Elise probeerde me op onze kamer verder af te werken terwijl we nog nauwelijks een woord hadden gesproken over wat we zojuist gezien hadden, maar voordat het zover kwam, werden we al geroepen. Mijn erectie bleef onopgelost, en de gedachten aan wat we gezien hadden, maalden door mijn hoofd terwijl we ons voorbereidden op de activiteiten in Brugge.

Het was mooi weer, maar ook erg koud, zo laat in januari. Iedereen was daar ook op gekleed. Elise liep naast me, haar bruine haren glanzend in het ochtendlicht. Ze had een strakke jeans aan die haar slanke benen accentueerde en een elegante, lichtblauwe blouse die perfect paste bij haar warme, beige jas. De dunne gouden ketting om haar hals en de subtiele oorbellen gaven haar een verfijnde uitstraling. Ze droeg ook een paar comfortabele maar modieuze laarsjes die het geheel compleet maakten. Haar make-up was minimalistisch maar benadrukte haar natuurlijke schoonheid: lichte mascara, een vleugje blush en een glanzende lippenbalsem. Ik werd er puntje bij paaltje nier minder opgewonden van.

Ze speelde vaak met haar haar, draaide er een lok om haar vinger terwijl ze lachte of luisterde naar anderen. Haar lach was aanstekelijk, een beetje verlegen, maar oprecht. Ze had de gewoonte om met haar vingers over haar lippen te strijken als ze nadacht, wat haar een dromerige uitstraling gaf. De manier waarop ze haar hoofd kantelde als ze luisterde, haar ogen groot en glanzend van interesse, maakte haar onweerstaanbaar. Ze was een flirt van top tot teen, en steeds meer, zo leek het. De gebeurtenis van zojuist had daar geen invloed op, en als ik haar zo zag, zou ik bijna gaan geloven dat ze er niet bij was geweest. We gingen door met de orde van de dag.

Terwijl we door Brugge liepen, merkte ik dat niet alleen Mussa, maar ook andere mannen naar haar keken. Ze leek zich daar altijd verlegen over op te stellen, maar ik zag de glinstering in haar ogen en het lichte blozen op haar wangen. Ze genoot duidelijk van de aandacht, vooral van andere mannen, ook al probeerde ze dit niet te laten merken.

Ik kon niet anders dan trots en onzeker tegelijk voelen. Moest ik haar blijven zien als het sletje dat ze was, of kon ze echt volwassen worden?

De spanning tussen ons en Mussa was voelbaar en uiteindelijk onhoudbaar. Terwijl we door Brugge wandelden, probeerden we ons te concentreren op de speurtocht die we moesten voltooien, maar de onderhuidse emoties bleven borrelen. Bij een rustig plekje aan een van de grachten besloten Elise en ik de stilte te doorbreken. Samen. Het was gedurfd. Maar Elise had me laten weten zeker met alles nog in haar hoofd te zitten, en dat het eerlijk zijn van de nacht ervoor haar wel was bevallen, al was het eng en moeilijk. Ook ik voelde mij dan gesterkt. Ik vond het meteen een stuk minder eng om de confrontatie op te zoeken.

"We moeten praten," begon ik, mijn stem vastberaden maar kalm. Elise knikte instemmend naast me. Terwijl we voor Mussa stonden. Hij keek op, geschrokken door onze komst. Heel de ochtend was hij al erg afwezig en zonderde hij zich continu af tijdens de wandeling.

"We hebben jullie gezien, jij en Kamila," zei Elise, direct maar niet beschuldigend.

Mussa's ogen werden groot van schrik. "Wat? Jullie... hebben ons gezien?" Hij leek niet boos, eerder geschokt en een beetje beschaamd. Hij zuchtte diep en keek weg. "Ik voelde me... ik weet niet, alsof ik Elise had bedrogen." lijkt hij dan zijn excuses te willen aanbieden. Iets waar wij helemaal niet op uit waren.

