De volgende ochtend hing er nog steeds een bedrukt gevoel in de lucht. Het was alsof de gebeurtenissen van de vorige avond nog zwaar op onze schouders drukten. Elise stond op en kleedde zich in stilte aan. Ze keek me even aan, haar ogen vertelden me dat ze nog steeds aan het verwerken was wat er gebeurd was. Het was ook niet niks. Eindelijk kwam er wat waarheid boven water. Voor mij, voor haar, en ook voor Mussa. Waar we nu precies stonden, bleef lastig. Het was nog maar een fractie van de onderliggende spanningen.

"Ik ga even mijn vriendinnen opzoeken," zei ze zachtjes, duidelijk dat ze behoefte had aan ze. Elise had haar vriendinnen gemist. Dat begreep ik. "Ik moet mijn hoofd even leegmaken."

Ik knikte. "Natuurlijk. Neem je tijd."

Ze verliet de kamer, en ik bleef achter, zittend op de rand van het bed. De stilte was bijna tastbaar, gevuld met de echo's van de vorige avond. Ik staarde naar de deur waar Elise net doorheen was gegaan en zuchtte diep. Zou ze Mussa opzoeken? Dat kon ook. Zou ik dat erg vinden? Nog steeds niet.

Mijn gedachten draaiden rond in mijn hoofd. Hoe stonden we er nu voor? Elise had duidelijk veel om over na te denken, net als ik. De gebeurtenissen van gisteren hadden onze relatie weer eens op de proef gesteld, en ik wist dat dit niet de laatste keer zou zijn. Onze weg naar volwassenheid was een omslachtige weg geworden.

Ik dacht aan Mussa, aan hoe hij zich verraden voelde en hoe Elise zich nu voelde. Het was complex en verwarrend. Ik had altijd geweten dat onze levensstijl uitdagingen met zich mee zou brengen, maar soms voelde het alsof de problemen groter waren dan de vreugde die we eruit haalden. Ook al leek niemand helemaal tevreden met de huidige situatie, was het tegelijkertijd ook een situatie waarin geen van ons drieën echt iets te klagen had. Maar dat besef moest bij eenieder nog doordringen, zo leek het.

Ik stond op en liep naar het raam, kijkend naar buiten zonder echt iets te zien. Mijn gedachten gingen terug naar alle gesprekken die ik met Elise had gehad. We waren bijna een jaar verder sinds de vorige keer in Brugge. Wat een bizarre achtbaan, bleek ik toen ingestapt te zijn. Het barste van momenten van pure vreugde en die van diepe twijfel. We hadden altijd geloofd dat we alles samen aankonden, maar nu vroeg ik me af of dat echt zo was. Waren we echt nog samen? Nu al niet meer.

Hoe sta ik er nu in? Vroeg ik mezelf af. Ben ik bereid door te gaan op deze weg, met alle risico's en uitdagingen die het met zich meebrengt? Hou ik echt genoeg van Elise om deze ingewikkelde dans voort te zetten? Ja, dat wel.

Een deel van me wilde gewoon een simpele, rustige relatie. Maar een ander deel van me genoot van de spanning, de complexiteit en de diepe connecties die we hadden opgebouwd. Samen, maar ondertussen natuurlijk ook met de rest. Moesten we dat opgeven, of konden we dat überhaupt niet vasthouden? Ik wist dat ik Elise niet kwijt wilde, maar ik wist ook dat we iets moesten veranderen als we wilden dat dit werkte.

De stilte van de kamer gaf me de ruimte om na te denken. Ik wist dat ik sterk moest blijven voor mijzelf en Elise, dat we samen een weg moesten vinden door deze chaos heen. Maar het zou niet gemakkelijk zijn. Maar dan wel samen...

Toen ik eindelijk weer ging zitten, voelde ik me enigszins gerustgesteld. We hadden moeilijke gesprekken gehad en er waren zeker nog meer te voeren, maar ik wist dat we elkaar liefhadden. En zolang die liefde er was, geloofde ik dat we elke storm konden doorstaan.

