Tassen gepakt, en als twee schoolkinderen zaten we vol spanning op de achterbank en lieten we ons rijden naar onze toekomst. Wat dat ook mogen zijn. Altijd een heel gedoe om van en naar Ameland te gaan. Gelukkig hoefden we deze keer niet zelf te rijden naar Brugge. Het moment dat ik van de boot afstapte, was het moment dat ik pas echt kriebels in m'n buik kreeg. We gingen ze allemaal weer zien. Ook Mussa. Die zou ook komen. Ik keek daar naar uit. Niet ik per se. Maar ik keek uit naar hoe Elise met hem zou omgaan. En in mijn hoofd deed ze dat natuurlijk zo veelzijdig mogelijk. Na alles wat er sinds Scheveningen gebeurd is, blijft dit nog altijd het meest spannende van onze relatie en ons leven. Daar keek ik stiekem het meest naar uit... Daarna pas naar Kamila. Ook haar gingen we weer zien. Ik alleen, of met Elise erbij. Hoe dan ook goed. Konden we Hyun nog op andere gedachten brengen? En Kamila en Sophia waren toch ook vrij close? Mogelijkheden zat dus, als het even mee zou zitten. En meer dan genoeg redenen om het spannend te vinden en hier naar uit te kijken. Dan dacht ik wel voornamelijk aan mijzelf. Maar dat mocht best. Ik moest natuurlijk ook denken aan de vorige keer dat we naar Brugge afreisden, en wat daar toen allemaal gebeurd was. Als ik naar Elise kijk, zie ik dezelfde spanning in haar ogen als toen. Maar haar spanning had iets verontrustends. Zij leefde hier toch anders naartoe. En dat begreep ik. Maar dat was ook lastig. En niet alleen voor mij. Ook Pawel en Maja leefden hier anders naartoe. Ook zij hadden spanning. Gelijk aan de mijne, en niet aan die van Elise. Het duurde even voordat ik doorkreeg, dat Elise wellicht wel helemaal niet naar Brugge wilde... Iets waar ik geen rekening meer mee had gehouden.

De reis was natuurlijk ook behoorlijk lang. Inclusief files zouden we er vijf uurtjes over doen. Antwerpen was een hel, maar we stonden al vast bij Utrecht. Ik merk dat Maja zich verveelt. Zij is het meest ontspannen van ons allemaal. Zij zwengelt ook continu het gesprek aan. Ik reageer dan nog het meest op haar. Pawel loopt te schelden op het verkeerd, en is daar erg druk mee. Elise valt op door haar afwezigheid. Die staart door het raampje naar buiten. En dat terwijl ik merk dat Maja nog steeds dat ondeugende meisje was die ik deze week had leren kennen. Ze kijkt me een paar keer zeer ondeugend aan. En dat bevalt me wel. Er was een click tussen haar en mij. Op dat gebied dan. Ons onderonsje onder de douche was meer dan fijn. Bijna gevaarlijk fijn. En tegelijkertijd bleef zij, en hun relatie, een enorm mysterie voor me. Nu verveelde ze zich. En we hadden nog even te gaan. We hadden net een pauze gehad, maar stonden alweer in de file. Dat trok ze slecht. Ze kijkt om naar mij en deze keer duwt ze haar tong een paar keer zeer uitdagend haar wang in. En die tong zou natuurlijk mijn eikel moeten voorstellen. Ze glimlacht stiekem, want de rest ziet dit niet. Mij hitst ze natuurlijk meteen op. Eerlijk gezegd had ik er zelf ook even aan gedacht. Hoe lekker zou het zijn als ze ons zouden pijpen onderweg? Superlekker. En hitst ze mij niet op, zie ik haar Pawel wel ophitsen, met lichte aanrakingen, en blikken die ze hem geeft, die ze mij ook net gaf. Dat mag ik dan best zien. Was zij nog een stapje erger dan Elise? Ik zou het bijna denken. Elise ontgaat het. Zo lijkt het. Maar dat geloof ik niet helemaal. Via de andere kant probeert Maja namelijk ook een paar keer haar aandacht te trekken. Nee, niet alles was afgesproken. Maar een afspraak was zo gemaakt, natuurlijk. Al gaf Elise niet thuis nu. Ze glimlacht wel even kort. Dit frustreert Maja tot een bepaalde hoogte. En ik krijg het idee dat ze zich niet wil laten stoppen door Elise. Ze kan ons best allebei pijpen. Ik wacht m'n beurt wel af. En zo kijk ik haar ook aan na een knikje als ze nog een keer mijn kant op kijkt, en haar hand al over Pawels been naar binnen laat glijden. Ik zie Elise zitten. Ze zei weer zo weinig. En nu al een lange tijd. Dat baarde me zorgen. Natuurlijk. Wat nu weer, dacht ik dan.

Maja kwam niet zo ver. Elise kwam overeind, en met een zucht liet ze merken dat ze de laatste uurtjes flink wat moed had verzameld.

'Pawel?' vraagt ze plots, en Maja trekt meteen haar hand terug. 'Wil je me thuis afzetten?' vraagt ze hem dan. Pawel kijkt kort om, enigszins verward, maar moet zijn blik op de weg houden. Ik besef het niet meteen. Pas als ik Maja met open mond naar haar zie kijken.

'Uhh, ja.' hapert Pawel ook. Dit zorgde voor een systeemfout bij ons alle drie.

'Huh? Maar...?' hekelt Maja haar meteen zonder al te veel woorden.

