Een liederlijk voorstel



De dag na haar aankomst in de taverne viel Colombe in de ene na de andere verbazing. Om te beginnen was letterlijk iedereen lief en vriendelijk tegen haar. Ook de eigenaar, Maarten, leek een oprecht eerlijke kerel. Hij had een hele hoop handelspanden in Nieuw – Amsterdam en daarbuiten werkte hij nog in de administratie voor de compagnie. Tijdens het gesprek dat ze in de ochtend hadden, vertelde hij dat het bordeel niet louter een winstinvestering was. Zelf verwoordde hij het als volgt:

‘… Bij elke onderneming waar vooral mannen aan te pas komen, loop je het gevaar tot geweld en buitensporige frustraties. Als we hier écht een stad en een nieuw thuis van willen maken, dan moeten we de vrouwen, kinderen en deftige heren beschermen tegen heethoofden en ontspoorde zielen.

Hier kunnen de avonturiers, scheepvaarders en eenzame lieden even hun zorgelijkheden vergeten. Voor wat stuivers worden ze als sultans behandeld en mogen ze uit één grote harem kiezen, of ze prijzen zich gelukkig met het bewonderen van het vrouwelijke schoon, waar velen zo naar hunkeren wanneer ze lang gevaren hebben.

En als zij gelukkig zijn dan is het rustig in de rest van de stad!’

Colombe knikte wel om de uitleg, want ze begreep Maartens punt wel. Toch klonk het allemaal eenzijdig, dus vroeg ze op de man af: ‘En wat winnen de vrouwen ermee?’

Maarten moest even lachen met de ietwat naïeve ondertoon waarmee de meid de vraag stelde.

‘Het is moeilijk om als vrouw alleen je kost te verdienen, zeker hier. Ofwel ben je getrouwd, was je getrouwd of ga je trouwen. Een dienstmeid, zoals jij, is hier alleen maar om over ettelijke jaren, wanneer je reisschuld afbetaald is, een gezin te starten met een boer of een handelaar die zich hier gesetteld heeft.

Laten we zeggen dat alle vrouwen die hier werken, buiten dat kader vallen …’

Nieuwsgierig bleef Colombe doorvragen. Het bleef haar verwonderen dat je als vrouw hier wilde werken, maar het intrigeerde de meid ook. Colombe stelde dus een volgende vraag, waarna de man in meer detail zijn personeel beschreef. Samengevat had je drie soorten vrouwelijke personeelsleden: De eerste waren de vrouwen die lager aan wal geraakt waren, meestal waren ze afkomstig van nabijgelegen nederzettingen. Het waren Engelse, Zweedse of Franse dames die in Nieuw – Amsterdam hoopte incognito te blijven om hier genoeg te verdienen en vervolgens weer in een andere nederzetting als eerbaar persoon te leven.

Een tweede groep waren de nakomelingen van gemengde relaties. Vrouwen die het resultaat waren van Europees – Afrikaanse of Europees – Indiaanse voortplanting. Meestal waren het wezen waar niemand naar omkeek. Soms trokken ze van plaats tot plaats en bleven ze een tijdje ergens hangen. Anderen waren verknocht aan één werkplek of als ze geluk hadden vonden ze één of andere eenzame boer of schipper, die de hoop had opgegeven om een deftig meisje te vinden om mee te trouwen.

De derde groep waren de wilde vrouwen of de Afrikaanse slaven. Maarten verzekerde Colombe dat hij niemand dwong om te werken in de taverne, maar hij moest toch toegeven dat de meiden die tot deze laatste groep behoorden weinig te kiezen hadden. Vanaf het moment dat een Indiaanse vrouw als hoer werkte voor de blanken, werd ze door haar stamgenoten uitgestoten. En de kans dat ze een Europeaan zou vinden om mee te trouwen was erg klein. De zwarte vrouwen waren weggelopen van hun slavenmeesters, meestal van een andere kolonie. Echter, liepen ze veel kans om weer tot slaaf gemaakt te worden wanneer ze zich vrijelijk door Nieuw – Amsterdam bewogen. Met andere woorden behoedde het werken in het bordeel hen voor erger.

Het hele hoofdstuk sloot Maarten af met één bedenking, namelijk:

‘En soms heb je die ene uitzondering, een jonge vrouw die niet in één van voorgaande categorieën thuishoort. Eentje waar elke matroos en avonturier wel van droomt, een deftige meid waarmee ze zouden willen trouwen.’