Elise kwam na een tijdje terug, haar gezicht zag er opgelucht uit, hoewel ze nog steeds een zweem van zorgen droeg. Ze glimlachte zwakjes naar me, en ik glimlachte terug.

"Hoe ging het?" vroeg ik maar, een arm om haar heen.

"Goed," zei ze me. "Ik heb met Kamila gepraat, maar ik heb niet alles verteld. Gewoon even mijn gedachten ordenen."

Ik knikte. Ik was wel iets bezorgd. "Dat is goed. Het is belangrijk om te praten, maar sommige dingen zijn ook gewoon tussen ons." Daar bestond ook geen twijfel over. Ik vroeg me dan toch af wat die twee precies gedeeld hadden, maar vroeg het Elise niet. Ik moest haar ook vertrouwen. Kamila was natuurlijk ook nog een dingetje. Ik had nog niet de tijd voor haar genomen, en dat vond ik niet fijn. Ik had me erbij neergelegd dat Kamila op de tweede plaats moest blijven komen. Elise op de eerste plek. Maar stond ik nog bij haar op de eerste plek? Iets wat ik me natuurlijk al maanden afvroeg. Kamila, Hyun, Sophia... En wat dacht je dan van Maja? Amper gesproken sinds onze komst hier. Alles aan dit bleef gek en vaag. Alles was onzeker. Zelfs nu er bepaalde zaken aan het licht kwamen.

Het ontbijt vond plaats in dezelfde kamer als het diner van gisteren. Een schril contrast met de grandeur van de vorige avond; nu was er een groots lopend buffet, en niemand zag er nog uit alsof ze voor een gala waren gekleed. Iedereen leek weer gewoon zichzelf, zonder de glans en glamour die de avond ervoor domineerden. Wat bleef er dan nog over?

Elise en ik besloten het ontbijt samen met Sophia en Hyun door te brengen aan een tafeltje. Verrassend genoeg was het gezellig. Geen woord werd er gesproken over onze verledens of gedachten, geen enkel probleem werd aangeroerd. We genoten van de rustige ochtend en het gezelschap. Voor zover Sophia wist, was Elise niet op de hoogte van dat zij en ik het een en ander hadden uitgewisseld. Dat maakte het wel spannend. Al gingen mijn gedachtes en aandacht meer naar Hyun uit. Die leek weer haar oude zelf te zijn. Het had even geduurd. Maar fijn was het wel. Het was dan ook echt gezellig. En tegelijkertijd natuurlijk ook spannend. Het was altijd spannend met Elise, maar zeker met vriendinnen van haar in de buurt. Want Sophia had natuurlijk ook geen weet wat Hyun bij ons had uitgespookt op Ameland. Wat dat betreft wist eenieder in de groep goed discreet te blijven. En zoals het nu weer leuk leek te gaan tussen ons en Hyun, begon ik alweer terug te verlangen naar de intieme momenten die ik met haar gedeeld had. Want dat was natuurlijk niet niks geweest. En ergens voelde ik, maar hoopte ik vooral, dat Elise en Hyun er nog altijd net zo instonden als toen. Wellicht ooit een keer weer. En wellicht kwam er wel meer met Sophia, als Elise me nog eens alleen zou laten? Zo ging het al snel alle kanten op. En alles zou ook mogelijk zijn.

Er werd niet overdreven veel gesproken aan tafel. Iedereen leek in gedachten verzonken, of gewoon genietend van het eten od de gemoedelijkheid die er heerste. Ik knikte nog naar Pawel. Maja ontweek ons wat meer. We gaven elkaar ruimte en dat was goed. Ieder op z'n eigen manier. Het ontbijt was rijk en gevarieerd, met verse broodjes, croissants, fruit, yoghurt en warme gerechten. Het was duidelijk dat onze gastheren weer hun best hadden gedaan om het ons naar de zin te maken, ondanks de ongemakkelijke spanningen die onder de oppervlakte borrelden. Onze gastheren waren nog het minst bereikbaar. Vaak wel zichtbaar, maar nauwelijks aanwezig. En dat was ergens wel goed.