'Ze weten toch niet dat we komen?' vraagt ze Maja onverstoord. 'Dus dan is het okay.' vond ze. Ze had mij nog niet aangekeken. 'Toch?' vraagt ze mij dan pas, en kijkt ze me aan. Ik zie een soort paniek in haar ogen. Terwijl ze rustig oogt. Ik kan dan ook alleen knikken.

'Ja, wat jij wil.' zeg ik haar rustig, en zie haar meteen kalmeren, en ze glimlacht naar me voordat ze zwaarmoedig slikt.

'Uhm. Okay.' klonk Maja nog verontwaardigt. En dat begreep ik wel. Maar als Elise dit nu zo voorstelde, had ze daar vast een reden voor. En ik was hier nog altijd om haar te steunen. Maar dat dit impact had, was al snel duidelijk. Pawel was zo lief om te rijden.

Onder de rook van Rotterdam lag een plaatsje, waar niet alleen Elise haar jeugd had doorgebracht, maar natuurlijk de hele vriendengroep. Maar enkel zij zou daar dit weekend zijn. En de rest dus in Brugge... Nee, Maja zag dit niet aankomen. Die zat boos met haar armen over elkaar heen. Elise was meteen opgelucht, al bleef ze moeilijk kijken. Ze pakte m'n hand en we keken elkaar aan. We hoefden niks te zeggen. Ondanks alles, ondanks iedereen, en ondanks wat er gebeurd was of nog zou gebeuren, waren zij en ik samen. En dat was ze niet vergeten. Al was de verrassing voor mij natuurlijk net zo groot. Had ze dit niet eerder kunnen bedenken, lach ik nog stilletjes in mezelf.

'Als je liever wel gaat?' vraagt ze me, als ik ben uitgestapt. Ik had er nog niet over nagedacht. Ik was vooral bezig met haar beweegredenen tot dit moment.

'Nee.' zeg ik dan vrij vlot en vooral resoluut. Dat leek me ook raar. Heel raar, zelfs. 'Denk je dat ik hier mag blijven?' vraag ik haar. Anders moest ik terug zien te komen.

'Ik geef ze geen keuze.' zegt ze dan, doelende op haar ouders, die niet bepaald fan van mij waren. Maar ik mocht altijd blijven wanneer nodig. De vorige keer ook, natuurlijk. Ik pak dan ook mijn tas uit de auto. En niet veel later zwaaien we de twee Polen uit... Heel raar. Ik stond daar eigenlijk nog enigszins stomverbaasd. Ja, stonden we dan.

'Zijn ze wel thuis?' vroeg ik haar nog, maar ze knikte al voordat ik klaar was met mijn zin. Pawel en Maja gingen nu samen naar Brugge, naar de rest. Naar Mussa, Kamila en Hyun. En de rest... En wij stonden op de stoep bij haar ouders. Een wereld van verschil. Dat vereiste wel wat uitleg. Al hoefde ze me dat niet nu meteen te geven. De ernst waarmee ze keek en sprak, maakte mij duidelijk haar wel iets van ruimte te geven. Al ging ze er niet zomaar mee wegkomen.

De verrassing bij haar moeder was ook groot toen wij daar opeens stonden. Haar vader was aan het werk. Elise had niks laten weten. Aan niemand dus. Maar we waren welkom.

'Verassing.' zei ze nog, maar echt overtuigd klonk ze niet. Ik zag de zorgen in haar moeders ogen, maar ze vroeg nog niet door. Ik was wel eens benieuwd hoe zij over haar dochter dacht. En dan wist ze nog niet eens wat ik wist. We waren in ieder geval welkom. En haar moeder speelde net zo slecht haar enthousiasme als haar dochter zojuist deed. Maar goed. Eenmaal binnen was er rust. Tassen in de gang, aan de keukentafel met wat drinken gewoon wat kletsen. En ik deed zowaar mee. Ik was toch iets volwassener geworden sinds de vorige keer. En dat vonden beide dames fijn op dit moment. Al dacht ik tegelijkertijd aan Pawel en Maja die samen verder waren gereden, en of zij hem nou wel of niet zat te pijpen als ze in de file stonden. Ach ja, dit was ook fijn... Denk ik... Elise had ook nog een jonger zusje, maar die had ik nog zelden gezien. Echt maar een enkele keer. En haar moeder vertelde nu ook dat dit zusje elk weekend in de stad zat met vriendinnen. Die was wel gaan studeren. Duidelijk was nog steeds dat dit ons kwalijk werd genomen, dat Elise niet was gaan studeren. Maar daar ging het verder niet over. Als we niet veel later naar haar kamer lopen, waar ik ook maar een aantal keren was geweest, was daar nog steeds niets veranderd. Ik vond het gek genoeg nog steeds spannend om dan haar kamer in te lopen, zoals ik dat de eerste keer ook vond. Sommige dingen veranderen dan weer nooit. Hier laten we de tassen weer vallen, kijken we elkaar aan, en begint ze me te knuffelen, heel innig en heel stevig pakt ze me vast, haar hoofd tegen mijn borst gedrukt. Dit was niet de Elise die ik kende. En ik had haar natuurlijk wel vaker onzeker meegemaakt, met betrekking op dit alles.

'Graag wat uitleg.' zeg ik haar zachtjes, terwijl ik haar in m'n armen koester. We lachen erom. Maar viel er wel om te lachen?

'Ik wist het even niet meer.' zegt ze dan. En aanvankelijk niet meer dan dat. Dat was natuurlijk niet genoeg.

