Eenmaal terug in de vergaderzaal zet Julia haar beste beentje voor. Christopher doet hetzelfde en het gaat aardig gelijk op in de strijd. Oataren bekijkt het met een glimlach. Zowel Julia als Christopher zijn echt aan elkaar gewaagd en schuwen ook het gebruik van hun lichaam niet.

Oataren denkt bij zichzelf: ‘Al kost me dit een ton extra, alleen om dit al te zien, is het me dat wel waard! Als Chris het niet voor elkaar krijgt om deze vrouw aan de haak te slaan, dan schop ik hem hard onder zijn reet!’

Maar de strijd begint steeds meer richting de kant van Julia te komen. Maar Christopher heeft zijn laatste troef nog niet gespeeld.

Als blijkt, dat Julia de strijd lijkt te gaan winnen, speelt hij zijn troefkaart uit.

‘Ehm, Julia? Wat ga je doen, als de handtekeningen gezet zijn?’

Julia is even van haar stuk gebracht. Ze had die vraag niet verwacht.

‘Naar huis, had ik je toch al verteld?’

‘Ja, omdat je bij je ouders wilde zijn met Kerst. Begrijp ik. Maar wat als we je ouders hier zouden uitnodigen? Dan zie je ze met kerstavond en zeg nou zelf, er is toch niets mooiers dan samen Kerst vieren in Santa Town?’

Oataren moet hard in zichzelf lachen. Die had hij ook niet zien aankomen, maar vindt het een geniale, maar gewaagde zet van Christopher.

Maar Julia moet hevig blozen. ‘Dat is erg aardig aangeboden, maar ik weet niet of ze dat willen!’

‘Dan bel je hen nu toch even op? Wat kunnen ze tegen een gratis vakantie hebben? En natuurlijk moet je dan wel blijven tot oudjaar! Nee, nieuwjaar! Oudjaar is de viswedstrijd. Of wil je daar niet bij zijn?’

‘Ja, dat lijkt me wel leuk! Maar dan moet ik je ook nog iets kopen voor je verjaardag!’

Oataren zegt dan: ‘Uiteraard ben jij en je ouders dan ook uitgenodigd.’

Julia wordt er verlegen van. Ze belt dan meteen haar ouders op. Die reageren blij verrast en accepteren maar wat graag het genereuze aanbod van Christopher en Oataren.

En daarna is Julia een vrijwel weerloze prooi voor Christopher, omdat ze helemaal van haar stuk gebracht is door het aanbod. Ze heeft het te laat door, lacht en probeert dan te redden, wat er te redden valt. Ze weet de schade beperkt te houden, en als de handtekeningen gezet worden, heeft ze er toch nog een bescheiden winst uit kunnen halen, waar ze dan provisie over krijgt. Ze is echt opgelucht, als het voorbij is.

Lachend zegt ze tegen Christopher: ‘Dat deed je extra, mijn ouders uitnodigen, om me van mijn stuk te krijgen?’

‘Natuurlijk! Onderhandelen is oorlog en in oorlog is ieder middel toegestaan! Maar ik moet toegeven, dat je echt taai bent!’

‘Jij bent ook niet zo slecht! Je maakte het me erg moeilijk!’

Oataren zegt: ‘Dat moet ik toegeven. Om jullie allebei tegen elkaar te zien werken, was een prachtig gezicht. Erg aan elkaar gewaagd. Dus ik stel je de vraag nog eens, miss Janszen. Je hebt nu je promotie, maar ik kan me niet voorstellen, dat het gesprek heel erg soepel ging. Dus ik bied je hier een baan aan, als coördinator bedrijfsovernames. En wat je baas je ook biedt, ik bied meer!’

Julia kijkt geïnteresseerd. ‘Onder wie werk ik dan?’

‘Onder Christopher. Hij verdient nu wel zijn promotie naar het kantoor!’

Maar Chrisopher verrast ze allebei.

‘Dat zou ik niet goed vinden, vader. Als je zegt, dat we gelijkwaardig aan elkaar zijn, dan is het niet eerlijk, dat ze onder mij moet staan. Ik kijk uit om met haar samen te werken, maar niet als haar chef. Dat weiger ik!’

‘Zoals je wilt! Dan worden jullie gewoon elkaars collega’s. Wat zeg je daarop, miss Janszen?’

‘Als u me dan ook gewoon Julia noemt, dan hebben we een deal! En ik zou tachtigduizend krijgen bij mijn baas. Dus ik neem aan, dat u met een passend salaris komt?’

‘Dan maak ik er negentigduizend van! Dat ben je meer dan waard! Wat zeg ik, ik maak er een ton van! Als jij deze deal in plaats van Chris had afgemaakt, dan had me dat wel meer dan een ton bespaard!’

Julia grijnst, een beter compliment had hij haar niet kunnen geven. Ze zegt dan: ‘Ik zal uw vertrouwen niet beschadigen! Ik verzeker u, als Christopher en ik samen de volgende overname aangaan, dat ze zullen niet weten, wat hun overkomt!’

‘Daar twijfel ik geen enkel moment aan. Welkom bij Klaus Enterprices, Julia!’

Ze geven elkaar dan een hand, en daarmee is de toekomst van Julia bezegeld.

Dan moet ze lachen. ‘Ik ben benieuwd, als ik dit aan mijn baas vertel! Dat gezicht van hem, dat wil ik echt zien!’

‘Wanneer ga je het hem vertellen?’

‘O, straks nog. Ik stuur straks de documenten per koerier op naar hem, en dan maak ik wel een videogesprek met hem. Dan hoef ik die engerd niet eens in het echt te woord staan.’

‘Engerd?’

‘Ja, een engerd. Ik weet, dat hij met enkele vrouwelijke collega’s seks heeft gehad in ruil voor promotie.’

‘O, zo’n engerd! Daar hoef je hier niet bang voor te zijn. We hebben hier een zerotolerance beleid voor dit. Tenzij het van twee kanten komt natuurlijk!’

‘Dus gewenste intimiteiten zijn toegestaan?’

‘Nou ja, tot op zekere hoogte. Wat bedoel je daarmee?’

‘Niets…’, zegt ze dan geheimzinnig. Maar Oataren weet wel beter. Zijn zoon heeft beet, hij hoeft alleen nog maar binnen te halen. Dat kon wel eens interessant worden.

Dan zegt Julia: ‘Ehm, nog een vraag, mijnheer Klaus. Waar verblijven mijn ouders tijdens hun verblijf?’

‘O, dat had ik u nog niet verteld. In ons huis. En daar zal u ook verblijven. Ik zal uw spullen wel bij het pension laten ophalen.’

‘O, dat is maar een koffer, die kan ik snel inpakken.’

Christopher zegt dan: ‘Ik help haar wel, en breng haar dan naar huis toe.’

