk kon ik ook niet zonder, maar ik leefde zoveel mogelijk zonder socialmedia. Ik probeerde nog te leven. Ik wilde niet oordelen, maar het ging vanzelf. De wereld van oppervlakkigheid regeerde, en dit was de reden. Ze had vast veel volgers en aanbidders. Ze zat zo te zien op Instagram. Had ik het, dan zou ik haar ook wel volgen… De pot verweet dan ook wel een beetje de ketel. Het ging mij ook maar om het uiterlijk. Ze zou vast aardig zijn. Net wel even. Maar ik keek naar haar uiterlijk. Ze stond op, ik deinsde iets terug. Ze was niet groot, erg smal, en ook erg lekker. Mooie billen, platte buik, niet te grote borsten, en vooral haar gezicht was iets om dit risico al voor te nemen. Ik gluurde echt net over het randje en zag haar wat peinzen terwijl ze aan haar linkerschouder voelde. Misschien een blessure? Ik wilde haar best masseren. Maar ik deed niks. Ik keek enkel toe. Want ze begon zich uit te kleden. Eerst haar topje, daarna haar bh… Ze draaide zich naar de spiegel en ook zij bekeek zichzelf even. Met haar bovenarmen drukte ze haar prille borsten nog tegen elkaar alsof ze deze niet groot genoeg vond. Ik vond ze prima. Ik keek over haar heen in diezelfde spiegel naar dat lichaam van haar. Haar gezicht was voor mij buitenbeeld, dus het mijne voor haar ook, dacht ik maar. Ik zag haar mooie, ronde borsten, haar roze tepels die iets hard waren door de lucht, en haar platte buik. Ze had haar broekje nog aan, maar die liet ze niet veel later naar de grond vallen. Met het uitdoen van het slipje, boog ze voorover en ik keek op haar blote rug en de haar billen die iets tevoorschijn kwamen. Daarna keek ik snel weer in die spiegel en hoopte ik een glimp op te vangen van haar voorkant. En dat deed ik. Ik keek recht in haar ogen. Nog voorover gebogen, had zij in de spiegel gekeken en vanaf die hoek was ik meer dan zichtbaar. Ik was ook iets overeind gekomen om meer te zien, maar dat pakte nu verkeerd uit.

‘Wat de fuck?!’ liet ze hard uit, en ze kwam overeind, met een arm voor haar borsten en een hand voor haar kruis draaide ze zich om en verschrikt en betrapt keek ze omhoog, daar waar ik stond.

‘Fuck…’ liet ook ik me uit, en dook weg. Te laat dus.

‘Wat doe je?! Waarom… Ik ga iemand halen!’ zei ze boos, en terecht. Ze moest zich nog wel aankleden, dus had ik tijd. Tijd waarin ik eerst stil me besefte wat voor een fout ik gemaakt had. Maar het was nog niet te laat.

‘Zeg alsjeblieft niks. Dan mag ik niet meer komen. Sporten is alles voor me.’ jammerde ik al snel door de muur heen. Tot die tijd had ik haar driftig haar horen aankleden, maar nu werd het stil.

‘Ben je gek?’ vroeg ze me toen. Het bleef stil. Het was een gemeende vraag.

‘Nee…’ antwoordde ik dan ook. ‘Het spijt me. Ik weet niet wat ik me bezielde. Maar zeg alsjeblieft niks. Ik zal het nooit meer doen!’ meende ook ik. Ik was me helemaal laveloos geschrokken. Ik had maar kort mogen genieten van het beeld, en dit was het me niet eens waard. Zo stom.

‘Waarom deed je het dan? Ben je een of andere engerd, of zo?’ vroeg ze nog, minder gemeend, wel wat milder.

‘Nee, dat niet. Of ja… Misschien wel. Maar niet zoals je denkt, hoop ik. Ik weet niet…’ legde ik me er vooral verslagen erbij neer. Niet wat je verwacht van een grote neger zoals ik. Zij verwachtte dit ook niet. De schrik was er al snel vanaf.