Colombe begon te blozen terwijl Maarten haar indringend aankeek. Het was overduidelijk dat hij op haar doelde. De meid wist alleen niet zo goed wat ze van zijn woorden moest vinden. Ze was dankbaar voor de afgelopen nacht, het ontbijt en de propere kleren. Maar ze betwijfelde of ze in de taverne wilde werken, toch zeker niet als lichtekooi. Gelukkig dreef Maarten haar niet in het nauw, glimlachend stelde hij haar het volgende voor:

‘Weet je, je hebt je bed al verdiend als je hier helpt de boel proper te houden en ’s avonds mee opdient. Ik zet je een week op proef en daarna krijg je evenveel betaald als elke kuismeid.’

Opgelucht aanvaarde Colombe het voorstel. Toch kon de man het niet laten om, terwijl ze elkaars de hand schudde, er nog aan toe te voegen:

‘Kijk maar rustig rond, leer van de andere dames en wie weet wil je toch méér verdienen!’



Teamspirit



Colombe durfde haar vooringenomenheid opzij te schuiven en leerde heel wat door rond zich te kijken. Na een korte rondleiding, van Clara, doorheen heel de taverne had ze twee dozijn vrouwen leren kennen. Het was een bonte boel van alle leeftijden door elkaar. De jongste was Sanne met haar negentien jaar en de oudste was Clara die bijna vijftig jaar oud was. De meesten schommelde tussen de achtentwintig en vijfendertig jaar. De helft waren Europese vrouwen, een derde gemengde meiden. Het overige waren vooral volbloed Indiaanse vrouwen.

Overdag werkten een zestal dames naarstig om de gelagzaal proper te krijgen, nog eens drie vrouwen werkten in de keuken om het nodige voedsel en drinken voor ’s avonds te prepareren. Die groep werd de dagploeg genoemd. Wanneer in de namiddag de taverne openging, zat hun werkdag erop, tenzij het erg druk werd. Sommige meiden werkten afwisselend als kuiser overdag en lichtekooi ’s avonds. Anderen hielden het enkel op het onderhoudswerk. Hoewel Colombe als kuismeid in dienst genomen was, werd er toch van haar verwacht om ook ’s avonds nog te helpen.

In de namiddag, wanneer de eerste klanten verschenen, wisselden een drietal schaars geklede dames elkaar af met het zingen van liedjes, goochelacts, het vertellen van schunnige grappen en sensuele dansen. Tegen 18.00 uur zat de zaal vol en hadden de meesten klanten iets te eten besteld, dus was het vooral een zaak om schotels eten en drinken te verdelen. Daarbij moest je als dienster aanvaarden dat een hoop handen op je achterwerk belandden en sommige kerels hadden de neiging om een erg fysieke knuffel te geven. Werd het té gortig kwam een spierbundel van de zaak wel even tussen. Maarten had er vijf in zijn dienst, waaronder de Indiaan die Colombe de eerste avond gezien had.

De donkerblonde meid had het geluk dat ze voorlopig niet mee moest opdienen, haar taak was om de pullen bier te vullen en ze klaar te zetten op de schotels. Tot en met 20.00 uur was het zwoegen, daarna werd het weer wat rustiger. Vanaf dat uur waren de privékamers trouwens ook open. Een oudere vrouw stelde aan de hele gelagzaal de dames voor die die avond beschikbaar waren. De meiden, meestal een twaalftal, klommen op de langgerekte tafel. Allen droegen ze eigen uitgekozen kleding die bij hun persoonlijkheid en lichaamsbouw paste, maar natuurlijk erotisch genoeg om het mannenvolk te prikkelen. Vanaf dat moment konden de kerels, die er gebruik van wilde maken, naar de oude vrouw gaan om de meid naar keuze af te huren voor een bepaalde tijd.

Het liep nooit direct storm, hooguit twee à drie mannen namen het voortouw. De meiden die dus niet gekozen werden, eindigden in het kamertje naast de gelagzaal, in afwachting tot wanneer ze door iemand gekozen werden. Sommige populaire dames waren al na een halfuur volgeboekt, die hadden vaak dus acht of negen kerels op één avond/nacht. Andere meiden werden niet of maar door één of twee mannen gekozen. Soms wandelden die laatsten teleurgesteld naar de bar en begonnen ze de diensters te helpen met het rondbrengen van eten en drinken.

