2. De aanloop naar de vergeldingsdag.

Zoals ik verwacht had was Rebecca met beide mannen mee teruggegaan. Iets anders had in mijn ogen ook niet gekund. Uiteindelijk had ze niet alleen verraden, maar ook nog eens weerloos overgeleverd aan die groep mensen. En dat hele Cuckold gebral was gewoon een flauwe smoes om haar of hun respectloze gedrag een seksueel getinte insteek te geven. Temeer door te suggereren dat ik, gezien mijn continue erectie, toch ook wel volop genoten moest hebben.

Die nacht had ik de hele situatie rustig overdacht en een knoop doorgehakt. Deze groep mensen was mij vanaf moment 1 eigenlijk al niet bevallen, had mij een onprettig gevoel gegeven. Nu konden wel 2 van hun, ook namens de anderen, excuses hebben aangeboden, dan nog was dat onvoldoende voor mij. Nee, ik was door alle aanwezigen, Rebecca voorop, in mijn waardigheid aangetast. Was nu bovendien, geheel tegen mijn aard in, achterdochtig geworden en vroeg me af of Rebecca niet meer voor me achtergehouden had, want voor haar doen was ze wel al erg snel amicaal met die alleenstaande man geworden. Normaal was ze altijd erg verlegen, teruggetrokken zelfs in gezelschap, en daar was deze keer absoluut geen sprake van geweest, alsof ze oude bekenden waren. Kon me verder niet herinneren hoe lang ik bewusteloos geweest was, maar dat ze al zo lag te seksen zonder zich om mij te bekommeren was absoluut niet normaal, en paste niet bij de Rebecca zoals ik haar kende.

Nee, er klopte iets totaal niet, of beter gezegd klopte het totaal niet. Er moest meer aan de hand zijn, ik moest iets gemist hebben. Wat natuurlijk logisch was daar ik een tijdje buiten kennis geweest was. Mijn gevoel zei me in ieder geval dat het hier niet bij zou blijven, Rebecca kennende, zij zeker op wraak uit was. Daar deze mensen ook nog eens mijn adres hadden, voelde ik me niet meer op mijn gemak. En wilde zeker niet voor verrassingen komen te staan, het initiatief liefst in eigen handen houden. Zelf bepalen waar, wanneer en hoe, en al helemaal niets overhaasten. We kennen niet voor niets dan spreekwoord: ‘Haastige spoed is zelden goed’.

Diezelfde dag ben ik eerst bij de huisarts langs geweest. Wat ik min of meer vermoedde werd door hem bevestigd, namelijk dat er sprake was van een lichte hersenschudding. Vervolgens bij een makelaar aangewipt en mijn huis in de verkoop gezet. Soms reageer ik zeer impulsief, kan dan in een opwelling een besluit zoals dit nemen. Meestal pakt dat wel goed uit voor mij wel, heel soms loopt het wel eens met een sisser af. En ben ik zeer flexibel qua werkplek, kan echt vanuit elke plek in de wereld werken, zolang er maar een goede en stabiele internet verbinding is. Daarbij hoef ik me ook geen zorgen te over opdrachten, mijn mailbox was aardig gevuld met aanvragen. Veelal kleinere opdrachtjes en een paar grotere.

Voor mijn gevoel was het moment aangebroken om Nederland, in ieder geval voor een tijdje, de rug toe te keren. Het begon te kriebelen, en dit leek me de juiste tijd om mijn vleugels eens uit te slaan. Er bestond bij mij ook geen behoefte aan lange onderhandelingen en binnen een mum van tijd was het huis verkocht en ik kreeg er zelfs driemaal zoveel voor als waarvoor ik het ooit had aangeschaft.

De rest van Rebecca’s spullen diezelfde dag nog in een koffer en een paar dozen gestopt, en de volgende dag al bij een vriendin van haar gedropt. Deze vrouw liep ik bij toeval dik 2 weken later weer tegen het lijf, nu in een kringloopwinkel, waar ik juist mijn laatste overbodige spulletjes afleverde. En heb met haar een paar woorden met gewisseld waarbij zij mij vertelde ook stomverbaasd te zijn geweest over de metamorfose die Rebecca ondergaan had. Dat ze haar bijna niet meer herkend had, zo kreeg ik te horen. Verder dat Rebecca haar baan opgezegd had, en verhuisd was. Daar was het niet bijgebleven, zo ging ze door. Qua uiterlijk en karakter was er in die korte tijd ook al het nodige veranderd. Niet alleen was ze wat hoeriger gekleed, had zelfs al een paar tatoeages, erger was volgens haar dat Rebecca meer grof of beter vulgair in haar taalgebruik was geworden. In ieder geval was voor haar de vriendschap daarmee beëindigd. In andere woorden gezegd, alles wat ik in haar die middag en avond gezien had, was uitgekomen. Maar zo snel al, daar stond ik wel versteld van. Blijkbaar was ze volledig in die groep opgegaan, en dus kwam het maar goed uit dat ik er voor een tijdje tussen uit ging.