'Wat niet?' vraag ik haar rustig, met m'n handen op haar schouders als ik haar kort voor me hou. We besluiten plaats te nemen op haar bed. Een kleiner bed dan bij ons op Ameland. Het bed waar we vanavond in zouden slapen. Wel zo knus. Althans, ik hoopte dat wat ze me ging vertellen geen reden was om te denken dat ik hier niet zou slapen.

'Alles.' zegt ze dan, en ze lacht er verslagen om. Ik maak me zorgen.

'Aan mij?' vraag ik haar eerst. Ze schrikt. En ze pakt snel m'n handen.

'Nee, juist niet aan jou.' lacht ze, alsof dat eerder wel zo was. Wat ze ook gedaan had. Meerdere keren. Maar nu dus niet. 'Aan de rest. Aan al het andere. Wat ik gedaan heb, en aan wat ik nog moet.' zegt ze zonder specifiek te worden. Al wist ik wel waarover ze het had. 'Niet alleen dit.' noemt ze het. 'Wat bied ik nou?' vraagt ze me dan gelijk. En dan had ze het niet over wat ze mij bood. 'Ik denk gewoon veel na over de toekomst. En heb het daar ook over gehad al met m'n ouders.' was niet wat ik per se wilde horen. Maar ook niet heel gek, natuurlijk. Juist goed, denk ik.

'Ze haten me, toch? Ga je me verlaten?' lach ik, maar ben ik ook oprecht bang. Ik denk dat ze het dan over mij gehad hebben. Wel zo arrogant van me.

'Nee, joh.' zegt ze snel. 'Dat zeg ik toch. Jij bent net waar ik nu niet aan twijfel.' bedoelde ze lief, maar klonk ze weer alsof ze o zo vaak aan mij getwijfeld had. Toch geloofde ik haar. 'Ik heb geen werk, geen studie. Ik heb alleen jou. En dat is aan de ene kant meer dan genoeg. Meer wil ik ook niet. Maar toch.' legde ze dan uit. Zo gingen we een hele andere kant op. Want ze meende dit ook. Ze fladderde altijd maar wat door het leven. Anders kende ik haar niet. En dat ging goed. Soms. En vaak ook niet. En dat had ze eindelijk ingezien, denk ik. Ze wilde wat meer betekenis aan haar leven gaan geven. En dat was alleen maar goed. Meer zijn dan een sletje. Even hard gezegd. Maar waarom nu?

Haar vader werkte geen hele dagen meer, en kwam halverwege de middag al terug, toen wij nog maar net geland waren. Elise wist nog niet precies wat, maar ik had gezegd te begrijpen dat ze wat om handen wilde hebben. En ik was ook bereid om mee te denken, en als het moet mee te werken. Want dit zou wellicht betekenen dat Ameland niet meer zo geschikt is voor haar. Maar goed, ze wist nog niet wat precies. Haar vader was best wel streng. Voor haar een reden om met mij te vertrekken naar Ameland. Ondertussen waren we alweer ruim drie jaar verder, en het een en ander was veranderd. Ik kon het redelijk met hem vinden. Hij was wel vrij fanatiek Christen. En niet eens gereformeerd. Maar toen Elise vertelde dat ze zondag nog wel eens naar de kerk ging, verscheen er al snel een glimlach op zijn gezicht. Dat maakte de rest makkelijker. Dat ze zich afgelopen nacht nog als een geil sletje had laten nemen door andermans vriendje, vertelden we maar niet... Het zei genoeg over Elise, en over wie ze was. Dat ze zoekende was, leek me duidelijk. Maar het was wel heel extreem, hoe meer ik er over nadacht. En voor mij gold natuurlijk hetzelfde. Onze relatie was niet normaal. En dat bleef zacht uitgedrukt. Maar dat hoefden ze dan ook niet te weten. Want zoals Elise nu klonk, leek ze een normalere relatie op het oog te hebben. Ik heb altijd gedacht dat dat onmogelijk was. Zeker als zij dat niet wilde. Maar nu ben ik wel benieuwd. En ik zie wel waar het schip dan strandt. Ik geloof niet dat ze zomaar kan opgeven, waar we de laatste maanden zoveel plezier aan hebben gehad. En ik weet ook niet of ik dat wel wil opgeven... Maar voor nu hield ik nog even m'n mond. We aten vroeg. Haar ouders gingen naar de 'schouwburg' vanavond, zoals ze dat zo keurig zeiden. Elise heeft het altijd goed gehad hier. Een mooi en groot huis, met lieve, zorgzame ouders en in een veilige buurt. Een paar huizen verderop had Maja gewoond. Haar ouders waren verhuisd. En verder kwam iedereen van de vriendengroep uit deze wijk. Lekker cliché dat die mooie, verwende meisjes dan alles deden wat God verboden had...

