Toen ik thuis aankwam zag ik in de brandgang achter ons huis een paar opgeschoten jongens staan joelen terwijl ze iemand die helemaal ingedoken op de grond zat, stonden te schoppen en uit te schelden. Ik liep op ze af om te kijken wat er aan de hand was. Toen ik riep dat ze moesten stoppen, draaide een van hen zich om en begon op me in te slaan. Gelukkig kon ik de vuistslagen ontwijken totdat iemand me van achteren vastpakte en ik geen kant meer uit kon. Ik zag een vuist op mijn gezicht afkomen, ik zette me schrap en toen…….

Ik werd met een schok wakker, voelde me een beetje gedesoriënteerd en keek om me heen om na te gaan waar ik was. In mijn slaapkamer, in bed en niet buiten in de brandgang. Dat voelde als een grote opluchting. Op mijn wekkerradio kon ik zien dat het half vijf in de ochtend was en dat was een beetje vroeg om al op te staan, ook al was ik de avond ervoor op tijd naar bed gegaan.

Toch ging ik mijn bed uit. Ik had een wat hongerig gevoel en kon daardoor toch niet doorslapen. In de koelkast lag nog een gebraden kippenbout van een paar dagen daarvoor. Dat zou mijn hongergevoel wel kunnen wegnemen.

Gekleed in mijn blauwe kamerjas en met bruine mocassin pantoffels aan mijn voeten liep ik de gang op in de richting van de trap.

Uit de slaapkamer waar Noor lag, hoorde ik gedempte kreunende geluiden die wat van een schreeuw weg hadden. Nieuwsgierig geworden ging ik voor de deur staan om eens goed te luisteren. Het leek alsof ze een hele nare droom had en in haar slaap aan het praten was. Ik deed de deur open op een kier en keek naar binnen.

Ik zag dat ze rechtop in bed zat met haar armen gestrekt voor zich uit, haar hoofd schudde heftig heen en weer. “Neen, neen!” hoorde ik haar roepen.

Ik keek nog eens goed in de kamer om er zeker van te zijn dat er niemand anders aanwezig was. Niemand. Een hele nare droom dus.

Een beetje twijfelend over wat ik zou doen stond ik naar het tafereel te kijken, totdat ik ineens een hand op mijn schouder voelde wat me wel even hevig deed schrikken.

Ik draaide me met een ruk om en keek in de ogen van Nannie.

“Jezus! Ik schrik me kapot, Nan!” zei ik fluisterend.

“Wat ben je aan het doen?” vroeg ze.

“Noor heeft overduidelijk een nachtmerrie of zoiets en ik weet niet of ik haar moet wakker maken of dat ik het zo laat,” antwoordde ik, “moet je toch eens kijken hoe ze erbij zit. Dat lijkt me niet in orde!”

Nannie keek even de kamer in en zei toen: “Ik heb wel eens gelezen dat je mensen die slaapwandelen niet moet wakker maken. En dit lijkt er wel een beetje op behalve dat ze niet aan het wandelen is. Laat het maar zo. Je kunt later altijd nog ingrijpen indien nodig.”

“Kon jij ook niet meer slapen?” vroeg ik nadat ik de slaapkamerdeur weer dicht had gedaan.

“Ja, ik werd wakker en had toen een beetje honger en dorst en dacht naar de keuken te gaan om even iets te eten.”

“Ik had precies hetzelfde en was op weg naar de keuken toen ik Noor hoorde roepen,” zei ik, “er ligt trouwens nog een kippenbout in de koelkast die we kunnen delen!”

“Hmmm, lekker, laten we dat maar snel doen en dan weer terug naar bed,” zei Nannie, “enne… kom je dan straks bij mij liggen? Ik denk dat ik het dan koud heb en dan kun je me lekker opwarmen!”

Ik gaf haar een zoen op de wang en zei: “Da’s goed. Dat lijkt me ook wel lekker warm.”

Nadat we in de keuken wat hadden gegeten en gedronken gingen we terug naar de eerste verdieping. Ik luisterde nog even aan de deur van Noor waar ik niets meer hoorde en liep toen naar de slaapkamer van Nannie.

Die lag al in bed en zei: “Brrrr, kom er maar gauw in, ik heb het koud!” Ik deed mijn kamerjas uit en gleed bij haar in bed, ging achter haar liggen en trok de dekens over ons heen.

Zoals we gewend waren, sliepen we zonder iets aan te hebben.

Ik lag nog geen milliseconde in bed of Nannie schoof met haar achterste tegen mijn onderlichaam aan waarop ik mijn arm om haar heen sloeg en met mijn gezicht tegen haar nek aan ging liggen.

“Hmmm, lekker warm,” hoorde ik haar zeggen, “welterusten!”

Ik gaf haar nog een zoen in haar nek en zei: “Jij ook!”

Ze pakte mijn hand vast en legde die op een van haar borsten neer en hield die klemvast. Ik voelde haar tepel ietwat verstijven toen ik die even tussen duim en wijsvinger nam.

Zo vielen we weer in een droomloze slaap, waaruit ik een aantal uren later wakker werd omdat ik iets aan mijn piemel voelde. Ik keek eens goed en ik zag dat Nannie mijn harde staaf aan het likken was.

