Honing - 4

Het was zo gemakkelijk om zijn kamernummer te ontfutselen aan een weerloze receptionist. Het Grand Plaza Hotel gaat nochtans prat op zijn superieure discretie en waterdichte beveiliging.

Hij ligt nog minstens twaalf uur in observatie in het hospitaal. Ze had dus ruim de tijd om zijn kamer te onderzoeken. Een naïeve schoonmaakster liet haar binnen.

“Zo, meneer Storm’s businesssuite. Een bureau met daarop stapels papieren, twee laptops, en elektronisch materiaal. Een lege holster. Tiens… Meneer heeft een wapen... Dat had ik niet van hem verwacht…”

Ze inspecteerde snel de hele suite op afluisterapparatuur.

Dan ging haar interesse uit naar het Samsonitekoffertje. Ze gebruikte de felle lamp van haar smartphone om in het slot naar het mechanisme te kijken. Een oud ding! Tot op de draad versleten. Waarom hield hij dit nog? Raar. Nog één van de eerste generatie met rotatieslot, gemakkelijk te kraken. Blindelings, zuiver op het gevoel, draaide ze de ringen één voor één. “Voilà.” De koffer klikte open.

Ze keek in het koffertje. Stapeltjes bankbiljetten. Een GEN1 tracker. Prima. En handboeien. In hemelsnaam, handboeien, waarom? En, ook zeer interessant, drie paspoorten. Ze opende de paspoorten. “Mm, allemaal op naam van Storm, maar diverse nationaliteiten.”

Onder de paspoorten lag een dossier.

Net toen ze het dossier wilde openen hoorde ze de klik van een sleutel in de deur, en stommelende voetstappen..

“Merde, hij is al terug! Hoe kan dat nu? Improviseren…”

Storm stond in de kamer en zag haar geknield aan zijn bureau zitten met het koffertje open.

“Hé daar! Jij…. Jij… daar, blijf daar eens uit!” riep hij en trok in een reflex zijn pistool uit de rechterzak van zijn overjas.

Hij hield haar onder schot, beide handen rond het trillende pistool. Ze keek niet op.

“Wie ben jij? Jij! Ho…” zei hij verbaasd. “Wat doe je daar… Je… Jij bent dus eigenlijk geïnteresseerd in mijn winkeltje. Had ik kunnen denken… Wie heeft je gestuurd?”

Zij antwoordde niet. Ja natuurlijk, ze is gestuurd. Ze heeft de opdracht om hem te bespioneren. En ook de opdracht om hem te beschermen tegen elke dreiging.

“Wat nu… hoe heet je?”

Ze keek Storm niet aan.

“…Honey.”

“Dat is toch geen echte voornaam? Hoe heet je écht? Dat is lastig… U begrijpt toch dat ik nu verplicht ben de politie te verwittigen,” zei hij stoer. “Wilt u opstaan alsjeblief en zich omdraaien?”

Ze stond op en draaide zich om, ze verzette zich niet. Hij klikte één handboei rond haar linkerpols.

“Ga op het bed zitten! Alstublieft.” verzocht hij vriendelijk, op dezelfde toon waarop hij zijn medewerkers placht instructies te geven.

Ze deed het. Ze keek hem nog steeds niet aan. Hij maakte de handboei vast aan het metalen hoofdeinde van het bed.

Haar ogen had ze tot spleetjes geknepen. Was ze woedend op zichzelf dat ze zich als een amateur had laten betrappen? Of deed ze alsof? Voor iemand als Honey zou het toch poepsimpel zijn om deze situatie om te draaien?

Zijn ogen konden niet wegkijken van haar kleren die haar vrouwelijke vormen niet verhulden. Hij slikte. Was het door die hersenschudding of betoverde ze hem echt? Zijn initiële woede transformeerde in opwinding. Daar zat een geheimzinnige, waanzinnig verleidelijke, vrouw op zijn bed, vastgeketend met handboeien. Haar korte rok was een beetje omhoog gekropen, zijn ogen gleden van haar dijen naar haar voeten. Ze droeg veel te hoge o zo sexy pumps, zijn blik gleed weer omhoog. Haar blouse stond strak gespannen over haar borsten, die het punt stonden eruit te barsten, zo leek het.

Hij wou weten wat ze hier eigenlijk deed.

Ze keek hem aan.

Wat was dat?? Het leek of iemand de afstandsbesturing van zijn ogen had overgenomen.

Zij liet zijn blik over zichzelf glijden, het voelde aan alsof hij haar betastte met zijn ogen.