‘Je neemt ook wat kleren mee? Het wordt slecht weer en ik heb dan liever niet, dat je gaat rijden, zeker als je nog een of ander drankje op hebt…’

‘Oké, ik pak ook wel wat mee voor de komende dagen. Je kunt op dit moment niet vertrouwen op de weersvoorspellingen!’

‘Prima, ronden jullie het hier af? Ik ga alvast naar huis om mijn vrouw te informeren, dat we gasten met kerst hebben, dan kan ze daar alvast rekening mee houden.’

Christopher lacht. ‘Succes, vader! Je weet, hoe zeer ze van verrassingen houdt, zo net voor Kerst!’

Oataren lacht. ‘Dat is mijn probleem. En ik denk niet, dat het echt een probleem zal opleveren!’

Oataren laat dan de beiden alleen, die dan nog voor de details zorgen, waarna Julia de documenten zorgvuldig ordent, daarna aan Dana overdraagt om het per koerier naar Nederland te versturen. Ze is opgelucht, als dat amper een uur later al is opgehaald door de koerier.

Als ze dan tegen Christopher: ‘Het spijt me, wat er is gebeurd met je in de cafetaria. Dat het zo moest eindigen voor haar…’

‘Dat siert je, maar ze heeft het volledig aan haarzelf te danken. Het enige, wat ik mezelf kwalijk neem, is dat ik het al veel eerder had moeten inzien, dat ze niet alles op een rijtje had. Maar ik had jou nodig, om dit in te kunnen zien.’

Julia moet dan even blozen. ‘Als ik niet beter zou weten, dan zou ik zeggen, dat je nu met me aan het flirten was.’

‘En wat als dat zo zou zijn? Zou je dat erg vinden?’

Ze durft hem amper aan te kijken. Zachtjes zegt ze: ‘Nee…’

Haar hart klopt harder, als hij dichterbij haar komt. Ze verweert zich niet, als zijn vinger haar gezicht omhoog brengt. Ze kijkt nu recht in zijn blauwgrijze ogen. En ze weet, dat ze verloren heeft. Maar als hij zijn gezicht naar de hare brengt, kan haar dat niets meer schelen. Ze kussen elkaar, en daarmee zijn ze allebei winnaar.

Met overgave kust ze hem, de spanning, die al vanaf het begin tussen hen in hing, komt er nu uit. Ze voelt zijn warme lichaam en ze is onmiddellijk klaar voor meer, maar iets zegt haar, dat Christopher niet verder zal gaan. Want hij houdt zich duidelijk iets in. Hij is duidelijk opgewonden, dat kan ze wel voelen, maar hij gaat zelf niet verder. Als ze hun kus eindelijk verbreken, zegt Christopher opgelucht: ‘En dat wilde ik al vanaf het allereerste begin met je doen. Nee, niet helemaal waar, vanaf het moment in de kledingwinkel! Daar had je me al te pakken!’

‘Waarom zolang gewacht? Mij had je al vanaf het begin!’

Christopher lacht. ‘Ja, dat was me al duidelijk! Ik zag je wel naar me kijken? Maar ik moest me inhouden. Enerzijds vanwege Christine, maar ook vanwege een van onze familietradities.’

‘En wil je me daar over vertellen?’

‘Nu wel. Nou ja, over Christine hoef ik niets meer te vertellen, dat is geschiedenis! Maar onze familietraditie is dat niet!’

‘Nee, ik had al gemerkt, dat die tradities erg belangrijk voor je zijn! Dat is ook niet erg, dat is wat je persoonlijkheid maakt! En mij bevalt die persoonlijkheid wel!’

Christopher glimlacht breed. ‘Dan maakt het mij dat bijzonder blij, dat je dat zegt. We kennen elkaar nog niet zo heel erg lang, slechts enkele dagen, maar ik heb echt het gevoel, dat ik je al jaren ken!’

‘Ik ook! Het is net alsof ik hier thuiskom!’

‘Dat mag ik wel hopen, want je gaat nu ook hier werken!’

Julia moet lachen. ‘Ja, da’s waar ook! Dat doet me er nog aan herinneren, dat ik mijn baas daar nog van op de hoogte moet stellen!’

Christopher lacht. ‘Mag ik daar bij zijn? Ik wil wel eens horen, wat je tegen hem zegt en hoe hij reageert!’

Julia lacht. ‘Als je denkt, dat je dat kunt verstaan…’

Julia pakt dan haar laptop en opent een videoverbinding met haar baas. Die accepteert haar gesprek en verschijnt in beeld.

‘Ah, mejuffrouw Janszen! Hoe staan de zaken? Ik hoop goed nieuws?’

‘Ja, dat kunt u wel zeggen. De handtekeningen zijn gezet. Ik had er wellicht wat meer uit kunnen slepen, maar ze kunnen ook hier goed onderhandelen. De papieren zijn per koerier naar u toe.’

‘Je komt ze niet zelf brengen?’

‘Nee, ik heb een aanbod gekregen om hier te blijven. Deze stad ademt gewoon Kerst uit. Ze hebben zelfs mijn ouders uitgenodigd om te komen. Dan zeg je toch geen nee!’

‘Dus je komt na je vakantie terug?’

‘Nou nee, mijnheer Meenderd. Kijk, het zit zo: Hier zagen ze meteen de waarde van mijn capaciteiten en mijn kunnen. Ze hebben me hier een baan aangeboden, zonder dat ik erom moest smeken. En ik krijg hier meer salaris en een nog betere functie, die nog beter bij me past! En ik denk niet, dat u met dit salaris kunt mee houden, zelfs Mark zou hiervoor meteen getekend hebben!’

‘Mag ik weten, hoeveel ze je bieden?’

‘Een ton, exclusief bonussen.’

‘Oef, dat is nogal! In dat geval begrijp ik het. En onze verhoudingen lagen toch al wat scheef. Zullen we dat dan maar vergeten? Dan wens ik je in ieder geval daar een goede toekomst toe. Ze zullen een goede werknemer aan je krijgen!’

‘Dat waardeer ik erg van u. Dan zit er ergens toch nog een fatsoenlijke kerel in u! U zou zo vaker moeten doen, ik weet zeker dat een hoop collega’s dat zouden waarderen!’

De man lacht. ‘En dat zal ik zeker nog wel van je missen: Je onverschrokken mening! Soms was dat wel wat verfrissend! Je bent nooit echt bang geweest om daarvoor uit te komen! Je eigen pad te volgen. Daar kan ik zelfs nog wat van leren!’

Julia moet blozen van het compliment.

‘Je komt toch nog wel je spullen hier ophalen?’

‘O ja, en ik moet ook nog mijn laptop inleveren. En nog wat spullen ophalen, zodat ik hier kan gaan wonen. Ik moet nog zoveel dingen regelen nu! Een cursus Fins bijvoorbeeld… Woonruimte, dat soort dingen.’