'We zouden het fijn vinden je wat vaker te zien.' zei haar vader op een gegeven moment. 'En we hebben het hier ook over gehad samen.' zegt en kijkt hij zijn vrouw liefdevol aan. Zoals zij zouden wij nooit worden, gok ik. 'En we willen helpen. We kunnen kijken of hier in de buurt wat voor jullie is. En we willen daar wat aan bijdragen. Dan zijn jullie dichterbij. Dan kan jij misschien nog studeren.' zegt hij tegen Elise. 'En jouw winkel liep toch niet zo goed? Misschien dat we hier wat op kunnen zetten. Dan help ik je.' zei hij dan tegen mij. Allemaal lief bedoeld, maar mijn maag draaide zich meteen om. Ik wilde niet verhuizen. Liever niet. En zeker niet hier naartoe. Ik vond het hier veel te druk qua mensen. Elise glimlachte echter opgetogen toen ze dit hoorde. En daar had ze alle recht toe. Dat vond ik echt. Maar ze kon dit toch niet menen? Dit moest een grap zijn? Ik voelde me niet bedrogen, of zo. Dit was totaal anders dan die keren dat ze echt wat achtergehouden had. Maar dit leek wel een slechte grap te zijn. Gisteren nog heerlijk seks gehad met vrienden, vandaag op weg naar nog meer vrienden waar we ook al seks mee hadden gehad, en nu zaten we hier aan tafel bij haar ouders, en hebben we het over verhuizen, werk, school en weet ik veel wat... Ik voelde me wit wegtrekken. Ik werd gek. Ik werd stil. Ik zei niet veel. Ik reageerde er nog amper op. Het was als een donderslag bij heldere hemel. En ik begreep heus wel dat Elise wat meer rust wilde, wat meer houvast en een doel in haar leven. Ik had niet anders verwacht. Maar het moment en de manier waarop. Haar ouders wisten niet eens dat we in de buurt waren. En nu zaten we hier. Aan de ene kant prettig om te weten dat we altijd welkom waren, maar ja...

Pas als haar ouders weg zijn, durf ik het om Elise aan te spreken en haar eens echt te vragen hoe dit nou allemaal zat. Het is vroeg donker, het regent buiten. Pawel had me een bericht gestuurd dat ze aangekomen waren. Meer niet. Dat was prima. Ik had vanochtend nog getwijfeld om Kamila alvast een appje te sturen dat we toch zouden komen, maar had dat gelukkig niet gedaan. We werden nu minder gemist. Elise was stil. Ze stond voor het raam en zwaaide haar ouders nog uit als de lieve en gemiste dochter die ze was. Ik hield me heel even op de achtergrond en keek naar haar, mooi als ze nog altijd was. Ze wsa dezelfde persoon in mijn ogen, alleen nu met hele andere wensen. Gek. Ik kon haar nu niet benaderen en op haar knieën dwingen of over de tafel heen buigen. Ze stond in de woonkamer en trok de doorschijnende gordijnen al dicht, maar liet de verduisterende nog open. Een warm licht vulde de woonkamer. Ze boog over de bank heen om de laatste te sluiten. Dezelfde bank waar ze me ooit m'n eerste bj had gegeven. Niet haar eerste, wat ik toen nog wel dacht, onhandig en klungelig als ze het toen deed. En ik haar maar zeggen dat het niet hoefde als ze niet wilde en dat ze het goed deed. Ik wist ook niet beter. Achteraf bleek pas hoe weinig ik wist. Nu was alles anders. Ik zucht diep en ga op de rand van de keukentafel zitten vanwaar ik goed zicht heb de woonkamer in, die een bocht maakt. Elise hoort me en ze kijkt om. Ze glimlach lief naar me. De perfecte vriendin. Zo zag ze eruit. Maar ik schud met m'n hoofd. Dit doe ik wel met eenzelfde glimlach.

'Tijd voor uitleg.' zeg ik haar. Het lachen vergaat haar dan kort. Maar dit kon zo niet langer.

'Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is. Ik snap je. Maar waarom nu?' vraag ik haar dan met enige ernst. Ik verdiende uitleg. Elise zucht dan ook. Ze loopt naar me toe, maar blijft ook op gepaste afstand voor me staan met haar handen voor haar lichaam waarvan de vingers zenuwachtig kronkelen.

'Ik heb spijt.' zegt ze dan. 'En ik weet dat dat stom klinkt.' voegt ze er gelukkig zelf aan toe. 'Ik ben bang.' zegt ze daarna, en ze laat haar hoofd vallen. Ze klinkt zwaarmoedig.

'Bang?' vraag ik haar dan? Ze knikt, en kijkt me dan pas aan. Haar ogen zijn waterig, maar ze huilt niet. 'Voor? Voor mij? Of...' snapte ik het niet.

'Zo zou je het kunnen zeggen.' lacht ze dan alweer met een snik. Met haar pols wrijft ze dan toch even haar ogen droog. 'Bang je te verliezen.' zegt ze dan. Daar moet ik om lachen.

'Je hebt me genoeg redenen gegeven je te verlaten. Maar ik zit toch echt hier.' lach ik haar dan toe. Ook zij lacht. Ze doet een stapje dichterbij.

'Ik ben dom geweest. En ondankbaar.' zegt ze dan. 'Het was leuk. En fout.' zegt ze ook. 'Maar ik zie nu in dat wat ik doe ook gevolgen heeft.' Ik moest even terugdenken aan wanneer het voor haar begonnen was. Nog voordat ik in beeld was. Voor haar speelde dit al een jaartje of vijf. Toen ze nog op de middelbare school zat. En nu komt ze er pas achter dat haar acties ook consequenties hebben. Best grappig. Maar fijn dat ze dat nu weet. Ik luister dan ook naar haar. 'Ik ben niet meer wie ik wil zijn.' zegt ze dan. Dat klonk best diep.

'Wie wil je dan zijn? Ik heb je juist leren kennen het afgelopen jaar.' zeg ik haar dan. Dat geeft ze toe.