Dit verraste ons enorm. Zo zag het er niet uit. Maar het paste wel bij Mussa en wat hij voelt voor Elise, vooral na wat hij haar verteld had over zijn gevoelens en het laten staan van andere meisjes.

"Dat is onzin," antwoordde ik wel direct. "We begrijpen het allemaal beter nu. Maar ik vraag je wel, deel dit moment met Kamila niet in de groepsapp." was eigenlijk mijn voornaamste zorg, iets waar ik Mussa en Elise mee verraste, alsof ze dat alweer vergeten waren.

Mussa knikte langzaam. "Ik ben dat ook niet van plan. Ik heb er spijt van en heb Joey en Jeff ook al verteld dat ik dat soort dingen niet meer wil delen." Elise keek bezorgt. Ze wist het weer. Ze was vaak het onderwerp geweest in hun berichten. Te vaak. Maar nu niet meer, toch? We moesten Mussa maar vertrouwen. Al snel bleek dat we meer op dezelfde lijn zaten. Ja, we hadden hem met Kamila gezien. Maar ik had wel ergere dingen gezien. We wilden vanochtend alles gladstrijken, maar kwamen een enorme rimpeling tegen. Maar nu leek alles even goed te zijn. Elise gaf aan het niet erg te vinden, en dat Mussa best mocht genieten van anderen. Ook van Kamila dus. En we hadden hem kort uitgelegd hoe het nou zat tussen haar en ons. Mussa had er om gelachen. "Jullie maken het jezelf niet makkelijk." klonk hij dan verrassend nuchter. Dat was waar. Hierna konden we weer een soort van verder.

We trokken nog even samen op met Mussa tijdens de speurtocht en gedroegen ons zowaar als normale mensen. Langzaam maar zeker groeide er iets tussen mij en Mussa, een wederzijds begrip voor elkaars situatie, hoe bizar die ook was. Niks aan dit was normaal, en toch leek het erop dat we hier samen uit zouden komen. Elise keek opgelucht en blij toen ze zag dat Mussa en ik elkaar een beetje begonnen te begrijpen. Al wist ik nog niet wat dit allemaal zou betekenen voor de toekomst en hoe we de intimiteiten zouden invullen, het voelde wel als een stap in de goede richting.

Tijdens de lunch besloten Elise en ik Kamila op te zoeken. Nu we toch bezig waren... We vonden haar aan een tafeltje in een klein café, haar gezicht lichtjes bezweet van de inspanning en de kou. Toen ze ons zag, verstijfde ze even. We namen plaats tegenover haar, en ik kon de spanning bijna proeven. Ze keek meteen schuldbewust weg. We wisten het al. En dat zou zij ook komen te weten.

"Kamila, we moeten praten," begon Elise voorzichtig. "We hebben jou en Mussa gezien... Samen." lieten we er opnieuw geen gras over groeien. Maar dit hadden we besloten. Geen gedoe mee, als dat niet nodig is.

Kamila's ogen werden groot en haar gezicht werd rood van woede. "Jullie stonden te gluren? Hoe konden jullie dat doen?" Haar stem trilde van emotie. Ze zei het iets te hard en men keek naar ons. Gelukkig geen bekenden in de buurt.

"We zijn geschrokken, net zoals jij nu," zei ik snel. "Maar we willen je laten weten dat je volkomen gelijk had om te doen wat je deed. We zijn hier niet om je te veroordelen, maar om onze excuses aan te bieden." probeerde ik haar snel te kalmeren.

Kamila's gezicht verzachtte een beetje, maar haar ogen bleven achterdochtig. "Waarom zouden jullie dat doen?"

"Je had gelijk dat je meer wilde, dat je je verlangens niet kon onderdrukken," vervolgde Elise. Dat is onze schuld. Mijn schuld. "We begrijpen het nu beter, na alles wat er gebeurd is. We willen gewoon eerlijk zijn en onze excuses aanbieden." zei Elise lief en oprecht.