Bij mijn zus en moeder heb ik het hoogst nodige opgeslagen, de rest van mijn spullen was ofwel verkocht of naar de kringloopwinkel gegaan. Rebecca’s motor, waar ik toch niks mee kon aanvangen, had ik mijn zus cadeau gegeven, en die was daar door het dolle mee. Nadat alles was afgerond, ben ik op mijn motor gestapt en richting het Zuiden gereden. De eerste maand heerlijk vakantie gevierd en rondgetoerd op het Iberisch schiereiland. Met name het zuid westen van zowel Portugal en Spanje waar ik veel ‘soortgenoten’ in de zin dan van programmeurs, aantrof. Zij trokken merendeels rond in campers en genoten van hun vrijheid. Velen surften bijvoorbeeld een deel van de dag. Dat idee van vrijheid en ongebondenheid sprak me wel aan, mijn gevoel ging daarbij echter meer uit naar een wereldreis. En die kans bood zich aan, zag ik al snel bij het doorbladeren van mijn mailbox. Opeens was ik intens blij met mijn keuze om software ontwikkelaar te worden.

Zo bevond ik me van de ene op de andere dag in Montevideo, de hoofdstad van Uruguay. Dit op uitnodiging van een software bedrijf, die mij een tijdelijk contract voor 3 maanden aanbood. Een contract dat eigenlijk maar 1 opdracht omvatte, waarvan zij inschatten dat ik er drie maanden voor nodig had. Er stond en meer dan goede betaling tegenover inclusief huisvestiging voor die periode. En vrijwel direct hierop aansluitend kreeg ik, via een oude kennis van mij, iets vergelijkbaars aangeboden maar dan voor 6 maanden in Japan, t.w. Tokio.

In principe tijdelijke klussen en dat beviel me meer dan uitstekend, zeker Uruguay waar toch meer de Spaanse mentaliteit heerste. Ofwel het was daar niet alleen wat relaxter werken, ook de sfeer in de stad en land was vergelijkbaar met Spanje. Van beide projecten kan ik achteraf zeggen dat men zich overschat had, ik er in minder dan driekwart van de gecalculeerde tijd mee klaar was. Mij hoor je hier niet over klagen. Integendeel, het gaf me juist alle ruimte en tijd om wat meer van het land, hun cultuur en de mensen te genieten.

Qua timing kon er geen perfecter moment zijn om deze uitdagingen aan te gaan en volledig in andere culturen en omgevingen onder te duiken. Hierdoor heb ik alles erg gemakkelijk kunnen loslaten, en verdween het hele gebeuren volledig naar de achtergrond. Uiteindelijk veranderde onbewust mijn perspectief door alle opgedane indrukken. Leven in dit soort grote metropolen is een heerlijke ervaring geweest, fascinerend en tegelijkertijd toch ook wel ontluisterend. Anders kan ik het niet omschrijven. Fascinerend omdat het leven in dit soort wereldsteden een ander soort dynamiek geeft. Sowieso praat ik in deze bijzondere situatie over culturen die lijnrecht tegenover elkaar staan, en weinig tot geen overeenkomsten kennen. En daar waar ik mij nog wel ergens een beeld kon maken bij de Zuid-Amerikaanse cultuur, deels vergemakkelijkt door mijn basale kennis van de Spaanse taal, had ik dat veel minder bij Japan. Dit ondanks het gegeven dat ik daar al een paar keer eerder was geweest. Kortere periodes, voor zowel werk als vakantie, en iedere keer had ik me in een totaal andere wereld gewaand. Niet alleen door de taal, meer nog door de organisatie (en wellicht hectiek) van dit land. En nu, nu was ik er voor een langere tijd, en het was een openbaring voor mij. In tegenstelling tot de andere keren beschikte ik nu over al mijn eigen tijd, had buiten mijn werk ook geen andere verplichtingen, en dat maakte een zeer groot verschil.

Wat me boeide en aantrok in beide metropolen was de intensiteit van het leven, zeker in combinatie met die dynamiek. Nu ben ik zelf eigenlijk niet zo van grote steden of grote massa’s, zoek liever de ruimte en rust op. Maar deze keren niet, heb me er zelfs voor langere tijd in ondergedompeld. En dan valt Montevideo en ook Uruguay nog wel mee als je het vergelijkt met andere Zuid Amerikaanse landen. Het is er relaxter, veiliger ook en heel erg mooi.