De man lacht. ‘Ik hoor het al, je gaat een leuke toekomst tegemoet!’

Julia’s gezicht verzacht. ‘Weet u, ik heb ook andere reden om die baan hier aan te nemen.’

‘Verliefd geworden?’

Ze knikt. ‘Op de man, waarmee ik zo hard moest sparren. Maar ik heb me professioneel gehouden, en me zo veel mogelijk voor de overname ingezet!’

‘Daar twijfel ik niet aan. Nou, dan ook daarmee succes!’

‘Nou, dan houd ik u niet langer van uw tijd af! U zal het wel druk hebben. De documenten zouden per direct naar u gebracht moeten worden. Zover ik het begrepen heb, komen ze die vandaag nog brengen, persoonlijk!’

‘Zo, dat is nog eens service! Ik hoop je nog even persoonlijk te kunnen spreken, als je je spullen komt ophalen.’

‘Dat komt wel in orde, mijnheer Meenderd. Ik ben blij, dat u het zo sportief oppakt!’

‘Geen probleem! En jij ook bedankt!’

En dan beëindigt hij het gesprek en verdwijnt het scherm.

Julia kijkt verbaasd. ‘Nou, dat ging soepel! Ik had verwacht, dat hij boos zou zijn!’

Christopher lacht. ‘Wat wil je ook? Je bent een keiharde onderhandelaarster! Hij wist al bij voorbaat, dat hij niet zou winnen!’

Hij trekt haar tegen zich aan en kust haar weer. Dana komt dan net de ruimte binnen en ziet daar de twee elkaar kussen. Ze trekt zich haastig terug, maar met een brede glimlach op haar gezicht. Ze denkt bij zichzelf: ‘Zo, dat werd wel tijd! En haar zie ik duizend keer liever dan die Christine! Blij, dat die nu weg is!’

Ze gunt de twee nog een moment samen, en roept dan: ‘Ik ga zo, blijven jullie nog lang?’

Lachend laat Christopher Julia los. Hij zegt zachtjes: ‘Dit is Dana’s manier om ons te vertellen, dat ze ons al samen gezien heeft.’

Dan roept hij terug: ‘We gaan ook zo! Ik moet me nog omkleden voor het avondeten met mijn ouders en Julia moet haar spullen nog ophalen, want zij en haar ouders blijven daar ook overnachten tot nieuwjaar!’

‘En daarna?’

‘Dat moeten we nog even bekijken!’

Ze lopen dan gearmd de vergaderruimte uit en Dana kijkt glimlachend naar het paar. Lachend zegt Christopher: ‘Je had het toch al gezien, Dana! En het kan me echt niet schelen, dat je het gezien hebt!’

Dana glimlacht. ‘Nou, ik zie jullie liever samen, dan wat je eerst had, Christopher! Jullie passen wel samen! Zie jullie dan vanavond wel!’

Ze loopt dan weg de lift in, terwijl Christopher nog wat spullen moet wegleggen. Als hij terugkomt, zegt Julia: ‘Komt Dana vanavond ook eten?’

‘O ja, ze is familie, hoor!’

‘Familie?’

‘O, dat weet je nog niet! Ze is de vriendin van mijn zus.’

‘Ow, je bedoelt… Nou ja, waarom niet?’

‘Ze gaan in het voorjaar samen trouwen.’

‘Ow, wat leuk! Ik moet wel toegeven, dat ik niemand ken, die homoseksueel zijn. Dus dat is allemaal nieuw voor me!’

‘Ach, het was alleen in het begin voor ons wat wennen. Je verwacht, dat je zus iets zou krijgen met een man. Maar Dana en Nadika zijn al sinds hun jeugd dikke vriendinnen van elkaar, en na het ongeluk heeft Dana zich over Nadika ontfermd en toen is de vonk overgesprongen. Ik moet toegeven, dat ik het er in het begin niet mee eens was, maar wat kon ik zeggen na haar ongeluk?’

‘Ik heb wel gehoord, dat je zus wel meerdere vriendinnen heeft. Niki vertelde me dat.’

‘Ja, maar die zijn gewoon hetero, hoor! Niki is een grote roddeltante, maar ze heeft haar hart op de juiste plaats.’

‘Ze vertelde me ook, dat jij nooit de schuld kon hebben aan haar ongeluk, Christopher. Omdat ze wist, dat Nadika altijd haar telefoon uitzet, als ze aan het rijden is.’

‘Dacht je, dat ik dat niet wist? Maar ik had haar zo niet moeten laten gaan. Ze was boos, emotioneel. Dat neem ik mezelf kwalijk!’

‘Maar je zus neemt je het niet kwalijk. Het was gewoon een ongeluk, die hier ieder ander had kunnen gebeuren! Het zou mij ook kunnen gebeuren, als er hier voor me een rendier zou oversteken, en jou ook!’

Om de een of andere manier kan hij dit antwoord van Julia wel accepteren. Julia merkt meteen, dat er wat spanning van Christopher af vloeit. Hij begint zelfs te huilen.

‘O god! Wat ben ik dom geweest! Al die jaren, dat ik me schuldig voelde!’

Julia moet er zelf bijna van huilen.

‘Kom, er is toch geen man overboord! Ik snap best, dat je je schuldig voelde! Zo zou ik waarschijnlijk ook voelen, als ik in jouw schoenen stond! Maar de reden, waarom jullie ruzie hadden, bestaat niet meer. Christine is niet langer meer je vriendin!’

Dat doet Christopher glimlachen. ‘Nu moet ik alleen mijn zus nog overtuigen, dat ze je goedkeurt. Dat is namelijk belangrijk voor me!’

Julia knikt. Maar Christopher zegt: ‘Je zal dit wel niet heel erg goed begrijpen, maar het is belangrijk voor me om meerdere redenen. Allereerst wil ik ook, dat mijn zus je leuk vindt. Maar er is nog een andere reden. Een familietraditie. Ik kan niet met iemand intiem zijn, zonder de volledige goedkeuring van mijn familie. En intiem met elkaar zijn, wil in onze familie zeggen, dat je volledig voor elkaar gaat, een leven lang! Er is geen tussenweg! En ik zou echt graag willen, dat ik van de volledige familie hun zegen krijg. Ik hoef al niet te twijfelen of Dana en mijn vader, maar de rest kennen je nog niet!

Maar ik maak me niet erg veel zorgen. Er is niemand, die echt weerstand kan bieden aan jouw glimlach! Want die heeft mijn hart echt ontdooit!’

‘Was je dan zo’n ijsberg?’

‘Nogal. Maar kom, anders komen we nog te laat voor het eten!’

Julia knikt en ze stappen de lift in. Daar zegt Julia: ‘Je vader had al zijn zegen gegeven?’

‘O ja, al voordat we elkaar gekust hebben. Hij wist toen al, waar het op uit zou draaien.’