Op dat moment kwam Mussa binnen en hoorde het laatste deel van ons gesprek. Hij wist al waar we het over hadden. Hij begreep het meteen. Hij kwam bij ons staan, zijn blik op Kamila gericht. "Het spijt me ook, Kamila. Ik had je nooit in die positie moeten brengen." zegt hij haar meteen zonder te twijfelen, wat Kamila nog meer lijkt te verbazen. Maar ik vond het goed dat hij het zei. Ook al meende hij het niet. Niet helemaal, natuurlijk. Wat we allemaal begrepen.

Kamila zuchtte diep en knikte langzaam. "Oké, laten we dit dan maar gewoon achter ons laten. We hebben allemaal fouten gemaakt. Misschien is het tijd om eerlijk te zijn en verder te gaan." stelt ze plots heel nuchter, en wil ze er vooral niet meer over praten. Ze is rood. Bijna net zo rood als haar lange haren. We waren wel eerlijk, maar het was ook erg ongemakkelijk daardoor. Toch was het goed.

Er groeide een gevoel van begrip en verzoening tussen ons. Het voelde alsof we eindelijk op koers lagen om eerlijk tegen elkaar te zijn. Wat dat betekende op de lange termijn, konden we nog niet weten.

Ik keek hen beiden aan en sprak met een rustige stem: "Niemand van ons is fout gegaan. Niemand mag spijt hebben van wat er gebeurd is. We hebben allemaal gehandeld vanuit onze gevoelens en verlangens. Het belangrijkste is dat we nu eerlijk tegen elkaar zijn en proberen te begrijpen wat we nodig hebben, en willen."

Elise knikte instemmend en Kamila glimlachte zwakjes. Mussa leek opgelucht. Het was een klein begin, maar het voelde als een stap in de goede richting.

In de middag stonden er boottochtjes gepland, en de sfeer leek wat te ontspannen. Terwijl we langs de pittoreske kanalen van Brugge voeren, passeerden we oude bruggen en prachtige gevels van middeleeuwse gebouwen. Het water glinsterde in het late middaglicht, reflecties dansend op de golven. De smalle straten langs de kades waren gevuld met toeristen, kleine winkeltjes en gezellige cafés. De sfeer onder de groep was gemengd; sommigen waren opgewekt en genoten van de prachtige omgeving, terwijl anderen, degenen die wij beter kenden, een zekere gespannenheid uitstraalden.

Kamila zat een paar plaatsen verderop, haar blik afwisselend op het water en op haar handen. Ze leek in gedachten verzonken, af en toe een geforceerde glimlach werpend naar de mensen om haar heen. Mussa, daarentegen, stond aan de reling van de boot, zijn ogen gefixeerd op de horizon. Hij leek rustiger dan eerder, maar er was een zekere afwezigheid in zijn blik, alsof hij ergens anders was met zijn gedachten.

Elise, naast me, was haar gebruikelijke zelf, maar haar ogen hadden een zekere onrust. Ze straalde, trok blikken aan van zowel mannen als vrouwen op de boot, maar er was een duidelijke spanning in haar schouders. Ze speelde met een losgekomen pluk haar, haar blik af en toe zoekend naar mijn goedkeuring. Ik stond iets meer afgezonderd, mijn arm om haar middel, terwijl mijn gedachten afwezig waren. Elise bleef aan mijn zijde, maar we voelden beiden de druk van alles wat er gebeurd was.

Plotseling kwam Jeff dichtbij, zijn gedrag was al de hele tijd vreemd en onvoorspelbaar. Elise, altijd de 'eerste' om een poging tot verzoening te doen, tikte hem aan en bood haar excuses aan voor zo'n beetje alles. En zo'n beetje uit het niets ook. Zeker voor hem. Het was een onverwacht moment, bijna absurd, maar Jeff leek het te waarderen. Hij bleef even stil, zijn ogen op de horizon gericht, en zuchtte toen diep. "Het spijt mij ook," zei hij uiteindelijk, zijn stem vol spijt. "Vooral aan jou, Lucas."