Het zou een drukke zondag worden met allerlei activiteiten voor wie dat wilde. Elise en ik hadden afgesproken om daaraan mee te doen en gewoon te zien wat de dag zou brengen. Voor nu wilden we vooral genieten van het ontbijt en de aanwezigheid van Hyun en Sophia, die er zelfs op de vroege ochtend weer spetterend uitzagen. Ik had echt geluk met drie van zulke meiden aan tafel te zitten. En dan had ik het nog niet eens over de rest.

Sophia droeg een lichte zomerjurk die haar figuur prachtig benadrukte, terwijl Hyun een eenvoudige maar elegante blouse en een rok had gekozen. Elise had haar gebruikelijke charme, gekleed in een casual maar stijlvolle outfit die haar altijd goed stond. Het voelde bijna normaal, alsof we een gewone vriendengroep waren die gewoon samen aan het ontbijten was.

Ik kon niet anders dan glimlachen terwijl ik naar hen keek. Ondanks alles wat er was gebeurd, ondanks alle complexiteit en de problemen die we nog moesten oplossen, waren er momenten zoals deze die me hoop gaven. Momenten van eenvoud en gezelligheid, waarin we gewoon konden genieten van elkaars gezelschap zonder zorgen over de toekomst.

Na het ontbijt zouden de activiteiten beginnen, en ik was benieuwd wat de dag zou brengen. Maar voor nu was dit genoeg. Gewoon hier zijn, samen met Elise, Hyun en Sophia, was een klein stukje vrede in een verder turbulent leven. En dat was precies wat we nu nodig hadden.

Na het ontbijt trekt iedereen zich even terug. Ik ben opgelucht en mijn hoofd is zo goed als leeg. Het ontbijt was me zeer goed bevallen, met name het gezelschap van Elise, Hyun en Sophia. Nog voordat de activiteiten beginnen, trek ook ik me kort terug op onze kamer. Het voelt goed om even tijd voor mezelf te hebben, weg van de drukte en de spanningen van de groep.

Her en der in het huis is nog niet alles in kannen en kruiken. Zo doet de douche het niet op de kamer van Hyun en Sophia. Die sliepen samen op de kamer. Hyun mag van Elise bij ons douchen, maar beiden hadden ze geen rekening gehouden met mijn aanwezigheid. Althans, dat moet ik geloven. Het zou kunnen. Maar ik wist het niet zeker. Feit was dat ik niet lang alleen was, en dat ik dat ook niet erg vond.

Wanneer Hyun de kamer binnenloopt, valt haar pure schoonheid me opnieuw op. Ze is opvallend mooi met een zachte, elegante uitstraling. Ze leek wel niet echt. Zo mooi vond ik haar. Een buitenaards wezen. Een goddelijke uitstraling. En dat voor iemand die zo stil en bescheiden is. Juist daarom, denk ik. Haar lange, golvende en donkerbruine haar omlijst haar delicate gezicht, en haar grote, expressieve ogen stralen nieuwsgierigheid en tederheid uit. Ze draagt een eenvoudig, stijlvol witte blouse en een lichte rok die haar slanke figuur accentueren. Eenvoudig, maar goddelijk. Ik denk nog regelmatig terug aan de tijd dat zij en Kamila bij ons waren, de mogelijkheden die ik toen voor me zag en de hoop die ik had dat we wellicht samen verder konden, ik en Elise, maar dan wel met Kamila en Hyun er regelmatig bij. Sindsdien was er nog veel gebeurd. Alles liep anders. Hyun was bij zinnen gekomen. En nu waren we hier. Ik hoopte dat ze opnieuw bij zinnen was gekomen.

"Oh, sorry. Ik dacht dat je al weg was," zegt ze verlegen als ze me ziet. Ze schrikt ook echt een beetje, en ik moet meteen lachen. Ze vertedert me meteen.

"Geen probleem," zeg ik met een glimlach. "Je kunt gewoon douchen. Ik stoor je niet." zeg ik als ze heeft uitgelegd waarom ze hier is. De handdoek en de tas met toiletspullen die ze bij zich had, hadden het al enigszins verraden.

