De Tepelmoorden - 2

Maandag 8 mei

Het geluid van een oude telefoon galmde door de slaapkamer. Bert nam slaperig zijn smartphone van het nachtkastje. “Bert, Conny hier”. Hij herkende onmiddellijk de stem van de hoofdinspecteur. “We hebben een vrouwenlichaam gevonden langs een bosweg in het Roverbos na een tip van een vroege wandelaar. Ga er onmiddellijk heen, ik heb je collega’s Robert en Fanny en het forensisch team reeds verwittigd en zij zijn ook op weg naar de coördinaten die ik je onmiddellijk doorstuur.” Het gerinkel had ook Bea gewekt die zich naast hem uitrekte. “Hoe laat is het?”, vroeg ze slaperig. “Zes uur, slaap nog maar wat verder, er is een lichaam gevonden en ik moet er heen”. Bert voelde hoe haar hand zijn penis vastgreep. “Zullen we nog even snel een wipje doen, ik voel me geil”, reageerde Bea zwoel. Bea Bastiaans was al vijftien jaar gehuwd met Bert en was ondanks haar drieënveertig jaar nog steeds een vrouw waarvoor de mannen op straat zich regelmatig ronddraaiden. Ze was een onbeschaamde flapuit die zei wat ze dacht en die totaal geen schaamte had. Bert zwaaide echter zijn benen reeds uit bed. “Neen de plicht roept, gebruik je vibrator maar, maar zorg ervoor dat je vanavond nog even geil bent.” Hij boog naar haar toe, kuste haar op het voorhoofd en verliet de slaapkamer.

Bert kwam als laatste op de aangeduide plaats aan. Het forensisch team en zijn twee collega’s waren reeds ter plaatse. Hij liep over de met linten afgespannen weg het bos in. Na ongeveer honderd meter zag hij de witte mannetjes van het forensisch team aan de bosrand druk in de weer. Fanny kwam naar hem toegelopen. Ze was tien jaar jonger dan Bert, maar toch deed ze altijd wat flirterig naar hem toe. En eigenlijk liet ze hem niet onbewogen: een gulle mond, wipneusje, grote opmerkzame ogen en halflange rode haren. Ze was slank en, ondanks ze dikwijls een lange broek droeg, zorgde ze er bijna altijd voor dat haar hemdje of bloes steeds een aanzet van haar stevige borsten liet zien. “Zelf zo vroeg op de ochtend mag je best gezien worden, baas”, zei ze terwijl ze hem een vluchtige kus op de wang gaf. Bert Ravels was zesenveertig en het verbaasde hem telkens weer dat ze hem heel vriendschappelijk behandelde. Ik zou toch eens moeten nagaan hoever ik met haar kan gaan, ik denk dat ze niet snel neen zou zeggen, ging er door zijn hoofd. Hij werd echter onmiddellijk bij de realiteit gebracht: “het is een jonge vrouw, begin dertig schat ik, ze is naakt en er is iets merkwaardig met haar gebeurt”.

Hij volgde Fanny naar het lichaam dat achter een klein bosje naast de weg lag. “Je kan doorlopen, alle sporen zijn reeds gefotografeerd en enkele afdrukken zijn genomen.” Het lichaam lag gewoon op de grond, men had geen moeite gedaan om het te verbergen. Armen gespreid, benen open. Boven haar vagina was een snede te zien waaruit bloed was gevloeid. Maar het meest merkwaardige waren haar borsten. Ook boven elke tepel was een inkerving gemaakt waaruit bloed was gevloeid, maar de twee tepels zelf waren vakkundig verwijderd. “Weten we wie het is?” “Neen, er is niets gevonden: geen kleding, smartphone, handtas, niets, baas”. Het was Robert die de vraag beantwoordde. Hij was vijf jaar ouder dan Bert, had een stug uiterlijk en was meestal kort van stof, maar het was een bekwame rechercheur. Bert bekeek het lichaam langs alle kanten: “heeft het sporenonderzoek iets opgeleverd?”. “Er is een spoor van één wiel gevonden, we denken van een kruiwagen, maar dat moet men nog onderzoeken, maar er zijn geen voetsporen. Wel een hele hoop rechthoekige afdrukken in het zand”, ging Robert verder. “Goed, we kunnen hier niet veel meer uitrichten, laat ons teruggaan naar het bureau en afwachten wat het rapport van de wetsgeneesheer is”, antwoordde Bert. “Robert maak jij een lijst op van de personen die als vermist zijn gemeld de laatste dagen?”