‘Okay.’ zei ze berust. ‘Geeft niet. Is wel natuurlijk, of zo.’ probeerde ze het zelfs nog te verklaren, zonder dat ze ook maar iets wist.

‘Ik doe het nooit meer. Wilde het ook niet echt, of zo.’ zei ik nog snel. ‘En voor wat het waard is, je bent mooier dan je denkt.’ floepte er ook nog min of meer uit om m’n hachje te redden. Hierbij gaf ik juist aan uitvoerig naar haar gekeken te hebben. Het werd heel stil nu. Te stil… Ging ze het toch vertellen dan? Ze liep wel haar hokje uit…

‘Vind je?’ vroeg ze echter stil door de deur, mijn deur. Die was niet op slot. Ze duwde hem voorzichtig open en zag mijn verschrikte gezicht. Bijna wit weggetrokken, zo geschrokken was ik. Ze lachte zowaar. ‘Toch jij.’ zei ze dan. ‘Wist het niet zeker. Maar heb je vaker gezien.’ zei ze me. Dat klopte.

‘Hoi. Echt sorry.’ zei ik alleen. Ze keek om. Er kwam iemand aan. Snel hupte ze mijn hokje in, en deed ze de deur achter haar dicht en op slot. Ze bleef staan, keek me vertwijfeld aan en bleef glimlachen. We hoorden iemand aan de overkant een hokje kiezen en niet veel later douchen. Al die tijd waren we stil, stond ze vlak voor me, gekleed, maar niet minder opwindend, en vroeg ik me af wat ze hier deed. Ze kwam daarna naast me zitten en begon te fluisteren. Dat deed ik dan ook maar.

‘Het geeft niet.’ zei ze me nu, en ze keek me recht aan met haar groenblauwe ogen. Ik kon de sproeten op haar neus en wangen tellen, zo dichtbij zat ze nu opeens op me. ‘Wat is je naam?’ vroeg ze me nu.

‘Hervin.’ antwoordde ik. ‘Hervin Onganda.’ zei ik haar. ‘Jij?’

‘Riley.’ gaf ze me alleen haar voornaam. ‘Leuk je te ontmoeten.’ zei ze met een flauwe lach. Ja, blijkbaar wel. Ze was heel anders nu. ‘Hoe oud ben je eigenlijk?’ wilde ze ook weten.

‘Zeventien.’ zei ik haar. Ja, te jong voor de sportschool. Mag pas op je achttiende. Hier dan. ‘Jij?’ vroeg ik weer.

‘Ook.’ zei ze snel. ‘Hoe kom jij hier dan?’ was ze bewust van onze te jonge leeftijd.

‘Zie er ouder uit. Al die Afrikanen.’ maakte ik er maar een grapje van. Was wel zo.

‘Niet doen, joh.’ schrok ze eerder van m’n opmerking, al zag ik wel een uitdagende twinkeling in haar ogen. Ik vond dat niet zo erg, niet wat anderen over mij dachten. Niet op dat gebied.

‘En jij dan?’ wilde ik ook wel weten.

‘Wat denk je? Mannen runnen deze plek. Die gaan mij niet weigeren.’ zei ze toch met enig zelfvertrouwen en was ze dus wel bewust van haar schoonheid. ‘Al had ik wel gehoopt dat het hier iets veiliger zou zijn met al die mannen…’ zei ze daarna gelijk.

‘Oh ja? Hoezo?’ vroeg ik nog, niet doorhebbende dat ze het over mij had.

‘Wat denk je zelf? Dat gegluur…’ wees ze me er dan ook op, wel met een lach. Het was al goed. Blijkbaar. Mij hoorde je niet. Dit was niet eens zo gek, dat we hier nu zo zaten. Voor m’n gevoel dan.