Julia lacht. ‘Ik mag je vader wel, een slimme en verstandige man!’

De lift gaat dan open en tot hun verbazing staat daar al het personeel. Ze klappen als ze de lift uitkomen. Julia vraagt verlegen: ‘Doen ze dat altijd, nadat jullie een overname hebben afgerond?’

‘Nee, dit is ook nieuw voor mij!’

Opeens horen ze Niki roepen: ‘Christopher, laat zien, dat je om haar geeft!’

Christopher moet nu hard lachen. ‘Ik had het kunnen weten! Dana!’

Dan pakt hij Julia vast en kust haar teder. Er klinkt gejoel, maar ook meer applaus. Julia moet hevig blozen, maar als Christopher haar loslaat, pakt zijn hand vast met de bedoeling hem niet meer los te laten. Christopher neemt dan het woord en zegt lachend: ‘Daarmee we dan ook meteen duidelijk zijn, Julia en ik zijn samen.

En nee, dat is niet de reden, waarom ik het uit heb gemaakt met Christine. Dat zat er allang aan te komen, en ik denk, dat iedereen hier dat wel wist.

Maar er is nog ander nieuws over Julia: Ze zal hier ook komen werken. En niet omdat ze nu mijn vriendin is, maar omdat ze verdomd goed is in haar vak. Mijn vader zag het goed en heeft haar meteen een baan aangeboden, die ze gelukkig voor mij, heeft aangenomen! Dus ze zal hier ook blijven! Ik hoop, dat jullie haar met meer respect zullen behandelen!’

‘Ze is in ieder geval al niet bang voor de rendieren, dat is al een goede start!’

Julia en Christopher moeten lachen. Julia zegt dan: ‘Die rendieren zijn schatjes! Waarom zou je daar bang voor moeten zijn?’

Een man zegt dan: ‘Ik heb jarenlang voor deze rendieren gezorgd. Geloof me, als ze je niet mogen, dan heb je reden om bang te zijn! Maar ze wisten, dat ze van jou niets te duchten hebben. Rendieren zijn een zeer goede graadmeter om erachter te komen, of iemand deugt. En Rudolph is nog wel het lastigste te overtuigen. Dat is echt een rebel, maar je had hem al meteen voor je gewonnen.’

Christopher lacht. ‘Ik ken nog iemand, die daar slachtoffer van is!’

Er wordt hard gelachen om de zelfspot van Christopher. Hij zegt dan: ‘Zo, de werkdag is voor iedereen voorbij! Kom, we gaan naar huis!’

Hij is blij, dat er zo goed gereageerd wordt op Julia. Dat geeft hem goede moed voor de toekomst. Nu zijn familie nog…

Ze rijden dan naar het pension, waar Julia haar spullen pakt en wil dan haar verblijf afrekenen. Karen glimlacht naar haar. ‘Dat is niet nodig, het is al betaald, met de complimenten van Klaus Enterprices!’

‘Nou ja, erg veel ben ik hier niet geweest, maar ik vond het hier wel erg fijn! De bedden waren goed, de kamers waren prachtig, en ik kan een verblijf hier iedereen aanbevelen!’

‘Dat vind ik fijn van je, dat je dit zegt! En nou veel plezier bij de familie Klaus. Geloof me, dat is een speciale ervaring!’

Ze geven elkaar een omhelzing en dan wacht Julia op Christopher. Gelukkig is hij er al snel, hij komt zelfs even naar binnen om Julia te halen. Waar Karen bij is, geeft hij haar een zoen.

‘Zo! Dus het is eindelijk gebeurd? Jullie dansen niet meer om elkaar heen?’

Christopher lacht. ‘We zullen nog wel dansen, maar niet om elkaar heen!’

‘Dat is goed nieuws! Ik wist al meteen, dat het wel eens iets tussen jullie twee kon worden!’

‘En Niki kennende weet nu al bijna de hele stad het, dus ik hoef het ook niet meer te verbergen.’

‘Ik hoorde al, dat de breuk tussen jou en Christine niet zo fijn is gegaan?’

‘Zo! Nieuws gaat snel hier! Maar helaas is dat waar. Geen idee, wat haar mankeert. Ik was vrij duidelijk tegen haar, en ze wilde het niet accepteren. Laat ik het zo zeggen, het verdiende geen schoonheidsprijs.’

‘Een breuk is nooit een schoonheidsprijs, Chris! Maar als paar passen jij en Julia veel beter bij elkaar. En dat is dan mijn bescheiden mening!’

‘Dank je, Karen! Maar we moeten opschieten, anders wordt mijn moeder boos!’

Ze nemen afscheid en rijden dan richting het huis van Christophers ouders. Onderweg moet Christopher nog even flink op de rem, als een kudde rendieren oversteekt. Hij moet even lachen. ‘Julia, je had echt helemaal gelijk! Nu ben ik echt helemaal overtuigd, dat het niet mijn schuld is geweest. Nadika kan wellicht emotioneel zijn geweest, maar dat zou haar nooit zo mogen beïnvloeden, dat ze dat ongeluk kreeg. Ik had meer vertrouwen in haar moeten hebben!’

‘Dan vertel haar dat dan ook!’

‘Dat zal ik ook zeker doen, na het eten denk ik. Want we zijn al laat, en ik denk niet, dat ik haar nog even apart kan spreken, voordat we gaan eten.’

Ze rijden dan de lange inrit op naar het huis van zijn ouders. Julia kijkt haar ogen uit. Het is een nogal groot huis, dat je al vanaf ver kunt zien liggen. Duizenden lichtjes versieren het huis. Lachend zegt ze: ‘Stroom kost hier duidelijk niet zo heel veel!’

Christopher lacht. ‘We hebben onze eigen generator in de stroom, die langs ons huis loopt. Die levert meer dan genoeg stroom voor een groot huishouden, en dan hebben we ook nog een windmolen en wat zonnecellen. Geen gebrek aan stroom dus!’

‘Dit ziet er gewoon magisch uit! Al die lichtjes!’

‘Dat is ook de bedoeling! Klaus talo wordt hier in de omgeving ook gezien als een soort magische plek. Dat komt vooral mijn vader en grootvader. Door hun positie nemen ze een speciale plek in op onze tradities. En omdat onze tradities erg verweven zijn met onze historie, geeft dan wel een bepaalde sfeer.

Maar het zal ook wel komen, doordat iedereen in Rovaniemi en omgeving met kerst een persoonlijke gift krijgt van mijn vader en grootvader. Dat doen ze ieder jaar en iedereen krijgt ook wat. Ze willen de traditie van Joulupukki in ere houden. Naar goed gebruik krijgen ze iets eetbaars, kinderen krijgen speelgoed.’

‘Maar dit is een best groot gebied! En je kunt met de beste wil Rovaniemi ook geen hele kleine stad noemen!’