Beide landen hebben me trouwens op meer gebieden aangenaam verrast. Sowieso ben ik altijd gecharmeerd geweest van de Spaanse en ook Latijns Amerikaanse cultuur, met name de passie, levensvreugde of vurigheid. Meer nog dan de Italiaanse of Griekse gepassioneerdheid, maar vraag me niet waarom. Wellicht door die oude piratenfilms wie weet, zeker die met die mooie dansen en sensuele vrouwen. Sowieso de Tango, maar ook de dansvormen die daaraan ten grondslag liggen, zoals bijvoorbeeld de Payada. Een dans met Afrikaanse wortels. Nu ken ik zelf vanuit dansles de Tango een heel klein beetje, maar dit hier was van een ander niveau, echt genieten. Net zoals de Cumbia, eigenlijk een meer Caribische dansstijl en zeer populair in Uruguay. En die beheerste ik tot mijn geluk stukken beter. In mijn ogen dan, want eenmaal bij hun op de dansvloer werd ik nog net niet uitgelachen. Nee, ondanks mijn houten of harkerige stijl, werd mijn poging toch wel gewaardeerd, temeer daar een groot deel van de lokale mannen die moed of zin niet kan op brengen. En dan sta je opeens in een groepje met vrouwen om je heen te dansen, iets wat zoveel beter is dan het bedenken van een moeilijke openingszin.

Het grappige is nu dat dit in Japan ook zo werkt. Als je ten minste op de goede plekken komt, en mijn kennis en zijn vrouw schoten me hierbij te hulp. En dan gaat het enorm snel, zoals de hele cultuur dynamisch is. Het viel me op dat aardig wat Japanse vrouwen op Spaanse taalles en/of dansles zitten of daar zachtjes gezegd zeer gecharmeerd van zijn. Tja, en als je dan zoals ik de Salsa of een tango kan dansen, heb je hun onverdeelde aandacht. En mijn kennis of beter zijn echtgenote had de weg al voor mij geplaveid, en trok mij ook nog eens de dansvloer op. Niet alleen om haar vriendinnen te tonen dat haar partner niet overdreven had, meer nog om zelf heerlijk met mij te kunnen dansen. En blijkbaar had mijn kennis het niet alleen over dansen gehad, iets waar wat ik later achterkwam. Maar dat was geen reden om mijn beklag bij hem te doen, integendeel.

Het meest opvallende aan beide landen is het zeer goede opleidingsniveau van de vrouwen. Vreemd is dan wel dat je in een land als Japan vrouwen toch veel minder op management posities tegenkomt dan in andere (meer westerse) landen, alhoewel dat beetje bij beetje begint te veranderen. Wat ik verder nog kan toevoegen is dat de vrouwen uit beide landen niet alleen een zelfbewuste en onafhankelijke indruk op mij hebben achtergelaten, maar ook hun financiën goed op orde hebben. Ofwel voor hun levensonderhoud niet afhankelijk van het inkomen van de man zijn. Niettegenstaande het feit dat het (traditionele) gezin of familie toch een belangrijk bestanddeel van hun leven vormt. Maar de invulling van dat familieven vertoont dan wel grote verschillen. En ik die van Japan nog altijd niet echt doorgrond heb. Mannen hangen daar tot laat met hun vrienden uit en werken vele uren. De meeste huwelijken zijn dan ook gearrangeerd, van liefde is zelden of nooit sprake.

Dit alles heeft er wel toe bijgedragen dat mijn kijk en insteek m.b.t. relatie’s en liefde, lichtelijk veranderd zijn. En dat ik me in beide landen meer thuis voel dat in mijn geboorteland.

Ondanks de taal en culturele verschillen, heb ik mogen ervaren dat er weinig verschil bestaat, eenmaal uitkomend bij de basisbehoeften van een mens. En soms zijn deze, zoals bij een kinderhandje, snel gevuld, in andere woorden gezegd middels ‘een one nicht stand’ . Ook hier moet je leren er doorheen te kijken. Kort gezegd hoef je bij deze vrouwen niet met praatjes aan te komen, zij weten precies wat ze willen van een man. Misschien ligt er in de Spaans gekleurde landen nog een laagje romantiek overheen maar dat kan van korte duur zijn als ze je eenmaal doorzien. En je moet presteren in bed als ze hun oog op jou hebben laten vallen voor een avontuurtje. Nee, deze vrouwen laten niet met zich piepelen, kennen een bepaalde emotionele hardheid, en dat schild laten ze zelden of nooit vallen. Bij tijd en wijle is me dat wel overkomen, was er sprake van een diepere connectie, uitmondend in iets meer dan die ene nacht. En dan lag de keuze bij mij, of ik kon en wilde delen en geven, en iedere keer bleek weer hoe fundamenteel respect en eerlijkheid is voor de ander. En hoe fragiel dat ook weer is en hoe zelden dat echt gegeven wordt, in hun wereld dan ten minste. Voor mij was dat ontluisterend, en ook leerzaam. Ontluisterend omdat ik begon in te zien hoe vervreemdend onze maatschappij aan het worden was, dat wij deze in mijn ogen basisbehoeftes, verkwanselden. Het confronteerde mij tevens weer met mijn eigen situatie t.w. het verraad van Rebecca. Mede ook omdat in beide culturen dit ook als verraad beschouwd werd en absoluut ‘not done’ was. De vrouwen waren echt geschokt toen ik hun vertelde wat mij overkomen was. En tegelijkertijd slechtte dit barrières, bouwde zogezegd een brug, omdat veel vrouwen ook slachtoffer van seksueel geweld, soms zelfs verkrachting, waren geweest. En ik me nu door mijn ervaring goed in hun kon verplaatsen, hun emoties en angsten beter begreep.