Hyun knikt en gaat de badkamer in. Ik voel de spanning in de lucht hangen, herinneringen aan onze gedeelde momenten flitsen door mijn hoofd. De deur van de badkamer blijft op een kier staan, en ik hoor het geluid van stromend water. Ik besluit in de kamer te blijven, benieuwd naar wat er zal gebeuren. Ik wil haar niets opdringen.

Na een tijdje komt Hyun in een badjas naar buiten, haar gezicht lichtrood van de warmte van de douche, die ze al wel aangezet had, maar nog niet onder was gaan staan. Ze is nog mooier dan zojuist. En toegankelijker. De stoom kwam de kamer in. Kort. Het gaf haar een nog onwerkelijkere uitstraling, zoals de stoom dansend en konkelend haar voorbij kwam gegleden.

"Dank je dat ik hier mag douchen," zegt ze zacht. Nog voordat ze echt is gaan douchen, dus. Ze kijkt er wat moeilijker bij. Los van die badjas, lijkt ze me naakt. Vast niet wat ze me nog wilde vertellen, voordat ze echt zou gaan douchen... Het trekt dan ook meer dan m'n aandacht. Geen moeite. Maar er schuilt meer achter haar woorden. Ze is me niet gewoon dankbaar, al wist ik nog niet precies waarvoor dan.

"Geen probleem, Hyun," antwoord ik. Ik durf nu wel meer te ondernemen, nu het duidelijk is dat ze dat ook van me verlangt. "Hoe gaat het eigenlijk met je?" vraag ik haar dan maar. Mijn woorden zijn doordrenkt van onze gezamelijke geschiedenis, en het is duidelijk waar ik op doel.

Ze gaat op de rand van het bed zitten, nog op afstand, haar handen spelen nerveus met de riem van haar badjas. Hyun is extreem verlegen en extreem knap, en dat zorgt voor een voelbare spanning in de kamer. "Het gaat wel. Het is gewoon... veel om over na te denken." zegt ze er nu over. Het was voor het eerst dat zij en ik erover spraken. Best gek.

Ik knik begrijpend. "Ja, dat begrijp ik." ben ik mij zeker bewust van wat er bij haar specifiek speelde.

Zo waren ik en Hyun dan opeens weer een keer samen, wat de boel behoorlijk onder spanning zet. Maar dit was ook goed. Want we beginnen te praten. Eerst wat oppervlakkig, dan wat meer op de inhoud. Dat terwijl ze daar in haar badjas zit, en dat op bed. Iets wat ik vaker met haar had willen delen.

"Ik denk nog vaak terug aan onze momenten samen," zeg ik voorzichtig, terwijl ik haar gezicht bestudeer voor een reactie.

Hyun knikt langzaam en kijkt naar de grond. "Ik ook," zegt ze zacht. Het geeft me meteen een warm gevoel. "Maar het verwart me zo erg. Alles." zucht ze bijna verslagen. Maar het lucht haar ook op.

Ik begrijp het. Ik wil haar ook niet onder druk zetten en snap dat ze niet verder wil met ons. Dat idee heb ik na alles. Ze heeft het een plekje kunnen geven, en nu konden we weer door. Ondanks ons verleden. Gewoon weer vrienden, want meer wilde ze toch niet? Maar dat wil ze wel, zegt ze dan. Ze weet alleen niet hoe. Zuchtend lach ik om haar getwijfel. En ik moet ook lachen omdat ik dacht hier het een en ander af te kunnen sluiten. Weer niet, dus. En haar getwijfel kwam me maar al te bekend voor.

"Hyun, het is echt oké," zeg ik. Ik wil haar niet pushen. Ze hoeft niks te kiezen. In mijn wereld is ze vrij. Ik weet dat zelfs een normale relatie voor haar niet normaal zou zijn. Ik weet dat ze wellicht liever met Elise samen zou willen zijn boven alles. En ik weet dat er zoveel meer speelt. "Je kunt alles zijn wat je wilt." zeg ik haar. "Geen contact is ook prima, vrienden zijn ook goed, en als je toch meer wilt, kan dat ook." wil ik aangeven dat ze mij niks te vrezen heeft, en ik hoop dat ze beseft dat haar nooit had willen gebruiken in dit alles. Wat gebeurd was, was ook gewoon mooi en fijn. Niks dubbelzinnigs daaraan. Alleen hoe het tot stand was gekomen, misschien. Maar dat deed er lang niet meer toe.