De heren die in de gelagzaal vertoefden werden vanaf 20.30 uur getrakteerd op korte voorstellingen. Om de beurt entertainde één van de dames die opdienden hen met een actje. Elke meid had haar eigen talent, zo had je een paar die mooi konden zingen en Clara was fantastisch in het vertellen van griezelige verhalen met een seksuele ondertoon. Wanneer zij aan het woord was, was het huiveringwekkend stil, totdat de zaal plots in lachen uitbarsten toen bijvoorbeeld een snaar van een muziekinstrument knapte en zo een vreselijk geluid opklonk.

Drie muzikanten wisselde elkaar heel de avond af om de korte voorstellingen van de vrouwen te ondersteunen. Het hoogtepunt was echter de vijfenveertig minuten voor middernacht. Gedurende drie kwartier dansten dan twee meiden topless in de gelagzaal. Het was trouwens het enige moment dat de vrouwen deels naakt optraden, de boodschap was immers: ‘wil je naakt zien, huur ons dan een tijdje af’.

Natuurlijk is reclame maken een goede manier van verkopen. Voor het dansen werden steevast twee jonge, wulpse meiden gekozen die het wel konden volhouden om drie kwartier lang te bewegen. Verschillende mannen keken reikhalzend uit naar dit moment, zeker wanneer ze niet genoeg geld hadden voor een privé – momentje. Onder luid applaus kwamen de danseressen uit het kamertje gelopen, op de rok na volledig naakt. Hun haren waren mooi samengebonden in een staart of een vlecht, en de gezichten waren lichtjes bepoederd. Wanneer de muziek begon te spelen, dansten ze soepel doorheen de zaal. Ze gebruikte zoveel mogelijk de open ruimtes tussen de tafels. Een deel van de charme waren de handbewegingen waarmee ze veelvuldig over het eigen naakte lichaam streelde en om de zoveel tijd vonden ze elkaar en dansten samen zoals twee geliefden. Telkens speelde één van hen de mannelijke partner en de ander was dan de vrouw. In een ietwat komische vertolking werden de borsten dan met nadruk gestreeld, geknepen en zelfs gekust. De heupstreek kwam ook aan bod, zij het minder open en bloot, het was immers niet de bedoeling om daar ter plekke een seksshow te geven. Eindigen deden de danseressen op de lange tafel, waar ze op een laatste nummer nog alles van zichzelf gaven. Tijdens de show gingen de spierbundels de gelagzaal rond en maanden kerels aan die al een tijd niets meer geconsumeerd hadden om nog iets te drinken of om de taverne te verlaten. Af en toe moesten ze een dronken dwaas ook tegenhouden die op het punt stond om mee te dansen of die de meiden lijfelijk wilde bespringen.

Na middernacht was er geen gezamenlijk entertainment meer. Tot 2.00 uur in de ochtend konden de klanten nog wel drinken bestellen of natuurlijk een hoer afhuren. Colombe kreeg voorlopig niet de kans om daar veel meer over te weten te komen, buiten enkele opmerkingen die meestal over de duur van het bezoekje gingen. Clara antwoordde gniffelend op een zoveelste vraag van Colombe: ‘Die drankorgels houden het geen halfuurtje vol of zijn al helemaal uitgeperst.’

Om half één werd Colombe trouwens naar bed gestuurd. Ze behoorde uiteindelijk ook bij de dagploeg en die moesten vanaf een uur of negen al beginnen met het opruimen en het klaarmaken voor de volgende dag. Vermoeid hees de donkerblonde meid zich op de matras, waarna ze nog even naar het geroezemoes onder haar luisterde. Om half drie was het volledig stil, want dan moest de taverne verplicht sluiten. Al trok de meid het niet tot dat uur, al veel sneller lag ze te dromen: van danseressen en oude Clara tot de roodhuid die haar streng bekeek terwijl ze zelf halfnaakt op de tafel ronddartelde.



Gevonden



Ettelijke dagen gingen voorbij en Colombe had steeds meer het gevoel dat ze eindelijk een veilig onderkomen gevonden had in de Nieuwe Wereld. Ze kon het goed vinden met de andere meiden, zowel die van de dagploeg als de talrijke dames die ’s avonds opdienden of zichzelf prostitueerden. Niemand dwong haar in een bepaalde rol, het omgekeerde was zelfs waar. Clara, die zich moederlijk over Colombe ontfermde, probeerde de donkerblonde meid vooral aan de bar te houden. Het inschenken van bierkroezen en het aanbrengen van voedsel uit de keuken was ongeveer het enige dat ze mocht doen. Af en toe hielp ze één van de andere meiden met zich om te kleden of wandelde ze rond met emmers water en propere doeken die in de privékamers gebruikt werden.