‘Wat bedoelde je net, eigenlijk?’ vroeg ze me.

‘Wat?’ vroeg ik haar. Wat bedoelde ze.

‘Toen je zei dat je me mooi vond. Dat ik mooier was dan ik dacht. Denk je dat ik dat niet denk dan?’ wilde ze weten.

‘Uhm, ja, vast wel.’ zei ik haar maar. Ik wist niet waar ze naartoe wilde.

‘Is moeilijk soms. Altijd maar moeten shinen.’ noemde ze het. Had ik geen last van. Kon het me wel voorstellen. Plots begon ze zich kwetsbaar op te stellen. Dat terwijl we elkaar niet kenden. Ik was gewoon een gluurder. Maar het gaf niet.

‘Meende het wel.’ zei ik haar nog. ‘Ik ken bijna niemand die zo… mooi is. Ik moest wel kijken.’ lachte ik er zelfs om, en zij ook.

‘Lief van je, Hervin.’ keek ze me aan. Wat apart allemaal. ‘En een beetje eng…’ lachte ze er gelukkig wel om. Ze was vergevingsgezind.

‘Snap je wel.’ zei ik haar ook maar. ‘Niet dat ik dat ervaar, maar kan me voorstellen dat je gek wordt van iedereen die maar naar je kijkt en wat van je wilt.’ zei ik haar redelijkerwijs. Ze knikte.

‘Heb jij dat niet dan?’ vroeg ze wel.

‘Ja, om de verkeerde redenen, denk ik.’ lachte ik er maar om. Tuurlijk kreeg ik opmerkingen. We woonden relatief ver van de stad. Hier was weinig donkers te zien.

‘Snap ik.’ zei ze zelfs. Ik viel gewoon op. ‘Wacht, je bedoelt…?’ snapte ze het toch niet.

‘Ik ben zwart.’ zei ik haar dan maar. ‘Misschien niet gezien. Zou voor het eerst zijn.’ lachte ik er maar weer om. Zij schrok nu.

‘Oh, nou zo denk ik echt niet, hoor!’ zei ze snel. Ik zag in haar ogen dat ze het nog meende ook.

‘Soms wel.’ moest ze dat wel doen. ‘Maar maakt niet uit. Heb er geen last van. Wordt niet gediscrimineerd, of zo. Niet echt, denk ik.’ was ook echt zo. Mensen keken gewoon even extra goed als ik een winkel inliep, maar ben er nog nooit uitgezet. Ik betaal ook altijd netjes, dus ja… Maar goed. Genoeg over mij.

‘Waarom keek jij dan eigenlijk naar me?’ begon ze liever over haarzelf, en ik deed graag mee. Wel schrok ik van haar vragen.

‘Nieuwsgierig, denk ik. Ik weet niet. Heb dit nog nooit gedaan. Ga ik ook nooit meer doen.’ wist ik wel zeker en kon ik haar garanderen. Het leverde weer een glimlach van haar op.

‘Jij bent dus net als de rest. Kan z’n ogen niet van me afhouden…’ deed ze alsof het haar verveelde. ‘Heb je al wel eerder zien kijken, volgens mij…’ keek ze me even geniepig aan. Ik hield m’n schouders op.

‘Ben kansloos.’ durfde ik nu wel te zeggen. Door mijn oenige gedrag leek ik juist veel makkelijker te praten tegen een mooi meisje dan ooit.

‘Jij denkt dat iedereen naar me kijkt en wat van me wilt.’ haalde ze mijn woorden aan. Ik keek ook.

‘Mannen zeker.’ zei ik nog snel.

‘Jij dus ook.’ zei ze me. Dat leek me duidelijk. ‘Jij kijkt naar me.’ zei ze nog voor de duidelijkheid.

‘Ja, sorry.’ zei ik dan nog maar een keer. Ik kon haar maar moeilijk duiden nu. Het ging haar ook niet om het kijken.