“Ook goedemorgen,” zei ik, “kon je je weer niet inhouden?” Ik greep haar bij haar heupen en dirigeerde haar onderlichaam naar mijn hoofd toe. Aanvoelende wat ik van plan was, deed ze haar benen uit elkaar om mijn mond toegang te geven tot haar heerlijkheid.

Het is bepaald geen straf om Nannie’s honingpotje uit te likken. Ervan afgezien dat ze altijd snel vochtig was, smaakte ze ook altijd erg lekker. Licht zoet met een zoute ondertoon, heerlijk! Daarbij onderhield ze haar schaamhaar ook altijd. Een driehoekje met de punt naar beneden en aan de zijkanten glad geschoren helemaal tot aan haar poepgaatje. Dat maakte het van het likken een waar festijn.

Toen ik haar begon te likken en met een wijsvinger in haar roompotje aan het roeren was, voelde ik dat ook zij haar activiteiten aan intensiveren was. Toch merkte ik aan haar lichaam dat zij eerder op haar hoogtepunt zou zijn dan ik. Haar kontje begon wat meer te draaien en haar kutje ving aan lichtjes tegen mijn mond te drukken alsof ze wilde dat ik mijn tong nog meer aan werk zou zetten. Daartoe aangezet verhevigde ik mijn likken en vingerneuken. Ik hoorde haar aanvankelijk zachtjes kreunen en zuchten wat steeds luider werd totdat ik haar lichaam voelde verstrakken en haar likken en zuigen even ophield. Haar orgasme was echter voor mij ook de druppel. Met een nauwelijks ingehouden kreet kwam ik klaar in haar mondje. Na zo een paar minuten enigszins uitgeteld te hebben gelegen, draaide ze zich weer zo dat ze zich in mijn armen kon nestelen.

“Ik voelde vanmorgen dat dat heerlijke apparaat van jou weer helemaal paraat stond en ik kon het niet laten!” zei ze met een grijns, “en volgens mij vind jij het ook niet erg!”

Ik gaf haar een tongzoen die ze met veel passie beantwoordde en zei: “Ik vind het nooit erg om met je te knuffelen en te vrijen, Nan! Dat weet je toch! Maar ik vind het ook bepaald niet erg om gewoon lekker tegen je aan te liggen en je lichaam tegen me aan te voelen, lieverd!”

Na een poosje zo gelegen te hebben, keek ze op haar klok en zei: “Ik moet er nu wel uit, helaas. Ik heb nog wat te studeren zo meteen. Moet jij niet naar college vandaag?”

“Neen, vandaag en morgen heb ik geen colleges en kan ik de tijd besteden zoals ik me dat uitkomt. Ik zal waarschijnlijk wat tijd besteden aan het herhalen van de stof van de afgelopen week en die van volgende week alvast doorlezen. Ik heb dus wel wat tijd over om Hilde te helpen met Noor’s situatie, mocht ze daar behoefte aan hebben.”

Ik stond op, deed mijn kamerjas en pantoffels aan, gaf Nannie nog een knuffel en ging naar mijn eigen slaapkamer. Toen ik daar binnenstapte hoorde ik de douche in de badkamer ernaast lopen hetgeen erop wees dat Hilde ook al uit bed was. Ik liep de badkamer binnen en zag Hilde onder de douche zichzelf inzepen.

“Goedemorgen!” riep ik. “Hoi Moets!, riep ze terug, “kom je er even bij?”

“Nou even dan,” zei ik, deed mijn kamerjas en pantoffels uit en ging bij haar onder de douche staan.

“Kun je mijn rug even inzepen?” vroeg ze en gaf me de flacon. Ik bracht de emulsie op haar rug aan en smeerde die helemaal uit. Ook ging ik met mijn hand tussen haar billen om het daar goed aan te brengen. Meteen begon ze met haar kontje te wiebelen en zei: “Da’s lekker, ga daar maar mee door!”

“Heb je er een beetje zin in?” fluisterde ik in haar oor.

“Ik ben al sinds ik wakker werd de hele tijd bloedje geil!” zei ze met een smile, “ik moet even lekker klaarkomen, Mucike, anders weet ik niet hoe ik de dag moet door komen, hoor!”

Ik grinnikte even en begon haar kutje eens goed te bewerken. Ik kon voelen dat ze erg nat was van onder en dat kwam niet van het vele water dat ze tijdens het douchen over haar heen had gehad. Ook haar knopje voelde hard aan.

Ik begon haar lekker te tongen. Aan haar adem en aan de binnenkant van haar mond merkte ik dat ze steeds heter en heter werd van al mijn gemanipuleer. Ze kreunde: “Ja daarzo, lekker, zóó lekker, doorgaan, sneller!” Ineens verstrakte ze en hield ze kort haar adem in. “Òòòhh!” Ze zakte door haar knieën en hield zich aan mijn been vast. Al hijgende zei ze: “Daar was ik wel even aan toe. Jezus, wat heerlijk!” En na een poosje vroeg ze terwijl ze naar mijn piemel keek: “Zal ik jou ook nog even bedienen?”

Ik hielp haar aan haar armen omhoog, gaf haar een zoen en antwoordde: “Je mag me inzepen, schatje. Ik kom net van Nannie vandaan.”

Ze nam mijn slappe pik in haar hand en zei ietwat pruilend: “Dat vind ik nou jammer. Ik had zo graag die lekkere staaf van je in mijn mond gehad! Ik kan er natuurlijk altijd nog wat leven in blazen!” Verwachtingsvol keek ze me aan.