Ze liet haar lichaam bewust reageren op die gedachte. Haar tepels drukten duidelijk zichtbaar tegen de stof van haar blouse. Ze schudde héél eventjes met haar heupen en zag zijn ogen direct naar die heupen gaan. De bult in zijn broek werd duidelijker. O wat was die gemakkelijk te manipuleren! Okee, we doen nog een poging.

Ze bewoog zich opnieuw waardoor haar rok nog wat verder omhoog kroop en het bovenste knoopje van haar blouse spontaan open sprong.

Het zicht van zo'n prachtvrouw, vastgeketend aan zijn bed, bracht hem in zware verwarring. Dit had hij nog nooit meegemaakt. Hij kon niet uitsluiten dat hij droomde.

Hij sloot zijn ogen, ademde diep, opende voorzichtig zijn ogen. Ze zat er nog. Hij droomde niet.

Gespeeld woedend keek ze hem aan en fluisterde diep hijgend: “Maak me los, smeerlap!”

Hij trok zijn wenkbrauwen op, en hoorde zichzelf zeggen: “Mevrouw, excuses, u begrijpt toch dat ik verplicht was om u te immobiliseren,” en terwijl hij dit zei, besefte hijzelf ook hoe onnozel dit klonk.

En in een vlaag van rationeel plichtsbesef, in een soort automatisme, toetste hij een code op zijn smartphone en had snel contact met zijn thuisbasis.

“’t Ben ik. … moet je nu wat weten … complicatie… ... Ja ik heb een inbreekster betrapt op heterdaad… ja… ja… ik heb ze geïmmobiliseerd …. Ja! Zeg dat wel! Wat denk je? Bedrijfsspionage? Wie denk je? Toch weer niet? … OK jullie komen ze ophalen? … Nee, niet te veel geweld. Nee zeker geen politie bijhalen dat zou de deal erg compliceren. Gewoon meenemen en ondervragen. Waarheidsserum?? Hebben wij dat? … Grapje? Ha… ... OK Jacques … ik wacht…. Over één uur? OK ik wacht hier op de kamer… 888 … OK!”

“Eén uur de tijd om weg te komen,” dacht ze. “Nog ruim de tijd dus. Actie.”

Nu schakelde ze over op een basistactiek die altijd werkt, die van het onschuldige bange meisje.

“Wat bedoelt u met niet te veel geweld en geen politie,” vroeg ze met een bibberend stemmetje. Hij voelde spontaan een beetje medelijden, maar liet dit niet merken. Hij keek haar zijdelings aan met een gemaakt hautaine blik, want hij begreep onderbewust dat hij niet rechtstreeks in haar ogen mocht kijken. Hij zweeg.

“Ik… ik weet niet wat u denkt. Ik was alleen op zoek naar waardevolle spullen zoals uw Breitling die u gisteren om uw pols had.”

“Je beweert dus dat je een gewone dievegge bent,” zei hij een beetje minder smalend.

“J… j… jaa, wat zou ik anders zijn,” zei ze een beetje stamelend.

Ze zag een lichte twijfel in zijn ogen verschijnen. Een echte traan rolde over haar wang en haar onderlip trilde licht.

Hij was nog niet overtuigd, maar het scheelde niet veel.

Ze opende haar mond en riep aarzelend om hulp. Hij stond direct naast haar en legde zijn hand over haar mond.

“Nee! Nee! Wat denk jij te doen,” vroeg hij ontzet.

“Ik voel me veiliger in een cel bij de politie,“ mompelde ze onder zijn hand.

Hij wou bijna glimlachen. “Welke spion zou er om hulp van de politie roepen”, dacht hij, “misschien is ze toch wie ze zegt?”

Zijn achterdocht en vooral zijn voorzichtigheid en rationaliteit ebden weg bij het zien, voelen en ruiken van deze onwaarschijnlijk sexy vrouw op zijn bed.

Hij voelde haar zachte lippen onder zijn hand. “Ik haal mijn hand weg als je niet opnieuw gaat schreeuwen. Beloofd?”

Ze knikte met grote ogen.

Oogcontact.

Zijn duim raakte toevallig haar lippen en haar lippen probeerden zijn duim te volgen. Hij voelde haar warme adem langs zijn vingers gaan en voelde zijn lichaam al reageren… alweer. Wat was dat toch?! Het leek of haar ogen zijn handen dwongen om over haar borsten te strelen, terloops voelend dat haar tepels hard stonden. Hij voelde opnieuw een adrenalinestoot van opwinding.

Dit klopt niet, Storm, ze hypnotiseert je of zo, dacht hij.