Een voorbeeld hiervan waren de nachtmerries die mij nu, voor het eerst in mijn leven, al maanden in mijn slaap achtervolgden. Meestal kwamen deze erop neer dat ik opeens door mijn ‘vrienden of kennissen’ alleen gelaten werd en me geconfronteerd zag met bv. een roedel wilde honden die me bedreigden. Ik voelde dan die paniek en hulpeloosheid opkomen waardoor ik dan wakker schrok. Voor dromenduiders of psychologen eenvoudige kost zou ik zeggen.

Leerzaam of beter verhelderend was het, daar ik dit deel in mij nu durfde aan te spreken, kon tonen en delen. Wat zowel een verademing voor mij als voor mijn tijdelijke (bed)partners was, en iedere keer weer de vluchtigheid van ons samenzijn doorbrak. Al wisten we dat wat tussen ons speelde van voorbijgaande aard was, toch was er dan die ruimte voor warmte en genegenheid. Het plezier, de lach en dat vleugje intimiteit. En dan laafden we ons aan zeg maar de ‘de lichtheid van het bestaan’ ,die aan elkaar gekoppelde momenten van liefde, die tijdelijke opvulling van de leegte.

Op dit soort momenten lieten ze hun sluier vallen, en kreeg ik die mooie, sterke, hartstochtelijke en naar liefde hunkerende, en heel incidenteel eenzame, vrouw te zien. Deze kant durfden of wilden deze vrouwen dan delen, omdat ze wisten dat er geen misbruik van gemaakt werd, dat ze waarde toevoegden aan mijn leven zoals ik dat van mijn kant bij hun ook deed. En dan maakt de cultuur of de taal niets uit, want zoals men zegt is ‘de taal van de liefde universeel’ .

Dit besef of weten, en daarmee samenhangend die dankbaarheid, sluimerde daarna beetje bij beetje door in mijn onderbewustzijn. Het maakte me, vreemd genoeg, tegelijkertijd zachter en harder.

Zo bleef dat verlangen om zaken recht te zetten diep in mij door woekeren, een zeurend gevoel dat me niet losliet. Al was er geen sprake meer van echte wraakgevoelens, heerste veeleer de behoefte om puntjes op de i te zetten, deze mensen te laten merken dat men niet zomaar in het wilde weg mensen kon ‘verkrachten of vernederen’. En in het geval van Rebecca, dat men mensen ook niet verraad, zeker niet voor een stomme reden als je eigen lust. Aangifte doen had me altijd nutteloos geleken, dus moest ik een andere manier vinden om mijn genoegdoening te krijgen. Ik wilde ze hier niet ‘ongestraft’ mee weg laten komen, dat ze dachten over mij heen te kunnen lopen. Dat gevoel was gewoon niet weg te branden. Dus was ik na nog net geen heel jaar, voor een korte periode, terug naar Nederland gekomen. Een appartement in Utrecht voor niet meer dan 2 maanden was snel gehuurd, langer wilde ik absoluut niet blijven.

De tijd voor de genoegdoening c.q. vergelding naderde met rasse schreden. Ik had mezelf beloofd deze als het kon uit te voeren op precies dezelfde dag dat ik vernederd was. Die dag viel helaas midden in de week, dus uitwijken naar het weekend ervoor of erna. Uiteindelijk koos ik het weekend ervoor zodat er nog altijd een alternatief bestond in geval die dag niet uitkwam. Toen ik ik eenmaal voor mezelf besloten had, toe te geven aan mijn gevoel om zaken recht te zetten, had ik al diverse acties uitgezet, om goed beslagen ten ijs te komen. Ondermeer een detective een profiel laten opstellen van alle betrokkenen, van hun werk, financiële situatie, hobby’s en andere gewoontes. Uiteindelijk was dat een fluitje van een cent vrij omdat ik wist waar hun motorhome lag, de gegevens van Rebecca had en ten slotte nog een foto van die 2 mannen. Op het oog waren het vrijwel allemaal brave huisvaders, maar in werkelijkheid foute types. Wel tussen aanhalingstekens omdat het meelopers, in dat wereldje van hun wellicht zelfs losers, waren. Meer het kruimelwerk, geen echt grote jongens hoe graag ze dat ook wilden zijn, helemaal dat vriendje van Rebecca.