“Later vandaag?” vroeg ik terwijl ik mijn wijsvinger onder haar kin hield om vervolgens een zoen op haar lippen te planten, “dan heb ik weer meer energie en hebben we er nog meer plezier aan. En volgens mij moet er zo vroeg mogelijk nog contact met het opvanghuis van Noor opgenomen worden anders komen er misschien problemen van als het te laat is.”

“Daar heb je natuurlijk wel gelijk in,” antwoordde Hilde, “met beide punten! Hè, het is soms wel vervelend dat je het zo vaak bij het rechte eind hebt.” Ze gaf me een kusje op mijn neus en ging onder de douche vandaan om zich af te drogen.

Ook ik ging me afdrogen en kleedde me aan. Toen ik daar mee klaar was liep ik naar de kamer van Noor en klopte zachtjes op de deur, ik wilde haar immers niet onnodig wakker maken.

“Kom maar binnen,” hoorde ik haar roepen en deed vervolgens de deur open.

“Goedemorgen Noor, heb je een beetje kunnen slapen?”

“Ja, best wel. Maar ik had wel een enge droom gehad,” antwoordde ze, “gelukkig werd ik eruit wakker en kon ik na een poosje weer in slaap vallen. En toen heb ik doorgeslapen tot een kwartiertje geleden.”

“En je enkel, is die nog erg opgezwollen? Laat het me maar even zien!”

Ze stak haar been met de verzwikte enkel onder de deken vandaan en de zwelling zag er een stuk minder ernstig uit dan de avond ervoor. “Dat ziet er niet slecht uit!”

“Het doet ook minder pijn,” zei ze, “en het klopt ook niet meer zo als gisteravond.”

“Nou, dat is goed nieuws! Heb je al trek in een ontbijtje? Wat zou je willen eten, een gekookt eitje misschien, een glas sinaasappelsap?”

“O, dat lijkt me heerlijk!” reageerde ze op enthousiaste toon, “jullie verwennen me wel zo!”

“Dat valt wel mee, hoor. Ik maak regelmatig een ontbijt op bed voor de meiden, het is een kleine moeite. Ik kom het zo brengen!”

Ik liep de trap af naar de keuken waar ik Nannie en Dré aan de keukentafel aantrof. Ik aaide hem eens lekker door zijn haren en vroeg: “Lekker geslapen, jochie?”

“Ja, hoor!” riep hij enthousiast, “maar ik moet wel opschieten anders kom ik te laat op school!” Hij propte het laatste stuk van zijn boterham in zijn mond, nam een slok melk en ging van zijn kruk af om in de hal zijn jas aan te trekken. Daarna kwam hij terug in de keuken om zijn schooltas te pakken en Nannie, Hilde, die inmiddels ook naar de keuken was gekomen en mij een knuffel te geven. “Dag, tot vanmiddag!” riep hij voordat hij de deur uitging. De lagere school waar hij op zat, lag op nog geen vijf minuten lopen om de hoek van de Parklaan en hij hoefde er geen straat voor over te steken om er veilig aan te komen.

Ik was ondertussen aan de gang gegaan met het ontbijt voor Noor en had een glas jus d’orange, een ontbijtbordje met daarop een boterham met kaas en een eierdopje met een gekookt ei op een dienblad gezet dat ik naar haar toebracht. “Heb je ook zin in iets warms te drinken, koffie of thee?”

“Koffie lust ik niet zo en thee drink ik alleen in de middag. Hebben jullie misschien ook cacao of ben ik nu te vrijpostig?” vroeg Noor.

“Neen hoor,” antwoordde ik lachend, “je bent niet te vrijpostig. Ik ben zo terug met een glas warme chocolademelk!” en liep de trap af naar de keuken om het klaar te maken.

Hilde had inmiddels contact gehad met het opvanghuis van Noor en liet ons weten dat men daar er niet zo mee in had gezeten dat ze niet thuis was gekomen. Het kwam wel vaker voor dat kinderen daar een aantal nachten wegbleven. En pas als ze langer dan twee dagen wegbleven, werd er contact opgenomen met de politie om een vermissing te melden.

En kennelijk hadden ze de avond ervoor een probleem met de telefoonaansluiting gehad waardoor ze niet bereikbaar waren geweest. Het probleem was gelukkig in de ochtend opgelost.

Ze hadden er uiteraard geen problemen mee als Noor bij ons bleef om te herstellen van haar verzwikte enkel, de kosten van de dokter en de medicijnen konden bij het ziekenfonds worden opgegeven waarbij Noor via het opvanghuis was aangesloten. De rekening kon naar ze worden opgestuurd en dan zouden zij voor de terugbetaling zorgen.

Ook lieten ze weten dat Noor in verband met haar leeftijd nog maar een paar weken in het opvanghuis zou kunnen blijven. Ze zou binnenkort immers achttien jaar oud worden en geacht worden op haar eigen benen te kunnen gaan staan.

De begeleider van het opvanghuis vroeg dan ook of Noor misschien tot haar verjaardag bij ons zou kunnen blijven als een soort van tijdelijk pleeggezin. Er zou zo een plek in het opvanghuis vrijkomen voor een jonger kind dat al langer op plaatsing aan het wachten was en voor wie de nood erg hoog was. Hilde zou een financiële tegemoetkoming kunnen krijgen om de extra kosten te dekken als ze ervoor open stond.