'Die persoon wil ik ook zijn. Voor jou.' brengt ze met enige passie over, en dat veroorzaakt wel enige reuring. De slet, zal ik maar zeggen, wil ze best zijn. Maar dan alleen voor mij. Toch twijfelde ik of ze dat wel kon.

'Ik wil volwassen worden.' noemt ze het dan. 'Samen met jou. Ik moet verantwoordelijkheid nemen. Voor wat ik gedaan heb en voor ons leven samen.' zegt ze dan.

'En dat doe je door te vluchten?' vraag ik haar, want zo kwam dit alles op me over, nu ik begreep dat ze vooral bang was voor de consequenties. Ze knikt dan ook.

'Ik moet wat op een rij zetten. Ik dacht dat al gedaan te hebben. Maar dat moeten we samendoen.' vindt ze nu. 'Ik weet dat je niet weg wilt van Ameland. Maar we kunnen daar ook niet altijd maar blijven. Zeker niet na Adil...' noemt ze hem sinds lange tijd. We zouden het bijna vergeten... Ik hum. Ik begreep haar punt. Maar ik deelde dat niet. Ze was bij haar volle verstand toen we dat deden. En vluchten vond ik gewoon geen optie.

'En de rest van de groep dan? Die ga je nooit meer zien?' dacht ik dan ook dat ze wilde.

'Misschien.' zegt ze dan ook echt nog. Ze was uit op een harde reset, zo kwam het nu over. Daar lach ik cynisch om en schud m'n hoofd.

'Gisteren...' wilde ik nog opbrengen, maar het lukte me al niet meer. Ik blijf schudden en kijk haar ook niet meer aan. Dit kon ze toch niet echt menen. Dit moest een grap zijn.

'Ik weet het.' zegt ze dan. 'Ik wilde het al eerder zeggen, maar...'

'Maar je kon het niet. Je wilde het niet.' zeg ik haar, en daar heeft ze niet op terug. Ik moest opeens denken aan het moment voordat Maja ingreep. Toen wilde ze me wat zeggen. Ik dacht dat ze toen wilde zeggen toch naar Brugge te willen. Maar misschien wilde ze me toen al zeggen dat ze het niet wist. Dat ze twijfelde. Gelukkig was daar toen Maja... Of niet dan?

'En er is nog iets.' zegt ze me dan, en ik kijk haar nu pas weer aan omdat ik haar hoor slikken. Dit was moeilijk voor haar.

'Ja?' vraag ik dan ook omdat ze haar tijd neemt.

'Ik...' leek dit wel iets heel moeilijks te zijn. Ik hield m'n hart alweer vast. Hoeveel erger kon het zijn dan wat ze me al talloze keren had opgebiecht. 'Ik heb je onderschat.' zegt ze me dan. En dat verbaast me, natuurlijk.

'Uhm, want?' ben ik toch wel benieuwd. Ze haalt eerst nog haar schouders op. Ze durft het niet te vertellen.

'Ik dacht dat ik wat tekortkwam.' zegt ze dan. 'Dat was ook zo. Maar dat lag niet aan jou.' vertelt ze me nu. 'Ik dacht van wel. Maar het lag aan ons. Zo zag ik dat toen niet.' heldert ze nog niks op. 'Hyun, Kamila, Sophia... En nu ook Maja?' vraagt ze mij nu alsof ik het ben die zo ongelofelijk de fout is ingegaan. En mijn oren beginnen te klapperen van ongeloof.

'Dat wilde je toch? Je was daar zelf bij?!' verlies ik nu pas m'n koelte. Ze sust me meteen met gebaren en al.

'Weet ik. Ik neem het je ook niet kwalijk.' zegt ze snel, en zij blijft wel rustig, dus word ik dat ook weer. 'Ik gun het je ook. En ik vond het ook leuk. Maar het was wel altijd zo dat ook voelde alsof ik dan iets goedmaakte.' legt ze uit, wat ik ook altijd gedacht had. 'Maar...' was dan het moeilijk punt van dit alles. 'Ik wist niet dat het zo zou gaan.' zegt ze me dan. 'Ze zijn allemaal zo blij met jou. Of naderhand dan.' probeert ze het uit te leggen. Ik begin het te snappen, en moet lachen omdat het zo dom klinkt.

'Je bedoelt dat ik beter in 'bed' ben dan je gedacht had?' lach ik er bespottelijk om. 'Als ik me jou ben, is het toch ook lekker? Je weet toch dat ik m'n best doe?' vraag ik haar dan.

'Ja, als je met mij bent. Dat snap ik. Maar ik had niet gedacht...'

'Dat ik dat bij een ander ook zou doen?' was dus het hele euvel.

'Ja...' geeft ze stil toe. En dat op zich was niet het probleem. 'Kamila is verliefd op je. Ook nog.' zegt ze dan. 'Waarom ben je nog bij mij? Daar ben ik bang voor. Dat je het eindelijk inziet.' zegt ze dan. Nu begreep ik het. 'Je kan beter krijgen, toch? Kamila is liever dan ik ben, zorgzamer, zelfstandiger...' En dan had ze expres niet over de seks, die tussen mij en Kamila ook spetterend was, en wat ze natuurlijk van dichtbij gezien had. Maar de seks was juist zo spetterend omdat Elise erbij was, dacht ik dan wel.

'Je bent bang mij te verliezen? Nogmaals...' lach ik. 'Na alles zit ik nog hier, toch? Ik zit niet in Brugge bij Kamila.' probeer ik haar duidelijk te maken.

'Maar dat wil je wel.' zegt ze dan fel als een klein kind wat gewoon bang was.