Hij kón niet weerstaan aan haar onuitgesproken bevelen. Langzaam maakte hij één knoopje van haar blouse los, slikte toen hij haar ronde borsten in de kanten BH zag. Hij liet zijn wijsvinger de bolling van haar borsten die boven haar BH uitkwamen, strelen.

Haar ademhaling versnelde. Haar grote vochtige pupillen keken hem angstig aan. Ze liet zich achterovervallen op de zachte matras.

Een zachte kreun ontsnapte aan haar lippen. Hij boog zich over haar heen. Haar lippen trokken zijn lippen aan. Haar mond opende zich gewillig voor een sensuele zoen. Ergens was hij een beetje bang dat ze in zijn tong zou bijten, maar hij kon niet weerstaan aan de lokroep.

Zijn hand gleed van op haar buik onder de band van haar rok en zijn hand raakte haar slipje. Een rilling ging door haar heen, ze spreidde haar dijen een héél klein beetje en kantelde haar bekken omhoog, op zoek naar zijn nabije hand. Haar zijden slipje gleed over zijn hand en zijn vingers raakten heel even haar zachte haartjes – en hij trok haastig zijn hand terug. Hij hoorde hoe haar adem stokte. Zo oprecht dierlijk opgewonden zoals hij zich nu voelde had hij zelden, of ronduit nooit, meegemaakt. Hij voelde zijn hart bonzen, zijn hele lichaam tintelen, zijn hoofd leek te zweven. Hij rook haar betoverende zoete geur in haar hals, bewoog zijn lippen over haar huid in de richting van haar mond. Ze slaakte een heel zacht kreetje van verlangen toen hun lippen elkaar raakten. Hun tongen raakten elkaar, héél even. Ze smaakte romig zoet.

Hij wou iets oprecht liefs in haar oor fluisteren maar kwam niet verder dan: “… ik denk dat jij een spionne bent, ik zou dit eigenlijk niet mogen…”

Ze speelde de ironie mee en fluisterde terug: “… ik ben een eerzame eenzame vrouw en ik weet niet waar u het over heeft… ik was uw kamer aan het opruimen, dan heeft u mij gevangengenomen en nu bent u iets grensoverschrijdend aan het doen… Ja toch? Ga door ik geef toestemming! Mmmmm, mmmm. O, maak me los zodat ik u kan aanraken.”

Hij hief zijn hoofd en las de oprechtheid in haar glanzende ogen.

Het sleuteltje van de handboeien zat in zijn zak. Zonder voorbehoud gehoorzamend aan haar wens vergat hij alle voorzichtigheid en maakte hij haar boeien los.

Hij omhelsde haar nog intenser, hun benen haakten in elkaar.

“Ik ben in ieder geval al los,” dacht ze. Duizelig voelde ze zich, duizelig van lust. “Ik kan gemakkelijk wegkomen. Eerst wil ik nog een poging wagen.”

Ze voelde hoe hij onhandig haar BH wilde losmaken. Ze hielp een beetje. Ze nam zijn hand om haar eigen borst vast te grijpen.

“Kleed me uit, lieve jongen,” zei ze, zonder woorden.

Hij gehoorzaamde als een marionet van haar ogen en lichaamstaal. Hij trok haar blouse uit. Haar halfnaakte lichaam schreeuwde geluidloos als een Sirene, en hij kon niet weerstaan aan haar bevelen.

Haar handen knoopten zijn overhemd los en trokken het van zijn lijf.

Hij wist ergens héél ver in een uithoek van zijn rationele brein dat dit niet kón, dat hij haar niet kon vertrouwen, dat dit een vergissing van jewelste was, enzovoort, enzovoort. De kracht van haar dwingende gedachten was zo groot, en zijn lichaam was zo hard opgeladen, en een ontlading niet kon uitblijven. Zij nam hem bij zijn beide polsen vast en leidde hem tot recht boven haar. Zij keek hem aan, teder, lief. Letterlijk betoverend. Zij liet hem op haar neerdalen, haar blik niet afwendend.

Hij wilde zich begraven in haar, zo warm, geborgen.

Hij voelde dat ze stilhield en hij genoot van het zinderende gevoel van haar totale en liefhebbende omhelzing. Zij klemde zich om hem heen.

Ze greep zijn billen vast en hield hem stil, even geen beweging zodat ze hem helemaal heel bewust huid tegen huid, bekken tegen bekken, voelde alsof ze één wezen werden. Langzaam duwde ze haar heupen omhoog, en hield hem nog steviger vast aan zijn billen. Ze streelde hem hartstochtelijk. Het leek Storm of zij elkaar al jaren kenden, en alsof er buiten hun twee niets bestond. Zij wiegden in een perfecte langzame choreografie, intens, oprecht en wederzijds. De zindering in Storm’s lijf nam onverbiddelijk toe. Zijn ademhaling werd zwaarder.