Hilde had gezegd dat ze er nog met ons over moest overleggen en dat ze er snel bij hen op zou terugkomen.

“Wat vinden jullie ervan?” vroeg ze aan Nannie en mij toen we gezamenlijk zaten te ontbijten, “dat ze een weekje bij ons blijft om te herstellen, is natuurlijk geen enkel probleem. Maar tot aan haar verjaardag, dat is wel andere koek. Het zal van ons wel wat extra vergen omdat we wel een stuk discreter zullen moeten zijn.”

“Tenzij we gewoon eerlijk en open zijn over onze gewoontes hier in huis en haar vragen hoe ze daar tegenover staat,” zei ik nadenkend, “we weten eigenlijk te weinig van haar om haar reactie te voorspellen, dus een gesprek met haar hierover lijkt me de aangewezen weg. Verder heb ik er persoonlijk geen enkel probleem mee dat ze hier langer blijft dan oorspronkelijk voorzien. Ze lijkt me een kwetsbaar meisje, dat wel eens wat mazzel kan gebruiken.”

“Ik woon hier natuurlijk niet permanent, “gaf Nannie aan, “maar als jullie mijn mening willen weten, dan zou ik er geen bezwaar tegen hebben om haar hier in huis te hebben. Ook ik denk dat ze wel wat steun kan gebruiken.”

“Dan moeten we het er maar met haar over hebben,” zei Hilde, “had jij haar net geen ontbijt gebracht, Mucike?”

“Ja, maar dat zal ze nu wel ophebben. Volgens mij kunnen we nu wel naar haar toe gaan om het te bespreken.”

Gedrieën liepen we naar haar kamer om nadat we netjes aan geklopt naar binnen te gaan. Noor keek ons met verwondering aan en vroeg: “Is er iets aan de hand? Jullie zien er zo serieus uit!”

“Neen hoor,” zei Hilde, “maar we willen wel iets aan je voorleggen.” Ze vertelde wat ze met het opvanghuis had besproken en dat wij er in principe geen probleem mee hadden als ze langer zou blijven. Noor reageerde daar heel blij op omdat ze het niet zo erg naar haar zin had in het opvanghuis.

“Maar,…” vervolgde Hilde, “voordat je ermee instemt, willen we je wel vertellen hoe we hier wonen en leven. Dat is belangrijk omdat we daar geen verandering in willen aanbrengen.”

“Okay,” zei Noor enigszins weifelend, “maar wat bedoel je dan precies?”

“Nou, wij gaan hier nogal vrij met elkaar om. Ik ben zelf al heel lang een overtuigde nudist, net zoals Nannie en ook Dré. Daarbij gaat het niet om seksualiteit persé, maar het is meer een levensovertuiging waarbij het contact met de natuur centraal staat. En door geen kleding te dragen voelen we ons dicht bij de natuur staan. Zelf ga ik elk jaar naar een nudisten resort op vakantie. En nadat Mucike hier op kamers kwam wonen is ook hij een overtuigd nudist geworden. Dat kan ik wel zo stellen, hè Mucike?”

“Ja, dat is zeker zo,” beaamde ik.

“En moet ik daar dan ook aan meedoen?” vroeg Noor enigszins gespannen.

“Neen, hoor!” zei Hilde, “het is alleen dat wij ons niet belemmerd willen voelen èn dat jij je niet ongemakkelijk voelt in onze aanwezigheid. Het is beslist niet zo dat het een voorwaarde is om hier te blijven. Maar dat is nog niet alles!”

“Is er dan meer?” vroeg Noor met stijgende verbazing.

“Ja,” vervolgde Hilde, “wij drieën gaan ook erg vrij met elkaar om. We vrijen met elkaar als het ons uitkomt, soms met zijn tweeën, soms met zijn drieën. En soms ook met anderen erbij.”

“Bedoel je dat jullie hier orgies houden?” vroeg Noor.

“Nou, neen, althans niet zoals dat bij de Romeinen gebeurde. Ik denk dat je het zo moet zien dat we samen onze seksualiteit verder ontdekken en daarvan genieten en dat gaat in volledige vrijheid. Er komt geen dwang aan te pas en er wordt geen druk uitgeoefend. Ik heb hier op zolder een relaxruimte met een sauna en een bubbelbad en daar zijn we vaak te vinden, ook met vrienden van ons. Ja, en dan gebeurt er spontaan wel eens wat. Begrijp je?”

“Maar ik hoef daar niet aan mee te doen?” vroeg Noor.

“Neen, niet als je dat niet wilt,” viel ik Hilde bij, “je moet het zo zien dat we je willen helpen met je situatie, maar dat wij er zelf geen hinder van ondervinden bij de manier waarop we samenleven in dit huis. Als je dat kunt accepteren, dan ben je hier welkom en nemen we je graag op in ons kringetje, toch, Hilde?”

“Inderdaad, zo is het precies,” zei Hilde, “en het laatste waar je van moet weten als je hier woont, is dat iedereen hier een handje meehelpt in de huishouding of met allerlei klusjes. En dat is iets waar je je wel bewust van moet zijn.”

“En hoe zit het dan met de kosten?” vroeg Noor.