‘Maar wat wil je dan?’ vroeg ze me daarna namelijk wat geniepig. Ze keek me met grote ogen aan die wat ondeugend naar boven draaide.

‘Wat ik wil? Hoe bedoel je?’ vroeg ik alleen omdat ik nog niet helemaal doorhad waar ze naartoe wilde.

‘Mannen kijken naar me en willen iets van me, toch? Jij keek naar me, maar wat wilde je dan?’ gooide ze het nu maar gewoon op tafel. Ik slikte.

‘Nee, niks!’ zei ik nog snel, bang dat ik was dat ik weer wat fout deed. Zij glimlachte.

‘Heb anderen wel eens over jou horen praten. Andere meisjes hier op de sportschool. Ook zij kijken dan. Maar ze willen dan ook iets. Ik weet niet precies wat, en het is vast allemaal grootspraak. Maar in die zin zijn jij en ik dus hetzelfde.’ kwam ze nu stellig mee aan.

‘Okay…’ zei ik alleen. Dat was me nog niet opgevallen.

‘Ik heb ook wel eens naar je gekeken. Van een afstandje. Nadat ik anderen over je gehoord had. Zij vragen zich iets af. Dat is wat ze willen. Je een vraag stellen.’ had ze het over meisjes die ik helemaal niet kende. Ik wist ook niet wie ze bedoelde.

‘Dan moeten ze me dat gewoon vragen.’ reageerde ik nog nuchter.

‘Ook ik?’ vroeg ze gelijk, stil en gespannen.

‘Kan jou niks weigeren toch? Niet na net…’ herinnerde ik mezelf nog maar aan het vernederende gluren.

‘Misschien niet, nee. Maar toch.’

‘Nee, stel maar, joh. Wat willen ze weten? Waar ik vandaan kom zeker? Of dat ik een laag IQ heb?’ lachte ik. Dat eerste werd me vaak gevraagd, dat tweede ging men vaak al vanuit. Spijtig.

‘Nou, doe niet zo.’ zei ze alsof ik altijd zo deed. We kenden elkaar nog geen vijftien minuten, maar goed.

‘Hun vinden het juist… ‘fijn’ dat je donker bent.’ noemde ze het.

‘Dus?’

‘Nou, dat dus.’ zei ze dan.

‘Dat was je vraag?’ vroeg ik haar nog maar.

‘Nee. Maar die krijg je niet. Jij beantwoordde mijn vraag ook niet.’ kwam ze nu een beetje kinderachtig uit de hoek.

‘En dat was ook alweer?’ wist ik het al niet meer.

‘Wel kijken, maar wat wil je dan?’ zei ze snel en ze leek een antwoord te willen op die vraag. Ik schudde m’n hoofd en hield m’n schouders op. Ik snapte het niet. Lag aan mij.

‘Mannen willen iets van me.’ zei ze dan weer.

‘Snap ik…’ zuchtte ik bijna geërgerd, niet doorhebbende dat ik in haar ogen zo’n man was. Nu zweeg ze en keek ze me enkel met die grote ogen aan, zo dichtbij. Ze leek niet te kunnen geloven dat ik haar niet snapte. Ik begreep er inderdaad niks van. Wat deed ze hier bij mij en wat wilde ze dan van mij? Oh ja, dat was haar vraag die ze niet wilde beantwoorden.

‘Wil je dan seks met mij?’ vroeg ze toen opeens heel stil. Mijn adem stokte en ik verslikte me ook bijna toen ik begon te hoesten.

‘Wat?!’ schrok ik oprecht. En zij daarna ook. Knalrood werd ze. ‘Wil jij dat dan?!’ vroeg ik nog net zo geschrokken.

‘Nee!’ zei ze hardop en luid. ‘Tuurlijk niet!’ brieste ze daarna weer fluisterend. ‘Ik dacht…’ En toen viel alles op z’n plek. Mannen keken naar haar omdat ze iets van haar willen. Ik moest uitleggen wat dat ‘’iets’’ was. Ja, inderdaad… Seks. Of iets… Ik was niet een man, slechts nog een jongen.