Ik keek hem aan, verrast door zijn oprechtheid, maar ook twijfelend. "Dank je, Jeff. Dat betekent veel," antwoordde ik terughoudend. Na alles wat er de vorige keer in Brugge was gebeurd, hadden we geprobeerd dingen uit te praten, maar het bleef moeilijk. Het was de eerste keer dat ik Jeff sprak sinds alles. Had vaak nagedacht wat te doen als ik hem weer zou zien. Ik wilde hem slaan en van de boot gooien. Zo stelde ik het me voor. Maar nu accepteerde ik min of meer gewoon zijn excuses, en dat voelde best goed.

"We hebben allemaal fouten gemaakt, Jeff." zei ik, mijn stem doordrenkt van voorzichtige hoop en diepe twijfel. Het bleef moeilijk te verzoenen dat Jeff en Elise mij ooit bewust bedrogen hadden, zelfs voordat die vorige keer in Brugge gebeurde.

Elise glimlachte zwakjes en legde een hand op Jeffs arm, hoewel haar ogen terughoudend waren, reflecterend mijn eigen onzekerheden.

Jeff knikte, zichtbaar opgelucht. Het was een klein stapje, maar het voelde als een belangrijk moment. Terwijl de boot verder gleed over het water, leek de last van het verleden iets lichter te worden. De spanning vond mij echter terug zodra Jeff weer weg was. Hoe lang had ik hem gehaat? En nu dit...

Ik kon Jeff van alles kwalijk nemen, maar Elise was net zo'n aanstichter van passionele ontvlammingen als hij, waarschijnlijk nog erger. De realisatie maakte het moeilijker om volledig vrede te vinden in de verzoening. Elise, die mijn gespannen gezicht zag, reageerde terughoudend, maar we wisten allebei dat wat gebeurd was, gebeurd was en dat we verder moesten, zonder precies te weten hoe.

Voor de avond hadden ze een tent afgehuurd met een terras aan het kanaal. Buiten onder een overkapping zaten we dicht bij elkaar, beschut tegen de kou door infraroodverwarming. Iedereen had zijn jas nog aan; het bleef fris, zelfs met de warmte van de lampen. Kamila kwam bij me zitten, haar houding ontspannen maar haar ogen verrieden een zekere nervositeit. Elise stond een stuk verderop, maar ik wist dat ze ons kon zien. Het voelde meteen goed haar weer dichtbij me te hebben. Wat vanochtend is gebeurd, had niks veranderd aan mijn gevoelens voor Kamila of het beeld wat ik van haar had. Echt niks. Ik was nog steeds verliefd op haar, en wilde dat ook laten weten. Meer nu. Dat was het enige wat veranderd was, beseffende wat zij gemist had.

"Het spijt me echt, Lucas," fluisterde Kamila, haar stem zacht en breekbaar, begon ze nog wel over deze ochtend. "Ik voel me zo schuldig over wat er met Mussa is gebeurd."

Ik keek haar aan, mijn blik vol begrip en genegenheid. "Kamila, je hoeft je echt niet schuldig te voelen," zei ik. "Ik vond het zelfs mooi om te zien, echt waar. Maar het spijt me dat ik je het idee heb gegeven dat je er niet toe doet. Dat was nooit mijn bedoeling." vond ik dat ik mijn excuses nog maar eens moest aanbieden. Het was mijn schuld.

Kamila glimlachte zwakjes, haar verlegenheid duidelijk zichtbaar. Mijn boodschap was dubbel en dubieus. Ik gaf om haar en was verliefd op haar. En om haar met een ander te zien vond ik mooi. Leg het maar uit. Maar Kamila leek het enigszins te begrijpen. "Ik begrijp nu meer hoe jij en Elise je relatie onderhouden," zei ze. "En misschien zie ik hierdoor ook meer kansen voor mezelf." Knap dat ze het kon begrijpen, want dat deed ik zelf nog nauwelijks.