Toen de week proef erop zat, kwam Maarten weer langs voor een gesprek. Hij complimenteerde Colombe met het goede werk dat ze had verricht en concludeerde dat ze nu vast in dienst genomen werd. Hij repte met geen woord meer over een andere taakverdeling, zodat Colombe overdag officieel een dienstmeid was en ’s avonds de keuken en de bar hielp. De lange werkdagen zouden goed betaald worden, als voorsmaakje kreeg ze een gulden en enkele stuivers voor de afgelopen week. Colombe staarde met grote ogen naar het geld in haar handen, voor haar was het immers een ontzettend groot bedrag.

Gemotiveerd door het verdiende geld en de fijne werkplek werkte ze de weken erop hard. De drukke bezigheid deed haar Katrien en het weglopen enigszins vergeten. Colombe verschoot dan ook ietwat toen ze na een maand de roodharige meid onverwachts tegen het lijf liep, terwijl ze vuil water op straat wegkapte.

‘Colombe, … ben jij dat!’

Katrien keek even naar haar vriendin, waarna ze haar blij knuffelde.

‘Ik dacht dat je al weggelopen was of nog erger …’

Colombe voelde zich schuldig. Verlegen keek ze naar Katrien, die het helemaal niet erg leek te vinden dat ze niets meer van zich had laten weten.

‘Heb je even tijd om te praten?’

Colombe knikte en nam haar vriendin mee naar het nauwe steegje naast de taverne. Niemand, buiten het personeel, gebruikte het, dus konden ze er ongestoord even bijkletsen. Nieuwsgierig stelde Katrien eerst haar vragen:

‘Wat is er gebeurd nadat je bij dominee Cornelis bent weggelopen? Waar verblijf je nu? Voor wie werk je? …’

Colombe vertelde in kort wat er afgelopen weken gebeurd was en deelde mee dat ze nu in de taverne werkte en verbleef. Katrien bekeek de donkerblonde meid vertwijfeld aan, want het establishment (oftewel het bordeel, zoals het bij de meeste inwoners bekend stond) had een bedenkelijke reputatie. Fluisterend vroeg ze: ‘Werk je als dame van plezier’?

Colombe schudde vlug haar hoofd en verduidelijkt nogmaals dat ze gewoon als dienstmeid en keukenhulp hielp. Katrien klakte opgelucht met haar tong, natuurlijk geloofde ze haar vriendin wel. Zich wat schuldig voelend omdat ze het andere had gevraagd, vertelde ze wat dominee Cornelis aan de goegemeente verteld had.

‘… volgens de zeveraar ben je zelf weggelopen, nadat hij je had betrapt terwijl je aan hoererij deed …’

Colombe keek boos en opstandig naar het muurtje achter Katrien. Het drong plotseling tot haar door dat ze nooit meer een eerlijke kans zou krijgen in Nieuw – Amsterdam, want alle deftige inwoners zouden haar bezien als een hoer. Met trillende stem, vroeg ze:

‘Waarom ben jij hier nog, je zou toch al een paar weken geleden weggelopen zijn?’

Katrien hief haar schouders op en legde vervolgens de situatie uit zoals die nu was:

‘Ik heb het eerst zelf uitgesteld, omdat ik nog hoopte je te vinden. Daarna ben ik ziek geworden en ondertussen is het plan lichtjes aangepast.’

Colombe glimlachte flauwtjes terwijl ze zich afvroeg of ze zou durven vragen of het nog mogelijk was om mee te vluchten. Gelukkig stelde Katrien het zelf voor:

‘Als je nog mee wil gaan, dan moet je overmorgen om drie uur in de ochtend naar de bakkersmolen komen. Daar wacht een kompaan me op en kunnen we met paard en koets met hem meerijden.’

Colombe vloog deze keer om de schouders van Katrien. Ze prevelde stille bedankjes terwijl tranen van blijdschap over haar wangen rolde. Om geen argwaan te creëren namen beide meiden van elkaar afscheid en ging Colombe verder met het kuisen. Bij zichzelf smeedde ze ondertussen een plan om ongezien de taverne te kunnen verlaten. Eigenlijk was het niet zo gek moeilijk, bedacht ze. Alleen moest ze ervoor zorgen dat ze morgen tot aan sluitingstijd beneden in de gelagzaal kon blijven.