“Van de leiding van het opvanghuis heb ik begrepen dat er door hen tot je achttiende verjaardag een vergoeding wordt betaald om de kosten te dekken. Maar daar is het mij niet om te doen. Het gaat er mij om dat we je helpen om je leven weer op de rit te krijgen, ten minste als je dat wilt.”

“Ik wil dat heel graag!” zei Noor, “ik voel me bij jullie……. gewoon op mijn plek. Ik vind het te gek dat jullie mij……. zo willen helpen terwijl jullie me helemaal niet kennen en ik…….” Noor stopte met praten en begon zachtjes te huilen.

Hilde ging naast haar zitten en sloeg haar arm om haar heen om haar te troosten: “Wat is er, meisje?”

“Ik…., ik weet het niet, ik krijg het ineens te kwaad en…..ik moet gewoon huilen. Het is zo fijn dat ik bij jullie mag blijven. De laatste weken zijn, met alles wat er thuis is gebeurd, gewoon verschrikkelijk voor me geweest en ik voelde me gewoon nergens meer op mijn gemak en tegen het idee dat ik weer terug naar het opvanghuis zou moeten als mijn enkel weer genezen is keek ik erg op. En nu ik voorlopig bij jullie mag blijven, voel ik me ineens veel lichter en ik denk dat de emoties er nu uit komen.” Ze snikte nog wat na, nam een diepe zucht en zei toen op een ferme toon: “En ik beloof dat jullie geen last van me zullen hebben!”

“Fijn dat we dat zo hebben kunnen afspreken,” zei Nannie, “welkom Noor! Ik hoop dat je het hier naar je zin zult hebben en als je je een beetje durft open te stellen kun je veel nieuwe en interessante mensen leren kennen.”

“Dan zal ik maar weer naar het opvanghuis bellen om het verder af te handelen,” kondigde Hilde de vervolgstap aan, “en voor jou, Noor, is het nu zaak om goed te rusten zodat je enkel weer snel beter wordt.”

“En ik kom vandaag en morgen zo af en toe bij je checken of je wat wilt drinken of eten of dat je misschien ergens anders hulp bij kunt gebruiken,” gaf ik aan, “ik heb toch geen colleges en ben daarom de hele dag thuis.”

“Ik zou straks wel weer eens willen douchen,” zei Noor, “en het zou fijn zijn als ik daar weer bij geholpen wordt.”

“Dat kan het beste door Hilde en/of Nannie gedaan worden, lijkt me zo,” zei ik met een glimlach.

“Ik bedoelde niet dat jíj me zou helpen!” riep Noor blozend uit, “ik wilde echt niet de indruk wekken dat…..”

“Hij zit je maar wat te plagen, hoor!” zei Hilde, “Mucike is soms een echte plaaggeest, maar nooit heel vervelend!” Ze boog zich naar mij toe en gaf me een por in mijn ribben.

“Au, au!” riep ik met een lach terwijl ik haar probeerde af te weren, “het is dat Noor hier gewond in bed ligt, anders had ik je teruggekieteld, hoor!”

“Laten we dat hier maar niet doen,” zei Nannie, “Mucike, als jij nu de kamer verlaat, dan kunnen wij Noor even helpen met het douchen.”

“Ik ben al weg, hoor!” zei ik met een verholen lachje en ging de kamer uit.

Ik liep naar mijn kamer om de dingen op te pakken die ik gepland had. Ik keek eens in mijn agenda om te bepalen waar ik het best mee kon beginnen. Aangezien het tweede semester pas was begonnen, zat er nog geen druk op om ergens voorrang aan te geven. Ik besloot daarom maar om iets te doen wat ik wel leuk vond omdat het mijn favoriete vak was: wiskunde! Het kon niet moeilijk genoeg zijn voor me.

De uitdaging zat er voor mij in om dingen uit te zoeken door logisch na te denken en verschillende benaderingen uit te proberen om tot een oplossing van een vraagstuk te komen. Het gaf me altijd een kick om uiteindelijk iets op te lossen waar ik uren en soms dagen op gebroeid had. Het overkwam me wel eens dat ik er over droomde omdat het vraagstuk me zo bezighield.

Maar uiteindelijk heb ik jammer genoeg slechts een heel beperkt deel van wat ik van wiskunde heb geleerd, in de praktijk toegepast. De meeste hogere wiskunde wordt vooral toegepast in de wetenschap. In het dagelijks leven komt het vooral slechts neer op goed kunnen rekenen en daar hebben veel mensen vaak behoorlijk moeite mee.

Maar het logisch denken en de vasthoudendheid om een probleem op te lossen, is iets wat me tot nu toe dagelijks van pas komt, hoewel ik merk dat ik, naarmate de jaren verstrijken, wel wat scherpte aan het verliezen ben. Maar ik dwaal af. Dit is meer iets voor veel later in mijn verhalen.

Tijdens een korte koffiepauze die ik rond half elf nam raadpleegde ik de cultuur sectie van de krant om te kijken welke films er in het weekend zouden draaien. Ik moest immers nog een film uitkiezen voor mijn afspraak met Diana en Ricky. Er waren meerdere films die mij wel leuk leken maar die waarschijnlijk minder geschikt waren om samen met Diana te bekijken, zoals ‘Enter the Dragon’, een martial arts film met Bruce Lee. Daarom had ik mijn ogen laten vallen op een middagvoorstelling van ‘Live and Let Die’, een James Bond film met Roger Moore in de hoofdrol.