Zoals ik al vermoedde was dat een opschepper, mooi-weer prater, iemand van 12 ambachten en 13 ongelukken. In andere woorden een brekebeen en daarbovenop een miezerige pooier. En de vrouwen, tja die waren meegezogen in dit wereldje, meer woorden waren niet nodig om hun te beschrijven. Rebecca bleek weer te zijn gaan werken als verpleegster, daarnaast verdiende ze ook wat bij als prostituee. Sowieso was ze binnen die groep mannen een van hun hoertjes, werkte met meer dan grote regelmaat als escort, of in een naburige seksclub. Net zoals de andere vrouwen van dat clubje, trouwens. Haar relatie met die man verliep niet echt soepel, maar ze werkte wel voor hem als een van zijn hoertjes. Dus er moest toch wel wat meer zijn tussen hun.

Mijn plan was zeer eenvoudig van opzet. Via een dealer van motoren werden deze mannen en hun vrouwen benaderd met de tip dat er in een verlaten schuur een aantal oudere, naoorlogse motoren waren aangetroffen. Hij liet wat foto's zien van een drietal BMW’s, een paar Harley Davidson’s, zelfs 2 zijspannen, die zo lichtte hij toe waarschijnlijk gebruikt waren tijdens de laatste fase van W.O. II, door Ordonnansen binnen het geallieerde leger. In zeer slechte staat en echt iets voor de liefhebber, iemand die graag klust. Er zou (nog) geen openbare veiling komen, maar voor een goed bod kon men ze overnemen. Zij werden als eerste uitgenodigd omdat de dealer hen erg goed kende.

Een datum was snel geprikt, en zogenaamd bij toeval, kwam men uit op de dag die ik in mijn hoofd had. Dat werd een zondag, zodat iedereen er bij kon zijn. Afgesproken werd om elkaar bij de dealer te ontmoeten. Vandaar zou dan vervoer verzorgd worden naar de betreffende lokatie, zogenaamd om niet op te vallen en geen argwaan te wekken.

Een ander belangrijk deel van mijn voorbereiding was dat ik een aantal mensen had benaderd om op deze dag het zgn. ‘vuile werk’ voor mij uit te voeren. Deze groep omvatte ondermeer een Domina, 10 stevig gebouwde, voor het grootste deel donkerkleurige, mannen, gigolo’s, en allen voorzien van goed gereedschap, groot en dik. Ook 8 hoertjes, elk ouder dan 60 jaar, en nog altijd werkzaam in het vak. Ieder van deze zorgvuldig uitgekozen personen kreeg de profielen van de ‘slachtoffers’ toegestuurd.

Tijdens een gezamenlijk etentje heb ik vervolgens iedereen ingelicht over het hoe en waarom van deze happening. En heb verder zeer uitvoerig het profiel van ieder ‘slachtoffer’ uitgelicht. De mannen waren, zoals eerder beschreven, absoluut geen lieverdjes, hadden allemaal wel een strafblad, maar waren ook weer geen doorgewinterde criminelen. De vrouwen zeker ook niet de liefsten en getekend door het leven. Niet voor niets is het spreekwoord: “Soort zoekt soort”, en dat gaat voor deze groep mensen wel op. In mindere mate wellicht ook voor Rebecca, bedacht ik me, nu ik dit alles toelichtte. Maar ja, zij zag hun 1 jaar geleden al als vrienden, meegesleept als ze was door die orgie. En dan kom je soms van een koude kermis thuis, en dat was iets dat zeker van toepassing op haar was.

Van iedere vrouw liet ik foto’s zien, en een aantal van de ingehuurde mannen wilde op dat moment al afhaken. Zo lelijk en onverzorgd zagen de meesten er uit. En bevestigden hiermee indirect mijn indruk van afgelopen jaar toen ik hun voor het eerst zag. Een aantal mannen opperden dat ik hun minimaal het dubbele moest uitbetalen wilden ze met deze vrouwen seks hebben. Ik ging daarom iets dieper in op wat die middag mijn echte bedoeling met deze vrouwen was. Liet hun als eerste een foto zien van de Rebecca van 1 jaar geleden, en daarna een van die van nu. De hele groep sloeg stijl achter over van de verandering, ten negatieve, die zij ondergaan had. Niet alleen qua uiterlijk, want net als ik zagen zij ook een verbitterde en ongelukkige vrouw. Een min of meer vergelijkbare indruk lieten de andere vrouwen bij hun achter. Degenen die als eersten op al deze foto’s reageerden waren de hoertjes. Zij maakten zich terecht boos, en vroegen zich af waarom deze vrouwen nog altijd bij hun man waren. Een man die, vanuit hun ogen gezien, hun vrouw verwaarloosde en blijkbaar te weinig liefde gaf. En dat gevoel werd bevestigd door de mannen.