Geïmproviseerd



In de namiddag voor haar ontsnapping stopte Colombe in een klein zakje haar verdiende geld, wat kleren en eten. Om het veilig te houden en er gemakkelijk aan te kunnen, had ze de zak verstopt in een lege ton naast de bar.

Naarmate de avond opschoot groeide de nervositeit bij de meid. Meer als anders liet ze volle kroezen vallen of tuimelde er eten van de borden, maar niemand leek haar geklungel op te merken. De spanning bleef verder stijgen, zeker omdat ze nog niets gevonden had als excuus om tot na middernacht beneden te blijven.

Een mogelijkheid deed zich omstreeks tien uur voor. Colombe was net in het wachtkamertje aangekomen om de danseressen te helpen met aankleden, toen één van hen jammerend over haar linkervoet streelde. ‘Ik kan écht geen drie kwartier op deze poot dansen, … ik kan al amper rondwandelen. Kan ik niet wisselen met één van de meiden die kamerdienst heeft?’

De aanwezige vrouwen die vandaag de kerels in een privékamer ontvingen, bedankten voor het dansen, eentje vatte het mooi samen: ‘Liever mijn benen een hele avond openspreiden dan als een gek tussen al die beesten te staan dansen …’

Zonder er goed over na te denken, zei Colombe: ‘Ik doe het anders wel …’

De geblesseerde danseres keek wat onzeker naar de donkerblonde meid, maar besloot een paar tellen later dat het beter was dan zelf te dansen: ‘Prima, … dan geef ik de pullen bier wel aan …’

Colombe voelde plots een enorme brok in haar maag, stotterend kwam ze tot het besef dat ze helemaal geen idee had hoe ze het dansen juist moest aanpakken.

‘Eh … wat doe … ik … juist …’

Enkele vrouwen schoten in de lach, maar de tweede danseres antwoordde vlug: ‘Doe me gewoon wat na en laat je handen voldoende over je lichaam strelen en … geef ze het idee dat je er plezier in hebt.’

Een donkerrode blos verscheen op Colombes gezicht, want nu pas dacht ze eraan dat ze dadelijk halfnaakt voor een volle gelagzaal zou moeten rond paraderen. Het was echter te laat om nog terug te krabbelen en dit was de uitgelezen kans om tot aan sluitingstijd beneden te blijven.

‘Hier, trek mijn rok maar aan …’

De vrouw wiens plek ze innam, ontdeed zich van haar roodgekleurde rok en gaf die aan Colombe. De donkerblonde meid trok haar eigen werkplunje uit en bond de rok om haar middel. Ze ontdeed zich van haar leren schoentjes en met een mengeling van opwinding en spanning trok ze haar onderhemd uit.

‘Mooi zo, … laat ik je haren nog in twee vlechten binden en dan ben je helemaal top!’

De woorden kwamen van de jongedame met wie ze dadelijk zou dansen, ze was zesentwintig, dus een jaar of negen ouder dan Colombe. Ze had een mooi slank figuur, met fijne borsten. Haar licht getaande huid en erg donkerbruine haren verrieden dat ze van gemengde afkomst was. Officieel heette ze Louise, maar iedereen noemde haar Lise. Ze trok haar bovenkleding ook uit en poederde haar gezicht nog even, waarbij ze haar lippen extra accentueerde door ze roder te maken. Vervolgens liep ze naar Colombe en begon ze de donkerblonde haren te kammen, waarna ze twee even lange vlechten maakte.

‘Laat me je gezicht even zien.’

Colombe draaide haar om naar Lise, die haar blik snel over haar bovenlijf liet glijden.

‘Nee, … je hebt niets nodig.’

Tevreden kust ze Colombes wang, waarna de donkerblonde meid fluisterend angstig: ‘Wat als ik stilval?’