“Bert, kan je even bij mij komen”, weerklonk in de late namiddag toen hij de telefoon opnam. Hij stond onmiddellijk op en liep door de gang naar het kantoor van de hoofdinspecteur. “Het lampje naast de deur stond op groen, dus klopte hij aan en stapte onmiddellijk naar binnen. Conny stond voor het raam naar buiten te kijken en draaide zich om toen hij binnenkwam. Ze was een jaar ouder dan Bert, had lang bruin golvend haar en zoals altijd waren haar ogen met veel oogschaduw opgemaakt. Je kon haar niet slank noemen, maar ze straalde zelfzekerheid en bekwaamheid uit. Door haar autoritair karakter hadden velen schrik van haar, maar Bert vond dat juist haar meest aantrekkelijke kant. “Ik hoef je zeker niet te vertellen dat je de leiding hebt van dat nieuwe moordonderzoek?” Terwijl ze ondertussen op het knopje ‘niet storen’ drukte, ging Conny verder: “zijn er reeds aanwijzingen?” “Neen dat is nog te vroeg, Conny, we wachten vooral op het onderzoek van de wetsgeneesheer”, antwoordde Bert onmiddellijk. Ze was ondertussen met een been op het bureau gaan zitten waardoor haar blauwe rok hoog was opgeschoven. Hij keek er even belangstellend naar, waarna hij haar in de ogen keek. Ze glimlachte met pretlichtjes in de ogen.

“Daar ben je niet ongevoelig voor he Bert”, reageerde ze opgetogen. “En ik weet dat je dit ook graag ziet”, ging ze verder terwijl ze de knopjes van haar licht blauw hemdje losknoopte. Een blauwe kanten bh werd zichtbaar. Bert stapte naar haar toe, hielp haar uit het hemdje en plaatste zijn handen op Conny haar borsten en begon die zachtjes te kneden. “Kom, neuk me zoals vorige keer, ik ben geil vandaag.” Bert kuste haar, duwde zijn tong bij haar naar binnen en haakte ondertussen haar bh los, waarna hij verder ging met het kneden van die grote stevige borsten. Ondertussen zocht haar hand zijn broeksriem, die ze losmaakte om daarna zijn broek los te knopen zodat deze op zijn enkels viel. Daarna wurmde haar hand zich in zijn slip. Ze onderbrak de heftige kus: “hij is nog slap, ik ben hem steviger gewoon”, zei ze met een gespeeld pruillipje. Bert stapte uit zijn broek en trok zijn slip uit. Hij duwde haar op het bureau, schoof haar rok omhoog en trok haar blauw kanten slipje uit. “Maak je maar geen zorgen, straks ga je weer smeken om niet zo diep te stoten”, antwoordde hij met een grijns. Hij boog voorover, duwde zijn gezicht tegen haar spleet en begon haar dikke kutlippen en klit te likken. Het duurde niet lang of Conny, die ondertussen met haar vingers aan haar tepels trok en draaide, kreunde van genot. “Ja, nu”, zei Conny luid om aan te duiden dat ze de volgende actie verwachtte. Bert stopte met likken en duwde zijn nu dikke grote harde penis in haar grot. “Niet te diep, je weet dat je veel te groot bent voor mij”, hijgde Conny. Bert trok het zich niet aan en neukte haar stevig en zo diep mogelijk. Het ging er wild aan toe, ze moedigde hem aan om hard door te gaan. Hij greep haar tepels beet en kneep er ondertussen hard in, wat soms een pijnkreet aan haar mond deed ontsnappen. Het leek of ze goed op elkaar ingespeeld waren, want beide bereikten op hetzelfde moment hun orgasme. Terwijl Bert een grote hoeveelheid zaad in haar pompte ontsnapte aan haar mond een luide kreun. Ze bleef even op het bureau liggen en Bert keek gespannen toe hoe een deel van zijn sperma traag uit haar kut op het bureau drupte.

Het duurde niet lang voordat de spanning van de geilheid weggeëbd was en al snel stonden ze terug aangekleed naast elkaar alsof er niets gebeurd was. “Ik verwacht morgen een overzicht van de vorderingen”, zei Conny autoritair. “Je kan beschikken”, en ze gaf hem nog vlug een zwoele kus op de mond en fluisterde even in zijn oor: “dank je, ik had dit nodig, je was geweldig”.

“Hoe was je dag”, vroeg Bea die avond toen Bert thuis kwam. “Vermoeiend”, antwoordde hij en hij gaf haar een overzicht wat er gebeurd was. “En daarna moest ik nog verslag uitbrengen bij Conny en ze wou me natuurlijk neuken”, besloot hij zijn relaas. “Wat goed, neuk je me straks zoals je dat bij Conny hebt gedaan?” Bert beantwoordde haar vraag niet, maar hij wist dat ze het antwoord al kende: “en hoe was het op jou werk?” “Hilde is ziek, dus was het drukker op het operatiekwartier van het Centraal Hospitaal en moesten we soms extra inspringen bij een operatie, maar al bij al was het een aangename dag. Ik denk dat Tony, die nieuwe stagiair, een oogje op me heeft, want hij heeft al een paar maal een dubbelzinnige opmerking tegen mij gemaakt. Dat kan nog leuk worden.” “Die arme stakker, hij weet niet waaraan hij begint!”, reageerde Bert opgewekt. “Wat eten we vanavond?”