Sinds hij die iconische rol had overgenomen waren die films veel lichter en humoristischer dan toen Sean Connery agent 007 speelde en daarom geschikter om in het gezelschap van een meisje te bekijken (althans volgens de toen geldende omgangsvormen, nu zou dit door de meeste mensen met een baarmoeder weggelachen worden).

Voor mij is Sean Connery echter altijd de echte James Bond gebleven ondanks de zeer verdienstelijke vertolkingen door latere acteurs als Pierce Brosnan en Daniel Craig.

Ik belde naar de bioscoop om reserveringen te maken zodat ik er verder geen tijd en aandacht meer aan hoefde te besteden en me op mijn werk kon concentreren.

Inmiddels had Hilde contact opgenomen met de leiding van het opvanghuis om de situatie met Noor te regelen wat uiterst gemakkelijk verliep. De vergoeding die ze kreeg voor de kosten was voldoende om voor Noor nieuwe kleding te kopen en dan bleef er nog een klein bedrag over als bijdrage aan de kosten van het eten en zo.

Noor was vijf weken later jarig en zou dan in aanmerking komen voor een uitkering waarmee ze verwacht werd op eigen benen te kunnen staan. Die moest dan wel tijdig door haar aangevraagd worden. Vanwege de enkelblessure en de onbekendheid met dit soort administratieve procedures zou ze daar wel veel hulp bij nodig hebben, wat een kolfje naar mijn hand zou zijn. Ik vond het altijd een leuke uitdaging (en vind het nu nog steeds) om de vaak ondoorzichtige ambtelijke processen te doorgronden om iets zoals een aanvraag vlekkeloos door een procedure heen te krijgen. De tijd zou het leren of het me weer zou lukken.

Voor het overige verliepen de donderdag en vrijdag rustig zonder bijzondere voorvallen. De enkel van Noor genas redelijk snel en ze zou dan ook de krukken binnen een paar dagen niet meer hoeven te gebruiken. Wel moest ze nog uitkijken met het belasten van haar voet. In ieder geval kon ze op de zaterdag al zonder hulp zelf douchen en aan de gezamenlijke maaltijden deelnemen.

Noor bleek na over de eerste verlegenheid te zijn gekomen, over een opgeruimd karakter te beschikken. Wel kon ze af en toe kort in een sombere stemming wegzakken, maar dat was ook niet verwonderlijk na wat ze had doorgemaakt in de voorafgaande weken. Gelukkig bleef ze er nooit lang in hangen en bleek ze een leuke metgezel te zijn. Later zou blijken ze een hoog begaafd meisje te zijn dat alleen maar op de juiste manier intellectueel uitgedaagd diende te worden om tot grootse dingen in staat te zijn.

Hoe dan ook de week eindigde voor mij eigenlijk heel goed, ik had immers behoorlijk wat academische kennis en vaardigheden kunnen aanleren en daarbij een paar van mijn studiegenoten goed kunnen helpen met de studie, had enkelen van hen (letterlijk) intiemer leren kennen met uitzicht op nog meer openbaringen, had wat kunnen sporten èn had een kwetsbaar persoon de helpende hand kunnen toesteken en daarmee haar wellicht op een goed pad kunnen zetten. Ik had een echt voldaan gevoel overgehouden van die week.

De zaterdag was als gewoonlijk een dag van klusjes in en om het huis, van boodschappen doen en een beetje chillen.

Het avondeten was, nu Noor ook aan tafel mee kon eten, nog gezelliger met zijn vijven. Het was goed om te zien dat Noor zich goed op haar plek voelde en dat ze met iedereen goed overweg kon. Ook kon ze, na enige gewenning, goed meekomen met de plagerijtjes waarmee we elkaar plachten te “verwennen” en met de manier waarop we elkaar vrijwel voortdurend op de hak namen.

Wel moest ze nog wel wennen aan het geknuffel. We waren met zijn vieren nogal fysiek, we haalden elkaar vaak aan, gaven elkaar spontaan zoenen of kroelden door elkaars haren. En dat kon ook alleen maar omdat we het zo goed met elkaar konden vinden. Noor had zoiets nog nooit eerder in haar leven meegemaakt.

Het gezin waarin ze was opgegroeid was niet bepaald warm geweest. Zoals al eerder aangegeven was haar vader nooit in beeld geweest. En haar moeder was vooral gericht op het bevredigen van haar eigen behoeftes. Noor was gelukkig nooit fysiek mishandeld, hoewel het met de laatste partner van haar moeder net kantje boord was geweest, maar het ontbreken van geborgenheid en warmte doet wel wat met een kind en het zal duidelijk zijn dat dat niet gunstig heeft uitgewerkt op de ontwikkeling van Noor.

Ze vond het soms moeilijk om anderen te vertrouwen en kon op een manier reageren die bij de onwetende buitenstaander wat vreemde blikken kon ontlokken. Wij waren er echter snel aan gewend en zagen dat ze echt haar best deed om te veranderen. Het was wel aardig om te zien dat vooral Dré, die vanwege zijn jonge leeftijd vrijwel altijd overal spontaan en onbevangen op in stapte, degene was die Noor er onbewust toe aanzette sneller van vertrouwen te zijn.