Elise, die ons van een afstandje observeerde, had gemengde gevoelens. Dat had ze gezegd voordat we naar Brugge gingen. Ze was bang en jaloers, en gunde ons alle tijd samen. Ze gunde ons dit moment, maar de angst om me te verliezen was duidelijk in haar ogen. Het was dubbel en lastig voor haar.

Onder de tafel voelde ik plotseling Kamila's hand die voorzichtig over mijn dij gleed. Haar aanraking was onzeker, maar vol verlangen. Ik boog me naar haar toe en bromde zachtjes in haar oor, zodat niemand anders het hoorde. "Ik wil je," fluisterde ik. "Maar niet hier, niet nu." lachte ik naar haar. Ze keek me glunderend aan. Ze was ondeugend. Had ze begrepen dat ik dit dan verlangde? Het kwam natuurlijk van twee kanten. Ja, ze wilde mijn genegenheid, maar had misschien zelf meer moeten doen om dat te blijken. En nu deed ze dat op deze manier. Niemand die het zag. En ik waardeerde het en stopte haar niet ondanks mijn woorden.

Kamila's hand gleed over de contouren van mijn erectie, haar vingers tastten voorzichtig. "Mag ik hem bevrijden?" vroeg ze zelfs verlegen. Een spel? Of meende ze dit?

Ik schudde mijn hoofd en glimlachte naar haar. "Niet hier," herhaalde ik. "Maar later... Zeker."

Ik realiseerde me dat Kamila misschien meer zoals Elise wilde zijn, maar dat dat niet nodig was. Ze was perfect zoals ze was, en ze verdiende meer aandacht van mij. Hoe dan ook. Dat begreep ze gelukkig ook wel, en met die gedachte glimlachte ze naar me, gerustgesteld.

Elise zag onze interactie van een afstand en ondanks haar eigen worstelingen leek ze opgelucht te zijn dat Kamila en ik een manier hadden gevonden om elkaar te begrijpen en te waarderen. Elise zag natuurlijk niet hoe heerlijk de hand van Kamila over mijn stijve had gegleden. De avond ging verder, maar onder de oppervlakte borrelde er een nieuw begrip en een nieuw verlangen tussen mij en Kamila. Wat een absurde dag. Een dag waarin een hoop goed leek te komen. Al vroeg ik me af wat eenieder van dit zou vinden. Hyun en ik hadden elkaar ook nog wat blikken toegespeeld vandaag. Met dat alles goed kwam, kon dit ook weer alles verpesten, dacht ik nog. Al hoopte ik dat Hyun net zo vrij wilde zijn als Elise en Kamila. Dan kwam vast alles goed...

Maar goed. Even later stonden ik en Elise samen aan het water, nadat ze een rijtje was afgegaan.

Ik en Elise hadden afgesproken echt dingen op tafel te willen leggen met bepaalde personen uit onze vriendengroep. Als we dan toch bezig waren, dan maar gelijk goed aanpakken. We wisten dat eerlijkheid en open communicatie cruciaal waren voor ons voortbestaan.

Verder zag ik Elise nog praten met Sophia, later met Hila, en ook weer met Jeff. Elise legde dingen op tafel waarvan ik wist dat ze moeilijk waren om te delen. Eerlijkheid leek het langst te gaan duren, en dat respecteerde ik aan haar. Sophia leek het allemaal niet veel uit te maken of ze had bijgedragen aan de complexiteit van onze relatie. Ze had een veel oppervlakkigere rol in ons verhaal en leek niet echt geïnteresseerd in de diepte van onze problemen. Ze glimlachte, haalde haar schouders op en gaf Elise een knuffel. Zij stond er heel anders in. En dat was ook wel eens fijn. Hier had Elise haar dus er mee geconfronteerd met wat er tussen mij en Sophia gebeurd was in Scheveningen en dat Elise toen had toegekeken. Alsof het niets was...