Even stil, zodat geen enkele andere aanwezige het kon horen, antwoordde Lise: ‘Als je dreigt stil te vallen, dan huppel of dans je maar naar me toe en help ik je wel even. Geloof me, niemand merkt iets op, ze gaan volledig begeesterd zijn van je lichaam, dus doe maar gewoon wat … en vergeet vooral deze twee niet te gebruiken …’

Speels kneep de Lise in Colombes borsten, die hierop haar C – cup met enige trots naar voren duwde. Grinnikend bedankte ze Lise, terwijl ze de spanning in haar lichaam voelde opbouwen. Tijdens de tien lange minuten die ze nog moest wachten voor de dansact, streelde de donkerblonde meid nerveus over haar buste en buik, waarbij ze niet laten kon om de lichtroze tepels extra aan te raken. Het gevolg was dat ze opgewonden en stijfjes naar voren wezen.


Verdwijntruc



De plankenkoorts bereikte zijn hoogtepunt toen de muziek in de gelagzaal stopte en Clara het moment suprême van de avond aankondigde. Wat de oude vrouw niet wist, was dat buiten Lise ook Colombe in huppelpas de ruimte zou binnenlopen. Met open mond staarde ze naar de halfnaakte donkerblonde meid, die hevig blozend achter de andere danseres huppelde.

Het was echter te laat om in te grijpen, dus ging Clara aan de kant staan en begonnen twee muzikanten een vrolijk deuntje te spelen. Het mannenpubliek, dat anders uitgelaten was bij het zien van de soepele vrouwelijke bovenlijven, genoot in stilte van de nieuwe aanwinst. De witte huidskleur van Colombe en de licht getaande huid van Lise, stak in het vale kaarslicht ook mooi af. Ze hadden beiden een fijn gezicht en waren ongeveer een meter zestig groot.

Lise knipoogde subtiel naar Colombe voordat ze ritmisch op de muziek begon te dansen. Haar bewegingen waren groots, sensueel en vlot. De donkerblonde meid staarde even verdwaasd naar de ervaren danseres, al schoot ze zelf in actie toen een kerel het volgende bulderde: ‘Hé, snoes … ga jij ook nog dansen …’

Colombe kopieerde de bewegingen van Lise, dus kwam ze telkens een maat te laat. Al vergaf het publiek haar ongetwijfeld omdat ze het met evenveel finesse deed als de andere meid. Zelfs de paar keren dat ze haar evenwicht verloor, klapten de mannen vooral opgelucht omdat ze net niet viel. Clara had ondertussen twee spierbundels aangesproken en hen duidelijk gemaakt dat ze extra moesten waken over Colombes veiligheid. De meid merkte het niet, maar de paar keren dat een opgewonden dronkaard zijn poten toch uitstak of te ver ging in zijn woordgebruik, werd deze terug op zijn plaats gezet of simpelweg uit de zaak gegooid.

Na een paar nummers voelde Colombe zich een stuk zekerder. Hijgend, om de zware inspanning, glimlachte ze naar Lise, die vrolijk knikte voor een nieuw muziekstuk opklonk. Halverwege de drie kwartier eindigden beiden meiden bij elkaar. Lise plaatste zich langs Colombe en legde speels haar handen op de blonde meid haar borsten. Op het ritme van de muziek liet ze de borsten op en neer bewegen, zodat het publiek hard moest lachen. Grinnikend liet Colombe de andere meid doen, terwijl ze zelf veel aandacht schonk aan het warme gevoel dat het naakte bovenlijf dat ze tegen haar rug voelde duwen. Toen het nummer gedaan was, maar de muzikanten een soortgelijk stuk inzette, wisselde Colombe de rollen om, aangemoedigd door het publiek.

Hoewel Colombe haar best deed om hetzelfde te doen als Lise, was het toch minder uitgewerkt. Haar bewegingen waren houtiger en minder op het ritme. Ze probeerde nog wel te corrigeren, maar plots leek het meer of ze twee broodjes aan het kneden was. Gelukkig redde Lise de situatie door haar eigen handen te plaatsen op die van de donkerblonde meid. Rustig gidste ze Colombes handen, zodat de bewegingen weer sierlijker werden en plots fluisterde ze: ‘Laat ze maar los.’

Of dat leek Colombe ten minste te horen, dus liet de meid de borsten van Lise los. De donkerharige meid speelde zelf verder met haar buste, terwijl ze uitdagend met haar heup zwiepte. Colombe legde vertwijfelt haar handen op de zij van Lise en begon dezelfde heupbewegingen te maken, zodat beide meiden synchroon achter elkaar dansten.

Het mannelijk publiek ging helemaal uit zijn bol. In de ogen van vele kerels waren ze niet langer twee jongedames die topless aan het dansen waren, maar voor hen leek even het begin van een wel erg sensueel liefdesspel ingezet. De muzikanten deden er nog een schepje door om de muziek zo te spelen dat de meiden niet anders konden om nog een stapje verder te gaan.