Ik legde hun uit daarop uit welke plannen ik, voorafgaande aan de sessie, met zowel de vrouwen als de mannen had. Iets wat met groot gelach ontvangen werd en daarmee indirect de goedkeuring van iedereen kon wegdragen. Vanuit de hoertjes werd hier met groot enthousiasme op gereageerd, en zij boden spontaan de hulp van wat vriendinnen aan. Dat was mooi meegenomen en scheelde mij weer werk.

Rebecca’s ‘partner’ lichtte ik er daarna nog speciaal uit. Zoals al gezegd had was dit een nietsnut, iemand die leefde op het geld dat zijn hoertjes binnen brachten. Erg losse handjes bezat, zeker wanneer hij niet tevreden was met de opbrengsten of wat dan ook. En in principe niet iemand die, volgens eigen zeggen, van mannenseks hield, ondanks het feit dat hij vorig jaar ook met die vernedering meegedaan had. Daar werd smakelijk om gelachen door de aanwezigen, wat mij de wenkbrauwen deed fronsen. Had ik iets gemist, zo vroeg ik me af. In ieder geval was mijn boodschap m.b.t. deze man simpel, hard aanpakken en meer dan goed de les lezen. De hele groep mocht, nee moest hun lusten op hem losvieren, echter altijd onder de regie van de Meesteres. Geen genade in zijn geval, dat was mijn devies.

Voor alle anderen kregen ze de vrije hand, mochten zelf bepalen waar het accent kwam te liggen. Uiteindelijk gunde ik hun ook het plezier en het genot die dag. Hoe, dat moesten ze maar samen overleggen. De regie lag sowieso bij de Meesteres. Er was slechts 1 voorwaarde t.w. geen uiterlijk letsel. En iedereen moest de hele tijd gemaskerd zijn.

Na afloop van dit etentje, heb ik de Meesteres nog even apart genomen, en haar wat extra instructies m.b.t. Rebecca meegegeven.

3. De dag van de vergelding

Eindelijk was de grote dag van de vergelding aangebroken. Bij de dealer kreeg iedereen bij aankomst een kop koffie aangeboden. Waar een kleine en lichte slaaptablet inzat. Eenmaal aangekomen op de lokatie, werden ze allen de centrale ruimte binnen gebracht en aan kettingen opgehangen om vervolgens wakker gemaakt te worden.

De beamer stond al aan, en toonde slechts 1 pagina: “3 juni 2018 - Vergeldingsdag” .

Ik stelde me voor en vroeg hun of ze me nog herkenden van afgelopen jaar? Er werd wat geschreeuwd en gescholden, waarop een aantal van de aanwezige mannen hun een mond knevel om deed. Vervolgens ging ik verder en herinnerde hun er aan dat ik die dag gezegd had nog niet klaar te zijn met hun, er nog een afrekening zou volgen. Ik zag bij allen die herinnering en herkenning opkomen, en zelfs een vleugje angst. Ik keek ieder van hun aan, liep langs iedere man en vrouw om bij uiteindelijk Rebecca te eindigen. Ik lachte en knikte naar haar en zei: “Dat is een tijdje geleden lieverd. Je was me toch niet vergeten, hoop ik? Ik jou in ieder geval niet, maar moet helaas zeggen dat je er niet op vooruit gegaan bent dit afgelopen jaar. Ik zou je op straat niet meer herkend hebben, je ziet er zo verslonst uit. Als een echte hoer die je nu ook bent. Zeker met al die tatoeages en zelfs piercings van je moet ik zeggen. Maar dat had ik al min of meer van een oude vriendin van je gehoord.”

Ze keek me beschaamd en verdrietig aan. Ik negeerde haar verder en richtte me weer op iedereen: “Heeft zij jullie nooit verteld dat ik een man van mijn woord ben. En altijd mijn beloften nakom? Misschien dachten jullie dat ik was gevlucht, bang was voor jullie. Ja, ik weet inmiddels van mijn zus dat jullie langs zijn geweest, op zoek naar mij. Om jullie nieuwsgierigheid te stillen kan ik zeggen dat ik een kleine wereldreis gemaakt heb, en slechts ben teruggekomen om mij aan mijn afspraak met jullie te houden”. Wijzend naar Rebecca ging ik verder: “Zij en jullie hadden kunnen weten dat dit eraan zat te komen, maar dit maakt de verrassing zoveel leuker toch, of niet? Nu eindelijk het grote moment aangebroken is om mijn belofte aan jullie in te gaan wisselen. Ik heb er wel zin in en hoop jullie ook. Een jaar geleden hebben jullie toch ook volop genoten, dus waarom vandaag niet?”