Ze kijkt op en glimlacht zwakjes. "Dank je, Lucas. Het helpt echt." Ik knik naar haar. Ergens hadden we wat Elise betreft misschien wel hetzelfde meegemaakt. En hadden we een rijke ervaring eraan overgehouden. Iets tussen haar en mij. En dat blijft.

Ik vraag of ze een knuffel wil voordat ik haar alleen laat om te gaan douchen. Misschien beter als ik buiten zou wachten. Ze knikt, en we staan op om elkaar te omhelzen. Deze knuffel duurt echter erg lang, en ze houdt me stevig vast met haar hoofd tegen mijn borst gedrukt. Ik ruik haar, ik voel haar, ik wil haar. Hyun was mij ook dierbaar. En dat zeg ik haar dan ook, zij het zonder woorden. Mijn armen sluiten zich steviger om haar heen, en ik voel de warmte van haar lichaam tegen het mijne.

"Hyun, ik geef om je," fluister ik haar dan wel toe, en hoef dat verder niet uit te leggen.

Ze kijkt op, haar ogen glinsteren van emoties. "Ik ook om jou, Lucas."

''Maar het hoeft niet zo moeilijk te zijn. Soms maken we het onszelf moeilijker dan nodig is." zeg ik haar dan. Ik wist al dat ik nergens naartoe zou gaan, nu ze hier was, ik haar voelde en rook en hoorde en zag. Ze had een betoverend effect op mij.

Ze wil een wereld die makkelijker was. "Het leven is nooit makkelijk," zeg ik. "En wij als verwende prinsen en prinsesjes komen daar rond deze leeftijd pas achter." meende ik.

Ergens wil ze me gelijk geven, maar ze durft nog niet toe te geven aan wat er nu in haar naar boven komt. Want ik stel een wereld voor waarin ze niet zo moeilijk hoeft te doen. Mijn wereld. Want ik deed nooit echt moeilijk. Anders waren ik en Elise ook niet meer samen geweest, besef ik me. Hyun twijfelt. Ik zie dat er van alles door haar hoofd gaat, maar vraag me niet wat.

Dan legt ze het verrassend genoeg bij mij neer met enige uitdaging. Zoals ik dat ooit bij haar had gedaan. "Dan ga ik douchen," zegt ze met een speelse glimlach. "Kijk maar of je meekomt..." Ik zie haar weer naar de badkamer lopen en ze kijkt nog een keer om. Net voordat ze deur sluit, laat ze gewaagd haar badjas naar de grond vallen en kijkt ze nog met grijns over haar schouder. Die zag ik niet meer aankomen. Maar daarom des te fijner allemaal.

Ik twijfel toch nog kort. Ik app Elise met het verhaal. Niet om haar toestemming te vragen, maar om te zeggen wat ik van plan was. Zo waren we toch eerlijk... Al vroeg ik me af of Elise niet al op de hoogte was, liet ik me daardoor ook niet meer tegenhouden.

Ik besluit de badkamer binnen te gaan, waar Hyun al onder de douche staat. De stoom vult de ruimte, en haar silhouet is vaag zichtbaar door het beslagen glas. Ze draait zich om als ze de deur hoort openen, en er is een moment van spanning tussen ons. Maar haar ogen stralen ook een bepaalde verwachting uit.

"Lucas," zegt ze zacht, bijna fluisterend.

Ik stap dichterbij, mijn handen vinden hun weg naar haar heupen. De warmte van de douche en de nabijheid van haar lichaam brengen herinneringen terug aan onze eerdere momenten samen.

"Hyun," hijg ik. "Als dit is wat je wilt, dan ben ik hier."