'Ik ga dat niet ontkennen.' zeg ik dan, zogenaamd volwassen. 'Je hebt er ook alles aangedaan dat ik dat wel moet willen.' leg ik de schuld daarvan dan ook bij haar neer. Dat kon zij niet ontkennen.

'Je hebt gelijk.' zegt ze dan. 'Het is allemaal mijn schuld.'

'Maar ik zit hier. Bij jou.' zeg ik haar snel nog voor de duidelijkheid. Het drong bijna door.

'Het is gewoon zo veel. En dan is er nog Hyun, en Eke...' zucht ze verslagen.

'Wat is er met Hyun? En Eke?!' Die laatste naam kwam als een verrassing. Sophia en Maja waren gevallen apart, vond ik en zij dus ook. Dat was gewoon seks. Ja, Hyun was wel bijzonder.

'Hyun heb ik laten zitten. Die heb ik laten vallen. En niet voor het eerst.' zegt ze dan. 'Ze wilde best bij ons blijven. Ze wilde zelfs van alles voor ons achterlaten. Gewoon om bij ons te zijn. Het was zo fijn om haar bij ons te hebben.' slikt Elise. Ergens zal ik nooit begrijpen hoe dat allemaal zat tussen die twee. Maar het was duidelijk dat er gevoelens waren, en serieuze ook. Zeker bij Hyun. Maar ook bij Elise, al lijkt ze dat maar niet toe te willen geven. Niet volledig, in ieder geval.

'Ze is altijd welkom. Dan doe ik ook graag een pas op de plaats.' zeg ik haar nog.

'Ik weet dan niet of ze voor mij komt, of voor jou.' zegt ze echter. En weer was ik dus het probleem, in een bepaald opzicht.

'Jezus... Elise...' zuchtte ik wat geërgerd. Al die twijfel. En zo onnodig. 'Voor jou.' zeg ik dan. 'Dan komt ze echt voor jou. Zij en ik hebben één moment gehad, of zo.' deed ik alsof het niks voorstelde. 'Jullie hebben al jaren elkaar.' zeg ik haar dan. 'Maar kom op. Dit kan toch niet het probleem zijn opeens? En waarom noem je Eke? Die heeft hier niks mee te maken, toch?' geef ik aan dit alles vooral onzin te vinden.

'Nee...' zegt ze dan, en ze begint niet over Eke. Misschien maar beter ook, al was ik wel nieuwsgierig. Eke kwam amper voor in dit hele gedoe, dus ja. Maar ze was dus bang gepasseerd te worden. Ze had me weggegeven. Dat dacht ze. Een goedmakertje om wat zij allemaal gedaan had en nog wilde doen. Zo kwam het nu over. Zo was het ook. Maar ik viel dus niet tegen bij haar vriendinnen... En dat had voor twijfel gezorgd. En terecht, denk ik ook. Maar om dan zo abrupt alles los te laten... Dit was vast niet alles. En zo wel, dan overdreef ze verschrikkelijk.

We kijken elkaar aan. Ik voel wat ze wil zeggen, maar ze durft het niet. Want het kon niet meer. En omdat ik voelde wat ze wilde zeggen, moest ik haar eigenlijk ook zeggen wat ik wilde, maar ook dat kon niet. Het draaide wat dit betreft natuurlijk om Kamila. We hadden dingen afgesproken. Ik zou haar gaan zien zonder Elise. Ik mocht haar als m'n tweede vriendin beschouwen. Zoiets hadden we afgesproken. Dat was het idee, van vooral Elise, toch? Maar daar leek ze spijt van te hebben. Elise wilde me voor haarzelf. Nu wel. Wat een grap. En ik wilde dat niet. Ik wilde Elise. Maar ik wilde ook Kamila. En ik zou twee personen teleurstellen als ik Kamila zou opgeven. En maar één als ik niet voor Elise zou kiezen. We zuchten. Ik gebaar haar dan maar toch dichterbij te komen en sta op. We omhelzen elkaar en beiden zuchten we nog een keer diep. Wat een gezeik... Toch klem ik haar tegen me aan. Ik voel haar warmte en haar onzekerheden. Ze was er niet gerust op. Ze was doodop. Het was ook nogal een gekkenhuis, en dat al maandenlang. Een achtbaan van emoties en verlangens en onzekerheden. En voor haar was dit niet maandenlang, maar al jarenlang het geval. Dat begreep ik heus wel. En het was goed dat ze haar grenzen nu aangaf. Maar ook een beetje naïef.

We gaan naar bed. Vrij vroeg. Want ook ik was doodop. Ik kan echter niet slapen. En ik merk dat ook zij wakker is. We liggen daar maar. Haar ouders komen ook niet al te laat thuis, en ik hoor hoe ze naar bed gaan, stil als ze proberen te zijn. Ze waren blij hun dochter weer te zien. Ook dat speelde wel mee in dit alles. Ik had gevoel dat ik hen iets afgenomen had. Niet dat ik me daardoor liet leiden. Ik kruip stil uit bed. Het is alweer zaterdag geworden. Nog geen 24 uur geleden stond ik onder de douche met Maja. En nu liep ik naar beneden en ging ik aan de keukentafel zitten in een groot huis, maar ook een donker en kil huis. Dit was niet mijn huis, niet mijn plek. Ik moet denken aan alles wat we gedaan hebben, gezegd hebben, en nog verlangen. Er was nog genoeg niet uitgesproken, geloofde ik. Dit was nog maar het topje van de ijsberg, zoals dat het altijd geweest is de laatste maanden. Ik kon gewoon niet geloven dat ze het allemaal wilde opgeven en nu opeens een volwassen leven wilde gaan leiden. En dat met mij... Ik twijfelde of ik niet voor mezelf moest opkomen. Uiteindelijk heb ik altijd maar één ding het liefst gewild, en dat was Elise. Ondanks alles. En nu biedt ze me dat eigenlijk aan. Een leven met haar alleen. En kon dat nog wel dan?