Lise draaide zich plotseling om, zodat Colombe en zij elkaar recht in de ogen zagen. Zo hard mogelijk fluisterde de donkerharige meid:

‘Klim op de tafel en laat mij leiden.’

Dankzij één lege stoel klommen beide dames soepel op de tafel. Haast elke man joelde nu om wat er hopelijk zou volgen. Lise nam de handen van Colombe vast en begon met haar voeten dansend te bewegen op de muziek. De donkerblonde meid volgde haar pasjes, terwijl ze haar lichaam ritmisch op de melodie liet bewegen. Lise plaatste zich dichter bij Colombe en plaatste haar rechterhand op de onderrug van de donkerblonde meid. De compositie werd plots rustiger en de grootse dansbewegingen werd eerder heupgewieg. Ondertussen stonden ze zo dicht bij elkaar dat Colombe de donkerrode tepels van Lise tegen haar lijf voelde duwen. De donkerharige meid merkte natuurlijk hetzelfde op, opnieuw knipoogde ze naar Colombe, die vrolijk glimlachte.

Even leken ze alleen met z’n tweeën te dansen, alsof het publiek verdwenen waren. Colombe voelde een opgewonden gevoel doorheen heel haar lichaam glijden, al kon ze niet verklaren waarvan het kwam of wat het juist betekenden. Het enige dat ze zeker wist, was dat ze erg genoot van Lises fysieke aanwezigheid.

Helemaal onverwachts kuste de donkerharige meid Colombes wang toen het nummer was afgelopen. De donkerblonde meid verschoot even en realiseerde zich plots weer waar ze was. Verlegen staarde ze naar het wild geworden mannenvolk dat aanmoedigend riep voor meer. De muzikanten keken nerveus rond, want hoewel het nog zeker vijf minuten was voor middernacht, leek het wel erg druk te worden. Ook Clara was dit opgevallen.

Niet dat zo’n momenten ongewoon waren, maar meestal had je twee ervaren danseressen die uit hun mouw enkele danspasjes tevoorschijn toverde die weer voor rust en kalmte zorgden. Lise had net al veel werk verricht, maar leek met haar keuze om nog lichamelijker te dansen het verkeerde signaal te geven. En Colombe zag je totaal verloren rondkijken, net nog niet angstig. De oudere vrouw liep resoluut naar de langgerekte tafel en deed teken naar de donkerblonde meid dat ze naar beneden moest komen en vervolgens maanden ze het publiek tot stilte. Na een paar minuten was het effectief stil genoeg en riep ze zo luid mogelijk als ze kon:

‘Ons Lise zal nog een laatste Oosterse dans laten zien en dan is het gedaan …’

Enkele kerels joelde teleurgesteld, maar omdat de muziek weer begon, hoorde je vooral geklap van de overgrote meerderheid. Clara nam Colombe bij de arm en leidde haar snel doorheen de mensenmassa, zodat de meid nog net de kans kreeg om een laatste keer naar Lise te kijken. De prachtige, donkerharige jongedame danste weer heerlijk sensueel, waarbij ze haar handen sierlijk rondom en over haar naakte bovenlichaam liet glijden.

In het kleine zijkamertje aangekomen duwde Clara de donkerblonde meid op een stoel, waarna ze Colombe een kroes sterk bier gaf. Hijgend van het dansen nam de jonge meid de pul aan, haar borsten bewogen op en neer terwijl ze nog nagenietend op adem kwam. Glunderend keek ze naar de oudere vrouw die haar hoofd lichtjes schudde.

‘Domme gans, nu steek je ze zeker iets in hun hoofd.’

Colombe hief haar schouders op, alsof ze hiermee wilde zeggen dat het haar weinig kon schelen. Ze nam vervolgens een grote slok van het bier. Onmiddellijk voelde ze het effect van de alcohol, waardoor haar emoties alleen nog maar versterkt werden. Opgewonden streelde ze over haar naakte vel, totdat ze een natgemaakte doek toegesmeten kreeg. Wat verongelijkt keek ze naar Clara die haar lacherig zei:

‘Pronk maar niet te veel met je voorgevel. Straks geraak je niet af van al die grijpgrage handen en zit je een hele avond vast in een donkere kamer met dwazen die in je gezicht hijgen en met hun knuppel je murw beuken.’