‘Tja, en toch krijgen ze het ieder jaar weer voor elkaar. Niemand wordt vergeten, zelfs niet de mensen, die hier logeren. Dat daar een hele organisatie aan vooraf gaat, dat spreekt voor zich! Waarom denk je, dat mijn vader, en ook mijn grootvader, het rond deze tijd zo druk hebben?’

‘Dus ze spelen als het ware voor kerstman?’

‘Ja, zo kun je het wel zien! Het is een traditie, die al enkele eeuwen oud is, en gaat terug naar de eerste Klaus, die zich hier vestigde. Het is sindsdien wel gegroeid, want hij gaf eerst zijn speelgoed aan de minder bedeelden, en dat waren er toch wel wat. Maar later, toen zijn zoon mee ging doen, en zijn vrouw meer inbreng kreeg, zijn ze dat gaan uitbreiden.

Dat is het werkelijke verhaal van de kerstman, of zoals ze dat hier noemen: Joulapukki. Dat is eigenlijk nog een ouder gebruik, maar mijn voorvaderen hebben er een andere draai aan gegeven.’

‘Wauw! Dus ik ben nu een vriendin van een toekomstige kerstman?’

‘Dat valt nog te bezien, Julia! Je bent nog niet goedgekeurd door de familie!’

‘Oei, nu maak je me wel zenuwachtig!’

Christopher zet dan zijn wagen voor het huis neer. Het is echt prachtig versierd, met veel kerstgroen, slingers, lampjes, en andere versieringen. Het ziet er sprookjesachtig uit! Julia is best onder de indruk. Zelfs al zou Christopher haar niets verteld hebben over zijn familietradities, die haar wat meer inzicht geven, waarom dit alles is. Het maakt haar wel wat zenuwachtig om wat komen gaat.

Maar Christopher is bij haar, en dat is alles, wat ze nodig heeft. Ze raapt haar moed samen, en volgt Christopher het huis in. Christopher toont zich een heer door ook haar koffer te dragen, evenals de zijne. Eenmaal binnen roept hij: ‘We zijn er!’

Vrijwel meteen komen er wat mensen tevoorschijn om hen te begroeten. Allereerst zijn moeder, die eerst haar zoon begroet met een warme omhelzing. Dan richt ze haar aandacht op Julia.

‘Dan moet jij Julia zijn! Oh, wat ben je een mooie meid! Ik ben Liliane en ik heet je hartelijk welkom hier in huis!’

Ze geeft dan een knikje naar Christopher, en de glimlach van Christopher is veel betekenend. Dan komt uiteraard Oataren, die in haar oor fluistert: ‘Ik hoorde net goede geruchten. Is het waar?’

Julia lacht. ‘Helemaal waar!’

‘Mijn zegen hebben jullie!’

Dan is het de beurt aan de grootouders van Christopher. Eerst haar grootmoeder. Ze is een mooie, maar oude vrouw, maar ondanks haar leeftijd heeft ze niets van haar schoonheid ingeleverd en straal kracht uit. Julia en de oude vrouw kijken elkaar aan.

De oude vrouw glimlacht. ‘Ik kan aan je zien, dat je wat nerveus bent, maar ook dat je je hier thuis en welkom voelt! Dat doet me deugd. En net als de rest heb ik vele goede geruchten over je gehoord. Een aanwinst voor het bedrijf, en de goedkeuring van de rendieren had je ook al! En voordat ik het vergeet, mijn naam is Nana!’

Julia is wat verbaasd en de vrouw moet lachen.

‘Santa Klaus hears all and knows it all! Maar van wie denk je, dat ze het horen? Juist, van hun vrouwen!’

Julia moet dan hard lachen. ‘Sorry, maar dat is zo grappig! Maar waarschijnlijk wel de waarheid!’

‘Natuurlijk is het de waarheid, niet Pauli?’

De oude man knikt glimlachend. De man heeft een indrukwekkende witte baard, waar zelfs Julia wat verlegen van wordt. Het is of de man dwars door haar heen kijkt met zijn vriendelijk ogen. Als Julia al een beeld had van een echte kerstman, dan zou het de opa van Christopher moeten zijn. Het is, dat hij geen rood pak aan heeft, en zijn dikke buik ontbreekt. Hij is bij de beste wil niet mager te noemen, maar zoals de meeste oudere mannen wat gezet, maar niet dik. Maar qua gelaatstrekken is het zuiver Christopher.

‘Welkom in Klaus Talo. Je zal nog wel niet goed Fins kennen, maar dat betekent het huis van de familie Klaus. Je hebt de afgelopen dagen je goed door alles heen geslagen. En dat is iets, waar je oprecht trots op mag zijn! Oataren heeft me op de hoogte gehouden van je ontwikkeling.’

‘Dank u, mijnheer Klaus. En vergeef u als ik dit zeg, maar als ik ooit een beeld zou hebben van een echte kerstman, dan zou u helemaal geen slecht figuur slaan!’

De man lacht. ‘Dat noem ik een waar compliment! Ik doe mijn best om er als de echte kerstman uit te zien, ook gezien de historie van onze familie. Maar het wil nog niet zo lukken met de dikke buik en dat zal ook wel nooit gebeuren, dankzij de inspanningen van mijn lieftallige echtgenote Nana!’

Strijdlustig zegt ze dan: ‘En dat is maar goed ook! Ik heb geen zin in een vetzak in ons bed!’

Iedereen moet even lachen, omdat het wel duidelijk is, dat ze gespeeld boos is. De liefde voor elkaar is nog duidelijk zichtbaar. Pauli zegt dan tegen Christopher: ‘En heb je deze uiterst charmante dame al laten weten, hoe je je voelt?’

Christopher glimlacht. ‘Je bedoelt dit, grootvader?’

En voor de ogen van iedereen kust hij Julia.

Pauli lacht. ‘Ja, dat is wat ik bedoelde en het is duidelijk! Mijn zegen heb je! Dit is wel goed!’

Ook Nana knikt. ‘Ja, dat ben ik met Pauli eens. Ik zag het al, toen ik ze allebei zag. Ze stralen allebei zo, en dat doen alleen verliefde mensen… En mijn zegen hebben jullie ook!’

Dat is een hele opluchting voor Christopher. Maar hij weet ook, dat ze er nog niet zijn. Het is namelijk de beurt aan Dana en Nadika, en die zijn er nog niet. Ze lopen dan de woonkamer van het huis binnen. Julia is diep onder de indruk, want alles is weelderig versierd met allerlei ornamenten, slingers en een enorme kerstboom, die tot aan het plafond rijkt en dat is best hoog in dit huis, minstens drie meter.

‘Oh, wat is het mooi hier! En zo gezellig! Die versieringen moeten al heel oud zijn!’

Julia bekijkt aandachtig alle versieringen. Christopher houdt zich wat op de achtergrond en zijn moeder zegt dan: ‘Goede keuze, jongen! Ze heeft het allemaal!’