De lingerieparty op zondag zou om twee uur in de middag beginnen, ik had daarom de filmvoorstelling van half drie gereserveerd. Met Diana had ik afgesproken dat Ricky en ik haar half twee thuis zouden ophalen en dan zouden we met de fiets naar de bioscoop gaan. Ik had bewust wat vroeger afgesproken zodat Diana en Ricky de gelegenheid hadden elkaar wat beter te leren kennen voordat de film zou beginnen.

Het was van meet af aan heel gezellig met zijn drieën, we kletsten onder het fietsen honderduit en ook tijdens de wachttijd in de foyer van de bioscoop hadden we het heel leuk met elkaar. Ricky liet zich van zijn beste kant zien, hij was erg hoffelijk naar Diana toe, die op haar beurt wel van hem onder de indruk leek. Ricky had dan ook vele aantrekkelijke kanten. Behalve dat hij een buitengewoon aangenaam karakter had, had hij een rijzige atletische gestalte, halflang donkerbruin haar en lichtblauwe ogen. In de manier waarop hij bewoog waren duidelijk de jaren van training als voetballer zichtbaar. Krachtig, maar beheerst en soms ietwat katachtig.

De film was spannend en humoristisch en had een behoorlijk tempo zodat de kijkers vanaf het eerste moment in het verhaal werden meegenomen, waardoor je er geen erg in had dat je aan het einde ruim twee uur had zitten kijken. De tijd was voorbij gevlogen.

Na afloop van de film gingen we nog wat drinken in een studentencafé dat op weg naar huis lag. Enthousiast bespraken we de film na en het viel me op hoe vaak Ricky en Diana aangaven dezelfde dingen in de film leuk of spannend te hebben gevonden.

Ik meende te zien dat er iets moois tussen die twee aan het opbloeien was en dat was iets dat ik Ricky van harte gunde. Hij had op een gegeven moment in zijn ontwikkeling als voetballer besloten om die sport de rug toe te keren omdat hij het macho gedrag, de vrouwonvriendelijke opmerkingen en het toen opkomende hooliganisme niet langer kon accepteren. Maar dat had hem vrijwel direct allerlei minder positieve consequenties opgeleverd, waarvan een dat zijn toenmalige vriendin stante pede de relatie verbrak en het aanlegde met een ex-teamgenoot. Dat was behoorlijk hard bij hem aangekomen waardoor hij een poosje zich niet aan een relatie had durven wagen. Dus dat er nu iets opborrelde tussen Diana en hem, daar kon ik me alleen maar in verheugen in de hoop dat hij daarmee een streep onder het verleden kon zetten.

Thuis aangekomen reed ik mijn fiets weer achterom en zette hem in de schuur. Het was al weer wat donker aan het worden en ik liep over het kronkelende tuinpad naar de keukendeur.

Toen ik de keuken binnen kwam, zag ik Noor samen met Dré terwijl ze gebogen over een dambord aan tafel zaten.

Dré keek op en vroeg: “Hoi Moets, hoe was de film? Komt Ricky ook nog?”

“Het was een spannende film en we vonden hem alledrie heel leuk. Ricky is nog even bij Diana op bezoek en ik denk dat hij daarna naar huis gaat. Maar ik heb met hem voor de volgende week afgesproken om weer eens te komen voetballen.”

“Ja! “ riep het manneke en sprong van zijn kruk om een vreugdedansje te maken.

Zowel Noor als ik schoten in de lach en Noor zei: “Als hij net zo goed voetbalt als hij kan dammen, dan wordt het een hele goede voetballer. Hij heeft er echt slag van ondanks dat ik het hem net heb geleerd.”

“Ben je zo goed in dammen dan?” vroeg ik Noor.

“Toen het thuis nog wel goed ging, zat ik bij een damclub en speelde ik ook wedstrijden,” antwoordde Noor, “ik had een behoorlijke rating binnen de jeugd. Het is jammer dat ik er mee heb moeten stoppen toen het thuis wat minder ging en ik mijn standing bij de dambond ben kwijtgeraakt. Maar wie weet kom ik er nog eens aan toe om de sport weer op te pakken.”

Dré ging weer achter het bord zitten en vroeg aan Noor: “Zullen we nog één potje doen, Noor?”

“Dat is dan de laatste, hoor!” antwoordde ze, “we hebben er al zeker acht gespeeld!”

“Zijn de meiden nog met hun lingerieparty bezig?” vroeg ik aan Noor.

“Volgens mij is het al afgelopen. Ik zag iemand de deur uitgaan die nogal veel tasjes en plastic containers bij zich had. Maar de anderen zijn volgens mij nog hier.”

“Dan zal ik eens gaan kijken hoe het ervoor staat,” zei ik en liep naar de woonkamer. Voordat ik de kamer binnentrad hoorde ik veel geroezemoes en gelach. Het is was kennelijk heel gezellig.

Ik klopte op de deur, maakte mezelf bekend en vroeg of ik binnen mocht komen.

“Kom maar binnen, hoor, Moets!” hoorde ik Hilde roepen en toen ik de deur opende had ik niet verwacht wat ik daar aantrof. Acht schaars geklede dames die allen een lingeriesetje aanhadden, De een nog mooier en sexyer dan de ander. Behalve Hilde, Nannie en mijn vier studiegenotes waren er nog twee andere vrouwen die mij vagelijk bekend voorkwamen.