Niet heel veel later hoor ik de trap, en ook Elise komt naar beneden. Ik had m'n boxershorts maar aangehouden deze nacht, en zij had ook gekozen voor simpele nachtkleding. Niet dat lekkere hemdje van gisteren, en ik lag normaal gesproken voor het gemakt ook liever naakt naast haar. Wat dat betreft waren we gegroeid in onze relatie. Een jaar terug hadden we amper seks. Ik dan. Zij kwam toen nog regelmatig aan haar trekken, met Mussa, maar ook met Jeff. En nu zaten we hier. Ze had vanavond ook seks kunnen hebben met één van de twee, bedacht ik me nog. En dan had ik weer graag toegekeken. We hadden ook met Kamila kunnen afspreken, en zou het dan minder leuk zijn? Dat baarde me nog het meeste zorgen. Ik dacht namelijk van niet. Dat ze twijfelde? Ja, okay. Maar ik weet zeker dat ze gewoon meegedaan had, en dan zonder enige twijfel.

'Ik heb je helemaal niet gehoord over jouw vreemdgaan.' zeg ik haar, na er lang over nagedacht te hebben voordat ze voor me stond. Ze nam plaats. Ze schrok niet van m'n woorden. Ik heb veel gedacht over hoe dit alles begonnen was. De vorige keer in Brugge, dat ze ook stil en nerveus was en besloten had het dan maar op te biechten, om vervolgens datzelfde weekend nog eens echt vreemd te gaan. Dat was het begin voor mij. Pijnlijk en opwindend tegelijk. Tegenwoordig alleen nog maar opwindend. 'Ik ben niet bang je te verliezen. Vind je dat gek?' vraag ik haar dan. We kijken elkaar opvallend nuchter aan, ondanks het tijdstip het onderwerp van gesprek.

'Nee.' zegt ze dan. 'Want ik weet hoe verliefd je op me bent.' vind ik dan toch opvallend om te horen. 'Ik nam je voor lief.' zegt ze er gelukkig zelf over.

'Maar toch ben je bang dat ik een van je vriendinnen leuker vindt?' lach ik er dan wel om. En dat geeft ze dan ook toe. Het had natuurlijk met elkaar te maken. Ik zucht dan ook diep. Heel diep.

'Nog steeds als ik terugdenk aan die keren dat jou met een ander zag...' begin ik dan. 'Of zelfs als ik er niet bij was, maar na wat je me verteld hebt...' haal ik de talloze fantasieën op en natuurlijk de herinneringen waar ik bij was. 'Het is niet goed, maar dat wind me nog steeds zo enorm op. En dat gaat ook nooit meer over. Dat weet ik zeker.' zeg ik haar dan, aangezien dat niet in een 'normale' relatie thuishoort volgens mij.

'Ik zal dat ook nooit kunnen vergeten.' zegt ze dan alsof ze er echt spijt van heeft.

'Lieg niet tegen me.' zeg ik haar dan. 'Nooit meer liegen. Anders kunnen we sowieso niet samen verder.' ben ik opeens heel duidelijk. En dit komt gelukkig aan. 'Het maakt je in mijn ogen alleen maar beter. Wees af en toe die slet. Je moet wel.' zeg ik haar. Ik weet toch hoe ze is. En dat maakte mij dus ook niet uit. Dat was het punt wat ik wilde maken. Dat was zo iets belangrijks in onze relatie geworden. Ze knikt dan ook. 'Nooit meer liegen.' zeg ik haar nog, en ze blijft knikken. Ik was duidelijk genoeg. 'Want ik zie je daar nog zitten. Op Jeff.' zeg ik haar dan. 'En hoe je keek toen Mussa opeens achter je kwam staan. Je wilde het niet.' haal ik met haar die herinnering op die alles veranderde, wat mij betreft. 'Maar je wilde het zo graag...' slik ik dan. We kijken elkaar met grote, felle ogen aan. Ook zij slikt. 'En man, wat wilde ik dat graag zien...' geef ik dan ook toe. Het was wat het was. 'Toch?' vraag ik haar wel.

'Ja.' zegt ze kort, en ze knikt.

'En nu wil je dat niet meer?' vraag ik haar dan. Ze twijfelt. Maar ze mag niet liegen. Dat was ze gelukkig niet alweer vergeten.

'Tuurlijk wil ik dat.' zegt ze ingetogen, maar haar verwoording is duidelijk.

'Wat doen we hier dan?' vraag ik haar dan, en geef aan dat het deze keer weer had kunnen gebeuren. Dat vindt ze toch moeilijk. We zitten aan dezelfde kant van de tafel. Ik laar mijn buitenste knie verder naar buiten vallen, en uit mijn boxer is mijn harde al lang gekropen, en laat haar dit gewoon zien. Mijn stijve piemel, die allesbehalve tegenviel, dus. Ook niet meer bij haar. Ze maakte me nog steeds geil. En seks was gewoon het belangrijkste in onze relatie op dit moment, en wat ons ook samenhield. Het was het enige tastbare wat er nog was. Want ze had geen werk, geen studie of verdere ambities. Maar moest het één dan het andere uitsluiten?