Christopher glimlacht blij. ‘Nu Nadika nog!’

‘Denk je, dat ze problemen gaat maken?’

‘Je weet het nooit bij haar. Maar ik ben nu wel blij, dat ze het destijds tegenhield.’

‘Als het ongeluk niet was gebeurd, zou je dan met Christine getrouwd zijn?’

‘Ik weet het niet. Misschien wel. Maar het is niet gebeurd. En nu weet ik, dat ik met Julia een veel betere keuze heb gemaakt. Maar hoe verliefd ik nu ook op haar ben, als Nadika haar afkeurt, zal ik haar wens respecteren. Zo zijn onze tradities en daar wil ik trouw aan blijven. Ook al doet het dan flink pijn!’

‘Het zal niet nodig zijn, daar ben ik van overtuigd! En je hebt het hard van haar te pakken, ik zie het aan je!’

‘Is het zo duidelijk? Ach, het kan me niets interesseren. Ik kan me nog goed herinneren, dat ik haar voor het eerst zag. Het is iets, dat ik nooit meer zal vergeten! Ze stond daar, samen met Karen. Het was echt, alsof de bliksem me trof! Ik kan het niet beschrijven!’

‘Dan weet je ook, dat ze de ware voor je is. En Nadika zal dat ook zien. Maak je geen zorgen! Als wij het al meteen zien, dan kan zij het ook!’

‘Ik hoop het echt!’

‘Weet ze het al van Dana en Nadika?’

‘Ik heb het haar al verteld. Ik wilde niet, dat ze verbaasd stond te kijken. Ze reageerde er positief op. Wel eerlijk, zei dat ze er nog nooit mee te maken heeft gehad. Maar ze stond er open in.’

‘Nou zijn ze daar in Nederland ook wel wat anders in mentaliteit op dat gebied. Daar accepteren ze dat gemakkelijker. Maar wat ik zo van je vader gehoord heb, past ze hier ook wel qua karakter. En is het echt waar, dat Rudolph al meteen dol op haar was?’

‘O ja, hij was niet weg bij haar te slaan. Ze was eerst nog wat geïmponeerd door hun formaat, maar daarna was ze al grote vrienden met de rendieren.’

‘Zie je nou wel, zelfs de rendieren geven je hun zegen!’

Ze horen dan een auto stoppen en Liliane zegt dan tegen Christopher: ‘Blijf jij maar hier met Julia. Wij zullen Nadika wel even helpen!’

Christopher knikt en loopt naar Julia. Hij praat wat met haar en geeft haar uitleg over de dingen, waar ze naar kijkt. En dan horen ze achter hen wat geluiden. Dana komt binnen met een jonge vrouw, die in een rolstoel zit. Christopher en Julia draaien zich om en Christopher kijkt hoopvol naar zijn jongere zus.

‘Nadika! Leuk, dat je er bent!’

‘Slijmbal! Ik zie en hoor, dat je een nieuwe vlam in je leven hebt?’

‘Ja, met jouw goedvinden wel! Zo niet, dan heb ik me daar bij neer te leggen.’

Julia kijkt wat verbaasd, maar voordat ze iets kan zeggen, zegt Nadika: ‘Het is goed, dat je dat zegt. En nee, ik vind het niet goed!’

Er wordt door iedereen geschokt gereageerd. ‘Nadika, hoe kun je zoiets zeggen, als je haar amper hebt gesproken of gezien?’

Nadika zucht. ‘Laat me dan ook uitpraten! Ik was nog niet klaar!’

Iedereen kijkt verbaasd. ‘Nee, ik vind het niet goed, zolang jij nog steeds niet kunt accepteren, dat je niet schuldig bent aan het ongeluk!’

Iedereen hapt even naar adem, ze weten heel goed, hoe gevoelig dit bij Christopher ligt.

Maar Christopher begint te lachen. Ook Nadika kijkt verbaasd, evenals de rest. Op Julia na, die nu weet, dat het wel goed zit.

‘Wat ben je nu aan het lachen?’, vraag Nadika.

‘Omdat ik weet, dat het nooit mijn schuld kon zijn. Nou ja, ik heb er wellicht voor gezorgd, dat je wat overstuur was, en wellicht minder goed oplette, maar Julia heeft me een spiegel voorgehouden. En vanavond moest ik zelf flink in de ankers voor wat rendieren. En toen kon ik niets anders meer, dan jou gelijk geven. Het was niet mijn schuld. Het had iedereen kunnen gebeuren, alleen had jij de pech, dat jij op dat moment daar was!

Maar het heeft ook geen zin om in het verleden te blijven hangen! Nu ik Julia ken, wil ik naar de toekomst kijken. Samen de wereld veroveren met onze nieuwe taken. Je hebt toch gehoord, dat ze hier blijft? En bij ons komt werken?’

‘Natuurlijk! Waar heb ik anders Dana voor? Wie houdt me anders op de hoogte, wat jij allemaal uitspookt!’

Dan glimlacht Nadika. ‘Je meent het dus echt? Je voelt je er niet meer verantwoordelijk voor?’

‘Anders. Ik voel me er nog wel verantwoordelijk voor, dat ik je overstuur heb gemaakt, maar je had een goede reden. Maar ik kan nu accepteren, dat het niet alleen mijn schuld was. Dat is het grote verschil. Ik hoop, dat het genoeg voor je is?’

Hij kijkt haar smekend aan. ‘Hoe kan ik daar nu nog nee op zeggen?’

Ze moet lachen, als ze de opluchting op zijn gezicht ziet. Ze zegt dan: ‘Oh, alleen al dat gezicht was al deze poppenkast waard!’

‘Dus je zit me hier straal voor de gek te houden?’

‘Och, grote broer van me! Hoe kan ik jou nu pijn doen, als ik zoveel goede berichten van Dana over Julia hoor? Jullie hadden altijd al mijn zegen! En nu ik haar zie, kan ik niet blijer zijn!

En o ja, voordat ik het vergeet… Ik heb die rolstoel niet meer nodig…’

Tot ieders verbazing staat ze gewoon op en loopt dan richting Julia om haar te omhelzen.

Oataren zegt dan: ‘Wat is dit, Nadika?’

Nadika glimlacht. ‘Ik heb voorlopig nog wel krukken nodig, maar ik ga echt helemaal herstellen! Je weet toch, dat ik laatst weg ben geweest voor een onderzoek met die ene dokter?’

‘Ja, maar je zei, dat het op niets uit was gelopen!’

‘Niet helemaal! Hij kon me opereren, het was niet eens een hele zware ingreep! Het bleek zoiets simpels te zijn als een beknelde zenuw. Daarvoor moest hij wel een pees doorsnijden, en elders bevestigen, en ik moet het voorlopig ook nog heel voorzichtig aandoen, maar ik zal weer kunnen lopen! Het zal nooit meer hetzelfde zijn, en soms zal ik de rolstoel ook nog wel nodig blijven houden, maar ik mag en kan weer lopen!

