Het is een koude winteravond in Brugge. Het is zondag. Morgen gaan we dan echt naar huis. Maar hoe? Het landhuis staat in de nu rustige binnenstad en heeft een rustieke uitstraling. Iedereen heeft een drukke dag gehad. Sommige gasten zijn al vertrokken, maar de meeste van de vriendengroep nog niet. Binnen zijn koffers en tassen half ingepakt, en een gevoel van naderend afscheid hangt in de lucht.

Ik kijk om me heen en zie de koffers en tassen die half ingepakt in de gang staan. Het is een koude winteravond en het landhuis in Brugge lijkt nog rustieker onder de deken van kou die het omringt. Binnen is het warm, maar de sfeer is beladen. We hebben allemaal een drukke dag gehad en sommige gasten zijn al vertrokken. Maar de meeste van onze vriendengroep zijn er nog. Terwijl ik op onze kamer zit en Elise even onder de douche staat, voel ik dat er nog onopgeloste zaken zijn die vanavond moeten worden aangepakt. De gebeurtenissen van de afgelopen dagen flitsen door mijn hoofd, de complexe emoties die Elise en ik hebben doorgemaakt. Er hangt een gevoel van naderend afscheid in de lucht, maar ook de dringende noodzaak om bepaalde dingen nog recht te zetten, of juist verder te onderzoeken nu we nog hier zijn.

Ik zit op de rand van het bed en luister naar het geluid van de douche in de badkamer. Elise is daarbinnen, en ik stel me voor hoe het water langs haar lichaam stroomt. Mijn gedachten dwalen af naar de momenten die we samen hebben gedeeld, maar ook naar de keren dat ze met Mussa en Jeff was. Hier de laatste keer, bijvoorbeeld. Nu waren we weer hier. En moest het dan niet weer gebeuren? Hoe anders was het toen? Kon het nog wel? Het idee dat ze nu nog naar Mussa zou kunnen gaan, maakt me jaloers, maar ook opgewonden. Moet ik dit nog willen? Wil ik dit echt nog zien? Het is een strijd tussen mijn verlangens en mijn angst. Ik wist niet eens zeker of Elise het wilde, maar ze had er vast ook over nagedacht. Ze stond daar misschien wel te fantaseren over Mussa en Jeff, en hoe hun grote zwarte apparaten. Het was seks en oppervlakkig. Meer niet. Nu kon het nog. Ik kon ook daar onder de douche bij Elise staan. En dan konden we er ook iets leuks van maken. Maar ook dat gebeurde nu niet. Niet alles hoeft omdat het kan.

De deur gaat niet veel later open en Elise komt naar buiten. Haar huid is nog vochtig van de douche en haar haren vallen in natte slierten over haar schouders. Ze draagt alleen een handdoek om haar lichaam, die haar rondingen net bedekt. Haar ogen zijn groot en onzeker terwijl ze naar me kijkt. Ondanks alles wat er is gebeurd, voel ik een golf van liefde voor haar. We hebben zoveel meegemaakt, maar de aantrekkingskracht tussen ons is nog steeds sterk. Ik moet me inhouden. Ze kijkt me ook aan alsof ze wel verwacht had dat ik haar had opgezocht. Ik wilde haar niet teleurstellen, maar de teleurstelling leek ook snel weer ver te zoeken.

We praten even. Over niet al te bijzondere dingen. Over morgen en de reis terug. We moesten eerste nog de auto afgooien bij haar ouders, en dan een weg naar Ameland zien te vinden. Maja en Pawel waren al vertrokken. We hadden ze amper gesproken of gezien, wat natuurlijk heel gek was als je kijkt naar wat we gedaan hadden nog maar een paar avonden terug. Er was zoveel gebeurd en gezegd en gezien in de tussentijd. Heel gek was dat dan ook weer niet. Maar de spanningen blijven een rol spelen in ons bestaan, ook nu weer. Ook Elise beseft dat het weer lang kan duren voordat ze de rest ziet. En ze vraagt het me nu.

"Lucas," begint ze zacht, haar stem vol twijfels. "Ik wil Mussa nog een keer zien vanavond."

Ik voel een steek van jaloezie, maar ook een brandend verlangen om het te zien. Ik schrik niet. Ik verwachtte het, en hoopte er ergens ook nog steeds op. Ja, nog steeds. Dit was zoiets belangrijks geworden in onze relatie, al hadden we er geen verklaring voor. Ik zou het jammer vinden als het niet zou gebeuren. "Oké," zeg ik dan ook langzaam.

"Maar ik wil wel dat je erbij bent." zegt ze dan snel.

"Er echt bij? Of van een afstandje?' glunder ik glimlachend. Nee, ze bedoelde wel van een afstandje. In het zicht. Ik moest het zien. Dan wilde ze het wel.

Ze kijkt me aan, haar ogen groot en onzeker. "Wil je echt dat ik het doe waar jij bij bent?" vraagt ze me voorzichtig als ik instem.

"Ja," zeg ik, mijn stem iets steviger. "Ik wil alles zien." weet ik het zeker. Maar er was meer wat ik vanavond wilde. En ze ziet het. Ze ziet mij.

Ze knikt langzaam, zichtbaar opgelucht maar ook nerveus. "En jij?" vraagt ze. "Wat wil jij?" vraag ze alsof ze weet dat ook ik nog dingen wilde deze avond, nu we hier nog waren.

Ik adem diep in. "Ik wil eerst even naar Kamila," zeg ik, haar reactie nauwlettend in de gaten houdend. Ze trekt haar wenkbrauwen op, duidelijk niet blij met dit idee. "Ik wil gewoon met haar praten," vervolg ik, maar ik voel dat er misschien meer kan gebeuren, en misschien wel moet gebeuren. Elise twijfelt. Ze hinkt nog steeds op twee gedachten wat dat betreft. Ze is bang mij te verliezen. Nog steeds. En toch wil ze het. Het zegt zoveel, terwijl ze nu zo weinig zegt.

Elise zucht en kijkt weg, zichtbaar worstelend met haar gevoelens. "Ik wil niet wachten," zegt ze uiteindelijk, haar stem zacht maar vastberaden. Het voelde als een afwijzing. Met name van mijn adres voor haar. En dat was toch gek.

Het is een moeilijke situatie. We kussen elkaar kort, maar het voelt vreemd en onwennig. Terwijl we elk een andere kant op wandelen, reflecteer ik op wat dit eigenlijk betekent. Wat betekent het dat we nu onze eigen weg gaan, ieder met onze eigen verlangens en onzekerheden?

Ik zie hoe Elise richting de hal van de kamer van Mussa loopt, haar stappen aarzelend maar vastberaden. Ik draai me om en loop naar de kamer van Kamila. Mijn gedachten zijn een wirwar van emoties. Ik wil gewoon met Kamila praten, maar diep van binnen weet ik dat er meer kan gebeuren, en misschien wel moet gebeuren. Wat gaan we hieruit leren? Wat gaat dit ons brengen?

Terwijl ik door de gangen van het landhuis loop, reflecteer ik rustig op alles wat er is gebeurd en wat er nog kan gebeuren. Het voelt alsof dit een cruciaal moment is, een avond die alles kan veranderen.