Ze lacht er wel om, en kijkt er ook even naar. Maar ze pakt hem niet. Ze kijkt me aan.

'Ik vraag me soms wel eens af...' begint ze dan, weer met enige twijfel. 'Als dat niet was gebeurd; als je dat niet had gezien? Zouden we dan nog wel samen zijn?' vraagt ze zich misschien wel terecht af, al had ik daar nooit zo over nagedacht. 'Vind je me aantrekkelijk als ik dat niet meer zou doen?' vraagt ze me dan.

'Ja.' zeg ik haar wel. Maar ze heeft een punt. Ze is op haar mooist met een harde, zwarte pik in haar mond... Dat vond ik echt. Ik knik dan ook bedachtzaam en slik. 'Je bent het mooiste meisje wat ik ken. En ik ben echt verliefd op je. Al best lang. Langer dan dit gedoe al duurt.' zeg ik haar zonder te liegen. 'Maar sinds dit alles nog meer.' geef ik wel toe. 'En niet alleen omdat jij vreemdgaat, en dat zo graag doet.' klonk ik wat verwijtend, zonder het zo te bedoelen. 'Of omdat ik met je vriendinnen dingen mag doen, wat ik ook graag doe.' steek ik natuurlijk ook m'n hand in eigen boezem. Ik was zeker niet perfect. Verre van. 'Maar als je echt alles wil stoppen, en samen verdergaan en opnieuw beginnen, dan is er niemand anders dan ik met wie je dat zou kunnen doen. Want ik vind je niet alleen aantrekkelijk, maar ik ben verliefd op je. Snap je dat wel? Al zo lang. En ik hou van je. Jij toch ook van mij?' geef ik haar gepassioneerd deze woorden, en voel ik angst na de vraag die ik haar stel. Hield ze wel van me? Ze is kort stil. Maar dan lacht ze. Alsof ze het niet kon geloven dat ik haar dit zei, en haar dit vroeg.

'Natuurlijk hou ik van je. Je bent m'n alles. Daarom juist. Ik ben bang dat je dat niet wist, juist.' zegt ze dan. Ja, want hoe kan je elkaars 'alles' zijn, en toch zo behoefte hebben aan anderen?

'Zonder dit alles was de relatie misschien wel doodgebloed. Die kant ging het vorig jaar wel op.' zeg ik haar, en herinner ik haar eraan hoe het was voor Brugge. En dat was niet best. Dat wist ze heus wel. Nu was het misschien ook niet best, gezond of normaal. Maar we hielden wel van elkaar. 'Ook als je het nooit meer zou doen, blijven bepaalde herinneringen. Ook als we bepaalde mensen nooit meer zouden gaan zien.' heb ik het dan eigenlijk over Kamila. En met dat ik dit zeg, weet ik hoe wrang dit is. Want ik wist dondersgoed dat als hier Kamila had gezeten in plaats van Elise, ik hetzelfde gezegd zou hebben... Maar ze zat hier niet, en Elise wel.

'Het is een soort vloek.' noemt ze het met een glimlach.

'Nee, een zegen.' zeg ik snel. 'We zitten hier nog. En we praten.' vond ik er dan juist van. Dat kon ze ook niet ontkennen. 'Natuurlijk is het niet makkelijker. Maar we kunnen verder. Samen, of...'

'Of?' vraagt ze me.

'Of zoals we al deden. In mijn ogen doen we geen concessies. Het is niet dat we de ander iets gunnen. Het is gewoon nodig. En als het samendoen, is het ook goed. Juist goed. Het is wie we zijn. Misschien niet wie we altijd willen zijn. Maar dit is wie we zijn. En ontkennen, negeren en wegduwen van wie we zijn, lijkt me op de lange termijn niet houdbaar.' zeg ik haar dan maar, en hoop het zo goed samengevat te hebben. Ik spoorde net zomin als zij. En dat was niet erg.

'Maar ik wil dat onze relatie op de voorgrond komt, niet op de achtergrond.' zegt ze dan, en geeft ze dus ook toe.

'Eens.' zeg ik haar. We kijken elkaar aan met een glimlach. Wat betekende dit dan? Geen idee. Maar het voelde wel goed. We moesten aan de toekomst denken en aan volwassen worden.

En dat konden we samen best aan. Maar ik wist dat ze dat niet wilde. Ik wilde dat niet. Vroeg of laat zouden onze ware ikken de kop weer opsteken. En als we dan weer opnieuw moesten beginnen, leek me zonde van de tijd. Uiteindelijk was ik blij hier te zijn met haar, en niet in Brugge. Ik had me over laten halen, maar wilde natuurlijk in eerste instantie ook niet die kant op. En toch lonkte het wel naar ons. Elise had aan haar ouders verteld dat we eigenlijk onderweg waren naar Jeff in Brugge. Ze vroegen nog hoe het met hem ging. Ze moest liegen, en deed dat goed. Ze was wie ze was. Ze wilde iets forceren door eerst hier te stoppen. Een gesprek. Dat had ook anders gekund. Dat had veel eerder gemoeten. Maar opgelucht stapten we weer in haar knusse bedje en slapen konden we opeens wel. En morgen dan? Toch maar naar Brugge? Of terug naar Ameland? Ik wist dat Elise misschien wel liever hier bleef, precies tussen Ameland en Brugge in. We zouden het wel gaan zien.