En vervolgde, nu tegen alle aanwezigen in deze ruimte: “Vrijwel een jaar geleden ben ik door deze mensen vernederd en verkracht. Rebecca, toen nog mijn vriendin, heeft mij die dag verraden en overgeleverd aan deze groep mensen. Zij en deze 2 mannen hebben diezelfde avond nog wel geprobeerd hun excuses aan te bieden, door te zeggen dat het een uit de hand gelopen grap was. Maar dat is verkrachting nooit, een grap. Deze groep mannen en vrouwen hebben mij tot op het bot vernederd, en nu is de tijd aangebroken voor de beloofde vergelding.

Een jaar geleden, had niemand van jullie het lef om het alleen tegen mij op te nemen. Nee, alleen als groep voelden jullie je mans genoeg. Ik heb vandaag ook assistentie ingeroepen. Niet om te vechten want ik weet dat ik ieder van jullie 1 op 1 aankan, maar dat is minder leuk en geeft minder plezier. Daarbij ben ik niet zo van onnodig vechten als dit ook anders kan worden opgelost. Zeg maar met gelijke munt terugbetaald kan worden.

Ofwel, dit moet vanmiddag ook een feestje worden, net zoals dat van jullie afgelopen jaar waar ik en Rebecca jullie ‘gasten’ waren. En vandaag heb ik de eer om jullie gastheer te mogen zijn, en heb speciaal voor jullie een gevarieerd programma georganiseerd. Mijn devies is daarbij: ‘Hoe meer zielen, hoe meer vreugde’ , en ik heb daarom wat extra gasten uitgenodigd. In mijn ogen verdienen jullie allemaal extra aandacht, en een meer dan goede behandeling. Meer kan ik niet doen om jullie terug te betalen voor die bijzondere ervaring van afgelopen jaar. Ik wil dat iedereen van jullie optimaal aan zijn of haar trekken komt, en niet met een ontevreden of onbevredigd gevoel naar huis gaat. Dat zou ik me zelf zwaar aanrekenen na dat onverwachte genot dat jullie me toen gegeven hebben.

Er is slechts 1 maar: “Mijn gasten zijn onaangenaam verrast door jullie onverzorgde, en zeker wat betreft de vrouwen slonzige, uiterlijk. Ik heb echt alles uit de kast moeten halen om hen ervan te weerhouden weg te gaan. Hen te overtuigen dat zij met jullie toch echt een leuke middag en wellicht avond kunnen beleven. Daarom krijgen jullie dadelijk een cosmetische behandeling, en worden vervolgens ook passend gekleed. Dit allemaal op mijn kosten. Dat gaat zo dadelijk als eerste gebeuren. Mocht iemand hier niet mee akkoord gaan, kan dat nu gezegd worden. In dat geval bied ik die persoon, in het geval van de vrouw eventueel haar man, de mogelijkheid aan, om tegen mij in het veld te treden en als hij wint, wordt hij en eventueel zijn partner ook ontzien. Dus zeg het maar”.

Daar niemand reageerde ging ik verder: “Ik ben blij te zien dat jullie ook zo uitkijken naar dit feestje. Zoals zojuist gezegd krijgt ieder van jullie een ‘opknapbeurt’ voordat het feest echt gaat beginnen. Vooraf moet elk koppel echter een aantal papieren ondertekenen. Eerst een schuldbekentenis m.b.t de vrijheidsberoving en verkrachting van mij afgelopen jaar. Daarna een formulier dat jullie vrijwillig op mijn uitnodiging zijn ingegaan.

Toen riep ik de Meesteres naar voren en stelde haar voor, zeggende: “Deze dame is een zeer ervaren Domina en heeft de rest van deze dag de regie in handen. Zij zal ervoor zorgen dat jullie volledig aan jullie trekken komen en optimaal gaan genieten. Mocht er iets zijn waar jullie ontevreden over zijn, kunnen jullie op elk moment bij haar terecht.

Want ik zal niet deelnemen aan dit feestje, zij zal jullie entertainen. Ik neem daar geen deel aan omdat jullie in mijn ogen allemaal lafaards zijn, uitschot is misschien een beter woord, en daarom niet de moeite waard om mijn handen aan vuil te maken. En aan verraders zoals jij Rebeca, al helemaal niet. Nee, ik heb daarvoor mensen ingehuurd die dat met liefde willen doen voor mij. En zij krijgen de vrije hand hierin van mij. En deze andere gasten gaan jullie zo dadelijk kennis maken.