Ik wilde het pas met Kerstavond vertellen, maar dit is net zo goed als ieder moment!’

Ze krijgt dan van iedereen felicitaties en knuffels.

‘Wel wat voorzichtig! Ik moet nog genezen van de operatie! Maar het voelt zo goed om weer te kunnen lopen zonder pijn! Nou ja, het trekt nog wel een beetje, maar dat komt doordat die pees weer moet genezen. Dat duurt nog een tijdje.’

Opeens gaat er een lichtje branden bij Nana. ‘Zeg me niet, dat jullie verloving te maken heeft met die operatie?’

Nadika glimlacht. ‘Natuurlijk wel! Het was de dag, dat ik voor het eerst een stap mocht zetten. Dana was erbij. Ik voelde niet meer de pijn, die ik anders voelde. En ik wist meteen, wat ik dan zou doen. Dus heb ik haar gevraagd! Ze is er altijd voor me geweest, heeft me door dik en dun gesteund. Ik moet toegeven, toen ze me bekende, dat ze gevoelens voor me had, die verder gingen dan onze vriendschap, heb ik wel even getwijfeld. Een relatie met een vrouw was niet wat ik verwacht had in mijn leven.

Maar ik wilde haar ook niet kwijt. Dacht dat het eerst een bevlieging van haar was. Maar ik had zo’n ongelijk! Ik had nooit iemand beter kunnen vinden, die beter bij me past.

En dat hoop ik nu ook voor Christopher en wat ik hoor, past ze meer dan duizend keer beter dan Christine! En mijn dag was al helemaal goed, toen ik hoorde, dat ze door vader ontslagen was! Zoiets gun je normaal niemand, maar haar wel. Ze had bijna onze familie uit elkaar gedreven! En kijk nu eens! We zijn nu helemaal compleet, iedereen is gelukkig!’

Dan zwijgt ze een moment. ‘Er mist alleen nog één ding. En dat is de Klaus Ring…’

Pauli lacht. ‘Je hebt groot gelijk, dat missen we inderdaad nog! Ik zal hem wel pakken! Maar het is niet aan mij om aan Julia te geven! Ik denk, dat ik dan flink op mijn donder krijg van Nana!’

Nana reageert meteen: ‘Grapjas! Geef de ring maar aan Christopher, die moet immers ook de ring aan Julia geven!’

Julia kijkt even wat wantrouwend. Ze fluistert naar Christopher: ‘Over welke ring hebben ze het? En waarom moet jij me die geven?’

‘De Klausring! Zodra we achttien geworden zijn, krijgt ieder lid van onze familie een ring van de familie. Die wordt speciaal gemaakt voor ons. Daar staat ons familiewapen op. Het wil zeggen, dat je lid bent van onze familie. Je maakt dan deel uit van onze tradities, met alle regels, die daarbij horen.’

‘Ow, dat is dus ook nog wel wat! Dus daarom heb je ook de toestemming van iedereen nodig?’

Christopher knikt. Dan komt zijn grootvader terug met een klein doosje. Julia is wel wat zenuwachtig. Ze hoopt, dat de ring haar past. Christopher opent het doosje voor haar. Het is een sierlijke ring, iets anders dan de ring, die hij zelf draagt, maar er zit wel hetzelfde wapenteken op de voorkant. Haar handen trillen wat van de spanning. En dan schuift hij haar de ring om haar vinger. Ze is verbaasd, dat deze precies past. Ook Christopher heeft het gezien.

‘Past perfect!’

Er wordt dan opgelucht gereageerd. Julia bekijkt de ring. ‘Dat is ook nog een hele mooie ring! En hij past echt perfect! Is het toeval, dat de maat goed is?’

Pauli lacht en schudt zijn hoofd. ‘Nee, mijn kind! Dat is geen toeval! Deze ringen zijn al eeuwenlang een traditie in onze familie. Op het moment, dat Christopher achttien werd, is ook deze ring gemaakt. We wisten dus toen nog niet, dat jij ooit in onze levens zou komen. Vraag me niet, hoe het precies werkt, maar tot nu toe is het nog nooit voorgekomen, dat een ring niet paste.

Nou ja, dat lieg ik. In onze historie is er één geval geweest, en dat is ook de reden geweest, dat destijds het huwelijk afgeketst is. En sindsdien is er altijd een stemming geweest van alle direct familieleden om dit soort debacle te voorkomen.

En zoals je ziet, kun je alleen maar de voorbestemde partner van Christopher zijn! Je hebt onze zegen, de ring past!

Dus nu behoor je toe aan onze familie, met alle tradities en geheimen. Het is alleen voor het eerst, dat een buitenstaander, die niet Samisch is, tot onze familie toetreedt!’

Christopher zegt daarop: ‘Nou, daarover gesproken! Afgelopen nacht hebben ik en Julia in de blokhut overnacht. Jullie zullen het verhaal inmiddels al gehoord hebben, dus dat hoef ik niet nog eens uit te leggen…’

‘Nee, maar het was erg onverantwoordelijk van je!’

‘Weet ik, en maar er is niets ernstigs gebeurd! Als het niet anders gekund had, dan had ik wel de weg om het meer genomen, maar ik wilde wel op tijd terug zijn voor het werk. Anders had het bijna een halve dag gekost!’

‘Oké, maar wat wilde je zeggen?’

‘Nou, we lagen ieder in een slaapzak om de kachel heen. Je weet, hoe koud het daar kan worden. Maar Julia droomde die nacht, en niet bepaald zacht. Ik werd er wakker van! Ze riep eerst mijn naam, daar werd ik wakker van. En daarna riep ze, dat ze van me hield, maar dan in het Samisch!’

Julia kijkt Christopher aan. ‘Dat had je me niet verteld! Ik heb je alleen verteld, dat ik me niets kon herinneren, maar jij zei me, dat je niet alles goed kon verstaan!’

‘Ik wilde je niet in verlegenheid brengen, Julia! Je weet wel…’

Julia knikt. ‘Christine…’

Christopher zegt dan: ‘Dat is geschiedenis…’

Julia vult hem aan. ‘En daar praten we niet meer over!’

Julia krijgt dan van iedereen weer knuffels, maar de fijnste vindt ze toch die van Christopher, die haar nog een keer zoent.

En dan zegt Liliane: ‘En nu aan tafel! Ik heb niet voor niets zo lang in de keuken gestaan!’

Lachend gaat iedereen aan tafel zitten en er wordt vrolijk met elkaar gepraat en vooral Nadika vertelt over haar operatie en haar vooruitgang van haar gezondheid. Na het eten krijgt Julia een berichtje van haar ouders, dat ze net vertrokken zijn vanaf en dus die avond al in Rovaniemi, zoals ook de bedoeling was. Oataren heeft kosten noch moeite gespaard om haar ouders naar Finland te krijgen, een veel te dure vlucht had hij er wel voor over om haar ouders hier te krijgen.