Colombe glimlachte wat gegeneerd om die opmerking. De adrenaline van de dansvoorstelling en het bier zorgden ervoor dat de betekenis van Clara’s woorden niet helemaal tot haar doordrongen en toch begreep de meid dat ze een zekere grens had overgestoken met haar optreden. Snel maakte ze haar naakte vel proper met de doek, waarna ze haar eigen kleren weer aantrok.

Traag dronk ze het kroes bier uit en toen Lise ook in de kamer verscheen grapte en grolde ze even met de donkerharige meid. In opperbeste stemming vertelde Lise dat ze Colombe de komende dagen wat danspasjes zou leren, zodat ze vaker kon optreden. ‘Die kerels waren dolenthousiast, ze willen écht meer van je zien.’

Hoewel de opmerking en de genegenheid van Lise fijn om te horen waren, voelde Colombe zich schuldig tegenover de jonge vrouw, want straks zou ze hen verlaten.

Zodra twee uur naderde verlieten de meeste meiden het kamertje om naar hun slaapplaats af te zakken. Uiteindelijk was Colombe de enige die achterbleef. Gespannen wandelde ze naar de gelagzaal, waar de laatste klanten vakkundig buiten gewerkt werden. Niemand lette op de donkerblonde meid, die zo snel mogelijk haar zakje en mantel uit de ton nam.

Een laatste groepje mannen treuzelden aan de deur lang genoeg, waardoor Colombe tussen hen in de taverne kon verlaten. De spierbundels en de twee dames die de keet afsloten, hadden haar niet gezien. Met grote passen liep de meid tot aan de hoek van de straat. Daar hield ze even halt en draaide ze zich een laatste keer om.



Gemakkelijke rit



Colombe was minstens een kwartier te vroeg aan de molen. Gelukkig was ook Katrien er al. De roodharige meid omhelsde haar vriendin, waarna ze naar een halfvolle kar liepen. Een jonge gast kwam een paar minuten later naar hen toe, vriendelijk zei hij tegen Katrien:

‘Stap maar in, we kunnen vertrekken.’

Katrien en Colombe stapten in de open wagen, waar een hoop houten kisten op elkaar gestapeld lagen. Er was net nog genoeg plaats voor hen beiden. Zodra ze goed zaten, wierp de jongeman een groot zeil over de wagen heen, zodat Katrien en Colombe uit het zicht verdwenen. Fluisterend zei de roodharige meid:

‘Dadelijk moet je zo stil mogelijk zijn, anders pakken ze ons. Zodra we voorbij de poorten zijn, haalt Pieter het zeil weer weg.’

Colombe voelde haar hartslag omhooggaan terwijl de wagen vertrok. Het werden lange en angstvallige minuten, maar dik veertig minuten nadat ze vertrokken waren, stopte ze. Pieter trok glimlachend het zeil voor de helft terug en legde het dubbel, zodat de jonge vrouwen weer deftig in de buitenlucht zaten. Door het dolle heen, omdat het ontsnappingsplannetje gelukt was, barstten ze vrolijk in lachen uit.

Pieter liet de wagen weer vertrekken en achter hem fluisterde de meiden zachtjes tegen elkaar. Eerst kwamen de avonturen van eerder op de avond aan bod, want allebei waren ze op een bepaalde manier ontsnapt. Vervolgens genoten ze van de sterrenhemel, totdat ze allebei in slaap sukkelde.

Een vreselijk opwindende droom eindigde alleen in een regelrechte nachtmerrie voor Colombe. Wakker werd ze doordat er allerlei stemmen hardop riepen en ze Katrien hoorde krijsen. Geschrokken deed de donkerblonde meid haar ogen open en voor ze er erg in had, zag ze langsheen de wagen allerlei mensen staan.

Pieter mende de paarden zo dat die in galop vooruitsnelden, maar de mannen die langs de kant stonden, zette de achtervolging in. Eentje probeerde op het houten voertuig te klauteren en terwijl Colombe hem angstig aankeek, besefte ze dat het een roodhuid was. De man, ongetwijfeld een krijger, was halfnaakt, maar bewapend met een bijl. Katrien schopte wild om zich heen in de hoop de belager van de wagen te krijgen. Helaas legde de kerel zijn linkerhand op een been van Colombe en in zijn val trok hij de donkerblonde meid mee naar beneden.