“O,” zei ik enigszins overrompeld door hetgeen ik in de kamer aantrof, “ik weet niet of het gepast is om erbij te komen zitten. Ik denk dat ik maar beter terug kan komen als jullie helemaal klaar zijn.”

“Doe niet zo mal,” zei Nannie, “het is niet dat je ons nooit eerder zonder kleding hebt gezien. Of ben je nu ineens een beetje verlegen geworden.”

“Dat is het niet, Nan!” Dat weet je best. Ik ken niet iedereen aanwezig en ik weet niet of het door iedereen op prijs gesteld wordt als ik erbij kom zitten.”

“Nou,” haakte Hilde erop in, “dan moeten we dat verzuim even goedmaken. Dit zijn mijn goede vriendinnen Soof en Suus waarmee ik nog samen modellenwerk heb gedaan. Misschien dat je hen herkent omdat ze nog steeds in modebladen en soms op billboards staan.”

Ik gaf ze beiden een hand en stelde me voor.

“En de rest van ons ken je,” zei Anne met een smile en vroeg: “en wat vind je van onze setjes?”

“Uh, wauw!” was het enige dat ik zo gauw uit kon brengen, “jullie zie er allemaal mooi uit en om in te bijten. Het zou verboden moeten worden om iemand aan zoveel moois bloot te stellen!”

“Wat zeg je dat toch weer mooi!” zei Hilde, “Je weet altijd wel hoe je een compliment moet geven.”

“En zijn jullie allemaal aan jullie trekken gekomen?”

“Ja, ik denk het wel. Joan, mijn vriendin die de spullen had kunnen regelen, had behoorlijk wat lingerie uit de collectie van vorig jaar bij zich die ze tegen een mooie korting kon aanbieden,” antwoordde Hilde, “en ik geloof dat we daardoor ieder twee complete setjes hebben kunnen aanschaffen.”

Ze zagen er allemaal dan ook uit als om door een ringetje te halen. Christel had een door haar felbegeerde roodkleurig setje aan met een bullet BH die haar borsten een optimale ondersteuning en haar een prachtig decolleté gaf. Anne had een donkerblauw setje aan dat werkelijk prachtig combineerde met haar in een pagekopje geknipte as-blonde haar en haar staalblauwe ogen.

Het zou te ver voeren om van alle acht dames te beschrijven wat ze hadden aangeschaft. Laat ik volstaan met te zeggen dat ik ogen te kort kwam om alles goed in me op te nemen en dat ik binnen de kortste keren het gevoel had uit mijn jeans te barsten.

“We hebben het ook nog gehad over mijn idee om onze seksualiteit verder te ontdekken en iedereen is ervoor in om een keer per maand hiervoor bij elkaar te komen. Het idee is om een heus seksgenootschap op te richten,” ging Hilde verder.

“Ja, en we hebben zelfs een motto in het Latijn verzonnen,” voegde Hanneke eraan toe,”Amor omnia vincit, Liefde overwint alles. Alles mag, niets moet, zolang het maar met liefde en tederheid gebeurt.”

“En om te voorkomen dat er zich personen aansluiten met minder frisse ideeën, lijkt het ons ook raadzaam om een soort van ballotage in te stellen met eventueel een intrede ritueel,” vervolgde Anne hetgeen de meiden hadden besproken.

“Als het maar niet op een studentenvereniging gaat lijken,” gaf ik aan om mijn aversie tegen dat soort clubs nog eens duidelijk te maken, “en zolang het respectvol gebeurt, kan ik er wel mee leven. En wie gaat er allemaal deelnemen?”

“Wij allemaal!” zei Nannie. “Allemaal? Dus ook Soof en Suus?” vroeg ik.

“Ja, als iedereen het goed vindt, willen wij ook graag meedoen,” zei Suus nog eens naar Soof kijkend voor instemming. Soof beaamde dat ook zij het graag wilde.

“En dat hangt dus ook van jou af, Moets,” zei Hilde, “ik ken ze allebei en denk dat ze goed binnen ons kringetje passen. Maar iedereen moet daar wel achter staan. Ik geloof dat de meiden er geen probleem mee hebben, toch?” Hilde keek eens naar de anderen die allemaal instemmend knikten of bevestigend antwoordden.

“Poeh,” zei ik, “acht vrouwen met één man. Dat is nogal wat, voor mij!”

“Ik dacht dat Ricky ook wel wilde,” zei Lieve.

“Ja, wat dat betreft,” zei ik gniffelend, ”er is iets moois aan het groeien tussen Diana en hem en het zou me niet verbazen als hij er om die reden van af zou zien. Volgens mij is er sprake van liefde op het eerste gezicht bij die twee! En ook al zou Ricky er dan toch nog voor in zijn, dan nog zou er sprake zijn van een scheve verhouding in het genootschap.”

“Maar we kunnen het toch even aankijken,” suggereerde Christel, “ik heb er niet zo’n moeite mee dat de vrouwen eens de overhand hebben.”

“Maar jij bent dan ook bi, Christel,” zei ik, “èn een overtuigd feministe, dus ik kijk er niet van op dat je dat vindt. Maar hoe dan ook, ik ben wel bereid om in deze samenstelling van start te gaan, zolang jullie maar rekening met me houden!”

“Laten we anders even wat eten,” stelde Nannie voor, “dan kunnen we daarna verder praten!”