Christopher kijkt op de klok. ‘Dan zijn ze dus om negen uur hier? Dan halen ik en Julia hen wel even af!’

Nadika zegt dan lachend: ‘Kijk je wel uit met overstekende rendieren?’

Christopher lacht. ‘Ja, steek er nu maar de draak mee! Ik had toch liever, dat je er geen grapjes over maakt, Nadika. Dat ik me niet meer schuldig voel, wil niet zeggen, dat ik het ongeluk niet erg vond!’

‘O ja, sorry!’

Rond half negen vertrekken Christopher en Julia naar het vliegveld om haar ouders op te halen. Als ze weg zijn, zegt Nana: ‘Wat een verfrissende jonge dame! Ik mag haar wel. Geen poespas, geen verkeerd woord uit haar mond. Ze is zeker niet bang, en een absolute schoonheid. Christopher mag in zijn handjes klappen en god op zijn blote knieën danken, dat hij haar mocht vinden!’

Pauli knikt, maar moet dan lachen, en Oataren lacht met hem mee.

Liliane en Nana kijken hun mannen verbaasd aan. ‘Wat lachen jullie nou?’

‘Nou ja, dat Julia hier is, is misschien niet helemaal toeval…’

‘Wat hebben jullie nu weer uitgehaald?’

‘Niets, alleen het toeval een beetje geholpen.’

‘En?’

‘Misschien hebben we daarvoor nog een bedrijf gekocht. Het bedrijf, waar Julia werkte…’

‘Wat?’

‘Nou ja, toen we met de overname met Weigong Toys begonnen, waren we kort in Nederland. Pauli zei me, dat meid, die daar zit, dat zou de perfecte vrouw voor Chris zijn. Ze is mooi, duidelijk slim, anders zou ze hier niet werken. Op dat moment hebben we er niets mee gedaan. Maar het toeval wilde, dat we op de weg terug naast een van de aandeelhouders in het vliegtuig zaten.

We hebben tijdens de vlucht zijn aandelen overgenomen, gewoon omdat het een goede deal was. Hij wilde cashen, het bedrijf was gezond en het leek ons wel handig om zo’n bedrijf te hebben voor toekomstige overnames.

Toen nog steeds niet gedacht aan die meid, liever gezegd Julia. Tot Pauli nog eens laat belde naar het bedrijf om de directeur te spreken. In plaats daarvan kreeg hij Julia aan de lijn. Ze stond hem netjes en correct te woord, Pauli vertelde haar, dat hij de nieuwe grootaandeelhouder was van het bedrijf was, en dat hij mijnheer Meenderd wilde spreken. Die was er niet.’

Pauli neemt het dan over. ‘Ik had niet eens in de gaten, dat het al negen uur ’s avonds was. Ik was bezig met die overname en was gewoon de tijd vergeten. En toen vroeg ik haar, wat ze nog zo laat daar deed. Ze was toevallig wat cijfers van Weigong aan het controleren. Ik was heel eerlijk tegen haar, vertelde haar, dat wij ook de partij waren, die Weigong wilde overnemen, en wat ze dacht over hun cijfers. Ze was professioneel, vertelde me zonder omwegen wat er mis was met de cijfers, die ik vervolgens later ook overlegd heb aan Weigong zelf. Maar wat me bijbleef, is dat ze duidelijk goede capaciteiten had, kennis van zaken, dus ik vroeg haar, of ze toevallig ook de dag daar zijn geweest, toen wij daar waren.

Ze bevestigde, vertelde me zelfs waar haar bureau stond.

Ik wist toen, dat het dezelfde vrouw was, dan ik tegen Oataren zei, dat een goede vrouw voor Chris zou kunnen zijn. En toen hebben we een en ander gepusht. Als het niets geworden was, dan was er niets verloren geweest. Maar het pakte gelukkig goed uit. Zoals ik altijd zeg, alles wat in onze familie gebeurt, dat gebeurt met een reden. In dit geval moest het zo zijn, dat we Julia in Nederland vonden. We moesten alleen een reden vinden om haar hier te krijgen en in contact met Chris te zien krijgen.’

Nana zegt dan: ‘En het helpt natuurlijk ook, dat we invloed hebben op vrijwel alle hotels en pensions hier, dus jullie zorgden ervoor, dat Julia enkel een plekje kon krijgen bij Karen. Oh, jullie verdienen eigenlijk een draai om jullie oren! Maar het is jullie vergeven, omdat het goed heeft uitgepakt!’

Pauli lacht. ‘Dacht je, dat we het anders verteld hadden?’

Nana schudt haar hoofd, terwijl ze lacht. ‘Jullie zijn een stelletje… Ach, wat moeten we met ze aanvangen, Liliane?’

‘Ik weet wel iets. Ze mogen het lekker opbiechten bij Julia en Christopher! Laat die ze maar een straf bedenken! Ze hebben met hun leven zitten prutsen, dus ze mogen ook over hen oordelen!’

‘Ja, dat lijkt me een heel goed idee! En als ze het niet doen, tja, dan mogen ze dus een hele lange tijd op de logeerkamer slapen! Dat zal ze leren!’

‘Deal!’

Nu kijken Oataren en Pauli beteuterd en schateren de dames het uit van het lachen, ook Dana en Nadika moeten lachen. Oataren zegt dan tegen zijn dochter: ‘Zeg er eens wat van tegen je moeder?’

‘O nee, dit hebben jullie zelf gedaan, daar ga ik mijn vingers niet aan branden! Maar als ik eerlijk ben, vind ik het wel een super grap! Wel eentje met een goede uitkomst!’

Oataren pakt het dan sportief op. ‘Oké, een beetje straf hebben we wel verdiend. Maar wanneer moeten we het vertellen? Toch niet zo meteen al? Dat zou niet leuk zijn voor Julia en haar ouders!’

‘Als haar ouders weer terug naar huis zijn. Maar voor het einde van januari! En welke straf ze je ook bedenken, je doet het!’

‘Ja, dat is wel goed. We zijn misschien ook wel een beetje over onze grenzen gegaan. Dus we doen, wat ze ons dan opdragen, niet pap?’

Pauli knikt. ‘Ach, wat voor straf ze ons ook opdragen, ik doe het met liefde! Als ik nu zie, hoe verliefd Chris is, ik zou er zelfs naakt voor door Helsinki rennen!’

Nana lacht. ‘Ik denk, dat daar niemand op staat te wachten, Pauli!’

‘Weet ik ook wel, maar het gaat om het principe!’

Iedereen moet dan toch wel hard lachen om de streken, die ze hebben uitgehaald.