Ik zou zeggen geniet ervan want dit zal voor ieder van jullie een memorabel moment in jullie leven worden, een unieke middag en ervaring, iets om nooit meer te vergeten. Zie het dus niet als wraak maar als een terechtwijzing en als een les. Nogmaals geniet ervan, en wellicht wordt het zelfs een verrijking voor jullie seksleven.

En ten slotte dit nog: vrijwel alles wordt opgenomen en life gestreamd. Dat geldt ook al deze introductie. Jullie zakenpartners hebben al een link gekregen, en krijgen er allemaal ook een kopie van, dus jullie reputatie is bij deze aan diggelen. En in het verlengde daarvan ook jullie betrouwbaarheid. Tja, en wat jullie werk of jullie business betreft weet ik het niet, uiteindelijk is er geen aangifte gedaan.”

Ik liep vervolgens nog even naar Rebecca en haalde de gag voor een moment weg. En zei: “Ik zie dat jij eindelijk je plek gevonden hebt. Ik ben erg blij voor je, dat mag je weten. Je hebt echt de goede keuze gemaakt een jaar geleden, want liefde gaat voor het geld. Dat zie ik nu ook wel in bij de keuze die je gemaakt hebt. Ik heb er bewondering voor dat je in staat bent gebleken die liefde voor hem te kunnen delen met zijn andere sletjes, dat je een poly-amore verhouding aankunt. Want ik heb je in herinnering als een jaloerse vrouw maar nu zie ik totaal iemand anders voor mij, of heeft hij er dat bij jou in moeten slaan? Ondanks dat hoop ik echt dat je je geluk gevonden hebt. Het is alleen jammer dat het zo heeft moeten gaan, en je mij niet durfde te zeggen dat de liefde voorbij was, je naar iets anders zoals dit, op zoek was. Is er nog iets wat je tegen mij wilt zeggen, want dit zal de laatste keer zijn dat je me zult zien. Ik vertrek later definitief naar het buitenland.”

Ze keek me een beetje triest aan en fluisterde: “Kun je het me niet vergeven en dit allemaal vergeten. En me hier weghalen.” Ik keek haar aan en zei: “Ik houd niet van mensen die anderen verraden en overleveren aan de vijand. Je komt er nog genadig vanaf, want je weet toch wel wat normaal met verraders gebeurd. Wees blij met die man van je, want wie zou met een vrouw willen omgaan die haar partner verraad. Ik heb veel gereisd schat en ook veel vrouwen ontmoet. En echt overal was men geschokt te horen dat mijn partner mij verraden had. Dat is overal in de wereld ‘not done’ en onvergefelijk. ten minste voor de reden die je hebt aangegeven. Dus je hebt iets unieks gedaan, maar of je daar trots op kunt zijn is iets anders. Daarnaast houd ik ook niet van vrouwen met tatoeages en piercings, dat moest je toch weten. En alhoewel ik niets tegen hoertjes in het algemeen heb, kan ik niks met hen en zeker niet met jou. Ga bij hem weg als je niet gelukkig bent, of kan dat niet meer?” Ze keek me verdrietig aan en schudde zachtjes haar hoofd. Ik deed de gag weer in haar mond en zei: “Geniet en kijk maar wat er gebeurd later .”

Hierna nam de Meesteres het initiatief van mij over. En dat deed ze op een meer dan fenomenale wijze.

lees hiervoor het afsluitende deel 3

Aanvulling van de auteur

Zoals aangegeven in deel 1 schrijf ik dit verhaal op verzoek van een vriend, of beter de zwager van mijn zus. Ik heb veel direct gehoord van hem of via zijn broer. Het gaat er dus om hoe hij met dit verraad van zijn ex partner is omgegaan, en minder over zijn seksuele ervaringen of ‘relatie’s’ in andere landen zoals Uruguay of Japan. Ik ben zelf alleen voor een korte vakantie in Japan geweest, en kan geen oordeel vellen over de vrouwen daar. Het land zelf was al te indrukwekkend voor mij, laat staan dat ik veel tijd had om me in de bevolking c.q. vrouwen te verdiepen. Naast het taalprobleem. Dus wat hier geschreven is, zijn zijn ervaringen en conclusies. En die laatste zijn interessant genoeg om dat land eens langer te bezoeken als ik de kans krijg. Maar vergelijk het niet met Thailand of de Filipijnen. Dat, zo vertelde hij mij, is niet te vergelijken met Japan qua (seksuele) uitbuiting van vrouwen.