‘Sorry.’ zei ik haar toen maar snel. ‘Nu begrijp ik wat je bedoelt.’ probeerde ik haar te kalmeren. Dat lukte. Ze bleef gewoon zitten, al keek ze me niet meer aan.

‘Maar?’ vroeg ze naar een paar tellen.

‘Of ik dat wil? Hypothetisch gezien, bedoel je dan?’ vroeg ik haar maar voor de zekerheid. Want natuurlijk wil ze geen seks met mij hebben… ‘Ja, waarom niet.’ deed ik nog nonchalant. Dat klonk eerder onaardig. ‘Ik bedoel…’ wilde ik er toch meer van maken. ‘Nu ik je ken ben je meer dan een object.’ deed ik alsof ik haar kende. meer dan een halfuurtje geleden in ieder geval. ‘Dus nee, niet echt denk ik. Maar ja, ook wel…’ legde ik een soort van uit. Ze moest er om gniffelen. ‘Vind je dat erg?’ vroeg ik haar voorzichtig. Ze dacht er nog eens goed over na. Ik zou het niet erg vinden als meisjes over mij fantaseerden. Dat deed ik. Ik wilde geen echte seks, maar fantaseerde er gewoon over. Ik zou niet eens weten hoe het moet.

‘Nee, niet erg. Niet meer. Voorheen vond ik het een vies idee. Maar nu ik ouder wordt…’ zei ze eerlijk en oprecht. ‘Soms wel nieuwsgierig.’ gaf ze toe. ‘Niet met een vreemde man in de sportschool hoor!’ zei ze wel snel.

‘Was ik ook. Gewoon nieuwsgierig. Nog nooit… gezien…’ zei ik eigenlijk weer te veel en het werd kort ongemakkelijk. 'Had het je moeten vragen, misschien?’ lachte ik er maar om aangezien we elkaar toch van alles vroegen. Het was een gekke avond geworden. In een kleedhokje op de sportschool fluisterend tegen een bloedmooi meisje wat ik niet kende, maar nu wel een beetje. En we hadden het over intieme dingen. Niet in detail, maar toch. Ik had het erg warm gekregen en mijn oortjes ook.

‘Nu jij nog.’ zei ik snel voordat ze opstond.

‘Ik?’ vroeg ze nog.

‘Ja, jij wilde toch ook iets van mij? Ben nu wel benieuwd.’ lachte ik wat harder. Ze stond op en wilde er niet aan meewerken. Ook goed. ‘Sorry, maakte maar een grapje.’ zei ik dan nog snel. Ze leek een beetje van slag.

‘Het is al laat.’ zei ze me nu. Ik knikte. ‘Ik zie je nog wel een keer. Ik kleed me snel om en ga naar huis.’ liet ze me weten.

‘Verstandig. Ik zal niet meer kijken.’ kon ik het toch niet laten het nog een keer te benoemen. Het was nu ook gewoon grappig. Ook zij kon er om glimlachen.

‘Hervin was het, he?’ vroeg ze me nog.

‘Klopt Riley.’ wist ik haar nog zeker. Die ging ik niet meer vergeten. Het feit dat ik haar zojuist zo goed als volledig naakt had gezien, leek er op de een of andere manier niet meer toe te doen. Leg dat maar uit.

‘Ik zie je nog wel een keer. Hopelijk niet hier zoals vandaag.’ maakte zij ook nog de grap. Ze stond op, en ik bleef zitten. Ik moest wel blijven zitten. Ik wilde niks van mij aan haar laten zien. Ook al vroeg ik me nog zo af wat ze er van zou vinden. Ik bleef lekker zitten totdat ze weg was, ik weer klein was, en niemand zou iets weten. Ook Riley niet. Die wilde dit vast niet zien…