Ze fluisterde woordjes in Storm’s oor. Hij hoorde haar niet meer want hij kwam enkele ogenblikken later klaar - snel hijgend en zijn ogen ijl starend zonder iets te kunnen uitbrengen.

Zijn orgasme kwam als een coda.

Hij zakte weg in een diep hemelsblauw dal.

Ze was zich ervan bewust dat de tijd begon te dringen voordat er dadelijk een paar mensen van Storm’s security op de deur zouden kloppen.

Ze rolde hem voorzichtig van zich af, sloeg één been over zijn bovenbenen en kroop tegen hem aan terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde.

Enigszins verrast door dit intieme gebaar, opende hij zijn ogen, en keek haar aan.

Hij legde zijn hand op haar hoofd en streelde haar golvende honingblonde haar. Hij zou zweren dat hij haar bijna hoorde spinnen als een katje. Wat was ze mooi… wat was ze hemels…

Ze keek hem aan.

“Lieve Meneer, ik ben maar een eenvoudig poetsvrouwtje… In jouw blinkende koffertje ik zie paspoorten van jou voor allerlei landen,” zei ze met haar beste Oost-Europees accent. “Dat interessant voor mij ook. Ik geen geldige papieren om hier legaal te mogen verblijven. Waar kan ik valse Belgische paspoort voor mezelf laten maken?”

Hij keek haar glimlachend aan. Alles was OK voor hem. “Natuurlijk ... Poetsvrouw… Spionne… allebei goed hoor,” en hij streelde een honinggouden lok rond haar oor weg. Hij was gewoon niet in staat om over zulke banaliteiten na te denken.

Ze kwam erop terug: “Meneer Storm, alsjeblief?”

“Paspoort? Mmmm,” en hij krulde een andere lok.

“Ik dringend één nodig, meneer Storm.”

“Wij weten toch beiden dat dat niet waar is, mevrouw Honey. Wat ben jij eigenlijk? Jij hebt toch geen vals paspoort nodig?”

“Goed dan,” zei ze, omdat ze begreep dat ze Storm niets kon wijsmaken. “Ik ben op de vlucht voor de bende waar ik vroeger voor werkte. Ik ben een gevaar voor hen omdat ik heel veel geheimen ken. Ik moet tijdelijk het land uit en dat kan ik niet onder mijn eigen paspoort. Kun je me niet in contact brengen met degene die de valse paspoorten voor je regelt?”

Even keek hij haar nadenkend aan, hij geloofde haar absoluut niet. Zo'n knullig verhaaltje. Maar ze vroeg het zó onweerstaanbaar lief en overtuigend. Hij zou toch een telefoontje plegen met zijn HR, misschien een manier om meer te weten te komen over hààr opdrachtgevers, maakte hij zich wijs.

“Ik ga even voor je bellen”, hij gaf haar een bemoedigend knikje, pakte zijn telefoon en liep naar de badkamer. “Niet ontsnappen hé? Ik ben zo terug,” zei hij glimlachend, bijna verontschuldigend.

Zodra de badkamerdeur dicht ging sprong ze uit bed, schoot in haar kleren. Hij was in alle opwinding en consternatie vergeten om zijn koffertje te sluiten. Snel pakte ze haar smartphone uit haar tas, sloeg het dossier dat in de koffer lag open en filmde snel enkele pagina's.

Ze zocht haar schoenen, plukte er één onder het bed uit, de andere stond op het bureau.

Ze ging naast de badkamerdeur postvatten.

Hij opende de deur, “ik heb mijn contactpersoon gebeld en je zult hier even moeten wachten, hij belt over een half uurtje terug…” Verder kwam hij niet, hij voelde haar hand in zijn nek en een lichte druk voor alles zwart werd.

Ze keek hoe hij neerzeeg. Tevreden glimlachte ze. Een druk op de baroreceptor van de glomus caroticum en ze vallen zo om.

Ze nam de sleutel, ze pakte haar spullen bij elkaar, bedacht zich op het laatste moment en nam ook het hele Samsonitekoffertje met inhoud en al mee. Ze opende voorzichtig de deur, zag niemand in de gang, en sloot de deur achter zich. Ze hing nog even het kaartje Niet storen aan de deur.

Ze nam de lift naar de parkeergarage en stapte in aan de passagierszijde van een anonieme wagen, die onmiddellijk met gierende banden doorreed.