Hila was een ander verhaal. Ze leek nog steeds boos en jaloers op Elise. Hila had gevoelens voor Mussa, dat was duidelijk. Ze had moeite met het feit dat ik en Elise een open relatie probeerden te onderhouden. Het was iets waar ze zelf geen weet van had, en eerlijk gezegd hoefde ze dat ook niet te weten. Elise vertelde me later dat Hila zich verraden voelde, niet omdat ze echt betrokken was geweest, maar omdat ze altijd had gehoopt op iets meer met Mussa. Het was moeilijk om die gevoelens te horen, maar het was belangrijk om die kant van het verhaal te begrijpen.

Tot slot zag ik Elise in gesprek met Jeff. Ze leek gespannen, maar vastberaden. Ik wist dat dit een cruciaal moment was. Jeff en Elise hadden een verleden dat complex en beladen was. Later vertelde Elise me dat Jeff eindelijk meer openheid had gegeven over zijn relatie met Nathalie. Hij had opgebiecht wat hij eerder allemaal had gedaan met Elise en Maja, en na de vorige keer in Brugge was de bom gebarsten. Nathalie had hem terecht op zijn plek gezet, maar ondanks alles waren ze nog steeds samen. Het gaf hoop dat eerlijkheid en oprechtheid misschien wel de sleutel waren tot herstel.

Elise en ik spenderen de rest van de tijd daar bij het terras samen, en hebben het er ingetogen over. We zuchten vooral van de moeilijkheden, en lachen ook om hoe sullig het eigenlijk allemaal is. We zijn het eens dat het nog een wonder is, dat er niet meer ruzie was ontstaan. Al kon dat altijd nog komen.

We reflecteerden op de gesprekken en de dynamiek in onze vriendengroep. De relaties die we hadden, de fouten die we hadden gemaakt, en de hoop op een betere toekomst. Het voelde als een stap in de goede richting, maar we wisten dat we nog een lange weg te gaan hadden.

Jeff was natuurlijk wel een dingetje. Terwijl ik zojuist naar de gesprekken van Elise met Jeff keek, voelde ik een wirwar van emoties. Jeff had veel te maken met de problemen die ooit waren begonnen, problemen die uiteindelijk hadden geleid tot de complexe, open relatie die Elise en ik nu hadden.

Ik herinnerde me hoe het allemaal begonnen was. Jeff was degene die destijds de vonk had ontstoken, de eerste steen had geworpen die onze relatie in beweging had gezet. Het was zijn betrokkenheid met Elise die me had geconfronteerd met de realiteit van onze relatie, en de behoefte om eerlijker en opener te zijn met elkaar.

Aan de ene kant kon ik Jeff niet vergeven voor de pijn en verwarring die hij had veroorzaakt. Hij had Elise verleid, had haar afgenomen toen ik dacht dat alles goed was tussen ons. Hij had de zekerheid en het vertrouwen in onze relatie verbrijzeld, en dat had littekens achtergelaten die nog steeds voelbaar waren.

Aan de andere kant, moest ik ook erkennen dat zonder die confrontatie, zonder die pijnlijke waarheid, we nooit de kans hadden gehad om te groeien en onze relatie op een dieper niveau te begrijpen. Jeff had onbedoeld bijgedragen aan het openen van onze ogen, het dwingen onszelf te herdefiniëren en te groeien. Onze open relatie, hoe ingewikkeld en uitdagend die ook was, had ons sterker gemaakt en dichter bij elkaar gebracht.

Ik kon het niet helpen me af te vragen wat er zou zijn gebeurd als Jeff nooit in ons leven was gekomen. Zouden Elise en ik ooit de moed hebben gehad om zo eerlijk en open naar elkaar te zijn? Zou ik ooit de diepte van mijn gevoelens voor haar hebben begrepen? Het was een bitterzoete realisatie.