Woensdag 10 mei

“Ik heb hier het verslag van de wetsgeneesheer”, zei Fanny toen ze samenzaten. “Het slachtoffer is gestikt. Daarvoor is ze verkracht en werden de snijwonden toegebracht. De tepels werden wel verwijderd na haar dood. We hebben het dna profiel van het sperma van de verkrachter, maar er is geen match met onze database. Merkwaardig is wel dat er ook dna is gevonden dat denkelijk afkomstig is van het speeksel van een vrouw. Ook hier is er geen overeenkomst in onze database. Ze is niet vermoord in het bos maar het lichaam werd naar daar vervoerd en het lag daar denkelijk vanaf het weekend. Het overlijden zou plaatsgevonden hebben naar alle waarschijnlijkheid vorige donderdag.” “Ik heb een lijst met de verdwijningen van de laatste weken en we hebben de foto’s van deze personen verzameld”, ging Robert verder. “Naar alle waarschijnlijkheid is ons slachtoffer Jenny Robijns, 36 jaar, gescheiden en ze woont samen met een nieuwe vriend. We hebben gevraagd aan haar ouders om het lichaam te identificeren. Ze is vorige vrijdag als vermist opgegeven door haar vriend.” Bert knikte goedkeurend: “goed werk van jullie. Robert, ga jij naar haar woning en tracht enig spoor te vinden, ik ga met Fanny langs haar werkgever om daar wat informatie te sprokkelen”.

“Leuk dat ik met je mee mag, het is altijd heel aangenaam om met je samen te werken”, zei Fanny toen ze in de wagen zaten op weg naar de werkgever. “Ja, we moeten dat meer doen, je bent best aangenaam gezelschap”, antwoordde Bert terwijl hij even zijn blik op haar richtte en duidelijk liet zien dat hij haar best wel knap vond. “Let op de weg, het is nu niet het moment om naar mijn borsten te staren”, reageerde Fanny met een brede glimlach. “Trouwens, mijn vriend zou dat niet waarderen. Maar”, ging ze na een kleine pauze verder, “ik heb er zelf geen probleem mee dat je ernaar kijkt hoor”. Ze stopten voor een groot kantoorgebouw en even later zaten ze in het bureau van Jenny haar werkgever. “Jenny was altijd heel punctueel en iedereen kon goed met haar overweg. Elke week ging ze samen met enkele collega’s naar een kookles, ze waren in de ban van koken en eten.” Fanny noteerde alles in een klein notitieboekje. Uit de ondervraging van die collega’s bleek dat ze vorige donderdag nog samen naar de kookles waren geweest. Daarna hadden ze nog iets gedronken in het ernaast gelegen café, waar Jenny als laatste was gebleven. Ze hadden het allemaal raar gevonden dat ze na die donderdag niet meer op het werk was verschenen.

“We moeten naar dat café”, zei Fanny onmiddellijk toen ze terug in de wagen zaten. “Daar had ik ook al aan gedacht”, antwoordde Bert terwijl hij de wagen startte. “Kook jij graag, Fanny”, vroeg Bert terloops. “Ik kook regelmatig, is best gezellig,” was het antwoord. “Ik doe dat ook graag, we moesten dat eens samen doen.” “Je bedoelt dat je in mijn potjes wil roeren”, grinnikte Fanny. “Ja, wie zou dat niet willen doen”, reageerde Bert en hij knipoogde naar haar.

Het café was gelukkig open. De barman herkende haar onmiddellijk van de hem getoonde foto. “Ja ze was hier donderdagavond met enkele vriendinnen. Ze bleef als laatste van het groepje want ze was in gesprek met Xavier. Maar een kwartiertje later is ze vertrokken terwijl ze luid naar Xavier riep dat hij zijn handen moest thuishouden.” “Om hoe laat was dat?” “Ik dacht rond 22.15 uur”, verduidelijkte de barman. “Wanneer is Xavier vertrokken?”, vroeg Fanny. “Ik dacht rond 22.30 uur.” “Ken je die Xavier?”, vroeg Bert. “Ja die komt hier regelmatig, hij woont hier schuin tegenover in nummer 14.” Even later belden ze aan op nummer 14. Een norse ongeschoren struise man deed open. Bert en Fanny maakten zich bekend en vroegen hem uit over vorige donderdag. Na veel aandringen bevestigde hij wat de barman hun had verteld.

Toen ze terug in de wagen zaten, bekeek Fanny de notities die ze had gemaakt. “Ik denk dat we Xavier toch niet kunnen uitsluiten, een echt alibi heeft hij blijkbaar niet. We moeten eens zien of we camerabeelden hebben van het traject van het café tot aan haar woning. “Ja, dat is een goed idee, zorg jij ervoor?”, antwoordde Bert, terwijl zijn blik op haar borsten gericht bleef. Fanny had zijn blik gezien en zag dat zijn starende ogen zich nu richtte op haar benen, die spijtig genoeg voor hem in een lange broek zaten. Eigenlijk vond ze dat wel opwindend als een man duidelijk liet merken dat haar lichaam hem wel aanstond. Maar ze verdreef de gedachte snel. “Kom laat ons teruggaan naar het kantoor”, zei ze kordaat.