Dus terwijl ik naar Elise en Jeff keek, voelde ik een mix van woede, verwarring en een vreemde vorm van dankbaarheid. Het was moeilijk om die emoties te verzoenen, maar het was een proces dat ik moest doorlopen. Want ondanks alles wat er was gebeurd, had het ons hier gebracht, naar een plek waar we eerlijk en open konden zijn met elkaar en met de anderen, en dat was iets wat ik nooit voor mogelijk had gehouden. En ze stond nu dan ook nog steeds naast me terwijl we over het koude water uitkeken en we er om gelachen hadden. Want we waren nog steeds samen.

Ik leunde even later alleen achterover op mijn stoel op het terras, mijn blik gericht op de donkere wateren van het kanaal terwijl ik nadacht over de gebeurtenissen van de dag. Mijn gedachten dwaalden af naar Hila. Hila kan de tering krijgen. Ik vertrouw haar niet. Haar voortdurende vijandigheid en jaloersheid jegens Elise hadden een constante bron van spanning gevormd, en ik had er genoeg van. Ze dacht alleen aan Mussa en zag Elise als concurrent. De rest speelde helemaal niet bij haar.

Mijn gedachten gingen naar Sophia. Sophia was welkom volgens Elise. Ze had altijd een goede band gehad met Kamila, wat een belangrijk detail was in dit hele verhaal. Hoewel Sophia misschien niet de diepere emoties en complexiteiten begreep die Elise en ik doormaakten, bracht ze een luchtigheid die verfrissend kon zijn.

Met Jeff hadden we een beetje te doen. Zijn verhaal met Nathalie was ingewikkeld en pijnlijk. We begrepen Nathalie wel, maar het was moeilijk om Jeff volledig te vergeven. Hij had Elise destijds verleid en min of meer gedwongen seks met hem te hebben, en liet haar ook nog nemen door Mussa. De herinnering daaraan windde mij en Elise nog steeds enorm op. De vraag was dan ook in hoeverre Elise na dit weekend samen verder wilde gaan met mij en een volwassen relatie probeerde aan te gaan, of dat ze juist meer van dat wilde, meer spanning, meer seks en hoever ze dat dan wilde laten gaan.

Elise kwam naast me zitten en keek me aan met een glimlach. "Weet je nog, toen dit allemaal begon?" zei ze zachtjes. "Met Jeff en de eerste keer in Brugge?" We schaamden ons niet meer.

Ik knikte. "Ja, hoe kan ik dat vergeten? Het was een gekke tijd." drukte ik het nog zacht uit.

Elise zuchtte en leunde tegen me aan. "Het is nog steeds beladen, wat er toen gebeurde. Jeff was... hij dwong me min of meer. En Mussa, hij nam me gewoon." Het leken wel andere personen dan de Jeff en Mussa die we nu in Brugge hadden aangetroffen.

"Het windt ons nog steeds op, dat weet je," zei ik zachtjes. En we wisten dus dat we het ook niet zomaar achter ons konden laten.

"Ja," fluisterde Elise. "De gedachte eraan. Maar wat betekent dat voor ons?"

"We zullen zien," antwoordde ik. "Na dit weekend, hoe we verder willen gaan. Of we echt een volwassen relatie kunnen aangaan, of dat we meer van dit willen, meer spanning, meer seks. Hoe ver we dat willen laten gaan."

Elise glimlachte breed. "Het zou interessant kunnen zijn. Maar hier begon het allemaal. Dit alles heeft ons gemaakt tot wat we nu zijn."

Ik knikte en legde mijn hand op de hare. "Ja, en wat we nu zijn, is beter dan wat we ooit waren. Ondanks alles."

Elise knikte en leunde tegen me aan, de spanning en opwinding van de herinneringen nog voelbaar tussen ons.